Veer ouderejaars by Vlaamse Geschiedkundige Kring

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

COLOFON

Redacteurs Nele Defruyt Lionel Olieu Medewerkers Bo Billiet Pauline Bizeur Elias Degruyter Madelein Descamps Nas De Spiegeleer Lynn De Palmenaer Ewout Everaert Nathan Gryp Adriaan Lamaire Alex Peetermans Wouter Reggers Arno Rombouts

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Tijdschrift van de Vlaamse Geschiedkundige Kring 34e jaargang, nr. 1

openingsveer

In dit nummer: Colofon

VGK-Kalender

De Praeses verwelkomt

Het FK

Stuart

Het praesidium voorgesteld

Kleine reis: Ljubljana

Reisrecensie

De Derby Del Cupolone

De veel te lange filmrecensie

Kortverhaal

Heimat in Hannover

De Vrolijke Vakgroep

Vroeger was alles beter

Dagboek van een laatstejaar

Van zomerhit tot het herfsttij der muziek

Boâ&#x20AC;&#x2122;s Studentenkeuken

De scriptoren sluiten af

Ereledenlijst

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

De Ăźbertastische kalender Alle fantastische activiteiten die de VGK te bieden heeft

september 2016 ma

Introductiedag

Openingsevent

Kroegentocht

oktober 2016 ma

3 10

4 Peter/meter 5 Blandinia

6 redactie

trekt er op uit

vergadering & Bachelorweekstadswandeling end

Bachelorweekend

13 Bib-

Ouderavond

Openingscantus

bezoek en infoavond Ljubljana

Oktoberfest

25 Openingsfuif

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

De Praeses verwelkomt Een klein voorwoordje van de pater familias van de VGK

Beste studenten, welkom terug! De zomer is weer voorbij. Sommigen hadden geluk en keren nu stevig gebruind terug van verre reizen vol zon, zee en strand. Anderen liggen languit op de trabla, lijkbleek en genietend van het eerste zonlicht dat ze zien sinds de start van de herexamens. En ook de VGK ontwaakt uit haar zomerslaap. Ik zeg wel zomerslaap, maar begrijp mij niet verkeerd. De stuurlui van ons groenwit vlaggenschip hebben zeker niet stilgezeten. De hele zomer lang heeft het nieuwe VGK-praesidium gezwoegd om zoals ieder jaar weer een fantastisch programma in elkaar te boksen. Daarom staan we hier weer, een nieuw jaar, met een nieuwe ploeg. Ons eerste wapenfeit ligt al meteen in uw handen: het Openingsveer! Ook dit jaar zal ons kwaliteitsmagazine regelmatig door de aula’s passeren. Dit hebben we te danken aan onze scriptoren Nele en Lionel, die ditmaal hun krachten bundelen en samen ervoor te zorgen dat de Veren vlot door de drukpersen rollen. De grootste prioriteit van de VGK blijft uiteraard de studenten zelf. Daarom blijft de VGK zich inzetten om haar leden bij te staan in alle aspecten van hun studententijd. Studiepraesides Niels en Andy nemen de belangrijke taak van Ferre en Matthis over om een antwoord te bieden op al jullie vragen omtrent vakken en examens. Boekensultan Lynn heeft daarnaast ook dit jaar weer boekenlijsten opgesteld met stevige kortingen voor onze leden. Als jullie nog een reden zoeken om ook dit jaar weer lid te worden van onze prachtige kring, is het dat wel! Met onze lidkaarten krijgen jullie overigens niet enkel korting op boeken, maar ook op maaltijden, kopieën en vele andere zaken! Uiteraard kan de boog ook niet altijd gespannen staan, en er is geen inspanning zonder ontspanning. Ik moet jullie waarschijnlijk niet te vertellen dat de VGK ook daarin voorziet. Zo gaan wij maandag 26 september al meteen van start met het Blandinia Openingsevent, waar we drankjes en hapjes aanbieden aan een zeer goedkope prijs, zodat jullie bij een streepje muziek kunnen kennismaken met het nieuwe praesidium. Ook onze openingsfuif op dinsdag 25 oktober zal dit jaar zeker weer de moeite zijn. Ook de kringavonden blijven een vaste waarde in onze VGK-kalender, met volgens traditie de eerste in ware oktoberfest-stijl op dinsdag 18 oktober. Omwille van het succes van vorig jaar, trekken alle blandijnkringen er ook dit jaar weer op uit om jullie bij enkele drankjes en hot-dogs in het park te laten kennismaken met onze sportvoorzieningen. Kom daarom zeker eens langs bij ‘Blandinia trekt erop uit’ op woensdag 5 oktober. Zij die eerder muzikaal dan sportief zijn, kunnen hun stembanden al beginnen opwarmen, want 12 oktober staat de openingscantus op het programma. Ten slotte kan ik ook al vermelden dat onze eerste VGK-reis ons naar Ljubljana zal brengen.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit het grote aanbod aan activiteiten dat de VGK aanbiedt. Graag zou ik jullie ook willen aansporen peter of meter te worden van ĂŠĂŠn van onze nieuwe eerstejaars. Door een nieuwe student onder jouw hoede te nemen kan je hem of haar persoonlijk begeleiden door zijn of haar verwarrende eerste jaar unief en al jouw wijsheid als aspiranthistoricus doorgeven. Hoe verheugd ik ook ben de terugkerende studenten te verwelkomen, wil ik toch ook de tijd nemen om even stil te staan en afscheid te nemen van enkele andere studenten. Elk nieuw jaar in de VGK betekent toch ook weer wat verandering. Zo organiseren wij bijvoorbeeld dit jaar geen skireis meer. Maar ook enkele vertrouwde gezichten gaan we heel wat minder vaak zien. Daarom wil ik iedereen die op Erasmus vertrokken is heel veel succes wensen. Bij hun terugkeer hopen we hen terug te mogen verwelkomen binnen onze groen-witte kring. Ook zij die afscheid hebben genomen van de VGK om zich te concentreren op andere engagementen, gaande van het Faculteitenkonvent of Stuart tot de gevreesde arbeidsmarkt, wil ik het allerbeste wensen. Als jullie nog eens in de buurt zijn, spring dan zeker eens binnen in de Kelder of de Amber! Tot slot wil ik nog even de aandacht vestigen op een zeer speciale gelegenheid. In november 2016 vieren wij namelijk ons Lustrum naar aanleiding van het 85-jarig bestaan van deze prachtige kring. Van 21 tot 25 november heeft onze lustrumpraeses Jasper gezorgd voor een week vol spectaculaire activiteiten, waaronder onze lustrumcantus, het colloquium in het STAM en als afsluiter het Lustrumgalabal op een unieke locatie. Kom zeker eens kijken!

Ut vivat, crescat et floreat VGK

Wouter Reggers VGK Praeses 2016-2017

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Het FK: wat, hoe, waarom? Beste student

Wie studeren in Gent zegt, denkt onmiddellijk aan het rijke studentenleven dat zich al jarenlang afspeelt in en rond de Sint-Pietersnieuwstraat. Een studentenleven dat zich doorheen de geschiedenis van de UGent bijzonder goed organiseerde, op initiatief van de studenten zelf. Als kersvers student gaat er een totaal nieuwe wereld open met tal van mogelijkheden. Zo is aan iedere opleiding een studentenkring verbonden die haar uiterste best doet om elk van haar studenten een uitgebreid gamma aan activiteiten aan te bieden. Dit zowel op vlak van ontspanning als op vlak van je studies. Deze facultaire kring wordt geleid door een enthousiast team aan vrijwilligers, het praesidium. Zo is dit ook het geval voor de Vlaamse Geschiedkundige Kring (VGK). In totaal kent Gent maar liefst 29 facultaire kringen die elke een andere opleiding aan onze Gentse Universiteit vertegenwoordigen. Al deze kringen zijn samen verenigd onder dezelfde overkoepelende organisatie, het FaculteitenKonvent of kortweg het FK geheten, welke op deze manier bijna 20 000 Gentse studenten vertegenwoordigt. Het FK verdedigt de gemeenschappelijke belangen van zijn kringen en treedt op als contactpersoon tussen de student en Universiteit of stad Gent. Ook bied het FK ondersteuning aan voor zijn kringen op zowel juridisch, cultureel en organisatorisch vlak en organiseert het FaculteitenKonvent jaarlijks evenementen voor zijn leden. Zo is er midden oktober de bekende beiaardcantus waarbij een 1000-tal studenten cantussen onder begeleiding van de beiaardier in het historisch centrum van Gent. Ook zijn er de Dies Natalisfuif en -tour op welke de verjaardag van de UGent gevierd worden. Voor de gezonde competitie tussen de verschillende faculteiten zorgt het FK ook jaarlijks voor het Interfacultair toernooi (IFT) en Interfacultair kampioenschap (IFK) waarbij kringen tegen elkaar strijden op sportief vlak. Ook jij kan hier de eer van jou kring verdedigen! Daarnaast willen we ook iedere student warm maken om deel te nemen aan de rijke studentencultuur die Gent te bieden heeft. Kortom, het FK staat voor jou paraat om van jouw studententijd een onvergetelijke en leerrijke periode te maken ĂŠn dit al 75 jaar lang! Verder wensen we jullie alvast een spetterende start van jullie studentencarriĂ¨re.

In naam van het voltallige FK Adriaan Lamaire Praeses FaculteitenKonvent Gent 9

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Maak kennis met StüArt Onze faculteitsraad

Al van kleins af aan leert men je dat de universiteit een plaats is waar je eigenlijk niet veel te zeggen hebt, waar je enkel mag luisteren naar de professoren en braafjes hun lessen moet volgen. Waarbij je buiten de lessen “heel misschien” nog wat tijd hebt om pintjes te pakken/een terraske te doen. Maar tegen elke student die dat denkt zou ik moeten zeggen: “schaamt u!” want je mag zeker en vast je mond open doen op de ‘unief’. Ik zou zelfs meer zeggen beste student, je moet je mond open doen! Er is niets beters dan te leren zeggen wat je denkt, te durven uitkomen voor je mening. Juist voor die mening bestaat er de studentenraad waar we samen nadenken over je opleiding en de universiteit. Laat je niet afschrikken door de formele naam “studentenraad” want op zich is het gewoon een samenkomst van studenten waar we op een informele manier nadenken en bouwen aan een betere opleiding en faculteit voor jou en jouw medestudenten. Maar daarnaast zijn we ook gewoon een toffe bende die op café gaat. De studentenraad van de faculteit Letteren en Wijsbegeerte is een hopeloos lange naam waarvoor we veel liever de afkorting StuArt (Studenten Artes) gebruiken. Stuart vertegenwoordigt de belangen van alle faculteitsstudenten bij de officiële organen van de faculteit. De stem die Stuart heeft in deze organen wordt ingevuld door jullie en wint aan kracht bij besprekingen en commissies des te meer studenten er achter staan. Daarom is het ook zo belangrijk dat wij als studentenvertegenwoordigers weten wat jouw mening is. Logisch dus dat we jullie alleen maar kunnen aanmoedigen om eens een vergadering bij te wonen. Naast de algemene werking van de faculteit focust Stuart zich ook op veel concretere zaken. Het voorzien van studieruimtes tijdens de blokperiode is hiervan een voorbeeld. Dit jong evenement Blok@Blandijn is het laatste jaar uitgegroeid tot een groot succes waar tal van studenten gebruik van maakten. Naast studieruimtes voorzien we tijdens dit evenement trouwens ook koffie en thee om het blokleed wat te verzachten. Heb je vragen of wil je graag meewerken, kom gerust eens af naar een vergadering! Ze vinden tweewekelijks plaats in de Kelder van de Blandijn. De eerste vergadering is op 3 oktober om 20u, neem zeker een kijkje! Daarnaast zijn we met Stuart ook te vinden op Facebook, kan je een mailtje sturen naar stuart@ugent.be of neem gerust eens een kijkje op onze website: www.studentenraad-stuart.com .

Alex Peetermans Voorzitter StuArt en oud VGK-er 2017-2017 PS: Na iedere ‘vergadering’ gaan we gezellig iets gaan drinken 10

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Het praesidiüm voorgesteld Wouter Reggers - “Wat heb je aan al die miljoenen, Piet, als je pissen moet en je kan het niet?” Wouter Reggers, praeses van onze prachtige kring en daarmee degene die onze kudde groen-witte schapen (hopelijk) in min of meer goede banen naar het einde van dit academiejaar zal begeleiden. Als inwoner van het Limburgse Zichen-ZussenBolder is hij te herkennen aan zijn voorliefde voor foute schlagerliederen als ‘Sjiek is miech dat’ van Fabrizio. Verder valt zijn onvoorwaardelijke ralenti-levensmotto niet te ontkennen. Met andere woorden, de traagheid waaraan u zich verwacht van een rasechte Limburger. Hij is echter wel muzikaal getalenteerd, zo is hij nog steeds de pianoman in ons midden. Merkwaardig genoeg geniet hij er ongelooflijk veel van af en toe te kunnen ronddolen door de gangen van de Blandijn (het is een groter doolhof dan je denkt, eerlijk waar). De vraag is echter of hij tussen dit alles ook de auditoria af en toe eens bezoekt. Na het sluiten van de Blandijngangen kan je hem zo nu en dan eens treffen aan de toog van de Amber. Over zijn favoriete consumptie daar blijft hij liever cryptisch, met de volgende uitspraak: “If you have to ask, you’ll never know. If you know, you need only ask”. Gelukkig weet iedereen onderhand wel dat zijn naam niet kan uitgesproken worden zonder de vreselijke Chartreusenasmaak te doen opborrelen die hij je de vorige avond nog met veel plezier trakteerde. Genereus is hij wel, onze praeses, en dat zal de VGK het komende jaar zeker geweten hebben! Isabeau Cooman – “Stille waters, diepe gronden” Deze donkerharige stoot ondersteunt als vice-praeses in ons Dagelijks Bestuur de praeses, maar niet onbelangrijk, ze zorgt ook voor de nodige portie fleur en vrouwelijkheid voor dat anders wel heel mannelijk DB. Vorig jaar verzorgde ze als reispraeses geweldige reizen die de VGK maakte naar Polen, Kopenhagen en de Franse skipistes. De VGK-reizen zijn dan ook haar favoriete activiteiten, hoewel ze Gent ook ten zeerste apprecieert. Dan vooral wanneer ze langs de coupure naar haar kot fietst of als ze eens een bezoekje brengt aan het Designmuseum. Hoewel haar frivole looks en haar geweldige karakter het niet zouden meegeven, toont haar onherroepelijk aanwezige accent de donkere kant die onze ‘vieze vice’ met zich meedraagt. Isabeau is, weliswaar trots en met het hoofd geheven, een geboren en getogen Aalstenaar. Laat de shock even op u inwerken, maar weet dat ze dankzij haar carnavaleske afkomst het feesten in haar hart meedraagt. Ze gaat dan ook met plezier volledig los op Gigi d’Agostino met L’amour toujours en al helemaal op the one and only Bruce Springsteen, de reden waarvoor ze deze zomer afzakte naar TW Classic. Haar tweede donkere geheim is dat Isabeau er ooit nog aan dacht een filoloogje te worden, vooraleer ze de beste beslissing van haar leven maakte en geschiedenis ging studeren. Gelukkig maar, want de VGK zou niet hetzelfde zijn zonder kennis te hebben gemaakt met ons Izzy! 11

