Novemberveer

1

33e jaargang, nr.2: Novemberveer

2

33e jaargang, nr.2: Novemberveer

HET VEER

Tijdschrift van de Vlaamse Geschiedkundige Kring 33e jaargang, nr.2

Novemberveer

IN D IT NU MMER:

Voorwoord van de praeses

4

De VGK-kalender

6

Het praesidium verder onthuld

9

Gate, gater, gatest

11

Het FK-ABC

14

Filoleaks

18

IsraĂŤl en Palestina - DEEL II

20

Schandalig gespeeld met Ferre

25

Lolita - Een recensie

26

Uit de toon: muziekschandalen

28

Bo’s studentenkeuken

32

Politie en sociale media

33

De vrolijke vakgroep

35

Analyse: De escapades van de Belgische militaire geheime dienst in de jaren 1920

37

Gent door Ishka verkend

43

De scriptor sluit af

46

Colofon

49

Ereledenlijst

50

Website: vgkgent.be 3

33e jaargang, nr.2: Novemberveer

DE PRAESES VOORWOORD Beste leden en sympathisanten.

Nu het eerste semester voor de helft voorbij is, is het nog eens tijd voor de volgende editie van dit prachtige tijdschrift. Voor ik de andere geÍngageerde schrijvers aan het woord laat, wil ik jullie eerst nog even bedanken voor jullie enthousiaste aanwezigheid op onze talrijke activiteiten. Het academiejaar nam ook dit jaar een vliegende start. Al op dag 1 hadden we, ondanks af en toe wat motregen, een succesvol openingsevent. Het academiejaar werd ook dit jaar op gepaste wijze geopend. Wat staat er hier? Openen? Inderdaad, een academiejaar is pas geopend na de openingsfuif en de openingscantus. Gelukkig waren ook deze activiteiten weer een succes. Gilles Simoens slaagde er in om de Vooruit van begin tot einde op de dansvloer te krijgen, waarna hij het podium over gaf aan de bekwame DJ’s die het publiek op grandioze wijze tot in de vroege uurtjes bezig hielden. Ook op de openingscantus waren jullie in grote getale aanwezig in de prachtige crypte van de Sint-Pietersabdij. De historische sfeer die daar hing, zal bij velen nog lang in het geheugen geprent staan.

Uiteraard hebben we niet enkel gefeest en gezongen, we hebben ook bijgeleerd. Dit kon bij de verschillende lezingen over onder andere Europa en de vluchtelingencrisis of bij de lezing van Jeroen Wijnendaele over de val van Rome en hoe die in de huidige media wordt misbruikt. Zelfs op sportief vlak hebben we niet stilgezeten, de interfacultaire kampioenschappen zijn al op volle gang en op 26 november vindt het interfacultair toernooi plaats. Hoewel het IFT bij het schrijven van dit voorwoord nog in de toekomst ligt, zal het bij de uitdeling van dit Veer al voorbij zijn. Hopelijk hebben onze Blandinia teams nu eindelijk eens die vervelende sportwetenschappers en burgerlijk ingenieurs een goeie les geleerd. Goed gedaan teams! (Hopelijk toch)

4

33e jaargang, nr.2: Novemberveer

Hoewel wij (aspirant) historici zijn en we vaak naar het verleden kijken, stel ik voor dat we toch even het omgekeerde doen en naar de toekomst kijken. Met toekomst bedoel ik dus uiteraard de komende activiteiten die op onze rijkelijk gevulde kalender staan. Centraal staat uiteraard ons galabal op vrijdag 27 november in de Salons Carlos Quinto, waar we onze 84ste verjaardag zullen vieren. Voor wie niet tot dan kan wachten om zijn/haar beentjes uit te slaan en een ‘dansken’ te placeren, is er op 10 november onze nilliesfuif in de nieuwste fakbar van Gent, de Delta. Een andere grote activiteit is de reis naar het sprookjesachtige Kopenhagen. Indien deze reis nog niet avontuurlijk genoeg voor jullie is, is er uiteraard nog de skireis tijdens de intersemestriële vakantie. We zouden echter de VGK niet zijn als we geen sportactiviteit hadden voorzien voor de ‘iets’ minder actieve sporters. Op 3 november organiseren onze sportpraesides namelijk een pokertoernooi, je moet er niet veel meer doen dan op een stoel zitten en nadenken. Met een beetje geluk (of spelinzicht) geraak je misschien wel in de top 3 en kan je 1 van onze mooie prijzen winnen. Perfect voor de iets luiere leden onder ons. Nog zo’n mentaal intensieve activiteit is onze kleine quiz op 12 november. Ook hier worden de beste of slimste spelers rijkelijk beloond.

Wie nog iets dieper de toekomst inkijkt ziet in de verte de blok opdoemen. Voor de eerstejaars, jullie kennen deze periode voorlopig nog als ‘kerstvakantie’. Om de overgang tussen beiden zo vlot mogelijk te laten verlopen voorziet de VGK ook dit jaar enkele studentencursussen en een examenbundel. Zo kunnen jullie al iets zorgelozer aan jullie eerste blok beginnen.

Laat ons hier echter niet mee eindigen, er moeten eerst nog enkele maanden vol leuke, interessante, en goedkope activiteiten de revue passeren. Vergeet jullie zeker niet in de schrijven op de VGK Kalender facebookgroep. Ook op de site, het forum en andere sociale media kunnen jullie ons terugvinden. Hopelijk zien we jullie zowel online als in real life nog vaak terug. Tot binnenkort!

Ivo De Wulf Praeses VGK 2015-2016

5

33e jaargang, nr.2: Novemberveer

De VGK-kalender: november 2015 ma

di

wo

do

vr

za

zo

2

3

4

5

6

7

8

Pokeravond

Baskettraining

Concert: Kwabs

Volleybaltraining

Veldvoetbaltraining

9

10

11

IFK Volleybal dames

Minivoetbaltraining

13 Kopenhagen

14 Kopenhagen

15 Kopenhagen

19

20

21

22

Eetweek

Eetweek

26

27

28

29

12 Kleine Quiz

Nilliesfuif 16 Kopenhagen IFK Volleybal heren

Eetweek 23

17 IFK Judo Toneel Eetweek

18 Kringavond IFK minivoetbal D

Eetweek

24

25 Cantus

Blandinia volleybaltraining

Blandinia Debat minivoetVERJAARbaltraining DAG VGK Concert

30 IFK minivoetbal Zwemmarathon 6

Galabal

33e jaargang, nr.2: Novemberveer

De VGK-kalender: december 2015 ma

di

wo

do

vr

za

zo

1

2

3

4

5

6

Concert: Xylourys White

IFK minivoetbal dames

9 Massacantus

10

11

12

13

16

17

18

19

20

Volleybal

7

8

IFK BadKringminton avond Blandinia (enkelspel) baskettraiMinivoetning Schaatsen baltraining IFK basket dames 14

15

Concert: Douglas Firs

Meer informatie op www.vgkgent.be

7

33e jaargang, nr.2: novemberveer

8

33e jaargang, nr.2: novemberveer

HET PRAESIDIUM VERDER ONTHULD Zoals u, pientere lezer, wellicht al lang heeft opgemerkt staat het novemberveer volledig in thema van schandalen. Je kan het gerust een soort “Gate-Veer” noemen. De inspiratie voor dit niet bepaald oninteressant thema valt te danken aan het Volkswagenschandaal dat zich ten tijde van onze redactievergadering voordeed. Verwacht u dus maar aan ontluikende, onvoorspelbare en totaal onverwachte artikels. Eerst echter, zie ik mij als scriptor verplicht een praesidiumschandaal te onthullen. Niet zomaar een praesidiumschandaal, neen, een grote fout die begaan werd door niemand anders dan mezelf. In het voorgaande Veer werd het volledige praesidium voor u in kaart gebracht, uit de doeken gedaan en vooral voorgesteld. Een taak die ik met veel plezier op mij nam, aan geen kanten vermoedend dat het zo’n ernstige gevolgen kon hebben… Onze dierbare reispraeses werd vergeten in het Septemberveer.

Als één van de eersten werd zij beschreven in een tekstje maar een strakke deadline en misschien een klein beetje nalatigheid zorgden ervoor dat ze uiteindelijk niet tussen de andere praesidiumleden in het Veer stond. Ik kan de tijd jammer genoeg niet terug draaien, maar bij deze dus een povere inhaalbeweging van wat ik heb goed te maken. Isabeau Cooman, mijn oprechte excuses voor dit vreselijke schandaal.

Isabeau Cooman - “stille wateren, diepe gronden” Hoewel haar quote anders zou doen vermoeden, zijn de woorden spontaan, goedlachs en veelzijdig onze reispraeses op het lijf geschreven. Belangrijk om weten is dat het feesten haar al van jongs af aan bekend is, opgroeiende in het carnavaleske Aalst. Het zal dan ook niet verbazen dat ze rond het VGK-gebeuren de spontane Amberfeestjes hoog weet aan te prijzen. Als je haar het komende academiejaar daar toevallig aan de toog (of in de voorraadkast) weet te vinden, vergeet dan zeker niet l’Amour toujours van Gigi d’Agostino op te zetten, haar favoriete Amberplaat. Maar, veelzijdig als ze is, profileert ze zich ook als een ware Bruce Springsteen fan, boekenwurm en fervente reiziger. Italië heeft haar hart gestolen, maar in Gent vertoeft ze al graag eens in het designmuseum wanneer ze niet met UGent-gerelateerde zaken bezig is. De reizen van de VGK worden dit academiejaar door haar georganiseerd, dus laat bij deze al je twijfels om deel te nemen als donderslag bij heldere hemel verdwijnen.

9

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Van deze prachtige kans het nog eens over het praesidium te hebben moet ik natuurlijk ook gebruikmaken om onze recentste aanwinst, studiepraeses en geëngageerd VGK-er in hart en nieren, even in de verf te zetten. Dames ende heren, onze Ferrelove...

Ferre Windey – “We're all in the gutter, but some of us are looking at the stars” O. Wilde Ferre Windey Laureyns heeft een aantal troeven die hem zonder enige twijfel uniek maken in zijn bestaan. Zoals jullie in het vorige Veer al konden lezen, is zijn gevoel voor drama nooit ver te zoeken. Daar hangt aan vast dat hij al graag eens “hard to get” speelt, wat ervoor zorgde dat hij pas eind september heeft toegezegd om studiepraeses van de VGK te worden. U kunt zich wellicht inbeelden dat zijn intrede niet onopgemerkt aan ons voorbij ging, we wachten nog altijd op zijn vat dat hij binnenkort trakteert in de Amber. Uiteraard is iedereen meer dan tevreden om onze eeuwig enthousiaste en gemotiveerde BV te kunnen verwelkomen binnen ons praesidium. Huh wacht… BV? Ja u las het goed, we hebben hier te maken met de enige echte zanger van “Met mijn ogen toe”, één van de beste nummers die het podium van Eurosong for kids ooit heeft gekend. Verder is hij actief in de Vlaamse scholierenkoepel en als KSA-leider in Zomergem, het warmste dorp van Vlaanderen. Dankzij deze ambitieuze kerel zullen jullie op studievlak in geen geval tekort komen dit jaar!

Nele Defruyt

10

33e jaargang, nr.2: novemberveer

GATE, GATER, GATEST Om te beginnen even een korte toelichting voor de gate-leken onder ons. Het begon allemaal bij het grootste Watergateschandaal in het begin van de jaren 70. Sindsdien staat het woord gate zo goed als gelijk aan onherroepelijk schandelijk schandaal. Voor inlichtingen bij het Watergateschandaal zelf: zie cursus Historische Kritiek, Marc Boone. Aan alle eerste bachelors: ik gun jullie de eerste kenmismaking met de eigenlijke trendsetter onder begeleiding van professor Boone, een ware gate op zich, ten volste. Dit zeg ik met een meedogenloze oprechtheid, denkend aan de vele levensveranderende, doch eerder onaangename spierverrekkingen en peesscheuren in de dichte nabijheid van de pols, opgelopen gemiddeld gezien op vrijdagochtend rond 10u17.

Genoeg hierover. Now let’s get really dirty. Breng het volgende in herinnering: 2004, de Super Bowl aan alle mensen die geen sportfunctie bekleden binnen één of ander praesidium: een gerenommeerde American footballfinale-, duizenden voetbalfans en anderen, verwachtingsvol uitkijkend naar het langverwachte optreden van Justin Timberlake en Janet Jackson, en dan –waarschijnlijk gaat het hier over de meest besproken, meest bekeken, geciteerde, gevolgde, getweete, gefacebookte, geinstagramde gate aller tijden¹ – verschijnt daar de onverhulde nipple van Janet. Ineens, onverwachts, en vooral onaangekondigd, in volle dansglorie verschijnt daar een stukje vrouwelijk schoons waar schroom Amerika nog niet mee om kan. Blozend draait het mannelijk publiek hun hoofdje weg. Enkel diegenen in Amerika die de nog wel erg clandestiene zaligheden van de pornografie hebben ontdekt, blijven dapper verder staren.

