UrbanStyleMag #31 "Warm heart of concrete"

ISSN 1791-3888 Διμηνιαία Έκδοση, Τεύχος #31 2013 Bi-Monthly Release, issue No 31 2013

founder / chief editor

Michael Meimaroglou (info@urbanstylemag.gr)

senior editor Panagiotis Karatzas (p.karatzas@urbanstylemag.gr)

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ Μιχάλης Μεϊμάρογλου (info@urbanstylemag.gr) ΒΟΗΘΟΣ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ Παναγιώτης Καρατζάς (p.karatzas@urbanstylemag.gr) ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ Αλέξανδρος Γερασίμου, Γιώργος Μυλωνάς, Δήμητρα Μεϊμάρογλου, Ιωάννα Αναγνωστίδου, Θεόδωρος Μορφίδης, Μαρία Τουμπή, Μάκης Μπενάκης, Μαρί Μουσταϊζή, Νίκος Γραμμάτος, Νίκος Δενάζης, Οδυσσέας Πανιεράκης, Στέλλα Ρουσνίδου, Σοφία Θεοδώρα Γιλτιζή, Σοφία Παυλίδου, Τζέννυ Γκιουγκή, Φώτιος Μπάλας, Χρήστος Δασκαλάκης, Νικόλ Ερίνη, Θεόδωρος Αλεξέλλης MΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ Νικόλ Ερίνη, Θεόδωρος Αλεξέλλης ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μιχάλης Μεϊμάρογλου ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ Δήμητρα Μεϊμάρογλου ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Οδυσσέας Πανιεράκης (od.penierakis@urbanstylemag.gr) WEB www.urbanstylemag.gr ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ “UrbanStyleMag” Χρυσομαλλούσης 1A, 81100, Μυτιλήνη, Λέσβος info@urbanstylemag.gr | T. +30 6973646193

editors

Gerasimos Alexander, George Milonas, Dimitra Meimaroglou, Joanna Anagnostidis, Theodore Morfidis, Maria Toubi, Makis Benakis, Mari Moustaizi, Nick Grammatos, Nikos Denazis, Odysseas Panierakis, Stella Rousnidou, Sophia Pavlidou, Sophia Theodora Giltizi, Jenny Gkiougki, Fotios Balas, Chris Daskalakis, Nicole Erini, Theo Alexellis

translation

Nicole Erini, Theo Alexellis

art director

Michael Meimaroglou

logistics

Dimitra Meimaroglou

media sponsorship Odisseas Panierakis (od.penierakis@urbanstylemag.gr)

web

www.urbanstylemag.gr

mailbox

“UrbanStyleMag” Chrisomallousis 1A street Mytilene, Lesvos, Greece PS. 81100 E. info@urbanstylemag.gr T. +30 6973646193

cover by. Fotios Balas Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική του περιεχόμενου του περιοδικού με οποιονδήποτε τρόπο μόνο με την προηγούμενη αναγραφή της Πηγής. Οι απόψεις που διατυπώνονται στο παρόν έγγραφο αποτελούν αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην την επίσημη θέση του Εκδότη.

4 URBANSTYLEMAG

editorial TEXT. MICHAEL MEIMAROGLOU ( INFO@URBANSTYLEMAG.GR )

Είμαι ακόμη στο βυθό... Επικρατεί μια γαλήνη, απλώνετε ένας διαφορετικός κόσμος μπροστά στα μάτια μου. Αφήνεις πίσω όλα τα βάρη της ανθρώπινης φύσης σου και ανάλαφρος πια ταξιδεύεις σε έναν διαφορετικό κόσμο. Προσωρινός αλλά αρκετός για να σου θυμίζει ότι μέσα σε όλη αυτή την ανθρωποκεντρική παραφροσύνη υπάρχει πάντα μια διέξοδος. Ο βυθός σου μπορεί να είναι μια ανάμνηση, μια εικόνα που θέλεις να ζήσεις, να την γευτείς, να την μυρίσεις, να την μοιραστείς με τον άνθρωπο που αγαπάς. Το Καλοκαίρι που αγαπώ… το κομματάκι μου, μυρωδιά θάλασσας, αλάτι, καλαμάρι στα κάρβουνα (θυσία για ένα καλό χειμώνα), ούζο γιατί διώχνει και τα κουνούπια, καυτερή άμμος, βότσαλο, σαρδέλες, βουτιά μέχρι να βουλώσει το αυτί, cocktail, δροσερή σκιά, μουσικό καφενείο, φωτογραφία & urbanstylemag. Βόλτα στην Βαρκελώνη, Sonar Festival, αγαπημένα πρόσωπα, μουσικές, χρώματα, ήλιος, πολύ πολύ ενέργεια! Πτήση πάνω από Χίο, Ικαρία, Σαντορίνη και προσγείωση Ηράκλειο. Καλό καλοκαίρι στην καρδιά μας! :)

USM 5

contents

Warm heart of concrete

Amorgising 8

BY Jenny Gkiougki

Heart made of concrete 130 EDITOR. fotios balas

and.id - eternal return 18 INTERVIEW panos karatzas

FashionTrash 132 EDITOR. IOANNA ANAGNOSTIDOU

magda 18 INTERVIEW ODISSEAS PANIERAKIS

decoroom 144 editor. sofia pavlidou

stathis lazarides 22 INTERVIEW panos karatzas

Τέχνη στο σώμα 150 EDITOR. THEODORA BONTARI

jane doe 28 INTERVIEW alex gerasimou beach street canvas 32 editor. oblique orbit deep down 64 lapd Gracias Barcelona 68 Habeat Records Vinylstore 118 interview stella rousnidou Manolis Lagoutaris 122 INTERVIEW alex gerasimou 6 URBANSTYLEMAG

Beach Street Festival 152 editor. oblique orbit Sonar 2013 166 editor. michael meimaroglou Viva España! OffSonar 2013 174 EDITOR. panos karatzas

mission

TEXT/PHOTOGRAPHY. JENNY GKIOUGKI ( kikkerjen@gmail.com )

Amorgising … Αμοργώ, αμοργείς, αμοργεί… Το Πάσχα στις Κυκλάδες επιφυλάσσει ένα αναπάντεχο δώρο. Αυτή η πρώτη επαφή με το εκτυφλωτικό λευκό, το ζωηρό γαλάζιο κι η απεραντοσύνη του ορίζοντα μετά από έναν ολόκληρο μουντό, γκρίζο χειμώνα, φέρνουν στο νου τις καταγραφές ξένων περιηγητών που εκθείασαν πριν από αιώνες το ‘Ελληνικό φως’ και τη λαμπρότητά του. (Ξανα)έφτασα νωρίς το πρωί στην Αμοργό –που τελικά κανείς με σιγουριά δε μπόρεσε να μου πει από πού προέρχεται το όνομά της (ίσως από το φυτό αμοργίς που οι αρχαίοι το χρησιμοποιούσαν για να βάφουν άλικους τους χιτώνες). Πρώτες με καλωσόρισαν οι μόνιμες κάτοικοι του νησιού, οι κατσίκες που περιδιαβαίνουν χειμώνα- καλοκαίρι τα φαλακρά και αχανή βουνά της.

Cycladic Easter reserves a surprising gift. This early communion with the dazzling white, the dashing blue and the vastness of the horizon after a dull, grey winter, make you recall the logbooks of travellers who praised the “Greek light” and its splendour.

I arrived once again in Amorgos, whose name has remained a mystery as no one could explain its origin to me (maybe it derives from the plant “amorgis” which was used during the ancient time for dyeing tunics deep red). I was welcomed by the resident citizens of the island, the goats, ever wandering its immense bald mountains.

8 URBANSTYLEMAG

mission

I was then welcomed by the silent Chora, the hidden gem of the island. A traditional settlement free of modernities in its whole, with an archaeologocal and Byzantine museum as well as the first Greek school in the Aegean, built as of 1828. Narrow streets and alleys, big urns half burried in the cobblestone, flowers and colours popping out from everywhere. Everything ‘s so small, almost strait, but the sparrows tweet and sing to the sounds of chimes and nature. Air, everywhere. Solitude. Privacy and serenity. You may be in the middle of nowhere, but you have to walk and turn carefully, not to bump on anything. Weird. Calm. I’m sleepy.

On the fifth day of the Holy week, Great Friday (also referred to as ‘Good’ or ‘Holy’ Friday), people shed fresh thyme, sage and mint on the streets from the early morning hours until the passing of the epitaph, the air is thus filled with intoxicating scents. The central church, built in 1890, holds an unusual collection of icons, featuring various techniques and saints. It’d been a long time since I last had Easter at church so I went all the way- I held a candle and stayed until the end of the ceremony. Of course, I had an ulterior motive: I wanted to take photos without being disturbed. The rest, the parish, stayed for the Holy Communion. We all finally got what we wanted. The transaction went well. Am I being cynical? So what? Truth is I felt like an outsider though, a bit of an intruder. I didn’t know exactly how to act (I find myself in this position quite often, in all kinds of religious temples) but according to my ID card I had every lawful right to be there.

Η Χώρα, το κρυφό διαμάντι του νησιού, χωμένη ανάμεσα στα ύψη, με υποδέχεται σιωπηλή. Ολόκληρη ένας παραδοσιακός οικισμός χωρίς νεωτερισμούς, με το αρχαιολογικό και το βυζαντινό μουσείο της και το πρώτο Ελληνικό Σχολείο του Αιγαίου του 1828. Στενά δρομάκια, πιθάρια μισοθαμμένα στο πλακόστρωτο, λουλούδια και χρώματα να ξεπηδούν από παντού. Όλα γύρω μικρά, θαρρείς στενάχωρα. Μα τα σπουργίτια κελαηδούν στους ήχους αρμονικών κωδωνοκρουσιών και του θροΐσματος της εγκλεισμένης από τον άνθρωπο φύσης. Αέρας παντού. Ελευθερία. Μοναξιά. Μοναχικότητα και ηρεμία. Είσαι στο πουθενά αλλά πρέπει να στρίβεις σαν περπατάς για να μη ρίξεις τίποτα. Περίεργο. Ηρεμία. Νυστάζω. Την Μ. Παρασκευή στη Χώρα ραίνουν από το πρωί τους δρόμους από όπου θα περάσει ο επιτάφιος με φρεσκοκομμένο θυμάρι, φασκόμηλο και δυόσμο και ο τόπος γεμίζει μεθυστικές μυρωδιές. Η κεντρική εκκλησία, του 1890, έχει μια ασυνήθιστη συλλογή από εικόνες διαφορετικής τεχνοτροπίας και αγίους νησιώτες – ο Γεράσιμος της Κεφαλονιάς, η Μαρκέλλα της Χίου και ο Νεόφυτος ‘που εφονεύθη εις Λειψώ’. Είχα πολλά χρόνια να κάνω Ανάσταση και φέτος I went all the way -και λαμπάδα κράτησα και μέχρι τέλος έκατσα. Βέβαια, όλ’ αυτά με κάποια υστεροβουλία: ήθελα να βγάλω φωτογραφίες με την ησυχία μου. Οι υπόλοιποι έκατσαν για να μεταλάβουν. Ο καθένας μας πήρε τελικά αυτό που ήθελε. Η δοσοληψία πήγε καλά. Θα με πεις κυνική; Ε, και; Αν και ένιωθα λιγάκι παρείσακτη, δεν ήξερα ακριβώς πώς να φερθώ και προσπαθούσα να παραμένω απαρατήρητη (το παθαίνω συχνά σε ‘εκκλησίες’ διαφόρων θρησκειών) από την άλλη, σύμφωνα με το δελτίο της αστυνομικής μου ταυτότητας, είχα κάθε δικαίωμα να είμαι εκεί.

USM 9

Οι τουρίστες φέτος ήταν πολλοί και την ώρα της Ανάστασης ήταν όλοι παραταγμένοι με τους ζουμ φακούς τους έτοιμοι να κατασπαράξουν το θέαμα. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους αδηφάγους κυνηγούς κι εγώ. Την ώρα που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα βαρελότα έπιασα τον εαυτό μου ασυναίσθητα να σφίγγεται και να ψάχνει να βρει διέξοδο. Συνειδητοποίησα μια ακόμα συνέπεια των τελευταίων ετών της κρίσης. Οι καπνοί από τα ‘τριγωνάκια’ και τα τραντάγματα από τις εκρήξεις των πυροτεχνημάτων έχουν πια συνδεθεί ανεπιστρεπτί μέσα μου με δακρυγόνα και κρότους λάμψης. Το μυαλό έφτιαξε πια νέες συνάψεις και συνειρμούς. Ακόμα μια πλευρά της αθωότητας εχάθη εις τον βωμόν του χρέους.

The - many - tourists who attended the Holy Resurrection were there along with their photographic lenses, zooming in and out, ready to devour the spectacle. I was one of those voracious hunters. When the first petards started exploding, I found myself nestled up, seeking my way out. I then realised that the fireworks, the smoke and the whole turmoil were mentally linked to the tear gas, the clangors and the noise of the riots. For good. My mind had merged the two, making new, irreversible cohesions. Another aspect of innocence, lost for the sake of Debt.

Παραλίες: Μούρος, Αγ. Άννα, Γραμβούσα ( με καραβάκι από την Κάτω Μεριά) Φαϊ: Λαγκάδα: Έρωντας (μεζέ) Βαρύ (φαγητό) Λουκάκι (παραδοσιακό καφενείο με ζωντανή μουσική) Θολάρια: Χορευτής και Καλή Καρδιά (φαγητό και παντοπωλείο) Κατάπολα: Νώντας (βιολογικά προϊόντα και ντόπια μαναβική) Κάτω Μεριά: Μαρουσώ, Γιωργαλύνη Χώρα: Τρίπορτο (αναμφίβολα για μεζέ, ποτό και ‘χάνομαι-γιατί-ρεμβάζω’ καταστάσεις, και συζητήσεις ‘υψηλές’ στις μικρές ώρες με την Γιούλη που φέρνει λίγο από αρχαία ελλάδα) Night out / beach bar: Q (the legendary) στην Αιγιάλη Camping: Αιγιάλη (πιο τουριστικά) και Κατάπολα (πιο ήρεμα, οικογενειακά) Διαμονή: Elia Studios (www.studiosamorgos.gr) στην Αιγιάλη (δίπλα στη θάλασσα, περιποίηση και αυτονομία) Να φας, να πιεις: Ψημένη ρακί, πατατάτο, μαλάκα (φρέσκια μυζήθρα), και κοπανιστή (παλαιωμένο πικάντικο τυρί) Να πας, να δεις, να κάνεις: Καταδύσεις, ορειβασία και trekking σε οργανωμένα μονοπάτια. Μια βόλτα στο μοναστήρι της Χωζοβιότισσας με την εικόνα που ‘ταξίδεψε’ εκεί από την Παλαιστίνη, στα όμορφα Θολάρια, και στον παραδοσιακό οικισμό στο Ξυλοκερατίδι με το ναυπηγείο της μυκηναϊκής εποχής. Για τους πιο ψαγμένους βόλτα στον ‘Παριανό –την φλέβα νερού που επικοινωνεί με την Πάρο (λένε) ή εξόρμηση για να βρεις το ‘λάλων ύδωρ’ κοντά στον Βαλσαμίτη όπου παλιά υπήρχε ιερομαντείο με βάση το νερό.

Beaches: Mouros, Aghia Anna, Gramvousa (by boat from Kato Meria) Eat: Lagada: Erondas (delicacies, snacks), Vary (meals), Loukaki (traditional cuisine together with live music) Tholaria: Choreftis and Kali Kardia (foods and grocery store) Katapola: Nondas (local greengroceries and organic foods) Kato Meria: Marouso, Giorgalini Chora: Triporto (recommended without a shadow of a doubt. Delicacies, drinks and “I-am-drifting-off-as-I- am-musing” kind of situations, and talks with Youli who, somehow, resembles ancient Greece) Night out / beach bar: Q (the legendary) in Aeghiali Camping: Aeghiali (a tourists’ hangout, more vibrant and noisy ) Katapola (tranquil, suitable for families) Stay: Elia Studios (www.studiosamorgos.gr) in Aeghiali (next to the beach, with good service and autonomy level) What to eat & drink: Fired raki, patatato, malaka (fresh soft white cheese) and kopanisti (aged spicy cheese) Where to go, what to see, what to do: Scuba diving, climbing and hiking/ trekking through organized, tested mountain paths. Drop by the monastery of Chozoviotissa and see the icon that “travelled” all the way from Palestine, the beautiful Tholaria and the traditional settlement in Xylokeratidi, with a shipyard which dates back in the Mycenaean era. Also visit Parianos- the water spring that’s said to be connected to the island of Paros- or go on a quest and seek the “speaking water” near Valsamitis, the location of an ancient sacred water oracle.

10 URBANSTYLEMAG

mission

USM 11

12 URBANSTYLEMAG

mission

USM 13

pause

Alles Claap vol. 1 - Claap Records (Late Night Tales)

Στο Alles Claap vol. 1 , το πρώτο compilation που κυκλοφορεί η Claap Recordings, βρίσκουμε 8 αγαπημένα tracks της Claap σε remixes από αγαπημένα ονόματα όπως Jerome Sydenham, Jimpster, D’Julz, Santonio Echols, Manoo, Oskar Offermann και μαζί τους ένα νέο κομμάτι από τον ιδιοκτήτη της εταιρείας, GummiHz, με τίτλο ‘Intensity’. Το αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο εκπληκτικό, δείχνει το παρελθόν, το παρόν και το –αναμφίβολα λαμπρό- μέλλον του label. Προσωπικές «αδυναμίες» από το compilation, τα κομμάτια ‘Quick Dance’ και ‘Real People’.