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Matthis Provoost – “It’s only rock ’n roll, but I like it” – The Rolling Stones Maak kennis met Matthis Alexander Provoost, oftewel den Maaaathis. Hij is secretaris binnen het Dagelijks Bestuur van onze kring, een uiterst uitzonderlijk en af en toe uit isolement tredend figuur. Zo komt u er geen 2 tegen. Laat mij het isolementgegeven even verder toelichten, Matthis is pas sinds een jaar beheerder van een facebookprofiel en bereikbaarheid is – als je dat niet via het forum probeert te doen tenminste - iets waar deze toogfilosoof niet aan meedoet. Als je hem dan wel kan bereiken, grote kans dat dit in de Amber gebeurt, vraag hem dan zeker eens naar zijn scala aan Beatles-kennis of wat tips and tricks over paleografie. Ook zijn accent, Poperings, is alom aanwezig in zijn gekleurde woordenschat. Zijn hobby’s zijn de facto naar eigen zeggen gitaargetsjengel voortbrengen, beter gitaargetsjengel beluisteren en sinds de eerste Abdijcantus van de VGK (16 oktober 2014, voor de geïnteresseerden) menig Gentse avond studentikoos gekweel voortbrengen met een biertje in de hand onder het mom van een cantus. Over cantussen gesproken, je kan van Matthis ook leren hoe je uiterst vriendelijk een Filologicacantus bijwoont, waarbij je hun kringblad al dan niet volledig met de grond gelijk maakt, en nadien de grond zelf van naderbij kan leren kennen. Vorig jaar verzorgde hij als studiecel de stucu’s van onder andere Historische Kritiek en Klassieke Oudheid, moge zijn verslagen als secretaris dergelijk succes evenaren! Madelein Descamps – “it's never too late to be what you might have been” - George Eliot Madelein, Maddie /Madelon /Mad /Lonneke /MadDeLijn /Maddewijn /WaddeLijn /Wuk Lijn /Mandoline /Madoline volstaat ook, belichaamt samen met Shari dit jaar het cultuurschap van onze kring. Haar enorme lees- en muziekinteresse kunnen wel eens als ideale aanvulling dienen voor haar functie. Deze blonde medaille bezit echter wel haar keerzijden. Een gewaarschuwd man is er 2 waard zeggen ze altijd, dus lijkt het me niet meer dan eerlijk om gewoon met de deur in huis te vallen. Ten eerste, is deze bevallige dame afkomstig uit Eigenbilzen, Limburg. No more words needed, denk ik dan. En als dat al niet alles slaat, studeert ze aan één of andere gespuisrichting hier aan de Blandijn, genaamd taalen letterkunde… Met een Limburger als praeses en een tolerant hart, kunnen we in de VGK deze kleine onvolmaaktheden gelukkig volledig naast ons neerleggen. Meer zelfs, we twijfelen er niet aan dat Madelein een uitzonderlijk goede cultuurpraeses zal worden, en dat het feit dat ze taalen letterkunde studeert alleen maar een goede aanvulling kan zijn. We zijn in feite eerder stiekem en eigenlijk ook niet zo stiekem ‘vies trots’ dat ze voor onze kring gekozen heeft. Pittig detail: ze kwam naar eigen zeggen in de VGK terecht door “de oneindige nieuwsgierigheid wie die zatlappen waren die altijd in de Amber hingen”. Het feit dat ze zelf een jaar later in het praesidium van voorgenoemde sujetten stapt, zegt dan weer genoeg over de mate waarin ze van Gin-tonic houdt. Ivo De Wulf – “Gevoelens bestaan niet, enkel bier” – Ivo zelf Ivo belichaamt dit academiejaar voor de vierde keer een functie binnen het praesidium van de VGK. Hij startte ooit als sportpraeses, schopte het dan tot vice en was vorig jaar niemand minder dan onze eigenste praeses. Aangezien hij deze functies allemaal met succes heeft afgerond, blijft onze prosenior gaarne nog een jaartje hangen, en dat als niemand minder dan als feestpraeses! Een functie die dan ook volledig aansluit bij de quote die hij zichzelf toeschrijft. Verder fungeert Ivo met zijn Waalse afkomst als multiculturele component 12

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

in het praesidium. Zijn voorliefde voor aardappelen is een onmiskenbaar gegeven aan deze grote heer zijn persoonlijkheid, en het liefst van al eet hij zo rond tien na het uur eens een verse raap. Hij onderhoudt een innige vriendschap met onze barman Jelle, en is mede stichter van een wel heel bijzondere kring: Moeder Trabla. Zijn appreciatie laat hij doorgaans blijken door een stevige schouderklop en in sommige gevallen door een persoonlijke invitatie naar de toiletinfrastructuren van de Amber. Als je niet gelooft dat je hem van de kunde tot feesten niet veel meer kan bijleren, raad ik ten zeerste aan om op een cantus eens te spiegelen met deze historicus in spé! Jasper Standaert - “t leven is geen crèmekarre, ’t is meer scheppen dan lekken!” Als voormalig praeses van de VGK kon hij nog niet volledig afscheid nemen van het praesidium. Daarom nam Jasper de taak van Lustrum op zich, en zal hij er dus voor zorgen dat het 85-jarige bestaan van de VGK op een onvergetelijke manier wordt gevierd! Hij is afkomstig uit Maldegem en je mag hem altijd aanspreken met “Standaert”, “Dwerg”, “Hobbit”, of “meneer de prosenior”. Hij speelt buiten zijn VGK-leven in een band en een zekere politieke interesse doet hem wel eens op een jeugdraad en dergelijke meer belanden. In Gent zijn, naast de Amber, het dreupelkot en het Veergrepparkje zijn favoriete plaatsen en hij zou graag eens naar Nieuw -Zeeland afreizen. Mocht reïncarnatie bestaan, hoopt hij terug te keren als inwoner van Zwitserland of eventueel als onsterfelijke halfgod. Als favoriete VGK-activiteiten raadt hij Yoga met Jordy, 24u van de Amber en de Nacht van de Geschiedenis ten zeerste aan. Ook op een optreden van Alt-J of Arctic Monkeys zal onze drukbezette Lustrum snel te vinden zijn. Tijs Roose - “Pouring out liquor is like burning books” Tijs Finn Gilbert Hilda Roose, is dit jaar deel van ons PR-team. Hij zal samen met Gauthier en Sébastien zorgen voor de prachtige posters van onze activiteiten die je in de Blandijn zal zien hangen en voor de sponsors van onze kring. Als Erembodegemnaar, een voorstad van Aalst weliswaar, is hij grote fan van het Oilsjterse carnaval, dat heeft hij dan met onze vice-praeses gemeen. Zijn lievelingshit is “Where is my mind” van The Pixies, wat naadloos aansluit bij zijn kunde te procrastineren als geen ander. Hij hoopt ooit nog eens naar Cuba te kunnen afreizen maar bezoekt ook al graag eens de Bourgoyen in het Gentse. Hij had graag geleefd in de Napoleontische periode en koos voor geschiedenis omwille van de talloze kansen die de richting hem op de arbeidsmarkt biedt. Als hij zich in de Amber bevindt, hangt hij wel graag eens in de Orvallekes, heupwiegend op ‘Allemaal’ van Wim Soutaer. Geen twijfel mogelijk dat dat zijn PR-skills alleen maar ten goede kan komen. Gauthier Couckuyt – “Procrastination is the art of keeping up with yesterday” - Don Marquis Gauthier vervolledigt het PR-driemanschap voor het komende academiejaar. Deze West-Vlaamse hondenvriend houdt naast de VGK van reizen, Fifa en lezen. Uit ervaring weten we dan ook dat hij er een heel intensieve reismanier op nahoudt, laten we zeggen dat zelfs de Poolse dansvloer grondig kennis mocht maken met dit dansen valwonder. Zijn favoriete reisbestemming is Zuid-Afrika maar even goed kan hij zich vermaken op Laundry Day. Graag had hij ook in 13

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

1566 eens de Beeldenstorm van dichtbij meegemaakt en zijn favoriete historische persoon is T. Roosevelt, omdat hij een echte gesnorde avonturier is en bovendien in de lessen Amerikaanse geschiedenis steeds in de schaduw van zijn verre neef Franklin staat. Verder weet hij Joseph Gayetty ook wel te appreciëren, omdat de man ons mocht verblijden door zijn uitvinding, wc-papier, de wereld in te sturen. Over uitvinden gesproken, als hij mocht kiezen stampte hij de richting ‘reizen’ uit de grond, waarbij men per module naar een ander land zou reizen, op kosten van onze praeses. Na een 3-jarige opleiding ontvang je naast een diploma meteen een bijhorende job. We twijfelen er echter niet aan dat hij al deze inspiratie het komende jaar succesvol zal investeren in zijn hoedanigheid als PR- en praesidiumlid! Nathan Gryp - “Shit doesn’t find me, I make the shit” Nathan, Nathan Jozef Denise Gryp voor de vrienden, zal voor het tweede jaar op rij een poging doen om onze erbarmelijke condities op peil te houden. Naast sporten somt hij de volgende hobby’s op: “gamen, seks, bier drinken, over mijn baard wrijven, bear hunting, drakenjagen toen ik jong was en andere übermannelijke bezigheden”. Deze opsomming geeft dan ook overduidelijk zijn afkomst mee. Hij stamt af uit het toch wel ietwat lugubere gedeelte van het Meetjesland. De woorden ‘luguber’ en ‘Meetjesland’ doen u waarschijnlijk spontaan nog op Maldegem of Zelzate hopen. Nee, Nathan werd wel degelijk regelrecht uit het rustieke Eeklo gekatapulteerd om zich te komen beschaven in Gent. Hopelijk begrijpt u nu al wat beter de beweegredenen achter zijn prachtige levensmotto. Zijn beschavingsmissie is echter succesvol verlopen tot nu toe, grotendeels dankzij de VGK die hem op het rechte pad houdt. Wist-je-datje: zowel zijn meest favoriete als zijn meest beschamende moment uit zijn carrière uit de UGent, beslaat zich voor een derde keer inschrijven in een andere richting. U merkt het al, onze Nathan heeft al een aantal UGent-jaren op zijn teller staan, maar in de fleur van zijn leven is hij nog altijd! Als u mij niet gelooft, kom dan zeker eens mee sporten met deze mannelijke bron aan energie. Niels Heymans – “A man in balance is a man with a drink in each hand” U leest het al, in samenwerking met Nathan Gryp (Shit doesn’t find me, I make the shit) zullen wij, en vooral u, beste VGK-sporter, de handen vol hebben met dit olijk sportduo. Niels is een rasechte Gentenaar die graag in de Victoriaanse periode geleefd had. Als hij zich in de Amber bevindt is Jelle, onze dierbare barman, zijn favoriete consumptie. Graag zet hij dan tijdens het consumeren zijn lievelingsplaten op, namelijk “drank en drugs” van Lil Kleine & Ronnie Flex en “500 miles” van the proclaimers. Als je deze jongeman wil treffen buiten de Blandijn en de Amber, is De Spinnenkop en 2cellos in oktober in muziekcentrum De Bijloke het proberen waard. Hij is ook een grote fan van het Boomballfestival, dus bereid je maar voor op een aantal excentrieke dansskills die hij ongetwijfeld zal bovenhalen op zijn favoriete VGK-activiteit: de openingsfuif. Aan zijn sportieve kan twijfelen we helemaal niet, want hij slaagde er afgelopen jaar in een marathon te lopen. Hij zou graag gereïncarneerd worden als een stokstaartje of een minion. In al zijn veelzijdigheid zal hij de VGK dit jaar met plezier van de nodige sportspirit voorzien.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Andy De Jongh - “Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei.” Andy De Jonghe is één van de twee studiepraesessen van dit jaar. Dat hij dit goed zal doen is een understatement, toen ik hem vroeg naar tips voor de eerstejaars kwam hij met een gigantische waslijst af. De nieuwe lichting historici in spé zitten dus zeker goed met Andy en kunnen altijd bij hem langs voor de beste tips and tricks. Andy ziet er misschien uit als een onschuldige jongen uit het simpele Steendorp maar schijn bedriegt. Hij heeft een goeie tien jaar ju-jitsu beoefend dus als het ooit eens te verhit wordt in de overpoort kunnen we altijd gaan schuilen achter de toren Andy. Deze man verbaasde me ook met zijn talent om zeer gênante situaties om te zetten in pure poëzie. Zo beschrijft hij hoe hij zijn slokdarmen ooit een omgekeerd peristaltische beweging maakten na een avondje stappen in de overpoort. Het is een zin die vaak terugkomt en het doet mij ook plezier maar ook Andy vindt lid worden van de VGK de beste keuze die hij dit jaar heeft gemaakt, mijn hart smelt bij het zien van al die kringliefde. Andy is een perfecte keuze voor studie omdat hij beseft dat studeren aan de universiteit, en vooral aan de Blandijnberg zoveel meer is dan blokken en naar lessen gaan, hij begrijpt dat ontspanning nodig is en hij zal maar al te graag gaan ontspannen in de overpoort of de amber, we raden dan ook iedereen aan om het advies van Andy op te volgen. Niels Fieremans - “Met een spitsvondig citaat bewijs je niets” - Voltaire Niels Fieremans vervoegt Andy als een van de helften van het studieteam dit jaar. Hij woont in de stad Asse en zijn grootste passies zijn airsoften en paintballen. Niels is erin geslaagd om de gehele vragenlijst amper of niet in te vullen. Behalve één vraag. De vraag “hoe zou je iemand martelen?” Dat zegt veel over Niels niet waar? Nu, Niels is eigenlijk een heel sympathieke kerel. Ik heb geluk dat het oude jaars Veer later naar de drukker moest dan dat van de eerstejaars. In de eerstejaars editie had ik een tekst geschreven die totaal niet representatief is voor Niels. Hij is een van de knapste koppen van de VGK en heeft het eerste jaar letterlijk zijn bitch gemaakt. Het spreekt daarom voor zich dat hij geen herexamens had. Niels wordt ongetwijfeld een topstudie. PS: Niels is een formidabele cantus-partner Anselm Logghe – “Everybody's worried about stopping terrorism. Well, there's a really easy way: stop participating in it.” - Noam Chomsky Deze Torhoutse virtuoos op het internet verzorgt voor het derde(!) jaar op rij onze site als Webpraeses, dat maakt hem dan ook Keizerweb, moest u zich ooit afvragen wat die schone zilveren floshkes aan zijn lint hangen te doen. Vorig jaar maakte hij in het eerste semester Portugal onveilig tijdens zijn Erasmuservaring, gelukkig is hij dit jaar een volledig jaar beschikbaar om ons te vergezellen op activiteiten. Tenminste, als hij niet op reis is naar zijn favoriete bestemming: Brazilië! Zijn functie zou het niet doen vermoeden, maar het internet en de VGK zijn zeker niet de enige vrijetijdsbestedingen van Anselm. Zijn dagen zijn goed gevuld met onder andere volleybal, skiën, reizen en piano spelen. Graag zou hij naar eigen zeggen reïncarneren als “een Calabrische limoenboom net buiten het dorpje Castiglione Marittimo, eeuwig turend over de azuurblauwe mediterraanse horizon in de fragiele hoop ooit een levensdroom te vinden en te kunnen realiseren. Maar ja ik ben een boom dus dat zal niet lukken”. In Gent kan je hem als ware historicus aantreffen aan de Portus Ganda of de Sint-Baafsabdij waar hij inspiratie opdoet om onze website nog beter te maken dan hij al is.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Jari Goerlandt - “ge zijt wie ge zijt” Beste eerstejaars, jullie zullen waarschijnlijk al Jari, onze Bachelorpraeses kennen. Hij zal jullie rots in de branding zijn doorheen het eerste jaar. Als er ooit een moment komt dat je de bomen door het bos niet meer ziet, dan zal Jari er ongetwijfeld staan met raad en daad. Jari is afkomstig van de trotse en prachtige Leiestreek, jammer genoeg is het wel Waregem maar, Leiestreek is Leiestreek. Zoals superman heeft ook Jari zijn eigen kryptonite, het is dan ook zeer toepasselijk, net als de supernatuurlijke mineraal, groen. Het gaat hier natuurlijk over Limoncello, geef hem een beetje van dit groene naughty water en we hebben een man down. Als laatste raadt hij elke eerste jaar aan om zich aan te sluiten bij de VGK, een bachelor zonder eerstejaars kan natuurlijk zijn werk niet doen. Jari is zonder enige twijfel een pracht van een persoon en staat open voor alles en iedereen. Hij is een van de meest open en sociale leden in het praesidium van de VGK. Als je dus ooit, in de enge wereld van het studeren in Gent, in problemen komt of gewoon een luisterend oor nodig hebt dan zal onze bachelor voor jullie klaar staan.

