HOTEL

Hotel Residentie Slenaeken

De beroemde Limburgse gastvrijheid is hier momenteel niet te vinden

In deze tijd voelt het een beetje ongepast om al te kritisch te zijn. Geen enkele sector in Nederland is zo zwaar getroffen door de coronacrisis als de horecasector. Mag je dan nog een kritische noot hebben als een verblijf in een hotel zwaar onder de maat is? Een kritische noot mag best, vinden we, maar een klein beetje loyaliteit is ook op zijn plaats. ‘Dat vinden wij ook wel, maar de manier waarop Jan Bras van Hotel Residentie Slenaeken met ons omging dat kan echt niet hoor. Hoe zwaar je het ook hebt: als je je werk niet aankunt, dan moet je iets anders gaan doen, ‘aldus Jos van der Gun (73).

Jos en zijn vrouw waren echt toe aan een paar daagjes weg en ze hadden zich meer dan verheugd op een verblijf in Zuid-Limburg. door gezondheidsproblemen en coronavoorzichtigheid had het echtpaar de reservering in overleg met het bedrijf ‘Voordeeluitjes’ verplaatst, iets dat ze zelf erg jammer hadden gevonden. Jos: ‘We gingen er op 13 september al met een wat dubbel gevoel naartoe. dat komt, omdat we in augustus waren gebeld door de eigenaar die ons op barse toon vroeg waarom we niet kwamen opdagen. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg, want we hadden het gewoon netjes geregeld met het boekingsbedrijf.’

net een strafkamp

Op de dag van aankomst werd echtpaar van der Gun naar eigen zeggen op haast militaire toon welkom geheten en op de coronapijlen gewezen, waarna er nog een paar dienstmededelingen volgden over de etenstijden en de kamer. Ruimte om het ijs te breken met een grapje, dat was er niet. Jos: ‘Ik snap heel goed dat zo’n hotel niet op zo’n virus - met al die verplichte maatregelen - zat en zit te wachten. dat je mensen moet vragen naar hun gezondheidssituatie is ook helemaal niet erg, verplicht zelfs. maar als je dat op zo’n kille manier doet, dan lijkt het alsof je in een strafkamp opgesloten gaat worden. We waanden ons bijna een stel criminelen die iets heel ergs verkeerds hadden gedaan. En dat, terwijl we ons heel gewoon gedroegen. Als gast in de horeca betaal je voor gastvrijheid, je wilt even uit de dagelijkse sleur. Als het alleen ging om een bed en eten, dan hadden we ook thuis kunnen blijven.’

lastige gasten

Horecamannen en -vrouwen zijn eigenlijk altijd harde werkers met honderd en één talenten waarmee ze de wens van gast proberen te overtreffen. En vaak lukt dat ook. Soms krijg je helaas ook te maken met ‘lastige gasten’. dat zijn mensen die niet alles voor zoete koek slikken. Voor deze groep moet je soms wat harder lopen om het ze naar de zin te maken. Jos: ‘Ik vind dat wij absoluut geen lastige klanten zijn. En zelfs al hadden we wel wat extra eisen gesteld aan aandacht of het eten, dan was het hun taak geweest daar iets mee te doen. Professionaliteit houdt ook in dat je om kunt gaan met vragen die je niet verwacht. Krijg je kritiek en kun je daar niet mee omgaan? dan stuur je een collega om de gast verder te bedienen of je haalt een truc uit de kast waarmee je de sfeer weer verbeterd. Vanzelfsprekend vinden wij ook dat je je als gast netjes en voorkomend behoort te gedragen als je ergens op bezoek bent en dat deden we ook.’

