UrbanStyleMag #36

από Πέµπτη

έως Κυριακή

|Τεχνόπολις|

|∆ήµου Αθηναίων|

Οκτωβρίου

ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙ∆Α

founder / art director

Michael Meimaroglou (info@urbanstylemag.gr)

chief editor / translation

Nicole Erini (nicole.erini@urbanstylemag.gr)

ISSN 1791-3888 Διμηνιαία Έκδοση, Τεύχος #36 2014 Bi-Monthly Release, issue #36 2014 ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ / ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μιχάλης Μεϊμάρογλου (info@urbanstylemag.gr) ΑΡΧΙΣΥΝΤΆΚΤΡΙΑ / ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ Νικόλ Ερίνη (nicole.erini@urbanstylemag.gr) ΒΟΗΘΟΣ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ Παναγιώτης Καρατζάς (p.karatzas@urbanstylemag.gr) ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ Αλέξανδρος Γερασίμου, Δώρα Μπόνταρη, Ιωάννα Αναγνωστίδου, Ιωάννης Παπαστυλιανός, Οδυσσέας Πανιεράκης, Σοφία Παυλίδου, Σοφία Θεοδώρα Γιλτιζι, Μάγδα Τερζίδου, Φώτιος Μπάλας ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Μάκης Μπενάκης, Απόστολος Μπενάκης, Μαρί Μουσταϊζή, Νίκος Γραμμάτος, Νίκος Δενάζης, Στέλλα Ρουσνίδου, Ελένη Ντούβα, Αλέξανδρος Βαρελίδης, Χρήστος Δασκαλάκης, Θεόδωρος Αλεξέλλης ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ Δήμητρα Μεϊμάρογλου WEB www.urbanstylemag.gr

senior editor Panagiotis Karatzas (p.karatzas@urbanstylemag.gr)

editors

Aleksandros Gerasimou, Dwra Mpontari, Iwanna Anagnwstidou, Iwannis Papastylianos, Odysseas Panierakis, Sofia Pavlidou, Sofia Theodwra Giltizi, Magda Terzidou, Fwtios Mpalas

partners

Makis Mpenakis, Apostolos Mpenakis, Mari Moustaizi, Nikos Grammatos, Nikos Denazis, Stella Rousnidou, Eleni Ntoyva, Aleksandros Varelidis, Xristos Daskalakis, THeodwros Aleksellis

logistics

Dimitra Meimaroglou

web

www.urbanstylemag.gr

mailbox

“UrbanStyleMag” Chrisomallousis 1A street Mytilene, Lesvos, Greece PS. 81100 E. info@urbanstylemag.gr T. +30 6973646193

commercial management Umbrella Culture & Events Chrisomallousis 1A, Mytilene, PS 81100 www.umbrellaculture.com

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ “UrbanStyleMag” Χρυσομαλλούσης 1A, 81100, Μυτιλήνη, Λέσβος info@urbanstylemag.gr | T. +30 6973646193 ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΑΧΕΊΡΙΣΗ UMBRELLA ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. Χρυσομαλλούσης 1Α 81100, Μυτιλήνη, Λέσβος www.umbrellaculture.gr

cover by. Michael Meimaroglou Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική του περιεχόμενου του περιοδικού με οποιονδήποτε τρόπο μόνο με την προηγούμενη αναγραφή της Πηγής. Οι απόψεις που διατυπώνονται στο παρόν έγγραφο αποτελούν αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην την επίσημη θέση του Εκδότη.

4 URBANSTYLEMAG

editorial

Project. Nuc is all clear Photography. Michael Meimaroglou

USM 5

contents / A30 F07 LAURA JONES 14 INTERVIEW BY ODISSEAS PANIERAKIS The Manifesto of Terra Ferma 18 INTERVIEW BY MAGDA TERZIDOU Nuc is all clear 30 MICHAEL MEIMAROGLOU MoulIn rouge 50 LE NANTOU & MAGDA TERZIDOU urban inspiration 70 NICOLE ERINI & THEODORA MPONTARI BEACH STREET FESTIVAL 2014 74 ELOCIN PHOTOGRAPHY AUDIORIVER FESTIVAL POLAND 114 NICOLE ERINI & MILOSZ NASIEROWSKI BRAINSTORMING 138 joanna anagnostidou Small Scale treasures 152 SOFIA PAVLIDOU Our Story is like the Story of a Road 164 KOSTIS DRAGANAS PHOTOGRAPHY 170 Alexis Vasilikos 6 URBANSTYLEMAG

music / LARSSON – CLOSE TO THE RIVER EP ( ROTARY COCKTAIL RECORDINGS )

O Larsson κυκλοφορεί ίσως την καλύτερη εως τώρα δουλειά του, στην Rotary Cocktail. To Close To The River είναι μια δουλειά- τρανταχτή απόδειξη της ικανότητάς του να κάνει παραγωγές τόσο χορευτικές όσο και μελωδικές - ατμοσφαιρικές. Το EP έχει τέσσερα κομμάτια, με πρώτο το Intensions και στη συνέχεια τα Close To The River, Todo Del Noche και Under The Blue. Όπως και η ίδια η Rotary Cocktail δηλώνει για το στυλ της συγκεκριμένης δουλειάς, το EP αυτό είναι μια “μυστηριώδης” Detroit cyber-techno σε συνδυασμό με footworking Berlin Dub-Techno ήχο, και ο νοών νοείτο. Η αλήθεια είναι ότι ο Larsson όντως τα συνδυάζει όλα αυτά και το αποτέλεσμα ενθουσιάζει. Κυκλοφορεί σε βινύλιο από τις 7 Ιουλίου και σε digital μορφή από τις 14 του ίδιου μήνα.

Larsson is releasing a bomb this July with Rotary Cocktail, and in fact his best work so far. Close To The River is a piece of work that proves rowdily his ability to produce dance tunes as well as melodic and ambient ones.

The EP consists of four tracks. Intensions is first, followed by Close To The River, Todo Del Noche and Under The Blue. As Rotary Cocktail itself has stated for the style of this jem, the EP is a mystical Detroit cyber-techno combined with a footworking Berlin Dub-Techno sound.

For the connoisseurs, no further explanations are needed. Larsson did make this crafty combination, truth is, and the result is astounding.

Available in vinyl on the 7th of July and in digital on the 14th. Γιάννης Παπαστυλιανός

8 URBANSTYLEMAG

music /

TRAUMER – DEDUST EP ( Desolat )

‘Eχοντας τραβήξει όλα τα βλέμματα μετά την κυκλοφορία του πρώτου εκπληκτικού του άλμπουμ στην Herzblut τον Απρίλιο, o Traumer επιστρέφει σχεδόν αμέσως με ένα διπλό EP στη Desolat μεγαλώνοντας το ήδη ισχυρό ρόστερ της γερμανικής δισκογραφικής. Ο Γάλλος techno παραγωγός θα κυκλοφορήσει οχτώ κομμάτια στα μέσα του Ιούνη και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς από το πρώτο άκουσμα του EP ότι έχουμε να κάνουμε με ένα διαφορετικό release, σε σύγκριση με τα προηγούμενα του label. Συγκεκριμένα θα λέγαμε ότι είναι το πιο techno EP που έχει κυκλοφορήσει τελευταία η Desolat και με εκπλήσσει ευχάριστα το γεγονός ότι δεν συναντάμε τόσο έντονα στα κομμάτια αυτά το χαρακτηριστικό ύφος που ακούμε σχεδόν σε κάθε κυκλοφορία της εταιρείας.

Hoodlum, Insola, Shuttering, Static Run είναι τα τέσσερα κομμάτια που θα βρείτε στον πρώτο δίσκο. Η πρώτη γεύση έρχεται με το Hoodlum, ένα χρωματιστό κομμάτι με jazzy μελωδίες, κάποιες funky στιγμές, bass line που έχει το βασικό ρόλο στη ροή και κοφτά κρουστά. Με το Insola μπαίνουμε στο κλίμα όλου του EP. Δυνατή μπότα και κοφτά φωνητικά που πηγαινοέρχονται στο κομμάτι, κι ένας ήχος Detroit που σου δίνει μια πολύ καλή ιδέα για το τεράστιο ταλέντο του Traumer. Το Shuttering ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο, με μεγαλύτερη όμως δυναμική και λίγο πιο παιχνιδιάρικα κρουστά. Την πρώτη τετράδα κλείνει το Static Run, επίσης με γεμάτη και δυνατή μπότα όμως με λίγο πιο αργό ρυθμό, με synths που σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρά του σε υπνωτίζουν. Το δεύτερο βινύλιο φέρνει στα αυτιά μας άλλη μια τετράδα, με πρώτο το Swish. Όμορφα minimal και dub στοιχεία κι ένα εξαιρετικό ξεκίνημα του δεύτερου μέρους του EP. Ακολουθούν το Wasp, το Chord X και το Mobius. Τρία techno κομμάτια πλούσια σε εκρηκτικές μπότες, επίμονες ακολουθίες από συγχορδίες, φωνητικά και όλη η μαεστρία του Traumer σε ένα σύνολο που θα εντυπωσιάσει τους φίλους της Desolat – και πιθανότατα θα της χαρίσει αρκετούς ακόμα. Κυκλοφορεί στις 19 Ιουνίου σε διπλό βινύλιο. Γιάννης Παπαστυλιανός

Being already in the spotlight after his stunning release with Herzblut in April, French Techno producer Traumer makes an impressively quick comeback this June with a double EP on Desolat, expanding the already smashing roster of the German label. We are talking about eight tracks which let us know at first sound that this piece of work diversifies and is clearly different from what we have come to know as the “Desolat sound”. Definitely the most techno-y release of the label in a long time – and a pleasant surprise.

The first vinyl consists of four tracks; Hoodlum, Insola, Shuttering and Static Run. Hoodlum opens the EP, a playful tune with jazzy melodies, funky moments, a leading bassline and rugged percussives.

Insola is next, introducing us this time to the atmosphere of the whole EP. Strong beat and steep vocals patched throughout the track, and a Detroit sound giving us a pretty good idea about Traumer’s immense talent. Shuttering follows in the same mood, but with a bigger momentum and a bit more playful percussives. The first vinyl closes with the slightly slower Static Run, also featuring a full and strong beat, and synths which create a hypnotizing atmosphere. Τhe second vinyl consists of another four tracks, opening with the excellent Swish. Beautiful minimal and dub elements, followed by Wasp, Chord X and Mobius. Three techno tunes, rich in explosive beats, tenacious sequences of chords and vocals unravelling Traumer’s stirring mastery.

As a whole, this EP will excite Desolat longtime fans – and possibly attract a great many new ones.

Out in double vinyl on the 19th of June.

John Papastylianos USM 9

MIC MEIMAROGLOU - LONG TRAIL EP ( 808 RECORDINGS )

Ο «δικός μας» Μιχάλης Μειμάρογλου μπορεί να μην είναι από τους πιο παραγωγικούς καλλιτέχνες όσον αφορά στη μουσική (τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα θέλαμε), αλλά έχει ένα πολύτιμο χαρακτηριστικό: τη συνεχή του αναζήτηση στα μουσικά είδη και την άρνησή του να κατασταλλάξει σε ένα από αυτά. Δεν θα ξαφνιαστώ αν αύριο βγάλει ένα juke ή ένα Chicago footwork EP. Πολυάσχολος και δημιουργικός, αναμφίβολα ό,τι κάνει του αρέσει κι αυτό φαίνεται σε όλες τις δουλειές του. Το Long Trail είναι το νέο του μουσικό εγχείρημα, το οποίο θα τοποθετούσα κάπου ανάμεσα στη House και στην Techno – αν και η καλή μουσική είναι υπεράνω κατηγοριοποιήσεων. Κυκλοφορεί από την Ισπανική 808 Recordings με τη συμμετοχή του Antony Pl. Αποτελείται από τέσσερα κομμάτια- δύο original παραγωγές και δύο remix.