Shari Huygebaert - “We moeten niets verlangen, maar alles verwachten. Dat is de oorzaak onzer blijdschap.” – Luc de Vos Woorden kunnen niet perfect omschrijven wat voor persoon Shari Huygebaert is. Ze is een koelbloedig harde tante waarvan zelf medusa in steen zou veranderen. Gelukkig schuilt er onder al haar lagen kille emotie toch nog een zeer warm hart. Dat Shari fan is van The Beatles staat buiten kijf, zo is het weetje dat het woord “love” maar liefst 613 keer voorkomt in de band hun oeuvre, onderdeel van haar parate kennis. Als u een intellectueel uitdagend gesprek wilt moet u dus zeker bij deze knappe West Vlaamse zijn. Oh, ik had nog niet vermeld dat ondanks al haar leuke kantjes ze jammer genoeg afkomstig is uit het minder leuke Diksmuide aan de Westhoek. Ondanks dat ze nog maar een jaartje heeft gestudeerd in Gent heeft ze haar toch al weten opwerken tot een vaste waarde binnen de VGK, wees er dus maar zeker van dat u haar genoeg zal tegenkomen. ‘Waar kan ik deze knappe deerne tegenkomen?’ denkt u nu vast en zeker beste lezer. In de aula moet u al niet gaan zoeken, de beste kansen om een Shari in het wild te spotten zijn tussen acht uur 's avonds en acht uur 's ochtends in café de Amber. Ze raadt dan ook iedereen aan om eens de zon zien op te komen vanuit haar favoriete plekje in heel Gent. Niemand kan twijfelen over Shari haar uitmuntende toogkennis en haar onuitputbare bron aan muziekweetjes, daarom is er ook geen twijfel over dat Shari dit jaar een fantastische cultuurpraeses zal zijn.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Jules De Brabander - “alles komt goed” - zichzelf feest! Dat is zowel Jules zijn favoriete stopwoord als zijn functie dit jaar. Het lot bracht deze twee samen. Hoe kan ik deze man het beste samenvatten in één woord, ik denk dat hij zelf akkoord zou zijn met me als ik gewoon zeg “Amber”. Jules zijn favoriete plaats is de Amber, zijn hobby is naar de Amber gaan, zijn favoriete plaats buiten de Amber is letterlijk buiten de Amber. Zijn favoriete activiteit dit jaar was de 24 uur van de, u raadt het al, Amber! Het liefst gaat hij naar de les van Keunen na een Amberavond omdat de professor zijn stem een kalmerend effect heeft op zijn kater. Jules is van oordeel dat het jaar 1040 een speciale plaats verdient in de geschiedenisboeken omdat toen de eerste brouwerij werd opgericht. Mocht hij ooit een eigen unief oprichten dan gaf hij daar zeker en vast het vak bierologie. Ik denk niet dat ik er nog woorden aan vuil moet maken dat Jules houdt van feestjes en feestjes houden van Jules. Hij heeft echter nog een intellectuele kant, anders zou hij niet op zo'n elegante manier door zijn eerste jaar gewalst hebben. Jules is daarbovenop een van de vriendelijkste en meest aanspreekbare mensen die je zal tegenkomen in heel je universitaire carrière, dus als je hem tegenkomt, sla een praatje, drink een pintje en vergeet vooral niet te feesten.

Nele Defruyt - “Bo zei het ook al, kent ge ze niet? B-OU!” Nele zelf Nu komt het moment dat ik mijn eigen functie partner mag voorstellen. Het is reeds haar tweede jaar dat ze scriptor is. Vorig jaar kon ze nog zelf haar introductietekstje schrijven, nu kan ze niet meer aan zelfcensuur doen, moehahahhaaha. Ik zou best niet te veel met haar lachen want ook zij heeft acht jaar lang een gevechtsport gedaan, namelijk karate. Het zou interessant zijn om eens een drunken brawl te houden tussen Nele en Andy, die ju-jitsu gedaan heeft. Nele waarschuwt al onze trouwe en nieuwe lezer voor het zeer bekende amberitis, een ziekte die al velen van ons geveld heeft. Om dit tegen te gaan zou ze haar eigen studierichting uit de grond stampen, namelijk “hoe overleef ik de VGK zonder herexamens” hierbij zouden uiterst interessante vakken gegeven worden zoals “Jelle, een barman als geen ander” en “Effectieve anti-kater tips”. Nele haar favoriete historische persoon is de nu reeds beruchte Judas Ishkariot AKA Ishka Desmedt, onze eigenste procultuur. Ishka is bekend in de VGK vanwege haar tandloze periode. Je kan haar vinden in de kronieken van de VGK, op het kot van Arno, de pro-debat, of languit chillend in de Lange violettenstraat. Ik zou Nele hier succes wensen met haar functie als scriptor maar, dat zou ronduit en absoluut belachelijk zijn. Ze heeft haar al keihard bewezen vorig jaar door elke keer weer opnieuw een prachtig Veer te leveren EN toen deed ze het nog alleen ook! Ik kijk er enorm naar uit om met haar samen te werken.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Nas De Spiegeleer - “I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived.” Henry David Thoreau Bij deze stel ik met veel plezier onze reispraeses Nas De Spiegeleer voor. Hij is afkomstig uit Zottegem en heeft na zijn volledige loyaliteit aan de VGK ook nog een bijberoepje bij Studentenkring Sottegem, maar dat is niet zo belangrijk. Nas is in geschiedenis terechtgekomen omdat hij als kind verslaafd was aan de strips van Asterix en Obélix. Het moment dat Nas zich nu nog steeds herinnert is hoe iedereen elkaar na bachelorweekend ging opzoeken, we wisten toen al dat er banden voor het leven gesmeed waren. Hij noemt nog een ander memorabel moment, iets met uw teerbeminde scriptor en de debat praeses, geen idee waar hij het over heeft. Als Nas gevraagd wordt naar zijn meest gênante moment, antwoordt hij zoals enkel hij dat kan: “ik doe geen gênante dingen, alleen legendarische, zoals een duikje nemen in de coupure.” Het is alsof het uit de mond van Barney Stinson uit How I met your mother komt. Als tip geeft hij aan de eerstejaars mee dat ze moeten leren omgaan met hoeveelheden, dit varieert van studie tot drank, zoek dus een mooie balans. We hebben er allemaal vertrouwen in dat Nas als reis ervoor zal zorgen dat we de mooiste, onbekende plekjes leren kennen die hij maar kan vinden. Gillian Bilterijst - “A lady came up to me one day and said 'Sir! You are drunk', to which I replied 'I am drunk today madam, and tomorrow I shall be sober but you will still be ugly.” Winston Churchill Bijna, het scheelde maar een beetje of we hadden nooit kennisgemaakt met deze malse makker. Gillian Bilterijst is schuldig aan het feit dat hij een uitleg voor de richting rechten bijwoonde. Gelukkig voor ons is hij daar in slaap gevallen en heeft hij gekozen voor het vak dat hem altijd nauw aan het hart lag, het vak dat hem steevast doet denken aan zijn grote historische held, Napoleon, het vak waar we allemaal van houden. Geschiedenis! Misschien heeft u opgemerkt beste lezer dat ik drie keer “het vak” gebruikt heb? Dit komt door Gillian zelf aangezien hij ooit een tirade afstak waarom Churchill zijn “we shall fight them on the beaches” speech, de beste ooit geschreven is. Nu, ik wijk af van het onderwerp. Deze intelligente jongeman komt uit de Aalsterse contreien, hoewel hij altijd zegt dat hij van Aalst is, laat u niet bedotten, hij komt eigenlijk uit Oudegem. Wat nog erger is. Neem het hem dus niet kwalijk als zijn marginale roots af en toe boven komen. Onze teerbeminde debatpraeses is er ooit in geslaagd om zich in Polen te laten verleiden door een, euhm, dame van mild plezier (lees: een stripper). Versta me natuurlijk niet verkeerd, met laten verleiden bedoel ik natuurlijk Gillian zijn grootste plezier, een intellectueel gesprek. We waren nog geen 10 minuten binnen in dat uiterst stijlvol Pools etablissement of Gillian was een praatje aan het slaan over de huidige vluchtelingencrisis met een vrouw die niets anders droeg dan een G-string en een veel te kleine beha voor haar voluptueuze boezem. Daarom ben ik ervan overtuigd dat Gillian the perfect man for the job is. 18

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Lynn Marie Cecile De Palmenaer - “That’s what I do, I drink and I know things.” Lynn is dit jaar onze boekensultan. Zij zorgt ervoor dat de cursussen en syllabi tot bij jullie raken. Behandel deze boeken als jullie persoonlijke bijbels, ze zijn het hart en ziel van jullie opleiding. Niet elk boek is even belangrijk maar je kan simpelweg niet slagen als historicus zonder kanjers als ‘historici en hun metier’ en de rivier van herakleitos te doorploeteren. Dat gezegd zijnde, Lynn is de enige persoon van het hele praesidium dat durfde commentaar hebben op mijn wervelend in elkaar gestoken vragenlijst, ze vond dat de vraag “beste boek” ontbrak, haar antwoord op de niet gestelde vraag is “a song of ice and fire”. Waar ik trots neem uit alle films die ik al bekeken heb, is Lynn minstens een even grote boekensnob. De laatste keer dat we over boeken spraken zat ze aan een goeie 140, ik dacht van mezelf dat ik veel boeken las maar ik schaamde me toen toch een beetje. Lynn zou graag eens de terugkeer van de guillotine-hype zien. In dat geval heb ik goed nieuws voor haar. Als er ooit een teletijdmachine wordt uitgevonden moet ze niet eens zo ver terug gaan in de tijd om haar favoriete moordwapen live te bewonderen. Frankrijk gebruikte de guillotine voor het laatst in 1977.

Sébastien De Kimpe - “Meedoen is belangrijker dan winnen, maar winnen is veel leuker” Sébastien, Seba zoals ik hem noem of Seb zoals de rest van de wereld hem noemt is vanaf dit jaar de PR van de VGK. “Maar wat doet een PR dan in een studentenkring?” hoor ik u al denken via mijn telepathische gave. Wel, Seba zijn functie speelt zich vooral af achter de schermen maar is daarom niet minder belangrijk dan de rest van het praesidium. Hij zorgt voor sponsors, maakt al onze prachtige feest-en activiteits- posters, zorgt ervoor dat de kring een goed contact onderhoudt met de ereleden. Een hele lijst aan taken en verantwoordelijkheden dus. Ik twijfel er niet aan dat Seba dit zeer goed zal doen, tijdens de zomer vakantie toonde hij al een enorme passie en gedrevenheid om zijn taken tot een goed eind te brengen. Seba is een van de meest enthousiaste personen in de groep en je zal hem dan ook altijd horen nog voor je hem ziet. Hij is een beetje de zwarte piet van de VGK, of is het nu blauwe piet? Ik ben niet meer echt mee in het debat. Wiedewiedewiet, je hoort hem wel maar je ziet hem niet. Dat belachelijke mopje is nu ook weer uit de weg, veel succes Sébastien.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Lionel Olieu – “If a girl looks swell when she meets you, who gives a damn if she's late” – Holden Caulfield, The catcher in the rye Sinds het huidige academiejaar, is het scriptorschap een gedeelde functie. Met plezier stel ik u dan ook voor aan Lionel, oftewel Lionel Etienne Michel Olieu, mijn partner in crime. Hij werd vorig jaar in de Pop-poll al statistiek aangeduid als de eerstejaar met de meeste kosten aan, en zo vormde ik mijn eerste beeld van hem. Gelukkig zijn scriptoren meestal aan elkaar gewaagd en heb ik daar dus ook geen enkel probleem mee. In tegendeel, zijn onuitputtelijk enthousiasme voor het Veer heeft me al aangenaam verrast! Lionel in een notendop: ten eerste omschrijft hij zijn hobby’s als volgt: “Ik hou me vooral bezig met het kijken van films en series om daar zeer snobistisch en elitair over te doen”. Meer info over zijn filminteresses kunt u vinden in “De veel te lange filmrecensie”, verder in het Veer. Een aantal gênante momenten in zijn academische carrière waren: Gillian muilen voor vijf pinten die hij niet eens kreeg, Shari proberen verleiden op het bachelorweekend, in zijn pyjama verdwalen in de Overpoort en Shari bellen om hem naar huis te dragen na een nachtje in de Amber. Ik denk dat ik niet als enige benieuwd ben naar wat het komende academiejaar Lionel allemaal zal brengen. Ik zal alleszins met plezier vanop de eerste rij dit scriptorspektakel aanschouwen!

Getekend, uw scriptoren

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Kleine reis: Ljübljana Beste fans en toekomstige fans van het Veer, Tot jullie spreekt de kersverse Reispraeses, Nas De Spiegeleer. Een functie die als een jongensdroom door mij werd ontvangen, en die ik vol fierheid zal dragen op mijn lint. Wie mij een beetje kent, weet dat reizen voor mij meer dan een hobby is, het is een passie. Overal en nergens, daar kan je mij vinden. Tussen pot en pint, tussen eucalyptus en zilverspar, tussen bergen en zee. Vaak wordt mij de vraag gesteld: ‘Zeg, waar waarde gij nu weer jong?’ Dan is het liefste wat ik daarop antwoord: ‘Ik was op reis.’ Reizen dat vind ik de shit, en in de zwijm van mijn jeugdig enthousiasme neem ik jullie graag mee naar mijn (lees onze) volgende reisbestemming: Ljubljana. 11 tot 14 november, that’s the date! Want op deze dagen trekken we naar jaarlijkse gewoonte met de VGK er weer op uit. Ljubljana, de stad van de draak, is 1 van de meest begeerde citytrips van 2016. En u zult het geweten hebben! Een bestemming waar menig studenten elk jaar naar toe trekken. Voor wat staan Ljubljana en Slovenië eigenlijk bekend? Bij het voorstellen van een reis, wordt er vaak gesproken in de woorden: “België, het land van de chocolade en het bier”, “Ierland, het land van de rosse kaboutertjes en hun potten goud aan het eind van de regenboog”, “Firenze, de stad van de Medici”, “Eeklo, de stad van het gespuis in de VGK”,… maar wat wordt er gezegd over Slovenië en Ljubljana? Waarvan is Slovenië het land? Wel, eerlijk gezegd zou ik er ook niet direct op kunnen antwoorden. Vaag kan ik een voetballersnaam droppen, zoals Jan Oblak, maar meer? Om die vraag te beantwoorden – na Slovenië en zodus ook Ljubljana grondig bestudeerd te hebben- kom ik tot het volgende relaas: Slovenië is het land van alles en nog wat! Werkelijk, het herbergt een constante mix van invloedssferen, stijlen en eetpatronen, en zoveel meer. Om even een voorbeeld te geven kijk ik graag naar de Sloveense keuken. Deze wordt beschreven als een hartelijke mix van Italiaanse, Duitse en Oost-Europese invloeden. Als je daarbij denkt aan een pizza met goulash en stukjes Wiener Schnitzel, dan zit je er niet zo ver naast. Natuurlijk mag hun etensstijl niet in het belachelijke getrokken worden, de Sloveense keuken heeft tevens zijn eigenheid en geweldigheid. Mijn gedachten zeggen direct NOMNOMNOM bij het denken aan gerechten zoals Prekmurska gibanica of Goveja Juha. Wat staat er op het programma? Onze trip zal niet de standaard citytrip worden, aangezien Ljubljana klein is zullen we ook eens een dag van het binnenland proeven. We ontluiken in Ljubljana onze innerlijke hipstorian met bezoekjes aan het artistieke Metelkova, het instagrammen van Sloveense culinaire lekkernijen en het rondwandelen aan de rivier Ljubljanica net zoals we dat gewoon zijn bij de Graslei in onze thuishaven, Gent. Omdat wij historici zijn komt het historisch-culture aspect zeker op de voorgrond, dit in de vorm van een gidsrondleiding door de stad van de draak en een bezoek aan het Ljubljanski Grad. Tevens heb ik van horen zeggen dat wie zin heeft, zich grad van het padje mag begeven bij de hoog-aangeschreven Pub Crawl, waarbij we het Ljubljaanse nachtleven leren kennen. Naast het culturele, komt zeker ook de natuur tot uiting in de kleine reis. Er wordt gezegd dat het met bos overgoten Slovenië het mooist is in de herfst, dus zou het een zonde zijn om hier niet van te proeven. We trekken bij deze onze wandelschoenen aan en trekken naar Lake Bled en de Vintgar Kloof met zicht op de Julische Alpen. Toch iets liever wat meer op het gemak dan al die groepsactiviteiten? Geen probleem, wij zijn geen Noord Koreanen, dus trek er gerust maar zelf op uit! Hier nog enkele things to know about Ljubljana:  In Ljubljana is de grappa alomtegenwoordig! - Ben je de shots Maison van in de Amber beu (wat eigenlijk blasfemie is), dan verwelkomt Ljubljana je graag met zijn bekende dreupel. 21

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

 Eurodeals! – Slovenië zit sinds 2004 in de EU, dus gebruikt het ook de Euro. Het is niet alleen makkelijk voor ons, omdat we niet naar wisselkantoren moeten, maar het is ook nog eens voordelig voor onze portemonnee. Je waant jezelf in de Macdo voor de eurodeals!  Ljubljana en Slovenië zijn bekend om hun wijn! – Alhoewel bekend… Niet op wereldvlak want er is weinig export. De Slovenen drinken namelijk zelf graag hun wijn op.  Ljubljana staat bekend, ondanks het een hoofdstad is, om zijn stilte en vredigheid. – Dit komt grotendeels omdat de hele binnenstad autovrij is. Maar wat blijkt? De stad verwacht een flinke toename op de decibelmeter gedurende 11 tot 14 november…  De draak is het symbool van Ljubljana. – Als je tegen de kleine reis reeds gewend bent aan de draken van lessen die Professor Boone u soms durft voorschotelen, dan ga je je zeker gerust gesteld voelen in het land van de draak.  Ljubljana betekent eigenlijk ‘de geliefde’. – Dus veronderstel ik dat het hoog aangeschreven staat bij single VGK’ers. Sébastien en Ewout, misschien iets voor jullie?  Ljubljana herbergt de grootste universiteit van het land! – Toevallig, want wij in Gent herbergen de beste universiteit van het land!

