Reisverslag Costa Rica 2012

vakantie costa rica 11.2012 Een dierentuin zonder hekken

01.11.2012 - 16.11.2012

kleurrijke os

Oss - San José 01 november 2012

van Oss naar san josé in 18 uur

VAN OSS NAAR AMSTERDAM. VAN AMSTERDAM NAAR MADRID. VAN MADRID NAAR SAN JOSÉ.

De koffers (lees rugzakken) zijn gepakt en de vakantie kan beginnen.

Na een korte nachtrust van zo’n 2,5 uur slaan we de deur achter ons dicht. We rijden naar Lith, want daar wacht Harrie ons op om ons weg te brengen. Het is 4.30 uur en we rijden richting Schiphol. Het weer in Nederland is omgeslagen van een heerlijke nazomer naar guur koud weer.

Dit stimuleert ons in ons vakantie gevoel. We gaan lekker naar de zon!

Op Schiphol aangekomen blijkt dat we niets te vroeg zijn. We kunnen meteen inchecken en als we bij de gate aankomen is het al tijd om te boarden. Goed getimed!

Ware het niet dat we nog wilden ontbijten en wat inkopen hadden willen doen... Dan maar in Madrid.

Daar moeten we overstappen en hebben we tijd genoeg om even te winkelen.

Gezien het tekort aan nachtrust vliegt de reis voorbij.

We hebben heerlijk liggen ronken en voordat we het wisten waren we al in Spanje aangekomen. Waarom is ons (slaapkoppen) niet bekend, maar we moesten rennen om de aansluitende vlucht te halen. Op het moment dat we landden moesten we eigenlijk al boarden bij onze transfer vlucht. Met de gedachte dat boarden toch een poosje duurt sjokken we richting gate ‘U 55’. Op zoek naar de bewegwijzering komen we erachter dat die gate 27 minuten verderop was. Flink doorstappen dus... De borden netjes volgend loopt ons pad dood... We moesten blijkbaar in de metro stappen. Na een flinke rit zijn we aan de andere kant van het vliegveld beland. Nog steeds niets gegeten en nog belangrijker; nog steeds niet gerookt!!

Roken is helaas verboden op het gehele vliegveld, dus dat konden we vergeten. Wel hebben we even wat snoepgoed en koekjes ingeslagen voor de reis die komen gaat. Precies op tijd komen we aan bij de juiste gate. We ploffen helemaal achterin op de laatste rij neer op onze stek. Lekker rustig dachten we. Niemand achter je die kan gaan zitten vervelen met je stoel en sowieso geen ruimte voor jengelende kinderen. Helaas komen we al snel tot de conclusie dat we pal voor het toilet beland zijn. Als je eenmaal het geluid van een doortrekkend vliegtuigtoilet hebt gehoord weet je wel waar we in terecht gekomen zijn. En dan zwijg ik nog maar over de geur die daarbij komt kijken. Gelukkig zijn we bekaf en proberen zoveel mogelijk te slapen. Na 11,5 uur zien we eindelijk weer vasteland. Zoals bij ieder vliegveld wemelt het van de taxichauffeurs die ieder hun best doen om een toerist in hun wagen te krijgen. ‘No taxi!’ roepen we -tig keer. Omdat er een auto op het vliegveld klaar zou staan.

Eerst roken! Maar dat mag zelfs niet buiten op straat voor het vliegveld. Er schijnt zo’n 5 maanden geleden een nieuwe ‘anti-rook wet’ aangenomen te zijn en in heel Costa Rica probeert men rokers dwars te zitten. Dan maar een stuk verderop gaan staan. We worden gevolgd door een ijverige taxi chauffeur die duidelijk zijn pijlen op ons gericht heeft. Dan maar even uitleggen dat we een auto gehuurd hebben bij Europcar en we hem dus niet nodig hadden. Nou, daar moest hij om lachen, want hij kende Europcar wel. Die stonden hier dus echt niet.

Duh! Daar trappen we natuurlijk niet in. Da’s wel een erg doorzichtige truc. Maar de chauffeur bleek gelijk te hebben. Er was niemand van Europcar te zien. De vriendelijke man zou wel even bellen en voordat ik het wist kreeg ik zijn telefoon aan mijn oor. ‘Ola?’...

costa rica

11.2012

3

Nadat ik de beste man had uitgelegd dat we hem op het vliegveld verwacht hadden beloofde hij dat hij meteen iemand zou sturen. En jawel, voordat we het wisten reed er een groen busje voor met het vertrouwde logo. We moesten mee naar het hoofdkantoor om de papieren in orde te maken en de auto op te halen. Op zich niet erg, maar we dachten slim te zijn door een hotel zo dicht mogelijk bij het vliegveld te regelen. Achterin de bus maar meteen eens de Garmin proberen. Thuis had ik er nog snel een kaart van Costa Rica op gezet, maar of het zou werken??? Het zoeken naar een satelliet duurde en duurde... Gelukkig werd hij toch gevonden en zag ik dat we de verkeerde kant op gingen. De grote stad San José in. Uiteindelijk viel het allemaal best mee hoor, maar als je bijna 24 uur onderweg bent en het plan loopt niet zo als verwacht is iedere tegenvaller er één. Maar goed,

wat maakt het uit. Alles loopt verder volgens plan. We zijn in Costa Rica. Hebben onze koffers en een auto.

En de navigatie werkt. Daar mogen we dus niet over klagen. Hup! De auto in en gas erop. O nee, niet dus.

Het blijkt een automaat te zijn. Godver! Da’s misschien handig voor ouden van dagen of (zoals de verhuurder me vertelde) vrouwen... Maar ik heb er heel weinig mee.

Die linkerpoot stil houden.. En als je dat even vergeet sta je heel erg snel stil. Dan denk je te koppelen, maar trap je volop op de rem. Het was inmiddels donker en ik maakte kennis met de rijstijl van de Costaricanen.

Godverdegodevnakendeju.... Van dat soort termen zijn allemaal de revue gepasseerd eer we bij het hotel zijn aangekomen. Zo zie je maar dat slaapgebrek aardig op je humeur kan werken.

Gelukkig blijkt het hotel een goede keus. Netjes, schoon en... WiFi! Meteen maar even het thuisfront laten weten dat alles goed is en we veilig zijn aangekomen op de plek van bestemming. Vroeger hadden we zoiets van ‘Geen bericht is goed bericht’, maar tegenwoordig is een aangemaakte FaceBook groep een leuke manier om de thuisblijvers te informeren. Nu al naar bed gaan is erg aantrekkelijk. We zijn kapot. Maar om niet te veel last te krijgen van een jetlag kiezen we ervoor om het nog even te rekken. Eerst maar even naar de supermarkt. De nodige versnaperingen ingeslagen. Vervolgens even de pin automaat uitgeprobeerd. Een Spaanstalig apparaat, dus hadden we twee pogingen nodig. Uiteindelijk zijn we erin geslaagd 65.000 Colon uit het apparaat te trekken.

Jawel, da’s toch zeker zo’n 100 Euro. Met de buit op naar

costa rica

11.2012

5

Denny’s. Een restaurant met sterk Amerikaanse trekken.

Het was ons al opgevallen dat Tico’s niet het slankste volkje is, maar nu werd meteen duidelijk waarom. Wat een ontiegelijk vette shit wordt daar geserveerd zeg! Bij iedere hap voel je jezelf dikker worden... Maar goed, als een mens honger heeft....

Tijd om naar bed te gaan. Tijdens een enthousiaste poging om te gaan zappen door de- tig spaanstalige zenders vallen we samen in een diepe slaap.

San José - Poás - Varablanca 02 november 2012

dansen op de vulkaan? niemand zal het weten,

want de mist belemmert het zicht...

costa rica

11.2012

7

Half 7 klaarwakker! En Stefan ook zelfs! Da’s natuurlijk niet raar als je al om 21.00 uur naar bed gaat en 10 uur heerlijk hebt geslapen.

Wat we zouden moeten zien.

Zonnetje schijnt, de lucht is blauw... vulkaantje kom maar gauw!

We wisten dat als we iets wilden zien bij de vulkaan daar vroeg zouden moeten zijn. Maar... douchen, tas inruimen en lekker vet ontbijten, toast waar de boter afdruipt...

Wat we zagen.

Wederom bij Denny’s, en nog proberen een telefoonkaart te scoren duurde langer dan we dachten.

Pas om negen uur reden we weg bij het hotel, iets te rustig aan gedaan zou later blijken. De rit was maar 35 km maar de rijstijl en de wegen hier in Costa Rica laten erg veel te wensen over. San José uitkomen duurde al drie kwartier en buiten San José was de weg op sommige plaatsen zo belabberd en bochtig dat we om half elf pas bij de ingang van het natuurreservaat van de Poás waren. (Gaandeweg werd het steeds kouder en de bewolking steeds dikker... Het begon zelfs te regenen). Daar werden we heel vriendelijk toegesproken met de woorden: de vulkaan vandaag nog bezichtigen gaat niet lukken. Het zicht is nihil dus het zou jammer zijn om 23 Dollar p.p. te betalen voor mist. De kans dat het morgenochtend beter zou zijn was 50/50.

Rechtsomkeer gemaakt en nu eerst maar eens ff een bakkie koffie scoren en een plek om te overnachten.

Dat duurde niet lang. Op de heenweg waren we al verschillende B.B.’s tegengekomen met mooie restaurantjes erbij. We stopte bij de eerste. Een aardige Amerikaan heeft ons voorzien van koffie en de nodige informatie over Cabins in de buurt van de Poás. Hij had zelf helaas geen plek. Maar keus genoeg. Hij adviseerde Villa Callas. Na de koffie reden we vol goede moed naar Villa Callas. En hij had niks teveel gezegd. Mooie en geweldig gelegen Cabins met open haard, het zag er kei gezellig uit ware het niet dat er niemand aanwezig was om ons een sleutel te geven van zo’n mooie cabin... Next! dan maar.

costa rica

11.2012

9

Als we een stukje doorrijden komen we bij Tiquicia Lodge, tevens restaurant en ze hebben wifi! Dat is erg goed geregeld hier in Costa Rica. Tot nu toe heeft ieder hotel, duur of goedkoop, een gratis en niet beveiligd wifi netwerk! Dat was in Madagaskar wel anders. Het is een gezellig huisje dat we te zien krijgen en voor 60 dollar per nacht niet te duur. We hadden al besloten om naar La paz national park te gaan, dus spullen uit de auto en rijden maar!

costa rica

11.2012

11

[foto niet zelf gemaakt]

plantjes en Beestjes kijken Lokale flora en fauna verzameld in een park. Hendig!

La Paz 02 november 2012 La Paz is een grote mooie tuin/dierentuin met lokale flora en fauna en gigantische watervallen. Ze hebben een vlinderkooi, vogelkooi, kikkerterrarium, hummingbird tuin (gewoon in de openlucht) een paar apen en een boskatverblijf.

