Column Harri Theirlynck

Harri Theirlynck Journalist Harri Theirlynck woont in Den Haag en heeft een vrouw, een poes en 3 kinderen uit 2 bedden

‘MET SECONDELIJM AAN DE BUSINESS CLASS-STOEL’

Als je je Chief Whip- of Caballero-sigaretje in je mondhoek duwde en je hoofd een kwartslag naar het middenpad draaide, kwam vanuit de pantry direct een stewardess met een vuurtje aangehold.

De afgelopen jaren bekeek ik vóór en na elke vliegreis op internet de zwart-wit beelden van vliegen in de jaren zestig. Om me te wapenen voor de volgende vliegreis, en af te kicken van de vorige. De jaren-zestigcabine was een kneitergezellige kroeg. Onder het lage plafond hing een dikke wolk sigarettenrook. De ruime stoelen, soms met houten leuninkjes, stonden gezellig tegenover elkaar. Pursers en stewardessen schonken eindeloos Martini, Jägermeister, Bokma, Coebergh Bessen en Vieux in jolig omhoog gehouden glaasjes. Er liep een kok rond met een echte toque. De tijd leek van rubber. Duidelijk was: de bestemming was bijzaak, het draaide om de vliegreis. Kijk zelf even: het is vliegtuigporno voor de smachtende reizigersziel.

In de jaren zeventig begon de kabouterisering van de economy. Dikke zetels werden tuinstoelen. Beenruimte en pitch slonken als poolijs. De prijs voor ruimbagage verdubbelde zo snel, dat je werd gedwongen je als een bag lady, al je bezittingen in de hand, aan de slurf te melden. Daar werd de helft van je bagage ingenomen door een helleveeg van een stewardess.

Jawel, ik had me toen met secondelijm moeten vastplakken aan de ruime stoelen van de World Business Class. Om een statement te maken. Maar daar was ik te schijterig voor. Schiphol deed zelf het laatste schepje gif op de taart. Schiphol lijkt dit jaar Saigon 1975, bij het vertrek van de Amerikanen.

Er kiert licht aan het einde van de slurf. Schiphol heeft een nieuwe CEO type mannetjesputter. Ruud Sondag gaat de operatie aanpakken. De man begon in november en eind zomer 2023 is hij klaar. Ik heb het drie keer overgelezen, maar het staat er: binnen 10 maanden is Sondag weer pleite. Ik geloof heilig in de man want zijn cv leest als een Netflix-serie. Hij was commissaris bij ProRail en Havenbedrijf Rotterdam. CEO van Eneco en ruim tien jaar CEO van ’afvaldienstverlener’ Van Gansewinkel Groep. Dat zijn grote-mannenbanen. Ik ruik energie, zweet en afval. Ik zie lieslaarzen, messen tussen de tanden en ‘Offers you can’t refuse’ voor de jongens van de bagage. Het persbericht meldde: “Sondag is op dit moment niet beschikbaar voor interviews. Hij focust zich volledig op zijn werk.” Ruud levert en vertrekt.

Dan is er ook het heerlijke nieuws dat KLM (eindelijk) een nieuwe vliegende Gated Community heeft: de Premium Comfort. Een nieuwe, afgescheiden klasse tussen servet en tafellaken. Voor als je te groot bent voor economy, maar te arm voor business. De beenruimte gaat van 79 naar 99 cm. Bredere stoel, dikker dekentje en kussen erbij. SkyPriority. En per vlucht mag je in de pantry voortaan 1 sigaret roken met een stewardess naar keuze. Dat laatste is niet waar, maar de cirkel zou mooi rond zijn. We willen ons cadeautje terug.