Al overtuigd? Haast je dan with your kliks and your klaks naar de kelder om je daar in te schrijven voor deze prachtige reis! Nog niet overtuigd? Kom dan zeker op 13 oktober naar de infovergadering in de kelder of stuur een mail met al je vragen naar reis@vgkgent.be Wees hierbij zo snel mogelijk, want de plaatsen zullen beperkt en misschien ook wel gewild zijn! Ik kijk er alvast naar uit om jullie onder mijn reisvleugels te nemen! (Niet zoals bij Michiel Scheerlinck waar het warm en vochtig is, maar bij mij eerder zwoel en gezellig) Veliko pozdrav iz Nasmeister. Nas Reis Praeses 2016-2017

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Reisrecensie door Maddie Nu het nieuwe schooljaar begonnen is, is de zomervakantie waarschijnlijk het laatste waar jullie aan denken. Ik vind het nochtans belangrijk om de vakantie goed vooruit te plannen, dus wil ik een poging doen jullie te inspireren met mijn 5 favoriete reisbestemmingen van de laatste jaren. Allemaal uitgetest en goedgekeurd door mezelf, of course. Degenen die mij al kennen, weten dat reizen enorm belangrijk is voor mij. Na ongeveer een half jaar op één plek krijg ik jeuk om iets nieuws te ontdekken. Gelukkig organiseert de VGK twee keer per jaar een reis naar leuke, onverwachtse bestemmingen! (een beetje reclame is verplicht hé). Ik heb dus al wat gereisd in mijn leven, 22 landen om precies te zijn (een bescheiden lijstje, working on it) en ik heb wat plekjes gevonden die absoluut de moeite waard zijn om te bezoeken. Van ideale citytrips tot reisjes die je maakt terwijl je helemaal geen geld zou moeten uitgeven tot avontuurlijke endeavours, ik bied het allemaal aan. Hier dus mijn lijstje, in compleet willekeurige volgorde: 5. Stockholm Perfect voor een citytrip met vrienden of je lief. Het is een duurdere plek, zoals alle Scandinavische landen, en de alcohol is er vrij onbetaalbaar dus je gaat wat gespaard moeten hebben. Desalniettemin is het één van mijn favoriete steden, ik voelde mij er direct 40% hipper dan ik eigenlijk was. Het wordt het Venetië van het noorden genoemd aangezien de stad bestaat uit kleine eilandjes, verbonden door bruggen. Het vervoer is dus zeer goed te doen te voet maar ook met een boot. Gamlastan, de oude historische stad, doet je bijna in Italië wanen door de kronkelende kasseistraatjes en (vooral) de vele pizzeria’s. Skansen is ook echt de moeite waard, een openluchtmuseum (in de stijl van Bokrijk, voor de weinige Limbugers onder ons) dat de geschiedenis van Zweden heel cool in beeld brengt. 4. Kroatië Hier ben ik met mijn ouders naartoe geweest deze zomer. De bestemming heeft mij volledig verrast. Ik verwachtte overbevolkte badplaatsen en duur-maar-toch-shitty eten maar ik kreeg prachtige historische centra, verlaten rotsstranden en héél, héél lekker eten. Jongens, alleen al voor het eten zouden jullie moeten gaan. En het is er helemaal niet duur! Zadar is een aanrader, daar kun je nog degelijk uitgaan maar als je een rustige getaway wil, raad ik aan naar één van de veel eilandjes te gaan. Soms met maar 100 inwoners, maar pittoresker wordt het niet. Hvar is een bekend eiland, maar ik was wel fan van Pag. Olijfbomen van 1700 jaar oud zie je niet elke dag. Als je eerder een citytrip naar Kroatië wil maken in de plaats van een strandvakantie, is Zagreb de moeite. De uitgelaten sfeer en de gastvrijheid zijn ongeëvenaard. (Het zit er ook vol Pokémons, als dat jullie kan overtuigen). 3. Krakau Weer zo’n stad die me verrast heeft, en met veel dank aan de toenmalige reispraeses (nu onze geliefde vice Izzy) die de VGK-reis door Polen heeft georganiseerd. Niet alleen ligt het dichtbij Birkenau en Auswitchz, het is ook één 23

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

van de mooiste steden die ik ooit bezocht heb. Historisch en esthetisch verantwoord dus. De stad ademt geschiedenis, en ik ben nog nooit met zo’n volle bankrekening teruggekeerd van een reis. Pintjes voor één euro, yes please. Ivo (één van onze feestpraesides) heeft ons ook een mooi plekje laten zien, een verlaten steenmijn die nu gevuld is met helder blauw water en het is toevallig ook een van de beste plaatsen om een volledig uitzicht op Krakau te zien. 2. Leiden Dichtbij huis (zeker voor mij toch, hoera Limburg) en dus helemaal niet duur om er te geraken. Altijd al naar Amsterdam willen gaan maar ontmoedigd door de kosten en het feit dat alles al 1000 maand op voorhand geboekt moet zijn? Geen zin om tussen hordes Aziaten te lopen en het gevoel te hebben dat je eigenlijk in China beland bent? Leiden is the place for you. Typisch Nederlandse architectuur, grachten everywhere, hipster-koffiezaken en interieurwinkels waar je je echt kan laten gaan aangezien ze nog redelijk geprijsd zijn. De boottour is hier echt een aanrader, het duurt een uurtje en je krijgt echt interessante dingen te zien. Zoals het observatorium waar Einstein ooit nog les heeft gegeven. Need I say more? 1. Ijsland Ik weet het, ik zei dat de lijst in willekeurige volgorde stond en dat meende ik ook voor de rest van de bestemmingen, maar Ijsland heeft echt mijn hart gestolen en verdient de eerste plaats. Het is duur, en je moet er niet gaan als je ook maar enige kans wil hebben op een bruin kleurtje maar het is zoooo de moeite waard. Een citytrip naar Reykjavik kan altijd, een jonge en bloeiende stad met als beroemdste restaurant een hotdogkraam (8/10, those were some sausages) en een penismuseum voor als je écht niet weet wat te doen op weer zo’n regenachtige dag. Maar de echte schoonheid ligt daarbuiten, met een jeep en een gids door de vlakten trekken (de gids is een aanrader, de routes staan er niet bepaald duidelijk aangeduid). Rotsen beklimmen, gletsjers opwandelen, de landschappen zien die Tolkien hebben geïnspireerd voor LOTR en baden in warmwaterbronnen als ontspanning. Ik bedoel… wordt het ooit nog beter dan dat? I doubt it. En daarmee sluit ik mijn reisgids af. Een selectie van bestemmingen van de laatste jaren die me het meest zijn bijgebleven, en hopelijk zit er iets voor iedereen tussen. Ik ben nu alweer aan het dromen van de volgende reis.. Nas to the rescue!

Madelein (Maddie) Descamps

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

De Derby Del Cüpolone Op het scherpst van de snee

Voetbal, met alles (nu ja, veel) van wat het spelletje zo mooi maakt. Niets meer, maar ook niets minder. Passie, plezier, emotie en toewijding. Daar zouden ze in Italië op dit moment een moord voor begaan. 25 Juli 2016, het Transimeense Meer, Italië. Ik waan me pal in de geschiedenis, van een tijd die voor mij al lang vervlogen leek. Gezellig neerploffend aan tafel van een Italiaans restaurantje met mijn vriendin in het zonovergoten Umbrië, aanschouw ik vol verwondering het decor. Van wat wel een propagandakantoor lijkt van de Italiaanse Fascistische partij anno 1940. Overal profielen van Benito Mussolini, politieke pamfletten, hakenkruizen,… Zelf het personeel was helemaal in thema: kaal geschoren, zwarte t-shirt met camouflage legerbroek, tattoo van de befaamde fasces op hun arm. Het restaurantje nabij Castiglione del Lago ademde fascisme uit, niet op een haatvolle, maar op een vooral trotse manier. Voor mij was het zowel een verademing als een verschrikking. Een verademing omdat het voor mij aanvoelde alsof ik deel uitmaakte van Italië uit de jaren 30’, als historicus in spé kan je niet zonder bewondering naar artefacten zoals SS-medaillons, een Beretta Modello 1934 en een Carcano M189 kijken. Maar tegelijkertijd voelde ik me benauwd, wetend wat voor leed deze politieke ideologie aanrichtte aan zoveel mensen. Ik zou me beschaamd voelen mocht ik zoiets openhouden. Hoe kan het zelf dat zoiets nog steeds openlijk bestaat, bij ons in België zou het toch geen waar zijn? Italië, het land van de 4 P’s: Pizza, Pasta, Pirlo en Politieke corruptie, is een land apart. Zelden heb ik mensen ontmoet waar de waarden van traditie, puurheid en plicht nog zo doorgrond zijn. Maar haat en traditie zijn te vaak in elkaar vernesteld. De haat die Italianen onder elkaar voelen, daar is onze Belgische communautaire breuklijn in vergelijking niks tegen. Er heerst nog net geen vendetta tussen de Italiaanse gewesten. Toen aan de baas van het Italiaanse fascistische restaurant – die ik de stereotiepe naam Tony geef - gevraagd werd hoe hij zijn maand augustus ging doorbrengen, antwoordde hij laconiek: “Dan sluit ik mijn restaurant, want dan komen de dikke nekken uit Rome en het Noorden van Italië naar onze streek.” Pas dan had ik door waarvoor de woorden ‘Curva Nord’ onder de roedels van zijn fascistische tattoo stonden: hij is een Lazio Romafan. Zij hebben werkelijk het schijt aan alles wat het Noorden is: de Milanese clubs, Juventus,... Waarom hij tevens de dikke nekken uit Rome vernoemd? Daarmee doelt hij op diegene van Curva Sud: AS Roma. De andere ploeg uit Rome die in het Stadio Olimpico spelen. Juist… de Derby del Cupolone. Voor wie nog niet mee is in mijn relaas, er wordt hier een brug geslaan tussen 2 van mijn grootste passies: voetbal en geschiedenis. Voor menig lezers waarschijnlijk een te ver gezochte link, maar niks is minder waar: in Italië is het voetbal met geschiedenis en traditionele ‘waarden’ doorgrond. Het is iets waar ik met wisselende gevoelens naar kijk. De Calcio, de Italiaanse eersteklasse, heeft al het moois wat voetbal te bieden heeft, maar herbergt ook al het slechte. Het intrigeert mij én als fan van the beautiful game ben ik er dusdanig veel mee bezig. Met trots kan ik zeggen dat ik reeds 3 voetbalwedstrijden in de Calcio heb mogen meemaken: 2 in Milaan, 1 in Turijn. Nergens heb ik ooit zo’n sfeer ervaren! Zelf wanneer op het voetbalveld niks aanleiding gaf tot emotie of afschuw sprongen er naast mij supporters recht die met hart en ziel hun woorden over het San Siro of het Juventus stadium uitspuwden. Mijn reis deze zomer naar Italië, die zonder enige voetbal-gerelateerde activiteit verliep, deed mij vaak denken over hoe het voetballeven eraan toe gaat daar. Het deed me herinneren aan enkele anekdotes die de twee kanten van voetbal aantonen. Graag keer ik terug naar de tattoo van de fascistische restaurantuitbater Tony. Naar de machtsstrijd over de Italiaanse hoofdstad tussen Lazio en AS Roma. Als voetbalfan is het vaak zo dat je een 25

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

voorkeur hebt wanneer je naar 2 clubs kijkt, deze keer is dat niet anders. Ik ben eerder een AS Roma fan, want sinds ik mijn eerste voetbalschoentjes (maat 35) aantrok, keek ik op naar Francesco Totti. En hoe ouder hij wordt, hoe meer respect ik krijg voor hem. Je moet weten, Totti is één van de beste voetballers die de wereld de laatste 20 jaar heeft gezien. In zijn tijd bij AS Roma heeft hij de gloriedagen maar tevens de teloorgang van de Calcio meegemaakt. In Rome is Totti keizer, de oppergladiator, want hij heeft de Eeuwige stad nooit verlaten. Ze noemen zo’n clubfenomeen in Italië una bandiera, een vlag. Zoals Maldini bij Milan, Zanetti bij Inter en Buffon bij Juventus. Totti blijft in vergelijking met de andere bandiera een uitzondering, in AS Roma is het gedurende zijn tijd nogal windstil gebleven op vlak van trofeeën winnen. Vandaar de Charles Bronson die zich soms ontpopt in Francesco Totti, de man die heel af en toe eens compleet door het lint gaat, met een horror tackle. Om het in de woorden van Filip Joos te zeggen: een mengeling van trots en frustratie, twee tegenstrijdige gevoelens, maar wel met eenzelfde grondslag: zijn vlag wappert in Rome, en niemand zal daar ooit aankomen. Zijn trouw is legendarisch, een goed dat bijna niet meer te vinden is in het oliedollar-voetbal van vandaag. Totti’s trots blijkt in zijn over ’t laatst uitgesproken woorden:” Ik bedroog al mijn vriendinnen, maar ik zou AS Roma nooit bedriegen.” Woorden van een topvoetballer, niet van een perfecte man. Bij AS Roma zal Totti veelvuldig in de geschiedenisboeken gegrafeerd staan. Als ik moet kiezen tussen AS en Lazio, dan zou de keuze door mijn jeugdidool al rap gemaakt zijn, maar door de interesse die ik verkregen heb in ideologieën en levensbeschouwingen staat mijn keuze nog meer vast: AS Roma is de ploeg van de arbeiders en de echte inwoners van Rome, terwijl de fans van Lazio zich voornamelijk in de streek rond Rome bevinden en daarnaast nog eens uiterst fascistisch zijn. Dat een zwarte speler ooit voor Lazio zou kunnen kiezen, is voor mij een blijk van iemand die de club niet kent en die uit is op het geld. Bij deze, Jordan Lukaku, ik versta er geen knars van. De derby del cupolone, of in het Nederlands de derby van de grote koepel (Sint-Pieter), is één van de meest extreme derby’s die er zijn. Leven en dood hangen aan een zijden draadje in de dagen voor en tijdens derbyday, Rome wordt dan namelijk oorlogsgebied. Eén van de laatste trends deze dagen is het neersteken van rivaliserende fans… Dat is de slechte kant van het spelletje, alles wat fanatisme uitstraalt, alles wat extreem en radicaal is komt naar boven. Het slechtste van de mens is alomtegenwoordig. Hierbij denk ik aan het seizoen 1988-89. Lazio-fans scandeerden minutenlang racistische spreekkoren, iedereen wie een andere huidskleur had werd aangevallen. Na een aantal minuten werd er een 50 meter lange tifo tevoorschijn gebracht, waarop stond: “Auschwitz is jullie stad, en de de ovens zijn jullie huis.” Afschuwelijk! Natuurlijk bedraagt voetbal niet alleen trotsheid en afschuw, het heeft ook een ludieke factor. Aan Cassano denk ik als het woord ludiek wordt genoemd. Zijn tijd op de Italiaanse voetbalvelden zaten vol fratsen, hij was een beetje Balotelli before it was cool, een rasechte enfant terrible. Deze Italiaanse bastaard (letterlijk: onbekende vader) groeit op in Bari, een beetje de Borinage in Italië. In de hak van de laars, daar komt hij van. En het ludieke is dat hij vaak met de hakken over de sloot net niet wordt uitgejouwd door zijn eigen fans. Een geweldige voetballer, maar het soort speler die je niet direct in uw eigen team wilt. Bon, de anekdote over Cassano… Op z’n 17e speelt hij met het straatarme Bari het rijke Inter Milaan op een hoopje. Een ster is geboren, een legende begint. Cassano, nog een kind, kiest uiteindelijk voor AS Roma. Wanneer hij zijn eerste beladen Romeinse derby speelt, worden in Lazio’s Curva Nord duizenden bordjes met “Ik…” in de lucht gestoken. Verbaasde blikken alom in de volgepakte tribunes, menig voetbalpresentator vroeg zich af wat er zich ging afspelen. Tot na een uurtje weer zo’n tifo ontrold werd “… ben de vader van Cassano.” Afschuwelijk? Topvoetbal? Grappig? U kunt zelf bepalen wat.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Voetbal is voor mij passie, emotie maar vooral plezier. Alles wat fanatisme uitstraalt kan ik moeilijk slikken. Hooliganisme, facebook-oorlogen, elkaar tarten,… dat is voor mij geen voetbal. Dat is niet the beautiful game waar ik als kind verliefd op ben geworden. Daarom zal ik niet gauw een ploeg de hemel inschieten en distantieer ik me als ik de vraag krijg: “Wat is eigenlijk uw lievelingsclub in België?” Maar toch, ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik geen fan ben. Het woord ‘fan’ neem ik echter niet graag in de mond. Ik ben gepassioneerd, maar met mate. De Derby del Cupolone staat bovenaan mijn bucketlist, en ik hoop volgend jaar een verslag te doen over wat ik daar beleefd heb. Ya Gunner, Nas De Spiegeleer