Tο Quick Dance, μια παράγωγη του John Dimas σε remix του Nikola Gala, αιχμαλωτίζει το αυτί με το δυνατό του bass line και τα αναλογικά του drums, χωρίς υπερβολικά fx και χωρίς κάποιο πολύπλοκο arrangement. Είναι, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, ένα κομμάτι γραμμένο για dance floor. Το Real People του Quell, σε remix εδώ από τον Jerome Sydenham, είναι ένα κομμάτι με πολύ δυνατή ενέργεια και η απάντηση σε όσους απορούν με τον τίτλο που έχει αποδοθεί στο Sydenham ως “Don of New York House” : Έντονο groove, ασταματητα hi-hats και μια ροή που σε παρασύρει και σου επιβάλλει να χορέψεις. Θα κλείσω παραφράζοντας τον ορισμό του Gummihz για το καλό party... «καταλαβαίνεις ότι μία συλλογή είναι καλή, όταν ακούγοντάς τη χάνεις την έννοια του χρόνου»... Με αυτή την έννοια, η Alles Claap vol. 1 είναι μια πολύ καλή συλλογή, φτιαγμένη για πολύ καλά parties...

Alles Claap vol. 1, the first compilation by Claap Recordings, features 8 tracks remixed by artists we love, namely Jerome Sydenham, Jimpster, D’Julz, Santonio Echols, Manoo, Oskar Offermann, as well as a brand new tune by the label owner, GummiHz, titled ‘Intensity’.

The stunning result points out the past, present and the –undoubtedly brilliant- future of the label. Personal favorites, the tracks ‘Quick Dance’ and ‘Real People’.

Late Night Tales - Mixed By Royksopp (Late Night Tales)

The new edition of Late Night Tales journeys to Scandinavia to invite Norwegian duo Röyksopp to delve through their record collection. Their Late Night Tales mix is eclectic, diverse and wonderful. Sliding from light folk to widescreen ambience to experimental rock to progpop (seasoned with the occasional guilty pleasure); it’s all in the spirit of the night.

Odisseas Panierakis

‘Quick Dance’, produced by John Dimas and remixed by Nikola Gala, lacking the need for exagerrated fx and dandified arrangements, will captivate your ears with its strong bassline and analog drums. Worthy of its title, it is a track meant to stir up the dance floors.

Quell’s ‘Real People’, remixed by Jerome Sydenham, is a track with smashing energy, that explains why Jerome is considered by many the “Don of New York House”: Intense groove, unceasing hi-hats and a flow that carries you away and necessitates dancing.

Rephrasing GummiHz’s definition of a good party, I ‘d say that “A good compilation is that which makes you lose track of time”... In that sense, Alles Claap vol.

1 is a VERY good compilation, destined for VERY good parties...

Panos Karatzas

14 URBANSTYLEMAG

music echoe

Δυτικός Άνεμος - Άσε τον κόσμο να γυρίζει Δημήτρης Βεριώνης - Κάτω απ” το ίδιο φεγγάρι

Έχω την χαρά να έχω στα χέρια μου την 2η δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος από την Θεσσαλονίκη «Δυτικός Άνεμος».

Αυτή είναι η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Βεριώνη με τον τίτλο «Κάτω απ” το ίδιο φεγγάρι«, μετά το παρθενικό «Το πιο όμορφο παράθυρο της πόλης» που κυκλοφόρησε το 2006.

Το συγκρότημα είναι μαζί από το 1994. Η πρώτη δουλειά τους κυκλοφόρησε το 2006 με τίτλο «Μια φωνή που ταξιδεύει» και 7 χρόνια μετά εντελώς τυχαία και ξαφνικά κυκλοφόρησαν το «Άσε τον κόσμο να γυρίζει», λέω τυχαία γιατί δεν είχαν σκοπό να βγάλουν δίσκο αλλά πήγαν στο στούντιο για να γράψουν ένα demo με καινούρια τραγούδια και εν τέλει ηχογραφήθηκαν κι άλλα, φτάνοντας τα 11 στον αριθμό. Η δουλειά αυτή ηχογραφήθηκε ζωντανά, κι όταν λέμε ζωντανά, εννοούμε ότι όλα τα όργανα ηχογραφήσανε ταυτόχρονα (εκτός τα φωνητικά), όπως γινόταν και στα παλιά χρόνια, πριν την εξέλιξη της τεχνολογίας.

Ο Δημήτρης συνεχίζει με το ίδιο πάθος το μουσικό του ταξίδι και μας δίνει έναν καταπληκτικό δίσκο από όλες τις απόψεις, μια κατάθεση ψυχής την οποία πρέπει να δώσουμε σημασία. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τον δίσκο «έντεχνο-ροκ» όπως είχα κάνει στην προηγούμενη αναφορά μου, δεν με ενδιαφέρει και δεν έχει ουσία, η ουσία είναι μέσα στο περιεχόμενο και όχι στις ταμπέλες. Εδώ ο Δημήτρης ανοίγει την καρδιά του και ξεδιπλώνει σκέψεις και συναισθήματα, μιλάει για φαντάσματα, για τα κορίτσια, για την ζωή που δεν πρόφτασε, για ένα μαγεμένο καλοκαίρι στο οποίο δίνει το μικρόφωνο στον Δάκη, ναι στον Δάκη, που όσο αν σας φαίνεται παράξενο ή ξενέρωτο όπως αρχικά σκέφτηκα κι εγώ, άλλο τόσο θα σας εκπλήξει, θα σας χαλαρώσει και θα σας ταξιδέψει. Μιλάει για μυστικά, αναπολεί τις δισκόμπαλες και την γενιά του Μουντομπάσκετ, κοιτάζει τους ουρανούς για διάφορους δικούς του λόγους, έμαθε όλα αυτά που του δίδαξε η αγάπη και ζητάει απεγνωσμένα την τρελή να γυρίσει πίσω, μέσα από ένα τραγούδι διασκευή των Δ. Γεωργίου – Ν. Ματράκα, τραγουδάει για το σπίτι του μέσα από ένα τραγούδι που χωρίζεται σε άλλα 4 αλλά ουσιαστικά είναι ένα, λέει για την μέρα που μυστικά πάντα χάνεται, πάει εκεί που σβήνει το κύμα για να αποχαιρετήσει δυο γαλάζια μάτια και φωνάζει: «θα μου λείψεις». Χρησιμοποιεί στον δίσκο του αξιόλογους μουσικούς παίζοντας από τύμπανα, κιθάρες, μπάσο, μέχρι φλάουτο, πιάνο, βιολί, ντέφι, βιόλα, τρομπέτα, σαξόφωνο, μαντολίνο, φλογέρα, όμποε, τσέλο … και όλα δένουν τέλεια και πανέμορφα μέσα στα τραγούδια του. Να σημειώσω ότι οι στίχοι η μουσική και η ενορχήστρωση σε όλα τα τραγούδια είναι του ίδιου του Δημήτρη. Έχουμε στο σύνολο 17 τραγούδια παρακαλώ και πιστεύω θα είναι ο μόνος εν έτη 2013 με τόσο μεγάλο tracklist σε δίσκο, και θα πρέπει να βραβευτεί για αυτό. Το artwork είναι καταπληκτικότατο!!! Πραγματικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο. Συνεχίζει έτσι την καλή δουλειά που έγινε και στον πρώτο δίσκο. Ο δίσκος ακούγεται όλος και σε επανάληψη, και ενώ περιέχει τόσα πολλά τραγούδια, πραγματικά δεν καταλαβαίνω πότε έρχεται η στιγμή που πατάω και πάλι το play. Σίγουρα θα σας συναρπάσει, αναζητήστε τον!

Η όλη δουλειά που έχει γίνει και από άποψη παραγωγής και ενορχηστρωτικά, είναι άξια συγχαρητηρίων. Η μπάντα ροκάρει και γκρουβάρει με φοβερό τρόπο, οι στίχοι έχουν κυρίως ερωτική διάθεση, όμως υπάρχουν και πιο προσωπικές στιγμές-σκέψεις, όπως επίσης δεν διστάζει να μιλήσει για την κατάσταση στην χώρα μας (στο τραγούδι «Εδώ είναι Ελλάδα ρε» το οποίο είχαν κυκλοφορήσει πριν 2 χρόνια διαδικτυακά, αλλά υπήρχε και στην συλλογή μας Underground Όνειρα 2), πράγμα που λίγοι κάνουν σήμερα. Η φωνή δε της Βάνας Κοτίκα μαγεύει και κολλάει απόλυτα με το όλο ύφος, όπως και με την φωνή του Γεράσιμου στα τραγούδια που τραγουδάνε μαζί. Το artwork του δίσκου επίσης μου άρεσε πολύ. Μιλάμε για έναν καθαρά ελληνόφωνο ροκ δίσκο που ακούγεται κατά επανάληψη (πρέπει να τον έχω ακούσει πάνω από 10 φορές και αυτό λέει πολλά!) και σίγουρα θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Είμαι σίγουρος ότι θα φυσήξει δυνατά ο άνεμος και το μουσικό καράβι θα καταφέρει να σας πάει μακριά. Αυτό κάνει η μαγεία της μουσικής, η μαγεία των Δυτικός Άνεμος. Αν είναι παιδιά κάθε φορά που θέλετε να γράψετε ένα demo να βγαίνει κάτι τέτοιο, τότε σας προτρέπω να πηγαίνετε πιο συχνά στο στούντιο, κι ας ελπίσω ο επόμενος δίσκος να μην αργήσει τόσο πολύ. Να στε πάντα καλά, ευχαριστούμε για την πολύτιμη προσφορά σας στο ελληνόφωνο ροκ. Νίκος Γραμμάτος

Νίκος Γραμμάτος

USM 15

featured

And.id Debut Album Eternal Return (MOBILEE RECORDS)

Ο αγαπημένος μας And.Id επιστρέφει αυτό το καλοκαίρι με το release του πρώτου προσωπικού του album με τίτλο Eternal Return. Στην κουβέντα που κάναμε μου μίλησε για τη δουλειά αυτή, για τη διαδικασία κυκλοφορίας ενός τέτοιου εγχειρήματος, καθώς και για το πώς συνδυάζει τη μουσική του με το βιοπορισμό. Καλησπέρα Ανδρέα, πρώτ’απ’όλα σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου. Καλησπέρα και ευχαριστώ που με φιλοξενείτε στο UrbanStyleMag. Eternal Return. Ο τίτλος του νέου σου album και επίσης τίτλος ενός από τα έργα του Νίτσε. Η μουσική - η Τέχνη γενικά- πάντα γυρνά πίσω στο χρόνο, καλώς ή κακώς... Κάτι που εύχονται κι οι άνθρωποι να μπορούσαν να κάνουν... Είναι αυτό το concept σχετικό με την επιλογή του τίτλου; Η αιώνια επιστροφή σαν έννοια μου φανερώθηκε κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης που έτυχε να παρακολουθήσω. Μελέτησα τον όρο και τον βρήκα μπροστά στη μουσική και κατ’ επέκταση στην καθημερινότητα μου. Αν και δεν είμαι ο ειδικός να μιλήσω για Τέχνη μπορώ να πω ότι στη μουσική παρατηρούμε μία ανακύκλωση ιδεών από παλιότερα χρόνια εμπλουτισμένη με νέα στοιχεία της εποχής μας. Θέλω να πιστεύω ότι το album εμπεριέχει αυτή την μίξη. Ο τίτλος αναφέρεται πιο πολύ στην εναλλαγή και επανάληψη συναισθημάτων που εκφράζονται μέσα από τη μουσική μου. Πώς κατάλαβες ότι είσαι έτοιμος να κυκλοφορήσεις το 1ο προσωπικό σου album; Ήρθε αυθόρμητα ύστερα από μία συνεχή διαδικασία δημιουργίας ή το είχες σαν στόχο; Το συγκεκριμένο album το θεωρώ ως ένα προσωπικό μουσικό ανθολόγιο. Είχα πολλά κομμάτια τα οποία γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, που ποτέ δεν ταίριαξαν σε δίσκους που είχα κυκλοφορήσει στο παρελθόν. Γι’ αυτό αποφάσισα να συμπληρώσω το παζλ δημιουργώντας κάποια καινούρια και παρουσιάζοντάς τα ως μια ολοκληρωμένη δουλειά.

16 URBANSTYLEMAG

Το να κυκλοφορήσει κάποιος ένα προσωπικό album σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ποιες δυσκολίες συνάντησες και πώς τις ξεπέρασες; Νομίζω ότι είναι μια διαδικασία η οποία γίνεται αυθόρμητα. Μετά από κάποιο καιρό στο χώρο ένιωσα την ανάγκη να παρουσιάσω κάτι πιο ολοκληρωμένο στο συγκεκριμένο ήχο, έτσι προέκυψε το συγκεκριμένο album. Τέλος, το να ασχολείσαι με τη μουσική επαγγελματικά, νιώθεις κάποιες φορές πως σε πιέζει ή σε αγχώνει, από άποψη δημιουργικότητας; Αισθάνεσαι καμιά φορά πως θυσιάζεις τον “καλλιτεχνικό αυθορμητισμό” σου, χάριν του βιοπορισμού; Με ευχαριστεί ιδιαίτερα που μπορώ να ζήσω κάνοντας αυτό που αγαπώ. Σίγουρα έχω άγχος όπως όλοι οι άνθρωποι αλλά προσπαθώ να προσαρμόζομαι στη δουλειά μου ανάλογα με το ακροατήριο χωρίς αυτό να σημαίνει οτι πιέζω τη δημιουργικότητά μου. Οι συνεργασίες που αναπτύσσω και τα άλλα, παράλληλα μουσικά projects όπως είναι η μπάντα μου, με «προστατεύουν» απ’ το να νιώθω εγκλωβισμένος.

music echoe

Our dearest And.Id makes a comeback this summer, releasing his first personal album, titled ‘Eternal Return’. During our chat he spoke about his work, the process of creating an album and how it feels to ground your livelihood on music.

Good evening Andrea, first of all, thank you for your time.

Good evening and thank you for having me in UrbanStyleMag. Eternal Return. The title of your new album and also the title of one of Nitzsche’s works. Music- Art in general- always travels back in time, for better or worse...

Something people wish they could achieve... Is this concept related to your title?

The notion of eternal returne was revealed to me during a conversation I happened to witness. I studied the term and then found it in music and consequently in my every day life.

Even though I ‘m not some sort of Art expert, I can say that in music we surely notice a recycling of older ideas, enriched and tangled with new, contemporary elements.

I ‘d like to think that my album manifests this blend. The title mostly refers to the switching and repetition of emotions which are expressed through my music.

How did you know you were ready to release your first personal album? Did it come up spontaneously after a constant production process or were you aiming at it?

I consider this particular album a personal, musical anthology. I had many ready tracks which were created during different periods of my life but never suited works I released in the past. So I decided to complete the “puzzle” writing some additional tracks and

Releasing a personal album is surely a big deal. What difficulties did you have to overcome and how did you do that? I think it’s a process that comes out naturally. After being in this scene for quite some time I felt the need to show something more thorough in terms of this particular sound, so this is how the album was brought forth.

Finally, is it stressful or restrictive when music is your livelihood? I mean, do you ever feel you have to tame or even sacrifice your creativity or spontaneity, for the sake of livelihood?

Being able to do what I love for living is a great pleasure. I ‘m surely stressed like everyone, but I try to adjust my work according to the audience, which doesn’t necessarily mean I limit my creativity.

The collaborations I make and my side projects, such as my band, work protectively and keep me from feeling confined.

USM 17

artist

Interview. Odisseas Panierakis (od.panierakis@urbanstylemag.gr)

2013.

A marked year, my friends.

Amongst other anniversaries, 4 years of memorandum in Greece, 3 years of global spread of EDM, 20 years of Cavo Paradiso...

The first one is obviously not to be celebrated, the second one is controversial and a rather subjective matter. But the third one...