Genoeg om 3 uur in te vertoeven. En het was mooi! Je loopt via mooie paden door de kooien, de tuinen en aansluitend door het regenwoud naar de watervallen... Super! Het was niet goedkoop 35 dollar p.p. Maar het was het waard.

costa rica

11.2012

13

costa rica

11.2012

15

van de Valk ;)

costa rica

11.2012

17

costa rica

11.2012

19

hummingbirds

costa rica

11.2012

21

costa rica

11.2012

23

costa rica

11.2012

25

Weer terug in de cabin beginnen we met het reisverslag onder het genot van een Bacardi 7 up...

Relaxed! Om 6 uur eten in het “restaurant” . We zijn de enigen... Ze doen hun best, het is te eten.

Gratis en voor niks krijgen we er een zelfgemaakt soepje bij. Lekker, ware het niet dat er koriander in zat... Ik (Francy) heb nu echt iets gevonden wat ik niet lust! KORIANDER! Gadverdejakkiebah!

Na het eten is het al pikkedonker. We zitten in de ‘middle of nowhere’ dus de enige optie is... naar bed.

Ik was nog van plan om aan het reisverslag te gaan werken maar... na het lezen van Stefan’s gedeelte vielen mijn ogen dicht. Niet omdat het saai was wat hij had geschreven maar uit pure vermoeidheid.

Vroeg uit de veren... Vroeg in de veren!

costa rica

11.2012

27

op naar de groene berg Via weg nummer 1 (van 1); de pan-american highway.

Varablanca - Monteverde 03 november 2012 Goeiemorguh! Wakker om 6.30 uur. Het begint een gewoonte te worden. Hoort het bij de jetlag? Of hoort het bij Costa Rica?

Ik denk dat beiden waar is. De ochtenden in het binnenland van Costa Rica zijn helder, maar rond de middag begint alles dicht te trekken. Als je dus iets van het natuurschoon wil zien, moet je er vroeg bij zijn.

Eerst maar eens een ontbijt scoren. Geen menukaart, geen keus. Gewoon eten wat je voorgeschoteld wordt. En dat is hetzelfde voer als ze zelf nemen. Een bak rijst met bonen. Een gebakken banaan. En wat stukjes worst die sierlijk in de vorm van varkenspootjes zijn gesneden. Op de achtergrond wordt driftig meegeleefd met de voetbalwedstrijd tussen Arsenal en Manchester United. En jawel,... Von Persie scoort!

Tijd om de navigatie en de kaart tevoorschijn te toveren. De volgende stop is Monteverde. Op de kaart iets ten noordwesten van onze huidige bestemming. Maar we kwamen er al snel achter dat het zo makkelijk niet gaat in deze contreien. Er loopt één hoofdweg van San José naar de westkust en die moet je gewoon hebben. Of je wil of niet. Ze hebben de weg het toepasselijke nummer 1 gegeven. Dat betekent voor ons dus eerst het hele eind terug richting de hoofdstad om vervolgens weg 1 te volgen. Op zich geen probleem, ware het niet dat we waarschijnlijk ergens een afslag gemist hadden. Het nadeel van een navigatiesysteem is dat die dan automatisch een nieuwe route voor je uitstippelt.

We werden een paadje ingestuurd en de verharde weg was verdwenen. Hobbelend over een zand/grind/keien pad volgden we de vriendelijke doch inmiddels irriterende stem van het apparaat. Steeds verdere de bewoonde wereld uit. Tot we werden geadviseerd om rechtsaf te gaan waar heel geen weg was... De navigatie was volkomen de weg kwijt :( Gelukkig hebben we zelf nog een goed stel werkende hersenen en besloten door te rijden. Na de aanwijzingen van de navigatie meerdere malen te hebben genegeerd kwamen we weer op een stuk geasfalteerde weg. Op zich maakt dit niet veel uit qua gehobbel en gehobbel, maar het wekt in ieder geval de indruk dat er bewoonbaar gebied aankomt.

Eindelijk ‘Highway 1’ gevonden kan het gas erop. Hoewel, als de lui voor je dat ook zouden doen. Na een aantal kilometer komen we erachter dat we op de verkeerde baan zitten. Iedereen rijdt op de linkerbaan, omdat de rechterbaan voor langzaam verkeer bedoeld is. Maar ja, als je dan stug links blijft rijden in een

slakkengangetje schiet dat natuurlijk niet op.

De oplossing is voor de hand liggend. De rechterbaan op en de automaat zo hard mogelijk op zijn staart trappen.

Nu begreep ik de opmerking van de verhuurder over oude mensen en vrouwen maar al te best. Wat een lui rijgedrag heeft zo’n bak zeg.

Na zo’n 58 kilometer is het tijd om van de snelweg af te gaan. De eerste paar kilometer lag er nog wat asfalt, maar daarna is het gedaan met die luxe. De komende twintig kilometer klimmen we over een hobbelend pad de stijle bergpas op. Van 0 naar 1400 meter klimmen over grind, kuilen, hobbels en gaten. We keken elkaar aan en zeiden; Ja gij wou toch avontuur? Nou, da’s bij deze zeker gelukt.

Door de hoogte werd ook de temperatuur steeds aangenamer. We koelden lekker af en genoten van de prachtige uitzichten die we passeerden. De rotte achterband wordt steeds platter, maar stoppen is hier echt geen optie. Na zo’n drie kwartier hobbelen vraag je je wel af waar je terecht gaat komen. Wat is daar allemaal? Gezien de weg er naartoe zal het wel een plaatsje zijn waar de tijd heeft stilgestaan. Paard en wagen ofzo? We lazen in ons boek over Costa Rica dat men van plan is geweest om de weg te asfalteren.

Maar de plaatselijke bevolking is in opstand gekomen, omdat ze vrezen voor hordes toeristen. Tegelijkertijd beseffen we dat de plek in ons boek staat, dus helemaal onbekend is het niet. Verder schuddend in de auto probeer je je een beeld te vormen. We rijden al een hele poos en zien helemaal niemand. Geen huizen, geen mensen. Helemaal niets. Soms splitst de weg zich en dan moet jezelf maar weten welke kan je op moet. Van bewegwijzering is hier uiteraard geen sprake. Gelukkig hebben we de navigatie nog. We hebben het mens allang haar mond laten houden, maar je kan er wel mooi de kaart op zien en exact zien waar je je bevindt.

De wolken komen dichterbij. De voorruit wordt langzaam nat van de nevel. We moeten er dus bijna zijn. Het heet hier niet voor niets het eeuwige nevelwoud... We naderen een aantal huisjes en we zien ook her en der wat hotelletjes verschijnen. Van plaatsnaambordjes nog nooit gehoord hier, maar dit zal het dan zijn. We zien een klein parkje met een bakkerij en een souvenirshop. Hier maar eens gaan informeren naar een mogelijkheid om geld te pinnen en een hotel te vinden. Ja hoor, dat was geen enkel probleem. Een stuk verderop was een klein huisje met een pinautomaat. Op weg er naartoe reden we plotseling op prachtig strak asfalt. Als een biljartlaken zo strak. Da’s toch op zijn minst vreemd en onverwachts te noemen.

We slingerden over het gave weggetje naar beneden en stonden plotseling in het centrum van een middelgrote stad..... Het lijkt hier verdorie wel een Oostenrijks ski-oort, maar dan zonder sneeuw uiteraard. Het ene reisbureau na het andere hotel. Restaurantjes en winkels in overvloed. Allemaal proberen ze mee te profiteren van de komst van de toerist. Volgens mij kunnen ze nu die weg ook wel aanleggen.

costa rica

11.2012

29

Enigszins gedesillusioneerd staan we op een parkeerplaats in het centrum. Tsja, da was nie de bedoeling. Wij gingen naar een bijzondere stek en de weg er naartoe suggereerde dat toch echt. Hoe ze het voor elkaar gekregen hebben weet ik niet, maar grote touringcars vol met toeristen rijden door het stadje. Voor ons het moment om te beslissen dat we hier niet gingen overnachten. Een paar kilometer terug zag de wereld er nog heel anders uit, dus besloten we om terug te gaan.

Uiteindelijk stoppen we ergens helemaal achteraf bij hotel Jardines. Het ligt aan de rand van een kleine wijk met uitzicht over de bergen.

Niemand thuis. Nou ja zeg. Hebben wij weer. We lopen een rondje om het pand en spieken wat naar binnen.

Beslapen bedden, maar geen kip te bekennen.

Op het moment dat we weer wilde vertrekken kwam er een auto aan gereden. Een lief klein bergvrouwtje stapt uit en verontschuldigde zich en vroeg ons meteen binnen. Ze kent net zoveel Engels als wij Spaans. Maar met de nodige glimlachen en handgebaren krijgen we uiteindelijk de kamer te zien. Het bleek een balzaal met twee gigantische bedden en een leuk hoekje om tv te kijken. Houten vloer, houten muren en een houten plafond. Allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Een leuk houten balkon ervoor met een houten bankje. Hangmatje erbij. (Nee hoor, gewoon van katoen). Helemaal geweldig!

We nemen de kamer en genieten samen van de zonsondergang. Een fraai schouwspel met de wolken en de optrekkende nevel uit de jungle. We maken plannen om de volgende dag naar de ‘tree top walk’ te gaan en aansluitend boeken we een trip naar de coffee plantage.

Wandelend door het donker vinden we een leuk restaurantje waar we tapas gaan eten. Met het woord Tapas boven de deur en na geïnformeerd te hebben bij de ober of we tapas kunnen eten worden we aan een romantisch tafeltje gezet. De menu- en wijnkaart volgen snel. Een lekker flesje Costaricaanse wijn lijkt ons wel wat, maar de ober legt uit dat dat een slechte keus is. Zo slecht, dattie hem niet eens in huis heeft. Het klimaat is klaarblijkelijk niet geschikt om druiven te verbouwen voor lekkere wijn. Dan maar een Italiaanse droge witte.

De menukaart blijkt geen tapas te bevatten. Op zich niet erg. We bestellen gewoon zes voorgerechten. Als we voldaan zijn wandelen we terug naar ons hotel en ploffen direct in ons bedje. Het is immers al 21.00 uur geweest!

Een latertje vandaag.

costa rica

11.2012

31

Monteverde 04 november 2012

TREE-TOP-Walk

door het eeuwege nevelwoud

costa rica

11.2012

35

’s Nachts een paar keer wakker geweest van krakend hout en spiralen van het matras in de rug. Maar dat mag de pret niet drukken. Het uitzicht vanuit de kamer is adembenemend. Wakker wordend op het houten bankje op het balkon zien we de kolibries nieuwsgierig rondvliegen. Wat een zenuwachtige beestjes op de vroege ochtend, maar wel heel leuk om ze driftig aan het werk te zien. De beloofde apen hadden vandaag vast een dagje vrij. We hebben er niet een in onze tuin gezien.

Maar goed, het is vandaag dan ook zondag...

Na het ontbijt hobbelen we nog hoger de bergen in. Vreemd genoeg begint het gebeuk over de weggetjes toch wat te wennen en het gas gaat er langzaamaan wat meer op. Toch hebben we het - door het kleine vrouwtje beloofde kwartiertje bij lange niet gehaald. Ook hier is een Brabants kwartiertje dus al ingeburgerd.