To Kaay, το πρώτο κομμάτι, δε θα μπορούσε να δώσει καλύτερη πρώτη εντύπωση. Αν και ακούγεται κάπως «υποτονικό» στην αρχή, ανεβάζει ρυθμό κεντρίζοντας το ενδιαφέρον με τα μελωδικά synths του και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αληθινά ξεχωριστή. Πραγματικά ένα εργαλείο για έναν warm up Dj. Το κομμάτι που ακολουθεί είναι το dark remix του Kaay από τον Antony Pl, με ύφος που δε μοιάζει καθόλου με το original. Είναι ένα techno κομμάτι με δυνατή μπότα και κοφτά synths. Το τρίτο κομμάτι, ακόμα ένα remix του Kaay, προέκυψε από τη συνεργασία του Antony Pl με τον Mic. Εδώ έχουμε τη House εκδοχή του κομματιού, χορευτική μπότα και bass line, με τα φωνητικά να κάνουν όλο το παιχνίδι σε συνδυασμό με κάποια groove στοιχεία. Το EP κλείνει με το Long Trail. Ήχος αναλογικός, με Techno και House στοιχεία, μια παραγωγή περίτεχνη στη σύνθεσή της που σε κάνει να θέλεις να χορέψεις. Κυκλοφορεί στις 22 Αυγούστου σε digital μορφή. Γιάννης Παπαστυλιανός

“Our own”, ever so busy and creative, Michael Meimaroglou, may not be as productive as a music producer (at least not as much as his fans would like him to be), but he has a characteristic that makes him precious; he never settles for one style or genre and knows how to mix it up. If at some point he releases a juke or a Chicago footwork EP, don’t be surprised. He surely enjoys what he does, and that is manifested vigorously in his work.

Long Trail is his new EP, which I would classify –if classifications even matter- somewhere between House and Techno. Four brand new tracks- two originals and two remixes- released in collaboration with Antony Pl, by the Spanish 808 Recordings.

The first track, Kaay, couldn’t be a better first impression. Even though it might sound somewhat hypotonic at first, it speeds up, captures interest with its melody and synths, creating an atmosphere truly unique.

Undoubtedly a great asset for a warm up Dj’s playlist.

The second track is a dark remix of Kaay by Antony Pl, which sounds nothing like the original. A dynamic techno tune with strong beat and rugged synths, followed by one more Kaay remix, this time resulting from Mic’s collaboration with Antony Pl. A House version of the track, featuring a strong, dancing beat and bassline, prevailing vocals and some outstanding groove elements.

Long Trail is the last tune of the EP. Analog sound, with Techno and House elements, an elaborate production that will make you dance.

Out in digital, on the 22nd of August.

John Papastylianos

10 URBANSTYLEMAG

Amsterdam Dance Event 15 to 19 October 2014 The Amsterdam Dance Event (ADE) is the gateway to the international electronic music scene. As the world’s biggest club festival and Europe’s leading electronic music conference, it’s a true dance lovers’ Mecca. ADE returns to the city from 15 to 19 October 2014.

ADE in Amsterdam ADE never fails to bring in the crowds with world-famous established names on the line-up alongside an enormous list of rising stars. The playlist is always suitably diverse, featuring electro, acid, techno, trance, house, hip-hop, drum ‘n’ bass and other beat-filled sounds to make you move. With a huge total of 450 events taking place, this annual festival sees more than 2,000 artists descend on 100 locations across the city to provide 5 days of guaranteed partying for in the region of 200,000 clubbers.

ADE conferences Each year, the Amsterdam Dance Event offers a wide variety of ADE conferences dedicated to specific groups and subjects. The conferences provide a platform for critical dialogue and debate while allowing for the chance to network, exchange expertise and keep on top of all the latest developments in the electronic music field.

ADE Playground Another popular element of the festival is the ADE Playground: a daytime programme that transforms Amsterdam into the largest pop-up shop on the planet with a host of studio sessions, hardware workshops, movie screenings, exhibitions and special offers, topped off with in-store and outdoor performances by top record labels, DJs and artists. The ADE Card gives you access to the entire ADE Playground programme for just €10.

www.amsterdam-dance-event.nl

artist

Interview.

Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)

INTERVIEW

Laura Jones Με μια αστείρευτη ενέργεια, ένα ώριμο μυαλό, ένα τεράστιο ταλέντο και μια αξιοζήλευτη ιδιοσυγκρασία, η Laura Jones ταράζει τα dancefloors όλου του κόσμου και παρόλη την επιτυχία, παραμένει προσγειωμένη. Σ’αυτή τη συνέντευξη μας μιλάει με κάθε λεπτομέρεια για τα σχέδιά της και για το πώς εξελίχθηκε από ενθουσιώδης clubber σε επιτυχημένη DJ και παραγωγός. Η Laura θα συνεχίσει να τραβάει την προσοχή στη σκηνή χωρίς καμία αμφιβολία- και καθόλου άδικα.

With an endless energy and a mature mind, gifted with a truly big talent and driven by a well grounded mentality, Laura Jones is smashing the dancefloors all over the world. In this interview she tells us all about her plans and how she got from enthusiastic clubber to successful DJ and producer, proving she couldn’t deserve more all the attention she gets in the scene.

14 URBANSTYLEMAG

music / Το καλοκαίρι άρχισε, όπως και τα parties. Πού σε βρίσκουμε; Ετοιμάζομαι να αρχίσω τη mini-tour μου στην Ασία αυτό το σαββατοκύριακο. Παίζω στη Μπανγκόκ και στη Σιγκαπούρη για πρώτη φορά κι ύστερα στο Μπαλί για δεύτερη. Μετά επιστρέφω Ευρώπη, Awakenings στο Άμστερνταμ και Circo Loco στο DC10 την επόμενη εβδομάδα. Έχω κάποια φεστιβάλ σε Μεγάλη Βρετανία, Κροατία, Άμστερνταμ και Ουγγαρία, κι επίσης μια tour δύο εβδομάδων στη Βόρεια και Νότια Αμερική. Επιστρέφω στην Κολομβία και κάνω τα debut gigs μου στο Εκουαδόρ, κάτι για το οποίο είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Ύστερα θα με βρείτε να σκάω μύτη κάποιες φορές στο DC10 στην Ίμπιζα όπου και είναι η βάση μου αυτό το καλοκαίρι- και το λατρεύω.

The summer has started and so have the parties. Where do we find you?

I’m just about to start my Asia mini-tour this weekend. I’m playing in Bangkok and Singapore for the first time and then returning to Bali for the second time. Then I’m back in Europe for Awakenings festival in Amsterdam and Circo Loco at DC10 next week. I have a number of festivals in the UK, Croatia, Amsterdam and Hungary, as well as a two- week tour in North and South America. I’m making a return to Colombia and playing my debut gigs in Ecuador, so super excited about that, and then you’ll be seeing me pop up a few times at DC10 in Ibiza where I now base myself for the summer - and loving it.

Διάβασα σε μια συνέντευξή σου ότι ερωτεύτηκες τη σκηνή όταν πήγες για πρώτη φορά στην Ίμπιζα, σαν clubber. Τι κάνει κατά τη γνώμη σου αυτό το μέρος τόσο ξεχωριστό για clubbers και DJs; Πολλοί βλέπουν την Ίμπιζα με διαφορετική ματιά, οπότε εκτός από τη δική μου άποψη δε μπορώ να ξέρω για τους άλλους. Αλλά για μένα ήταν το Circo Loco στο DC10 και το Cocoon στο Amnesia αυτά που με συνεπήραν. Είμαι μουσικόφιλη από πολύ μικρή και κάτι μέσα μου έκανε κλικ όταν πέρασα εκεί μια σεζόν το 2005. Μου έδωσαν τρομερή έμπνευση οι DJs που πέρασαν τότε από’κει, και η μουσική που άκουσα. Επίσης εκεί γνώρισα κάποιους από τους καλύτερούς μου φίλους, γενικά η ανακάλυψη και εμπειρία μου αυτή με συνεπήρε τελείως.

I read in a past interview of yours that you fell in love with the scene after visiting Ibiza as a clubber. What is it, in your opinion, about Ibiza that makes it special for DJs and clubbers?

I can’t really speak for everyone, as many people see Ibiza differently. But for me, it was going to Circo Loco at DC10 and Cocoon at Amnesia every Monday that blew my mind more than anything. I was super inspired by both the DJs passing through and the music at the time. I’ve been very musical from an early age and something clicked when I spent a season out there in 2005. I also met some of the most special friends and just generally had my mind blown by this new discovery.

Ξέρεις, οι Έλληνες clubbers έχουν μια πολύ δυνατή σύνδεση με το crew του DC10. Περιέγραψέ μας, πώς είναι να συμπεριλαμβάνεσαι και να παίζεις μαζί με τόσο ταλαντούχους DJs? Ποιες είναι οι πρώτες σου σκέψεις μετά από ένα party στο DC10; Είναι, ειλικρινά, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Πάντα με κάνει να χαμογελάω όταν τελειώνω το set μου και δε μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα κομμάτι από αυτά που έπαιξα. Είμαι σχεδόν εκστασιασμένη, και σίγουρα περισσότερο εκεί με το πνεύμα παρά με το σώμα. Νομίζω πως όταν παρτάρεις για χρόνια σου δημιουργείται ένα πολύ δυνατό ένστικτο, διαισθάνεσαι τι θα δουλέψει στο dancefloor και τι όχι. Και αισθάνομαι ευλογημένη που μπορώ (ελπίζω δηλαδή να μπορώ) να δίνω σήμερα στους ανθρώπους την ίδια έμπνευση που πήρα κι η ίδια πριν από εννιά χρόνια. Έχοντας πλέον μια στιβαρή και επιτυχημένη καριέρα, αισθάνεσαι ακόμα καμιά φορά αγχωμένη όταν πρόκειται να παίξεις σε καινούρια venues; Έχεις κάποιο «τελετουργικό» για να ηρεμείς, προγραμματίζεις τι θα παίξεις, ποια είναι η διαδικασία; Ακόμα αγχώνομαι καμιά φορά. Είναι αστείο, γιατί πέρασα από μια περίοδο που δεν επηρεαζόμουν καθόλου. Όμως υποθέτω πως έτσι πάει με τα πάντα. Η διάθεση και το άγχος έχουν σκαμπανεβάσματα και συνήθως εξαρτάται από το πώς αισθάνεσαι γενικά την κάθε χρονική περίοδο, αν είσαι κουρασμένος (που συμβαίνει συχνά σ’αυτή τη δουλειά) ή οτιδήποτε άλλο. Βασικά κάνω yoga και διαλογισμό από τότε που άρχισα το DJing και την παραγωγή full-time, και νομίζω πως δέκα λεπτά διαλογισμού πριν το gig πραγματικά βοηθούν. Δέκα λεπτά είναι αρκετά για να κάνεις ένα διάλειμμα από τις σκέψεις σου και να συγκεντρωθείς. Αλήθεια δουλεύει, όταν δε βρίσκω χρόνο να το κάνω καταλαβαίνω μεγάλη διαφορά. Βοηθάει ακόμα πολύ το να πας και να κάνεις ένα sound check πριν το gig για να έχεις μια ξεκάθαρη ιδέα για το set-up και το μέγεθος του venue. ‘Ετσι οι πιθανότητες να σε καταβάλλει το οτιδήποτε είναι λιγότερες.

How does it feel when you play along with –and of course are included in- a bunch of such enormously talented DJs? What’s the first thought you have in mind after a party at DC10?

It’s a dream come true, it really is. It always makes me smile when I get to the end of my set and can’t remember one track I played. It’s almost like going into a trance, I’m definitely there more in spirit than in body.

I think when you’ve been going raving somewhere for years, it makes you have a really good intuition and feeling about what’s right and what works on the dancefloor. And I feel very blessed that I can (hopefully) be inspiring for people today just as I was nine years ago.

After having a solid and successful career, do you still feel nervous playing at new venues? Do you have a special ritual to calm down, or plan what you’re going to play? What is the procedure?

I still get nervous sometimes. It’s funny because I went through a period of not being phased at all but then I guess it’s like anything, the nerves can come and go and are dependent on how you feel in general at the time, whether you’re tired (which is quite a frequent occurrence in this job) or whatever.

I have actually taken up yoga and meditation since I started to DJ and produce full-time, and I find meditating for ten minutes before a gig really helpful. Ten minutes are enough to take some time off from your thoughts, and focus and visualize. It really does work and I can totally feel the difference when I don’t make the time to do it.

I also find it’s helpful if you go and do a sound check beforehand, as you then have a clear idea of the set-up and size of the venue and aren’t as likely to get phased by anything.

Taking some long, deep breaths is always a good one too.

Μερικές βαθιές αναπνοές είναι επίσης ένα καλό τρικ.