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

De veel te lange filmrecensie Misschien is dit toch handige quiz trivia

Beste lezer, mijn grootste plezier is films kijken en mijn tweede grootste plezier komt voort uit het aanraden van films. Vroeger was dit moeilijker, ik moest een geïnteresseerde vriend of vriendin zoeken en soms moest ik het aan meerdere mensen zeggen op verschillende momenten en dat was allemaal veel te veel werk. Nu ik scriptor ben is het veel makkelijker en zal ik dit blad gebruiken als mijn medium om films aan te raden. Wat volgt is een lijstje van alle films die ik deze zomer heb bekeken, met daarbij een korte uitleg, een leuk weetje en mijn seal of approval of dissaproval. Wees er maar zeker van dat sommige in deze lijst in een later Veer een volledige review zullen krijgen. PS: de films staan in volgorde van release datum, dus niet in volgorde van mijn persoonlijke score. PPS: ik haat superhelden films en de gigantische inflatie ervan. The Hateful Eight (2015) “And I stuck my big black johnson right down his goddamn throat! And it was fulla' blood... so it was warm. Oh, you bet your sweet ass it was warm. And Charles Chester Smithers sucked on that warm black dingus for as long as he could. Hahahaahaha! Startin' to see pictures, ain't ya?” Zoals Flip Kowlier het mooi verwoord heeft “Nog ne welgemeende fuck you” Dat zijn de enige woorden dat ik wil vuil maken aan iedereen die zegt dat dit een saaie, trage film is. Ik zou zelf durven zeggen dat dit een verdomd meesterwerk is. De film duurt net geen drie uur waarvan drie kwartier in een postkoets en de resterende tijd in één grote kamer. De dialogen zijn zoals je al van Quentin Tarantino kan verwachten. De openingsscène vind ik persoonlijk een van de beste die ik ooit gezien heb. De soundtrack van Ennio Morricone bezorgt kippenvel. De cast zet een indrukwekkend schouwspel neer waarbij er onderlinge spanning is tussen elk personage. Dat laatste is een heel noemenswaardig feit aangezien er zo’n 10 mensen tegelijk in dezelfde kamer zitten. Minder leuk weetje, tijdens een van de scenes wordt een gitaar kapot geslaan. Dit is een echte authentieke gitaar uit 1870. Ze waren tijdens het filmen vergeten om te wisselen naar de replica die gemaakt werd voor de film. De reactie van actrice Jennifer Jason Leigh is dan ook niet geacteerd. Wat iedereen ook moge zeggen, deze film krijgt mijn seal of approval. Nightcrawler (2014) “I feel like grabbing you by your ears right now and screaming, "I'm not fucking interested!". Instead, I'm going to drive home and do some accounting.” 2014 was een heel goed jaar voor films. Het gaf ons pareltjes zoals The Grand Budapest Hotel, Boyhood, Birdman, Whiplash, Mr. Turner, Winter sleep, Selma, gone girl, een enorme lijst aan fantastische films dus. Nightcrawler hoort zeker aan vast thuis bovenaan dat lijstje. Zo, u weet nu al meteen of ik de film aanraad of niet, dan gaan we nu over naar het verhaal van de film. Het verhaal volgt Lou Bloom, een sociopaat die beslist om een nightcrawler te worden. Dit betekent dat hij ’s nachts rondrijd om misdaden en ongelukken te filmen om dan te verkopen aan nieuwszenders. Lou zet al snel ongeluk van andere mensen om in geld en probeert dit dan ook zoveel mogelijk te exploiteren. Het hoofdpersonage gaat al snel verder en verder hierin om de beste shots te krijgen voor het beste geld. Na Prince of Persia was ik wat hoop verloren in Jake Gyllenhaal maar in deze fantastische film brengt hij een ongelofelijk personage op een heel realistische manier tot leven. Het leuke weetje voor deze film, Gyllenhaal ging zo ver in zijn personage dat hij amper knippert met zijn ogen, een enorm angstwekkende manier van acteren. Aanrader!

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Dr. Strangelove, or how I learned to stop worrying and love and love the bomb (1964) “You're gonna have to answer to the Coca-Cola company.” Stanley Kubrick. Meer woorden zou ik hier niet aan moeten vuil maken maar ik kan moeilijk een film aanraden zonder wat meer uitleg hé? In Dr. Stangelove slaagt de paranoïde generaal Jack D. Ripper erin om een bevel te geven aan B52’s rond Rusland om gigantische nucleaire bommen te droppen. Hij kan dit doen zonder dat zijn oversten dit te weten komen. Ondertussen onderhandelt de president van de Verenigde Staten in the war room samen met andere generaals en politici over hoe ze de aanval kunnen tegenhouden. De film is gebaseerd op het boek Red Alert van Peter George. Kubrick wou aanvankelijk ook een soort oorlogsthriller maken maar vond uiteindelijk dat een satirische, donkere komedie beter zou passen. Acteur Peter Sellers is hier op zijn best en speelt maar liefts drie rollen (u zou nooit kunnen zeggen dat het driemaal Sellers is). Hij speelt onder andere R.A.F kapitein Lionel Mandrake, president Muffley en Dr. Strangelove. Laatstgenoemde is het beste personage in heel de film en heeft jammer genoeg de minste screen time. Strangelove is een ex-nazi wetenschapper die vroeger door het leven ging als Dr. Merkwürdigliebe. Zijn personage is een duidelijke steek naar operatie Paperclip. Leuk weetje, Stanley Kubrick stond erop om de gigantische ronde tafel in the war room groen te maken, ook al was het een zwart/wit film. Hij wou de acteurs zo het gevoel geven dat ze in een casino aan het gokken waren om het lot van de mensheid en de wereld. Elke film van dit krankzinnig genie is een aanrader. Citizen Kane (1941) “You know, Mr. Bernstein, if I hadn't been very rich, I might have been a really great man.” Wauw, wauw, wauw, wauw, wauw, wauw. WAUW. Jezus Christus deze film is goed. Godverdomme. Dit was een film waarvan ik met stomheid was geslagen toen de credits over het scherm rolden. Het was bijna absolute perfectie. Orson Welles was slechts 25 jaar oud toen hij dit verhaal schreef (samen met Herman J. Mankiewicz), de film regisseerde en er zelf de hoofdrol in speelde. Het is dus geen overdreven mening om te zeggen dat Orson Welles beschikt over een gigantisch groot talent. De film volgt min of meer het verhaal van Charles Foster Kane, een megalomane krantenbaas die rijker is dan Donald Trump. De film begint met de dood van Kane en zijn laatste woord “Rosebud”. De hele film bevat flashbacks van Kane zijn leven en journalisten die proberen te achterhalen wat hij bedoelde met Rosebud. Leuk weetje over de film. Charles Foster Kane is gebaseerd op de echte krantenmagnaat William Randolph Hearst. Deze herkende meteen de gelijkenis met zichzelf en Citizen Kane en was daar gigantisch ontevreden mee. Hij probeerde de film tegen te houden door Welles een communist te noemen. Geen enkele krant van Hearst adverteerde de film bij wijze van boycot. Het toeval wou natuurlijk dat Hearst en Welles elkaar ooit tegen het lijf liepen in een lift. Welles toonde zijn meest beleefde kant en nodigde Hearst uit voor de première van de film. Hearst zei niets en stapte de lift uit waarop Welles kwaad werd en riep “Charles Foster Kane would have accepted!” Waar wacht je nog op? Ga Citizen Kane gaan kijken!

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Om toch nog wat andere schrijvers de kans te geven om iets in dit fantastisch blad te schrijven zal ik de rest zeer kort afsluiten. Of tenminste toch mijn best doen. Hail Caesar (2016) "Hobie Doyle?... You're a Communist too?" Ik had zo een grote hoop toen ik voor het eerst de trailer zag van Hail Caesar. Als ik een recensie van een film moet starten met die woorden komt er meestal niet veel goeds erna. De trailer en de promotiecampagne van de film beloofden ons een satire op de gouden jaren van Hollywood met George Clooney in de hoofdrol. Jammer genoeg verliest de film dit uit het oog en storten ze zichzelf in nodeloos veel subplots. De rode draad van de film, verbannen communistische schrijvers, zit zo bedolven onder een hele puinhoop dat het bijna niet te merken is. Het enige lichtpuntje in de hele film is verbazend genoeg Channing Tatum. Room (2015) "When I was four, I didn't even know about the world, and now me and ma are going to live in it forever and ever until we're dead." Zelden ben ik oprecht ontroerd door films, Room bracht me door een rollercoaster van elke denkbare emotie voelbaar. Hoop, angst, verdriet, geluk. De tweede film die er in geslaagd is me tot tranen te brengen. Top prestatie van zowel Brie Larson (oscar voor beste actrice) als de tienjarige Jacob Tremblay. Ex machina (2015) "Isn't it strange, to create something that hates you?" Ex Machina is de film die vorig jaar ging gaan lopen met de oscar voor beste visuele effecten, okĂŠ het is niet een van de grote kleppers maar bon, een oscar is een oscar. Het is samen met The Danish Girl een van de films waarin Alicia Vikander een hoofdrol vertolkt. De film volgt Caleb (Domnhall Gleeson) die een Turing test moet doen op de nieuwe uitvinding van technologie magnaat Nathan (Oscar Isaac). Hij moet dus zodanig overtuigd worden van de A.I. dat hij denkt dat het een mens is. Deze uitvinding is een compleet zelfbewuste A.I. die gespeeld wordt door Vikander. Fantastische film die op sommige momenten een klein beetje doet denken aan Her. Spotlight (2015) "They say it's just physical abuse but it's more than that, this was spiritual abuse. You know why I went along with everything? Because priests, are supposed to be the good guys." Van een fantastische, maar tegelijk ook deprimerende film gesproken. Spotlight heeft niet alleen een verhaal dat naar de keel grijpt maar ook nog eens een supercast die dat gevoel enkel nog maar sterker maakt. De film volgt het verhaal van een team onderzoeksjournalisten van de Boston Globe die er op uit zijn om het kindermisbruik binnen de Kerk aan banden te leggen. Deze film moet je gewoon gezien hebben.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

The Lobster (2015) "That night, in my sleep, I dreamt that we lived in a big house together in the city with a large, well-lit kitchen, and I was wearing dark blue trousers and a tight cream blouse and he took my clothes off and fucked me up the ass." The lobster is een film die zich afspeelt in de nabije toekomst, mensen die single zijn worden naar een hotel gestuurd waar ze binnen de 40 dagen een partner moeten vinden. Slagen ze hier niet in transformeren ze in een dier. Het hoofdpersonage, hier gespeeld door Colin Farell weet al voor welk dier hij zou kiezen, een kreeft. De film doet je als kijker op sommige punten heel ongemakkelijk voelen wat ik persoonlijk een mooie prestatie vind van een film. The Danish girl (2015) "I think Lily's thoughts, I dream her dreams. She was always there." Prof. Vanbruaene heeft ons ooit geleerd dat we ook naar historische fictie kunnen kijken zonder met ons vingertje te wijzen naar alle fouten. Deze film volgt kunstenaars koppel Gerda en Einar Wegener, gespeeld door de fantastische Alicia Vikander en de veelzijdige Eddie Redmayne. Het enige probleem is dat het echte verhaal van deze twee nog veel beter is dan in de film werd voorgesteld. The Danish girl is een goeie film die fantastisch kon geweest zijn als ze waarheidsgetrouwer het verhaal volgden van Einar Wegener, die een van de transgender pioniers was om een geslachtsoperatie te ondergaan. Er ist wieder da (2015) "Even Poland still exists!" Triumph des Willens meets Back to the future. Deze film had een uiterst belovende synopsis. Adolf Hitler komt terecht in het jaar 2015 en wordt door omstandigheden een nationaal geliefd media figuur. Jammer genoeg begint de film na een tijdje met de vinger te wijzen en verliest het zijn satirisch en komisch startpunt uit het oog. Er ist wieder da is een film dat ik niet meteen zou aanraden vanwege de moraal die op het einde vanuit het niets de kop opsteekt. Sicario (2015) fan van Narcos en Breaking Bad? Dan is Sicario iets voor u. Benicio Del Toro zet hier een knap staaltje acteerwerk neer. Dope (2015) "Malcolm, Jib and Diggy used to be in the school marching band, but quit in protest after refusing to play the Harlem Shake." Dope vertelt het verhaal van een zwarte tiener tijdens zijn laatste dagen van het middelbaar. Het hoofdpersonage heet Malcolm en woont alleen met zijn moeder in Inglewood. Hij is anders dan de rest van het tuig en hoort niet bij een bende zoals de crips of de bloods, het enige dat Malcolm wil is binnenraken in Harvard. Dit bewijst moeilijk te zien aangezien hij zwart is en uit een kansarme buurt komt, daarbovenop begint hij door onvoorziene omstandigheden drugs te dealen. De film is geen meesterwerk maar amusant en goed genoeg om een aanrader te zijn.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Gone girl (2015) "I swear, you two are the most fucked up people I've ever known and I specialize in fucked up." David Fincher, de man is meester in mysterieuze donkere films met een onverwachte plot twist (zie: Fight club, se7en). Deze film is daar geen uitzondering op, bij afloop zat ik dan ook met een mond vol tanden naar een zwart scherm te staren. Aanrader! Selma (2014) "That means protest! That means march! That means disturb the peace! That means jail! That means risk! That is hard!" Deze film volgt de missie van Martin Luther King Jr. Om in 1965 gelijke stemmen te krijgen voor zowel zwarten als blanken. Dit doet hij door een vreedvolle protestmars van Selma naar Montgomery. Bevat zeer sterke momenten, enorme geloofwaardigheid van David Oyelowo als MLK. Over het algemeen was Selma een film die bevredigt maar op het grote niveau niet memorabel genoeg is om een absolute topper te noemen. Ondanks mijn mening krijgt deze film toch overal laaiende recensies, waarschijnlijk omdat de MLK beweging de dag van vandaag weer extreem actueel is. Whiplash (2014) "And here comes mister gay pride of the Upper West Side himself. Unfortunately, this is not a Bette Midler concert, we will not be serving Cosmopolitans and Baked Alaska, so just play faster than you give fucking hand jobs, will you please?" Hoe ver is te ver? Whiplash is een briliante film die deze vraag als centrale stelling gebruikt en daarrond, met een top jazzschool als decor, een film opbouwt. J.K. Simmons kaapte hiermee de oscar voor beste mannelijke bijrol weg, zeer verdiend. Naar mijn bescheiden mening is dit de beste film van de voorbije tien jaar en heeft hij nu als zijn titel verdiend van een modern classic. Deze recensie krijgt zeker nog een vervolg. TOPFILM!!! Ik neem zelf gebruik van dit fancy klein lettertype om nog extra te benadrukken dat Whiplash de beste film van de 21ste eeuw is!