Na dik een half uur bereiken we de plek van bestemming, natuurpark Salveverde. We betalen, doen een plasje en gaan lopen... Over de gigantische hangbruggen in het park door en over de boomtoppen.

Er zijn in het totaal acht van deze bruggen, variërend in lengte en hoogte. We lopen het park in. Achter ons loopt een familie, ze beginnen te praten en wij denken allebei hetzelfde... KUT! Amerikanen... We gaan in een

costa rica

11.2012

37

snelle looppas de trapjes op.

Dit om te kunnen ontsnappen aan de erg luide, veel pratende Amerikanen. Niet fijn! Een vooral niet als je ook een paar leuke dieren of vogels wilt zien. Die horen ze van veraf aankomen en zorgen natuurlijk dat ze weg zijn.

dat gaat niet lukken omdat die kinderen de brug op rennen en ook nog begonnen te wiebelen...

We besluiten te wachten en hun voorbij te laten gaan. En dat werkt.

Ze lopen gelukkig snel door en de rest van de tocht hebben we ze niet meer gezien. Yes!

De eerste brug! Oeh! Das hoog... en raar! Als je naar beneden kijkt zie je door de boomtoppen een enorme diepte! Best eng.

Met knikkende knieën lopen we naar het midden van de brug. Hij wiebelt ook nog! We blijven staan om van het uitzicht te genieten, wat overweldigend is! Wat een ruimte, wat een rust. Alleen de regenwoud geluiden zijn te horen. Geweldig!

Totdat... Het Amerikaanse gezin de brug op kwam gelopen!

Godverdomme... We proberen een paar foto’s te maken maar zelfs

Daarna lopen we rustig door en genieten van de bomen, planten, geluiden en hier en daar een mooie vogel. Het was machtig mooi en de mist maakte het mysterieus... Weer een mooie ervaring rijker.

Na zo’n 2 uur waren we weer terug bij de start. We hadden aardig zin in een lekkere bak koffie met iets lekkers. En dat treft, er was een restaurant... natuurlijk. Daar nog ff koffie met cake gegeten en weer rustig terug naar huis gehobbeld.

Na een poosje op het balkon te hebben gerelaxt stopt het busje van onze volgende tour voor de deur. We worden naar een koffieplantage gebracht en krijgen uitleg over de werking van zo’n plantage. De handel in koffie is in deze contreien niet meer zo lucratief als voorheen.

Daarom heeft de eigenaar een paar jaar geleden besloten om toeristen toe te laten. Op deze manier kan de boerderij behouden worden.

Naast de reguliere manier van werken wordt er in detail uitgelegd wat het verschil in kwaliteit bepaalt.

We bewandelen het hele proces van begin tot eind beginnende met het planten van de struiken. Er zijn grofweg twee soorten planten. Een makkelijk en snel te verbouwen plant en een wat moeilijkere plant. Deze laatste heeft de beste kwaliteit koffie en dit is de enige soort die op Costa Rica verbouwd wordt. Omdat ze het op kwantiteit niet kunnen winnen van bijvoorbeeld Afrika hebben ze zichzelf volledig gericht op kwaliteit. Binnen deze familie zijn er wel een heleboel soorten te vinden.

Er worden wat koffiebonen in een bak met aarde gegooid. Als ze ontkiemen gaan ze per twee in een potje. Door er twee bij elkaar te plaatsen groeien de plantjes harder. Dit komt doordat er competitie is tussen de twee plantjes en ze daardoor allebei sneller zullen gaan groeien. Als een plant drie jaar oud is begint hij vruchten te krijgen. Nog niet meteen de beste kwaliteit.

Na vijf jaar zullen de vruchten pas echt van hele goede kwaliteit zijn. De struiken zitten vol met een soort groene besjes. Als ze rood worden zijn ze rijp en mogen ze geplukt worden. Een secuur en tijdrovende klus die tegenwoordig bijna niet meer door ‘Rico’s’ zelf wordt gedaan, maar door de ‘Nico’s’ uit buurland Nicaragua.

Zie het maar als de Polen van Nederland. Een volle emmer met rijpe vruchten levert de plukker zo’n 2 dollar op. Omdat ze een voor een geplukt moeten worden en het erg belangrijk is dat de vrucht rijp is maar ook weer niet té rijp ben je daar langer dan een uur mee bezig als je een geoefend plukker bent.

Als de emmers vol zijn moet er snel gehandeld worden.

Binnen een paar dagen begint het rotttingsproces en worden ze waardeloos. Het is dus zaak snel te gaan pellen. Vroeger uiteraard met de hand, maar tegenwoordig gebeurt dat machinaal. Bij een rijpe vrucht zit er een klein slijmerig laagje tussen de buitenste twee schillen. Hierdoor is het mogelijk het proces machinaal te laten verlopen. Een niet rijpe vrucht zal hier meteen worden uitgeselecteerd. Als de buitenste schil eraf is worden ze gedroogd. Door ze te drogen wordt de houdbaarheid verlengd. Na drie weken is het wederom tijd om te pellen. Deze maal wordt de tweede schil (een soort vliesje) eraf gehaald. Vervolgens worden ze geselecteerd op grootte. Drie verschillende formaten van klein naar groot. Bij dit proces wordt ook het gruis gescheiden van de hele bonen. Dit gruis wordt niet weggegooid, maar verkocht als slechtere (instant)koffie.

Als je er zeker van wil zijn dat je een goede koffieboon koopt moet je altijd naar de grotere bonen op zoek.

Eenvoudigweg omdat je dan de meeste kans hebt dat ze rijp zijn op het moment dat ze geplukt zijn.

De laatste fase is het branden van de bonen. Tussen een licht geroosterde en een donker geroosterde boon zit slechts een paar minuten roostertijd verschil. Tijdens het roosteren verbrandt de cafeïne. Dit betekent dus dat Dark Roast minder cafeïne bevat dan bijvoorbeeld Mild Roast. costa rica

11.2012

39

bakkie koffie

1. zaaien

2. poten

5. drogen

6. (vliesje) pellen

3. plukken

4. pellen

7. sorteren

8. branden

alcohol

1. stampen

We dachten de afgelopen dagen een aantal keren een banaan bij het eten op te hebben, maar niets is minder waar.

Een bananenplant of bananenboom is in werkelijkheid een kruid, ‘s werelds grootste kruid. Volgens de tuinbouwkundige definitie wordt de banaan echter tot de groenten gerekend. Volgens de culinaire definitie is het echter een vrucht, omdat de banaan als nagerecht dan wel als tussendoortje wordt gegeten.

Het verschil tussen de verschillende banaansoorten blijkt gigantisch. Zeker als je de boom ziet waar ze vanaf zijn gekomen. De meeste bananen zijn niet lekker om zo uit de schil op te eten. Die worden meestal verwerkt met bijvoorbeeld siroop of worden gebakken.

Als je zin hebt in een banaantje uit het vuistje moet je de kleintjes hebben. De banaan is een van de grotere exportproducten van Costa Rica. (tellen we voor het gemak de cocaine en de marhiuana even niet mee ;) Chiquita is een van de bekendere merken die hier vandaan komen.

Naast bananen zie je hier ook veel ananassen en suikerriet voor de export.

Het suikerriet (de donkere suiker) is wereldwijd minder populair dan de witte suiker. De grote export van suiker is daarom ook sterk afgenomen en het verbouwen van rietsuiker is niet langer rendabel voor de boer om te overleven. Ze verbouwen het nog wel, maar meer voor eigen en lokaal gebruik.

2. stoken / condenseren

De planten groeien als kool bij deze temperaturen en vochtigheid. Een goede rietsuiker plant heeft een bamboeachtige stam met daarin 30% water en 70% suiker. In de provincie waar we ons momenteel bevinden is helaas teveel regenval waardoor de plant automatisch meer vocht op gaat nemen. Dit ten koste van de suiker, want een plant bestaat hier uit 50% water en 50% suiker. Een verlies van 20% op je jaarinkomen is uiteraard veel te veel om te kunnen concurreren met de boeren aan de westkust.

Het oogsten is een moeilijke en vervelende klus. Aan de stam zitten weerhaakjes en de bladeren zijn vlijmscherp.

De velden zijn ook nog eens favoriet bij slangen.

Wat verboden is, maar toch nog wel gebeurt, is het platbranden van de velden. Na een fikse brand is alles weg, behalve de stam met de suiker. Die verbrandt niet, omdat er veel water in zit.

Als de stammen geoogst zijn moet de suiker eruit gewonnen worden. Dit gebeurt door persen. Vroeger liepen er twee ossen rondjes om een pers tot ze een ons wogen. Tegenwoordig gebeurt dat machinaal. We krijgen een kleine demonstratie van beiden en zien niet alleen het verschil in tijd, maar ook een gigantisch verschil in de hoeveelheid suikerwater die er gewonnen wordt.

De pulp die overblijft wordt niet weggegooid. Het kan dienen als voedsel voor de dieren, om het land mee te bezaaien of om er alcohol van te stoken. Ook hier

3. zuipen

hebben we een demonstratie van gekregen. Een vat boven een vuurtje wordt voortdurend warm gestookt. De condens wordt opgevangen en door een buis van zo’n twee meter getransporteerd. Deze buis ligt in koeler water, waardoor het condens weer vloeibaar wordt.

Aan het eind van de buis druppelt het goedje via een trechter in een jerrycan. We hebben een slokje mogen proeven van het eindresultaat. De 60% pure alcohol voel je langzaam je buik in zakken. Lekker is anders, maar dronken worden zal je!

Het gewonnen suikerwater moet nog verder verwerkt worden. Het wordt in grote koperen potten gedaan en continu verhit. Het water verdampt en een plakkerige siroopachtige massa blijft over. We mogen er ons eigen snoep mee maken. Er wordt wat siroop op een tafel gegoten en we voegen er wat koffie en cacaopoeder aan toe. Vervolgens is het roeren als een malle... Totdat het zutje helemaal is gestold en je houdt er heerlijk snoepgoed aan over.