USM 15

Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή ενός DJ; Η μεγαλύτερη χαρά για μένα προκύπτει από το ότι μπορώ να κάνω κάτι για το οποίο είμαι αληθινά παθιασμένη, να μεταδώσω αυτό το πάθος σε ένα πλήθος και να δώσω μια αίσθηση απελευθέρωσης στη βραδιά των ανθρώπων. Όταν έβγαινα έξω και άκουγα τους αγαπημένους μου DJs, η αίσθηση ανακούφισης και χαράς που έπαιρνα ήταν τόσο μεγάλη, που ελπίζω τώρα να μπορώ κι εγώ να κάνω το ίδιο γι’αυτούς που έρχονται να με ακούσουν. Τώρα, από την άλλη μεριά, ποιο είναι το μεγαλύτερο ζόρι στη ζωή ενός DJ; Υπάρχουν δύο πράγματα που θεωρώ ως τα πιο δύσκολα. Πρώτον, ώρες- ώρες είναι πολύ κουραστική. Ύστερα, καταλήγεις συχνά να έχεις πολύ διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό που έχουν οι φίλοι σου. Λείπεις πολύ καιρό ή παίζεις κάθε σαββατοκύριακο, το οποίο για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ο μοναδικός ελέυθερος χρόνος που έχουν εκτός δουλειάς. Πάντως σε τελική ανάλυση, δε νομίζω πως μπορώ να έχω και παράπονο. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που έχω τη δυνατότητα να κάνω κάτι που αγαπώ. Δε θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Έχεις αναφερθεί στο παρελθόν για το γεγονός πως συγκρίνεσαι κυρίως με άλλες γυναίκες DJs. Πιστεύεις ότι ακόμα υπάρχει σεξισμός στη σκηνή; Πώς βλέπεις αυτή την «κατηγοριοποίηση» των DJs ανάλογα με το φύλο τους; Αναμφίβολα τείνουν να με συγκρίνουν περισσότερο με γυναίκες DJs απ’ότι άντρες στη σκηνή. Μπορώ να το καταλάβω μέχρι ένα βαθμό, αφού οι γυναίκες είναι ακόμα η μειοψηφία. Πρόσφατα, έγραψε το Marie Claire ένα κομμάτι για μένα κι η δημοσιογράφος που μου πήρε τη συνέντευξη έκανε μια πολύ καλή παρατήρηση. Είπε πως από τους top 1000 DJs του RA μόνο οι δώδεκα είναι γυναίκες, κι ήταν σοκαρισμένη από το γεγονός. Πάντως φαίνεται πως οι γυναίκες κάνουν αισθητή την παρουσία τους περισσότερο από ποτέ. Ακούω συνέχεια για καινούριες DJs και παραγωγούς, οπότε ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα όλα αυτά να τα θυμόμαστε ως παρελθόν. Πες μας για το ‘Embrace’ EP σου, που κυκλοφορείς με τη Leftroom. Ποιο είναι το concept πίσω από το ΕΡ; Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο concept. Όταν μπαίνω στο στούντιο απλά φτιάχνω μουσική. Νομίζω πως δεν είναι καλό να υπεραναλύουμε και να σκεφτόμαστε πολύ τη διαδικασία της παραγωγής. Συχνά τη ζορίζουμε υπερβολικά και καταλήγουμε να κάνουμε πράγματα στημένα, που δε βγαίνουν «φυσικά» από μέσα μας. Ο περιορισμένος αριθμός και η χαμηλή, σχετικά, συχνότητα των κυκολοφοριών σου, είναι συνειδητή απόφαση; Από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω full-time, πριν τρία χρόνια το Σεπτέμβρη, είμαι σε tour σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο οπότε λείπω πολύ και ο χρόνος στο στούντιο είναι περιορισμένος. Συνειδητοποιώ όμως πως με κάθε κομμάτι που φτιάχνω γίνομαι καλύτερη στην παραγωγή και εξελίσσομαι στυλιστικά. Πάραυτα, η όλη διαδικασία δεν είναι τόσο γρήγορη όσο θα ήθελα. Όταν ξεκίνησα να αυτο-εκπαιδεύομαι στην παραγωγή, μου έγινε διάγνωση μιας σπάνιας, ανίατης ασθένειας στα μάτια. Έτσι όσο οι δεξιότητές μου αναπτύσσονται, παράλληλα και σταδιακά τυφλώνομαι και παρόλο που δεν έχω καμία πρόθεση να το αφήσω αυτό να με εμποδίσει, δε σταματά να επιβραδύνει την όλη πορεία μου σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Πέραν αυτού, είμαι επίσης της άποψης «ποιότητα, όχι ποσότητα». Λυπάμαι πολύ που το ακούω αυτό, όμως ομολογώ πως η τόσο θετική και δυναμική σου στάση είναι πραγματικά εντυπωσιακή και αξιοθαύμαστη. Και παράδειγμα για οποιονδήποτε περνά κατάσταση παρόμοια με τη δική σου. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το υπόλοιπο καλοκαίρι, τι ακόμη να περιμένουμε από’σένα; Σχετικά με την παραγωγή, έχω το Leftroom EP έτοιμο. Θα χωριστεί σε δύο releases- μία σε βινύλιο και μία σε digital μορφή με remixes από Cassy και Paul Du Lac. Επίσης έχω το remix ενός κομματιού του Renato Ratier που θα κυκλοφορήσει από τη Βραζιλιάνικη D-Edge Recordings αυτό το μήνα. Έπειτα έχω ένα κομμάτι σε μια special edition που θα βγει πάλι μόνο σε βινύλιο από τη Visionquest το Σεπτέμβριο, και το λανσάρισμα του δικού μου vinyl- only label που θα γίνει αργότερα μέσα στο χρόνο. Ανυπομονούμε για όλα αυτά και σ’ευχαριστούμε πολύ, υπέροχη Laura Jones!

16 URBANSTYLEMAG

music /

What’s the greatest joy in the life of a DJ? The greatest joy for me comes from being able to do something I’m truly passionate about and pass that passion on to the crowd and give them a release on a night out. I used to find such comfort and joy in going out and listening to my favorite DJs, and I hope I can do the same for those who come to see me.

Now, on the other side, what’s the biggest bummer in the life of a DJ? There are two things I find the most difficult. One is the fact that it can be very tiring at times.

Then, you also find yourself on a very different time schedule than that of your friends. Being away a lot of time and DJing every weekend, which is most people’s time away from the workplace.

Ultimately however, I can’t really complain. I feel very lucky to be able to do something I love.

I wouldn’t change it for the world.

You’ve also done some statements about being compared mostly to other female DJs. Do you think there’s still sexism in your business? How do you see this classification of DJs according to their gender?

I definitely tend to be compared more to other women than to guys in the industry. I can understand it to an extent, as women are certainly still a minority. I recently had Marie Claire write a feature on me. The journalist who interviewed me made a point; she’d noticed there are only twelve females in the top 1000 DJs on RA and she was really shocked by the fact.

It seems that women are breaking through more than ever though, and I’m hearing of new female DJs and producers all the time so, who knows, maybe one day this will be a thing of the past.

Tell us about your ‘Embrace’ EP on Leftroom. What’s the concept behind this EP? There isn’t a concept as such. When I go in the studio, I just make music. I don’t think it’s good to overthink the creative process. I think that one can often force this process and end up making things that aren’t naturally from the heart, from within.

Do you consciously decide to release a limited number of tracks? Unlike the flow, you’ve been quite low-key in terms of production.

I have been away on tour almost every weekend since I went full-time 3 years ago in September, so studio time has been very limited. I realise that with every track I make, my production skills are improving and that I am also evolving stylistically.

However, the process isn’t as quick as I’d like it to be. When I started teaching myself to produce I was diagnosed with a rare, incurable eye disease. So, as my skills have been developing, I have been going slowly blind and whilst I’m not going to let it stop me altogether, it is slowing down the process considerably.

I am also a big believer in quality over quantity.

I am really sorry to hear that but I must say, your so positive and dynamic attitude is truly impressive and admirable, and an inspiring example for everyone who goes through phases like yours.

What are your plans for the rest of the summer, what should we expect from you?

Production-wise, I have the Leftroom EP about to drop. This will be split across two releases; one vinyl-only and the other digital-only with remixes from Cassy and Paul Du Lac. I also have the remix of a track by Renato Ratier on Brazilian label D-Edge Recordings out this month. I have a track on a vinyl-only special edition release by Visionquest in September, as well as my own vinyl-only label that I shall be launching later this year.

Wow that’s quite a lot, we’re looking forward to all of these.

Thank you, wonderful Laura Jones!

USM 17

project

Interview.

Magda Terzidou Photography. Joseph Seresin

INTERVIEW

The Manifesto of Terra Ferma Χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην παγκόσμια ηλεκτρονική μουσική σκηνή, είναι αδύνατο να καταλάβουμε γιατί συγκεκριμένες καλλιτεχνικές ομάδες, όπως η TerraFerma στην προκειμένη περίπτωση, αισθάνονται την ανάγκη να προχωρήσουν σε δηλώσεις και πολιτικές που κυμαίνονται στα όρια του μανιφέστου. Οι ιδέες κι οι προσπάθειές τους μπορούν εύκολα να παρεξηγηθούν ως ακόμα ένα τρικ καμουφλαρισμένου marketing και προώθησης, ή στην καλύτερη, ως ακόμα μια ρομαντική προσέγγιση κάποιων ανόητων που, ενώ κινούνται σε μια προφανέστατα σκληρή κι αδίστακτη μουσική βιομηχανία, εξακολουθούν να πιστεύουν στα παραμύθια. Όμως, για να τα πάρουμε από την αρχή, ας βάλουμε τα πράγματα σε ένα γενικό πλαίσιο. Η ηλεκτρονική μουσική σήμερα «ζει το όνειρο», έχοντας γίνει τα τελευταία δυόμιση χρόνια το περισσότερο εκπροσωπούμενο είδος σε μεγάλα venues και φεστιβάλ, παγκοσμίως. Το ψαχνό έχει σερβιριστεί, κι όπου έχει φαΐ, μπορεί πάντα κάποιος να περιμένει και τα χρυσά αγόρια της Wall Street και της στεγνής μπίζνας να βρίσκονται κάπου κοντά. Καταξιωμένοι DJs σε όλο τον κόσμο εκφράζουν τα παράπονά τους σε συνεντεύξεις και ομιλίες, λέγοντας πως η σκηνή της ηλεκτρονικής μουσικής είναι πλέον κορεσμένη και ότι η πάλη των ομάδων για κυριαρχία σε «εδάφη» έχει ξεφύγει σε μέρη όπως π.χ. η Ίμπιζα. Πολλοί ακόμα μιλούν για μια «φούσκα που είναι έτοιμη να σκάσει», αφού η μόνη προτεραιότητα και προβληματισμός των μεγάλων venues και των διάσημων clubs είναι το πώς θα βγάλουν χρήμα. Ο Loco Dice λόγου χάρη, δήλωσε στο IMS 2014 Conference πως θα κάνει ένα διάλειμμα για ένα χρόνο και θα περιμένει μέχρι τα πράγματα να ηρεμήσουν, καθώς δεν αντέχει πλέον αυτόν τον «πόλεμο» και τις πολιτικές που καταλαμβάνουν τη σκηνή. Ενώ από τη μία θέλουμε όλη αυτή την επιχειρηματική φούσκα- party να κατεβάσει τις ταχύτητές της προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα, από την άλλη υπάρχει μια άμεση ανάγκη από ομάδες που θα παρέμβουν και θα προτείνουν κάτι αληθινό, κάτι με πραγματικό καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Ομάδες που θα επιβραβεύσουν και θα προστατεύσουν τα ατόφια ταλέντα, και θα αναβιώσουν το αυθεντικό πνεύμα της dance μουσικής.

18 URBANSTYLEMAG

Without having a clue about what is going on right now in the global Electronic music scene, we cannot understand why certain artistic teams, such as TerraFerma in our case, feel the need to proceed in statements and policies that seem to almost cross the boundaries of a manifesto. Their concepts and efforts can be easily mistaken for another marketing and promotional wrapped up package, or at least, yet another romantic approach of some fools who still believe in fairytales, in this hard-boiled, cut-throat music business.

But, first things first, so let me give you some global context.