Cavo Paradiso has given us countless unmatched musical experiences, incomparable performances by international DJs -like that 13-hour set by the great John Digweed for instance- and lots of other moments, so priceless and unique, that no description could ever do them justice... Keeping its promises steadily and consistently, the venue offers the best music, by the cream of the EDM crop, whilst the quality of sound along with the killer line ups have given the island of Mykonos a prominent place among the Top clubbing destinations, worldwide.

fast talking with | συνεντευξη

One of the DJs whose performances in Cavo Paradiso have been greatly acclaimed, is Magda, who -by the way- is participating in the 20 Year Anniversary Line Up this summer. We had a chat with her and here is what she told us...

magda

Σημαδιακή χρονιά το ‘13 φίλοι μου. Ανάμεσα σε άλλες επετείους, τέσσερα χρόνια μνημόνιο στην Ελλάδα, τρία χρόνια εξάπλωσης της παγκόσμιας ηλεκτρονικής σκηνής στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και είκοσι χρόνια Cavo Paradiso στη Μύκονο. Η πρώτη σίγουρα δεν χαίρει εορτασμού κι η δεύτερη αποτελεί ένα θέμα αμφιλεγόμενο και μάλλον υποκειμενικό. Η τρίτη όμως... Το Cavo Paradiso μας έχει χαρίσει αμέτρητες μοναδικές μουσικές εμπειρίες, απαράμιλλες εμφανίσεις από international DJs -όπως εκείνο το αξέχαστο 13 hour set από τον υπέροχο John Digweed- και πολλές ακόμα ανεκτίμητες στιγμές που αν δεν τις έχεις ζήσει, καμία περιγραφή δε μπορεί να μεταφέρει επακριβώς την αίσθησή τους... Είναι ένα venue που σταθερά και με συνέπεια προσφέρει αυτό ακριβώς που υπόσχεται: καλή μουσική, από τους καλύτερους στο είδος τους, κι έναν ήχο που –μαζί με τα καταπληκτικά line ups- έχει καταφέρει να δώσει στη Μύκονο μία περίοπτη θέση ανάμεσα στους Top clubbing προορισμούς, παγκοσμίως. Μία εκ των DJs που έχουν εμφανιστεί με μεγάλη επιτυχία στο Cavo Paradiso και παρεπιπτόντως συμμετέχει στο εορταστικό 20 Year Anniversary Line Up είναι η Magda. Μιλήσαμε μαζί της και ιδού το αποτέλεσμα.

18 URBANSTYLEMAG

music echoe

Μοιράσου μαζί μας την ιστορία πίσω από την ενασχόλησή σου με τη μουσική και το Djing... Αγόρασα τον πρώτο μου techno δίσκο το 1994. Θυμάμαι ήταν το “Acid Rain”, των Underground Resistance. Δεν είχα πρόθεση να γίνω DJ. Απλά ήθελα να έχω τα κομμάτια που άκουγα στα parties και ο μόνος τρόπος τότε ήταν να τα έχω σε βινύλιο. Ήμουν τυχερή που μεγάλωσα στο Detroit, σ’ ένα τόσο πλούσιο και ποικιλόμορφο περιβάλλον. Η πόλη έχει μια πολύ «ωμή» και «βιομηχανική» ενέργεια η οποία σίγουρα διαμόρφωσε τις μουσικές μου προτιμήσεις. Συνέχισα να εξασκούμαι και άρχισα να παίζω σε διάφορα events την περίοδο 1995-1998. Τότε γνώρισα τον Richie Hawtin κι άρχισα να δουλεύω για τη Minus όταν ήταν ακόμα πολύ μικρό label. Πραγματικά με πήρε υπό την προστασία του και μ’ έσπρωξε. Ολόκληρη η πορεία μου σαν DJ υπήρξε έτσι, ένα αργό και σταθερό «χτίσιμο» και μ’ αρέσει αυτό. Οι πρώτες μου περιοδείες με τον Richie με έβγαλαν τελείως έξω από τα νερά μου και τη ζώνη άνεσής μου, έπρεπε να μάθω τι έχει αποτέλεσμα και πού. Υπήρξε ένα μεγάλο μάθημα που μου επέτρεψε να πειραματιστώ και να αναπτύξω τον ήχο μου. Ποιες ήταν οι μουσικές σου επιρροές πριν αρχίσεις να παίζεις ; Στην εφηβεία μου μου άρεσε πολύ η rap και η hip hop. Μετά άρχισε να μου αρέσει η indie rock και μια από τις αγαπημένες μου μπάντες μέχρι και σήμερα είναι οι Sonic Youth, ειδικά τα πιο πειραματικά τους projects. Ακόμα μπορεί κανείς να ακούσει τις επιρροές αυτές στα sets μου. Νομίζεις πως τα πράγματα έχουν αλλάξει; Αν ναι, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο ; Σίγουρα έχουν αλλάξει και μάλιστα ραγδαία, όμως πάντα αλλάζουν! Ακούω μεγαλύτερους DJs να λένε πώς είναι τα πράγματα σήμερα και πόσο διαφορετικά ήταν «στις καλές εποχές», όμως η τεχνολογία έχει να κάνει με την πρόοδο. Τα πράγματα θα αλλάζουν με τρόπους που ίσως να μη μας αρέσουν όμως πρέπει να προσαρμοζόμαστε και να βρίσκουμε τη θέση μας σε αυτά. Υπάρχει τόση πολλή πληροφορία παντού κι αυτό μπορεί να είναι κουραστικό και δύσκολο στο να το παρακολουθήσεις και ναι, το βρίσκω εκνευριστικό. Καθημερινά βγαίνουν χιλιάδες δίσκοι, όλοι τουιτάρουν για διάφορες πλευρές της ζωής τους και δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτό, μάλλον θα αυξηθεί. Μπορεί να μη μου αρέσει, όμως έχω βρει μια καλή προσέγγιση για τον εαυτό μου ως προς τον κόσμο αυτό κι είμαι ευχαριστημένη. Πολλοί επαγγελματίες της διεθνούς ηλεκτρονικής σκηνής- DJs, producers, ιδιοκτήτες δισκογραφικών- αισθάνονται πως η εξέλιξη έβλαψε την αυθεντικότητα της μουσικής και το party vibe. Συμφωνείς με αυτή την άποψη ; Εξαρτάται από το πώς το βλέπει κανείς. Η εξέλιξη σίγουρα έκανε τη dance μουσική πιο εμπορική και παγκοσμιοποιημένη με ένα τρόπο που δεν έχω ξαναδεί και το έκανε πολύ εύκολο να γίνει κανείς DJ. Πάραυτα, ανεξάρτητα από το τι χρησιμοποιείς για να παρουσιάσεις τις ιδέες σου, υπάρχει πάντα το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από αυτό. Είναι το τι επιλέγεις να παίζεις και πώς το συγκροτείς, με όποιο μέσο ή μορφή κι αν το κάνεις αυτό. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναπτύσσουν περιέργεια για το τι ακόμα υπάρχει στον κόσμο, ακριβώς επειδή η ηλεκτρονική μουσική έχει παγκοσμιοποιηθεί. Αρχίζουν να ψάχνουν και να μαθαίνουν για πιο αφανή και underground labels και ανακαλύπτουν μικρότερες σκηνές που ακόμα ευημερούν εδώ κι εκεί... Τα πράγματα μπορεί να μην είναι τα ίδια όμως υπάρχουν ακόμα εκεί έξω.

Please, share with us the story behind your start as a dj back in the day.

I bought my first techno record in 1994. I still remember what it was: “Acid Rain”

by Underground Resistance. I didn’t have intentions of becoming a DJ. I just wanted to have the tracks I was hearing at parties and the only way to get them was on vinyl back then. I was lucky to grow up in Detroit in such a rich and diverse musical environment. The city has a very raw and industrial energy and it definitely shaped my musical tastes. I continued to practice and started to play at various events between 1995-1998. Then I met Richie Hawtin and started working for Minus when it was a very small label. He really took me under his wings and pushed me. My entire journey as a DJ has been a slow building and steady process and I like that. My first tours with Richie threw me completely out of my comfort zone and I had to really learn what works in what region. That has been a great lesson which allowed me to experiment and really develop my sound.

What were your musical influences before you began spinning?

When I was a young teenager I was very much into rap and hip hop. Then I got into indie rock and one of my favorite bands to this day is Sonic Youth, especially their more experimental projects. You can still hear both of these influences in my sets today.

Do you think that things have changed? And if yes, are they better now, or worse?

Things have definitely changed and rapidly, but they always do! I hear older DJs complaining about how things are now and how good things were “back in the day” but technology is about progress. Things will change in ways we don’t like but we need to adjust and find our place in it. There is so much information everywhere that it’s overwhelming to keep up and yes Ι think it’s frustrating. Τhere are a thousand records coming out each day and everyone tweets about every aspect of their lives. Τhere is no way to stop that and it’s only going to increase. Ι may not love it, but Ι have found a good approach for myself in that world and Ι’m happy.

Many people involved in the global electronic scene - djs, producers, imprint owners - feel like the evolution harmed the originality of the music and the party vibe. Do you agree with them? Ιt depends on the way you look at it. Εvolution definitely commercialized and globalized dance music in a way Ι haven’t seen before and made it very easy for anyone to be a dj. However, no matter what you use to present your ideas, there is still a human aspect behind that. Ιt’s what you choοse to play and how you put it together no matter which format it may be. There are more people becoming curious about what else is out there, exactly because electronic music has been globalized . Τhey start searching and learning about obscure and underground labels and discover smaller amazing scenes here and there which are still thriving. Τhings may not be the same but they are out there.

USM 19

music echoe

Μιας και ανέφερα την εξέλιξη... Τι πιστεύεις για το νέο album των new Daft Punk ; Το album τους Homework υπήρξε μεγάλη επιρροή για μένα όταν πρωτοκυκλοφόρησε κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ακούς τη διαφορά του ήχου τους από τότε μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι ήχοι και στοιχεία που δεν είναι για μένα, εκτιμώ πολύ το φόρο τιμής που αποδίδουν σε θρύλους της disco και το γεγονός πως δουλεύουν με το Νile Rodgers από τους Chic, μια μπάντα που αγαπούσα πολύ μεγαλώνοντας. Διάβασα σε μια συνέντευξή σου πως νομίζεις ότι η έννοια του “minimal” έχει χάσει τη σημασία της. Τείνω να πιστέψω πως αυτό συμβαίνει σήμερα με τη deep house. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό το υπερβάλλον ρεύμα “deep house” παραγωγών που παρατηρείται τελευταία ; Πολύ από αυτό ακούγεται το ίδιο στα αυτιά μου και φαίνεται πολύ «ασφαλές». Καταντάει βαρετό να ακούς ένα κομμάτι και να μπορείς να κάνεις προβλέψεις τύπου «τώρα θα μπει το snare, τώρα θα μπουν τα φωνητικά». Μακάρι να έσπρωχναν τα όρια και να έπαιρναν ρίσκα περισσότεροι άνθρωποι. Όταν ακούω κομμάτια από την εποχή 19982004, μου ακούγοναται ακόμα φρέσκα και μοναδικά. Κάθε ρεύμα έχει τη στιγμή του, ελπίζω τα πράγματα να γίνουν πιο συναρπαστικά στο μέλλον. Είσαι μέρος του line up για την επέτειο των 20 χρόνων του Cavo Paradiso. Πώς νιώθεις για την εμφάνισή σου ξανά στη Μύκονο αυτό το καλοκαίρι; Είμαι πολύ ενθουσιασμένη! Δεν έχω πάει για πολύ καιρό κι είναι ένα τόσο ξεχωριστό μέρος. Η ενέργεια είναι καταπληκτική και κυρίως ο ήχος είναι απίστευτός. Θά ‘θελες να μοιραστείς με τους fans σου τα σχέδιά σου γι’ αυτό το καλοκαίρι; Έχω ένα νέο project με τίτλο DTR (Define The Relationship) που αναμένεται σε περίπου ένα μήνα. Είναι μία σειρά από edits κάποιων αγαπημένων μου παλιών κομματιών τα οποία θα είναι διαθέσιμα δωρεάν. Το καλοκαίρι είναι μια περίοδος συνεχούς περιοδείας οπότε σίγουρα θα γυρνάω σε clubs και φεστιβάλ και ανυπομονώ για όλ’ αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα events. Τελικά, μία ερώτηση που κάνω πάντα στους Djs όμως χωρίς να παίρνω απάντηση, οπότε θα χρειαστεί να την αναδιατυπώσω. Αν ήσουν όμηρος σε μια σπηλιά κι είχες να επιλέξεις μεταξύ του να πεθάνεις (το ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό) και να διαλέξεις τα 5 αγαπημένα σου κομμάτια όλων των εποχών, από όλα τα είδη μουσικής, ποια θα διάλεγες; Υποθέτοντας ότι θα προτιμούσες να ζήσεις, φυσικά. Χαχα, λοιπόν αυτό είναι όντως ενδιαφέρον. Αν ήταν να πεθάνω, θα μου άρεσε να φύγω ακούγοντας αυτά τα κομμάτια: A Number of Names - Shari Vari Kraftwerk - Numbers Telex - Moscow Discow Dinosaur L - Go Bang Roy Ayers - Sunshine Prince - So High 20 URBANSTYLEMAG

Now that I mentioned evolution... What do you think about the new Daft Punk album? Τheir album Homework was a big influence on me when it first came out and it’s interesting to listen to this album and how different it is. Αlthough there are some sounds and elements that aren’t for me, Ι do appreciate their tribute to disco legends and the fact they are working with Νile Rodgers from Chic which was a band I really loved growing up.

I read in one of your interviews that you think that the term “minimal” lost its meaning. I tend to believe that this is happening with deep house right now. What’s your opinion on this extreme wave of “deep house” productions coming out?

So much of it just sounds the same to me and feels too safe. It gets boring to listen to a track and predict ‘now comes the snare and now comes the vocal’. I wish there were more people pushing boundaries and taking risks.

When I listen to many tracks from the era between 1998-2004, they still sound fresh and unique today. Every wave has its moment and I hope things get more exciting.

You are part of 20th year anniversary line up of Cavo Paradiso. How do you feel about appearing in Mykonos this summer?

I’m very excited! I haven’t been back in a long time and it’s such a special place. The energy is amazing and most importantly the sound is a killer.

Would you like to share your plans for the summer with your fans?

I have a new project called DTR (Define The Relationship) which will be launched in a month or so. It’s a series of edits from some of my favorite old tracks. They will all be available for free. Summer is a heavy touring season so I will definitely be around at clubs and festivals and I am looking forward to all those interesting events.

And finally, something I ask all the Djs but never get an answer, so I ‘ll have to rephrase. If you were hostage in a cave and you had to choose between dieing (I know it might sound a bit extreme) and picking your 5 favorite tracks of all time (any genre), which tracks would you pick? Assuming that you wouldn’t like to die, that is.

Haha, well that is interesting indeed. If I had to die I would like to leave this life hearing these tracks.

A Number of Names - Shari Vari Kraftwerk - Numbers Telex - Moscow Discow Dinosaur L - Go Bang Roy Ayers - Sunshine Prince - So High

artist

Interview. PANOS KARATZAS (P.KARATZAS@urbanstylemag.gr)

interview with | συνεντευξη

STATHIS LAZARIDES To UrbanStyleMag μιλάει σε μια αποκλειστική συνέντευξη με το φοβερό Stathis Lazarides, παραγωγό και resident DJ του Cavo Paradiso το οποίο φέτος γιορτάζει τα 20 χρόνια λειτουργίας και φυσικά, επιτυχίας του. Μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τη μουσική, για τον ήχο του, για τη σκηνή του Λονδίνου, για το residency στο θρυλικό Cavo και αφηγείται μια απολαυστική ιστορία με πρωταγωνιστή το μεγάλο John Digweed (και guest ένα γύρο με τζατζίκι).

UrbanStyleMag is having an exclusive chat with Stathis Lazarides, preeminent producer and resident DJ of the Mykonian legend of a venue, Cavo Paradiso, which celebrates its 20 years anniversary this summer. He talks about the way he reflects on music, his sound, about the East London scene, his residency at Cavo, and narrates a unique, delectable story featuring the great John Digweed.

22 URBANSTYLEMAG

music echoe

What is “Old School” and “New School”, in your opinion? Do you think that those two can be combined?

There is no Old School and New School! Instead, there’s one School with two classrooms, separated by a few of decades or so (age wise). The new generation can be influenced positively from the previous one but not the other way round, as you would have to be a time traveller in order to do that (something like Doctor Who)...

The term ‘Old School’ exists only throughout the last few decades and is referred to (as far as music is concerned) as a form of respect for being influenced by your predecessors in a positive manner.

But in our day and age, the term Old School has been pimped out profusely by marketing strategies and executive people, just like many other appealing words such as “Democracy”,”Organic”,”Environment Friendly”,”Underground” and so forth...

How would you describe your sound?

Oh boy oh boy oh boy... I could describe my sound either by saying many things about it, or using just a few words... Or maybe I could paint a picture of my description, or... I tell you what my friend, I will use the lyrics of a Peace Division track (an Old School one) : “I remember I walked into the room and thought WOW, what is this sound that’s so deep and penetrates my body, I never heard anything like it before...

The speaker was kicking out this beefy deep bass, that’s how I would describe it. Some of the tracks were slamming hard, others were dreamy.

I felt FREE, this music makes me feel FREE” Tell us about Rhythmatic. Was it a project that you had in mind for a long time, or, rather, a spontaneous idea carried out successfully?

Rhythmatic started back in 2007 as a very random thing. I had no plans to start my own night in London but then I met the crazy twins (Kyriakos & Kostas Poulos) and the rest is history...

London is the most competitive and unforgiving environment on the planet for aspiring promoters. People don’t realise that when we put on a night and get four hundred, five hundred people at a time, there are another fifty parties in the same square mile that we have to compete with!

Being consistent in London is a rarity and there are only a handful of parties that have survived throughout the last decade (or since the explosion of independent warehouse events). This high pressure environment pushes the quality of parties upwards all the time, and I am proud to say that we have played our role in this process as much as any other East London promoter.