Het is de toon die de muziek maakt

Zeuren over de reusachtige Apenboom die het uitzicht naar buiten vanuit de kamer versperde, wil Jos niet. Ook kan hij er begrip voor opbrengen

dat de welkomstdrankjes die bij het arrangement zaten niet bij het driegangen diner genuttigd mochten worden. Jos: ‘Weet je, dat is allemaal niet zo erg. Zelfs dat de kalfslende niet gaar genoeg was naar mijn smaak, vond ik op zich geen probleem. de toon maakt de muziek. Ik voel nog irritatie omhoog wellen als ik terugdenk aan de manier waarop marja bras reageerde op mijn vraag of ik de krant even mocht lezen op het terras. Ik moest maar even wachten, ze had ‘m zelf nog niet uit. Ook hier waren het vooral de intonatie en de melodie van de woorden die het ‘m deden.’

Geen greintje gezelligheid

Kunnen Jos en zijn vrouw dan geen greintje begrip opbrengen voor Jan en marja bras? Jos: ‘Wij voelden ons absoluut niet welkom. Kan best zijn dat zo’n arrangement bij zo’n boekingssite niet zoveel oplevert, maar dan moet je daar niet aan meedoen. Achter de ogenschijnlijk joviale Jan schuilt naar mijn gevoel geen gezellig Limburgs gastheerschap. Ik zou zeggen: verkoop dan je tent en ga asperges telen in je eigen achtertuin!’

Doen alsof er niets aan de hand is

Hoe kan een horecavakblad in deze tijd schrijven over messensets, frituurvet, gastronomisch genieten en mise en place? Het voelt een beetje alsof je aan het ziekbed zit van je lievelingsoom die al maanden in coma ligt, terwijl je ondertussen luchtig babbelt over voetbal, liefdesnachten en het zwemdiploma van je jongste dochter. Best belangrijk dat diploma overigens, maar op dit moment een ongepast onderwerp.

De vraag is nu: waar moeten we het wel over hebben met elkaar? We kunnen benadrukken hoe sterk, creatief, daadkrachtig en levenslustig horecaprofessionals zijn. En dat is ook zo, want nergens anders dan in deze branche vind je mensen die zo hard kunnen werken, zoveel mensenkennis hebben en zo in staat zijn alles tegelijk te doen. Maar wat is het nut van zo’n uitspraak als je misschien alles kwijtraakt waar je zo je hart en ziel in hebt gelegd?

Het vermogen tot creatief denken, kunnen we ook nog eens benoemen. En ook dat klopt, want al die mannen en vrouwen in de branche weten altijd overal een mouw aan te passen. Kan het niet linksom, dan gaan ze rechtsom. Niet van boven naar beneden, dan toch gewoon van beneden naar boven. Met regeltjes, wetjes en tegenwind zijn ze vertrouwd. Na te zijn gevallen, staan ze op, vegen ze het vuil van hun knieën en vervolgen ze hun weg. Zonder gezeur over pleisters. Ze gaan door.

De boosheid die er is over de onrechtvaardige maatregelen is ook werkelijkheid. Onder die boosheid zit vaak machteloosheid, want wat kan je doen als alles je wordt ontnomen? Als je geen poot meer hebt om op te staan. Je kunt hopen op betere tijden. Je kunt de tijd nuttig gebruiken en de dingen doen waarvoor je het te druk had toen de tent nog open was. Een nieuwe weg inslaan en je toeleggen op take away is een andere optie. En verder? Wat kan je verder zeggen over die boosheid? Niets. Het is er. Het is terecht.

Het vervelende is dat we niemand de schuld kunnen geven van het coronavirus. In ieder geval niemand in onze omgeving. Dat is jammer, want als er een zondebok is voel je je toch meteen een stuk krachtiger. We kunnen dan wijzen naar wie de ellende heeft veroorzaakt en als we die vervolgens verbannen, is het probleem opgelost. Dus niet. Helaas.

We zijn met elkaar terechtgekomen in januari 2021. Al met al een hele prestatie. Doen alsof er niets aan de hand is, is onmogelijk. Toch kunnen we ons best doen er het beste ervan te maken. Samen. Gelukkig nieuwjaar!

Elizabeth Notenboom