Electronic music nowadays is definitely “living the life”, becoming over the last two and a half years the most presented genre in big venues and festivals, worldwide. The big meat is on the table and where it smells meat, the Wall Street “golden boys” of strictly business- no hard feelings, are expected to be found nearby.

Accomplished DJs around the world express their complaints in their interviews and speeches at conferences, stating that the Scene of Electronic music is now oversaturated and the fights of teams over territory are out of control in places such as Ibiza. A great many even talk about a “bubble that is ready to burst”, since the only concern of large venues and famous clubs is how to bring the big cash in. Loco Dice for example, stated at the IMS 2014 Conference that he will step back for a year and wait until things cool off, as he cannot stand anymore these war and politics that go on all over the scene.

While we want all this business bubble party to slow down for a while, in order to avoid getting another cake in our faces, there is an urgent need for teams to step in and propose something really artistic, with content; teams that will praise and protect pure talents and revive the true dance spirit.

project /

USM 19

Συνήθως ξεκινώ τις συνεντεύξεις εστιάζοντας και ρωτώντας κατευθείαν για την ιδεολογία της ομάδας. Στην περίπτωση της TerraFerma όμως, η ιδεολογία είναι τόσο κραυγαλέα το εξέχον χαρακτηριστικό, που προσεγγίζει τα όρια του μανιφέστο. Πώς προέκυψε αυτό;

Most of the times I start an interview focusing directly on the ideology of the team. However, in the case of TerraFerma, the ideology is so obviously a prime mover that it seems to be reaching the limits of an artistic manifesto. How did this occur?

Η TerraFerma είναι ένα σπίτι για όποιον αγαπά τη σκηνή της ηλεκτρονικής μουσική για αυτό που πραγματικά είναι: ένα τρομερό καλλιτεχνικό κίνημα που βασίζεται σε έννοιες όπως η αγάπη, η αποδοχή, η συμπόνια κι η κοινότητα. Η Dance μουσική υπάρχει εδώ και χιλιετίες, υπήρξε βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των προγόνων μας, ακόμα και πριν από την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια και κατά συνέπεια, τον πολιτισμό όπως τον γνωρίζουμε. Είναι ένα κίνημα που πρέπει να επιβιώσει γιατί είναι ζωτικής σημασίας. Γιατί φέρνει διαφορετικούς ανθρώπους κάτω από τις ίδιες στέγες και δημιουργεί δεσμούς ανάμεσά τους. Ζούμε σε μια εποχή μηδαμινής αποδοχής του άλλου, φαινόμενα που ενισχύονται από κυβερνητικές προπαγάνδες σε όλον τον κόσμο και χρειαζόμαστε την Τέχνη προκειμένου να αισθανόμαστε άνθρωποι. Το κίνημά μας έχει δηλητηριαστεί από το mainstream και, όπως το έθεσε και ο Terrence MacΚenna πριν το θάνατό του, «πρέπει να το ανακτήσουμε από τα χέρια των πολιτισμικών μηχανικών, αυτών που θέλουν να μας μετατρέψουν σε μισοψημένους βλάκες, σε καταναλωτές σκουπιδιών που παράγονται από τα κόκκαλα ενός κόσμου που πεθαίνει».

TerraFerma is a home for anyone who loves the electronic music scene for what it really is; an amazing art movement that is based on the concepts of love, compassion, community and tolerance. Dance music exists for millennia and it has been an integral part of our ancestors’ life, even before the invention of farming and consequently, civilization. It is a vital movement that must survive because it brings different peoples under the same roof, creating important bonds between them. We live in an age of intolerance fueled by government propaganda all over the world, and we need Art in order to feel human. Our movement has been poisoned by the mainstream and, as Terrence Mackkenna put it before his death, “we need to reclaim it back from the hands of the cultural engineers, who want to turn us into half baked morons consuming trash, manufactured out of the bones of a dying world”.

20 URBANSTYLEMAG

project /

Υπάρχει ένας δυναμικός ηθικός χαρακτήρας στις θέσεις της Τerra Ferma. Δεν αναφέρομαι στην ηθική του «καλού» και του «κακού», ή του «σωστού» και του «λάθους», αλλά στην ηθική της ομορφιάς και της ουσίας. Αισθάνεστε πως αυτή η μεγάλης κλίμακας μουσική βιομηχανία και οι Τέχνες γενικότερα, έχουν ξεμείνει από ηθικές αξίες; Ένας διάσημος DJ έδωσε μια συνέντευξη πρόσφατα σε ένα conference ηλεκτρονικής μουσικής. Ανάμεσα σε άλλα που είπε, έδωσε και κάποιες συμβουλές για του νέους και φιλόδοξους καλλιτέχνες σχετικά με το πώς να επιτύχουν στη [μουσική] βιομηχανία. Παρόλο που είναι από αυτούς που αναγνωρίζουν πως κάτι πάει πολύ στραβά μέσα στη σκηνή, δεν πρότεινε καμία λύση στα προβλήματα που είδε. Αυτό που έκανε ήταν απλά να πει πως άμα θέλεις να πετύχεις πρέπει να ταξιδεύεις σε όλον τον κόσμο, να πηγαίνεις στα παρασκήνια των πιο cool events, να συναντάς τους agents και managers των πιο σημαντικών DJs και έτσι εν καιρώ και εφόσον είσαι ευγενικός με τους πάντες, θα έχεις καλές πιθανότητες να συμπεριληφθείς στην κλίκα των cool ανθρώπων κι έτσι να γίνεις DJ με agent και manager. Οπότε στην ουσία, η συμβουλή του ήταν κάτι σαν αυτό: «αν είσαι προνομιούχο παιδί της μέσης –τουλάχιστον- τάξης κι έχεις αρκετά λεφτά να επενδύσεις έτσι ώστε να πηγαίνεις σ’όλα αυτά τα events για κανένα χρόνο, τότε ίσως και να έχεις μια ευκαιρία να τα καταφέρεις»...... Ο νεποτισμός, η φιλοσυγγένεια, είναι σημάδι απόλυτης ηθικής παρακμής και μια ιδεολογική χρεωκοπία σε κάθε τομέα της ζωής, συμπεριλαμβανομένης και της μουσικής βιομηχανίας. Αν γίνεις επιτυχημένος μόνο και μόνο λόγω των γνωριμιών σου και όχι λόγω της καλλιτεχνικής σου απόδοσης, τότε δεν είσαι καλλιτέχνης. Είσαι μια καλοπρογραμματισμένη μηχανή δημοσίων σχέσεων, κι οι μηχανές δημοσίων σχέσεων κάνουν δημόσιες σχέσεις, όχι μουσική. Ξέρω για πολλά παιδιά, ότι δεν αφήνουν το στούντιο για εβδομάδες, ή και μήνες καμιά φορά, δουλεύουν και πειραματίζονται ανεβάζοντας τη στάθμη της εξέλιξης και της καινοτομίας στην ηλεκτρονική μουσική. Δεν ανήκουν σε προνομιούχα τάξη, δεν διαθέτουν χρήματα, κι όμως κλείνονται στο στούντιο με την ελπίδα και τη σκέψη ότι αν αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και αποκτήσουν μαεστρία στον τομέα τους θα καταφέρουν κάποια στιγμή να βγάλουν κέρδος και να ζήσουν από αυτό. Όμως οι ευκαιρίες δεν έρχονται ποτέ. Γιατί; Γιατί οι ευκαιρίες είναι πιασμένες από τις αποδοτικές μηχανές δημοσίων σχέσεων που συνειδητοποίησαν πως ό,τι χρειάζεται να κάνει κανείς, είναι μόνο να γλείφει τους ανώτερούς του για να φτάσει στην κορυφή. Η ηθική στον κόσμο των Τεχνών θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν κοινή λογική. Όμως αφού μετατρέψαμε το κίνημά μας σε βιομηχανία, φαίνεται πως η ηθική δεν έχει καμία σημασία πια.

There is a strong, moral character in the thesis of Τerra Ferma; not the morality of good and evil, or right and wrong, but that of beauty and substance. Do you feel that big-scale music industry and the Arts in general, have run out of morals nowadays?

A famous DJ was interviewed recently at an electronic music conference and, amongst other things, he gave tips to young and aspiring artists on how to succeed in the business. Although he is someone who does recognize that something is wrong within the industry, he didn’t really give any solutions to the problems he saw. What he did instead, was to say that if you want to become successful you have to fly all over the world, to attend the backstage of the coolest events, meet the important DJ’s agents and managers and eventually, if you are nice to everyone, you will have a good chance to become a part of the exclusive club of cool people and you can be a DJ with an agent and a manager.

So basically, his advise was something like “if you are a privileged middle class kid and have enough money to invest, by attending all these events for a year, you might have a chance on making it” ......

Nepotism is a sign of absolute moral decline and an ideological bankruptcy in any walk of life, including the music industry. If you become successful just because of whom you know and not because of the output of your artistry, then you are not an artist but a well-trained PR machine; and PR machines are good on being PR machines, not musicians.

I know of a lot of kids that haven’t left their studio for weeks or even months at a time, working and experimenting on pushing the envelope of evolution and innovation in electronic music. They are not middle class, nor are they sorted with money, but they continue to lock themselves in the studio, thinking and hoping that if they achieve mastery in their field, they will be able at some point to make a living from it. But the opportunities never materialize... Why? Because the opportunities have been taken by the efficient PR machines that realized all you need to do is suck up to your superiors all the way to the top!

Morality in the Art world should be common sense, but, as we have turned our movement into an industry, it seems like morality is not important any more...

USM 21

Τι κάνει την ΤerraFerma να πιστεύει πως είναι η κατάληλη στιγμή για να περάσει το μουσικό ακτιβισμό σε παγκόσμιο επίπεδο;

What makes Τerra Ferma believe that this is the right moment to take musical activism on a global level?

Αν συνεχίσουμε με το μοντέλο που ισχύει τώρα, σε λίγο δε θα υπάρχει πια καν σκηνή. Ναι, η βιομηχανία θα συνεχίσει να αποκομίζει κέρδος γι’αυτούς που έχουν τις διασυνδέσεις και κάνουν περιοδείες, όμως η καλή μουσική θα πεθάνει γιατί οι περισσότεροι δημιουργοί της δε βγάζουν καθόλου χρήματα από την Τέχνη τους. Κι αν είσαι full-time παραγωγός και παραγωγή για σένα σημαίνει βιοπορισμός, αργά ή γρήγορα θα βαρεθείς να στέλνεις τα κομμάτια σου σε μεγάλα ονόματα που τα παίζουν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και μαγαζιά, χρεώνοντας δεκάδες χιλιάδες ευρώ, τη στιγμή που εσύ δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι.

If we continue with the current model, the scene is not going to exist for much longer. Yes, the industry might continue to generate profits for the ones that have the connections to tour, but good music will die out because most producers who create it make absolutely no money from their Art. And if you are a full-time producer and this is your livelihood, one day sooner or later you will get fed up with sending your music to big name DJs who then play it out at the biggest festivals and clubs, charging tens of thousands of euros, while you don’t have enough money to pay the rent.

Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που είναι διατεθειμένοι να κάνουν πράγματα δωρεάν, είτε γιατί είναι αρκετά ευκατάστατοι έτσι ώστε να μην τους νοιάζει το χρήμα, είτε γιατί είναι αρκετά χαζοί έτσι ώστε να πιστεύουν πως σύντομα μια μέρα η ευκαιρία θα τους χτυπήσει την πόρτα και θα πάνε να κάνουν παρέα με τους cool πλούσιους DJs. Όμως το κίνημα της ηλεκτρονικής μουσικής, ξεκίνησε αρχικά από στερημένες μειονότητες με ρίζες στην εργατική τάξη, που ήθελαν να φτιάξουν έναν εναλλακτικό μικρόκοσμο μακριά από τα δεινά της συμβατικής κοινωνίας. Έναν κόσμο χωρίς μίσος, χωρίς κατάκριση, χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων, όπου η κοινότητα υφίσταται ως η σημαντικότερη και πιο πολύτιμη ιδέα. Αν η ηλεκτρονική μουσική καταντήσει παιδική χαρά για πλουσιόπαιδα, στο λέω θα μετακομίσω στον Άρη!