Τι είναι ‘Old School’ και τι είναι ‘New School’ κατά την άποψη σου; Πιστεύεις ότι συνδυάζονται αυτά τα δύο; Δεν υπάρχει Old School και New School! Αντ’ αυτού, υπάρχει θα έλεγα «ένα σχολείο με δύο τάξεις», οι οποίες διαχωρίζονται από κάποιες δεκαετίες, από άποψη ηλικίας. Η νέα γενιά μπορεί να επηρεαστεί θετικά από την προηγούμενη όμως όχι το αντίστροφο, αφού θα έπρεπε κανείς να μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο για να το κάνει αυτό (κάτι σαν τον Doctor Who)... Ο όρος ‘Οld school’ υφίσταται μόνο τις τελευταίες δεκαετίες και αναφέρεται, μουσικά, σε μια μορφή σεβασμού προς τους προκάτοχούς μας για τις θετικές επιρροές που είχαν σε εμάς. Όμως στις μέρες μας, στην εποχή μας, ο όρος Old School έχει υποστεί ασύστολη εκμετάλλευση από στρατηγικές και επαγγελματίες του marketing, όπως άλλωστε και άλλες ελκυστικές λέξεις και εκφράσεις όπως η «Δημοκρατία», το «Οργανικό», το «Φιλικό προς το Περιβάλλον», το «Underground» και ούτω καθ’εξής.... Πώς θα περιέγραφες τον ήχο σου; Oh boy... Θα μπορούσα να περιγράψω τον ήχο μου λέγοντας πολλά πράγματα, ή χρησιμοποιώντας μόνο λίγες λέξεις... Ή ίσως θα μπορούσα να ζωγραφίσω μια εικόνα της περιγραφής μου, ή.... Θα σου πω κάτι φίλε μου, θα χρησιμοποιήσω τους στίχους ενός κομματιού των Peace Division (ενός Old School κομματιού) : «Θυμάμαι μπήκα στο δωμάτιο και σκέφτηκα, wow! Ποιος είναι αυτός ο ήχος ο τόσο βαθύς που διαπερνά το σώμα μου, ποτέ δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο... Το ηχείο κλωτσούσε μ’ αυτό το χοντρό, βαθύ μπάσο, έτσι θα το περιέγραφα. Κάποια κομμάτια χτυπούσαν σκληρά, άλλα ήταν πιο ονειρικά. Ένιωσα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, αυτή η μουσική με κάνει να αισθάνομαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Μίλησέ μας για τη Rhythmatic. Ήταν ένα project που υπήρχε αρκετό καιρό στο μυαλό σας ή ήταν μια αυθόρμητη ιδέα που τελικά υλοποιήθηκε με επιτυχία ; Η Rythmatic ξεκίνησε το 2007 πολύ αόριστα. Δεν είχα σχέδια να ξεκινήσω δικά μου events στο Λονδίνο, όμως μετά γνώρισα τα τρελά δίδυμα (Κυριάκος και Κώστας Πούλος) και τα υπόλοιπα είναι γνωστά... Το Λονδίνο είναι το πιο ανταγωνιστικό και ανελέητο περιβάλλον στον πλανήτη για όσους φιλοδοξούν να γίνουν promoters. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν διοργανώνουμε ένα event και μαζεύουμε τετρακόσια και πεντακόσια άτομα τη φορά, έχουμε να ανταγωνιστούμε κι άλλα πενήντα parties που γίνονται στην ίδια περιοχή! Το να είσαι σταθερός στο Λονδίνο είναι σπάνιο, τα parties που έχουν επιβιώσει την τελευταία δεκαετία (ή έστω από την έκρηξη των ανεξάρτητων warehouse events) είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Αυτό το περιβάλλον με την τόση πίεση αναβαθμίζει συνεχώς την ποιότητα των parties και μπορώ να πω με υπερηφάνεια πως έχουμε παίξει ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία, τόσο σημαντικό όσο κι οποιοσδήποτε άλλος promoter στο Ανατολικό Λονδίνο.

USM 23

music echoe

20 years of Cavo Paradiso. I ‘d like you to describe, as the resident DJ of the venue, the craziest experience you have had in it so far.

I have been at Cavo since 1999, this will be my fifteenth consecutive season. This club has been a school for me in so many different ways, it has influenced everything I do and have become in my professional life.

Whether it was that six- hour conversation with Ricardo Villalobos after his gig three years ago, or the warm up set for John Digweed’s legendary 12hour set in 2001, I have lived fourteen intense summers and I am looking forward to my fifteenth.

I will write a book one day (preferably before I lose my memory) as there are so many stories worthy of telling, that I am confident it will make a good read!!!

If I had to pick a specific, memorable incident from the last fourteen seasons I think I ‘d go with this one : It was the morning when Digweed was playing, in 2001. I finished my set at 4 am and as it was the end of the season I was really tired, so at around 7 am (and even though there were four thousand people in the club), Ι went outside, sat in my car with the air conditioner on and fell asleep.

I woke up four hours later and the first thing I noticed was that I could still hear the music from the club. I managed to get up, fought my way into the dj booth as it was crazily busy and found John at a very drunk state. He asked me to suggest something that would sober him up in a hurry, as the people weren’t going anywhere and he didn’t want to stop!!!

I jokingly said “You can jump in the pool to wake up, if you like” and his reaction was “I will do it if you jump with me”. And so we did, twice over the next three hours and although he did sober up momentarily, he ended up being drunk again when he finished his record- breaking set at 3:30 pm.

While in the car on our way to the hotel, he was hungry and suggested a gyros on the way. We did that too and the last image I have from him from that day is John Digweed, the (then) number 1 DJ in the world, falling asleep while eating his gyros and making a big tzatziki mess in my nice, clean car!!!

That is indeed an awesome story to tell and surely an unforgettable experience!! Now, if a genie appeared to you, willing to make three wishes of yours come true, what wishes would you make?

First of all I ‘d ask him whether he pays any taxes or not, as he appears to be very rich and able to get you anything (just like a Chinese businessman....).

And as we live in times of “austerity”, it would be too greedy for me to ask for three wishes, so I would make one and only: Cure humanity from the plague of EPM (Electronic Pop Music).....

24 URBANSTYLEMAG

20 χρόνια Cavo Paradiso. Θα ήθελα να μας περιγράψεις, ως resident, την πιο τρελή εμπειρία την όποια έχεις ζήσει σε αυτό το club τα τελευταία χρόνια. Είμαι στο Cavo από το 1999, αυτή θα είναι η 15η συνεχής χρονιά μου εκεί. Αυτό το club έχει υπάρξει σχολείο για μένα με πάρα πολλούς τρόπους, έχει επηρεάσει ό,τι κάνω και ό,τι έχω γίνει στην επαγγελματική μου ζωή. Είτε μιλήσω για τη συζήτηση των έξι ωρών που έκανα με το Ricardo Villalobos μετά το gig του πριν τρία χρόνια, είτε για το warm up set μου για το θρυλικό δωδεκάωρο set του John Digweed το 2001, έχω ζήσει δεκατέσσερα έντονα καλοκαίρια και ανυπομονώ για το δέκατο πέμπτο . Θα γράψω ένα βιβλίο κάποια μέρα (κατά προτίμηση πριν χάσω τη μνήμη μου), καθώς υπάρχουν τόσα περιστατικά και εμπειρίες, που είμαι σίγουρος πως θα βγει πολύ καλό!!! Αν έπρεπε να διαλέξω ένα συγκεκριμένο περιστατικό από τις τελευταίες δεκατέσσερις σεζόν για να περιγράψω, νομίζω θα διάλεγα αυτό: Ήταν το πρωί που έπαιζε ο Digweed, το 2001. Τελείωσα το set μου στις 4 π.μ. και, καθώς ήταν και το τέλος της σεζόν ήμουν πολύ κουρασμένος, οπότε κατά τις 7 το πρωί (και παρόλο που υπήρχαν ακόμα 4000 άτομα μέσα στο μαγαζί) βγήκα έξω, κάθισα στο αμάξι μου, άναψα το air condition και με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα τέσσερις ώρες μετά και το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν το ότι μπορούσα ακόμα να ακούσω τη μουσική από το club. Κατάφερα να σηκωθώ και να φτάσω μετά βίας στο booth -αφού ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς- όπου βρήκα το John σε πλήρη κατάσταση μέθης. Με ρώτησε πώς θα μπορούσε να ξεμεθύσει γρήγορα, γιατί το crowd δεν έδειχνε πρόθεση να πάει πουθενά κι ο ίδιος δεν ήθελε να σταματήσει!! Αστειευόμενος του είπα «Μπορείς να βουτήξεις στην πισίνα αν θέλεις» κι η αντίδρασή του ήταν «Θα το κάνω αν βουτήξεις κι εσύ μαζί μου». Και έτσι κάναμε, δύο φορές τις επόμενες τρεις ώρες και παρόλο που όντως ξεμέθυσε για λίγο, κατέληξε ξανά μεθυσμένος όταν τελείωσε το set- ρεκόρ στις 3:30 μ.μ. Στο αμάξι καθώς πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, πεινούσε και πρότεινε να πάρουμε ένα γύρο στο δρόμο. Το κάναμε κι αυτό και η τελευταία εικόνα του που έχω από εκείνη την ημέρα ήταν ένας John Digweed, ο (τότε) νούμερο 1 DJ στον κόσμο να αποκοιμιέται την ώρα που τρώει το γύρο του και να κάνει ένα χαμό από τζατζίκι μέσα στο ωραίο, καθαρό αυτοκίνητό μου!!! Αν εμφανιζόταν μπροστά σου ένα μαγικό τζίνι και σου έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις τρεις ευχές σου, ποιες θα ήταν αυτές; Πρωτ’ απ’ όλα θα τον ρωτούσα αν πληρώνει φόρους, γιατί φαίνεται πολύ πλούσιος και ικανός να σου δώσει τα πάντα (όπως ένας Κινέζος επιχειρηματίας....). Και καθώς διανύουμε περίοδο «λιτότητας», θα ήταν άπληστο εκ μέρους μου να ζητήσω να μου ικανοποιήσει τρεις ευχές, οπότε θα έκανα μία και μοναδική: Να θεραπεύσει τον κόσμο από τη μάστιγα της EPM (Electronic Pop Music)...

artist

Alex gerasimou (ALEX@URBANSTYLEMAG.GR)

interview with | συνεντευξη

JANE DOE “The Enormous Head of KingSplendid…” Οι Jane Doe (ή μήπως η Jane Doe;) αποτελούσαν ίσως μέχρι τώρα ένα καλά κρυμμένο μυστικό της Eλληνικής σκηνής. Ήρθε η ώρα να βγουν στο φως… Το The Enormous Head of King Splendid έρχεται αρκετά χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Heaven for Dogs (Run Devil Run, 2007) που πέρασε – αδικαιολόγητα – σχετικά απαρατήρητο την εποχή της κυκλοφορίας του. Από τότε το συγκρότημα εξελίχθηκε πάρα πολύ. Το 2008 «ψήθηκαν» κάνοντας πολλές συναυλίες δίπλα στα τότε γνωστά ονόματα της Eλληνικής σκηνής (Fuzzy Nerds, Film, Rosebleed κ.α.). Το 2009 πήραν την απόφαση να σταματήσουν σχεδόν κάθε δραστηριότητα προκειμένου να αφοσιωθούν στην προετοιμασία του δεύτερου τους άλμπουμ. Απόφαση που οδήγησε σε ένα άλμπουμ καλλιτεχνικά μεστό, συναισθηματικά πλήρες που μιλάει με τις μελωδίες και τους ασυνήθιστα όμορφους στίχους του κατευθείαν στην καρδιά και που, παρά τη σκληρή δουλειά που το γέννησε, καταφέρνει να είναι αβίαστα αυθόρμητο. Δεκαπέντε κομμάτια (τα δύο instrumental) που ακούγονται σαν να υπήρχαν πάντα μέσα μας και να βγήκαν μόλις τώρα στην επιφάνεια.

28 URBANSTYLEMAG

Jane Doe have been (or is it ‘was’...?) a secret well kept within the Greek scene so far. But it’s time for them to come forth... The ‘Enormous Head of King Splendid’ comes out after quite some time since their debut, ‘Heaven for Dogs’ (Run Devil Run, 2007), which passed -unjustifiably- unnoticed at the time of its release.

Since then the band has gone ahead a lot. 2008 was a year of maturation, as they performed numerous times along with renowned Greek bands such as Fuzzy Nerds, Film, Rosebleed and many more. In 2009, they took the decision to stand off the limelight, in order to focus on the production of their second album. This decision yielded an artistically ripe, emotionally complete album, whose melodies and unusual, beautiful lyrics speak straight to the heart of the listener and also – despite the hard work that brought it forth- manages to sound effortless and spontaneous. Fifteen tracks (two of them instrumental) which sound as if they come from within us, as if they were always there, but emerge just now.

music echoe You got into music... ..it has been a long time... in remix bands, small studios up on the last floors of derelict buildings, with groups of people who were looking for someone who could play a few chords more than those of classic or widely known tunes.

You make your debut in Puzzlemusik with a special release titled “The Enormous Head of King Splendid”. Tell us about the material of this work.

It consists of tunes on which we have been working for three years, within a lyrical concept based on literature books and comics. There are guitars and other stringed instruments, screams, whispers, we were supervised by a very capable producer and we believe we have finally accomplished what we could only imagine back in 2010.

Ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μουσική πριν από… … πολλά χρόνια, σε συγκροτήματα διασκευών, σε μικρά στούντιο στους τελευταίους ορόφους ετοιμόρροπων πολυκατοικιών, με παρέες που έψαχναν κάποιον να ξέρει δυο συγχορδίες περισσότερες από αυτές που έχει το «Να μ’ αγαπάς».

I must admit that as soon as I read the press release, I was puzzled by your band name... Is it ‘The Jane Does’ or ‘Jane Doe’? And where does it derive from?

For those who know it ‘s just Jane Doe: one entity, one gravid person.

Πραγματοποιείτε εδώ το ντεμπούτο σας στη Puzzlemusik με μια ιδιαίτερη κυκλοφορία με την ονομασία «The Enormous Head of King Splendid». Μιλήστε μου για το υλικό αυτής της δουλειάς. Είναι τραγούδια που δουλεύονταν εδώ και τρία χρόνια, υπό τη σκέπη ενός στιχουργικού concept που έχει να κάνει με λογοτεχνικά βιβλία και κόμικς. Yπάρχουν κιθάρες, υπάρχουν έγχορδα, υπάρχουν ουρλιαχτά, υπάρχουν ψίθυροι, είχαμε έναν ικανότατο παραγωγό να μας εποπτεύει και θεωρούμε ότι κάναμε πραγματικότητα, σε μεγάλο ποσοστό, αυτό που το 2010 υπήρχε μόνο στο μυαλό μας.

How did you come up with the title of the album?

It’s the title of an old text. It refers to those who (think that) possess the Only Truth and keep talking and talking and point their judgement at others, being ignorant of their own nakedness, their own ugliness. Splendid with big heads.

Μόλις διάβασα το δελτίο τύπου ομολογώ με βασάνισε το … μυστηριώδες ερώτημα αν το όνομα του καλλιτεχνικού …οχήματος ήταν «οι» Jane Doe ή «η» Jane Doe… Για εκείνους που ξέρουν είναι «η»: μία οντότητα, ένα πρόσωπο που κυοφορεί. Η JaneDoe.

What kind of music thrills you the most? Which albums have stood out for you lately?

We find music that excites us every day. We have some darling tunes which date back in time and are always included in our playlists, but we also find ourselves amazed by contemporary pieces of music. The second album of Gravitysays i, the work of Atoms for Peace, Bill Fay ‘s staggering album.

Πώς προέκυψε ο τίτλος της δισκογραφικής αυτής δουλειάς; Είναι τίτλος παλιού κειμένου. Λόγια για εκείνους τους ανθρώπους που κατέχουν τη Μοναδική Αλήθεια και μόνο μιλάνε μιλάνε μιλάνε με το δάχτυλο υψωμένο και δεν κοιτάνε ποτέ τη δική τους γύμνια, τη δική τους ασχήμια. Υπέροχοι με μεγάλα κεφάλια.

What are you inspired by, what is it that makes you write music?

We have chosen music to be our “thing”, that “something” we look forward to and long for as soon as we wake up, day in, day out. That “something”, the trace left behind, the mark people have to make just to let the blase infinite know they were here.

How would you describe your music, how would you classify it?

We don’t like labels (as in stereotyped genres) in any aspect of life. But if you drew a picture of Rock or Alternative and showed it to us, maybe we ‘d recognise ourselves in it.

Social Networking... Really useful tools or really necessary misfortunes?

Necessary. Thereafter, the way we use them is our own responsibility. You can use a knife to stab, you can also use it to slice bread, the choice is a matter of individuality.