Jacklake deed opnieuw waar ze allebei goed in zijn: Amerika op haar continentale bodem laten daveren, terwijl het aan een zijden draadje van naïviteit bengelt.

¹ Mijn oprechte excuses voor het eerder vermelde en uiterst ongepaste anachronisme, Instagram is inderdaad een jonger fenomeen. Ik hou nu eenmaal van overdrijvingen. Maar ook dit is dan weer een excuus om eens een voetnoot te hanteren in een bijzonder niet-wetenschappelijke tekst. Bijzonder grensverleggend ook.

11

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Mensen bij wie deze gate niet al te welgekend in de oren klinkt, begrijpelijk, ook mijn ouders stonden niet meteen te springen hun op dat moment achtjarige, wereldvreemde dochter ook die nieuwsbeelden te laten zien. Nee, zij dachten: hier, toon haar liever wat bloed en lijden in Irak. En toch, het is hierbij hoogtijd dat u toetreedt tot de wondere wereld van Youtube². En verder tot de nog wonderlijkere wereld van de… actualiteit. Kijk maar naar de nippleslip van Amy Winehouse – wat waarschijnlijk niemand zal verbazen – tot Emma Watson – verbazing neemt toe – en zelfs Josje van K3 – verbazing alom.

Nog een leuk weetje trouwens: vanaf dat eigenste moment worden opnames van de Super Bowl met enkele minuten vertraging de wereld ingestuurd. Je weet maar nooit welke gates Amerika nog allemaal te wachten staan.

Iets minder pittig misschien, hoewel sommigen ook dat betwijfelen, maar wel een klassieker. De Monicagate, ook wel zippergate genoemd. Veel meer uitleg is hier niet vereist. In 1998 kwam aan het licht dat President Clinton zijn zipper niet dicht kon houden bij het aanzien van Monica Lewensky, een 22-jarige medewerkster in het Witte Huis. De buitenechtelijke relatie leidde tot de ware verstoting van Clinton door de House of Representatives en hiermee de start van het impeachement proces, waarbij de in staat van beschuldiging stellen van de president quasi leidt tot een geforceerd aftreden als president. Clinton wuifde de grootsheid van het schandaal echter weg door een periode van zwakte gevoed door familiale tegenvallen, zoals de dood van zijn moeder. Journalisten en politici langs hun kant schilderden hem af als van seksverslaafd tot jong en onbezonnen, waarbij zijn ontrouw slechts een jeugdig exces was, en dus enigszins gepermitteerd. Laten we echter niet vergeten dat de man al enige jaren in de 50 gevorderd was.

² Tip: volg het voorbeeld van de Karel Velles van dit tijdperk. Voetnoot nummer twee – check.

12

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Hiermee valt de Tigergate het best te vergelijken. Deze gate omvat de hele lijst aan echtelijke ontrouwheden die wereldkampioen golfer Tiger Woods heeft afgewerkt.

Velen zijn het er over eens dat hij met die beschamend lange lijst, ook een tweede wereldrecord op zijn naam heeft staan. Nog eentje ten slotte om mee af te ronden.

Een gate die mij zelf verrassend onbekend in de oren klonk en die ons terug bij President Bill Clinton doet belanden. Ieder zijn talent. Hairgate beschrijft de controverse die Clinton veroorzaakte na een kappersbeurt in 1993. Nee, het was niet zijn nieuwe snit die voor het schandaal zorgde, als wel het niet onbelangrijke detail dat hij zich op dat moment aan boord bevond van de Air Force One, die aan de grond stond in Los Angeles Airport. En daar bleef hij nog even staan, want terwijl Clinton genoot van een uitgebreide hoofdmassage van $ 200, liep op de luchthaven hierdoor het tijdschema van andere aankomsten en vertrekken in de war.

Dit alles om maar te zeggen dat ik vooral niemand aanraad diep te verlangen naar een eigen, persoonlijk gateje. Ofwel kost het je een ferme $ 200, of je vrouw of nog erger, een stukje stof. Schandalen zijn geweldig. Zolang ze zich beperken tot de onleefbare wereld van de Upper East Side uit de serie Gossip Girl. Tot zover mijn kennis van Gossip girl alsook die van de schandaleuze wereld van de gates.

Alice Devenyns

13

33e jaargang, nr.2: novemberveer

HET FK-ABC Onze kring, de Vlaamse Geschiedkundige Kring, is aangesloten bij het FK. Maar wat is nu net dat ‘FK’? Wij proberen enkele basisbegrippen te verduidelijken in dit ‘ABC van het FK’.

A – Activiteiten Het FK organiseert zelf enkele activiteiten per jaar. Deze activiteiten bieden een mooie kans om in contact te komen met de andere FK-kringen en studenten van andere hoeken van het academisch spectrum in het bijzonder. Zo zijn er bijvoorbeeld enkele FK-cantussen, de beiaardcantus, de Dies Natalis-fuif en een quiz.

B – Beiaardcantus Een van dé grootste activiteiten is toch wel de Beiaardcantus. Deze cantus, die in open lucht doorgaat op het Sint-Baafsplein, is jaar na jaar weer een feest van formaat waarbij bier, gezang en vriendschap centraal staan.

C – Cultour Een van de meest zichtbare uitingen van het FK is de Cultour-dienst, dit jaar de verantwoordelijkheid van Alexander Ballegeer, ‘Balle’ voor de vrienden. Elk jaar stelt de cultuurverantwoordelijke van het FK in samenwerking met de GSR (met onze eigenste Alex Petermans) een catalogus samen met tal van interessante theatervoorstellingen en concerten aan zeer studentikoze prijzen. De VGK gaat regelmatig naar een voorstelling uit deze catalogus, en het is zeker aan te raden om zelf ook eens de Cultour-catalogus te doorbladeren!

D – Doopdecreet Het FK vaardigt het doopdecreet uit, dat als het ware de krijtlijnen vormt waarbinnen de FK-kringen moeten blijven omtrent hun dooprituelen. Dit zorgt ervoor dat een doop gebonden is aan elke regels en dus binnen de perken blijft. Het doel hiervan is de studentikoze tradities in ere te houden, binnen het kader van een goede verstandhouding met de stad Gent, de universiteit van Gent en de Gentse studentenmaatschappij in het algemeen.

E – Evenementen

De evenementen van het FK worden telkens gecoördineerd door de eventpraesides van het FK, waar we naast Liesbeth Mouwen ook onze eigen prosenior Jasper Standaert terugvinden!

14

33e jaargang, nr.2: novemberveer

F – FaculteitenKonvent De afkorting ‘FK’ staat uiteraard voor ‘FaculteitenKonvent’.

G – Gent Hoe kunnen we een ABC van het FK maken en de ‘G’ niet voor Gent laten staan?

H – Hoofd Aan het hoofd van het FK staat de praeses. Dit jaar is dat Benoit De Vrieze. Zoals u in de lijst achteraan in de Gentse codex kan zien, hebben al heel wat VGK’ers deze positie bekleed.

I – Interfacultair Aangezien kringen van verschillende richtingen uit verschillende faculteiten aangesloten zijn bij het FK, heeft dit FK een zogenaamd ‘interfacultair’ karakter. We denken hierbij voornamelijk aan het IFT en het IFK, respectievelijk het Interfacultair Tornooi en het Interfacultair Kampioenschap.

J – Jaarlijks herverkozen Het praesidium van het FK wordt jaarlijks herverkozen. Na het indienen van een kandidatuur wordt de senior verkozen wanneer hij op een Algemene Vergadering een tweederde meerderheid van de stemmen kon halen. Voor de overige praesidiumleden volstaat een gewone meerderheid.

K – Konventen in Gent Het FaculteitenKonvent is één van de konventen van Gent. In totaal zijn er 7 konventen aangesloten bij de UGent. Het SK, het Senioren Konvent, verbindt de clubs die gebaseerd zijn op de streek waaruit de student afkomstig is. Het HK, het Home Konvent, verzamelt de verenigingen van de 5 homes van de UGent. Het PFK, het Politiek & Filosofisch Konvent, bevat alle politieke en filosofische bewegingen. Het WVK staat voor het Werkgroepen & Verenigingen Konvent en is een verzameling van verenigingen rond een maatschappelijk of wetenschappelijk thema. Dan is er ook nog het KultK, de verzameling van verenigingen die elk een eigen deel van de Kultuur met een grote K introduceren aan studenten, en het IK, het internationaal Konvent. Dit konvent staat in voor de buitenlandse studenten en de internationale studentenverenigingen. Tot 2012 heette dit het Bijzonder Konvent.

Naast deze 7 konventen Is er ook nog het AK, het ActiviteitenKonvent. Dit is een beetje een buitenbeentje, aangezien het de verenigingen bevat die slechts één activiteit per jaar organiseren. Denk hierbij aan het 12-urenloopcomité of het Massacantuscomité.

15

33e jaargang, nr.2: novemberveer

L – Lustrum Het FK zal in 2016 weer een lustrumjaar doormaken. Het konvent blaast dan 75 kaarsjes uit.

M – Massacantus Een andere belangrijke activiteit is de Massacantus.

Deze wordt georganiseerd door een samenwerkingsverband tussen het FK, het SK en het HK. Op deze Massacantus wordt tevens de Gentse bierkoning verkozen. Elke vereniging mag hiervoor één afgevaardigde sturen. Wie 3 keer op 5 jaar tijd de titel kan bemachtigen, wordt gekroond tot Gentse bierkeizer.

N – (Dies) Natalis

Elk jaar, met de verjaardag van de universiteit, organiseert het FK grootse feestelijkheden rond deze ‘Dies Natalis’, met een altijd succesvolle Dies Natalis-fuif in de Vooruit!

O – Overkoepelend orgaan Het FK is het overkoepelende orgaan van alle verschillende studentenkringen en – clubs die verbonden zijn aan een opleiding of faculteit.

P – Praesidium Praeses: Benoit De Vrieze Vice: Matthias Herthoge Penning: Alan Johnson Juridisch: Mathias Vander Stock Cultuur: Alexander Ballegeer Event: Jasper Standaert Event: Liesbeth Mouwen PR Intern: Axel Baeyens PR Intern: Laetitia Lurquin PR Extern: Isabelle Corneille PR Extern: Anne-Sophie Bom Sport: Siebren Moltzen Sport: Valérie Beckers 16

33e jaargang, nr.2: novemberveer

ICT: Mathijs Moerman ICT: Vincent Cnockaert Vaste Medewerker: David Vandorpe Q – Music FM: 88.6 MHz R – Rectoraat Het FK is aangesloten bij de UGent en kent daarom een nauwe samenwerking met het rectoraat.

S – SK Het SK, of het Senioren Konvent, is de voornaamste doch inferieure tegenhanger van het FK.

T – Therminal De zetel van het FK bevindt zich in de Therminal, Hoveniersberg 24.

U – Universiteit Het FK speelt dus een aanzienlijke rol in uw universitaire studententijd.

V – Verenigen Het FK is eigenlijk een ‘vereniging van verenigingen’. Er zijn in totaal 29 studentenverenigingen aangesloten bij het FK. We kunnen dus stellen dat het FK talloze studenten verenigt, over de grenzen van de opleiding of faculteit heen.

X – Xylofoon De xylofoon is een muziekinstrument behorend tot het gestemde slagwerk dat bestaat uit een reeks houten staven die zijn opgehangen aan een op een frame gespannen touw.

Y – Young but professional Een perfecte omschrijving van het FK-praesidium!

Z – Zatlappen Na afloop van dit ABC heeft u hopelijk een beter beeld op de werking en de rol van het FK. De kritische geest onder ons zal echter door hebben dat diep vanbinnen al deze geëngageerde mensen eigenlijk niets meer zijn dat studerende, organiserende zatlappen.

Maxime Heyndrickx & Wouter Reggers 17

33e jaargang, nr.2: novemberveer

FILOLEAKS Het is niet onze gewoonte te roddelen – integendeel. Eergevoel, een goede smaak en vooral onze communieziel verbieden het ons. Roddelen ondermijnt het vertrouwen tussen onze medeburgers, wakkert haat en nijd aan en slijt op de meest venijnige manier de fundamenten van onze maatschappij weg. Maar. Sommige zaken kunnen nu eenmaal niet langer onder de mat geveegd worden. Al een tijdje worden de gangen van de Blandijn geterroriseerd door dit schorriemorrie. Schorriemorrie?