There’s always going to be plenty of people willing to do things for free, because they are either rich enough not to care about money, or they are stupid enough to keep thinking that one day soon, the opportunity will knock on their door and they will join the cool rich DJs. This movement was generated by deprived minorities with working class backgrounds, that wanted to create an alternative microcosm, away from the ills of the conventional society. A world where there’s no hate, judgment or segregation between people and a world where community is the most important concept.

If electronic music becomes a playground for privileged rich kids, I’m off to Mars!

22 URBANSTYLEMAG

project /

Αντιλαμβάνεσαι πως το μονοπάτι που διαλέξατε είναι τραχύ και δύσκολο, έτσι; Απόλυτα. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε αντιστέκεται στο καθεστώς και θα είναι όχι μόνο μακρύ, αλλά και δόλιο μονοπάτι. Όμως είναι μονοπάτι με φως και αλήθεια οπότε θα απολαύσουμε την κάθε στιγμή. Δε μπορούμε να έχουμε καμία ιδέα εκ των προτέρων σχετικά με το αντίκτυπο που θα έχουμε στη σκηνή, αλλά θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Τη σκηνή την έζησα για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, και θυμάμαι πώς ήταν τα πράγματα τότε. Η νεότερη γενιά δεν ήταν εκεί οπότε δε μπορεί να εκιτμήσει πλήρως τα χρόνια εκείνα, όμως θέλω να τους δείξω πως ο δρόμος της μπίζνας και της «μουσικής καριέρας» δεν είναι η μοναδική επιλογή. Δε φοβόμαστε την αποτυχία, το τέρας στο οποίο μετατράπηκε το αγαπημένο μας κίνημα δε μας τρομάζει. Ας υποθέσουμε πως με ένα μαγικό τρόπο, όλες οι εταιρείες στη μουσική βιομηχανία αποσύρουν τα software τους για παραγωγή και DJing... Τι πιστεύεις, θα ήταν αυτό αρκετό για να καταπολεμήσει τη μετριότητα που πλυμμηρίζει αυτόν τον καλλιτεχνικό τομέα; Η ερώτηση αυτή είναι όλα τα λεφτά (γέλια). Νομίζω μ’αυτή πραγματικά έριξες κεραυνό... Σου απαντώ βροντοφωνάζοντας «ΝΑΙ»! Κοίταξε, δε θα αρχίσω τώρα να δαιμονοποιώ αυτές τις εταιρείες, στην τελική είναι αδύνατο να τα βάλεις με τις εξελίξεις στην τεχνολογία. Όμως θα σου πω με σιγουριά πως η ηλεκτρονική μουσική δεν είχε καθόλου σχέδια για μια τέτοια μαζική εισροή από DJs, παραγωγούς και promoters που αυτο-ανακηρύχθηκαν τμήμα της βιομηχανίας όταν έσκασε μύτη το εύχρηστο software. Η προσαρμογή στην τεχνολογία είναι το πιο σημαντικό concept του αιώνα, απλά δεν προσαρμοστήκαμε για τους σωστούς λόγους... Μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια (αν και δεν έχω τα ακριβή νούμερα), ο αριθμός των DJs έφτασε από κάτι δεκάδες χιλιάδες σε δεκάδες εκατομμύρια! Και όσο πιο εύκολο γινόταν το software, τόσο αυτοί αυξάνονταν. Το αποτέλεσμα ήταν μια κακοφωνία φτηνής μουσικής που προέκυψε από παραγωγούς μερικής απασχόλησης και άτομα που παράγουν μερικά beats σαν χόμπυ. Τώρα, αν είσαι promoter ή a&r για μια δισκογραφική, πώς να επιλέξεις τους πραγματικούς καλλιτέχνες όταν έχεις τόσα εκατομμύρια κομμάτια, podcasts, σελίδες στο facebook κλπ; Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, απλά δεν επιλέγεις! Αυτό που έχεις να κάνεις για την επιβίωσή σου είναι να κλείσεις τους DJs που είναι ήδη αρκετά διάσημοι, έτσι ώστε να προσελκύσεις τα πλήθη αποφεύγοντας τον πειραματισμό και το ψάξιμο για νέα ταλέντα. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που πλέον βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους να φιγουράρουν στα line-ups των φεστιβάλ, και λίγο έως καθόλου χώρο για πειραματισμό και φρέσκα ταλέντα...

You do realize that this is a tough path to follow, right?

Absolutely. What we are trying to do goes against the status quo and it will be a long and treacherous path, but it is the path of light and truth so we will savor every single moment. We can have no idea beforehand, about the impact we will have on the scene, but we are going to give it our best shot. I lived and experienced the scene for the last three decades, and I remember how things were back then. The younger generation wasn’t there so they obviously cannot fully appreciate those years, but I want to show them that the business way of doing things, or a “career in music”, are not the only options. We are not afraid of failure; the monster our beloved movement has turned into does not scare us.

Lets say that hypothetically, in a magic way, all the companies in the music industry suddenly withdraw their software programs for music production and DJing... What do you think, would that be enough to combat the mediocrity overflowing in this artistic field?

This is a billion dollar question, hahahaha... I think you hit the nail on the head here with this one!

The answer is a profound ‘yes’! Look, I am not going to start demonizing these companies, in the end it is impossible to fight technological progress. But I will say that electronic music had no plans for this influx of DJs, producers and even promoters who declared themselves part of the industry when the easy-to-use software came along. Adaptation to technology is the most important concept in this century, we just didn’t adapt for the right reasons...

Within the last five years (although I don’t have exact figures), the number of DJs went from maybe tens of thousands into tens of millions!! And the easier the software became, the more and more people came on board.

The result was a cacophony of cheap music produced by part timers and people who see producing a few beats as a hobby. Now, if you are a promoter or an a&r for a label, how do you pick out the real artists when you have to go through millions of tracks, podcasts, facebook pages etc?

The current answer is, you don’t! All you have to do in order to survive, is to book the DJs who are famous enough to bring in the crowds, thus avoiding experimenting or looking for unknown talent. This is the main reason we see the same people headlining the same festivals, with little or no room for experimentation or for new talent these days..

USM 23

24 URBANSTYLEMAG

project / The positions of TerraFerma constitute a catapult of substance.

Do you think that there is an available audience worthwhile to embrace, develop and reinforce them?

Maybe not to start with but, that’s exactly why it’s a great challenge.

I really believe that there are a lot of people out there who want to see change in our scene and are not happy with the current state of affairs. At some point soon, the audience will get bored of listening to the same formulaic music from the same DJs, and they will be hungry for something new. I’d like to believe that we will be there to satisfy that hunger.

The younger generation is showing signs of wanting to learn more about our past. The increase of vinyl sales and even the fact that there are 20 year olds out there who proudly run vinyl labels, are indications of that. I am blessed enough to speak with a bunch of them regularly, as I am still a producer myself, so I know first hand what their hopes and dreams for the future are. The future we are trying to create belongs to them and we want the general audience -as much as we want the artists- to pass the real values of the scene on to the next generations. I have become the person I am today because of this movement and I think that if it’s treated and applied correctly, the movement can go on forever.

The way in which the dance community entertains itself has changed enormously over the last years. Technology has such an input to our lives, that a huge distance is finally created in between and the dance experience has lost its dominant power.

What is the position of TerraFerma, while facing such a reality?

The biggest change has come from the explosion of the EDM scene in the United States and subsequently, the rest of the world.

That was a monumental game changer to be honest. In the past, attending a dance music event was equal to a dive into the musical unknown; no one knew what the DJ would play before his set and this was the charm of it and the way things were for about thirty years.

If you’re attending an Electric Daisy festival anywhere in the world this year, you can know beforehand what you will hear; all the big hits you know from the radio and sing along to. At the same time, you will be squashed together with another fifty thousand people near a massive stage while fireworks, CO2, lasers, LED screens and confetti will be going off, you will have an urge to film the whole spectacle with your smartphone so you can post it on Facebook in real time, forgetting that you are there mainly to dance - because that’s why one attends a dance event after all!

I am not trying to demonize big festivals or pop concerts here either. I am just saying that electronic dance music is about dancing, not worshipping big stars.

The focus on this futile worship of the DJ is fundamentally wrong and useless. Let me give you an example about why I think this is the case : You can have a party without a DJ (just put some beats in a player), but you can’t have a party without a sound system or without people on the dance floor. This means that the DJ is not even the third element in the order of importance here (music, sound system, people). So, why should we focus on the DJ? Well, this happens because the industry can’t market the dancefloor or the sound system, but it can market the DJ as a new age pop star, even though this has nothing to do with electronic music.

Οι θέσεις της TerraFerma πραγματικά αποτελούν έναν καταπέλτη ουσίας. Νομίζεις πως υπάρχει διαθέσιμο κοινό, άξιο να υιοθετήσει, να αναπτύξει και να ενισχύσει τις θέσεις αυτές; Ίσως για την ώρα όχι, όμως, αυτή η δυσκολία είναι κι όλη η πρόκληση. Ειλικρινά πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με την ισχύουσα κατάσταση στη σκηνή και που θέλουν να δουν αλλαγές. Κάποια στιγμή σύντομα, το κοινό θα βαρεθεί να ακούει την ίδια, στερεότυπη μουσική από τους ίδιους DJs, και θα πεινάσει για κάτι νέο. Θέλω να πιστεύω πως όταν γίνει αυτό, εμείς θα είμαστε εκεί για να ικανοποιήσουμε αυτή την πείνα. Η νέα γενιά μας δίνει δείγματα θέλησης για μάθηση, μάθηση για το παρελθόν μας. Η αύξηση στις πωλήσεις βινυλίου και το γεγονός πως υπάρχουν υπερήφανα 20χρονα που τρέχουν τα δικά τους vinyl labels, είναι ισχυρές ενδείξεις, οπότε έχουμε λόγους για να το πιστεύουμε αυτό. Είμαι τυχερός γιατί μιλάω με κάποια από τα παιδιά αυτά συχνά, καθώς είμαι κι ο ίδιος παραγωγός, και γνωρίζω από πρώτο χέρι ποιες είναι οι ελπίδες και τα όνειρά τους για το μέλλον. Το μέλλον που προσπαθούμε να διαμορφώσουμε ανήκει σε αυτά τα παιδιά και θέλουμε το ευρύτερο κοινό – όπως θέλουμε και τους ίδιους τους καλλιτέχνες- να περάσουν τις πραγματικές αξίες της σκηνής στις επόμενες γενιές. Είμαι αυτός που είμαι σήμερα λόγω του κινήματος αυτού και νομίζω πως αν το χειριστούμε και εφαρμόσουμε σωστά, θα συνεχίσει να ζει για πάντα. Ο τρόπος με τον οποίο η dance κοινότητα ψυχαγωγεί τον εαυτό της έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Η τεχνολογία έχει πλέον τόσο εκτεταμένο ρόλο στις ζωές μας, που έχει δημιουργηθεί τελικά μια απόσταση στο ενδιάμεσο κι η dance εμπειρία έχει χάσει τη δύναμη και δεσπόζουσα θέση της. Ποια είναι η θέση της TerraFerma, αντικρύζοντας μια τέτοια πραγματικότητα; Η μεγαλύτερη πρόκληση έχει προκύψει από την εκρηκτική εξάπλωση της EDM σκηνής στις ΗΠΑ και ακολούθως στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό υπήρξε μνημειώδης αλλαγή σκηνικού και δεδομένων για να είμαι ειλικρινής. Παλιά το να πας σε ένα dance event ισοδυναμούσε με βουτιά στο μουσικό άγνωστο. Κανείς δεν ήξερε τι θα παίξει ο DJ πριν από το set, αυτή ήταν και η γοητεία του όλου πράγματος, και ο τρόπος με τον οποίο γίνονταν τα πράγματα για τριάντα χρόνια. Τώρα αν πας σε ένα Electric Daisy festival οπουδήποτε στον κόσμο, μπορείς να γνωρίζεις εκ των προτέρων τι θα ακούσεις: μεγάλα ραδιοφωνικά hits που έχεις πια αποστηθίσει. Ταυτόχρονα, θα στριμωχτείς με άλλα πενήντα χιλιάδες άτομα κοντά σε μια τεράστια σκηνή, με lasers, οθόνες LED, διοξείδιο του άνθρακα, πυροτεχνήματα και κομφετί να πετάγονται, θα έχεις μια παρορμητική επιθυμία να τραβήξεις το όλο θέαμα με το smartphone σου για να το ποστάρεις επί τόπου στο Facebook, ξεχνώντας πως βρίσκεσαι εκεί κυρίως για να χορέψεις – γιατί γι’αυτό πάει κανείς σε ένα event με dance μουσική στην τελική! Και πάλι, δεν προσπαθώ ούτε εδώ να δαιμονοποιήσω τα μεγάλα φεστιβάλ, ούτε τις ποπ συναυλίες. Αυτό που λέω είναι απλά το ότι η ηλεκτρονική dance μουσική έχει να κάνει με το χορό, όχι με τη λατρεία μεγάλων ονομάτων. Η εστίαση σ’αυτή τη μάταιη λατρεία του DJ είναι θεμελιωδώς λανθασμένη και χωρίς καμία χρησιμότητα. Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα για να σου εξηγήσω τι εννοώ: Μπορείς να κάνεις ένα party χωρίς DJ (απλά βάζοντας μερικά beats σε ένα player), όμως δε μπορείς να κάνεις πάρτυ χωρίς ηχοσύστημα ή χωρίς ανθρώπους στο dancefloor. Αυτό σημαίνει πως ο DJ δεν είναι καν τρίτος στις προτεραιότητες, στη σειρά σημαντικών συστατικών στοιχείων για το party (μουσική, ηχοσύστημα, άνθρωποι). Επομένως, γιατί να εστιάζουμε τόσο στον DJ; Βασικά, αυτό συμβαίνει γιατί η βιομηχανία δε μπορεί να βγάλει στην αγορά το dancefloor ή το ηχοσύστημα, με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να πλασάρει τον DJ σαν έναν σταρ της νέας ποπ εποχής, παρόλο που αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει με την ηλεκτρονική μουσική.