Ποιες είναι οι μουσικές που σας συγκινούν περισσότερο; Ποιους δίσκους ξεχωρίσατε τελευταία; Κάθε μέρα βρίσκουμε μουσικές που μας ταρακουνάνε. Έχουμε κάποιες αγάπες που πηγαίνουν πίσω στο χρόνο και πάντα βρίσκουν θέση στις playlist μας, όμως είναι και δουλειές του σήμερα που μας αφήνουν άφωνους. Ο δεύτερος δίσκος των Gravitysays i, η δουλειά των Atoms for Peace, το συγκλονιστικό album του Bill Fay. Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σας και τι σας οδηγεί στο να γράφετε μουσική; Επιλέξαμε να είναι η μουσική το δικό μας «κάτι» που θα μας επιτρέπει να ξυπνάμε κάθε επόμενο πρωινό λαχταρώντας το και όχι μετρώντας αντίστροφα. Αυτό το «κάτι», το ίχνος που πρέπει να αφήσουν όλοι οι άνθρωποι για να ενημερώσουν το αδιάφορο άπειρο για το πέρασμά τους από αυτό τον κόσμο. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας και σε ποιο μουσικό είδος θα την τοποθετούσατε; Δεν συμπαθούμε τις ταμπέλες σε καμία έκφανση της ζωής. Μπορεί πάντως να μας φωνάξεις Ροκ ή Alternative στο δρόμο και να γυρίσουμε. Εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης (sοcial networking)....Πραγματικά χρήσιμα εργαλεία ή πραγματικά αναγκαίο κακό; Απαραίτητα. Από ‘κει και πέρα, το πώς τα διαχειρίζεται ο καθένας είναι δική του υπόθεση. Το μαχαίρι σφάζει και το μαχαίρι κόβει ψωμί, ο καθένας διαλέγει πως θα το χρησιμοποιήσει.

USM 29

music echoe Το «The Enormous Head of King Splendid» κυκλοφορεί από την Puzzlemusik, μία από τις ελάχιστες δισκογραφικές εταιρείες που υπάρχουν πλέον στη χώρα μας, η οποία λειτουργεί σταθερά κόντρα στις …δυσοίωνες προβλέψεις που δείχνουν την ολοκληρωτική εξαφάνιση του CD (της απτής αίσθησης δηλαδή). Πιστεύεις όμως ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε αυτό το νέο τρόπο προώθησης και διανομής της μουσικής; Είναι μια πιθανότητα. Από την άλλη υπάρχει κι η λαχτάρα πολλών ανθρώπων για πράγματα όπως είναι το βινίλιο ή τα ωραία collectors editions σε πολλές δουλειές. Ίσως οδηγηθούμε στη φάση που το CD θα είναι η πολυτέλεια. Η Puzzlemusik και η κάθε Puzzlemusik είναι ο Δον Κιχώτης που κεντρίζει τους ανεμόμυλους αλλά, διάβολε, κάθε εποχή έχει την ανάγκη τους.

Your album is released by Puzzlemusic -one of the few remained labels in Greece- that works contrary to those pessimistic notions which predict the abolishment of the CDs. Do you think that, sooner or later, the promotion and distribution of music will be dominated by the new formats?

It is a possibility. On the other hand there is also the people’s passion for vinyls and neat collectors’ editions. We may reach an era where CDs will be considered a luxury. Puzzlemusik and all the other striving labels resemble a Don Quixote aiming for the windmills but, dammit, every era needs those.

English lyrics have been popular among Greek artists for quite some time now and they gain ground by the day. How do you reflect on this phenomenon and the use of the English language within the local scene and environment?

There is quantity and foremost, there is quality which needs support.

I can think of bands, not less than a dozen, that -at least artisticallymatch many greatly acclaimed bands from abroad (usually renowned for just one album in their whole career). The extended use of the English language is the direct concequence of living in a world where countries blend together and the internet gives you the chance to grow up listening to music and lyrics that have nothing to do with your mother tongue. I’d say that ‘s inevitable.

If I asked you to pick a track or verse from your album, which one would that be?

The ‘A man named Freedom” and the verse “I got my youth, my feet and my dreams and I don’t care if in this world I don’t fit. I’ve got invisible wings I was made of this thing that the loveless and fascists can ‘t see”.

Do you think that great things actually happen in Art and society in general, in this country the way we experience it nowadays?

Great things will always happen. By contraries, it is in trying times that the most dynamic works emerge, in all Art fields. They may be temporarily muffled by the enormous masses of misery and trash this country now exudes but time will pay them back. At the end beauty will prevail...

What are your plans for the near future?

Except our performances, we also have two more albums in mind (and on the way) and many dreams...

Link https://el-gr.facebook.com/TheJaneDoeBand

30 URBANSTYLEMAG

Εδώ και αρκετά χρόνια η αγγλόφωνη σκηνή στην Ελλάδα έχει πάρει …τα πάνω της όμως τελευταία είναι ...από πάνω και έχει κερδίσει έδαφος στις προτιμήσεις των καλλιτεχνών. Πώς βλέπετε εσείς αυτό το φαινόμενο και τη χρήση της Αγγλικής γλώσσας στο εγχώριο περιβάλλον; Υπάρχει η ποσότητα και το κυριότερο, υπάρχει η ποιότητα που αξίζει να υποστηριχτεί. Μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα σχήματα που θα στέκονταν, μουσικά τουλάχιστον, επάξια δίπλα σε πολλά σύγχρονα ονόματα του εξωτερικού που μεγαλουργούν (τις περισσότερες φορές για έναν δίσκο και μετά πάπαλα). Η Aγγλική γλώσσα είναι η άμεση συνέπεια του να μεγαλώνεις σε έναν κόσμο όπου οι χώρες έχουν κυλήσει η μία μέσα στην άλλη και το διαδίκτυο σου δίνει τη δυνατότητα να μεγαλώσεις ακούγοντας μουσικές και στίχους που δεν έχουν σχέση με τη γλώσσα σου. Αναπόφευκτο θα το ονόμαζα. Αν σας έλεγα να κρατήσετε ένα τραγούδι ή ένα στίχο από αυτή τη δουλειά ποιό θα ήταν αυτό; Το“A man named Freedom” και ο στίχος “I got my youth, my feet and my dreams and I don’t care if in this world I don’t fit. I’ve got invisible wings I was made of this thing that the loveless and fascists can ‘t see”. Συμμετείχατε στο 1o PuzzlemusikFestival τον Απρίλιο στην Αθήνα όπως επίσης και στα Φεστιβάλ Κ.Ι.Φ.Α στη Δράμα και στην Εβδομάδα Μουσικής στην περιοχή Πορτάρας στη Θεσσαλονίκη που έγιναν τον Ιούνιο. Τώρα που μιλάμε επίκειται η εμφάνιση σας στο φεστιβάλ του Silver Dollar στις 17 Ιουλίου (πάλι στη Θεσσαλονίκη) και στο Φεστιβάλ Νέων Ολύμπου το Σάββατο 20 Ιουλίου στην Ολυμπιάδα Ελασσόνας. Η συμμετοχή σας σε Φεστιβάλ είναι κάτι που το επιδιώκετε; Και πως είναι τα πράγματα σε επίπεδο αριθμού Φεστιβάλ και επιπέδου διοργάνωσης στις μέρες μας σε σχέση με το παρελθόν; Το επιδιώκουμε, μας αρέσει. Το ταξίδι, η παρέα, η επαφή με άλλους ανθρώπους, είναι λόγοι που σχημάτισαν αυτό το συγκρότημα. Παρά την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας πολλά φεστιβάλ ξεφυτρώνουν ή συνεχίζουν την πορεία τους σε όλη τη χώρα. ΟΚ, η οργάνωση μπορεί να πάσχει κάποιες φορές, όταν όμως αυτοί που το διοργανώνουν σε σέβονται για αυτό που κάνεις (και δεν μιλάμε καν για χρήματα σε αυτό το θέμα), τότε όλα μπορούν να προσπεραστούν και να καταλήξουν σε κάτι όμορφο… όπως πρέπει να είναι ένα φεστιβάλ. Πιστεύετε ότι σε αυτή τη χώρα όπως τη ζούμε τώρα, καθημερινά συμβαίνουν πράγματα στη τέχνη αλλά και γενικότερα στη κοινωνία παρά τη κρίση που επικρατεί; Πάντα θα συμβαίνουν. Ίσα ίσα που σε δύσκολες περιόδους εμφανίζονται τα πιο δυναμικά δείγματα της εκάστοτε τέχνης. Μπορεί να θαφτούν κάτω από τους τόνους μιζέριας και σκουπιδιών που αποπνέει αυτή η χώρα, όμως ο χρόνος θα τα δικαιώσει. Η ομορφιά θα νικήσει στο τέλος… Τα επόμενα σχέδια των Jane Doe είναι… Εκτός από τις εξόδους μας για τα διάφορα live, υπάρχουν δύο δίσκοι στο μυαλό μας (και όχι μόνο εκεί) και πολλά όνειρα...

Link https://el-gr.facebook.com/TheJaneDoeBand

17 street th

author. URBANSTYLEMAG

beach street canvas INFO. WWW.BEACHSTREETFESTIVAL.GR

32 URBANSTYLEMAG

17TH street

The Beach Street Festival all started from an idea to gather friends from all over Europe in a music and graffiti meeting for holidays, to have a good time and paint a huge abandoned hotel, right here in Vatera Beach, in Lesbos Island, Greece.

After we started planning it though, we realized that this initiative could becaome bigger, support more people and become a music and graffiti festival, FREE and open to anyone so that as many people as possible could join our summer group of friends.

And this way, along with all the music, the sun, the sea and parties, the sleeping grey giant sleeping in vatera will come to life.

USM 33

34 URBANSTYLEMAG

17TH streets

USM 35

36 URBANSTYLEMAG

17TH streets

USM 37

38 URBANSTYLEMAG

17TH streets

USM 39

40 URBANSTYLEMAG

17TH streets

USM 41

42 URBANSTYLEMAG

17TH streets

USM 43

44 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 45

46 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 47

48 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 49

50 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 51

52 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 53

54 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 55

56 URBANSTYLEMAG

17TH street

USM 57

58 URBANSTYLEMAG

under the gray

κάτω απο το γκρίζο

φώναξε text. Sophie Giltizi

Πόσες φορές σου έχει τύχει να χαμογελάς πνιγμένος; Πόσες φορές έχεις νιώσει πως πάντα θα υπάρχει κάτι να σου σφίγγει το λαιμό; Κάτι πιο μεγάλο από σένα. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις στο αναπόφευκτο είναι να χαμογελάς. Και υπάρχουν πολλά σίγουρα χέρια, ορατά και αόρατα, να σε κρατούν πνιγμένο αλλά τελικά εσύ φταις. Γι ‘αυτό γελάς.

60 URBANSTYLEMAG

GRAYZONE GRAYZONE GRAYZONE [NOW PLAYING]

Moderat - Bad Kingdom

http://www.youtube.com/watch?v=I1gewNVv1UY

USM 63

spot

LAPD

DEEP DOWN

64 URBANSTYLEMAG

spot

USM 65

66 URBANSTYLEMAG

spot

USM 67

USM

GRACIAS BARCELONA

68 URBANSTYLEMAG

spot

USM 69

70 URBANSTYLEMAG

spot

USM 71

72 URBANSTYLEMAG

spot

USM 73

74 URBANSTYLEMAG

spot

USM 75

76 URBANSTYLEMAG

spot

USM 77

78 URBANSTYLEMAG

spot

USM 79

80 URBANSTYLEMAG

spot

USM 81

82 URBANSTYLEMAG

spot

USM 83

84 URBANSTYLEMAG

spot

USM 85

86 URBANSTYLEMAG

spot

USM 87

88 URBANSTYLEMAG

spot

USM 89

90 URBANSTYLEMAG

spot

USM 91

92 URBANSTYLEMAG

spot

USM 93

94 URBANSTYLEMAG

spot

USM 95

96 URBANSTYLEMAG

spot

USM 97

98 URBANSTYLEMAG

spot

USM 99

100 URBANSTYLEMAG

spot

USM 101

102 URBANSTYLEMAG

spot

USM 103

104 URBANSTYLEMAG

spot

USM 105

106 URBANSTYLEMAG

spot

USM 107

108 URBANSTYLEMAG

spot

USM 109

110 URBANSTYLEMAG

spot

USM 111

112 URBANSTYLEMAG

spot

USM 113

114 URBANSTYLEMAG

spot

USM 115

issuePeople

USM #31

interview. STELLA ROUSNIDOU

Habeat Records Vinylstore Το Habeat Records είναι ένα όμορφο bar-δισκοπωλείο που λειτουργεί στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, τον τελευταίο περίπου χρόνο. Αν το επισκεφθεί κανείς θα βρει στο ισόγειο το bar και στον επάνω όροφο το δισκοπωλείο το οποίο διαθέτει αποκλειστικά και μόνο δίσκους βινυλίου. Εάν είσαι λάτρης της ηλεκτρονικής μουσικής και δη του βινυλίου δε γίνεται να μην έχεις ακούσει για το Habeat ή να μην έχει πάρει το μάτι σου κάποιο event που διοργανώνεται στο χώρο του. Όποιος έχει επισκεφτεί το μαγαζί σίγουρα θα έχει να πει τα καλύτερα για τη φιλοξενία των παιδιών που το δουλεύουν και για το φιλικό περιβάλλον που επικρατεί εκεί... Θα ήθελα, λοιπόν, να σας συστήσω τα δύο άτομα που κρύβονται πίσω από την ιδέα του Habeat, τον Λευτέρη Μπριλάκη και την Κασσιανή Μπαϊρακτάρη, οι οποίοι μου μίλησαν για το «Habeatακι» τους: Habeat Records is a beautiful bar- record shop located in Exarchia, a central district of Athens.

Visitors can enjoy their coffee or drink at the bar on the ground floor and then indulge themselves in some serious record shopping, upstairs. If you are an electronic music lover and fancy a cozy yet groovy, multi-functional environment, look no further. A highly recommended place whose owners are well known and much praised for their hospitality.

Guys, I ‘d like you to meet... Lefteris Brilakis and Cassiani Bairaktari.

118 URBANSTYLEMAG

issuePeople

First of all, how did you come up with the idea of bar merged with a record shop?

Given the circumstances in Greece -and especially Athens- it would be very difficult for a record shop to cope. Moreover, a café bar attracts a crowd more easily and can help people in the electronic music scene –such as party promoters, DJs, sound designers etc.- interact and form relationships.

How would you describe your “target crowd”? What kind of sounds should a visitor expect?

People who mainly listen to electronic music. The sound varies... You can expect to find house and techno records but also soul jazz, in vinyl only.

Given that lately there’s been a turn –or rather a return- to vinyl, may I ask you how or if the sales have been affected by this phenomenon?

Why do you think so many DJs and producers choose to spin instead of mixing digitally?

Factly, vinyl sales are increasing on a global scale. CDs are being abolished and mp3’s are losing their dynamics. There is also a big comeback of labels and distributors that were supposed to have gone out of business. Many DJs and producers turn to vinyl due to the quality of its sound which, lets face it, outmatches digital by far.

Vinyls of which genres does Habeat offer?

Along with the ‘classics’, there are may new sub-genres and musical trends in music, vinyls of which can be found at Habeat. To name a few, Deep House, Techno, Electro, Synth Wave, Minimal, Disco Boogie, Afro, Hip Hop etc…

Except parties and musical events Habeat has also hosted some Art exhibitions. Do you aim to support new artists this way? And if so, how can someone who is interested in presenting their work, reach you?

Of course we support new artists, from various fields, every way we can.

Anyone who’s interested can reach us online, via our Facebook page or e-mail!

Apart from the set up, Habeat also sponsors many of its events. Do you think of this as a good way to promote electronic music and make it even more popular?

People, now more than ever, need to have fun, to go out, feel free and dance. In Athens, «Sleazy Beats & Dirty Vibes», a team that started up in 2010 by Ζοrz and Slydex, with the latest addition of our fellow Mackenzie, is doing a remarkable work. It’s about a series of afternoon parties which take place once a month at various locations in the city.

Furthermore, significant artists of the international house and techno scene are frequently brought by «Reform», «Meltdown» και «Emergent».

As for other counties, worthy festivals such as «Healthy Summer» in Chania (Crete) and «Βloom» in Karystos (Euboea) take place every summer.

The pioneer minds behind the formation of these festivals are Lee Fraged and Slydex, respectively.