Oh boy, Ein kaffee in Berlin (2012) "Do you know what it's like... to have the feeling that all the people around you are honestly kind of weird? But when you think it over, then it becomes clear that the problem is with yourself." De Duitse titel voor deze film is bij de release vervangen geweest door Oh Boy, ik kies er voor om nog steeds, de betere, Duitse titel te gebruiken. Zeer leuke film met topacteur Tom Schilling, bekend van onder andere Unsere MĂźtter, Unsere VĂ¤ter en de biopic Ludwig II. Deze film volgt Schilling gedurende een doodgewone dag in de Duitse hoofdstad. De donkere humor gaat perfect samen met de geschiedenis waar Berlijn en de rest van Duitsland voor altijd aan vasthangt. Aanrader.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Grizzly Man (2005) "I will die for these animals, I will die for these animals, I will die for these animals." Timothy Treadwell was een man die de stad en de mensen beu was. Dus besloot hij om de zomer bij de beren door te brengen. Dit deed hij 13 jaar lang, elke zomer. De laatste vijf jaar bracht hij een camera met zich mee en legde hij zijn avonturen vast. In 2003 is Treadwell vermoord geweest door een agressieve beer die hij niet kende. Het is een extreem persoonlijke documentaire mede doordat Werner Herzog, de fantastische regisseur van onder andere Aguirre, der zorn Gottes, het voorziet van eigen commentaar en mening op het leven van Treadwell. Zo leverde Herzog dit commentaar tijdens de documentaire “And what haunts me, is that in all the faces of all the bears that Treadwell ever filmed, I discover no kinship, no understanding, no mercy. I see only the overwhelming indifference of nature. To me, there is no such thing as a secret world of the bears. And this blank stare speaks only of a half-bored interest in food. But for Timothy Treadwell, this bear was a friend, a savior.” Trainspotting (1996) "I chose not to choose life. I chose somethin' else. And the reasons? There are no reasons. Who needs reasons when you've got heroin?" Deze film is zeker en vast een aanrader, heroïne daarentegen. Noot voor de lezers, deze film heeft jammer genoeg niets te maken met treinen. Trainspotting bevind zich in hetzelfde genre als onder andere Requiem for a dream en heeft zelf kleine trekjes van Clockwork Orange. ijzersterke Ewan McGreggor als hoofdpersonage Mark Renton. This is spinal tap (1984) "It's like, how much more black could this be? and the answer is none. None more black" This is Spinal Tap is een mockumentary dat een in vergetelheid geraakte Glam Rock groep volgt tijdens hun Amerikaanse comeback tournee. Ik lach zelden met films of series maar This is Spinal tap is erin geslaagd om mij in tranen te krijgen van het lachen. Hilarisch weetje, toen Ozzy Osbourne de film voor het eerst zag in de cinema was hij de enige die niet aan het lachen was. Hij dacht dat het een doodserieuze documentaire was. 2010: The year we make contact (1984) "My God! It's full of stars!" Ja, wat kan ik zeggen over 2010. Ik kan beginnen met vermelden dat het een soort vervolg is op het magnifieke 2001. Stel u voor dat uw oudere broer het gehele science-fiction genre ondersteboven gooit en het zodanig vernieuwt dat zijn invloed vandaag de dag nog te zien is, stel u voor dat uw oudere broer het genre opnieuw uitvind, stel u voor dat uw oudere broer een mijlpaal is in de geschiedenis van de film. Dan is het een beetje moeilijk om naar de verwachtingen op te leven niet waar? 2010 is enorm straight forward, het is een film en voor de rest brengt het geen andere kijk ervaring dan dat. Het koude oorlog thema en het moraal op het einde van de film zijn er eerlijk gezegd ook een beetje te veel aan. Het is ook belangrijk om te vermelden dat deze film NIET geregisseerd is geweest door Stanley Kubrick. De auteur van het boek benaderde hem om zijn vervolg boek ook te verfilmen maar kubrick bedankte, hij gaf wel zijn zegen aan een andere regisseur om het roer over te nemen. Leuk weetje, Kubrick heeft na filmen van 2001 alle sets en maquettes vernietigd zodat ze niet hergebruikt konden worden. Voor 2010 hebben ze dus alles opnieuw moeten opbouwen. 33

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Taxi Driver (1976) "Listen, you fuckers, you screwheads. Here is a man who would not take it anymore. A man who stood up against the scum, the cunts, the dogs, the filth, the shit. Here is a man who stood up. " Vergeet the wolf of wall street, Taxi Driver is het magnum opus van Martin Scorcese. Het verhaal volgt Travis Bickle, een exvietnam soldaat die nu taxi chauffeur is. Zijn leven in New York zorgt ervoor dat hij een honger krijgt naar geweld. Een van de allerbeste perspectief films die ik ooit gezien heb, elke scene volgt Travis en zijn gedachten. Jodie Foster, die toen slechts twaalf jaar oud was zet hier een fenomenale rol neer als uitgebuite kinderprostituee. Op 20 september draait deze film exclusief en eenmalig in de Kinepolis. Als u dit Veer in handen hebt voor die datum raad ik zeker en vast aan om te gaan. Ik zal zeker aanwezig zijn om deze film te bewonderen op het groot scherm en om de fantastische soundtrack eens te kunnen horen in cinema kwaliteit. Chinatown (1974) "forget it Jake, it's Chinatown" De laten jaren ’60 en begin jaren ’70 zijn voor mij een fantastische periode in de cinema. Filmmakers gingen gewaagder werken, ze gingen alle technieken die ze door de jaren heen geleerd hadden gebruik om enorme innovaties te brengen. De verhalen werden gewaagder en scenaristen waren niet bang meer voor controverse. Denk maar aan films als Easy Rider, Bonnie and Clyde. Deze films openden de weg naar onder andere Taxi Driver, Alien, The Godfather en veel meer. Jack Nicholson zet hier een privédetective neer dat moet onderzoeken of een man al dan niet zijn vrouw bedriegt. Hij raakt echter verzeild in een veel groter complot dat hem te boven gaat. Aanrader vanwege Nicholson zijn acteerprestatie alleen al. 2001: A space odyssey (1968) "I'm sorry, Dave. I'm afraid I can't do that." Zonde, oh zonde. Als gigantische Kubrick fan had ik nog nooit het legendarisch 2001 gezien. Ik was allesbehalve teleurgesteld. Het design van de film, wat verdomd indrukwekkend is voor 1968, het verhaal, het camerawerk dat we van Kubrick gewend zijn. Stanley Kubrick is er nog nooit in gefaald om kunst om te zetten in film en 2001 is het beste voorbeeld ervan. De regisseur laat de acteurs bewust achterwege en geeft hen weinig tekst zodat de beelden voor zich kunnen spreken, een prachtig voorbeeld van de Show, don't tell methode. HAL-9000, de computer aan boord van the discovery, is een het meest interessante personage van de hele film en dat terwijl hij enkel een rood lichtje is waar een stem uit komt. De stem van Douglas Rain brengt dit personage op een fantastische manier tot leven. El ángel exterminador (1962) "I believe the common people, the lower class people, are less sensitive to pain. Haven't you ever seen a wounded bull? Not a trace of pain." Spaans surrealistische film van Luis Buñuel. Een groep aristocraten zijn na afloop van een decadent feest, ondanks al hun inspanningen, niet in staat de kamer te verlaten. Een van de beste films die ik ooit heb gezien. 34

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Kortverhaal Kortverhaal door onze eigen boekensultan

Het was een doorsnee herfstdag. Zo eentje waarbij de zon nog in ontkenning was maar de bomen de winter voelden aankomen in hun wortels. Clichématig had ik nog geen idee van wat me te wachten stond. Ik geloof dat de beste dingen in het leven je overkomen als je ze niet verwacht; onvoorbereid, onbevooroordeeld en zonder hoop op je laat afkomen. In het ergste geval is het een negatieve ervaring maar er zijn geen teleurstellingen of verwoeste dromen. Denk er maar eens over na: relaties, een job, het studentenleven… De lijst was eindeloos. Ik herkende de tinteling in mijn vingers toen mijn boek uit mijn handen viel. Overal op het Kouterplein fonkelden bepaalde bomen en stenen als sterren. Ik had het natuurlijk nog nooit ervaren, het krijgen van je gave overkomt je maar een keer in je leven ten slotte maar in de boeken en tijdens de lessen op school werd de situatie zo levendig beschreven dat je het meteen doorhebt. Sommigen kregen het als kind, anderen pas laat in hun volwassen leven. Wetenschappers probeerden nog steeds patronen te vinden in de gaven. Anderen zochten nog steeds naar het waarom. Ik hoopte dat die antwoorden uit zouden blijven. Laat ons dat stukje magie behouden tussen de saaie alledaagsheid. Ik raapte mijn boek op en stak het in mijn rugzak. Er werd aangeraden zo snel mogelijk je gave te proberen achterhalen, liefst in een veilige omgeving omdat in het verleden mensen per ongeluk al hun kat in lichterlaaie hadden gezet. Omdat de gaven zo verschillend waren was de enige consensus dat je op je instinct moest vertrouwen en ik was van plan exact dat te doen. Ik beende af op een van de fonkelende plaatsen, bukte en schetste iets in het beige grind. Ik slikte de krop in mijn keel weg, ik zou nooit de extensie van mijn capaciteiten kennen als ik laf was. De lange stok – een lans- die ik had getekend vervaagde net zoals het geluid en het licht. De lucht verkoelde. Ik hapte naar adem. Ik hoorde iets kapotgaan. Preciezer, het klonk alsof iets versplinterd werd. De kleuren namen weer solide vormen aan en toen ik me tot mijn volle lengte strekte besefte ik wat: een lans. Alle statige negentiende-eeuwse gebouwen waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor lage huisjes. De bleke tegels waren niet meer dan aangestampt zand en aan mijn linkerkant bevond zich een tribune. Een houten gammele tribune gevuld met middeleeuwse mensen en daar stond ik dan mooi in mijn jeansbroek en rode jas. Ik lokte exact evenveel aandacht als een rode lap in een stierenarena. Twee kleine mannen passeerden me, mompelend over een vergadering van de ridders van het Gulden Vlies gisteren in Gent. Ze hielden halt toen ze mij zagen. ‘Een naarige nicker!’ Ik weerstond de nood om te rennen en zocht op de grond naar de fonkeling van daarnet. Ik durfde geen andere te nemen uit angst van waar dat me zou brengen. Ik krabbelde snel het jaartal in het zand. Ik voelde een voet op mijn rug en belandde met mijn gezicht in het grind. Opkijkend bemerkte ik dat het plein leeg was op iemand die zijn hond uitliet na. Ik kon tijdreizen. Ik strompelde naar mijn kot. Ik rilde nog steeds over mijn hele lichaam en had niet veel zin om drie verdiepen naar omhoog te klimmen. De trap naar het verdiep boven mij en het stukje voor mijn deur lag vol met papierpropjes. De jongen boven me had regelmatig rare streken. Maar ik tolereerde het net zoals mijn kotgenoten van mij moesten tolereren dat ik niet exact geruisloos binnenkwam rond vier uur ’s ochtends. Ik raapte drie propjes op en ontfrommelde ze. Mijn wenkbrauwen schoten de lucht in. Ik hield drie houtskooltekeningen vast die niet zouden misstaan in het atelier van een of andere meesterschilder. Hij moest nogal een perfectionist zijn als hij deze allemaal slecht vond. Ik opende mijn deur en dropte de tekeningen in mijn vuilnisbak. Ik bezocht die avond de overheidswebsite 35

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

voor mijn gave, het was niet echt veelvoorkomend maar zeker niet zeldzaam. Na me in te schrijven voor een cursus voor mijn gave bezocht ik een paar fora voor mensen met mijn gave en ging toen gaan slapen. Normaal gezien was er nog een Amberavond maar ik paste. Lore had graag gegaan maar ik was doodmoe en ging niet speciaal nog de Blandijnberg beklimmen om een paar jongens om de muziek te zien vechten waarna het toch op de Golden Boy of Pianoman werd gezet. ‘Hey Aurélie, we hebben je gemist gisteren.’ ‘Sorry, ik was moe.’ Haar blonde wenkbrauwen trokken samen. ‘Hoe komt het?’ ‘Kreeg mijn gave’, verklaarde ik schouderophalend. ‘Oh als het dat maar is. Hallo, je mag gerust enthousiast zijn daarover hoor! Wat is het? Als, als je dat al wilt vertellen natuurlijk.’ ‘Het is echt zo ironisch. Je gaat het niet geloven. Geschiedenisstudent en tijdreizen.’ ‘Nee! What the fuck. Hoe handig is dat? Beeld je eens in hoe geweldig handig dat is! Oh, wat zegt u mijnheer de prof? Niet genoeg bewijzen? Ik heb eventjes met m’n makker keizer Karel gekletst en hij kan me bevestigen dat banketten er inderdaad zo aan toegingen. Hebt u ooit de stem willen horen van een eeuwenoude graaf-hertogkoning- keizer tralala? Mhm, exact, ik heb het op tape.’ ‘Ik had al aan die mogelijkheid gedacht en hoewel het mogelijk is krijgen mensen zoals mij een zeer strenge cursus omdat we anders zouden kunnen knoeien met het verleden.’ ‘Dat gebeurt toch al constant? Is geschiedenis-fixer niet een echt beroep in het Midden-Oosten omdat er elke dag fundamentalisten religieuze en politieke leiders proberen vermoorden voordat ze enige macht hebben?’ ‘Ja, maar dat gebeurt hier ook. Hoe dan ook, over hoe meer kennis je beschikt, hoe meer je je de gevaren beseft en ander gezever. Het is zo stom dat ik een hele cursus moet volgen. Gewoon de juiste kleren dragen, spraak aanpassen aan het tijdperk en geen machinegeweer meepakken naar de guldensporenslag.’ ‘Zou je dat kunnen?’ ‘Nee, er zijn vaste portalen op de plaats dat iemand sterft. Langs die portalen kunnen we naar die specifieke plaats op dat specifieke moment reizen. Ik kan dus niet zomaar vanaf auditorium E wegflitsen.’ ‘Dames en heren, ik wil jullie er nogmaals op wijzen dat ik geen problemen heb met mensen buitensturen. Ik zal jullie gezicht onthouden. Het is maar drie uurtjes dat we hier samen zijn en we hebben nog een hele hoop leerstof te gaan. Ik loop namelijk weer achter en ik weet niet waarom nochtans.’ Werkelijk Bruno? Het zou toch niet komen door je intermezzo over de politieke actualiteit nadat je besloot nog een kort woordje uitleg te geven bij iets dat je niet in de les ging bespreken? ‘Aurélie, alsjeblieft?’ ‘Ik mag eigenlijk nog niet, Lore.’ ‘En je mag wel snaps sturen vanaf het zeventiende-eeuwse Gravensteen?’ ‘Ik moet toch oefenen.’ ‘Beschouw dit dan als een oefening.’ ‘We spreken er straks verder over.’ Lore plofte zich op mijn bed terwijl ik plaats nam in mijn bureaustoel. Ze was al lang blind voor de stapel borden en pannen in de gootsteen en de gescheurde Titanic poster. Ze glimlachte zelfs niet meer om de hoofden van Lionel en barman Jelle die ze zelf op de lichamen van Kate en Leonardo had gekleefd. ‘Waarom heeft je bovenbuur Bach zo luid staan?’ ‘Iets over het sneu vinden dat Bach zelf zijn composities niet kon horen toen hij doof werd of zo. Hij is een beetje raar soms.’ Vele dingen waren raar in dit kot eigenlijk. In de hal, badkamer en op de trappen zaten ondertussen haast overal fonkelingen. Ik had slechts een keer de verleiding niet kunnen weerstaan en toen was ik in Italië beland. Ik begreep niet hoe het mogelijk was door tijd én ruimte te reizen. Er kon onmogelijk een Italiaan uit de zestiende eeuw gestorven zijn op de trappen van mijn kot. 36