USM 25

Τι να περιμένουμε από την TerraFerma στο άμεσο μέλλον;

What should we expect from TerraFerma in the near future?

Μπορείτε να περιμένετε μια τίμια προσπάθεια δημιουργίας ενός είδους ασφαλούς σπιτιού για ταλαντούχους ανθρώπους στους οποίους η βιομηχανία δεν δίνει τις ευκαιρίες που αξίζουν. Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τους καλλιτέχνες να συνειδητοποιήσουν και να αξιοποιήσουν τη δυναμική και τις προοπτικές τους στο μέγιστο, αγνοώντας ένα κατεστημένο που δε δίνει δεκάρα γι’αυτούς. Μέσα στους επόμενους μήνες θα αποκαλύψουμε ένα πραγματικά φιλόδοξο σχέδιο γεμάτο από καινοτόμες ιδέες, που δεν επιχειρήθηκε ποτέ άλλοτε στην ηλεκτρονική μουσική. Επίσης, θέλω να επισημάνω πως θα δώσουμε μεγάλη έμφαση στην εκπαίδευση δίνοντας πληροφορίες μέσω videos και ντοκυμαντέρ. Επιπλέον, έχουμε εξασφαλίσει μια συμφωνία με την DJ broadcasting εταιρεία BE@TV και θα παρουσιάσουμε ένα νέο είδος φορμάτ το οποίο θα είναι παγκόσμια πρωτοπορία στη ηλεκτρονική μουσική σκηνή.

You can expect an honest effort to create a kind of safe house for talented people who don’t get the chances they deserve from the industry. We are here to aid artists on realising and reaching their potential by bypassing a status quo that doesn’t give a damn about them. Over the next few months we will reveal a really ambitious plan that is packed with innovative ideas, never attempted before in electronic music.

Είμαστε κατενθουσιασμένοι για το μέλλον και έχουμε ισχυρή πίστη στο ότι μπορούμε να βοηθήσουμε στη διατήρηση των όμορφων στοιχείων της σκηνής, κι αυτός είναι ένας σκοπός που αξίζει τον κόπο.

26 URBANSTYLEMAG

Also, I would like to stress that we will be putting big emphasis on education through our info videos and documentaries.

Furthermore, we have secured a deal with the DJ broadcasting company BE@TV and we will present a new kind of format which will be a world-first for the electronic music scene.

We are really excited about the future and we strongly believe that we can help in preserving what’s great about our scene, and that’s a cause worth fighting for.

spot

PHOTOGRAPHY. michael meimaroglou

nuc is all clear photography project

30 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 31

32 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 33

34 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 35

36 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 37

38 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 39

40 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 41

42 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 43

44 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 45

46 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 47

48 URBANSTYLEMAG

spot /

USM 49

exclusive

50 URBANSTYLEMAG

PHOTOGRAPHY. LE NANTOU ARTICLE. MAGDA TERZIDOU

exclusive /

MoulIn rouge 2001. Movie theaters and cinephiles welcome Amélie, a film that was met with acclaim, to be ultimately nominated for five Oscar awards. Director Jean-Pierre Jeunet along with Guillaume Laurant choose “Café des Deux Moulins” for the script, a small bistrot that actually exists and is located in the picturesque Parisian area of Monmartre. They also give the surname “Poulain” to their leading actress’s role, making a lightsome yet very clever pun and reference to the word “Moulin”, and putting together a film that the world would finally come to know as one of the epitomes of contemporary French cinema. Jeunet’s choices were clearly not by chance. Albeit on a second level, he implied directly Moulin Rouge; the libertarian bohème creation of Paris in the late 19th century. At this point, we begin to realize the grand impact of the world- famous cabaret, which is indelibly etched into the consciousness of the Parisian nightlife, and also the reasons that made it a prominent, integral part of the revolutionary, European bohemian culture.

2001. Βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες η προτεινόμενη για πέντε όσκαρ ταινία Amélie. Ο σκηνοθέτης Ζαν- Πιέρ Ζενέ μαζί με τον Γκιγιόμ Λοράν, διαλέγουν για το σενάριό της ένα μικρό bistrot ονόματι “Δύο Ανεμόμυλοι” (Café des Deux Moulins), που υπάρχει στην πραγματικότητα στη γραφική περιοχή της Μονμάρτης. Δίνουν στην ηρωίδα το επίθετο Poulain, σε μια έξυπνα χαριτωμένη παράφραση του ονόματος Moulin, για να δώσουν τελικά πνοή σε ένα κινηματογραφικό έργο που έμελλε να αποτελέσει μια από τις παρακαταθήκες του Γαλλικού σινεμά. Οι επιλογές-αναφορές του Ζενέ σαφέστατα δεν είναι τυχαίες, υπαινισσόμενος σε δεύτερο επίπεδο, το ελευθεριακό μποέμ δημιούργημα του Παρισιού στα τέλη του 19ου αιώνα. Εδώ αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε το μέγα αντίκτυπο που είχε το διάσημο παγκοσμίως καμπαρέ Moulin, παραμένοντας ανεξίτηλα χαραγμένο στη συνείδηση της παριζιάνικης νύχτας μέχρι σήμερα, αλλά και τους λόγους για τους οποίους αποτέλεσε πρωταρχικό και αναπόσπαστο κομμάτι της μποέμ επαναστατικής κουλτούρας σε όλη την Ευρώπη.

1889. Moulin Rouge opens its doors and drop curtains for the first time on the 6th of October, to finally become the number one destination in Paris, surpassing today in terms of visitors even the city’s landmark; the Eiffel Tower.

1889. Το Moulin Rouge ανοίγει για πρώτη φορά τις πόρτες του στις 6 του Οκτώβρη, για να εξελιχθεί στο νούμερο ένα τουριστικό προορισμό του Παρισιού ξεπερνώντας σε αριθμό επισκεπτών ακόμα και αυτόν του Πύργου του Άιφελ. Μέσα στη μήτρα του Belle Époque κινήματος και πάνω στη σκηνή αυτή γεννήθηκε το Cancan και αναβιώνεται μέχρι σήμερα, διανύοντας αισίως τα εκατόν είκοσι χρόνια ιστορίας του. Το γαλλικό καμπαρέ είναι μια ζωντανή αστική τέχνη (urban art) που μεταφέρεται και εξελίσσεται από χορογράφο σε χορογράφο.

Mια τέχνη που δεν προέκυψε απλά το 1889 εν είδει κάποιας καλλιτεχνικής ή χορευτικής παράδοσης, αλλά δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, ως ένα de profundis καλλιτεχνικό αποτύπωμα της εκατό χρόνια πριν Γαλλικής Επανάστασης. Τότε αποτέλεσε ένα χαστούκι στη γαλλική μπουρζουαζία, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, το οποίο όχι μόνο δεν εκλήφθηκε ως τέτοιο από την μεγαλοαστική τάξη του Παρισιού, αλλά τουναντίον εγκόλπωσε τον τρόπο αυτό διασκέδασής άμεσα και χωρίς δισταγμό.

Inside the cradle the movement of Belle Époque was, and on the Moulin Rouge stage, Cancan was brought forth to be revived continuously to this very day, still alive and fascinating after a history of more than a hundred and twenty years. French cabaret is a living urban art, surviving by being passed from one choreographer on to the next one. An Art that did not “just” occur in 1889, randomly and by way of some dance or artistic tradition. It was created ex nihilo; from scratch, as a de profundis artistic offset of the French Revolution that had convulsed Paris the previous century. Moulin Rouge was initially as a slap on the face of the French bourgeoisie, which not only failed to perceive it as such but in fact embraced it, with the Parisian privileged society adapting to this new means of entertainment at once, enchanted, and without a hint of hesitation.

Today Moulin Rouge is an international attraction of impeccable quality, based on hard work and uncompromised persistence in perfection. All professionals involved, no matter their position, know that they have to live up to the fame and tradition of the most historical cabaret in the whole world. A thousand costumes, seven hundred pairs of dance shoes, countless accessories such as jewellery and hats, and other garish ornaments, imply the size of its legendary wardrobe that indues the spectacular shows. People who work ceaselessly, dancers who practice and perform for up to ten hours per day, compose a well-tuned, beautiful machine that functions constantly in order to meet the expectations deriving from its own name. The choreographies still remain as they were a hundred and twenty six years ago; the modern alterations applied have been kept to minimum in order to maintain the unique aesthetic charecter of the performances. Every single element of Moulin Rouge is truly a part of an organic museum which carries and precisely exhibits every bit of its history and the revolutionary for its time, style.

Σήμερα το Moulin Rouge, είναι μια παγκόσμια ατραξιόν που κρύβει πίσω της σκληρή δουλειά και εμμονή στην τελειότητα, αφού όλοι οι συντελεστές του γνωρίζουν ότι φέρουν το βάρος του πιο ιστορικού και διάσημου καμπαρέ στον κόσμο. Χίλια κοστούμια, εφτακόσια ζευγάρια χορευτικά παπούτσια, αναρίθμητα αξεσουάρ, κοσμήματα και καπέλα υποδηλώνουν το μέγεθος του μυθικού βεστιαρίου που κρύβεται πίσω από κάθε παράσταση. Άνθρωποι που εργάζονται ασταμάτητα και χορευτές που αγγίζουν τις δέκα ώρες πρόβας και παραστάσεων ημερησίως, έξι φορές την εβδομάδα, συνθέτουν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που δουλεύει ασταμάτητα για να αντεπεξέλθει στο ύψος του ίδιου του ονόματός της. Οι χορογραφίες δε, πιστές σε αυτές που εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί 126 χρόνια πριν, δέχονται ελάχιστες σύγχρονες χορογραφικές παρεμβάσεις προκειμένου να μην αλλοιωθεί ο αισθητικός τους χαρακτήρας. Είναι ένα οργανικό μουσείο που κουβαλά κι αναδεικνύει την ακρίβεια της ιστορίας και το επαναστατικό για την εποχή ύφος.

USM 51

52 URBANSTYLEMAG

exclusive /

Behind the spotlight of the stage and inside the corridors of Moulin Rouge, which still hold their strictly bohème atmosphere, we met a Greek. Antonis Kosmadakis is one of the dancers and acrobats of the notorious ballet. His three-minute solo represents and revives the elastic moves of the legendary dancer Valentin Le Désossé (1843-1907), i.e. “Valentine the Boneless”, an outstanding persona who inspired the work of the French painter Henri de ToulouseLautrec. Valentin, along with the so-called “Cancan Queen”, La Goulue (1865-1929), were in fact the very creators of this historical dance genre. Studying intensively Lautrec’s paintings [La Goulue Dancing with Valentin le Desosse (1889), The Dance at the Moulin Rouge: detail showing Valentin Desosse (1890), and many more], Antonis tries to convey aesthetically as well as an acrobat, this thrilling dance figure.