Canaille! Let wel, we willen hiermee niet beweren dat alle Taal-en Letterkundestudenten hetzelfde perfide en malafide karakter delen. Sterker nog, we dragen onze collega's een meer dan warm hart toe. Maar we kunnen niet ontkennen dat ons een donkerbruin vermoeden besloop na nauwkeurige observatie van het gedrag van een niet nader te benoemen studentenkring verbonden aan de richting Taal- en Letterkunde. Een vermoeden dat onomstotelijk bevestigd werd na de uitgave van hun populaire-gazet-zonder-grote-oplage. De schandalige dt-fouten, manke grammatica en beperkte woordenschat konden we nog toeschrijven aan een gebrek aan inzet of intelligentiequotiënt. Maar het recente verkeerdelijk gebruik van lidwoorden deed al onze alarmen en veiligheidssystemen op tilt slaan. Als ondertitel van het flutbladje, we zullen het bij wijze van herkenbaarheid met de gefingeerde naam 'Dilemma' betitelen, werd door deze studenten 'hét studentenblad van de Blandijn' vermeld.

Deze overduidelijke fout werd door geen enkele corrector rechtgezet, terwijl het overduidelijk 'een studentenbladje van de Blandijn' moest zijn. Erger nog, het werd door de website van dit bladje – ja, er bestaat een website – schaamteloos en in grote letters overgenomen.

U, goed geïnformeerde lezer, denkt natuurlijk dat dit geenszins een fout was. U denkt dat de redacteuren van deze pretentieuze collectie prietpraat gewoonweg de kolder in de kop hebben gekregen en naast hun schoenen zijn beginnen lopen. Maar neen. Zij zijn zichzelf wel degelijk bewust van de ondermaatse kwaliteit van hun eigen blad, iets anders beweren zou onterecht zijn. Niet voor niets opende het scriptoriaal van het Dilemma op 27 september met volgende woorden: “Lieve, lieve, lieve lezer, toen wij drie jaar geleden voor het eerst de Blandijn binnenschreden, kregen we net als jou een Dilemma in de pollekes geduwd. 'Wat een voddenblaadje', dachten we, 'amai zwart-wit, heel edgy hoor'. Wat waren wij (…) intelligente mensen.” ¹ ¹ Authentiek 18

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Zelfkennis ontbreekt het hen duidelijk niet, maar dat zij geen ware Letterenstudenten zijn, kwam vorig academiejaar reeds tot uiting in hun reportage over het leven als dakloze. Prima reportage, niets mis mee, zult u denken. Al deed de titel, 'Gent omzworven', vermoeden dat de betrokken reportagemakers hun serieuze taak als geëngageerde onderzoeksjournalisten nauwelijks serieus namen, net als het feit dat het project reeds na vier en een half uur werd stopgezet. Hieruit lijkt alleen luiheid te spreken, en dat is op zich geen misdaad. Verontrustender is wel dat in deze schamele tijdsspanne het aantal meldingen van geweldplegingen tegen daklozen maar liefst verdrieëntwintigvoudigde. Correlatie is natuurlijk geen causatie, maar goed geïnformeerde kritische burgers kunnen hun eigen verbanden leggen.

Het lijkt niet overdreven te stellen dat de idealen en het gedragspatroon van deze studenten ver afliggen van wat we van een Blandino kunnen verwachten. Onze eerste indruk was dat er geen andere mogelijkheid was dan die van een infiltratie door een horde rechtenstudenten, die na het kleuren van hun haar en het verbergen van hun kostelijke merkkledij de bescheiden en ingetogen sfeer onder ons – brave, naïeve en idealistische letterenstudenten – kwamen vergiftigen. Grondige onderzoeksjournalistiek en het doorpluizen van elk mogelijk artikel op voornoemde vuilspuiterijsite bevestigde gedeeltelijk onze vermoedens en angsten, maar deed tegelijkertijd onze ergste vrees uitkomen. De connectie die Dilemma verbindt met de poel des verderfs, het slot van Beëlzebub, Lucifers buitenhuisje, kortom, de faculteit Rechtsgeleerdheid – blijkt niemand minder te zijn dan een afvallig VGK-erelid. Tim-met-de -moer-los verraadde niet alleen zijn moeder en zijn vaderland -kortom, de VGK-, maar deed dit bovendien in een artikel dat schaamteloos de barbarij van het stierenvechten verdedigt.² De studentenkring der filologen is duidelijk niet de enige kring die voor een waardig overleven niet om een scrupuleuze screening van haar leden heen kan. Een hand in eigen boezem lijkt noodzakelijk. Rechten buiten! Arrividerci, Faculté du Droit! Eén troost blijft: verzoening tussen de Blandijnkringen lijkt mogelijk.. De eindstrijd tussen de Groot-Geschiedkundige Faculteit en de Faculteit der Rechtsidioten ligt nog in de toekomst, maar doemt op aan de horizon! Eendracht maakt macht!

L.A.M. Disclaimer: Bovenvermelde meningen drukken niet noodzakelijkerwijs de mening van de Veerredactie, noch van de auteurs, noch die van Bart De Wever uit. Het Veer neemt met genoegen de uitdaging in haar richting aan, en neemt de handschoen op in de hoop de sportieve vete met Dilemma nog ettelijke decennia te mogen voortvoeren. Als beste blad van de Blandijn doen we dit naar goede gewoonte met een flinke dosis ironie, but we still love you, Dilemma <3. ² Geruchten over talloze weerloze viervoeters, mishandeld tijdens clandestiene dooprituelen van de hier besproken studentenkring, konden niet bevestigd worden. Laten we louter drie woorden vermelden: runderen, uiers, vishaken.

19

33e jaargang, nr.2: novemberveer

ISRAEL EN PALESTINA Van reisverslag naar opinie? – DEEL 2 In de vorige editie van Het Veer lazen jullie al een inleidend deel van dit stuk. Uit de laatste alinea van deel 1 viel af te leiden dat niet alles rozengeur en maneschijn is in the Holy Land. In dit deel zal ik een poging wagen om jullie een beeld te laten vormen van het dagdagelijkse leven in de Palestijnse steden en de constante (in)directe discriminatie die de Palestijnse bevolking moet ondergaan uit “veiligheidsoverwegingen” van Israël.

We hadden het mierennest dat als terecht metafoor de verkeerssituatie in Jeruzalem beschrijft net “overwonnen”, en na onze aankomst in het Abraham Hostel in West-Jeruzalem viel het Niels en mezelf meteen op dat dit hostel ook tours organiseerde. Tours door en voor Israël dachten we. Toen we de infomap echter doorbladerden bleek dat het hostel ook naar eigen zeggen “objectieve” rondleidingen gaf in de Palestijnse steden met de nadruk op jawel, discriminatie en apartheid. We besloten dan ook vliegensvlug om de allerlaatste plaatsen in het busje in te palmen. Na het buitenrijden uit Jeruzalem, wat door onze chauffeur veel makkelijker leek dan dat het voor ons in werkelijkheid was, pikten we onze goedlachse gids op in een Arabische voorstad van the Holy City. Zijn eerste zinnen bepaalden meteen de sfeer van de hele tour: “My name is Tamer, I am a Palestinian and therefore I will have to kidnap you and kill you in front of a camera”, gevolgd door een brede glimlach en een heel enthousiaste “Just kidding guys!”. Na deze eerste indruk die onze Amerikaanse medereizigers zich meteen op hun gemak deed voelen (niet dus), stelde Tamer Halaseh zich deftig voor. Tamer is een belangrijk persoon voor de ontwikkeling van Palestina en voor een gegronde en gestructureerde politieke contestatie tegen het Israëlische beleid. Als een van de verantwoordelijken voor de International Public Relations van de Palestijnse Autoriteit is hij diegene die het Palestijns vraagstuk constant op tafel tracht te brengen en op een constructieve manier het licht aan het einde van wat een eindeloze tunnel lijkt, probeert te zien.

Gezwind nam ons busje ons mee door vele haarspeldbochten richting Ramallah, waar zich het administratief en bestuurlijk centrum van de Palestijnse Autoriteit bevindt. Opvallend is de manier waarop de Joodse nederzettingen strategisch geplaatst zijn op heuvels en andere hoogtes, dit geeft niet enkel een fysiek voordeel t.o.v. de Arabische dorpen en steden maar ook een psychologisch voordeel.

20

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Intimidatie is een woord dat die dag heel vaak door mijn hoofd heeft gespookt. Bij het naderen van de stad zagen we een opvallend, imposant felrood bord waarop duidelijk werd gemaakt dat het voor Joodse inwoners van Israël verboden was om deze zone – zone A volgens de Oslo-akkoorden in 1993, zie kaart - te betreden. Men kan zich bijgevolg de vraag stellen of de checkpoints geen dubbele functie hebben, ten eerste het tegenhouden van Palestijnen met snode plannen richting Joodse steden en gemeenschappen en ten tweede om ervoor te zorgden dat Joodse extremisten geen olie op het vuur zouden gooien in de Palestijnse habitatten. Dit laatste wordt recentelijk echter steeds meer en meer door de vingers gezien door de Israëlische veiligheidstroepen, de dood van enkele Palestijnen tijdens Joodse raids gevoed door racisme en haat in de voorbije weken bewijst dit des te meer. Maar bon, dit zou een reisverslag moeten zijn dat de metamorfose tot opinie zou doormaken, niet omgekeerd.

Eens in Ramallah aangekomen viel het op hoe open en vriendelijk de bewoners waren, er werden ons veel vragen gesteld over onze nationaliteit en over onze drijfveer om Ramallah te bezoeken. Niet om ons te checken, gewoon uit gezonde curiositeit!

Tamer nam ons mee door het kloppende hart van de stad, de fruitmarkt, de pleinen en de koffiehuizen. Een wervelwind aan Midden-Oosterse geuren en kleuren, we voelden ons écht op ons gemak. In het midden van al die drukte bevond zich het busstation van Ramallah, Tamer wou hier even halt houden, we vroegen ons allen af waarom net daar. Waar zich nu een Stars and Bucks-reclame bevond, – jawel, het Palestijnse alternatief voor die andere koffiegigant – werden tijdens de Tweede Intifada in 2000 twee gruwelijk verminkte lichamen van gevangengenomen Israëlische soldaten uit het raam gehouden. Hun ogen en genitaliën werden door een woedende menigte in een cataclysmische situatie uitgestoken en verwijderd en werden als prijzen voor de juichende inwoners tentoongesteld. Een reminder aan het feit dat de vrij vreedzame straten van Ramallah enkele jaren eerder het toneel waren van dit soort fenomenen en dat veiligheid altijd relatief is in dit gebied. Het werd even stil in de groep terwijl dit verhaal bezonk onderweg naar de tombe van Yasser Arafat, u allen bekend. Een spierwit marmeren gebouw met de nodige symboliek inzake afmetingen, de datum van zijn overlijden heeft namelijk de oppervlakte van het hoofdpaviljoen gevormd en zijn levensjaren werden weerspiegeld door het aantal meter dat je moest stappen om zijn graf te groeten/bezoeken. Een oase van rust, de droom die Arafat zelf voor ogen had voor heel Palestina. De tombe zelf werd bewaakt door twee Palestijnse officieren in vol ornaat, eens we echter richting het busje stapten viel het me toch op dat ze beiden gretig naar hun smartphone hadden gegrepen, ach ja wie zou het ze kwalijk kunnen nemen…

21

33e jaargang, nr.2: novemberveer

De volgende stad die op onze route lag was Jericho, the Walls of Jericho zijn helaas niet meer dan enkele restanten die sporadisch opduiken en niet veel boven kniehoogte reiken, ik laat ze dus voor wat ze ooit waren. Ook hier stonden lange rijen wagens met Palestijnse nummerplaten te wachten om de stad in te raken terwijl wij wederom amper hebben moeten wachten. Opvallend in Jericho was een hypermoderne kabelbaan die bezoekers naar de top van the Mount of Temptation brachten, waar Jezus de verleidingen van de duivel kon weerstaan. Gehuld in een prachtig Grieks-Orthodox klooster bevond zich de steen waarop hij dit alles probleemloos heeft doorstaan. Interessant enzovoorts wel, maar indrukwekkend is veel gezegd.