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

‘Dus je ontbreekt bronnen voor je paper van je HP. Prima, hoe denk je dat ik het kan oplossen?’ ‘Ik kan mijn familie niet verder terug traceren dan de jaren vijftig. Ik doe mijn paper of migraties in de vroege twintigste eeuw en ik wéét dat een familietak naar Amerika is gegaan. Een familie bevriend met die tak heeft nog een briefconversatie liggen uit de jaren twintig.’ ‘En toen bliezen de Duitsers dat archief op.’ ‘Niet ontploffen. Verbranden. Ik heb in de administratie van dat gemeentehuis gekeken en naar het schijnt stierf de oude archivaris de week daarvoor in het archief. Een hartaanval of zoiets waarschijnlijk, de man was oud. Dus misschien als we naar daar gaan zie jij wat het ook is dat jullie tijdreizigers zien en kunnen we zo naar het moment gaan dat het archief nog volledig was en mijn papieren redden. Alsjeblieft, Aurlietje, please please please.’ Ik kauwde op mijn lip. Ik had al kleren van de jaren ’40, die had ik gewoon online kunnen bestellen, het Algemeen Nederlands van die tijd ging ook wel lukken. Daarnaast waren archieven nooit echt zo’n drukke plaatsen. Eigenlijk kon het prima. ‘Goed. Fuck die saaie lessen. Wat kan er allemaal misgaan?’ ‘Ik zie het volgend jaar echt niet zitten. Twee historische praktijken? Eentje is al moeilijk genoeg.’ ‘Laten we dat tackelen na augustus’, lachte ze bemoedigend en klopte me op de hand. ‘Ik moet nu wel echt dringend vertrekken om mijn trein te halen. Ugh, pendelduts problemen. Ik zal blij zijn als ik volgend jaar op kot mag.’ Ik wuifde Lore uit en bracht de groenten en pasta uit mijn studio mee naar beneden. ‘Zo erg hmm?’ ‘Hoezo?’ vroeg ik aan de bruinharige krullebol; Cedric de rare bovenbuur. ‘Ik neem aan dat je heel veel afwas hebt als je hier komt koken.’ ‘Helaas. Het begon zo onschuldig met een bord te laten staan en eindigde met vier aangekoekte pannen.’ Ik vroeg me af of hij wist hoe er zoveel portalen in dit huis waren. Maar hoe stelde je een blinde een vraag over kleuren? ‘Je ziet er moe uit.’ Hij haalde snel zijn hand weg van zijn mond en slikte de geeuw weg. ‘Ach, in elk geval voel ik me eindelijk terug mezelf.’ ‘Hoezo eindelijk?’ Hij kauwde op zijn wang. ‘Ik ben een medium. Maar momenteel ben ik nog niet goed genoeg om te kunnen kiezen wanneer ik geesten toelaat in mijn lichaam.’ ‘Een paar maanden terug vond ik superveel tekeningen op de trap.’ ‘Sorry daarvoor, ik heb ze uiteindelijk wel opgeruimd. Een zeventiende eeuwse schilder.’ ‘Uit Italië?’ ‘Uit Nederland, maar hij stierf daar. Hoe weet je dat?’ ‘Ik ben een tijdreiziger. Dit klinkt vast vreemd voor jou. Maar regelmatig als iemand sterft wordt die plek van overlijden een portaal naar het moment dat die persoon stierf. Het huis zit vol portalen. Waarschijnlijk op de plekken dat geesten uit jou kruipen. Dat verklaart zo veel. Als ze vertrekken dan is dat een moment dat een geest de materiële wereld verlaat. Maar ik werd teruggebracht naar de plaats waar die geest echt gestorven was: Italië.’ ‘Ik laat overal portalen achter?’ Ik knikte en gooide mijn groenten in de pan met een scheut wokolie. ‘Kun jij je gave volledig controleren?’ ‘Goed genoeg, jij?’ ‘Uiteindelijk moet ik in staat zijn om met mijn geest ook in mensen te kruipen.’ ‘Levende mensen?’ ‘Moeilijk. Want dan zakt mijn lichaam in elkaar omdat er niets in mij zit dat mijn hartslag controleert. Als ik in iemand uit het verleden kruip dan gaat die persoon in mijn lichaam. Een uitwisseling om het makkelijk te zeggen.’ ‘Krachtige gave.’ ‘Ja, moet je voorzichtig mee zijn.’ ‘Ach, zelfs met een krachtige gave mag je toch oefenen?’ ‘Zo een frons.’ Ik vertelde hem wat ik morgen ging doen zodat toch tenminste een iemand wist wat we van plan waren. Het plan liep mis. In het huidige archief zochten we overal zowel in de toiletten als in alle kamers waar we de deuren van open kregen. Er waren drie fonkelende plekken. Lore moedigde me aan gewoon te proberen. Als het fout was dan gingen we terug langs waar we kwamen. Het was muisstil, de geur van stoffig papier hing sterk in de niet 37

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

geventileerde ruimte. ‘We zijn er!’ Lore begon meteen te zoeken tussen de dozen en schuiven. ‘Niets zit op orde! Waar slaat dit op? Oh, hoe kon ik vergeten dat vele lokale archieven nog geen fatsoenlijk systeem hadden uitgedacht. Dit kan dagen duren tenzij ik het aan iemand kan vragen.’ Iets knisperde. Ik keek opzij maar zag niets. ‘Tja, de archivaris is net gestorven’, lachte ik. ‘Anders zouden we hier niet zijn.’ Een storende geur drong mijn neus binnen. Het geknisper klonk dichter. ‘Oh, de families met een W, yes!’ ‘Lore? Lo, ik denk dat het tijd is dat…’ ‘Geduld. De brand is pas volgende week.’ Was de brand de volgende week? Wat als we terug waren gegaan naar de plaats waar iemand tijdens de brand was gestorven? Ik had geen vuur gezien maar misschien was die persoon gestorven door veel rook in te ademen tijdens de vluchtpoging. Ik ontgrendelde mijn gsm. Misschien als ik kon opzoeken of er doden waren gevallen bij de bra- geen internet. Natuur-lijk. Wat was ik van plan? Ik keek op. De afstand tussen mij en Lore was waziger. Mijn ogen prikten. De brand wás bezig. ‘Lore! Nu!’ ‘Hebbes!’ Ik opende de deur van de kamer waar we inzaten. Ik botste op een gigantische rookmuur. ‘Oh nee, Aurélie. Wat nu?’ ‘We moeten terug naar waar we vandaan kwamen.’ Ze hoestte en hoestte. ‘Daar doorheen? Het brandt! Ik wil niet sterven in het verleden.’ ‘Dat mogen we ook niet.’ Dat was een van de regels. Ik greep haar pols vast en trok haar naar beneden. We botsten continu tegen schappen en al snel wist ik niet meer waar we waren. ‘H- heb jij het ooh so moeilijk met ah- ademen?’ ‘Doorbijten.’ Tranen rolden over mijn wangen. Ik ging hier sterven. Het hoorde allemaal oké te gaan. Ik was hier niet op voorbereid. Een boek viel op mijn hoofd toen ik tegen nog een rek botste. Meteen voelde ik een mat geklop onder mijn schedel. Ik moest de situatie onder controle krijgen. ‘Hier!’ Een lichte sjaal werd om mijn gezicht gebonden. Ik verstijfde. ‘Wie-’ ‘Cedric. Kom.’ Hij legde zijn armen om de taille van mij en Lore en loodste ons ergens naartoe. De sjaal bood een barrière tegen de rook maar ik zag nog steeds geen steek en had geen idee van waar we waren. Hoe wist Cedric zelfs met wie hij van geest moest wisselen? Zijn arm verdween en een deur werd gesloten. Ik trok de sjaal af en zag vaag een glittering. Ook hier zat er rook. ‘Snel. Doe wat je moet doen om hier weg te raken.’ Ik stak mijn hand naar voren maar trok het snel terug. Spinnenwebben. Alles behalve spinnen. ‘Nee, nee ik kan het niet.’ ‘Jawel ‘Relie. Khom oph.’ Ze kuchtte terwijl ze in mijn vrije hand kneep. Ik sloot mijn ogen en stak mijn hand naar voren. Ik voelde iets kriebelen over mijn handpalm en toen kon ik plots weer ademen. Lore lag kuchend naast mij op de vloer tussen twee rekken. ‘Alles goed? Naast het feit dat je bijna barbecue was dan.’ ‘H-hoe?’ ‘Ik zocht met mijn zesde zintuig naar geesten die hier stierven. Eentje sprong eruit. Ik had geluk’, verklaarde Cedric. ‘Nee, wij hadden geluk. Het is zo lief van je dat je ons probeerde helpen.’ ‘Zoals je zei, oefening mag.’ ‘Ik denk dat een solide theoretische basis toch geen kwaad kan.’ ‘Wijze woorden’, glimlachte hij. ‘En goed bronnenmateriaal kan ook geen kwaad, echt bedankt!’ ‘Zit wel goed.’ Lore bladerde overgelukkig door de map. Cedric knipoogde naar mij en bood me een hand aan om recht te staan. ‘Je ziet er uit alsof je een koffie kunt gebruiken.’ ‘Met slagroom.’ ‘Wacht! We hebben een tweede map over het hoofd gezien! We moeten terug.’ De deur viel achter ons toe terwijl we het archief verlieten

Lynn De Palmenaer

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Heimat in Hannover Een erasmusstudent en zijn ervaringen Lof der Zotheid / Heimat in Hannover Ik ben in Hannover, stad in Nedersaksen, Duitsland. Hannover is een mix tussen Kopenhagen, Berlijn en Gent: Deense warmte, Duitse cool, en (al) een beetje van mij. Er leven zo’n vijfhonderdduizend mensen en dat doen ze in het Duits, net als ik, genau wie ich. Ich bin Elias, voor zes maand Erasmusstudent geschiedenis aan de Leibniz Universität. Vandaag ben ik hier anderhalve een week. Ik maakte al kennis met mijn verhuurder, zijn lief, studenten van overal behalve Duitsland, mijn juf Duits, een politieagent, drie fietsenmakers, (toch) twee Duitse geschiedenisstudentes, drie stadsambtenaren en twee buitenwippers. Alleen met de buitenwippers verliep het contact ietwat stroef. Die twee hadden het er niet op begrepen dat ik hun club niet binnenging, en zij dus hun job niet konden doen. De tweede blafte: “Was ist mit du?” Na ‘mit’ moet eigenlijk een datief volgen, dus “was ist mit dir”, maar dat zei ik niet. Buitenwippers zijn lichamelijk geen partij voor mij, ze zouden wat meemaken. Lof der zotheid. Het is hier goed, dankzij de mensen. Niet dat ik niet zonder buitenwippers of fietsenmakers kan, maar zonder mensen was het hier anders geweest, minder. Dan stond ik op, vertrok ik zonder de deur te sluiten, negeerde ik verkeerslichten, groette ik niemand, vroeg ik nergens het woord, en gaf het nooit. Dan waren de talen hier van niemand, want niemand luisterde, en ik sprak niet. Ik zou schrijven voor het Veer, maar in C mineur, Vivaldi naast me. Gelukkig zijn ze er wel, de mensen, en zijn ze niet ver. Dapper sta ik op, de deur gaat tweemaal in het slot, ik ga alleen door het rood als ik vind dat het kan, ik groet gulzig, luister geduldig, en vertel, in de vier talen die ik ondertussen rijk ben. Als taal hier niet alles is, dan toch veel. Iedereen kan (Sp)Engels, maar weinigen spreken Duits en Frans, en hebben daarenboven een moedertaal die geen kat begrijpt. Dat geldt wel voor Arnaud (handelsingenieur UGent) en mij, maar Nederlands spreken we zelden. Duits is hier de taal, und wir schaffen es. Als Nederlandstalige schaffe ich es na een week overigens beter dan Aziaten die al twee jaar Duits studeren aan de universiteit. Ondertussen verbeter ik mijn Frans met de Fransen die geen Duits kunnen. De enige verliezer is mijn West-Vlaams, de taal die ik leerde in Gent. Laat me enkele mensen voorstellen. Er is Carlota, een Spaans-Franse architecte met mooie ogen. Ze tekent, houdt van de constructivistische kunstenaar Rodchenko, en heeft het over de taligheid van politiek discours. Er is Yuleska, een Boliviaanse met veel haar en nog meer karakter. Ze studeert landschapsarchitectuur in Barcelona en wil Europa en mij iets leren over onze omgang met natuur. Ze worstelt momenteel met Goethe. Lijden zal ze (ze kent geen Duits), maar leren ook. Er is Diego, de Spaanse sportman. We lopen en loven de stad. Chris, uit Athene, heeft een grote mond en een te grote buik, maar is fijngevoelig en slim, zeker met zijn bril op. Hij nam me zonet mee naar de top van zijn faculteit, en we genoten van het uitzicht. Over Simon wil ik graag schrijven, de economiestudent uit California. Hij analyseerde me als een literatuurstudent uit Berkeley die Russisch leest en met zichzelf geen blijf weet. Het was mijn bril, misschien de jas, maar ik ben ‘the Berkeley kid’. Met plezier. Ik kan vertellen over Beatrice en Le Corbusier, Florine en Supertramp, de rustige Jan uit Tsjechië. We zwemmen, we wandelen, we limmern. Ik zit op het grasveld en schrijf. Zo meteen kijken we naar Die Welle, met Duitse ondertitels. Ik hoop dat er iemand naast me komt zitten. Rodchenko, Goethe, Le Corbusier...? Tot gauw / bis bald! Elias Degruyter & Desiderius Erasmus 39

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

De Vrolijke Vakgroep Gotta catch ‘em all Nu het nieuwe academiejaar zijn aanvang neemt en een stoet frisgewassen studenten met het groen nog achter de oren de gangen van de Blandijn weer even (iets) minder op het reactorgebouw van Tsjernobyl doet lijken dan de voorbije maanden, is een waarschuwing op zijn plaats. Opgepast, u allen: in de gangen van onze teergeliefde faculteit is er géén plaats voor verderfelijke Pokémonvangers en gerelateerde onruststokers. Niet alleen omdat de hype godzijdank haar laatste ademtocht steeds meer nadert; nee, de ware gamer weet zijn tijd in de de wondere wereld der letteren en wijsbegeerte wel beter te besteden. In de gangen van de Blandijnberg 2 waren immers prachtige schepselen rond, die er om vragen om gevangen te worden en die iedere geschiedenisstudent aan zijn kant wil hebben, als hij de komende jaren wil overleven. Hun naam? Sommigen zouden hen behoeders van het verleden noemen. Anderen de poortwachters van het menselijke geheugen. Meer prozaïsche lieden – die het verdienen een langzame dood te sterven en gefolterd te worden in alle cirkels van de hel – zouden hen 'de proffen' noemen. De échte geschiedenisstudent weet beter. De enige echte verzamelnaam waarmee deze vreemdsoortige creaturen getooid behoren te worden luidt… De Vrolijke Vakgroep. Om het de jagers en gamers in spe wat gemakkelijker te maken, hierbij een handzaam overzicht van de meest voorkomende exemplaren met telkens twee sterktes en twee zwaktes. Weet ze te benutten in je komende zoektocht! Lijken de omschrijvingen nu wat cryptisch, zullen ze heel wat duidelijker worden bij de eerste wilde ontmoeting met al deze ondersoorten van De Vrolijke Vakgroep. Kan je niet wachten: vraag een ouderejaars. Historémon Go Marc Boone – Decaanchu Hoogte: 1.50m Breedte: 1.50m Soort: Vuurspuwend Sterktes: Wijn & Voedsel Zwaktes: Zinsbouw & Genderproblematiek Speciale vaardigheid: Minachtende blik. Dodelijk tot op 150 meter – reken maar eens uit hoe groot het auditorium in het UFO is.