Als afsluiter gaan we natuurlijk een heerlijk bakkie koffie doen bij de boer. Zijn vrouw heeft de koffie klaar en de zelfgemaakte suiker staat ernaast te pronken. Hier kan de ouwe Egberts nog een puntje aan zuigen :)

costa rica

11.2012

43

We sluiten de dag af met een etentje bij Jadines restaurant. Bij binnenkomst hoef je geen genie te zijn om te snappen dat het restaurant van dezelfde eigenaar is als ons hotel. Exact dezelfde houten vloer, wanden en plafond als onze kamer. Een kopie van onze kamer in het groot. Gasten waren er niet, dus we hadden het rijk voor ons alleen. De ober was blij iemand te zien en had duidelijk behoefte aan een praatje. Hij kwam er nog nèt niet bijzitten… Op zich een aardige kerel hoor, maar zelfs als hij niet bij ons stond te praten liep hij voortdurend om onze tafel heen te drentelen. Hier komen we wederom tot de conclusie dat Costa Rica geen wijnland is. Een beperkte keus en zelfs de duurste Italiaanse fles was werkelijk niet te zuipen. De pasta daarentegen was verrukkelijk. We hebben heerlijk met lepel en vork zitten smullen. Dat was voor de ober een nieuw fenomeen. Een lepel bij de pasta was hij niet gewoon. Met de buikjes rond wandelen we weer richting hotel en vallen snel in een diepe slaap. Het was dan ook al 21.00 uur.....

rietsuiker

1. oogsten

2. persen (koe)

5. koken

6. scheiden

3. persen (machinaal)

costa rica

11.2012 7. scheppen

4. vuur maken

45

8. vijf kilo rietsuiker

Monteverde - Rinc贸n de la Vieja 05 november 2012

het hoekje van de oude vrouw naar het noorden van Costa Rica.

costa rica

11.2012

47

Tijd om weer verder te reizen. Naast de hobbelige route van de heenweg blijkt er nog een pad te zijn. We besluiten die te nemen en komen tot de conclusie dat die niet veel beter is dan degene we al hadden gezien.

Wel was hij een stuk breder en met de nodige ervaring voeren we het tempo iets op. De rechter achterband baart ons nog steeds zorgen. Die word alsmaar slapper.

Maar goed, zolang we de velg nog niet raken tuffen we maar gewoon door.

In een mum van tijd dalen we flink wat meters in hoogte.

Hiermee wordt de temperatuur ook snel een aantal graden hoger. We krijgen weer het gevoel dat we in een tropisch land zitten.

Uiteindelijk komt het weggetje uit op een verharde weg. We zijn weer op weg numero 1 en volgen hem verder naar het noorden. Na een lange en eentonige rit besluiten we er weer eens af te gaan en komen in een klein stadje. We parkeren in het centrum en doen daar een sanitaire stop en een hapje en een drankje. De weg vinden is hier een makkie. De wijken zijn (op z’n Amerikaans) opgedeeld in blokken. Lange kaarsrechte straten met lange rechte zijwegen. Na de stop de snelweg weer op en onze reis gaat verder noordwaarts. De weg komt door de grotere stad Liberia. We spotten in de verte een grote gele ‘M’ en besluiten daar maar eens een hapje te gaan doen. Best lekker na al die rijst met bonen. De tent zit vol met schooljeugd. De een nog vetter dan de ander en we krijgen hier bevestiging dat het niet in de genen zit, maar dat ze de nare Amerikaanse gewoontes imiteren. Dik zijn is klaarblijkelijk een uiting van welvaart. Na de BigMac en Quarter Pounder gaan we naar het winkelcentrum. Olà Jumbo! Een gigantische supermarkt met de naam Jumbo. De huisstijl kleur is niet geel maar rood. Maar zelfs het gekozen lettertype van het logo is ons vertrouwd. Het wemelt er van de banken, dus pinnen we even wat dollars en colonnes.

Het is nog zo’n 30 kilometer naar natuurpark Ricón de la Vieja. Volgens ons boek een erg slechte onverharde weg, maar er is in drie jaar tijd gelukkig e,e,a, veranderd. Er ligt een prachtige gitzwarte laag asfalt voor ons klaar.

Pas na twintig kilometer begint het onverharde gehobbel weer. We komen bij een slagboom en ik vraag me af waarom. Ik vraag de beste man wat hij daar staat te doen en hij antwoordde dat hij het eigenlijk ook niet weet. Het beste idee op dat moment was de slagboom voor me open te maken en we hobbelden vrolijk verder. Waarom dat

Olà Jumbo! costa rica

11.2012

49

bord er stond met een bedrag van 700 Colon werd later pas duidelijk. We reden over het erf van de haciënda. De boerderij is inmiddels omgetoverd tot een hotel en er is van alles te doen. De bekende canopy tocht gaat deze keer niet over de boomtoppen, maar door de canyon over een riviertje. Datzelfde riviertje kun je stroomafwaarts op een grote tractorband afvaren. En natuurlijk zijn er wandelroutes en ritten te paard te maken. We rijden totdat we niet verder kunnen. Een groot hek met een oude boer erachter laat ons er niet langs. We proberen met ons gebrekkig Spaans uit te leggen dat we erdoor willen om een hotel te zoeken, maar die blijken er niet te zijn. Rechtsomkeert dan maar. We komen bij een Lodge die erg Amerikaans aandoet. We informeren er naar een kamer. Bij het parkeerterrein op het erf van de lodge staan allemaal wilde paarden. D.w.z. dat ze redelijk rustig stonden te grazen, maar ze vrij rond konden lopen.

Op weg naar de kamer valt ons op dat het erg stil is. Je kan er een speld horen vallen. Hier en daar loopt een Amerikaan met een te eng klein zwembroekje en een verrekijker om zijn nek vogels te spotten. De gemiddelde leeftijd is ver boven de onze en we besluiten verder te kijken. Terug naar de haciënda. Daar aangekomen krijgen we een goed gevoel. Deze plek past veel beter bij ons. Aan dat gevoel werd abrupt een eind gemaakt, want ze waren volgeboekt. Terug naar de Lodge? No way!

Dan het park maar weer uit. De vriendelijke man bij de slagboom ziet ons aankomen en heeft de boom alweer open eer we er zijn. Olà! roep ik vriendelijk en wuif de man vaarwel. Een paar honderd meter verderop kunnen we rechtsaf een zandpad in.

Een steile rechte zandweg omhoog zorgt ervoor dat ik standje ‘L’ moet gebruiken van de automaat. Dit is de laatste stand, dus als die het niet redt zullen we datzelfde pad weer achteruit rollen. Gelukkig klaart de 4WD de klus en parkeer ik hem bovenaan de berg.

We treffen een knusse plek en worden verwelkomd in het Nederlands door iemand met een Belgisch accent.

Het was d’n Yves.

Terwijl hij enthousiast begon te vertellen bespeurde ik een alcohollucht uit zijn mond. Het blikje bier naast zijn stoel bevestigde mijn gedachte. Het blijkt een hotelletje te zijn waar Nederlanders die Costa Rica verkennen elkaar treffen. Erg eenvoudig opgezet, maar des te leuker. Er staat een grote koelkast met drank. Selfservice! Je schrijft op het briefje ernaast wat je genomen hebt. In het midden van de patio staat een lange tafel.

Als je mee wil eten kan dat. Iedereen schuift om 19.00 uur aan en nuttigt gezamenlijk wat de pot schaft.

Voor het eerst zien we asbakken staan. Yves is het niet zo eens met de nieuwe wet en steekt de ene na de andere sigaret op terwijl hij naast het bordje verboden te roken zit. Iets wat ons natuurlijk wel aansprak.

Iedereen die in het hotel kwam stelde zich even voor en als een grote familie wisselden we onze reisverhalen uit. Omdat er ook een Noors stel bij zat ging alles in het Engels. Maar dat mocht de pret niet drukken. We besluiten om twee nachten te blijven om de omgeving te ontdekken. Er is van alles te doen. Behalve de vulkaan op. Een jaar geleden is er een grote energiecentrale gebouwd die de energie onttrekt aan de vulkaan.

Sinds hij operationeel is mag je de vulkaan niet meer op. Op zich een grote teleurstelling voor mensen die juist daarvoor komen, maar wij hebben al genoeg vulkaan gezien op onze reis. Yves was een soort cowboy geworden in zijn doen en laten. Hij vertelde vol enthousiasme over de mooie ritten die je te paard kon maken. Het enthousiasme was zo aanstekelijk dat we overstag gingen. Dat hadden we nooit gedacht. We gingen paardrijden...

Aan de verhalen van Yves kwam geen eind. De stiltes tussen zijn zinnen werden wel langzaamaan langer.

En later zelfs de stiltes tussen zijn woorden. Hij was zo dronken als een aap. Maar vervelend was het niet.

Nu konden we tussen zijn woorden door ook met de andere bezoekers een praatje maken. Er werd gezellig gebabbeld en gedronken. Ik had de fles Bacardi uit mijn tas getoverd en hij smaakte goed. Waar we andere avonden al voor 21.00 uur op bed lagen werd het hier snel middernacht. Geen tv, geen luxe, maar gewoon gezellig met z’n allen rond tafel.

Gezellig aanschuiven en eten wat de pot schaft. costa rica

11.2012

51

cowboy Yves

Rincón de la Vieja 06 november 2012

Kokkie Kraaaaauw! de huispapegaai als wekker

Kokkie lief! Goeiemorgen! Paaaaapaaaaaa!!!!! De wekker van deze ochtend was papegaai Kokkie. Om 6 uur ‘s ochtends praat het beest voluit. De rest van de dag hoor je hem niet. We hebben geprobeerd hem een liedje bij te brengen, maar veel verder dan ‘toet, toet’ kwamen we niet. We hebben de gasten na ons de opdracht gegeven om ‘Boing, boing’ aan te leren. Wie weet vindt hij ooit nog een maatje die Peppie heet.

D’n Yves had niets teveel gezegd. De rit te paard was inderdaad een ervaring om nooit te vergeten. In ieder geval de drie volgende dagen niet, want je bleef dat beest voelen tussen je benen. Het woord zadelpijn kreeg plots een andere betekenis. Maar ondanks de ongemakken door onze onkunde zouden we het zo weer doen. Het rijden an sich, de prachtige route door zowel jungle, riviertjes als over open vlaktes, en de plekken waar we stopten om even bij te komen.

We stopten bij een waterval waar we even af konden koelen. Yves liet al snel zien dat de plek veilig was door er van de hoge rots in een keer in te springen. Onze manier was iets minder spectaculair, maar toen we er eenmaal in waren was het heerlijk verfrissend. Yves toonde ons een plek vlak achter een grote rots. Als je daar achter ging zitten met je rug tegen de rots kreeg je een natuurlijke massage van de waterval. Een soort van bubbelbad idee, maar dan veel krachtiger. En als de spieren los zijn laat je je meevoerden met de stroming en klauter je een stuk verderop weer op een rots om terug te keren naar de rivier.

Nu we geen beginners meer waren qua paardrijden werden de paadjes smaller en steiler. Machtig om te zien wat zo’n beest allemaal kan. Je hoort en voelt hem werken om je tussen de rotsen door te krijgen waar je heen wilt. Als het steier wordt hoor je hem hijgen en wordt het gezegde ‘werken als een paard’ je helemaal duidelijk. Het is maar 1 PK, maar wel een die niet opgeeft. Wel ben ik blij dat onze motoren niet zo’n eigen wil hebben als dit beest. Wat een eigenwijs karakter zeg! Op de terugweg kwamen we een grote groep paardrijders tegen. En jawel, mijn paard besloot aan te sluiten. Toen ik hem duidelijk probeerde te maken dat dat niet de bedoeling was krijgt hij het idee om vooraan te willen lopen. Gelukkig was daar Don René! Een 72 jaar oude man die onze gids was bij deze tocht. Als een jonge god galoppeert hij op zijn paard en drijft de mijne de juiste richting op. Hij spreekt geen woord Engels, maar zag vast in mijn ogen dat ik hem dankbaar was ;) De rest van de dag nemen we rust. De trip was een hele inspanning geweest en we schuiven onze andere plannen een dag door. Langzaam druppelt het hotelletje weer vol. Bekenden van de vorige avond waar we onze ervaringen mee uitwisselden en een paar nieuwe gasten met weer nieuwe verhalen. D’n Yves was beduidend rustiger dan de avond ervoor.