Concluding, the Art of cabaret is a nexus; one of the most significant, organic links with the era it was born in and the fetching history of the French capital. The progressive, provokative character of Moulin Rouge is consistent because it does not forget where it came from: the poor neighbourhoods of Monmartre and the trenches of the rebelling Paris, keeping the memories in tact through Cancan, the dance of freedom, the quadrille dance moves and the bold spagat’s on the floor.

Cancan, La danse libre.

Μέσα λοιπόν στους διαδρόμους, οι οποίοι κρατούν ακόμα την αυστηρά μποέμ ατμόσφαιρά τους και πίσω από τα φώτα της σκηνής του Μoulin Rouge, συναντήσαμε έναν Ελληνα. Ο Αντώνης Κοσμαδάκης είναι ένας από τους χορευτές ακροβάτες των φημισμένων μπαλέτων του Μoulin. Το δικό του τρίλεπτο σόλο αφορά στην αναπαράσταση των ελαστικών κινήσεων του θρυλικού χορευτή Valentin Le Désossé (1843-1907) μια εκπληκτική φιγούρα του M.R., που αποτέλεσε έμπνευση για τα έργα του Γάλλου ζωγράφου Henri de Toulouse-Lautrec. Ο Valentin μαζί με την αποκαλούμενη βασίλισσα του Cancan, La Goulue (1865-1929), αποτέλεσαν τους δημιουργούς αυτού του χορευτικού είδους που έμεινε στην ιστορία. Μελετώντας επισταμένα τους πίνακες του Lautrec (La Goulue Dancing with Valentin le Desosse. 1889, λάδι σε πίνακα. The Dance at the Moulin Rouge: detail showing Valentin Desosse. 1890, λάδι σε πίνακα και πολλούς άλλους), ο Αντώνης προσπαθεί να αποδώσει αισθητικά, αλλά και ως ακροβάτης την εκπληκτική αυτή χορευτική προσωπικότητα. Η Τέχνη του καμπαρέ αποτελεί πλέον μια από τις σημαντικότερες οργανικές γέφυρες με την εποχή και την ιστορία της πόλης που το γέννησε και το φιλοξενεί ακόμα. Ο προοδευτικός και προκλητικός χαρακτήρας του Moulin Rouge δεν ξεχνάει ακόμα και τώρα από πού προήλθε: από τις φτωχογειτονιές της Μονμάρτης και τα χαρακώματα του εξεγερμένου Παρισιού, με το Καν-καν, τον χορό της ελευθερίας, να φυλά τις αναμνήσεις μέσω των quadrille κινήσεων και των προκλητικών spagat στο πάτωμα.

Cancan, La danse libre.

USM 53

54 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 55

56 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 57

58 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 59

60 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 61

62 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 63

64 URBANSTYLEMAG

MoulIn rouge

66 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 67

68 URBANSTYLEMAG

exclusive /

USM 69

urban inspiration

text. nicole erini (nicole.erini@urbanstylemag.gr) photography. theodora mpontari (dwrabondari20@gmail.com)

Humans of New York Humans of the World

70 URBANSTYLEMAG

urban inspiration /

Αfter he got fired in 2010, 20 year-old Brandon Stanton moved from Chicago to New York. Instead of sending CVs and hoping for a “compatible with the needs of our times” job, as one would expect –and do- he did something compatible with his own needs. Or perhaps he did send those CVs finally, but what he surely did back then, was what he liked the most: Taking pictures of strangers in the streets and running a blog. And that’s how Humans of New York took off.

The initial idea was to make a “map” of New York featuring the different areas of the city with their residents (of course with their consent). But the close, often brief but always inevitable connection of the photographer with his subjects, gave Brandon some quotes and little stories, as well as the idea to post them along with his pictures in his blog. Four years later, he has almost four million followers in social media and his project has become a bestselling book and an inspiration for photographers and bloggers all over the world.

It may sound like a cliché, or overly romantic, but it’s the truth: Good ideas are the simple and honest ones, and those that include the consideration of the basic, essential human needs. Chaotic, impersonal, harsh, ruthless, seductive, frustrating, overwhelming, “hipsters’ nest”... the reality of the labels New York has received so far, fades away when one looks at Brandon’s pictures. New York is a city with people willing to expose themselves and their stories to a stranger on the street with a camera in hand, in order to communicate and connect. Or to feel just a little bit famous, or just because it’s fun and one of those unexpected things that make urban life beautiful.

Brandon then passed the American borders and took his idea all the way to Iran. The pictures he took there reveal, once again, that people don’t differ from one another as much as we think. Regardless their location on Earth, strangers can be funny, touching, adorable, truly beautiful in a very, very similar way.

It may sound like a cliché, or overly romantic, but it’s the truth.

Starting with this issue, USM does something similar and goes out in the European streets to meet people and hear their stories.

Brandon will be mentioned in every issue, because idea theft is not our cup of tea, and because – as he is grateful to his Iranian guide, Mohammad- we need to thank and give credit to those who remind us the simple yet important things we tend to overlook.

In the torrential stimulant of information and hype that is the internet, Brandon’s website is one of those which really deserve our clicks. Video and more information about his work, as well as his –admittedly very honest- story of the project in Iran, can be found here: http://www.humansofnewyork.com/about

Ο 20χρονος Brandon Stanton μετακόμισε από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη μετά την απόλυσή του το 2010. Αντί να αρχίσει να στέλνει βιογραφικά πέρα- δώθε ελπίζοντας σε μια «συμβατή με τις ανάγκες της εποχής» δουλειά, άρχισε ένα blog συμβατό με τις δικές του ανάγκες. ‘Η μπορεί και να έστειλε τελικά εκείνα τα βιογραφικά, δεν ξέρουμε, πάντως αυτό που σίγουρα έκανε ήταν αυτό που του άρεσε περισσότερο. Κι έτσι ξεκίνησε το Humans of New York. Αρχικά η ιδέα ήταν να φωτογραφίζει άγνωστους περαστικούς στο δρόμο κι ύστερα να φτιάξει ένα «χάρτη» της Νέας Υόρκης που να δείχνει την κάθε περιοχή με τους κατοίκους της (φυσικά με τη συγκατάθεσή τους). Όμως η στενή, συχνά σύντομη όμως πάντα αναπόφευκτη σχέση του φωτογράφου με το θέμα του, πολύ σύντομα έδωσε στον Brandon ατάκες και μικρές ιστορίες από τους περαστικούς καθώς και την ιδέα να συνοδεύει με αυτές, τις φωτογραφίες του στο blog του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το project του Brandon έχει τέσσερα περίπου εκατομμύρια followers στα social media, έχει γίνει βιβλίο με την ίδια επιτυχία κι έχει αποτελέσει έμπνευση για παρόμοιες σελίδες και blogs από φωτογράφους σε όλο τον κόσμο. Όσο κλισέ ή ρομαντικό κι αν ακούγεται, οι καλές ιδέες είναι οι απλές κι αυτές που υπολογίζουν τις βασικές, ουσιώδεις ανθρώπινες ανάγκες. Χαοτική και απρόσωπη, σκληρή και αδίστακτη, «φωλιά των χίψτερς», όπως κι αν χαρακτηρίζεται η Νέα Υόρκη –κι η κάθε Νέα Υόρκη- δεν πάυει να είναι μια πόλη με ανθρώπους. Κάτοικους πρόθυμους να εκτεθούν, να προβάλλουν την εικόνα τους σε ένα φωτογραφικό φακό και να πουν την ιστορία τους σε έναν άγνωστο στον δρόμο, προκειμένου να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν. ‘Η να αισθανθούν για λίγο διάσημοι. Ή πολύ απλά επειδή έχει πλάκα κι επειδή αυτά τα απρόοπτα είναι που κάνουν την αστική καθημερινότητα όμορφη. Στη συνέχεια ο Brandon έβγαλε την ιδέα του κι εκτός Αμερικανικών συνόρων κι έφτασε μέχρι το Ιράν. Οι φωτογραφίες που τράβηξε και εκεί μαρτυρούν πως οι άνθρωποι δεν διαφέρουν τόσο όσο νομίζουμε. Άνεξάρτητα από μήκη και πλάτη της Γης, οι άνθρωποι στους δρόμους είναι αστείοι, συγκινητικοί, αξιαγάπητοι, ουσιαστικά όμορφοι, με έναν πολύ παρόμοιο τρόπο. Όσο ρομαντικό ή κλισέ κι αν ακούγεται. Από αυτό το τεύχος το USM αρχίζει κάτι παρόμοιο και βγαίνει στους δρόμους της Ευρώπης για να ακούσει ιστορίες αγνώστων. Και θα αναφέρει τον Brandon σε κάθε τεύχος. Επειδή δε μας αρέσει να κλέβουμε ιδέες, κι επειδή - όπως κι ο ίδιος ευγνωμονεί τον Ιρανό οδηγό του, Μωχάμεντ- τον ευχαριστούμε που μας υπενθυμίζει τα απλά κι όμως σημαντικά πράγματα που τείνουμε να ξεχνάμε. Στο χείμαρρο διεγερτικής πληροφορίας και hype που είναι το διαδίκτυο, το website του Brandon είναι από εκείνα που πραγματικά αξίζουν ένα κλικ- και δυο και τρία. Βίντεο και πληροφορίες για τη δουλειά του, καθώς και την –ομολογουμένως πολύ ειλικρινή- ιστορία του project του στο Ιράν, θα βρείτε εδώ: http://www.humansofnewyork.com/about

USM 71

urban inspiration /

Human of Thessaloniki Χρήστος.

‘’Παίρνω πτυχίο. Είμαι πιο χαρούμενος από ποτέ. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χαρώ πιο πολύ με κάτι άλλο. Είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. ‘’

Chris. ‘’ I’m receiving my degree, I have never been so happy before. I don’t know if there is something that could make me happier. It is one of the most important moments of my life.”

72 URBANSTYLEMAG

festivals

photography. elocin photography

BEACH STREET FESTIVAL 2014 mytilene, lesbos island WWW.BEACHSTREETFESTIVAL.GR

74 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 75

76 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 77

78 URBANSTYLEMAG

festivals /

video link. www.youtube.com/watch?v=r0vUQ4nyfgw

USM 79

80 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 81

82 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 83

84 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 85

86 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 87

88 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 89

90 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 91

92 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 93

94 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 95

96 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 97

98 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 99

100 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 101

102 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 103

104 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 105

106 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 107

108 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 109

110 URBANSTYLEMAG

festivals /

USM 111

festivals

photography. nicole erini / Milosz Nasierowski text. nicole erini (nicole.erini@urbanstylemag.gr)

Tiago’s expression in this picture is very descriptive of the general mood in the train. Pure bliss.

Photo by. Nicole Erini

audioriver 2014 / poland A killer line-up, a fantastic crowd, three days - one hell of a festival.

Following a course of ever increasing popularity and record-breaking runs, wonder-event Audioriver didn’t need one more success to prove its status as one of Europe’s most prominent festivals. Yet it was absolutely dipped in it once again this year. Twenty five thousand music fans gathered like ants around honey at the city of Plock, to see top-notch names of electronic music performing, turning the city into a three day non stop party- and an ecstatic dancefloor.

friday To be exact, the party started in the train we took from Warsaw; a train full of festival goers with their tents and their most positive mood, heading north.

114 URBANSTYLEMAG

festivals /

One of the things you can’t miss noticing once you’re in Poland: the Polish are beautiful people. Kamil. Exhibit A. Photo by. Nicole Erini

Gastronomical highlight of the weekend: flavoured Polish vodka. It is not world famous for no reason now is it.

Or, as Tiago said, “There’s a reason they call them spirits!”

Photo by. Nicole Erini USM 115

When we arrived in Plock we could sense the vibe of Audioriver the moment we stepped out of our wagon. Everyone’s destination was obvious and a reason good enough for strangers in the streets to behave like friends who hadn’t met for a long time. After our walk in the city and a few drinks with strangers friends, we stopped at the Old Town Square to pick up our passes and went straight to the site of the festival, right between the Vistula river and the Kalksee lake, next to the grass-covered hill. Five stages, two movie screening tents, numerous bar and food stants and other settings for hangouts (including a tent with plugs, which would have made my life oh so, so much easier, if I had remembered to pack my charger). And the TOI camp, an extremely well-organised camp site. Needless to say, last-minute booking of any kind of accommodation in Plock, was nearly impossible.