Wel een mooi uitzicht op de Dode Zee, hoezee! Onze open-minded gids ging trouwens iets te charmant om met de vrouw van een norse Amerikaan, wat in onze ogen hilarische beelden opleverde. Voor meer details kan je altijd bij ons terecht…

De laatste halte van onze enorm boeiende dagtrip was Bethlehem, de geboorteplaats van the one and only Baby Jay Jay zoals we hem (te) vaak noemden tijdens ons verblijf daar. De weg die ons erheen leidde werd op vrij frequente basis omringd door barakachtige krotten die bewoond werden door Bedoeïenen, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied bevinden zich dus een heel eind onder de laagste sociale klasse. Ze leven als afvalligen van het afval dat ze verzamelen langs de belangrijkste verkeersaders in het land en het lijkt alsof ze in de ogen van velen niet eens bestaan, dat viel af te leiden uit de weinige aandacht die men er aan besteedde, zowel van Palestijnse als Israëlische kant. Tijdens deze verplaatsing viel het ons alweer op dat Joodse kolonisten steeds dichter en dichter bij en zelfs tussen de Palestijnse dorpen hun nederzettingen bouwden, goed wetende dat ze een groot risico lopen maar o zo gedreven door hun ideologische overtuiging én beschermd door Israëlische wachttorens. De horizon vertoonde een beeld van minaretten en oversized Israëlische vlaggen, verwarrend, net zoals de soms absurde situatie in zijn geheel dus. Op de muur van een tankstation sprong het eerste werk van Banksy direct in het oog, de boodschap van deze graffiti dient geen uitleg te krijgen zoals bijstaande foto duidelijk maakt.

22

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Het viel ons op dat Tamer constant in de weer was met zijn telefoon en voor het eerst ietwat bezorgd leek, eens op de bus vertelde hij ons dat hij het bericht had gekregen dat er kleine rellen waren in Bethlehem. Uitzonderlijk hadden deze niets te maken met de aanwezigheid van de scheidingsmuur maar met een concept waar wij al lang geen voorbeelden meer van kennen: vetemoorden. Kort samengevat had een dokter iemand niet kunnen redden of een fout gemaakt, waarop de echtgenoot van deze persoon de dokter had neergeschoten, de familie van de dokter had dan op hun beurt de winkel van de man in brand gestoken, uitkomst van die brand = 2 doden. Het leger werd opgetrommeld om de gemoederen te bedaren en om ervoor te zorgen dat we er zo weinig mogelijk van zagen. “Image is everything”, zei Tamer ons al fluisterend. De vredige geboorteplaats van Jezus stond nu in rep en roer, ironisch als je het mij vraagt. Gelukkig werden we/onze magen gekalmeerd door het eten van een typisch Palestijnse gerecht, iets met kip en veel groenten. Lekker, maar wel een beetje taai… Op wandelafstand van het restaurant bevond zich de Geboortekerk van Jezus – onderweg naar daar zaten Niels en ik nog steeds de stukken taaie kip van tussen onze tanden te prutsen - het viel ons op dat het merendeel van de bezoekers Russen waren, die, zoals ze het betamen, geen respect hadden voor naaste mens en omgeving tot grote ergernis van aan de ene zijde de Grieks-Orthodoxe en aan de andere zijde de Armeense priesters (de kerk is onderverdeeld in verschillende religieuze secties). Nadat ik het gevecht met mijn junglebroek gewonnen had (je kent dat wel, zo een korte broek waar je langere stukken kan aan ritsen) kon ik eindelijk “de kribbe” betreden. Veel kitsch, weinig kribbe en heel veel wierook om de schimmelgeur te camoufleren. Misschien ben ik iets te koel in mijn verwoording want de devotie die sommige gelovigen ten toon spreidden was wel degelijk erg indrukwekkend.

Onze laatste halte was het Dheisha refugee camp in het zuiden van de stad, geen tentenkamp zoals iedereen zou verwachten maar een volwaardig stadsdeel dat bewoond wordt door generaties Palestijnen die nog steeds de hoop koesteren om zich terug in hun geboorteplaats te settelen.

We werden er onthaald door lachende en spelende kinderen die niets liever wilden dan met ons op de foto te staan en ons hun leefomgeving te tonen. Indrukwekkend om zoveel joie de vivre terug te vinden in een omgeving die er alles aan doet om net dat aspect van het leven te breken.

23

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Het “kamp” grenst aan de ongeveer 10 meter hoge scheidingsmuur die vlak door de infrastructuur en het leven van de Palestijnen werd neergepoot. Hoge betonnen platen met hier en daar een wachttoren beklad met vuur- en verfbommen, de ruiten zijn geblindeerd zodat niemand weet wanneer er effectief een Big Brother is.

Zoals eerder al werd aangehaald is Bethlehem de belangrijkste artistieke speeltuin geweest voor Banksy, zijn werken pronken er op de kale betonnen platen.

De muur is een leeg canvas waarop mensen hun gedachten en emoties de vrije loop laten gaan. Het is een muur die mensen tegenhoudt, maar het is geen muur die de dromen van de Palestijnen tegenhoudt. Hoe zwaar het leed ook is voor de Palestijnse bevolking, ze zullen altijd trachten om vreedzaam te werken aan een oplossing die aanvaardbaar is voor alle partijen. Een myriade aan tegenslagen is er zelfs niet in geslaagd om die visie en die mentaliteit te breken, het is echter wel opletten voor de rotte appels in de mand die zich laten meedrijven door provocaties komende van de andere zijde. Een vijand die met zichzelf niet in het reine is, is gemakkelijker te verslaan. Afsluitend zou ik jullie willen bedanken om dit (ietwat langer dan voorziene) deel te lezen en ik hoop dat ik jullie genoeg geboeid heb om jullie aandacht te houden voor het derde en laatste deel van dit stuk dat zal verschijnen in het volgende Veer. Een korter deel waarin ik zal trachten om de huidige situatie in Israël en Palestina, zijnde het officieuze begin van de Derde Intifada, toe te lichten aan de hand van voorbeelden en getuigenissen die ik jammer genoeg te vaak op de Facebookpagina’s van kennissen uit de regio zie verschijnen.

Maxime Heyndrickx

24

33e jaargang, nr.2: novemberveer

SCHANDALIG GESPEELD MET FERRE Dag allerliefste iedereen! Na een super vermoeiend artikel in het vorige Veer (hét festivalverslag van de eeuw), besloot ik een luchtigere bijdrage te leveren deze keer... Ik zou zeggen, graag gedaan, want vanaf nu kan je jezelf urenlang (of misschien een half uurtje...) verliezen in deze twee puzzels! In de eerste ga je op zoek naar schandalige thema's uit dit Veer. In de tweede puzzel verrijk je je kennis met schandalen uit onze eigen Belgische geschiedenis. Laat u maar ne keer goe gaan, jong! Groetjes, Ferre. xxx

Horizontaal 2. lekkere, handvormige groente 4. schandaal uit 1999 6. ‘de bende van…’ (criminele bende) 7. Lernout & …

Verticaal 1. moordenaar van An en Eefje 2. pedopriester 3. controversiële Antwerpse discotheek 5. controversiële snelwegverbinding

25

8. helikopteraffaire

33e jaargang, nr.2: novemberveer

LOLITA Een recensie “Lolita, mijn levenslicht, mijn lendevuur. Mijn zonde, mijn ziel. Lo-lie-ta: de tongpunt daalt drie treden en tikt bij drie tegen de tanden. Lo. Lie. Ta. Ze was Lo, gewoon La, als ze met haar één meter vijftig ’s ochtends met één sok aan stond. Ze was Lola in een lange broek. Ze was Dolly op school. Ze was Dolores als ze ergens haar naam onder zette. Maar in mijn armen was ze altijd Lolita.”

Toen ik de openingszinnen van ‘Lolita’, geschreven door Vladimir Nabokov (18991977) voor de eerste keer las, was ik overdonderd door de schoonheid ervan. Een paar regels verder krijgt dit o zo mooie fragment echter iets enorm pervers: het wordt namelijk duidelijk dat Lolita een twaalfjarig meisje is, en Humbert Humbert, uit wiens standpunt het verhaal geschreven is, een man van middelbare leeftijd.

Humbert Humbert vergrijpt zich niet naar eender welk kind, maar wordt naar eigen zeggen verliefd op nimfijnen. Dolores Haze (door Humbert Lolita genoemd), het twaalfjarig dochtertje van Humberts hospita, is zo’n nimfijn. Doordat ze in hetzelfde huis wonen, kan Humbert zijn gevoelens niet onder controle krijgen en wordt hij hopeloos verliefd op het meisje. Ten einde raad trouwt hij met Lolita’s moeder, om zo dichter bij Lolita te komen: het is namelijk niet abnormaal wanneer een stiefvader zijn stiefdochter een kus of knuffel geeft. Wanneer Lolita’s moeder echter sterft, zijn alle obstakels letterlijk uit de weg geruimd en kan Humbert Humbert zijn gangetje gaan…

Het boek is enorm bevreemdend, en dat is eigenlijk de sterkte van het verhaal.

Wanneer je begint aan een boek dat over pedofilie gaat, ben je -normaal gezien- al op voorhand vervuld van afschuw, en bij dit boek was dat niet anders. Maar toch kwam het tijdens het lezen nooit zo ziekelijk of degoutant over, onder meer door het prachtige, haast poëtische taalgebruik, door het feit dat het boek enorm vlot leest… Hierdoor kan je gemakkelijk opgaan in het boek, maar dit maakt het gevaarlijk meeslepend. In andere boeken die uit het ik-perspectief geschreven zijn, kan je je dan meestal identificeren met de verteller, meer zelfs, je wilt echt in de huid kruipen van de verteller om helemaal op te gaan in het verhaal. Bij ‘Lolita’ ligt dat anders. Omwille van het feit dat het boek geschreven is vanuit het standpunt van een pedofiel, is dit enorm bevreemdend. Je moet dus als lezer eigenlijk continu moeite doen om je te distantiëren van het boek, wat niet zo als vanzelfsprekend blijkt te gaan. Bovendien wordt door sommige mensen zelfs beweerd dat niet Lolita, maar Humbert Humbert het slachtoffer is in het verhaal. Mij is echter de mening toegedaan dat het verstandiger is om te stellen dat beiden slachtoffer zijn van pedofilie, want voor allebei is heeft het desastreuse gevolgen.

26

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Wat ook zeer kenmerkend is aan dit boek, is de gelaagdheid. Er is namelijk enerzijds de beschrijving van de concrete gebeurtenissen, maar daarnaast is er ook een psychologische uitwerking van het misbruikte slachtoffer en de pedofiel. Humbert Humbert jaagt voortdurend zijn begeerte na, wat vernietigend blijkt te zijn voor meerdere levens. Behalve de briljante uitwerking van de karakters, creëert Nabokov op een fantastische manier een panorama van de Verenigde staten in de jaren 1950.

Ik denk dat het onderwerp, en ook het vertelperspectief, ervoor gezorgd hebben dat het boek aanvankelijk verboden was (dit is meteen ook de reden waarom er in dit Gate-veer een bespreking over ‘Lolita’ staat). Het boek verscheen voor het eerst in Parijs, in 1955. De oplage van 5000 exemplaren raakte vrij snel uitverkocht, maar wanneer Graham Greene de roman als één van de beste romans uit 1955 bestempelde, werd er zeer fel gereageerd tegen het boek. Men noemde Nabokov een pornograaf, wat hij, naar mijn mening, net niet is. Nergens komen er expliciete scènes aan te pas. Het boek is, integendeel, juist heel Vladimir Nabokov teder en bijna empathisch geschreven. Hoe dan ook werd het boek na een proces verboden. In 1958 werd het opnieuw gepubliceerd, zelfs in Amerika. Sindsdien is ‘Lolita’ uitgegroeid tot een echt fenomeen. Er kwam een verfilming in 1962 door Stanley Kubrick en verschillende muzieknummers zijn geïnspireerd door het boek.

Als je dit boek leest, overweeg dan zeker om het in de Nederlandse versie te lezen.

Het werd oorspronkelijk in het Engels geschreven (Nabokov migreerde van Rusland naar de VS), maar het is één van de zeldzame gevallen waarbij het geen schande is om de vertaling te lezen. Rien Verhoef ontving voor de Nederlandse vertaling van ‘Lolita’ namelijk een werkbeurs van de Stichting Fonds voor de Letteren. Maar ook in het Engels klinkt het niet slecht: “Lolita, light of my life, fire of my loins. My sin, my soul. Lo-lee-ta: the tip of the tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth.

Lo. Lee. Ta. She was Lo, plain Lo, in the morning, standing four feet ten in one sock.

She was Lola in slacks. She was Dolly at school. She was Dolores on the dotted line.

But in my arms she was always Lolita.”

Kortom, of je het nu in het Nederlands of in het Engels leest, maakt helemaal niets uit: ‘Lolita’ is een fantastische roman die je moet gelezen hebben!