Καταρχήν θέλω να μου πείτε πώς προέκυψε αυτό το πάντρεμα του bar στον κάτω όροφο και του δισκοπωλείου στον επάνω; Στην τωρινή κατάσταση που ζει η Ελλάδα, και ειδικά η Αθήνα, δυστυχώς θα ήταν πολύ δύσκολο να επιβιώσει ένα δισκοπωλείο. Από την άλλη, η λειτουργία ενός café bar προσελκύει πιο εύκολα κόσμο αλλά και βοηθάει στο να αναπτύσσονται σχέσεις μεταξύ ανθρώπων που σχετίζονται με την ηλεκτρονική μουσική γενικότερα, όπως ομάδες διοργάνωσης parties, dj’s, sound designers κλπ. Σε τι κοινό απευθύνεται το μαγαζί και, κυρίως, τι μουσικές να περιμένει να ακούσει κανείς άπαξ και σας επισκεφτεί; Απευθύνεται σε άτομα που ακούν περισσότερο ηλεκτρονική μουσική. Οι μουσικές γενικά ποικίλουν από house και techno μέχρι soul jazz, αποκλειστικά και πάντα σε βινύλιο. Δεδομένου ότι τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια στροφή, ή καλύτερα επιστροφή στο βινύλιο, πώς πάνε οι πωλήσεις βινυλίων και γιατί πιστεύετε οτι πολλοί dj’s και παραγωγοί επιλέγουν να «γυρίζουν» δίσκους ξανά, αφήνοντας πίσω τους τον digital τρόπο μίξης; Οι πωλήσεις βινυλίων είναι γεγονός πως πραγματοποιούν αύξηση παγκοσμίως, καταργούνται τα cd’s και τα mp3 χάνουν τη δυναμική που διατηρούσαν. Mεγάλος αριθμός δισκογραφικών και διανομέων που είχαν πάψει να υπάρχουν, επέστρεψαν. Πολλοί dj’s και παραγωγοί εμπιστεύονται το βινύλιο λόγω της καλύτερης ποιότητας του αναλογικού ήχου που, κακά τα ψέματα, δεν έχει καμία σχέση με το ψηφιακό. Βινύλια ποιου είδους μουσικής κυρίως, βρίσκει κανείς στο Habeat; Πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για δίσκους ηλεκτρονικής μουσικής ή υπάρχουν και άλλες επιλογές για τους λάτρεις του βινυλίου; Yπάρχουν πολλά νέα είδη και τάσεις της ηλεκτρονικής μουσικής όπως Deep House, Techno, Electro, Synth Wave, Minimal, Disco Boogie αλλά και Αφρικάνικα, Hip Hop κλπ… Εκτός από parties και μουσικά events έχουν διοργανωθεί και κάποιες εκθέσεις στο χώρο του Habeat. Στηρίζετε κατ’ αυτόν τον τρόπο νέους καλλιτέχνες; Και αν ναι, πώς μπορεί να σας προσεγγίσει κάποιος που ενδιαφέρεται να παρουσιάσει τη δουλειά του; Φυσικά και στηρίζουμε νέους καλλιτέχνες όπως μπορούμε και από διαφορετικούς τομείς. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας και διαδικτυακά, μέσω της σελίδας μας στο Facebook ή μέσω e-mail! Το Habeat εκτός από τη διοργάνωση parties είναι και χορηγός σε αρκετά από αυτά. Θεωρείτε πως αυτά είναι ένας καλός τρόπος ώστε να γίνει πιο δημοφιλής η ηλεκτρονική μουσική που στηρίζετε; Ο κόσμος ειδικά τώρα έχει περισσότερη ανάγκη να διασκεδάσει, να βγει έξω, να αισθανθεί ελεύθερος και να χορέψει επιτέλους. Αξιόλογη δουλειά πραγματοποιεί από το 2010 στην Αθήνα η ομαδα «Sleazy Beats & Dirty Vibes» που ξεκίνησε από τον Ζοrz και τον Slydex και τώρα έχει μπει στο δυναμικό της -ο δικός μας- Mackenzie. Πρόκειται για μια σειρά απογευματινών parties, που λαμβάνουν χώρα μια φορά τον μήνα σε διαφορετικά locations μέσα στην πόλη. Επίσης, σημαντικά διεθνή ονόματα της house και techno σκηνής φιλοξενούνται κάθε τόσο από τις ομάδες «Reform», «Meltdown» και «Emergent». Όσον αφορά στην επαρχία, κάθε καλοκαίρι αξίζει κανείς να τσεκάρει το «Healthy Summer» στα Χανιά και το «Βloom» στην Κάρυστο Εύβοιας. Πίσω από αυτά τα festivals είναι ο Lee Fraged και ο Slydex αντίστοιχα.

USM 119

Ποιά είναι η γνώμη σας για την εγχώρια ηλεκτρονική σκηνή; Υπάρχουν στην Ελλάδα ενεργές δισκογραφικές εταιρείες; Ξεχωρίζετε κάποιους Έλληνες παραγωγούς αυτόν τον καιρό; Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα βγαίνουν στην επιφάνεια ολοένα και περισσότερα ταλέντα που αναγνωρίζονται από σημαντικούς distributors του εξωτερικού. Ένας από αυτούς είναι και ο Miltiades που μόλις τώρα έκανε το πρώτο του release στο νεοσύστατο label «NOUS». Άλλο ενεργό και πολλά υποσχόμενο label στην techno σκηνή, είναι η «Modal Analysis» με την οποία συνεργάστηκε και ο Sawf, άλλος ένας Έλληνας παραγωγός που διαπρέπει σε σημαντικά labels του εξωτερικού. Ιδιαίτερη δουλειά κάνει και η «Lower Parts» με τον ΚSTS, καθώς και η «Βliq», ένα house label με έδρα το Λονδίνο.

Tέλος, μια κυρία που μας έχει κάνει εντύπωση καιρό τώρα σαν παραγωγός είναι και η Giganta. Ποιά είναι τα μελλοντικά σχέδια του Habeat; Μελλοντικά σχέδια...Πολλά και διάφορα. Ένα από τα άμεσα είναι η αλλαγή χώρου. Και για το τέλος...Φήμες λένε οτι στο Habeat σερβίρεται σπιτική Κρητική ρακή... Ισχύει; Σας περιμένουμε να τη δοκιμάσετε : ) Κλείνοντας να αναφέρω πως ήταν επιθυμία του Λευτέρη και της Κασσιανής να συμπεριληφθούν στο αφιέρωμα και οι παρακάτω ευχαριστίες: «Ευχαριστούμε πολύ το UrbanStyleMag για την ευκαιρία που μας έδωσε να μιλήσουμε για τη δουλειά μας, τον κόσμο που μας στηρίζει και μας ακολουθεί, τον Prop4g4nd4, το Λεωνίδα Χριστοφορίδη aka Ηrisl, και το Νίκο Κοζάκη για την πολύτιμη βοήθεια και την αγάπη τους από το ξεκίνημά μας».

Για να επικοινωνήσετε με το Habeat Records:

Ηabeat Records Θεμιστοκλέους 46, Εξάρχεια-Αθήνα https://www.facebook.com/habeatrecordstore habeatwax@gmail.com

120 URBANSTYLEMAG

Speaking about the Greek scene, which labels and artists have stood out for you?

New talents emerge contantly these days and gain acclaim by many professionals abroad. Miltiades is one of them, he has just made his first release with the newly established label «NOUS».

Also «Modal Analysis», a very active and promising techno label, has collaborated with Sawf, another Greek producer who’s being highly regarded by important labels abroad.

Exceptional work is also being done by «Lower Parts» with ΚSTS, as well as «Βliq», a house label based in London.

Last but not least, Giganta, a lady who has made a great impression as a producer lately.

Finally... Rumor has it that Habeat serves homemade Cretan raki... Is that true?

We look forward to treating you to some :) In closing, it was Lefteris and Kassiani ‘s request to include the following acknowledgements: “We ‘d like to thank UrbanStyleMag for giving us the chance to speak about our work, the people who support us, Prop4g4nd4, Leonidas Christoforidis aka Ηrisland and Nikos Kozakis for the priceless help and love they have given us since the very beginning of our venture”

Habeat Records Contact Info:

Ηabeat Records Themistocleous 46, Exarchia, Athens. https://www.facebook.com/habeatrecordstore habeatwax@gmail.com

interview. alexandros gerasimou (a.gerasimou@gmail.com)

Μανώλης Λαγουτάρης Στήνοντας το δικό του φωτογραφικό «flasaki» στο Πλωμάρι της Λέσβου… Το flasaki.com φτιάχτηκε το Μάρτιο του 2009 από το Μανώλη Λαγουτάρη για να προωθήσει το εργαστήρι φωτογραφίας “Φλασάκι” που λειτουργεί στο Πλωμάρι της Λέσβου από το 2005, καθώς και τις φωτογραφικές δημιουργίες του.

Flasaki.com was created in March, 2009, by Manolis Lagoutaris, in order to showcase his work and promote his workshop, “Flasaki”, located in Plomari, Lesbos.

Πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τη φωτογραφία και τι στάθηκε ως αφορμή ώστε να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτή; Πολύπλοκη ιστορία για το πώς ξεκίνησα τη φωτογραφία, η ουσία είναι πως μετά το πέρας των πανελληνίων εξετάσεων (με το σύστημα των τεσσάρων δεσμών) και με βαθείς συλλογισμούς μαζί μ’ ένα ξάδερφο βρέθηκα στη Leica Academy. Την πρώτη χρονιά βρέθηκαν κυρίως τρεις άνθρωποι (καθηγητές της σχολής), ονομαστικά Κιρπότιν, Τσεβάς και Παπαντωνίου να με διδάξουν τις βασικές αρχές τις φωτογραφίας και τον ασπρόμαυρο θάλαμο στον οποίο μπορούσες να νιώσεις το δημιουργικό κομμάτι της, οπού σε ένα άσπρο χαρτί όταν το τοποθετούσες μέσα στον εμφανιστή ξεκινούσε

122 URBANSTYLEMAG

issuePeople Υπήρξε κάποια λήψη που να σε δυσκόλεψε πάρα πολύ αλλά έπρεπε να την κάνεις οπωσδήποτε; Επειδή ο εργοδότης μου είμαι εγώ ο ίδιος, δεν έχω κάνει κάποια ιδιαίτερη δύσκολη λήψη για να την εκμυστηρευτώ και ειδικά τον τελευταίο καιρό που πολλοί φωτογράφοι στην Ελλάδα πέφτουν θύματα βίας από τις αρχές του τόπου και όχι μόνο. Ποια/ες φωτογραφίες σου ξεχωρίζεις μέχρι στιγμής; Υπάρχουν φωτογραφίες μου που λόγω της στιγμής της λήψης μαζί με τις δυσκολίες της στιγμής να τις αγάπησα, αλλά με τον καιρό να μου φαίνονται κοινές. Αυτές που, αν και έχει περάσει καιρός, εξακολουθούν να μου αρέσουν είναι ορισμένες φωτογραφίες από διάφορους μουσικούς. Το Μάρτιο μεταξύ άλλων συμμετείχες στην ιδιαίτερη έκθεση με θέμα “ΜΟΥΣΙΚΗ και ΜΟΥΣΙΚΟΙ” που έλαβε χώρα στο Doc4life στην Αθήνα. Πες μας κάποια πράγματα για αυτήν.

To doc4life είναι ένας συνεταιρισμός φωτογραφιών και πολυμέσων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έκανε ανοιχτό κάλεσμα σε όσους ενδιαφέρονται να εκθέσουν τις δημιουργίες τους. Ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια γιατί δόθηκε η ευκαιρία σε είκοσι ανθρώπους να δείξουν τα έργα τους. Αν σου έλεγα να διαλέξεις ανάμεσα στην ασπρόμαυρη και στην έγχρωμη φωτογραφία, ποιά θα υπερτερούσε στη “ζυγαριά”; Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τραβήξω ασπρόμαυρες και άλλες που θέλω να τραβήξω έγχρωμες, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Νομίζω ότι είναι και θέμα διάθεσης. Από το Μάρτιο του 2009 φτιάχτηκε το φωτογραφείο Φλασάκι στο Πλωμάρι. Μίλησε μας γι’ αυτό αλλά και για τις εκδόσεις που έχει ξεκινήσει το φωτογραφείο («Ημερολόγιο Πλωμάρι 2012»). Να διευκρινίσω ότι το φωτογραφείο φτιάχτηκε τον Ιούλιο του 2005. Το site flasaki.com δημιουργήθηκε το 2009. Εκτός από τις βασικές δραστηριότητες ενός φωτογραφείου, μαζί με φίλους, φίλες και τοπικούς bloggers που ασχολούνται ή τους αρέσει να φωτογραφίζουν και να ζωγραφίζουν, έχουμε κάνει τέσσερις εκθέσεις. Το ημερολόγιο «2012» το φτιάξαμε μαζί με τον Μάνθο Ζαλούμη που ασχολείται με την φωτογραφία τοπίου κι έτσι προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε όλες τις εποχές του χρόνου, το Πλωμάρι. Προς το παρόν δεν έχουμε κάνει κάτι άλλο. Ασχολείσαι αρκετά με την καλλιτεχνική φωτογραφία… Παρακολουθείς συχνά δρώμενα και ενημερώνεσαι γενικότερα γύρω από τη μουσική, το θέατρο, τις τέχνες του δρόμου κτλ; Από την άλλη τι σε κεντρίζει ώστε να «καδράρεις» έναν άνθρωπο ή μια ομάδα Τέχνης; Τον τελευταίο καιρό δεν παρακολουθώ πολλά πράγματα όπως έκανα πριν τρία χρόνια. Ευτυχώς στο νησί γίνονται μπόλικα δρώμενα, οπότε υπάρχουν επιλογές για «καλλιτεχνική επιμόρφωση». Μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους στο χώρο εργασίας τους, όπου είναι και πιο δύσκολη η φωτογραφική προσέγγιση. Επίσης κατά την ενασχόλησή τους με διάφορες μορφές Τέχνης ή τη συμμετοχή τους σε κάποια δραστηριότητα (πανηγύρι για παράδειγμα) όπου είναι και πιο ξέγνοιαστοι, μακριά από το άγχος της δουλειάς και της καθημερινότητάς τους. Γεννήθηκες και μένεις μόνιμα στο Πλωμάρι της Λέσβου. Πώς βλέπεις το κομμάτι της φωτογραφίας αλλά και γενικότερα την πολιτιστική δράση του νησιού; Η Φωτογραφία στο νησί έχει διαδοθεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό οφείλεται κυρίως στη ΦΕΜ (Φωτογραφική Εταιρεία Μυτιλήνης) που κάνει σεμινάρια και εκθέσεις, τα οποία επίσης γίνονται τον τελευταίο χρόνο και στο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας στην Αγία Παρασκευή. Επειδή το νησί έχει πολλά χωριά με διαφορετικές παραδόσεις και τρόπο ζωής, βλέπω σε εκθέσεις διεθνούς φήμης φωτογράφους - όχι απαραίτητα Έλληνες - να συμπεριλαμβάνουν φωτογραφίες κι απ΄αυτόν τον τόπο. Πάντως εκτός από την πόλη της Μυτιλήνης, σε κωμόπολεις και χωριά του νησιού υπάρχουν διάφορες θεατρικές ομάδες, παραδοσιακά συγκροτήματα, μπάντες που παίζουν διασκευές, ομάδες συγχρόνου και παραδοσιακού χορού, σύλλογοι που διοργανώνουν καρναβάλια και πολλές άλλες ομάδες που αναλαμβάνουν πολιτιστικές δράσεις. Τι είδους κάμερα/ες χρησιμοποιείς για τις λήψεις σου; Στη σχολή είχα μια φωτογραφική μηχανή Sigma, όταν τέλειωσα τις σπουδές ξεκίνησα να χρησιμοποιώ μια αναλογική μηχανή της Canon και τώρα συνεχίζω να φωτογραφίζω με Canon, αλλά ψηφιακά. Τα επόμενα «φωτογραφικά» σου βήματα είναι… Αυτό που σκεφτόμαστε με φίλους είναι να κάνουμε σε ένα χρόνο περίπου, μια έκθεση με πολλές μορφές Τέχνης και το θέμα της να σχετίζεται με την τοπική κοινωνία.

Link www.flasaki.com

USM 123

When did you start being into photography? How did you get the opportunity to work professionally as a photographer?

It ‘s a complicated story. Bottom line is, finishing high school, after the final exams and some serious thinking along with a cousin of mine, I found myself at Leica Academy. During my first year there, three people, three professors in particular, namely Kirpotin, Tsevas and Papantoniou, taught me the basic principles of Photography and introduced me to the creative process in which a blank piece of paper turns into a picture.

Have you ever found a required picture too difficult for you to take?

That hasn ‘t happened because as a freelance photographer I ‘m my own boss, so I ‘m the one who decides which pictures are needed and really have to be taken.

Out of the photos you ‘ve taken so far, which one/ones would you pick as favorite?

There are photos I loved because of the moment they were taken or the difficulties of that particular moment, but they seem ordinary in the long run. The ones that I still love, even though a lot of time has passed, are those of musicians.

As of March you participated –amongst others- in the exhibition “Music and Musicians” which took place in Doc4life, in Athens. Tell us a few things about that.

Doc4life is an association that has to do with photography and multimedia. This particular occassion was an open invitation to anyone interested in exhibiting their creations. It turned out to be a great project as it gave 20 people the chance to present their work.

If I asked you to choose between colour and b&w photography, which one would you pick?

There are moments when I want to shoot b&w, and others when I prefer colour. I think it’s a matter of mood.

Your photography workshop ‘Flasaki’ was created in Plomari as of March of 2009. Tell us about that and its editions (i.e. “Plomari Calendar 2012”) I must point out that the workshop opened in July, 2005. It ‘s the website (www.flasaki.com) that exists since 2009. Except the basic, usual functions a photography shop has, I organize exhibitions along with friends and local bloggers who love photography or painting. Calendar ‘2012’ was a collaboration with Manthos Zaloumis who does landscape photography, featuring Plomari in different seasons of the year. That’s all so far.

Are you after information regarding developments in Art, apart from photography? Do you visit art shows, concerts, plays, street performances etc? Also, what is it about an individual artist, or group, that makes you wanna “frame” them?