116 URBANSTYLEMAG

festivals /

The site of the festival on the Vistula river beach Photo by. Nicole Erini

Picking certain performances as ‘favourites’, or highlights, is oh-so-hard in this case, and somewhat unfair. But, such is the task that plagues festival reviewers, so...

We loved all performances at the main stage: Pysh (helluva warm up), Skalpel, Karocel, Trentemoller (duh), Pretty Lights, 2manydjs and Last Robots. At the Circus Tent, Gary Beck, Nina Kravitz and Max Cooper, amongst others, kept the party off the ground ‘til long after sunrise. I would have liked more of Kravitz’s vocals in her set, and I think she’s way better as a producer than a DJ but, oh well. From the Last.Fm Hybrid Tent –which unfortunately had to close at around 2am due to weather conditions- we especially liked Fred V & Grafix feat. Dynamite MC and Camo & Krooked.

USM 117

Trentemoller Live Photo by. Nicole Erini

Highlights of the night were definitely the crowd’s reaction the moment Trentemoller started playing a version of his notorious ‘Miss you’, and the closing of the main stage with the – indeed very descriptive- ‘Love is in the air’, while not a single damn was given about the rain.

118 URBANSTYLEMAG

festivals /

Photo by. Milosz Nasierowski.

USM 119

Photos by Milosz Nasierowski

Talking about rain and on the not-so-bright side, the weather didn’t do us a favour and treated us with a cranky storm. Even though the Last.fm- Hybrid Tent had to close for safety reasons, the fans didn’t seem to bother that much. Apart from the water, the rain added a somewhat cinematic touch to the flood of energy that run throughout the beach. My friend Natalia summed it up in a quote: “I always wanted to dance in the rain!”.

120 URBANSTYLEMAG

festivals /

Max Cooper, Nina Kravitz (Photos by Milosz Nasiewrowski )

USM 121

122 URBANSTYLEMAG

festivals /

Photos by Milosz Nasierowski

USM 123

124 URBANSTYLEMAG

festivals /

Photos by Milosz Nasierowski

USM 125

Swans are cute, until they get angry. (photo by the swan attack survivor Nicole Erini)

Long after the sunrise, we fed swan families by the lake. The hell with it, why not. Lesson learned here: baby swans are called “cygnets”. Oh, and if you try to go anywhere near them you’re in serious danger. That too.

126 URBANSTYLEMAG

festivals /

Beach of Kalksee lake Photos by Milosz Nasierowski

saturday Saturday started with a desperate coffee hunt. We ended up with energy drinks and burgers, chatting with random lovely people by the lake (where, by the way, the party went on nonstop from Thursday night ‘til Monday). At this point I have to say, kudos to the Polish people for their excellent communicational skills. Apart from the fact they were all unbelievably friendly *insert hearts and unicorns here*, I didn’t meet a single person who was not fluent in English.

A-mazing.

We wandered up and down the Fashion market, which might have been the discovery of the weekend: Polish designers. A wide range from mainstream to not-so-mainstream fashion, well tailored clothes and accessories that made us think we should have brought an extra suitcase. We (ok, I) picked up a skirt by the very, very talented Anna Fludra (do check her out at www.fludraslowfashion.com ) and headed towards the Old Town Square of Plock.

USM 127

Audioriver Fashion Day. Photos: Nicole Erini

The Old Town Square was serving as a dancefloor and its fountain as a cooler for the hundreds of clubbers and their beers. People were dancing like there’s no tomorrow while elderly residents of Plock were walking their dogs (and occassionally dancing too). The Square was framed by the independent market stage, featuring goodies from CDs and clothes, to hand made jewellery and drinks, covering a wide variety of delights able to satisfy the consumeristic instincts of even the most picky buyers.

128 URBANSTYLEMAG

festivals /

Photo by Milosz Nasierowski USM 129

130 URBANSTYLEMAG

festivals /

Everyone attended the party. Literally, everyone. (Photos by Milosz Nasierowski).

USM 131

The only one who managed to withdraw us from the bouncing Square was Pysh, owning the decks of Audiobar. After opening the main stage the night before, the Warsaw based DJ and producer gave us a few hours of pure, feel-good, dance-demanding sounds and warmed us up again perfectly for the second night at the festival.

Back on the beach, Saturday night proved to be delicious, with a quick dinner and a fantastic line up. From the main stage performances we loved the mysterious Bokka- the band whose members refuse to reveal their identities-, Little Dragon, Booka Shade, Naughty Boy and the delightfully provokative Auricom and DJ Czarek, whereas the legendary John Digweed absolutely bombed the Circus Tent. We had a break from DJ Koze’s punishing beats at the Slow More tent, where Easy and Glasse were taking it easy. At the Last.Fm Hybrid Tent we enjoyed the ‘XX-ish’ Polish duo Rebeka, Daniel Avery and last but not least, Hatti Vatti & Lady Katee and Ivy Lab kept us for a good two hours at the Wide Stage.

132 URBANSTYLEMAG

festivals /

Photos by Milosz Nasierowski

USM 133

134 URBANSTYLEMAG

festivals /

I intentionally let a few days pass before I started writing this review, as my immense enthusiasm (and my tendency to automatically adore everything and everyone in every country I visit) made me wonder if I am truly objective about that weekend and if I sound like I’m sugarcoating like music editors do in order to get clicks and passes, well, you know how it goes. After all, the first day was rainy and four of the most anticipated artists of the festival had to cancel last minute (Guy Gerber, Loco Dice, Hot Since 82 and Audio). Nevertheless, organisation was nearly flawless.

But what made the festival a success and a weekend to remember, is something that can’t be questioned: the crowd. And unfortunately it is something that can’t be fully described either.

Let’s just say, I’m already excited about next year’s Audioriver.

Speical thanks to Ewelina, Mateo and Sebastian for being so kind and helpful, to Adam for introducing me to the coolest kids around and to Milosz Nasierowski for his stunning pictures.

Audioriver has featured names such as Richie Hawtin, Laurent Garnier , Sven Väth , UNKLE , Loco Dice, Marco Carola, Paul Kalkbrenner, Jeff Mills, Ricardo Villalobos , Jamie Jones, Seth Troxler, Ellen Allien, Agoria, Dave Seaman , Damian Lazarus, Magda, Maceo Plex, James Holden, Gui Boratto , Guy Gerber, Martin Buttrich, Modeselector, Pan-Pot, Tale of Us, Ripperton, Minilogue, Moderat, Catz ‘n Dogz, Röyksopp, Way Out West , Nicholas Jaar, Four Tet, 3 Channels ....just to name a few.

USM 135

fashiontrash

TEXT/photos. joanna anagnostidou (fashion designer)

Brainstorming Floral dresses and fabrics, lace, romance, ivory, shells, countryside, needlecraft, retro jewellery, alterations, powder, maroon, shua sovaz, crepe satin. Λουλουδάτα φορέματα και υφάσματα, δαντέλες, ρομαντισμός, φίλντισι, κοχύλια, εξοχή, κέντημα, ρετρό κοσμήματα, μεταποίηση παλαιών ενδυμάτων, πούδρα, σάπιο μήλο, σουά σοβάζ, κρέπ σατέν.

138 URBANSTYLEMAG

fashiontrash /

The dresses from the ‘60s resemble those of a little girl. Deprived of elaborate ornaments, in simple forms, with straight cuts and lines, they generate interest and make rowdy statements with big floral patterns and bold colours.

While in Greece and the States during the ‘60s, fashion was still celebrating the conservatism of the ‘50s, in London the notorious “Swinging ‘60s” challenged and provoked the status quo. With personas such as Twiggy and Jean Shrimpton, the so-called “first top models”, they questioned the very female identity. By the end of the decade the new, sensational female paradigm had reached and conquered both sides of the Atlantic. The elegant, preppy bourgeois lady was now replaced by the urban “girlie woman”; the woman who, carelessly and impudently, processed the world around her with big eyes full of wonder. Naive, innocent, yet irresistibly seductive.

Τα φορέματα της δεκαετίας του ’60 μοιάζουν με φορέματα μικρού κοριτσιού. Είναι φτωχά σε διακοσμητικές λεπτομέρειες και η κούπ τους είναι απλή, ίσια ή συχνά εβαζέ. Προκαλούν εντύπωση από τα μεγάλα λουλουδάτα μοτίβα και σε πολύ έντονα χρώματα. Ενώ σε Ελλάδα και Αμερική τα ‘60s γιορτάζουν το ρομαντισμό και το preppy, στο Λονδίνο τα «swinging ‘60s» ταράζουν το κατεστημένο και με μοντέλα όπως η Twiggy και η Jean Shrimpton αμφισβητούν τη γυναικεία ταυτότητα. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, το μοντέλο της κομψής αστής αφήνει τη θέση του στο μοντέλο της «γυναίκας-παιδούλας». Αυτής που με τους αφελείς της τρόπους και καμιά φορά το θράσος της, περιεργάζεται τον κόσμο με μεγάλα μάτια γεμάτα απορία και καταφέρνει, πάραυτα, να σαγηνεύει.

USM 139

140 URBANSTYLEMAG

fashiontrash /

USM 141

142 URBANSTYLEMAG

fashiontrash /

USM 143

144 URBANSTYLEMAG

fashiontrash /

USM 145

146 URBANSTYLEMAG

fashiontrash /

USM 147

148 URBANSTYLEMAG

fashiontrash /

USM 149

USM 151

decoroom

photos. sofia pavlidou

Small Scale treasures Θησαυροί μικρής Κλίμακας

152 URBANSTYLEMAG

decoroom /

USM 153

154 URBANSTYLEMAG

decoroom /

USM 155

156 URBANSTYLEMAG

decoroom /

USM 157

158 URBANSTYLEMAG

decoroom /

USM 159

160 URBANSTYLEMAG

decoroom /

USM 161

162 URBANSTYLEMAG

decoroom /

USM 163

Kostis Draganas ( kostas_dragkanas@hotmail.com )

Our Story is the Story of a Road O δρόμος έχει τη δική μας ιστορία Σου δίνουν ένα χέρι να κρατάς. Στο τραβούν. Φεύγουν - ή φεύγεις. Ανεξαρτησία και αυτοδυναμία. Μοναξιά. Σταυροδρόμια και Επιλογές. Λάθος επιλογές. Θάρρος, Όνειρα, Συγκυρίες. Φόβος. Καταδίκη. Τύχη. Πορεία. Ζωή. Κατάληξη. Τέλος.

You are given a hand to hold on to.

They take it away.

They leave- or you leave.

Independence and self-reliance.

Loneliness.

Crossroads and Choices.

Wrong choices.

Courage, Dreams, Circumstances.

Fear.

Condemnation.

Luck.

Course.

Life.

Terminal.

End.

LINKS http://vanityphotomind.tumblr.com/ http://kostasdragkanas.wix.com/vanity-photo-mind

164 URBANSTYLEMAG

USM 165

166 URBANSTYLEMAG

USM 167

168 URBANSTYLEMAG

USM 169

Alexis Vasilikos Alexis Vasilikos is an Athens based fine art photographer.

His work focuses on little details and colorful abstractions, subtle movements and snippets of narrative that are apparent but invisible at the same time, ordinary things but of existential importance, things we usually ignore, the commonplaces, the everyday stuff that surrounds us, all those things that we consider “nothing in particular” come closer and thus become opportunities for us to contemplate the mystery of life. He is currently co-editing Phases Magazine with Jerome Montagne.

There is a story I heard in India, which says that when the consciousness manifested for the first time the first thing it did, for a split second, was to return back to the unmanifest and then it appeared as this universe. This small story summarizes my interest in photography, there are forms among us that manifest but at the same time they carry an energy of formlessness, it’s as if they have no weight and their fabric is not solid but transparent. We usually don’t see these forms when our mind is rooted in form identity, because they are too subtle to be detected.

Photography for me in a way, is a kind of an exploration into the various forms and manifestations of invisibility.

170 URBANSTYLEMAG

USM 171

172 URBANSTYLEMAG

USM 173

174 URBANSTYLEMAG

USM 175

176 URBANSTYLEMAG

USM 177

178 URBANSTYLEMAG

USM 179

www.sardine.gr