Caroline Van Sumere 27

33e jaargang, nr.2: novemberveer

UIT DE TOON Muziekschandalen “Schandalig is het! Dat noem ik toch geen muziek meer!” Er is niemand onder onze Veerlezers die deze woorden nog nooit heeft gehoord. Velen onder jullie zullen deze woorden misschien zelf al eens hebben uitgesproken. Talloze keren vertelt mijn nonkel met tranen van het lachen hoe mijn grootvader, zijn vader dus, een soepketel uit het raam gooide en riep: “Kijk! Ik kan net zo’n muziek maken als die waar gij naar luistert!” Men zegt dan wel “over smaken en kleuren valt niet te twisten”, toch heeft iedereen de neiging om wat buiten zijn of haar verwachtingspatroon valt te bestempelen als ‘schandalig’ of ‘verkeerd’. De vraag is echter wat dan precies terecht als ‘schandalig’ kan worden bestempeld. Onverwacht of ongekend betekent namelijk niet altijd dat het onacceptabel is, en zonder het verwachtingspatroon af en toe te doorbreken is innovatie onmogelijk.

Toch wordt dit doorbreken van de verwachtingen van de toehoorder niet altijd in dank afgenomen. Een van de bekendste voorbeelden hiervan zijn de rellen die uitbraken tijdens de première van ‘Le Sacre du Printemps’ van Stravinsky. Het ballet was zowel muzikaal als choreografisch zeer onconventioneel, en het duurde niet lang of de vooren tegenstanders van de opvoering gingen op de vuist. Het verhaal gaat dat de dirigent door het wc -raampje moest vluchten om het gebouw levend te kunnen verlaten. Rellen tijdens opera- of balletuitvoeringen kwamen vroeger nogal vaak voor, maar dat was uiteraard zeer frustrerend voor de mensen die het wél konden appreciëren. Beeld u eens in dat u, in een tijd dat er nog geen cd’s of platen waren, eindelijk de kans kreeg om een beroemde opera te gaan aanschouwen. Daar aangekomen kan u er echter niets van horen omdat de persoon naast u besluit een eigen aria in te zetten van luidkeels boegeroep. Toch leek het Stravinsky, blijkbaar niet de meest opmerkzame onder de muzikanten, een goed idee om een jaar later een tweede opvoering ervan te geven. Deze keer reageerde het publiek dan weer zeer positief. Dit was trouwens geen unicum! Zo werd bijvoorbeeld een componist zoals Brahms ook uitgefloten bij zijn eerste concerten, maar gaandeweg vond zijn muziek toch ingang en nu wordt hij gezien als een van de groten der aarde.

Rellen tijdens een concert zien we tegenwoordig niet meer zo vaak voorkomen, maar algemene verontwaardiging is nooit ver weg. Denk hierbij aan het veelbesproken, ‘schandalige’ optreden van Miley Cyrus tijdens de MTV Video Music Awards van 2013.

28

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Velen waren verontwaardigd toen ze ons Miley nogal suggestief zagen schudden met wat men nauwelijks een kont kan noemen. Het zou provocerend en controversieel zijn, maar heeft niet net dat imago gezorgd voor het grote succes van Miley Cyrus? Daarnaast kunnen we ook terugdenken aan Elvis Presley. Toen hij muziekvideo’s uitbracht waarin hij met swingende heupen ronddanste, klonken er veel stemmen van protest en afkeuren. Toch is hij uitgegroeid tot een van de grootste muzieksterren ooit, en heupbewegingen tijdens het dansen zijn nu verre van taboe. Als we dit in het achterhoofd houden, zou u kunnen zeggen dat dergelijke ‘schandalige’ vertoningen, zoals Miley Cyrus die de voorkant van Robin Thickes broek afkuist met haar poepenolleke, niet meer zijn dan ‘vernieuwende impulsen’ die gewoon nog moeten geaccepteerd worden door het grote publiek. De heren van glamrockgroep ‘The Sweet’ gingen hierin nog een stapje verder. Hun poging tot innoveren door het introduceren van een pornografische publieksopwarmer voor een van hun shows leverde hen een verbod op optreden in België op. ‘Publieksopwarmer’ mag u in deze zin zeer letterlijk nemen. Een jaar later werden ze ook Denemarken uitgegooid omdat ze dachten dat het een goed idee was om voor visueel materiaal te zorgen tijdens een live-opvoering van hun nummer ‘Little Willy’. Komaan, Sweet, get your shit together.

Het seksuele taboe heeft niet alleen op visueel vlak voor schandalen gezorgd, ook de muziek zelf was soms te seksueel getint voor het toenmalige publiek.

Zo schijnt het dat zanger Serge Gainsbourg tijdens het inzingen van zijn duet met Jane Birkin, ‘Je t’Aime…

Moi Non Plus’, op dat moment zelf, meer deelde met haar dan enkel de microfoon. Ik heb plots enkele bedenkingen bij de uitdrukking “voor het zingen de kerk uitgaan”, maar hier wil ik niet over uitweiden. Maar zoals ik al heb aangegeven, de opvattingen over seksualiteit zijn tegenwoordig veel vrijer. Veertig jaar geleden zorgde het nummer ‘Love Gun’ van ‘Kiss’ nog voor ophef toen bleek dat het eigenlijk over iemands penis ging, tegenwoordig zijn nummers met titels zoals ‘Fick Ihn Doch’ blijkbaar helemaal oké.

Dat immorele teksten tegenwoordig geen probleem meer geven, zien we aan de populariteit van het nummer ‘Drank en Drugs’, als we dat al een nummer kunnen noemen. De hit werd geschreven én opgenomen in slechts een half uur, maar heeft er wel voor gezorgd dat het de makers ervan, Ronnie Flex en ‘Lil Kleine – u ziet hun creatieve geest doorschijnen in hun artiestennamen – enorme bekendheid heeft opgeleverd.

29

33e jaargang, nr.2: novemberveer

De danseres uit de clip kreeg al een filmrol aangeboden. Enkel de vierde persoon uit de clip valt een beetje uit de boot en krijgt, op enkele onterechte vergelijkingen met een Limburgse geschiedenisstudent na, veel minder aandacht. Al die populariteit voor een halfuur werk, u zou het inderdaad schandalig kunnen noemen. De eeuwige vraag ‘Is dit nog muziek?’ valt geregeld. Maar hiertegenover kan u stellen dat zij er als geen ander in geslaagd zijn de mensen te vermaken met hun ‘meesterwerk’, en is dat niet net de essentie van muziek?

Toch zijn er enkele gevallen uit de muziekgeschiedenis die zonder enige twijfel wél terecht een schandaal genoemd kunnen worden. Het bekendste geval van een muziekschandaal is uiteraard plagiaat. Artiesten die muziek ‘stelen’ van andere muzikanten is iets wat al eeuwen voorkomt in de muziekwereld, zelfs Bach zou bepaalde werken hebben gebaseerd op soloconcerten van componisten zoals Vivaldi. Maar vooral in de popmuziek is plagiaat alomtegenwoordig. Een beroemd voorbeeld is het nummer ‘Bittersweet Symphony’ van The Verve, dat amper verschilt van het nummer ‘The Last Time’ van The Rolling Stones. Maar ook ‘Come As You Are’ van Nirvana, ‘Hello, I Love You’ van The Doors, ‘Creep’ van Radiohead, ‘Folsom Prison Blues’ van Johnny Cash, ‘Hips Don’t Lie’ van Shakira, ‘Shake It Off’ van Taylor Swift, ‘Blurred Lines’ van Robin Thicke, ‘Girl On Fire’ van Alicia Keys, noem maar op, allen zouden gevallen van plagiaat zijn. Zelfs iconen als de Beatles of Led Zeppelin ontsnapten niet aan de beschuldigingen!

30

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Ten slotte wil ik het nog even hebben over een van de grootste schandalen uit de geschiedenis van de popmuziek, het schandaal rond popgroep Milli Vanilli. Ze noemen het wel eens ‘het schandaal der schandalen’, en dan heb ik het niet over de naam van de groep. Milli Vanilli was de band rond zangers Rob Pilatus en Fab Morvan. In 1990 wonnen ze een Grammy voor beste nieuwe artiest, maar die moesten ze teruggeven toen tijdens een optreden het bandje vastliep en bleek dat beide heren al die tijd playbackten en nooit zelf een nummer hadden gezongen, laat staan hadden geschreven. De reden: producer Frank Farian – ook bekend van Boney M – vond de twee échte zangers en songwriters te lelijk. Iedereen die een plaat van Milli Vanilli had gekocht, kreeg de kans hun geld terug te krijgen. De twee nep-artiesten probeerden nog een muzikale carriere te starten als ‘Rob & Fab’, maar dit was geen succes. In 1998 stierf Rob Pilatus aan een overdosis van een combinatie van drank en drugs. Fucking Ronnie Flex.

De muziekindustrie, het is harde business, en dat voelt de consument ook. Laat dat dan nog het schandaligste zijn van al. Want daar, beste lezer, worden u en ik geraakt. Ga tegenwoordig nog maar eens naar een optreden. U betaalt uw halve maandbudget voor een ticket, koopt nog enkele pinten aan dertig euro het stuk en achteraf schaft u zich uiteraard ook de cd aan, komaan, tuurlijk, het was dan ook een goed optreden! Die avond gaat u nog een frietje uithalen, om dan met een volle maag en een voldaan gevoel uw bed in te kruipen. De volgende dag bestelt u een pizza, en net op het punt dat u de koerier wilt betalen, ziet u uw laatste euro’s uit uw portefeuille rollen. Naar goede gewoonte is de enige gedachte in uw hoofd:

DAMN YOU, STAD GENT! Wouter Reggers

31

33e jaargang, nr.2: novemberveer

BO’S STUDENTENKEUKEN Nu de bladeren aan de bomen weer beginnen te verkleuren, de wijzers van de klok weer een uur terug gedraaid zijn en de dagen beginnen te verkorten, vind ik dat het tijd is om eens een echt herfstgerecht te maken. In dit Veer staat een recept voor wortelpuree met vlees naar keuze. Ikzelf heb deze keer voor worst geopteerd, maar om toch ietwat in de schandalige sfeer te blijven, kun je deze puree ook opdienen met lamskotelet. Helaas liet mijn studentenbudget het niet toe deze scandaleuze lekkernij te bereiden.

Dit gerecht is ook ideaal om samen met vrienden te consumeren!

Wortelpuree met worst 

         

3 zacht kokende aardappelen, vb. bintjes of frietaardappelen 3 wortelen 1 ei Melk Boter 1 worst of lamskoteletjes 1 sjalot 1 teentje look Peper en zout Provençaalse kruidenmix Kurkuma (optioneel)

Schil de aardappelen, snij ze in kleine stukken. Was deze aardappelen en breng ze aan de kook in licht gezouten water.

Terwijl de aardappels op het vuur staan, schil je de wortels en snij je ze in kleine blokjes. Versnipper eveneens de sjalot en de look.

Doe boter in een pan, laat deze bruin worden.

Wanneer de boter bruin is voeg je de look en sjalot toe.

Als de sjalot en look glazig zijn voeg je de wortelen toe, kruid met peper, zout, provençaalse kruiden en optioneel met kurkuma. Stoof alles op een laag vuur.

Bak het vlees wanneer de aardappelen en wortelen al zacht beginnen te worden.

Hou je vlees nauwlettend in de gaten.

Als de wortelen en aardappelen gaar zijn, meng je de wortelen onder de aardappelen. Voeg een klontje boter toe en plet de aardappelen en wortelen met een aardappelstamper. Als alles goed geplet is, voeg je het ei toe en indien nodig een scheutje melk. Meng goed! Zet het eten op tafel en smullen maar!

Bo Billiet

32

33e jaargang, nr.2: novemberveer

POLITIE EN SOCIALE MEDIA Deze column, of aanklacht, of nog liever, mijn j’accuse – u weet, dit blad schuwt de grote woorden zelden – zal beginnen met een aantal casussen. Vervolgens zal ik deze totaal losstaande gevallen op geheel arbitraire wijze met elkaar in verband brengen (noot aan de lezer: dit is wat men in de vakliteratuur de “vinding” placht te noemen) om een aanbeveling te doen die ruime weerklank zal vinden in de gilde der veiligheidsdiensten. We beginnen.

Op 13 oktober stuurde Huub Bellemakers, zelfverklaard mediastrateeg, volgende tweet de lucht in: “Morgen protesteren in Zeist.

Bivakmuts op. Wij burgers pikken dit niet meer #kominverzet”. Noteer dat Zeist het hoofdkantoor van de Nederlandse Voetbalbond huisvest. Op dat moment bevonden onze tolerante noorderburen zich midden in een ernstige asielcrisis van quasi-destructieve proporties – een enge blonde man verklaarde nare dingen op televisie, huisvrouwen met kort haar wierpen zich voor auto’s, mensen tekenden petities, enz. Dat was natuurlijk klein bier als je weet dat op diezelfde dag het Nederlandse elftal zichzelf belachelijk maakte en besliste om het EK net als die mafketels met hun oranje hoeden op televisie te volgen. Vandaar, voor mensen van traag begrip, het zogezegde protesteren in Zeist. De dag na de bewuste tweet laat de verbouwereerde Huub dit weten: “Pliesie (bizar Nederlands synoniem voor politie, nvdr.) op bezoek wegens deze tweet. Ironie was niet duidelijk genoeg, blijkbaar. Excuus politie Zeist.”