Lately I don’t attend events as I used to, three years ago. Fortunately a lot of them take place here, so there are a lot of opportunities in terms of “artistic training”.

I like taking shots of people in their workplace, where the photographic approach is more difficult. Also when they ‘re making any form of Art in general, or participate in some sort of activity or event, a festival for example, where they ‘re more relaxed, without the stress of work and everyday life.

You were born in Plomari, where you also live. What do you think of photography and the general cultural activities on the island?

Photography has been widely popularized on the island. This is mainly due to the Photography Association of Lesbos and its seminars and exhibitions, which also take place at the Museum of Oil Industry in Aghia Paraskevi (Saint Paraskevi).

The island has many villages, with traditions and lifestyles that vary. Pictures of these places are included in the works of many acclaimed photographers –Greek or not- which I see in international exhibitions very often.

At any case, except the city of Mytilene, there are many theater companies, folk and remix bands, modern and traditional dance groups and lots of other groups which organize cultural activities (carnivals, for instance) all over the island.

What kind of camera do you use?

As a student I had a Sigma and when I graduated I started using an analog Canon. I still use Canon, but a digital one.

124 URBANSTYLEMAG

Your next steps in photography are...

Some friends and I have an exhibition in mind, due next year. It is going to include many forms of Art and its theme will be related to the local community.

Link www.flasaki.com

issuePeople

USM 125

backpage

Fotios_Balas “ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΜΠΕΤΟΝ” HEART MADE OF CONCRETE

His name was P. The first time I heard his voice, I felt as if a butterfly gently tickled my neck. The first time we met and he looked me in the eyes, I felt as if fifty black horses were trampling me. The first time he kissed me, I felt five hundred jellyfish massaging my whole body. The first time we had sex –or made love, as he used to say- I sensed all the buildings in the area collapsing. It was good.

I hadn’t opened up to anyone, I hadn ‘t let myself go in about a year. To anyone who had erotic intentions towards me. Maybe because the last time I’d done it, it was a complete catastrophe in such a surreal way, that even script writers of science fiction would reject it as a scenario. The story with A. had an unglorified ending (but this one will be the theme of a book I ‘ll write when I ‘m old, getting botox, telling surreal stories to my friends whilst sipping wine in the lighthouse I ‘ll be living in). This whole time I had been flirting, but did nothing more. P. was a surprise for me.

Τον έλεγαν Π. Την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του, ένιωσα μια πεταλούδα να μου γαργαλάει απαλά το λαιμό. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε και με κοίταξε στα μάτια, ένιωσα εκατόν πενήντα μαύρα άλογα να με τσαλαπατάνε. Την πρώτη φορά που με φίλησε, ένιωσα πεντακόσιες μέδουσες να μου κάνουν μασάζ σε ολόκληρο το σώμα. Την πρώτη φορά που κάναμε σεξ ή Έρωτα όπως έλεγε, ένιωσα ότι κατεδαφίστηκαν όλες οι πολυκατοικίες της γύρω περιοχής. Καλά ήταν. Είχα περίπου ένα χρόνο να ανοιχτώ και να αφεθώ σε άνθρωπο που είχε ερωτική διάθεση απέναντι μου. Ίσως γιατί την τελευταία φορά που το έκανα, ήταν τόσο σουρεαλιστικά καταστροφικό που ακόμα και σεναριογράφοι ταινιών επιστημονικής φαντασίας θα το απέρριπταν. Η ιστορία με τον Α. είχε λήξει άδοξα (όμως γι’ αυτόν,θα γράψω στο βιβλίο μου στα γεράματα, όταν θα κάνω μπότοξ και θα λέω σουρεάλ ιστορίες στους φίλους μου, πίνοντας κρασί στο φάρο που θα μένω) . Όλο αυτό το διάστημα φλέρταρα όμως δεν έκανα τίποτα παραπάνω. Ο Π. ήταν μια έκπληξη για μένα.

Αυτό που χαρακτήριζε τελικά τη σχέση μου με τον Π. ήταν το πάθος κι η χημεία. Όλα ήταν τόσο έντονα. Είτε ιδρώναμε παρέα, είτε παρακολουθούσαμε μια ταινία, δεν βαριόμουν ποτέ! Αυτό που αγαπούσα στον Π. ήταν το βλέμμα του. Τα μάτια του ήταν πεντακάθαρα και πάντοτε υγρά. Ίσως να έφταιγαν οι φακοί επαφής που φορούσε. Ήταν σα να κολυμπούσαν μικροσκοπικά χρυσόψαρα μέσα τους κάθε φορά που με κοίταζε. Περπατούσαμε μαζί στο δρόμο κι ήθελα να τον φιλάω όλη την ώρα! Ήθελα να του ρουφήξω ολόκληρο το αίμα σαν βρυκόλακας που ξύπνησε μετά από εκατό χρόνια ύπνου! Προσπαθούσα τόσο πολύ να το ελέγξω αυτό, που κατέληγα να σιωπώ, με αποτέλεσμα να με ρωτάει συνέχεια αν έχω κάτι κι αν είμαι καλά. Τέλεια ήμουν! Ένιωθα σαν να είχα ξαναγεννηθεί… Δε σταματούσα να τον χαζεύω στα κρυφά. Του αγόραζα σοκολάτες και τις έβαζα κρυφά μέσα στην τσάντα του. Βγαίναμε έξω με τους φίλους του για καφέ η φαγητό και τρίβαμε κρυφά τα πόδια μας κάτω από το τραπέζι. Ενώ τα βράδια που βγαίναμε στα κλαμπ της περιοχής, αφιερώναμε τραγούδια ο ένας στο άλλο. Έκανα όλες αυτές τις βλακείες χωρίς να νιώθω ότι είναι βλακείες. Ήθελα να τον παντρευτώ και αυτόν. Τι ψύχωση είναι αυτή με τον γάμο δεν μπορώ να καταλάβω.. Έρωτας; Σίγουρα, τουλάχιστον για μένα.

130 URBANSTYLEMAG

What defined my relationship with P. was passion and chemistry. Everything was so intense. We would either sweat together or simply watch a movie, I was never bored! What I loved in P. was the look in his eyes. His eyes. They were always crystal clear and wet. Perhaps because of his contact lenses.

As if tiny goldfish were swimming inside them, every time he looked at me.

We would walk on the street together and I wanted to kiss him all the time! I wanted to suck his blood like a vampire who woke up after a century of sleep.

I used to try so hard to control that urge, that I always ended up silent, and he always asked me if something was wrong and if I was okay. I was more than okay, I was perfect! I felt reborn... I couldn ‘t stop peeping, staring at him discreetly. I used to buy him chocolates and sneaking them in his bag. We ‘d go out for coffee or dinner with his friends and secretly rub eachother’s legs under the table. When we were out clubbing, we used to dedicate songs to one another. I did all that silly stuff without feeling silly. I wanted to marry him as well. What is it with this marriage obsession...?! Love? Absolutely, at least for me...

Sex was to die for. It should have been recorded on video. There were times we’d have sex five times in one day. We didn’t have time for sleep. Sleep was solely a waste of time. We had sex like rabid dogs and made love like mermen at the bottom of the ocean. We couldn ‘t stop looking deeply in eachother’s eyes. We ‘d turn from devils to angels and then back to the start, over and over again. I used to wake up in the morning and realise we had moved the bed across the room. My bones hurt, but I liked it. I felt as if I had had sex with the whole Brazil national water polo team! I ‘d get up with my hair messed up, wear my robe and head to the kitchen to make coffee... I was starring in a drama and a porn movie, simultaneously! A lead drama actress and a porn star at the same time. Malady!

It didn’t last long. It ended up deprived of glory as well. How could two people like us, two hearts like ours, stay together anyway? I have a heart made of plexiglass after all, and P., a heart of concrete. The plexiglass heart may spare its words, but those are real and turn into actions. That ‘s how it usually cracks or even breaks, but plexiglass can be restored with heat... A concrete heart on the other hand, stops right after words are spoken, it contents itself with talk, rigid like a rock.

I ‘m sometimes jealous of concrete hearts, those people who break up, cry for a couple of days and then simply find someone else. That jealousy of mine lasts only a for a moment though, because at the end of the day I ‘m proud of my plexiglass heart. Because when we get old, we plexiglass hearts possessors will tell the kids real stories, not fairy tales!

fotios balas

Το σεξ ήταν για βιντεοσκόπηση. Υπήρχαν φορές που το κάναμε και πέντε φορές τη μέρα. Δεν είχαμε χρόνο για ύπνο. O ύπνος ήταν καθαρά χάσιμο χρόνου. Κάναμε σεξ σα λυσσασμένα σκυλιά και Έρωτα σαν γοργόνοι στον πάτο του ωκεανού . Δε σταματούσαμε να κοιτιόμαστε στα μάτια. Από διάβολοι γινόμασταν άγγελοι και πάλι απ’ την αρχή. Το πρωί ξυπνούσα και το κρεβάτι βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου. Τα κόκαλά μου πονούσαν τόσο πολύ, όμως το γούσταρα. Ένιωθα σαν να είχα κάνει σεξ με την εθνική ομάδα water polo της Βραζιλίας! Σηκωνόμουν ξεμαλλιασμένος, φορούσα την ρόμπα μου και πήγαινα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ... Πρωταγωνιστούσα σε δράμα και τσόντα την ίδια στιγμή! Έλλη Λαμπέτη και Τζούλια Αλεξανδράτου ταυτόχρονα. Αρρώστια! Η ιστορία με τον Π. κράτησε λίγο κι έληξε άδοξα κι αυτή. Άλλωστε πώς θα μπορούσαν να είναι μαζί δυο τέτοιοι άνθρωποι; Δυο τέτοιες καρδιές; Εν τέλει, εγώ έχω καρδιά από plexiglass και ο Π. καρδιά από μπετόν. Η καρδιά από plexiglass μετράει τα λόγια της, τα εννοεί και τα κάνει πράξεις, με αποτέλεσμα πολλές φορές να ραγίζει ή και να σπάει. To plexiglass όμως με την θέρμανση ξανακολλάει… Ενώ η καρδιά από μπετόν μένει μόνο στα λόγια, ακλόνητη σαν πέτρα.

‘Concrete Heart’ by Fotios Ballas, 2013. Mixed media, 36 x 35cm

Υπάρχουν φορές που ζηλεύω τις καρδιές από μπετόν, δηλαδή αυτούς τους ανθρώπους που χωρίζουν, κλαίνε δυο μέρες και την τρίτη είναι με άλλον. Η ζήλεια όμως αυτή κρατάει μόνο μερικά δευτερόλεπτα γιατί τελικά, είμαι περήφανος που έχω καρδιά από plexiglass. Γιατί εμείς που έχουμε τέτοιες καρδιές, όταν γεράσουμε θα λέμε αληθινές ιστορίες στα μικρά παιδιά, όχι παραμύθια!

USM 131

fashiontrash EDITOR. Joanna anagnostidou (Fashion designer)

132 URBANSTYLEMAG

fashionTrash

USM 133

134 URBANSTYLEMAG

fashionTrash

USM 135

136 URBANSTYLEMAG

fashionTrash

USM 137

138 URBANSTYLEMAG

fashionTrash

USM 139

140 URBANSTYLEMAG

fashionTrash

USM 141

decoroom EDITOR. sofia pavlidou

home is where your heart beats...with love from serifos island 144 URBANSTYLEMAG

decoroom

USM 145

146 URBANSTYLEMAG

decoroom

USM 147

148 URBANSTYLEMAG

editor. theodora bontari Research. Nicole erini

Τέχνη στο σώμα Τελευταία το διαδίκτυο έχει γεμίσει με φωτογραφίες από τατουάζ. Γυναίκες με τατουάζ, άντρες με τατουάζ, ηλικιωμένοι με τατουάζ, γυμνές πλάτες με τατουάζ, χέρια με τατουάζ να κρατάνε μωρά, να κρατάνε κουτάβια, πρόσωπα με piercing και τατουάζ.... Τατουάζ παντού... Ξαφνικά, από εκεί που η ιδέα και μόνο έφερνε τρόμο (σε εμάς για τον πόνο της βελόνας ή στους γονείς μας για το «στιγματισμό» του παιδιού τους), από εκεί που τα τατουάζ έμεναν κρυμμένα σε λιγότερο εμφανή σημεία του σώματος... έγιναν mainstream. Έγιναν μόδα. Και όπως κάθε τάση της μόδας, έχουν κι αυτά την ιστορία τους... Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δύο Γερμανοί τουρίστες βρήκαν στα Ιταλοαυστριακά σύνορα των Άλπεων την περίφημη μούμια “Ötzi the Iceman” (ή αλλιώς “Similaun Man”, ή όπως τον «βάφτισαν» τα Βρετανικά tabloids, “Frozen Fritz”), το πολύ καλά διατηρημένο σώμα ενός άντρα που έζησε γύρω 3.300 π.Χ. Η μούμια αυτή αποτελεί το αρχαιότερο ανθρωπολογικό έυρημα με τατουάζ, όμως απ’ όσο γνωρίζουμε αυτό υπήρξε παράδοση διαχρονική και οικουμενική, αφού εκτός από τον Παγωμένο Φριτς, μούμιες με τατουάζ βρέθηκαν βόρεια των συνόρων μεταξύ Ρωσίας και Κίνας το 1948 από Ρώσο αρχαιολόγο. Οι μούμιες αυτές, ηλικίας περίπου 2400 ετών, είχαν τατουάζ που αναπαριστούσαν ζώα και μυθικά τέρατα τα οποία πιθανολογείται πως υποδήλωναν το στάτους του ατόμου.

150 URBANSTYLEMAG

decoroom backpage

Μελετώντας το πλούσιο παρελθόν των τατουάζ μαθαίνουμε ότι αυτά αποτελούν έθιμο εδώ και χιλιάδες χρόνια, σε λαούς της Ασίας, της Αφρικής και της Ωκεανίας, με πιο γνωστά σήμερα τα παραδοσιακά σχέδια των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας. Η ονομασία τους όμως προήλθε από τις Πολυνησιακές διαλέκτους όπου «τα» σημαίνει «χτύπημα, πρόσκρουση». Στην γλώσσα της Ταϊτής μάλιστα, «τατάου» σημαίνει «σημάδεμα». Τα μέλη των φυλών έκαναν τατουάζ κατά τη διάρκεια τελετών μύησης χαράζοντας το σώμα τους και τρίβοντας κάρβουνο μέσα στις τομές, με αποτέλεσμα μετά την επούλωση τα αδιάλυτα μόρια του κάρβουνου να παραμένουν μέσα στο δέρμα. Άλλη, λιγότερο δημοφιλής εκδοχή, υποστηρίζει πως το τατουάζ πήρε το όνομά του από τον ήχο («τα- τα- τα») που έκαναν τα εργαλεία όταν οι τεχνίτες χτυπούσαν με αυτά το χρώμα πάνω στο δέρμα. Οι θαλασσοπόροι του 18ου αιώνα έφεραν στην Ευρώπη τη λέξη «τατάου», η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε στο αγγλικό “tattoo” και στο γαλλικό “tatouage”. Με έναρξη την εποχή εκείνη τα τατουάζ -κι ακολούθως οι tattoo artists- άρχισαν να γίνονται περιζήτητα σε εμπορικά λιμάνια από Ευρωπαίους και Αμερικάνους ναυτικούς. Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι επαγγελματίες καλλιτέχνες μάλιστα χρονολογούνται ήδη από το 19ο αιώνα. Στις ΗΠΑ ο Γερμανός μετανάστης Martin Hildebrandt στη Βοστόνη έκανε κατά την περίοδο 1861- 1865 τατουάζ σε στρατιώτες και των δύο πλευρών του Αμερικανικού εμφυλίου. Την επόμενη δεκαετία καταγράφηκε και στο Liverpool της Βρετανίας ο πρώτος επαγγελματίας καλλιτέχνης τατουάζ στην Ευρώπη. Μέχρι τότε τα τατουάζ, ως εξαιρετικά επίπονη και ακριβή διαδικασία, είχαν καθιερωθεί ως ένδειξη κύρους και πλούτου μεταξύ των ευγενών της Ευρώπης. Με τον καιρό όμως και για ένα διάστημα, από ένδειξη κύρους μετατράπηκαν σε αιτία στιγματισμού για όσους τα είχαν, αφού έγιναν χαρακτηριστικά κατάδικων. Στη φυλακή τα τατουάζ αποτύπωναν ανεξίτηλα στο σώμα των έγκλειστων την επιθυμία για αυτονομία και ταυτότητα. Η προκατάληψη αυτή ευτυχώς έμελλε να ξεπεραστεί. Ήδη από τη δεκαετία του ‘70 άρχισαν να αντιμετωπίζονται ως καλλιτεχνική έκφραση, να απενοχοποιούνται και να αναδεικνύονται από τραγουδιστές της ροκ σκηνής καθώς και από ηθοποιούς, σε ταινίες και συναυλίες. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 η τέχνη της ζωγραφικής του δέρματος αγαπήθηκε όχι μόνο από τον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και από τις μάζες, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Η σταδιακή αυτή αποδοχή οδήγησε στη δημιουργία πολλών διαφορετικών κατηγοριών τατουάζ, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι έμπαιναν στη διαδικασία να εκφραστούν χτυπώντας στο δέρμα τους ένα σχέδιο που να τους αντιπροσωπεύει. Τα τατουάζ έχουν γίνει καιρό τώρα αναπόσπαστο κομμάτι της Δυτικής (και όχι μόνο) κουλτούρας, με απήχηση σε κάθε φύλο, κοινωνική τάξη και μετεφηβική ηλικία. Το 2010 μάλιστα, δημοσκόπηση έδειξε πως 1 στους 4 Αυστραλούς ηλικίας κάτω των 30 είχε χτυπήσει τουλάχιστον ένα τατουάζ. Απόδειξη της ολοκληρωτικής απενοχοποίησης και μαζικής διάδοσης των τατουάζ αποτέλεσε η οργάνωση ολόκληρων φεστιβάλ ειδικά για την ανάδειξή τους. Καλλιτέχνες απ’ όλο τον πλανήτη συγκεντρώνονται για να εκθέσουν το ταλέντο τους πάνω σε μοντέλα που διαθέτουν το σώμα τους γι’ αυτό το λόγο, σαν καμβάδες που προορίζονται να γίνουν έργα τέχνης, ζωντανοί πίνακες ζωγραφικής. Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή, όπου τα τατουάζ δεν είναι στιγματισμός και προκατάληψη για κανένα, κάτι εξαιρετικά ευχάριστο καθώς υποδεικνύει αλλαγή και εξέλιξη στη νοοτροπία των ανθρώπων. Η τέχνη της ζωγραφικής πάνω στο δέρμα, μια πανάρχαια παράδοση, επιτέλους δεν θεωρείται κοινωνική παρέκκλιση, αλλά στοιχείο της Μόδας και ως εκ τούτου, μέσο έκφρασης...