Hij kon zich niet alles meer herinneren van de avond ervoor en je zag de twijfel in zijn ogen. Ik heb toch geen gekke dingen gezegd? Hahaha…

costa rica

11.2012

53

costa rica

11.2012

55

De voet van de vulkaan omdat we er niet op mochten.

Ricon de la Vieja - Playa Hermosa 07 november 2012

We worden om half 8 wakker... Jeetje! We hebben uitgeslapen! Dat had vooral te maken met Kokkie. Die was zelf ook nog niet wakker. En ik (Francy) had oordopjes ingedaan uit voorzorg... We waren dus te laat voor het ontbijt dat eigenlijk om 7.00 uur gezamenlijk zou plaatsvinden. Dat was wel jammer maar stiekem was het ook wel lekker dat we uit hadden kunnen slapen. Na het ontbijt gaan we nog een het rondje La Palais doen en daarna zouden we meteen doorreizen. Yves moest boodschappen doen (het bier was namelijk alweer op) hij heeft geen auto, was dus afhankelijk van bus en taxi.

costa rica

11.2012

57

eitje koken?

Aangezien een ander Nederlands stel die ochtend ook vertrok had hij gevraagd of zij hem in Liberia af wilden zetten. Dat was geen probleem. Het enige probleem was dat wij misschien dan al weg waren voordat hij terug kwam... Eerst afrekenen dus. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We dachten allebei nog genoeg cash te hebben. Dat hadden we allebei verkeerd gedacht...

Zelf als we alles optelden, de euro’s, de dollars en de colones kwamen we er nog niet! Betalen met de creditcard dat kon niet... Dan maar via internetbankieren overmaken? Dat had hij liever niet... Hmmm... Toen hebben we de volgende constructie bedacht. We maakten geld over naar Aad en Angeliek want die hadden voorlopig toch nog genoeg cash en kregen we van hun het geld. Daar kon Yves zich ook het best in vinden, dan stond er in ieder geval niks op papier! Zo gezegd, zo gedaan. Het lukte alleen niet met de iPone... Maar met de computer van Yves lukte het gelukkig wel!

Zo, nu eerst ontbijt! Na het ontbijt op weg naar La Palais, een klein gedeelte van Rincon de la Vieja waar je ongelofelijk veel verschillende dingen kon zien. Maar net voordat we wilden vertrekken kregen we telefoon van Yves, of we toch onze kamer leeg wilden maken (wat we eigenlijk niet hoefden te doen, was nog geen kwartier geleden afgesproken...) er kwamen onverwachts nieuwe gasten die hem nodig hadden. We hadden onze spullen toch al gepakt dus dat was geen probleem.

costa rica

11.2012

59

We stappen in de auto, rijden de verschrikkelijk steile en zeer slechte weg naar beneden en staan verbaasd wat dit autootje allemaal kan. We komen bij de slagboom en zien iemand anders staan dan de vorige keer. Deze meneer is niet zo makkelijk... We moeten praten als brugman om zonder te betalen door de slagboom te komen. Het lukt! Yes... We rijden snel door als de slagboom opengaat en willen zo snel mogelijk van de plek wegrijden voordat hij zich bedenkt. We geven gas en plotseling blokkeert het linker achterwiel.

Uiteraard dachten we eerst aan een klapband ofzo. Het was bij vertrek al opgevallen dat de band wederom platter was geworden. De man van de slagboom had het zien gebeuren en kwam onze kant op. Middels Spaans gebrabbel kwamen we erachter wat er aan de hand was.

Met mijn kennis van auto’s was het enige dat ik kon doen er eens aandachtig naar kijken. We zagen niks vreemds, maar weten ook niet hoe zo’n rem eruit hoort te zien.

Gewoon maar eens proberen of we nog verder kunnen.

En jawel, hij was gemaakt! Rustig vervolgden we onze weg. Wel het vertrouwen in de bak nu compleet kwijt.

Na twintig minuten hobbelen komen we aan bij de ingang van het park. Entree 10 dollar per persoon. We betalen en krijgen een briefje met daarop ons nummer...

Als we voor het donker nog niet terug zijn weten ze wie ze als vermist op moeten geven. We vragen ons af of ze ons zouden komen zoeken.

rotte eieren!

costa rica

11.2012

61

Het is half twaalf, het rondje is 2 á 3 uur dus het moet wel lukken voor het donker. We lopen meteen een mooi oeroud bos in met gigantische bomen, kleine riviertjes en geluiden die we niet herkennen. Best spannend. Er is geen aangelegd pad.

Dat is wel apart, hier en daar staan bordjes op kruisingen zodat je wel op de goede weg blijft, een platgetrapt paadje.

We zien een watervalletje, niet noemenswaardig maar wel lief, als we in de buurt komen van de volgende bezienswaardigheid hoeven we niet te zoeken. We lopen gewoon op het gesis en de stank af... Midden in het bos een open plek met rotsen, wat water en een hoop stoom. Zwavelgassen komen uit de bodem. Het eerste teken dat we toch echt wel in de buurt van een actieve vulkaan zijn. Het is onwerkelijk om te zien en de stank is hier niet te harden! Dus ff snel een paar fotootjes en wegwezen! Op naar de minivulkaan. Daar aangekomen hoorden we geborrel en ontsnapte er ook stoom uit de bodem, je voelde de hitte op je afkomen. Best spannend. Na nog een stuk door de bossen komen we bij de modderpotten... Hier zien we verschillende poelen van kokende modder. The blob! Het borrelt flink en de modder spat omhoog. Je waant je in syfy film. Een monster kan elk moment uit de modder omhoog komen. Geweldig! Als we weer verder lopen verandert het landschap van oerbos naar een soort steppe. Raarrrr. Een open vlakte met gras en hier en daar een boom. We slaan nog twee keer een zijweg in om vulkanische activiteiten te zien maar deze kunnen de modderpotten en wat we daarvoor hebben gezien niet meer overtreffen. Het ene was een soort krater waar zwavelgassen ontsnapten, okee, ff kijken, wat een stank! En weer wegwezen. De laatste was een oranje meertje. Wel apart maar niet overweldigend.

Als we weer op het hoofdpad zijn, lopen we na zo’n tien minuten weer het bos in. De uitgang is nabij! Net in het laatste stukje bos worden we verwelkomd door een familie witkopaapjes! Wat geweldig om te zien! Ze springen en rennen boven ons langs hoog in de bomen. Sommigen zijn nieuwsgierig en komen ff naar beneden om te kijken wie er nog meer in het bos is. Wat ons een paar hele mooie foto’s opleverde! Super! Wat een mooie manier om afscheid te nemen van het binnenland van Costa Rica!

Eerst even de spullen ophalen en afscheid nemen van Yves. En dan.... Op naar het strand!!!

costa rica

11.2012

63

genoeg tinten groen gezien op naar hemels blauw en goudgeel...

Het is een tocht van zo’n twee uur, aldus Yves. Uiteraard de platte band niet meegerekend. We dalen weer in sneltreinvaart af naar lager gelegen gebied. Aan het eind van de slingerweg komen we weer op weg no. 1 bij Liberia.

De plek om geld, benzine en vooral lucht voor in de band te regelen. Hier is ook hét kruispunt om de route naar zee te nemen.

Onderweg komen we langs een vestiging van Europcar.

De band was juist vol en we wilden voor donker op het strand zijn. Goed om te weten dat ze hier zitten, maar toch maar doorrijden nu. Na wat strandjes te hebben gepasseerd stranden we in Play Hermeso. Dat ziet er goed en gezellig uit. Effe wat hotels checken. Na (om diverse redenen) een hotel van 150 en een van 25 dollar afgewezen te hebben vinden we een geschikte plek.

Vrij vertaald heet het hotel ‘zeilboot’ en het ligt pal aan het strand. Precies zoals je het in de reiscatalogi vindt. De kamer is voorzien van alle luxe. Voor het eerst hebben we een kamer met airco en dat is geen overbodige luxe. De temperatuur is inmiddels gestegen

naar 30+ graden. Als we de sleutel krijgen informeren we eerst naar de handdoeken. Dit om te beginnen met een duik in de Atlantische oceaan bij zonsondergang.

De overige gasten - die waarschijnlijk de hele dag aan het zwarte strand hebben gelegen - zitten al aan het avondeten, maar wij komen warm en plakkerig uit de auto gerold. De plons was kort maar krachtig. Zwart zand en een vislucht zorgden voor een aanpassing van de plannen. Het zwembad in! Naast het zwembad stond een partytentje met een barbecue. Een kok met muts zoals je ze in een sterrenrestaurant zou verwachten stond heftig te bakken. Na ons zwembad avontuur even de douche in en lekker opfrissen. Vervolgens zijn we aangeschoven

costa rica

11.2012

65

en hebben we getest of die knakker zijn muts wel waard was. En dat wassie! Wat hebben we heerlijk genoten van een mals stukje vlees vergezeld van een gepofte aardappel en diverse groentes. Wijn is ook hier afgeraden, dus dan maar aan de Bacardi Sprite en de Gin Tonic.

Toen we de smaak te pakken kregen kwamen we erachter dat de bar voorzien was van een slot en het personeel de sleutel niet had. Toen nog maar een sigaretje gerookt en plots ging het licht uit. Volgens ons een hint om ons nestje in te duiken. Zo gezegd, zo gedaan...

costa rica

11.2012

67

mangoest

de zon in de zee zien zakken OP HET GROTE STRAND (MET ZANDVLOOIEN, MUGGEN EN MEER VAN DAT GESPUIS) Playa Hermosa - Playa Grande 08 november 2012

costa rica

11.2012

69

Heerlijk geslapen! Een prachtig uitzicht deze morgen.

Zon, zee, strand en wuivende palmen.

Is dit de plek waar we langer willen blijven? Je zou denken van wel, maar we hebben in ons boek gelezen dat er nog een heleboel stranden meer zijn en ieder strand heeft zijn eigen kenmerken. De een heeft wit zand, de ander is wit van de schelpen. De een heeft hoge golven voor surfers, de ander weer een mooie zonsondergang.

We besluiten dus een stukje zuidelijker te gaan kijken.

We rijden gewoon wat rond en stoppen als we iets zien dat ons wel aanstaat. Maar eerst naar Europcar? Het is nu of nooit. Of we gaan de auto omruilen of we moeten er niet meer over miemelen. We hebben de hele dag voor ons en besluiten het barrel te gaan ruilen voor een andere. Eenmaal bij Europcar aangekomen is de man achter de desk kort en helder. Don’t have otter car, don’t have mecanic. Da’s op zich een vreemde uitspraak, want we hebben net twee monteurs gezien en het park staat vol met auto’s. Dan nog maar eens het verhaal vertellen. Zijn gezicht vertelt ons dat hij er vandaag eigenlijk niet op zit te wachten. Nog maar eens uitleggen wat de bedoeling is. Hij staart wat naar zijn computerschermen en rammelt wat met zijn toetsenbord.