Nog eentje uit Nederland om het af te leren. Op 31 augustus van dit jaar tweet het account van politie Schiedam het volgende dubbele bericht: “Zojuist zijn we aan de deur geweest bij een man die het nodig vond om ons te beledigen via Social Media.

Hij gaf aan spijt te hebben, heeft het bericht verwijderd en een excuusbericht geplaatst. Bij een waarschuwing gelaten. We kijken mee en tolereren geen belediging.” Als u niet in Schiedam moet zijn: blijf daar dus weg.

Ook in België hebben we zulke assertieve twittergebruikers slash ordehandhavers.

Een incident dat veel lezers ongetwijfeld niet is ontgaan was de actie van de politiezone Hazodi, die aangekondigd had dat ze tweets en facebookberichten ging scannen op zoek naar aanwijzingen van problematische situaties, druggebruik of ongevallen. De Belgen zijn natuurlijk niet zo achterlijk als hun politiediensten, dus liep dat faliekant verkeerd af met een enorm aantal hoaxtweets. Weg twitterexperiment.

Jammer.

33

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Een ander voorbeeld zien we in Antwerpen. Op 30 september tweette Mohamed Ouaamari: “Iemand netwerktips? luid “Allah u akbar” roepen is geen goede ijsbreker zeker?”. Daarop antwoordde een andere tweep (ja, dat is een woord): “Probeer het eens, en laat het weten!”. Waarop een nieuwe tweet volgde – ja, die Ouaamari heeft nogal wat tijd zeg – die luidde: “Morgen in het nieuws: 25 doden en 93 gewonden na massahysterie in het ING-gebouw”. Vervolgens heeft iemand van ING die blijkbaar alle tweets waarin het bedrijf wordt vermeld – ja, die banken hebben zeker veel tijd – de 100-centrale gebeld met de melding dat hij of zij een dreigende tweet had onderschept. De politie aarzelde niet, en vertrok met hun interventieteam. Uiteraard zonder het twittergesprek volledig te lezen, het is niet zo gemakkelijk voor amateurs om de sarcastische ondertoon te kunnen detecteren. De jongeman werd met veel machtsvertoon gearresteerd en pas na een paar uur vrijgelaten.

Al deze incidenten zijn zonder enig gevolg afgehandeld. Misschien volgden er een aantal interne evaluaties. Misschien ook niet. Ik wens geen polemiek op te starten jegens politiemensen, noch wens ik agenten in spe te beledigen. Daarom raad ik hen aan vanaf hier niet verder te lezen want ik maak er geen geheim van: ik wantrouw de politie. Een gezond wantrouwen, en de feiten geven mij gelijk. Niet alleen gaan ze hun boekje ver te buiten wanneer ze zich beledigd voelen of geprovoceerd worden, ze maken zelf ook enorm veel fouten. Een agent uit Gent vergeleek onlangs op zijn eigen facebookpagina een foto van relschoppers in Baltimore met chimpansees (Haha! Grappig!). Mogen wij dan in vraag stellen of deze man geschikt is om tweets te interpreteren van iemand met een vreemd klinkende naam? Dat denk ik wel. De “bottinekes” in Antwerpen trachten hun verantwoordelijkheid voor de dood van Jonathan Jacobs nog steeds onder de mat te schuiven. Mogen wij dan de vraag stellen of de politie steeds proportionele middelen gebruikt bij arrestaties en voorzichtig te werk gaat? Dat vind ik wel. In Gent is er ook een aanslepend probleem met agenten en commissarissen die betrapt worden op rijden onder invloed. Mogen we de onafhankelijkheid van de agenten die deze gevallen behandelen in vraag stellen?

Ongetwijfeld wel. Enzovoort.

De politiediensten schatten zichzelf, naar mijn mening, soms erg hoog in. Regelmatig terecht. Maar de politie moet haar plaats kennen. Het woord “politiestaat” is bij mijn weten nog steeds een dysfemisme. Het laatste wat we nodig hebben in tijden waarin procedureregels vaak geschonden worden omdat er materiële problemen zijn (lees: geld- en personeelstekort), is een politie die zich bezighoudt met onbenullige kwesties. Waar deze samenleving anno 2015 wel nood aan heeft, is volgens mij een constant, niet-aflatend en gezond wantrouwen tegenover de activiteiten van de arm der wet. Niet omdat we allemaal de wet mogen overtreden, wel omdat er anders bijna niemand is om de politie zelf te controleren. En laat het internet ondertussen maar zijn chaotische, sarcastische zelf wezen.

Tim De Moerloose 34

33e jaargang, nr.2: novemberveer

DE VROLIJKE VAKGROEP Er zijn zo van die ochtenden dat alles tegen zit, dacht Erik toen hij de lift die hem naar zijn heiligdom zou brengen binnenschreed. Dan denk je dat je het ergste achter je hebt, wanneer je na vijf omleidingen en tien opengelegde wegen eindelijk je veilige parking binnenrijdt, dan durft er zo'n onbeschofte student te vragen waarom niemand van het professorenkorps ooit de trap naar boven neemt. Hoe lang was hij nu al vakgroepvoorzitter? De langst zetelende van de faculteit! En nog nooit had iemand hem zo'n vraag voorgelegd. Natuurlijk nemen professoren de lift, dacht hij. Wanneer men zich van 's ochtends tot 's avonds zijn geest én lichaam afpeigert om toch maar dat éne historische vraagstuk op te lossen waarop de wereld – enfin, de gemiddeld vijftien specialisten die hetzelfde onderwerp ook iets kan schelen – zit te wachten dan heeft men het godverdomse recht om eens lekker te genieten van de schaarse faciliteiten die de universiteit zijn personeel aanbiedt. Wanneer zelfs Bruno, die dagelijks als de eerste de beste wereldverbeteraar op zijn plooifietsje door het Gentse crosst, het zich elke ochtend en avond veroorlooft de lift te nemen, dan mocht hij, als senior onder de vakgroepvoorzitters van de faculteit der Letteren, toch ook rustig genieten van dit bescheiden privilege?

Blijmoedig gezind dat hij dit voor zichzelf had uitgeklaard, drukte Erik de vertrouwde liftknop in en staarde de volgende tien seconden volledig zen voor zich uit. Althans, dat was het plan. Vlak voordat de deuren zich sloten, wrong zich een metershoge stapel boeken, omgeven door een haast ondoorzichtige waas sigarettenrook, tussen de naar elkaar toe bewegende metalen platen. “'n Morgen, Erik”, klonk het.

“Goedemorgen Jan”, antwoordde Erik op zijn door jaren oefening tot ware sublimatie gedreven hoffelijke toon. “Mag ik je er toch even op wijzen dat de reeds enkele jaren in voege zijnde universitaire regelgeving niet toestaat dat er in de gebouwen van deze instelling gerookt wordt? En nu ik je toch tref, enkele vrouwelijke collega's hebben er mij – als vakgroepvoorzitter immers logischerwijze hun vertrouwenspersoon – onder het genot van een goede maaltijd op gewezen dat enkele mannelijke collega's bij tijd en wijle de vrouwentoiletten benutten, zonder evenwel de toiletbril weer in zijn voor het andere geslacht comfortabelere positie te herstellen. Bovendien zouden telkenmale enkele urinespetters op de rand achterblijven, een probleem dat we op de laatste vakgroepraad nochtans expliciet besproken hebben en dat we besloten hebben met harde hand aan te pakken”. Hij zou kunnen zweren dat de stapel boeken zijn schouders ophaalde, terwijl er een ietwat onduidelijke klank opsteeg, die veel weg had van “Grmblgrmbl kapitalistischsddfds strklmsgt klotereglsdfb”.

35

33e jaargang, nr.2: novemberveer

“Bovendien”, voegde Steven – Magical Mike voor de vrienden – die juist door de gang passeerde toen de lift met het ietwat zuur kijkende duo op de derde verdieping aankwam en als zodanig het laatste deel van het gesprek had opgevangen, toe, “bovendien getuigen zulke regels van een Foucaultiaanse biopolitieke dwang, die door de opname van extern opgelegde normen en waarden in het discours de zelfdwang van ons als individuen bevordert en daarmee onze inpassing in de autoritaire gouvernementalité die zowel top-down als bottom-up in deze universitaire instelling tot stand wordt gebracht”. Hij nam bedeesd een slok uit zijn mok koffie. Erik, die halverwege Stevens tussenkomst de draad was kwijtgeraakt, maar vaagweg het gevoel had dat hij beledigd was, vroeg zich af of hij een opmerking moest maken over de torenhoge berg vaat die zich in de keuken van zijn vakgroep had opgestapeld. De mok koffie die hij voor zich zag deed hem vermoeden dat hij hier wel eens met één van de daders te maken zou kunnen hebben. “Niet vandaag, Erik”, dacht hij terwijl hij tot tien telde en het troostend stukje turf in zijn vestzak vastgreep, “niet vandaag. Eén probleem per dag is ruim voldoende”.

Arno Rombouts

36

33e jaargang, nr.2: novemberveer

ANALYSE

De escapades van de Belgische militaire geheime dienst in de jaren 1920 De Belgische militaire geheime dienst, die vandaag bekend staat als de Algemene Dienst Inlichtingen en Veiligheid (ADIV/SGRS), werd op 1 april 1915 opgericht. Als militaire veiligheidsdienst (2de sectie van de Generale Staf) stond hij in voor de veiligheid van de Belgische troepen aan en achter het front, de coördinatie van de inlichtingen over de vijand, het aansturen van verzetsactiviteiten in bezet België, censuur, en contraspionage. Een eerste poging tot het functioneren van een dergelijke dienst werd pas ondernomen in 1909, zodat de nieuwe dienst heel vlug veel nieuwe maar belangrijke taken onder de knie moest krijgen. Dat stond in contrast met de ontwikkeling van de burgerlijke inlichtingendienst, die al in oktober 1830 was opgericht, wat van de Veiligheid van de Staat een van de oudste inlichtingendiensten – zelfs de oudste op die van het Vaticaan na – ter wereld maakt.

Maar de opeenvolgende regeringen in de Belgische geschiedenis hadden het meestal moeilijk met de Staatsveiligheid, en nu zat men al met twee dergelijke organisaties. Op het einde van de Eerste Wereldoorlog wist de regering dan ook niet goed wat aan te vangen met de militaire inlichtingendienst. Maar het feit dat er heel wat spionagezaken aan het licht waren gekomen bij de uitbraak van de oorlog onderstreepte het belang van een veiligheidsdienst. De dienst werd bij opeenvolgende koninklijke besluiten een aantal keer aangepast in zijn bevoegdheden. Buiten wat wettelijke bepalingen liet men de dienst echter voor wat hij was, zonder aansturing, zonder toezicht. Een organisatie die niet van buiten af gecontroleerd wordt, gaat echter al gauw de grenzen aftasten van wat kan en wat niet kan.

1923: De Rijnland putsch In 1919 werd het Belgisch Leger als deel van de Geallieerden ingezet in de bezetting van een deel van Duitsland. Verantwoordelijk voor de operationele veiligheid van de troepen, was de 2de sectie uiteraard betrokken. Het in politieke chaos vervallen Duitsland was immers gevaarlijk gebied voor de militairen: het klimaat was totaal vijandig – niet in het minst na de annexatie van Eupen en Malmédy – de restanten van het Duitse leger hielden zich bezig met sabotage en spionageactiviteiten tegen de Geallieerden, en allerlei vertegenwoordigers van deze of gene politieke strekking poogden de soldaten van hun standpunt te overtuigen. Bolsjewieken, Spartakisten, …, soms vermomd in Belgisch uniform, begaven zich met hun propaganda onder de troepen, zetten hen aan tot desertie. De inlichtingendienst beschikte ook over informatie over samenzweringen van links of rechts om in opstand te komen tegen de bezettingsmacht.

37

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Sinds de oorlog was er een intensieve samenwerking ontstaan met de Franse en Britse geheime diensten. Verenigd in de Intergeallieerde Militaire Commissie bogen zij zich over Duitsland en de uitvoering van de bepalingen van het Verdrag van Versailles. Uiteindelijk sloten Frankrijk en België een geheim defensief militair akkoord in 1920, met als doel zich voor te bereiden op de volgende keer dat Duitsland een bedreiging zou vormen. Wanneer Duitsland in 1921 liet weten niet meer in staat te zijn de hoge reparatiebetalingen te kunnen uitvoeren, roept Parijs het militair akkoord in om samen met België het Ruhrgebied te bezetten.