USM 151

editor. oblique orbit

Beach Street Festival - Lesbos Island Ο ήλιος του BSF ανέτειλε την Πέμπτη 25 Ιουλίου και η παραλία των Βατερών άρχισε να γεμίζει με αντίσκηνα και κόσμο από όλη την Ελλάδα και Ευρώπη. Το σαββατοκύριακο η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Συνολικά περίπου 3.000 επισκέπτες, 150 καλλιτέχνες και 60 εθελοντές πέρασαν από τα Βατερά όλο το 4ημερο. Η Ομάδα Διάσωσης Λέσβου, οι Εθελοντές Πυροσβέστες μαζί με την ομάδα του Βeach Street, ήταν εκεί ενωμένοι για να ανταπεξέλθουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να περάσουμε όλοι αξέχαστα. Η περιοχή γέμισε κόσμο, χρώμα και μουσική σε ένα πρωτόγνωρο πολιτιστικό γεγονός για τα δεδομένα της Λέσβου.!

The sun rose with Beach Street Festival on Thursday, July 25th and Vatera beach began filling up with tents and people from all over Greece and the rest of Europe. The weekend turnout went beyond every expectation. In total, about 3,000 visitors, 150 artists, and 60 volunteers came to Vatera for the 4 day festival. The Lesvos 1st Response team, Lesvos Volunteer Firefighters and the Beach Street team were in full cooperation with each other so everyone could have an unforgettable, worry-free time. The festival site filled with people, colors and music for a first ever cultural event of its kind on the island of Lesvos!

152 URBANSTYLEMAG

beach street festival

The first wave of visitors and artists arrived on Thursday, July 25th at the port of Mytiline with the BSF team waiting with a ready, warm welcome. When all had settled in to the campgrounds, festivities began with a traditional Greek celebration proceeding with Devi from London raising it up a notch, setting the pace for an exciting and hot following three days!

Friday, the 26th of July kicked off early in the Graffiti area with accomplished DJs creating an appropriate accompanying musical atmosphere for the 100 graffiti writers that started “painting” the abandoned hotel and the hundreds of fans who were attending the event. Meanwhile the crowd at the beach stage enjoyed the sea with non-stop music until the early morning hours of Saturday.

That afternoon, in the Vatera city center, graffiti seminars were held followed by films on the same topic!

That night Pantaxou, Xpreshonists, Elephant Phinix, Xquze, Vas, Fulano 47, Cyanna, The Noise Figures, Pete Slovenly, Ιnsom and Duckem blew the crowd away until 7 a.m.!

On the morning of Saturday, the 27th of July, crowds continued to grow everywhere with music and graffiti from early on.

In the Graffiti Area even more people showed up to observe and participate in writing on the walls of the abandoned hotel along with the graffiti writers from all over who came to write graffiti’s journey in Lesvos; a journey from the famed painting of revered local artist Theophilos to the streets of New York city and back.

In the city, came another day of workshops, shadow puppetry and swelling crowds.

Dj ALX, Kebzer, Echonomist, Αbend and Jeph1 are only a few of the names whose music echoed into the night and made it one to remember!

As the sun set on Beach Street Festival on Sunday the 28th, the abandoned hotel at the end of the beach was no longer abandoned and now played host to exploration and discovery as the wild mid-day live performance of Eisvoleas at the beach and the performances of the Salia Balia band and the amazing Imam Baldi brought Beach Street Festival 2013 to a hugely successful end!

Οι πρώτοι επισκέπτες & καλλιτέχνες κατέφθασαν στο λιμάνι της Μυτιλήνης την Πέμπτη 25 Ιουλίου με την ομάδα του BSF να τους υποδέχεται θερμά. Αφού τακτοποιήθηκαν όλοι στα camping, το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα παραδοσιακό γλέντι και συνεχίστηκε με τον Devi από το Λονδίνο να ξεσηκώνει το πλήθος φτιάχνοντας ένα θερμό κλίμα για το 3ήμερο που ακολούθησε. Την Παρασκευή 26 Ιουλίου από νωρίς το πρωί στο Graffiti Area γνωστοί DJs έφτιαξαν την ατμόσφαιρα για τους 100 graffiti writers που άρχιζαν να «βάφουν» το εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο και για τις εκατοντάδες κόσμου που παρακολουθούσε το γεγονός! Παράλληλα ο κόσμος στο Beach Stage απολάμβανε την θάλασσα με μουσικές non stop από το πρωί μέχρι της πρώτες πρωϊνές ώρες του Σαββάτου. Το απόγευμα στο κέντρο των Βατερών ξεκίνησαν σεμινάρια Graffiti και αργότερα προβλήθηκαν ταινίες ανάλογου περιεχομένου! Το ίδιο βράδυ Pantaxou, Xpreshonists, Elephant Phinix, Xquze, Vas, Fulano 47, Cyanna, The Noise Figures, Pete Slovenly , Ιnsom και Duckem ξεσήκωσαν τους πάντες μέχρι τις 7 το πρωί! Σάββατο 27 Ιουλίου η προσέλευση του κόσμου ακόμη μεγαλύτερη από το πρωϊ με Μουσική και Graffiti. Στο graffiti area όλο και περισσότερος κόσμος κατέφθανε για να δεί και να πειραματιστεί στους τοίχους του ξενοδοχείου, μαζί με τους graffiti writers που ταξίδεψαν από διάφορες πόλεις για να κάνουν graffiti στην Λέσβο, ένα ταξίδι από τον Θεόφιλο ως την Νέα Υόρκη και πίσω! Στο κέντρο άλλη μία μέρα με workshops, Θέατρο σκιών και τα Βατερά πλημμυρισμένα από κόσμο!

Dj ALX & Kebzer, Echonomist, Αbend και Jeph1 είναι μόνο κάποια από τα μουσικά ονόματα που έκαναν αυτή την βραδιά αξέχαστη για όλους! Την Κυριακή 28 Ιουλίου όταν ο ήλιος του Beach Street έδυε, το εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο μετατράπηκε σε μια τεράστια gallery, ένα νέο μέρος για εξερεύνηση και ανακαλύψεις, ενώ το ξέφρενο μεσημεριανό live του Εισβολέα στην παραλία, οι Salia Mpalia και οι φοβεροί Imam Baildi σφράγισαν την επιτυχία του Beach Street Festival 2013!

USM 153

154 URBANSTYLEMAG

beach street festival

USM 155

156 URBANSTYLEMAG

beach street festival

USM 157

158 URBANSTYLEMAG

beach street festival

USM 159

160 URBANSTYLEMAG

beach street festival

USM 161

162 URBANSTYLEMAG

beach street festival

USM 163

164 URBANSTYLEMAG

beach street festival

USM 165

editor. michael meimaroglou

Sónar 2013 brings together more than 121,000 visitors from 102 countries in Barcelona, a record in the festival’s history

Sónar 2013 / BCN

We were there!

Brief note

I already had my expectations that it was going to be a big event this year. 20th Edition of Sonar Festival, yes only the number is big enough. The team of UrbanStyleMag was there to cover for another one year this great music gathering!

Large amount of people were partying during the day and night and really interesting workshops took place there. We love to be in Spain every year and we love to be a part of Sonar that giving us a lot of positive energy.

The vibe was really cool, everyone were dancing, people from all over the world that didn’t know each other were enjoying the moment.

Some of our favorite acts was Kraftwerk of course that for me is the start of the Electronic music scene, also Jamie Lidell, Paul Kalkbrenner, Maya Jane Coles, Paco Osuna, Richie Hawtin and many more artists that we can’t remember!

I still have sound on my head.

This edition brought together more than 121,000 visitors from 102 countries, a record in the festival’s history. Sonar has a unique city wide format which includes Sonar by Day, showcasing emerging talent and Sonar by Night, where leading names in the music scene preform.

Barcelona is a big party the days of Sonar and the reason is Sonar!

166 URBANSTYLEMAG

sonar 2013

In their press conference, the festival directors expressed their satisfaction at the success in artistic and audience terms of this 20th festival, and emphasized “the qualitative leap that the festival has undertaken with the new location of Sónar by Day, the ideal place for presenting the shows and activities of Sónar+D under excellent conditions, and which allows us to envisage the future of the festival with some excitement.” They also highlighted “the extraordinary reception and participation in the Sónar+D activities,” which achieved a “high level of visibility and a natural integration with the music line-up.” In addition, they stressed the opportunities for business and collaboration, due to the many contacts that were made between entrepreneurs, artists and the attending public.

The festival is conducting a survey among the more than 2,800 accredited professionals to find out the level of satisfaction and identify the business opportunities that have been created over the three days.

Sonar+D, with more than 2.800 registered professionals from 53 countries, has been the first of a series of collaboration between Sonar and the Mobile World Capital Barcelona.

USM 167

168 URBANSTYLEMAG

sonar 2013

This 20th anniversary edition of Sónar was partly notable for Sónar by Day being moved away from its traditional home at MACBA (Barcelona’s Museum of Contemporary Art) to the much larger Fira Montjuic exhibition centre near Placa Espanya.

USM 169

170 URBANSTYLEMAG

sonar 2013

USM 171

172 URBANSTYLEMAG

sonar 2013

USM 173

editor. panos karatzas & nicole erini

Viva España! OffSonar 2013 photography. Linus Ma ( www.linus-ma.com )

10η μέρα του Ιούνη, 10η ώρα πρωινή. Στο αεροδρόμιο Μακεδονία συναντάμε φίλους, γνωστούς που λόγω του ενθουσιασμού αισθανόμαστε σαν φίλους, όπως και αγνώστους που –πάλι λόγω ενθουσιασμού- αισθανόμαστε σαν γνωστούς. Επίσημος προορισμός όλων μας η Βαρκελώνη. Ανεπίσημος, μία από τις καλύτερες μουσικές εμπειρίες του 2013. Προσγειωνόμαστε το μεσημέρι και ο μαραθώνιος Οff- Sonar ξεκινά. Πρώτος σταθμός το rooftop party της Pet Recordings των Catz ‘N Dogz. Καυτός ο ήλιος, ήδη ‘ζεστοί’ εμείς, χορεύουμε ασταμάτητα. Οι ήχοι που ακούμε, δύσκολοι στο να περιγραφούν με λέξεις, αφήνουν ενεργές μόνο τις εγκεφαλικές περιοχές που σχετίζονται με τη μουσική και την κίνηση. Ο Tom Demac με το live του δικαιώνει πανηγυρικά τη φήμη του αφήνοντάς μας πραγματικά εντυπωσιασμένους.

10th of June, 10 a.m. We find ourselves along with friends, acquaintances and unknown people, who all- due to the excitement- feel like friends, at Macedonia airport.

Official destination, Barcelona. Unofficial, one of the best mucical experiences of 2013.

We landed a few hours later only to indulge ourselves in the Off Sonar Marathon right away. First stop, Cats ‘N Dogs and Pet Recordings’ rooftop party. The sun was burning hot, we were already warmed up, we couldn’t stop dancing. The only brain areas able to function were those related to music and movement- the indescribable sounds didn’t give us much of a choice. Tom Demac justified his fame, making a huge impression to us.

174 URBANSTYLEMAG

Viva Espana! OffSonar 2013

Day 2. Sunset. Walking around in Barceloneta, the mood and atmosphere were promising of one more superb evening. We ended up at the great W Hotel and Techno Taverna Showcase.

The location was magnificent. The senses of vision and hearing blended together, indicating a party we would hardly forget.

The description of this event wouldn ‘t be complete if we didn ‘t thank Stassy for his amazing hospitaity. Thank you, Stassy!

Twenty six floors higher up, artists we love, such as And.ID and Argy, gave the extraordinary view an idyllic soundtrack. Argy certainly fulfilled a desire he had expressed in his UrbanStyleMag interview (which you can read here), concerning Art and immortality : What we listened to, that night, was a set to remember and definitely, pure Art. Day 3. In the beautiful, old Spanish village, we joined an ecstatic crowd and the Memoria 2 Years Anniversary at one of the temples of clubbing, LaTerraza. We loved Valentino Kanzyani and also the ‘enfant terrible’ of Memoria, Egal 3, whose dj set spread an incredible vibe on the dancefloor. Wonderful people, top-notch sounds, the word for this party is ‘unique’.

A while before our departure from Barcelona, we find ourselves again at La Terraza, this time for the Showcase of Cosmo Records and Pluie/ Noir. The name- and sound- that stood out was that of Masomenos. Last – but surely not least- we must thank Stathis Lazarides for his invitation and , of course, his gorgeous set.

And this is where we run out of words to describe that awesome trip. Those of you who were there can understand. For those who weren’t... Guys, you absolutely must try it next year... See you there!

Ο ήλιος της δεύτερης ημέρας πέφτει κι εμείς περπατάμε στη Barceloneta, με τη διάθεση και την ατμόσφαιρα να υπόσχονται ακόμα μια υπέροχη βραδυά. Καταλήγουμε στο –φοβερό- W Hotel και το Techno Taverna Showcase. Η τοποθεσία καταπληκτική, με τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής να μιξάρονται και μαζί να προμηνύουν ένα party που θα ξεχάσουμε δύσκολα. Εδώ να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Stassy για τη φοβερή φιλοξενία του στο event αυτό. Σ’ ευχαριστούμε, Stassy! Εικοσι έξι ορόφους πιο ψηλά, η -ανεπανάληπτη- θέα αποκτά ειδυλλιακό soundtrack από αγαπημένους μας καλλιτέχνες όπως ο And.Id και ο Argy. Ο τελευταίος σίγουρα πετυχαίνει κατά κάποιο τρόπο την επιθυμία που εξέφρασε στη συνέντευξή του στο UrbanStyleMag λίγες μέρες πριν (την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ), σχετικά με την Τέχνη και την αθανασία: το set του σίγουρα θα ανακαλείται στη μνήμη μας για πολύ, πάρα πολύ καιρό μετά το party, την εβδομάδα, τις διακοπές μας, την επιστροφή στο σπίτι. Και σίγουρα, αυτό που ακούμε στο W Hotel, είναι Τέχνη. Ημέρα τρίτη. Προορισμός μας το Memoria 2 Years Anniversary στο LaTerraza. Σ’ έναν από τους παραδείσους των clubbers, μέσα στο παλιό, πανέμορφο Ισπανικό χωριό, βρίσκουμε ένα εκστατικό πλήθος με το Valentino Kanzyani στο booth. Εκτός απ’ τον Kanzyani λατρεύουμε επίσης το παιδί- θαύμα της Memoria, Egal 3, που με το dj set του μεταδίδει ένα σπάνιο vibe στο dancefloor. Μοναδικό το κλίμα, τόσο από πλευράς crowd όσο και μουσικής . Λίγο πριν την αναχώρησή μας από τη Βαρκελώνη βρισκόμαστε και πάλι στο La Terraza, αυτή τη φορά για το Showcase της Cosmo Records και Pluie/ Noir. Το όνομα – και ο ήχος- που σφράγισε στο μυαλό μας ήταν αυτό του Masomenos. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε το δυνατό set του τρομερού Stathis Lazarides, τον οποίο ευχαριστούμε ακόμα μια φορά εδώ για την πρόσκλησή του. Και κάπου εδώ τα λόγια μας για το τριήμερο αυτό στερεύουν. Όσοι –τυχεροίήσασταν εκεί, μάλλον καταλαβαίνετε....Για όσους το χάσατε, το συνιστούμε ανεπιφύλακτα για του χρόνου... Θα σας δούμε εκεί

USM 175