Hij is hier duidelijk degene die heeft gestudeerd.... Hij overlegt nog even met zijn monteurs (die hij niet had) en ze brabbelen wat in het Spaans. De handgebaren en het woord ‘cambio’ zeggen mij genoeg. Ze hebben een oplossing bedacht om van deze vervelende toeristen af te komen. Ze gaan het wiel vervangen door het reservewiel en hem aan de volgende toerist meegeven. Binnen een half uurtje kregen we een andere auto mee. Deze was van precies hetzelfde merk en type, maar duidelijk

costa rica

11.2012

71

minder afgeragd dan degene die ons daar gebracht had.

Er zaten veel minder krassen en deuken op en hij had goede banden. Ook bi het intrappen van het gas merkten we duidelijk verschil. Op naar het zuiden!

We belanden uiteindelijk bij Playe Grande. De naam zegt het al. Een mooi groot strand. Deze keer met wit zand en hoge golven. Het hotel dat we op internet gezien hadden bleek in werkelijkheid niet zo fraai. Dat je met de juiste lens een mooi zwembad kunt maken van een pierenbadje werd snel duidelijk. Ook de kamer was niet wat we ervan verwachtten. Het lag niet aan het strand en de waterval op hun site bleek niet in de buurt. Daarvoor moesten we 2,5 uur rijden, naar Ricón de la Vieja...

Inderdaad; daar waar we zojuist vandaan kwamen. Een kleine zoektocht bracht ons bij het juiste adres. Hotel Las Tortugas. Wat niet meer dan ‘De schildpadden’ betekent. We besluiten om hier twee dagen te verblijven.

Dan hebben we tijd om de was te laten doen en om onszelf eens rust te gunnen. Daar zijn we wel aan toe.

Het was allemaal erg prachtig de laatste dagen, maar van luieren is het nog niet gekomen. We hangen aan het zwembad en liggen in de hangmatten. We bekijken de zonsondergang vanaf het grote strand en concentreren ons op eten en drinken. Heerlijk! Het happy hour bestaat uit 2 margarita’s halen en eentje betalen. Nou, da’s met enige regelmaat gelukt hoor ;) Yummie!

luxe ekster

Playa Grande 09 november 2012

lekker niks! relaxen in een natuurreservaat

costa rica

11.2012

73

De ingeslagen weg van gisteren gecontinueerd.

Luieren, lezen, aan het zwembad vertoeven, deze verhalen schrijven want we lagen inmiddels aardig wat dagen achter.

De was wordt netjes schoon teruggebracht. We leven als een god in Costa Rica. We vertoeven wat tijd op FaceBook, WhatsApp en lezen het laatste nieuws uit ons koude kikkerlandje. Bij een verhaal over een dubbele moord in Oss denken we even aan de wijze woorden van Oma Ria bij vertrek; doen jullie wel voorzichtig daar in dat verre vreemde land? Nou, het enige dat hier onlangs vermoord is zijn een paar vervelende muggen. Verder is het hier erg vredig en is men continu bezig de natuur te beschermen. Het is dit jaar niet voor niets uitgeroepen tot het gelukkigste volkje op deze aardbol. Proost!

Playa Grande - Puntaneras 10 november 2012

bootje Varen

naar ‘het zandig punt’

Om 7 uur ben ik (Francy) al klaar wakker. Stefan kon de avond ervoor niet zo goed in slaap komen (waar de wespen in onze slaapkamer vandaan kwamen weten we niet maar na de 5de hebben we toch maar het glas fanta weggegooid en de lamp uitgedaan...) dus ben ik stilletjes op het balkon gaan zitten zodat hij nog ff kon doorslapen. Mijn boek was trouwens ook veel te spannend. Nog ff lezen dacht ik. Over een uur is het nog tijd genoeg om te ontbijten, spullen te pakken en naar de volgende bestemming af te reizen. De keus is gevallen op Puntarenas. Een havenstad in de provincie Puntarenas... Heel veel plaatsen, provincies of stranden hebben dezelfde naam. Das best lastig soms. Zo zijn er 3 Playa Hermosa’s...

Om 8 uur maak ik Stefan wakker. Hij begint meteen te krabben. Na inspectie komen we er achter dat hij 32 muggenbulten op 1 been heeft. We besluiten de rest maar niet te tellen om niet al te pessimistisch te worden.

Deze keer hadden de muggen zich tegoed gedaan en dat was best een keer fijn voor mij. Ik had er ook wel een paar maar nog niks in verhouding tot Stefan.

We douchen, ontbijten en pakken rustig de spullen.

Zo! Nu nog afrekenen en we kunnen ‘En route’! De rekening valt deze keer mee. Hadden we niet verwacht na 2 dagen heerlijk eten en een avondje margaritas drinken. We stappen in de auto en zetten koers richting via Playa Naranja. Van daar uit vertrekt de boot naar Puntarenas. We konden ook via het vaste land rijden maar dan zouden we dezelfde weg weer terug moeten zoals we heen waren gekomen. Dit leek ons leuker en spannender. In de auto zit ik de rekening nog te checken van het laatste hotel. Hotel Las Totugas. Nu blijkt waarom de rekening zo laag was. Ze waren vergeten de was erbij te tellen. Dat scheelde toch wel 1/3 van het bedrag! Yeh! Best leuk zo’n meevallertje een keer.

costa rica

11.2012

75

We reden door dorpjes (5 huizen en een koeienstal), we rijden over het platte land, we rijden heuvelachtig gebied in... We komen door een stad. Het zijn mooie vergezichten en leuke taferelen die we zien. Om 13.45 uur komen we aan op plaats van bestemming (de haven...

Het uiteinde van de verharde weg... Die eindigt in de aanlegplaats van de boot). Het was hier uitgestorven.

Op de hoek van de straat stond wel een hotel maar dat was ook alles. Geen dorpje, geen Supermercado, niets!

Verdorie! E de boot was net om 13.00 uur vertrokken...

12 kilometer verderop ligt ook een plaats waar vanuit de boot naar Puntarenas vertrekt. 12 km... Daar ben je zo!

We besloten om daarheen te rijden. Zouden we daar geen geluk hebben konden we altijd nog terug om in Playa Naranja de boot te nemen. Maar 12 km hoeft niet per definitie snel te gaan... We hebben er bijna 3 kwartier op gereden... Wel een hele mooie omgeving maar een verschrikkelijke k*t weg. In tegenstelling tot Playa Naranja was hier van alles te doen. Ze hadden alles, een dorp, winkels, en een boot! Die kwam er aan. We hadden geluk. Het was bijna half 3 en de boot vertrok om 3 uur.

Yes! Dan waren we nog voor het donker in Puntarenas.

Altijd fijn!

We hadden nog niet geluncht.

Beiden hadden we toch wel trek.

Het ontbijt was al een tijdje geleden. We besloten daar een hamburguesa te nemen met een sapje. Het ging allemaal net. We waren net op tijd terug bij de auto voor het boarden...

We reden in colonne naar de boot.

Dat ging niet al te soepeltjes.

We (vooral degenen die voor ons reden) waren in de veronderstelling dat alle auto’s er al af waren. Dus die begonnen weg te rijden. Een regelaar begon wild gebarend uit te leggen dat we als de weerlicht aan de kant moesten gaan. Maar ja, achter ons waren ze ook al doorgereden... Met veel moeite kregen we de auto weer naar achteren. En dat was maar goed ook want er kwam zo’n gigantische MACK truck aan. Het paste allemaal net. Na de truck kwamen nog een paar kleinere auto’s en toen konden wij. Dachten we...

De regelaar begon weer van alles te roepen en te gebaren naar ons.

costa rica

11.2012

77

Maar in het heel snel Spaans kunnen wij dat niet verstaan.

Uiteindelijk begrijpen we hem.

Ik (Francy) moet de auto uit...

Alleen de bestuurder mag in de auto blijven om de auto de boot op te rijden? Ik neem afscheid en ga te voet de boot op. Hmmmm...

Spannend. Ik loop rustig de boot een beetje te verkennen en mezelf af te vragen aan welke kant Stefan omhoog zou komen lopen. Hij moest helemaal met de auto naar het onderste dek. Ik sta aan de voorkant van het schip en zie Stefan al zwaaiend omhoog lopen.

Yeh! Het was niet zomaar dat ik eruit moest zei hij. Er was daar beneden echt geen ruimte geweest voor mij om uit te stappen. We settelen ons boven op het dek.

Het is er warm, vochtig en de muziek staat kneiter hard! Het lijkt wel een feestje! Ondertussen beginnen we al te varen! NS eat your heart out! Precies om 3 uur varen we weg! De muziek gaat nog wat harder en de Costa Ricanen bestellen het ene biertje na het

andere! Ze maken er echt een feest van. Ze beginnen te zingen en te dansen en het bier stroomt rijkelijk. Anderhalf uur varen vliegt om. We hebben echt zitten genieten van de feestende Costa Ricanen. Waren bijna mee gaan dansen en zuipen. Als we de haven (twee palen aan het dok waar de boot precies tussen moet varen) van Puntarenas bereiken is het half vijf. We meren aan en rijden/ lopen aan wal. Stefan pikt me weer op net buiten de boot. (we vonden het al raar dat bij de andere haven zoveel passagiers weer in een auto stapten... We dachten dat het lifters waren. Nu snapten we het volledig!)

Nu op zoek naar een leuk hotel! We hadden nog drie kwartier tot het donker werd. We reden eerst de boulevard af om de omgeving te checken. Er waren genoeg hotelletjes. Nu nog een kiezen. Wat ons wel opviel was dat de ene na de andere politieauto of lopende politieagenten ons voorbij kwamen. Gaf dat een gevoel van veiligheid of juist niet. Daar waren de meningen over verdeeld.

Het eerste hotelletje beviel ons wel maar de kerstversiering in de lobby vonden we allebei wat overdreven. Het tweede hotelletje was een stuk duurder en de ambiance een stuk goedkoper... We stelden ons allebei voor wat er allemaal in deze kamertjes gebeurde.... Het woord peeskamer viel en we liepen door naar het andere hotel. Deze zag er een stuk gezelliger uit! Deze ging het worden! Maar... De zon was aardig onder aan het gaan en dat wilden we nog wel ff vastleggen! We schreven alvast onze naam op het inschrijfformulier, zeiden wat we van plan waren en renden richting de overkant van de straat om de ondergaande zon nog net vast te kunnen leggen. We hadden alleen ons goede toestel nog in de auto liggen.