De 2de sectie zette een hoofdkwartier op in Aken, officieel Bureau des Statistiques de l’Armée d’Occupation (BSAO) genaamd. Buiten spionage in de Weimarrepubliek (in het bijzonder inzake wat er overschoot van het Duitse leger) hield de dienst zich bezig met censuur en de beveiliging van de bezettingstroepen. De inspecteurs van de Militaire Veiligheid hadden bevoegdheden die neerkwamen op die van politiemensen. Dit kon voor problemen zorgen met de Duitse burgerpolitie. Wanneer in de lente van 1922 het effectief tot een treffen kwam tussen een Belgische inspecteur en een Duitse politieman, werd enkele dagen later, in Duisburg, een Belgische luitenant op de tram doodgeschoten als wraak. De Militaire Veiligheid kwam voor het eerst in opspraak: in plaats van te zorgen voor de veiligheid van Belgische militairen, bracht roekeloos gedrag in zo een vijandig klimaat hen in gevaar! In september kwamen opnieuw twee Belgische soldaten om in Oberkassel: wanneer de Veiligheid daarop de burgemeester en de politiecommissaris arresteerde omdat zij er niet in geslaagd waren de schuldigen te overhandigen, haalde het incident de internationale pers.

Dergelijke lokale moeilijkheden waren uitdrukkingen van een algemene chaotische toestand. De Ruhr was in constante oproer: de fabrieksarbeiders waren in staking gegaan na de Frans-Belgische inval, maar omwille van de politieke problemen in Berlijn werd de eigen regering al even impopulair als de bezetters. Er ontstond een separatistische beweging die heil zag in het onafhankelijk worden van het Rijnland.

De Fransen zagen hun kans schoon om Duitsland verder te verzwakken en steunden de beweging. Vanaf dan maakte de regering in Brussel zich zorgen dat België, indien het Ruhrgebied zou afscheiden van Duitsland onder een Franse marionet, helemaal omringd zou zijn door een Franse invloedssfeer. De Belgen gingen op zoek naar eigen kandidaten die hen eerder gunstig gezind zouden zijn.

Te midden van die machinaties namen enkele officieren van de Militaire Veiligheid het initiatief om een putsch voor te bereiden door de Belgischgezinde separatisten, in samenwerking met dubieuze personages van het Belgisch-nationalistische Comité de Politique Nationale. ¹ ¹Opgericht in 1919 door de baron Pierre Nothomb, stond de organisatie voor de annexatie door België van Luxemburg, de Franse Ardennen, Nederlands Limburg, en het Rijnland.

38

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Op die manier zou men de Fransen voor zijn. In oktober 1923 brak de opstand uit in Aken: de separatisten bezetten de openbare gebouwen en hesen de vlag van de Rheinische Republik. De Belgische autoriteiten deden aanvankelijk niet veel. Maar de hele zaak was te vlug en te geheimzinnig aangepakt. Zelfs de Belgische bevelhebber in het Ruhrgebied wist eigenlijk niet wat er gaande was. In Brussel had men wel door dat de CPN achter de zaak zat, maar gebaarde men zich van den domme en liet verstaan strikt neutraal te zijn, wat niemand geloofde. Dan volgde nog een putsch in de Franse zone, ditmaal door de Fransgezinde separatisten. Daardoor begon de opstand in de Belgische zone aan animo te verliezen.

Nu moeide Londen zich. De Britten waren eerder bereid de Franse kandidaten te steunen, en manoeuvreerden subtiel in die richting. Dat belette agenten van de Belgische 2de sectie niet de Britse consul in Aken te benaderen om hun putsch te steunen. In de verwarring ging ook de CPN zijn eigen weg inslaan, waarop het hoofd van de 2de sectie een formeel protest richtte aan minister van Buitenlandse Zaken Jaspar, wat dan ook voor een tweespalt in de regering zorgde. Jaspar besloot dan maar de stekker uit te trekken. De door Frankrijk gesteunde separatisten namen de overhand in de Belgische zone, waarop het Belgisch leger ingreep om de orde te herstellen. Uiteindelijk kwam er van de Rijnse republiek niks in huis, en de blootgelegde machtspolitiek deed schade aan de reputatie van zowel BelgiĂŤ als Frankrijk.

1929: De Utrechtse Vervalsingen De betrokkenheid van de militaire geheime dienst met het fiasco in Duitsland werd in regeringskringen niet vergeten, maar op het thuisfront had men andere katten te geselen. De oorlogsschade had sociale en communautaire spanningen als gevolg. De opkomst van de Vlaamse Beweging kon uiteraard op de aandacht van de inlichtingendiensten rekenen. De Frontbeweging, die tijdens WOI was ontstaan om op te komen tegen de discriminatie van Vlamingen en de Nederlandse taal, was inmiddels een politieke partij geworden. De 2de sectie kende de Frontpartij zeer goed: als waker over de interne veiligheid zag de dienst het monitoren van Vlaamse subversie in de rangen als een belangrijke taak. Vooral wanneer de Vlaamse ontevredenheid ertoe leidde dat men sympathie koesterde voor de pan-Germaanse gedachte, en flaminganten dus heulden met de vijand. In 1928 bedacht men dan bij de militaire inlichtingendienst een plan om zowel de Vlaamse Beweging als de Duitsers een slag toe te brengen, dat de dienst echter zuur zou opbreken.

Albert Frank-Heine, journalist en triplespion in bijberoep, werkte voor de Duitse inlichtingendienst, de Franse geheime dienst, en de Belgische 2de sectie. Hij had ook banden met Duitsgezinde flaminganten.

39

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Wanneer zijn Duitse ‘handler’ hem de opdracht gaf de geheime akkoorden van 1920 tussen Frankrijk en België te bemachtigen, bedacht de 2de sectie een misinformatieoperatie. De Duitsers, die mede het Verdrag van Locarno in 1925 hadden ondertekend, hadden moeten beseffen dat het militair akkoord van 1920 daardoor was opgeheven. De 2de sectie maakte samen met Frank-Heine een vervalste versie van het akkoord van 1920 (met een plan om via Nederlands Limburg het Ruhrgebied binnen te vallen) en een compleet verzonnen akkoord dat voorzag in Britse participatie, zogezegd uit 1927, welke Frank-Heine opstuurde naar zijn Duitse werkgever in december 1928. Om het document er zo echt mogelijk te laten uitzien, had FrankHeine zijn tekst laten uittypen op officieel papier in het ministerie van Defensie.

Niet veel later werd Frank-Heine benaderd door de journalist Ward Hermans, een flamingant en pro-Duits activist. Die laatste wist dat de spion toegang had tot militaire documenten en vroeg of er niet iets interessants te bemachtigen viel. Wanneer Frank-Heine dat meldde aan de 2de sectie, zag men de kans schoon om, net voor de verkiezingen, met een soortgelijke misinformatiecampagne, de Frontpartij in diskrediet te brengen door te bewijzen dat flaminganten niet alleen met de Duitsers heulden, maar hen ook probeerden te voorzien van gevoelige informatie. Aan Hermans werd, op 29 januari 1929, ook een vervalste versie van het militair akkoord doorgespeeld, met een verslag van fictieve Frans-Belgische stafgesprekken waarin een Belgisch detachement werd beloofd voor de Franse invasie van Italië!

Beide operaties vonden plaats met geen hogere goedkeuring dan die van de chef van de 2de sectie, luitenant-kolonel Duthoit. De stafchef van het leger, noch de minister van defensie, noch de eerste minister waren op de hoogte van deze escapades. Voor zover geweten althans.

De twee vervalsingen gingen vanaf dan echter hun eigen desastreuze weg. De Duitse ‘handler’ van Frank-Heine verkocht zijn documenten aan een Nederlandse proDuitse industrieel wiens belangen gediend zouden zijn door een breuk in de economische relaties tussen Nederland en België. Deze stapte met de vervalsingen naar het Nederlandse ministerie van buitenlandse zaken. Ward Hermans inmiddels ging met zijn documenten aankloppen bij de hoofdredacteur van het Groot-Nederlands Utrechtsch Provinciaal en Stedelijk Dagblad, die samen met de industrieel zijn versie ging tonen aan de Nederlandse minister van buitenlandse zaken. Met zijn groen licht werd de tweede vervalsing van het militair akkoord, samen met extracten uit de stafgesprekken, op 23 februari 1929 gepubliceerd. De 28ste verscheen in het Utrechtsch Dagblad het volledige fictieve verslag van de Frans-Belgische gesprekken.

Terwijl in Nederland de verontwaardiging losbarstte, berichtte in België De Standaard op 25 februari van de publicatie van de documenten.

40

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Zo kwam ook de Belgische regering het te weten, zonder enig idee wat de herkomst van de compromitterende stukken was. Diplomatieke vragen om uitleg lieten niet lang op zich wachten. Het schandaal was enorm. In Duitsland, in Engeland, in Parijs was men woedend op de Belgen. Nadere inspectie van de inhoud verried al gauw dat het om fantasie ging.

Inmiddels had de 2de sectie, in plaats van de minister op de hoogte te brengen van deze uit de hand gelopen operatie, Frank-Heine naar Nederland gestuurd om te proberen de ene vervalsing terug te krijgen van zijn Duitse werkgever. Maar ondertussen had zich bij Buitenlandse Zaken de typiste aangemeld, die had beseft dat de explosieve tekst door haar getypt was, en in opdracht van Albert Frank-Heine. De bal ging nu aan het rollen voor de spion: nog steeds onbewust van zijn banden met de 2de sectie, kwam de Belgische justitie neerdalen op Frank-Heine. Pas in maart onthulde hij tijdens gerechtelijke ondervraging dat de Belgische militaire inlichtingendienst rechtsreeks bij de affaire betrokken was.

De regering was niet mild. Een groot schandaal met de inlichtingendienst was geleden van 1889, toen uitkwam dat de Staatsveiligheid agents provocateurs had ingeschakeld om socialistische betogingen in geweld te doen ontaarden, de zgn. affaire Pourbaix. Toen werd de Staatsveiligheid even aan banden gelegd, maar dit was een veel ernstiger incident, dat de internationale positie van België bijzondere schade had aangedaan, om niet te spreken van de relaties met buurland Nederland! In binnen- en buitenland was de roep om ernstige straffen luid hoorbaar. Het besluit van de regering was uiteindelijk om de militaire inlichtingendienst niet zomaar te kortwieken, dan wel nagenoeg op te doeken. Zijn chef en personeel werden ter beschikking gesteld van het leger, alle bevoegdheden van de dienst werden overgeheveld naar de burgerlijke Staatsveiligheid.

Dat was echter voor de Staatsveiligheid ook geen geschenk, en uiteindelijk een slechte zaak voor het hele land. Sinds zijn oprichting was de 2de sectie verantwoordelijk voor contraspionage. Dat betekende dat de Staatsveiligheid, die nu deze opdracht in de schoot geworpen kreeg, nagenoeg van nul moest beginnen. Contraspionage in België en ander inlichtingenwerk was in de vroege jaren dertig ernstig gehandicapt door het wegvallen van de militaire inlichtingendienst. De timing kon onmogelijk slechter, want de Duitse inlichtingendienst, de Abwehr, heeft gretig gebruik gemaakt van de situatie om een efficiënt spionagenetwerk uit te bouwen, vooral in Eupen en Malmédy. In 1937, wanneer de regering de dreiging van naziDuitsland schoorvoetend onder ogen zag, werd contraspionage terug toevertrouwd aan de 2de sectie. De aanloop naar de invasie in 1940 zag dan een hele reeks paniekerige maatregelen betreffende inlichtingen en veiligheid, maar dat waren er te weinig en te laat.

41

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Geheime dienst en schandaal – de begrippen zijn bijna onafscheidelijk. Zeker in België, waar intelligence studies – de wetenschappelijke studie van geheime diensten – nog zeer jong zijn, en dus weinig objectieve literatuur over onze inlichtingendiensten bestaat, worden de Staatsveiligheid en ADIV omringd door controverse. Maar de schuld voor de schandalen waar deze diensten al dan niet bij betrokken waren, kan niet volledig bij hen alleen gelegd worden. De wantoestanden in de jaren twintig waren een typisch gevolg van een overheidsdienst die niet extern gecontroleerd werd. Een dienst die op zichzelf is aangewezen voor aansturing en toezicht gaat gemakkelijk over tot excessen, zonder het eigenlijk goed te beseffen. Opeenvolgende Belgische regeringen en volksvertegenwoordigers hadden en hebben een notoire desinteresse in veiligheid en inlichtingen, en houden die diensten liefst op afstand.