Dat was wel jammer. Maar de kwaliteit van de foto’s die we maakten met iPhone verbaasde ons! Deze waren aardig goed gelukt. We liepen naar de auto (bij het instappen scheur ik uit mijn linnen broek. Godver!) om deze voor het hotel te zetten en onderweg kwamen wederom weer veel politie tegen. Hmmmm. Zo’n grote stad was wel leuk voor een avondje maar daar gingen we het ook echt bij laten. Bij het hotel aangekomen wisten we niet hoe snel we alles moesten regelen om zo snel mogelijk het zwembad in te kunnen duiken. Na zo’n hete en best spannende dag was de verkoeling van harte welkom! En het was heerlijk. Lekker fris water op je huid, na de hele dag de vochtige hitte te hebben doorstaan!

Zo, nu eerst lekker douchen en dan een leuk eettentje opzoeken. Zo gezegd zo gedaan. Bij het uitkomen van ons hotel sloegen we links af. Tot onze verbazing was naast ons hotel een grote vitrine helemaal in kerststijl ingericht! Bizar! We vonden een leuk tentje en bestelde allebei wat anders. Ik Filet Mignon en Stefan een Lomo ala plancha... Ik kreeg een stuk rundvlees met veel saus en champignons en Stefan alleen een stuk rundvlees... We keken elkaar vragend aan.

Volgens ons was het vlees exact hetzelfde... Deze filet Mignon was wederom geen ossenhaas! Ach ja, het was goed binnen te houden. Stefan had minder geluk. Zijn vlees was behoorlijk droog. Het enige wat hij zei was: Waarom bestellen we eigenlijk weer vlees in een havenstad? En daar had hij een punt.

Het drinken was daar verrassend goed. Stefan bestelde een Bacardi sprite en die kreeg hij! Een groot borrelglas Bacardi werd in zijn glas gegoten. Daarna dezelfde hoeveelheid sprite eveneens uit het borrelglas. Zo! Dat was tenminste nog eens een goede maat die ze hier hanteerden. Na het eten had hij 4 Bacardi/sprite gedronken en het flesje sprite was nog niet leeg...

Rustig slenterden we terug naar het hotel. Het was nog druk op straat in tegenstelling tot de plaatsen waar we tot nu toe waren geweest. Hier ging het na 9 uur ‘s avonds gewoon door. De bankjes aan de boulevard waren allemaal bezet. Auto’s met neonverlichting reden af en aan. De politie ook. We besloten dat het wel welletjes was geweest voor vandaag. Morgen hadden we nog een lange rit te gaan naar Quepos...

costa rica

11.2012

79

Punteneras - Quepos - Ojochal 11 november 2012

kilometers maken op naar het zuiden.

Half acht wakker. Snel wegwezen hier uit de grote stad was de eerste gedachte die bij ons opkwam. Na het ontbijt nog wel ff een sigaretje gerookt op het bankje aan de boulevard. Met zicht op zee. Dat was toch wel mooi!

Spullen pakken, uitchecken en pleituh! Weg uit de betonnen jungle op naar de echte!

Het boek beloofde dat het een mooie rit zou worden langs de kustlijn. Nou, kom maar op! We hadden er zin in. We gingen rijden en zouden wel zien waar de rit zou eindigen... We wilden eigenlijk naar Manuel Antonio, een natuurreservaat aan de oostkust. Daar scheen het regenwoud te eindigen in de zee. En ze hadden witte stranden! Maar of we dat in 1 dag zouden halen was nog de vraag. We zouden wel zien.

Om half 1 waren we bij Manuel Antonio! Dat was snel gegaan en bijna nog geen leuke weg gehad. Op 1 of 2 kleine stukjes na. De rest was lang en recht met alleen maar palmplantages. Dat was wel een domper.

Hier werd het wel mooier. We besloten richting het natuurreservaat te rijden om te kijken of we ergens mooi en lekker konden lunchen. En dat kon! We vonden boven op een helling een restaurant met een gigantisch uitzicht. En inderdaad, het regenwoud eindigde in

zee. Het was super om te zien. Terwijl we daar zaten te wachten op onze bestelling hoorden we de brulapen, die in de bossen verscholen zaten, lekker tekeer gaan.

Het eten was lekker maar dat kwam voornamelijk door het uitzicht. Terwijl we daar zaten besloten we om nog verder door te rijden, het was per slot van rekening nog vroeg. Maar waarheen? We pakten de kaart en besloten om door te rijden naar Ojochal. Daar zat ook een Holland hotel en dat was vorige keer wel goed bevallen.

We belden alvast of er plek was en dat was er. Ze zouden alvast een drankje koud zetten. Mooi vooruitzicht! Pas na Domincal werd de weg echt mooi. Mooie bochten, mooie vergezichten. Niks geen palmplantages meer.

Eindelijk! Nog 40 kilometer te gaan!

Toen we in de buurt van Ojochal kwamen lieten we de Zumo het hotel zoeken. Dat ging niet zo goed. Hij stuurde ons net een afslag te vroeg de weg af. We kwamen op een erg slechte en erg steile weg terecht.

Die weer op de hoofdweg uit zou komen zo te zien op het schermpje... Da’s raarrr. Ware het niet dat er een riviertje de weg versperde en dat we weer helemaal terug moesten... Ondertussen was het best heftig gaan regenen. We glibberden en gleden door de modder omhoog en weer omlaag. Dit was terreinrijden! Na tien minuten kwamen we weer op de hoofdweg. De Zumo een keer uit en aan gezet en wederom het hotel laten zoeken. Nu stuurde hij ons gelukkig wel de goede kant op. Binnen 10 minuten stonden we op de misse van hotel El Mono Feliz! We werden verwelkomd door mevr.

El mono Feliz. Ze vertelde wat we allemaal in de streek konden doen. Ze noemde alle restaurantjes in de buurt, wat echter niet nodig was omdat er maar 2 open waren.

Een derde opende de volgende dag maar die behoorde wel tot de top 5 van beste restaurants in Costa Rica. We konden alleen ontbijten in het hotel. Dus vandaar dat ze dat allemaal vertelde. Het enige wat ons wel leuk leek was de boottocht door de mangrove. Daarna liet ze ons de kamers en de appartementen zien. We besloten voor het houten huisje te gaan. Erg knus en toch lekker ruim.

Wat het rare van het hele verhaal is is het volgende.

Het kleinste kamertje in het, laat ik het hoofdhuis noemen, was natuurlijk het goedkoopste. Het had airco en constant wifi. Je kon ook gebruik maken van de grote keuken en de zitkamer... Van alle gemakken voorzien dus en alles bij elkaar opgeteld dus kei groot! Wij

madagascar

10.2011

81

hadden geen wifi, geen airco, wel een fan die op halve kracht draaide en betaalden de hoofdprijs. Achteraf gezien misschien niet zo slim om voor dat huisje te gaan maar goed. Het was wel gezellig. We komen de centrale veranda opgelopen, een veranda voor totaal drie huisjes, en horen we iemand zeggen: Nou, jullie hebben ook lekker weer meegenomen... een stelletje die wie al eerder tegen waren gekomen in het vorige Holland hotel bij Yves (Zij gingen door bijna heel Costa Rica en alleen bij Holland hotels... Je moet er maar zin in hebben dachten wij.) was al een dag daar.

We besloten om wat boodschappen gaan te doen voor het ontbijt morgen. In de supermarkt besloten we om ook die avond maar zelf te koken. Das lang geleden. Het werd een kippensoepie van maggi, ze zijn hier dol op maggi. Overal zie je er reclame voor. Begeleid door een heerlijke toast met kaas. Voor de lunch namen we instant noedels, altijd lekker! Wat eitjes, water, een sapje en wat pinda’s. Zo, nu naar het huisje en relaxen. Het weer was ontzettend vochtig en warm! Het regende niet meer maar je was toch kletsnat!

We gingen lekker zitten lezen en toen we honger kregen maakte we het soepie en de toast. Het werd donker en de geluiden om je heen veranderden van tsjilpende vogels naar krekels, een stromend riviertje en nog veel meer geluiden die wie niet thuis konden brengen... Heel apart.

Niet eng, op de een of andere manier vonden we het wel rustgevend.

De andere Nederlandse stelletjes gingen uit eten. Toen het eerste stelletje terugkwam raakten we aan de praat.

Ze kwamen gezellig bij ons zitten, namen hun eigen biertjes mee en wij zaten aan de Bacardi sprite... Het andere stelletje kwam terug en zij streken ook bij ons neer. Zo hebben we de hele avond lekker zitten kletsen met z’n zessen, allemaal toeristen uit Nederland. Voor we het wisten was het al elf uur... Dan toch maar naar bed gaan want morgen is het weer vroeg dag! Als je dan daar, eigenlijk midden in het regenwoud, op bed ligt is het best een herrie. Maar desalniettemin vielen we als een blok in slaap.

Mister plastic fantastic?

bootsafari over het kaaiman kanaal Ojochal 12 november 2012

We huren een watertaxi met gids en kapitein. We gaan de rivier op om krokodillen te spotten. De gids weet alle plekjes en heeft veel informatie over de plaatselijke flora en fauna voor ons.

We mogen kiezen of we stroomopwaarts of stroomafwaarts willen varen. We besluiten om richting zee te varen.

Het water is hier erg brak en daarom uitermate geschikt voor mangrove. Er zijn 3 soorten te vinden en de gids vertelt alles over de bijzondere bomen. Hij plukt wat van de vruchten en snijdt ze open om te laten zien hoe de mangrove zich voortplant. Iedere soort op een geheel eigen manier, maar allen succesvol gebleken.

Op de rivier drijven water hortensia’s. Dit is geen lokaal gewas, maar die is hierheen gebracht vanuit Zuid-Amerika om het water te zuiveren. De banaanplantages werden bespoten met gif en dat is in het water terecht gekomen. De hortensia’s zijn in staat om het gif uit het water te zuiveren.

Helaas is het zo’n sterke plant die tegen gif kan dat het nu een plaag begint te worden. De enige manier om de plaag een beetje te bestrijden is met het zoute water dat bij vloed de rivier instroomt.

We varen de rivier af en spotten allerlei beesten. Heel veel verschillende vogels. Maar ook kaaimannen, slangen en aapjes varen we rustig voorbij. De bijzonderste vogel was de ‘Great Potoo’. De gids vertelde dat vogelspotters speciaal naar Costa Rica komen om twee soorten te spotten. De Potoo was er daar één van. (Die andere is de Quetzal die we later nog gaan zoeken..) De Potoo is erg moeilijk te spotten omdat hij zichzelf voordoet als een tak van de boom waar hij in vertoeft. Hij zit rustig in de boom en als er iemand in de buurt komt gaat hij in de ‘tak houding’ en doet alsof hij er niet is. Samen met zijn schutkleur zorgt deze houding ervoor dat je hem nauwelijks ziet zitten.

Op de terugweg beleefden we het hoogtepunt. We spotten een krokodil. Snel in zijn achteruit en foto’s maken. Hij zat muisstil en hij glom zo hard dat we dachten dat hij van plastic was. Totdat we dichterbij kwamen... Plots begon hij te blazen en klapte zijn bek met een enorme kracht hard dicht. Daar moet je niet tussen zitten ;) Hij verdween snel het water in en we vervolgden onze boottocht.

costa rica

11.2012

83

‘Ik ben een tak!’-vogel

costa rica

11.2012

89

crocs速

Costa Rican bolas

Tegenvaller van Costa Rica is het gebrek aan identiteit, geschiedenis en cultuur. Ze hebben prachtige flora en fauna, maar daar heb je het wel mee gezegd.