Onbekend, onbemind, en vooral geheim. Over een wettelijk kader en toezicht werd immers voor 1990 nooit ernstig nagedacht. Maar dergelijke schandalen kunnen verrijkende gevolgen hebben voor de nationale veiligheid. De lessen uit het verleden, en een beter begrip van het werk en het belang van een inlichtingendienst voor een vrije democratische rechtsstaat, zijn relevanter dan ooit.

Meer details over deze en andere affaires en de geschiedenis van de inlichtingendiensten in België zijn te vinden in het boek 100 jaar ADIV, dat wordt voorgesteld op het jubileumcolloquium 185 jaar Veiligheid van de Staat, 100 jaar militaire veiligheid, 70 jaar KUIAD en 5 jaar BISC: Pasts and futures, op 10 november 2015 in de gebouwen van de Staatsveiligheid te Brussel Meer info en inschrijving op www.intelligencestudies.be

Wie meer wil weten over onze geheime diensten kan de tentoonstelling CLASSIFIED. The History of the Belgian Military Intelligence and Security Service bezoeken, van 6 november tot 6 december 2015 in het Instituut der Veteranen, Regentlaan 46 te Brussel.

Kenneth Lasoen 42

33e jaargang, nr.2: novemberveer

GENT DOOR ISHKA VERKEND De hongerigen spijzen Ishka Desmedt. Cultuurpraeses, warhoofd, loslopend wild maar in de eerste plaats Gentenaar in hart en nieren. Ze draagt haar stad hoog in het vaandel en wil dan ook niets liever dan u, beste Veerlezer, te laten meegenieten van haar met jaren gerijpte kennis over de stad waar u de mooiste jaren van uw leven beleeft. Elk Veer brengt ze ons op de hoogte van een aantal minder bekende maar daarom niet minder beminde plekken in het Gentse. Tast toe zou ik zeggen, want haar eerste artikel binnen deze reeks zal u naar gastronomische hoogtes leiden.

Heeft u honger? Leeft u van een studentenbudget? Bent u De Brug beu? Waarom wandelt u dan niet eens "De Walrus" binnen, een naar eigen zeggen lichtbruin eetcafĂŠ waar je een zalige chili con carne of pastapesto voor 8 euro kunt krijgen. Voor zij die geen honger hebben maar wel zin in een lekker trappistje of een goed liveoptreden, is dit ook een aanrader. Te vinden aan de Rozemarijnbrug aan de Coupure, niet te ver buiten de studentenbuurt dus. Voor liefhebbers van de Turkse en Griekse keuken kan men terecht in praktisch elk restaurant in de Sleepstraat. In deze straat, niet ver van het Gravensteen, kunt u de beste Turkse pizza, mezze en moussaka van Gent vinden. Dit alles voor prijzen tussen de 5 en 10 euro. Enkele bekende restaurants in deze buurt zijn Gok I, Gok II en Ankara. Wees vriendelijk tegen de obers en misschien krijgt u een appeltheetje of rozenlikeurtje van het huis. Ook in deze buurt ligt de Libanese Snack, een klein restaurantje met Libanese specialiteiten waar u gegeten heeft voor minder dan 8 euro. Ideaal voor vegetariĂŤrs, minder ideaal voor humus-haters. Meer fan van vlees? Ribbetjes zijn het goedkoopst in Amadeus en De Gekroonde hoofden. Beiden in het centrum, beiden niet voor mensen met weinig honger.

43

33e jaargang, nr.2: novemberveer

De boekenbeurs is ondertussen al bezig, maar wie een schrijver uit het Gentse in het wild wil spotten moet richting Aba-Jour. In dit eethuis loopt u geregeld bovenbuurman Herman Brusselmans tegen het lijf, maar komt u ook op culinair vlak aan uw trekken. Minder goedkoop dan de andere restaurants hier vermeld, maar ideaal als u een iets verfijndere eetgelegenheid zoekt in het historisch centrum van Gent.

Geen zin om helemaal naar Oudburg te stappen? Geen nood, aan de Verlorenkost ligt een klein maar fijn restaurantje waar menig studenten hun gading vinden in aardappelgerechten. Wat, aardappelgerechten? Is dat zelfs een woord? Vanaf nu wel, want Potatolicious zorgt ervoor dat de patat verheven wordt naar een volwaardig smakelijk gerecht. Alle combinaties zijn mogelijk en kosten minder dan 10 euro.

Het is niet ver en niet eens zo hipster, dus waarom probeert u het eens niet uit? Als u natuurlijk eerder van het rijst-en noedeltype bent, dan kiest u best een andere plek uit. Lucy Chang is bijvoorbeeld een Aziatisch restaurant dat erg in trek is in het Gentse, en niet onterecht! Er hangt een gezellig sfeertje, de maaltijden zijn enorm betaalbaar en de menukaart biedt gerechten uit verschillende Oosterse landen aan.

Je kan hier dus zowel terecht voor een Laotiaanse salade, een Thaise curry of Chinese eend. Gebakken en met een honingsausje weliswaar.

De Gentse studenten hebben trouwens al enkele jaren geen redenen meer om te klagen over heimwee en verlangen naar het huiselijke nest. Er is namelijk een plaats in Gent waar ze spaghetti Bolognese kunnen eten die nĂłg beter is dan die van hun moeder: de Kastart. Wanneer dus een moment van ouderlijk gemis aanbreekt, verplaats u naar dit gezellig drukke spaghettihuis en bestel een medium Kastartspaghetti. Of nog beter (en budgetvriendelijker): bestel een pot take-away saus, koop en kook zelf uw sliertjes en verbaas uw vrienden of ouders voor â&#x201A;Ź2.90 over uw geveinsde kookkunsten.

In de zomer wanneer de barbecues worden bovengehaald, durft de student zich al eens de grootte van zijn kot en het ontbreken van een tuin te beklagen. Voor hen biedt Gent ook een uitweg: een beetje buiten het centrum aan het Keizerviaduct ligt het Keizerpark: 1.8 hectare groen te midden van alle stadse drukte. Dit park wordt onveilig gemaakt door skaterboys en -girls, maar ook door hiphoppers en breakdancers op vrijdagavond met het Hiphopstraatgebeuren. Voor de tuinloze kotstudent is er de barbecuezone waar men gratis zijn vleesjes kan grillen.

44

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Wanneer u zin heeft om eens een frietse te goan stekke, dan is er natuurlijk de publieksliefhebber De Gouden Saté, maar om eens de meerwaardefriet in een andere buurt te zoeken moet u bij De Frietketel of De Papegaai zijn. Naast de gebruikelijke frietkotkost wordt hier ook al eens een vegetarische of veganistische lekkernij in het frietvet ondergedompeld.

In De Frietketel vinden studenten met een grote honger hun gading in een van de pittabroodjes-frieten combinaties zoals de Dick Tracy. Klinkt lekkerder dan het leest.

Uiteindelijk nog een tip om mee af te sluiten: De Guidogids. Jaja, die onder een laag stof bedekte bundel met tips voor studenten en kortingsscoupons. Deze gids zal u niet naar de verborgen plekjes van Gent sturen, maar kan u wel door uw armste dagen sleuren. Een bickyburger voor één euro? Twee maaltijden voor de prijs van één in Het Augstijntje? Er zitten ook bonnetjes in voor enkele van de bovenstaande restaurants. Veel eten voor weinig geld: dat is wat u krijgt als u de Guidogids gebruikt. Dus voorkom schimmelvorming en haal die schaar boven om couponnetjes te knippen. U haalt er écht wat uit.

Ishka Desmedt

45

33e jaargang, nr.2: novemberveer

DE SCRIPTOR SLUIT AF Ge zijt alweer aan het einde van dit onverantwoord schandalig boekske dus ik krijg de eer jullie bij deze te bedanken om het Veer eens te doorbladeren, en eventueel zelfs te lezen. Hopelijk heeft de Veerredactie jullie kunnen plezieren met dit ietwat later dan voorziene novemberveer.

Van mijn eindwoord maak ik graag gebruik om mijn liefde voor de Filologica, bij wie ik overigens onlangs een uiterst interessante doop meemaakte, en mijn respect voor hun blad Dilemma uit te drukken. De ludieke strijd tussen het Veer en Dilemma is er een van ettelijke jaren oud, en die zetten wij met plezier op een luchtige toon verder. Mijn oprechte excuses mochten er sommige aspecten uit het artikel â&#x20AC;&#x2DC;Filoleaksâ&#x20AC;&#x2122; in het verkeerde keelgat geschoten zijn, dat was het laatste van onze bedoelingen. Het zou ronduit schandalig zijn moest dat onze goede banden verstoren, maar de Veerredactie rekent dan ook op de gezonde portie humor die ongetwijfeld aanwezig is bij onze dierbare Filoleden.

Dat geheel terzijde sluit ik het Gate-Veer graag in thema af, en dat met een specialleke. Op de redactievergadering ontsproot het geweldige idee om een wedstrijd aan deze editie vast te hangen. Onze teerbeminde faculteit der Letteren en Wijsbegeerte loopt over van de interessante richtingen, en in die richtingen zijn dan ook uitsluitend stuk voor stuk boeiende studenten ingeschreven. Natuurlijk zou de Blandijn de Blandijn niet zijn, moesten er zich in de krochten van onze tweede thuisbasis geen verhalen bevinden die beter het daglicht niet zien. We zouden die verhalen perfect onbelicht kunnen laten, maar voor dit schandalenveer mag er al eens zot worden gedaan, vind ik dan...

Wedstrijd

46

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Vandaar deze algemene oproep aan alle Veerlezers en Blandinoâ&#x20AC;&#x2122;s in het algemeen.

Ben jij op de hoogte van een Blandijn-gate? Zijn er verhalen die al weken, maanden of zelfs jaren op het puntje van je tong liggen? Dan is dit je unieke kans. Stop met opkroppen die handel, dat komt je gezondheid vast en zeker niet ten goede. De ultieme oplossing: lucht je hart in een mailtje naar scriptor@vgkgent.be. Ik zorg persoonlijk voor een selectie van de beste schandalen die aan het licht mogen gebracht worden. Deze verschijnen, uiteraard, volledig anoniem in het volgende Veer. Het zou echter geen echte wedstrijd zijn moest er geen prijs aan vasthangen. De winnaar, degene die met het beste schandaal voor de dag komt, kan een fles cava winnen! Laat u dus maar eens volledig gaan, ik kijk al uit naar de mails! Uiteraard kan er gerekend worden op een professionele houding en een beroepsgeheim waar niet aan verzaakt zal worden. Namen blijven onder de radar.

Bedankt voor uw tijd en aandacht, en tot het volgende Veer!

Uw scriptor, Nele Defruyt

47

33e jaargang, nr.2: novemberveer

48

33e jaargang, nr.2: novemberveer

COLOFON Redacteur Nele Defruyt

Medewerkers Bo Billiet Pauline Bizeur Tim De Moerloose

Ishka Desmedt Alice Devenyns Ivo De Wulf

Maxime Heyndrickx Kenneth Lasoen Wouter Reggers

Arno Rombouts Michiel Scheerlinck Laurens Slegers

Caroline Van Sumere Ferre Windey

49

33e jaargang, nr.2: novemberveer

Ereledenlijst van de Vlaamse Geschiedkundige Kring 2015-2016

Prosenioren Vanheuverbeke Karl Corne Tom Vanden Meersschaut Jens De Coster Arvid Standaert Jasper

Ereleden Bekaert Wim Caulier Cassandra Crieckemans Valerie De Loof Laurens De Wolf Anschi Declercq Nathan De Moerloose Tim Desmadryl Mathias Gabriël Hans Grootaert Niels Joos Stijn Malfait Marieke Mares Titouan Moltzen Siebren Pottie Jacques Roggeman Lissa Scheerlinck Michiel Slegers Laurens Smets Thomas

Van De Ponseele Lo Van Hoyland Hanne Van Puyenbroeck Marilyn Van Wulpen Anneleen Vancraeyenest Frea Vandenhauwe Amaury Vandeputte Olivia Vennekens Veronique Vercammen Desmond Vermeulen Charlotte Voorspoels Jolien

Professoren Boone Marc Devos Isabelle Van Bruane Anne-Laure

Professor Emeritus De Hemptinne Thérèse

Academisch Personeel Lasoen Kenneth Wijnendaele Jeroen

50

Bevriende Kringen Historia Filologica Klassieke Kring Klio Kring voor Moraal en Filosofie Kunsthistorische Kring Oosterse-Afrikaanse Kring Slavia Veto

33e jaargang, nr.2: novemberveer

51

33e jaargang, nr.2: novemberveer

52