Totdat we bij een park kwamen met allemaal perfect ronde stenen. Deze stenen komen uit de tijd van de indianen. Ze hebben hier niet altijd gelegen, maar zijn door de aanleggers van bananenplantages hier naartoe gebracht. Van oorsprong lagen ze dus verspreid over het land. Het mysterieuze van de stenen is - naast dat ze perfect rond zijn - dat de locaties van de stenen overeen kwamen met de stand van de sterren. Hoe ze er gekomen zijn en hoe ze gemaakt zijn is nog steeds een raadsel.

Waarschijnlijk zal dat ook altijd zo blijven.

Tijdens onze doorreis komen we weer langs prachtige uitzichten en nemen de tijd om er even van te genieten tijdens een heerlijke lunch.

We rijden door een klein stadje dat wederom bestaat uit blokken van huizen met daardoorheen lange rechte wegen. Berg of geen berg, de weg zal rechtdoor gaan! Dat zorgt ervoor dat we stukken tegenkomen die ontiegelijk steil zijn. Het is te vergelijken met San Francisco. je weet wel, waar al die achtervolgingen in bekende films zijn opgenomen. Het percentage durf ik niet te schatten, maar als het in Nederland geweest zou zijn zou het vol staan met waarschuwingsborden.

Hier is dat niet het geval en eigenlijk ook niet nodig.

Je ziet toch zelf ook wel dat het steil is?

costa rica

11.2012

93

Ojochal - Cerro de La Muerte 13 november 2012

De berg des doods We hebben hem overleefd!

In een paar uur van zeeniveau naar 3000 meter hoogte.

Een bijzondere ervaring. Omdat het zo snel gaat valt het des te meer op hoe het landschap verandert. Ieder half uur zie je weer totaal andere begroeiing. Mos wordt plotseling rood en bomen en planten zie je ineens in heel andere kleuren dan we tot dusver hadden gezien.

We bereiken de wolken en tuffen rustig door. Even later zijn de wolken onder ons en is het weer prachtig weer.

We besluite te gaan overnachten in Cerro de la Muerte, wat ‘Berg des doods’ betekent. Klinkt enger dan het is hoor, want de naam is vroeger ontstaan. Toen waren er nog geen wegen en geen auto’s. De mooie tocht die we in een paar uur aflegden moest destijds te voet worden gedaan. Dat was een fikse wandeling van 11 dagen en je kwam onderweg niets of niemand tegen. Je was op jezelf aangewezen en de ijle lucht en strenge koude zorgden ervoor dat men de reis soms met de dood moest bekopen.

Eenmaal aangekomen treffen we een plek die doet denken aan een Oostenrijks berghutje. Een houten hutje waar speciaal voor ons de kachel nog eens extra wordt opgestookt. Buiten vliegen de kolibries vrolijk af en aan. Het blijft een mooi schouwspel om ze zenuwachtig op en neer te zien vliegen. Afgewisseld met stilhangen in de lucht. Het zijn vogeltjes die kleiner zijn dan een gemiddelde vlinder van hier.

costa rica

11.2012

95

We nemen gezellig plaats bij de haard in het restaurant en kletsen er gezellig op los. We schrijven ook meteen maar weer een stukje reisverslag op de iPad. Typisch zo’n plek om daarmee bezig te zijn. Er is gewoonweg verder geen flikker te doen ;) De douche hebben we vandaag maar een keertje overgeslagen. Het was steenkoud en de douchekop beloofde ook niet veel soeps. Tenminste, als je ooit geleerd is dat water en elektriciteit niet bepaald elkaars beste vrinden zijn.

Zoals overal in Costa Rica hebben ze ook hier weer de nodige honden. Weer of geen weer. Braaf staat de hond op de uitkijk. Maar waar kijkt hij eigenlijk naar? Geen idee, want er was inmiddels een flinke wolk voor ons uitzicht gezakt die het prachtige uitzicht belemmerde.

We hebben een prachtig uitzicht en spreken met de zoon van de eigenaar af om de volgende dag op zoek te gaan naar de Quetzal. Daar staat deze plek om bekend. Het is die bijzondere vogel die alleen hier te spotten is.

costa rica

11.2012

97

Eenmaal in ons huisje gekomen maken we kennis met de nachtinsecten. Gigantische motten krioelen over ons raam en ‘stofzuigen’ alle kleinere insecten op.

Gelukkig hebben we een klein kacheltje op de kamer, maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Het is er steenkoud en we kruipen lekker tegen elkaar aan in de hoop dat een van ons de ander een beetje warm kan houden.

Pad of waterval?

99% kans om de quetzal te spotten Yep. je raad het al...

Cerro de La Muerte 14 november 2012

costa rica

11.2012

We hebben 99% kans om hem te spotten... Kat in ‘t bakkie, zou je denken. Wel om 5 uur je nest uit. maar dat hebben we ervoor over. Vogelspotters zijn we zeker niet.

Maar diegene die dat wel zijn komen speciaal voor het beestje deze kant op. Samen met de ‘Great Potoo’ staan ze fier bovenaan het lijstje van iedere vogelliefhebber.

Maar helaas. Hij was er wel. Maar we zagen hem niet. Ook met dit weer zit hij hoog in de bomen vrolijk te zingen.

Maar dat is nou juist het probleem. We hebben een gids met een gigantische verrekijker bij ons. Hij doet nog wel een poging, maar omhoog kijken tegen de regen in valt echt niet mee.

Bij het ontwaken zagen we de bui al hangen. Zowel letterlijk als in figuurlijke zin. Zou het beste beestje wel zin hebben vandaag? Ach, 99% kans om hem te spotten een het regent hier het grootste gedeelte van het jaar. Zal toch wel lukken dan? Toch?

Ondanks de tegenvaller hebben we toch een geweldige wandeling achter de rug. Het was wel een uitdaging om de paden te volgen. Ze waren hier-en-daar veranderd in watervalletjes. Omhoog klauteren valt nog wel mee. Maar naar beneden is een heel ander verhaal.

Slippery when wet.

Na de wandeling stond het ontbijt al op ons te wachten.

Nadat we het ontbijt op hadden en een hele wandeling achter de rug, moest de dag nog beginnen. Vroeg opstaan heeft dus toch zo zijn voordelen. We hebben tijd genoeg om op ons dooie akkertje weer richting de hoofdstad San José te tuffen.

99

Very, very big tasty.

Cerro de La Muerte - San José 15 november 2012

stapvoets naar San josé

Dus hier wonen ze allemaal...

Nou, dat van dat dooie akkertje is zeker gelukt! Wat een drukte ineens zeg! Waar we de hele rit de weg voor onszelf hadden moeten we hem hier delen met de hele bevolking van Costa Rica tegelijk. Uiteraard zijn steden drukker dan het platteland, maar het lijkt wel of ze met z’n allen hebben afgesproken om precies nu allemaal samen te komen.

Het type weg helpt ook niet echt. Een slingerend bergweggetje zonder afslagen. Iedereen die hierop zit moet dus naar hetzelfde eindpunt. Inclusief bussen en trucks. Ze hebben hier van die Amerikaanse megatrucks. De ene Mack na de andere probeert zonder de remblokken te verbranden de bergpas af te dalen. Op de motor af laten remmen klinkt als een heuse mitrailleur.

TakakaTakakaa! TakakaTakakaa! TakakaTakakaa!

De een nog harder dan de ander. Inhalen heeft geen enkele zin en dat gebeurt - op een enkele dwaze buschauffeur na - gelukkig erg weinig. Degene die het risico wel wagen zie je een uur later nog steeds als een malloot pogingen ondernemen. Blij dat wij eigen vervoer hadden.

Het langzaam tuffen verandert al snel in stapvoets rijden. En voordat we het weten staan we stil. FILE! Niet leuk, maar gelukkig hebben we tijd genoeg. O ja, en ik heb op de valreep tóch nog iets positiefs ervaren aan het rijden van een automaat. File rijden is een makkie.

Eenmaal in het Best Western hotel van onze eerste nacht aangekomen genieten we onder het genot van een Bacardi Sprite van een uitzicht dat we nog niet gehad hadden. Een mierennest van auto’s die het voor elkaar krijgen om kris-kras door elkaar te scheuren zonder al te veel te botsen. De maaltijd is weer echt Amerikaans.

Geen culinair hoogstandje, maar vooral veul! In ieder geval een goede bodem gelegd voor de terugreis.

costa rica

11.2012

101

Madrid-Barajas Airport

San José - Madrid - Schiphol - Oss 16 november 2012

heb je effe?

acht uur wachten in madrid

En dat was maar goed ook. Na een goede nachtrust is het tijd om het hotel te verlaten. Om de vlucht te halen?

Nee. Omdat we de kamer voor 11.00 uur uit moeten.

De vlucht gaat pas aan het eind van de middag, dus we slenteren nog wat door de stad.

Gelukkig hebben we de Zumo bij en die wijst ons de weg naar een winkelcentrum in de buurt. Althans, dat dachten we. Na zo’n twintig minuten lopen constateren we dat de Zumo ervan overtuigd is dat we nog in de auto zitten... Hij toont wel netjes voetjes op de kaart in plaats van een autootje, maar dat wil blijkbaar niets zeggen...

Het is een fikse wandeling geworden. Gek genoeg voelt dat heel anders dan een wandeling door een natuurreservaat. Er lijkt geen eind aan te komen.

Gelukkig is dat toch het geval en we kopen nog wat souvenirs voor de thuisblijvers. Het idee was tijd doden en dat is zeker gelukt.

Tijd om de auto terug te brengen naar Europcar. Hoewel dit vlot verloopt zijn we toch weer een uur of twee verder eer we bij het vliegveld aankomen. Na het inchecken nog een paar uurtjes wachten en de terugvlucht kan beginnen. Altijd vermoeiend zo’n lange vlucht, maar zo’n 11 uur later landen we eindelijk (inclusief gratis jetlag) in Madrid.

Vermoeid van de lange reis ploffen we neer op een bankje. Het wachten kan beginnen. Onze aansluitende vlucht vertrekt pas over 8 uur... Het is een prachtig vliegveld. Een architectonisch hoogstandje. Tenminste, dat vond ik het eerste uur. De uren daarna was ik steeds minder onder de indruk van het gebouw. Daar kon het gebouw niets aan doen, maar de vermoeidheid heeft zijn tol geëist. Na een vlucht van 2 uurtjes komen we weer aan in ons koude kikkerlandje. Brrrr..... Da’s fris zeg!

Snel de auto in en op weg naar Oss. Zo’n 36 uur nadat we in San José het hotel verlieten zijn we weer lekker thuis! In ons eigen hotelletje waar we weer van alle gemakken zijn voorzien.

costa rica

11.2012

103

Weer naar huis een aanrader voor de echte natuurliefhebber

01.11.2012 - 16.11.2012