Berber Bevernage – Berbernage Verspreiding: Overal waar ooit gruwelijk onrecht is geschied –… en auditorium D. Soort: Koekje Sterktes: Uiterlijk & Luisterend Oor Zwaktes: Baard & Fobie voor Zwarte Piet Speciale vaardigheid: Kan mensen er toe brengen te geloven dat honden belangrijke historische actoren zijn

34e jaargang, nr. 1: openingsveer Gita Deneckere – Leopoldsaur Verspreiding: Moeilijk te vinden. Houdt zich vooral op in de Belle Epoque. Als dit exemplaar de laatste lacune is bij het vervolmaken van je collectie, probeer je eens te verkleden als Leopold I. Dit kan aantrekkend werken. Soort: Koninklijk Sterktes: Leopold & Leopold Zwaktes: Leopold & Leopold Speciale vaardigheid: Slaagt er in een dun stripboek te doen doorgaan voor een geschiedeniscursus.

Els De Paermentier – Flowery Verspreiding: Milieus met een bovengemiddelde hoeveelheid perkament Soort: Bloem Sterktes: Eindeloos Geduld & De Karolingische Minuskel Zwaktes: Geen. Duh, het gaat hier over Els! Speciale vaardigheid: Weet studenten zo te boeien dat ze drie jaar lang terugkomen.

Jeroen Deploige – Medievistle Verspreiding: Kasten en lades waar Jan Dhondt eventueel nog een manuscriptje of twee verborgen heeft Soort: Bald and Beautiful Sterktes: Carrière Broer – Sterke Blik Zwaktes: Neiging de ganse middeleeuwen tot een twintigtal slideshows te herleiden – Leidt studentes af met zijn zwoele stem Speciale vaardigheid: Haalt energie uit het leed van studenten. Wie geeft er anders les om vrijdagochtend half negen.

Isabelle Devos – Numberoise Verspreiding: Grote verspreiding. Van plaatsen gekenmerkt door massasterfte tot kraamafdelingen Soort: Cijfer Sterktes: Getallen & Statistieken Zwaktes: Traagheid & Interessegebied Speciale vaardigheid: Verklaren van het gemiddelde en de mediaan

Bruno De Wever – Broervaniario Verspreiding: Vlaanderen Soort: BDW Sterktes: Broer & Vlamingen Zwaktes: Broer & Bart Speciale vaardigheid: Vijfmaal wekelijks journalisten erop wijzen dat er ook nog andere historici rondlopen in België.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer Jan Dumolyn – MarxKarly Verspreiding: Cafés, herbergen, drankgelegenheden. Enkel na zonsondergang! Soort: Brulboei Sterktes: Overtuiging – Tabak Zwaktes: Laaghangende broeken – ACV-afgevaardigden Speciale vaardigheid: Weet kunstjes uit te halen met vier dozen vol boeken tegelijkertijd.

Michael Limberger – Austricus Verspreiding: Overal waar het not done is zich met pet en buideltas te vertonen. Soort: Sympathicus Sterktes: Accent – Bril Zwaktes: Powerpoints – Geschiedenis Speciale vaardigheid: Dodelijke inefficiëntie

Erik Thoen – Kletskopidoodle Verspreiding: Daar waar de vrouwtjes zijn. Soort: Ecologisch Sterktes: Turf – Veen Zwaktes: De Nederlandste taal – Bovenste hemdknoopjes Speciale vaardigheid: Being Thoen.

Anne-Laure Van Bruaene – Annelau Verspreiding: Kerken en voetbalstadions Soort: Religiosa Sterktes: Blauwe kijkers – Reformeren Zwaktes: René Vermeir – Henri Pirenne Speciale vaardigheid: Betoverend kijken

Steven Vanden Broecke – Witchy Verspreiding: Heksenkringen, ontwijde kerken en tempels voor Satan, Lucifer en Beëlzebub Soort: Esoterisch Sterktes: Sterrewichelarij – Bezemstelen Zwaktes: Michel Foucault – Opmerkzaamheid Speciale vaardigheid: De werkelijkheid een stuk minder werkelijk maken

34e jaargang, nr. 1: openingsveer Steven Vanderputten – Monastimax Verspreiding: Vrouwenkloosters en Sociale media Soort: Zweverig Sterktes: Obscure tijden – Naamgenoot Zwaktes: Heden – Kennis over Landsverdediging en het conflict in het Midden-Oosten Speciale vaardigheid: Maakt Twitter een poëtische plaats: “Somehow, working on women's enclosure has made me feel, well, enclosed #nuntastic #needtogetoutmore”

Eric Vanhaute – Mondialistix Verspreiding: Wereldwijd Soort: Midden-Brabants Sterktes: Sigaren – Bruine kroegen Zwaktes: Engels – Communistische congressen Speciale vaardigheid: Twaalf weken lang lessen geven over wat zijn vak niét is.

Peter Van Nuffelen – Graeculus Verspreiding: Leptis Magna Soort: Droog Sterktes: Slimste jongetje van de klas – Imponerende seriositeit Zwaktes: De Lambada – Bril Speciale vaardigheid: Weet al de vreugde uit het leven weg te zuigen en aan te wenden voor het groter goed.

Karel Velle – Imperialarchivarian Verspreiding: Frietkoten en archiefdozen Soort: Gezellig Sterktes: Buik – Onderhemdjes Zwaktes: Computers – Ipids.. Apads… Aaipads… Samengevat, dat digitaal gedoe Speciale vaardigheid: Uitbeelden van politici uit de jaren '60.

Koen Verboven – Numismator Verspreiding: Het Middelandse Zeegebied en de facultaire bibliotheekcommissie Soort: Verstrooid Sterktes: Professorenlook – Professorengedrag Zwaktes: Broodjes uit de Brug – Scheerapparaten Speciale vaardigheid: Spectaculaire goochelkunsten met munten.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer Christophe Verbruggen – Everydayisbadhairdaye Verspreiding: Zeldzaam. Bataviabeluik Soort: Sociaal Sterktes: Stemgeluid – Relaxtheid Zwaktes: Ochtendtoilet – Tijd Speciale vaardigheid: Combineert het uiterlijk van een jeugdidool met het loon van een academicus.

René Vermeir – Iberiast Verspreiding: Spaanse burchten Soort: Sadist Sterktes: Konijnenpakken – Karel V Zwaktes: Dat geleuter dat geen politieke geschiedenis is – Oostenrijkers Speciale vaardigheid: Kan met één glimlach studenten rijp maken voor drie weken in de psychiatrie.

Antoon Vrints – Confusion Verspreiding: Loopgraven en politiekantoren Soort: Jolig Sterktes: Moord – Doodslag Zwaktes: Structuur – Seriositeit Speciale vaardigheid: Het gerucht gaat dat de krachten van Confusion en Graeculus elkaar opheffen.

Andries Johan 'Arjan' Zuiderhoek – Batavyr Verspreiding: Onder de Moerdijk Sterktes: Poleis – Poolijs Zwaktes: Haarlijn – Timemanagement Speciale vaardigheid: Weet nietsvermoedene aanvallers in een mum van tijd te transporteren naar Nero's paleis.

Voor hen die door deze beschrijvingen een doodsangst hebben opgedaan: vrees niet! Al deze creaturen zijn uitermate goedaardig. Bovendien bezitten zij de allesverpletterende kracht van de kennis en de overtuiging, waarmee zij er in slagen in het tijdsbestek van vier luttele jaren pubers in historici te transformeren. Arno Rombouts

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Vroeger was alles beter Opiniestuk door een oude cynische zak

Jullie weten het allemaal wel als historici (of alcoholici) in spé: vroeger was alles beter. Als het nu gaat om de samenleving, politiek, muziek, sport of eten: vroeger, dat was de tijd! Weg van deze verdorven tijden waarin alles steeds sneller gaat, waarin inhoud niet meer van tel is. Neen, vroeger! Vroeger, ja! Toen er nog geen sprake was van opgeblazen kutgroepen als Oscar and the wolf, Dimitri Vegas en Like Mike of Years & Years. Tomorrowland was een marginaal randverschijnsel. Electro hoorde enkel op festivals als het de absolute top was. Zoals die keer toen uw dienaar Daft Punk (ja, wees maar jaloers) mocht aanschouwen op Pukkelpop, voor zowat de beste show ooit. En neen, daar zaten de obligatoire verdovende middelen (dat mocht toen nog op festivals) voor niks tussen. Al was toen een jointje roken en ondertussen een praatje doen met meneer de agent absoluut geen probleem. Toen had de pasja van Antwerpen nog geen oorlog verklaard aan een plant. Maar we kunnen hem niet kwalijk nemen, aangezien zijn broer met de intelligentie van de familie is geen lopen en er niks meer overbleef. Maar vroeger! Uw dienaar ging nog voor 100 euro (niet online te kopen maar bij de lokale platenboer) naar een meerdaags festival in Hasselt, waar pintjes anderhalve euro kostten. Er was nog geen sprake van kangoeroebiefstuk op een festival. En ook niet van het grootste verderf ooit op de feestlocatie: de smartphone. Enkel de onverwoestbare Nokia die je ook niet diende op te laden, internet op festivals was een belachelijk idee. En je kon er geen duidelijke foto’s mee maken. Jongens, dat was nog al eens een tijd. Want toen werd er nog al wat afgeflasht door het vrouwelijk schoon. Niemand de er mee inzat eens een tetje te tonen: niemand had iets mee om snel een foto mee te maken. Voor Snoop Dogg kon het zomaar zijn dat een veertigtal (het kunnen er meer zijn ook, minder zeker niet) op het groot scherm vol overgave hun goederen ontblootten. Ach, waar is de tijd dat op Dranouter de douches gemengd waren en niemand daar iets van maakte. Ja, de dames waren er minder uitdagend gekleed. Maar hup, alles ging zonder probleem af tussen iedereen. Wat een verschil met nu, waar het echte sterke geslacht zich liefst zo schaars mogelijk kleed, maar owee als er een tepel te zien is. Neen, vroeger! Want laat ons eerlijk wezen: wie van de huidige generatie “muzikanten” zal ooit even mythisch worden als Cobain, Grohl, Hendrix, Joplin, Morrisson, alle Stones of elke Beatle (enja, ik vergeet hier nog Dylan, Clapton en James Ensor). Neen, over tien jaar bent u dat bleke aneroxiapatientje, dat zingt over een of ander verlangen dat hij wil, al lang vergeten. Muziek had toen ook nog inhoud. Kritiek op de maatschappij, over het leven. Of humor, tot Eminem zichzelf net iets te serieus begon te nemen. Enkel Fred Durst mag zich deze arrogantie toemeten. Vroeger, toen Studio Brussel nog muziek draaide. Geen over het paard getilde lokale groepen zoals er nu dertien in een dozijn zijn. Toen Jan Hautekiet het toen obscure groepje Rammstein ontdekte, de Afrekening nog iets betekende of Discobar Galaxie elke woensdagnamiddag een radio-orgie hield. Om nog maar te zwijgen over het Glazen Huis, dat nu vervangen is door één of ander miskleun op de locatie van eerder genoemd snobfestival. Gelukkig is daar nu beterschap, nu ze eindelijk verlost zijn van de SOA genaamd Sam De Bruyn, maar de ontluizing zal wel nog even duren. De goede oude tijd, toen Eurosong nog iets betekende. Toen metal kon winnen. Toen er nog geen zionistische kindermoordenaar iets zong over een gouden jongen. België won er zowaar ooit nog eens iets en dat zonder een gouden generatie, maar met een 14-jarig meisje. Nu zitten we in de kelder van het klassement, net als die andere tienermeisje uit Wallonië toen.

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Gelukkig is dit de VGK. En op een enkele uitzondering na is de muzieksmaak er nog niet zo slecht. Tenzij je je in de Amber bevindt op de zoveelste uit de hand gelopen avond en iemand die zionist moet opleggen. Geef mij maar een nummer over een piano en een nacht in een bar. Is alles nu slechter? Wel, neen. Want soms kom je op bijna pensioengerechtigde leeftijd nog eens in het Gentse studentenleven terecht. En leer je hier een bende fuckers kennen die weliswaar denken dat uw dienaar Keizer Karel nog persoonlijk heeft gekend, maar waar ik niet meer zonder zou kunnen. Want vroeger, in mijn lange voorhistorische studentenloopbaan, ben ik nooit zoâ&#x20AC;&#x2122;n zootje ongeregeld doch prettig gestoord klootjesvolk tegengekomen. Ewout Everaert

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Dagboek van een laatsejaar Bekentenissen van een oude rot in ons vak

Het is bijna gedaan! Het zit er nondedju bijna op! Op 26 september zet uw geliefde schrijver zijn laatste jaar in aan den Unief. Na 7 jaar zijn de proffen zo wat uitgekeken op mij. "Loopt gij hier nu nog rond?". Ja madam sorry dat ik geen zin heb om te gaan werken. Hun verongelijkt gezicht roept onmiddellijk herinneringen op aan de familiefeestjes van de laatste 2 jaar. Ik zie het ze zo denken. Hebt gij nu al een job? Nee. Maar ge hebt toch al een diploma? Ja. En uw mama maar betalen! Zowat het standaardgesprek. Voor wie het nog niet wist, gelieve binnen de 5 jaar af te studeren en op zoek te gaan naar een job. Dit vooruitzicht ligt mij in het verschiet. Maar vooraleer we ons wentelen in zelfmedelijden deel ik met jullie dit jaar de ervaringen van deze oud-strijder van de Blandijn. In een poging jullie te wijzen op jullie verantwoordelijkheid. Laat u gaan, drink tot uw lever lichtjes begint te zwellen, tot het bierbuikske komt piepen en ge uw T-shirts in een large moet kopen. Begin te roken, altijd goed voor een blokpauze of gewoon tegen de stress, met die zwarte longen rekenen we op het einde van het jaar wel af. Tot zover mijn goede raad. Doe het voor uzelf en ook een beetje voor mij. Voor je het weet ben je 23 en zing je Ad Fundum per jaar alleen. Van stress is er bij een oude rot als mij geen sprake. Curricula kun je goedkeuren tot oktober. En eigenlijk als je heel lief mailt daarna ook nog. Wist-je-datje. Studeren is trouwens voor tijdens de blok, in de winter is het toch koud en je kan niet eeuwig PokĂŠmon geel opnieuw beginnen spelen, dus begin er dan aan. Aan alle eerstejaars, forget what I said, elke dag uw cursus openslaan, doe het voor Marc Boone en ook een beetje voor mij. Bewijs aan uw ouders dat je het waard bent, laat ze denken dat je de komende jaren ook uw best gaat doen. Altijd handig in latere huiselijke discussies ook, het "maar-ik-was-er-in -'t-eerste-jaar-door-argument". Tip 1, 2 en 3. Kom bij de VGK! Studentenverenigingen lijken elitair (Rechten), totaal gedegenereerd (Dierengeneeskunde) of totaal van het padje (Economie), maar de VGK is geen van deze misbaksels. De Chiro/De Scouts zeg ik altijd als omschrijving. Misschien los van de al dan niet sexy uniformkes. Persoonlijk veel te laat aan begonnen. Pas in mijn laatste jaar, toen ik dacht alles gezien te hebben, kwam de VGK in mijn leven. Een gebroken relatie en een beetje drank later was mijn kandidatuur al binnen. Donâ&#x20AC;&#x2122;t be like me, begin er nog vroeger aan! En bespaar uzelf de knagende spijt van 3 jaar gemist leven, echt leven. Geniet van de Blandijn. Lelijk, sowieso ergens stiekem wat asbestplaten in de muren en de uitstraling van een Russisch sovjetziekenhuis, maar zoveel warmte. Draag de neerbuigende term Blandinos met opgeheven hoofd. Verenigd in onze veelzijdigheid zijn we. Amen Tot schrijfs, Anoniempje

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Van zomerhit tot het herfsttij der müziek “Always the summers are slipping away.” Hij is inderdaad weer weggeglipt, die zomer. Twee weken geleden lag u nog languit in uw ligstoel te genieten van de zon en een frisse cocktail. Margarita, zegt u? Gin-tonic? Of – geef maar toe – misschien een Strawberry Daiquiry? Hoe dan ook, vanaf heden is die tijd weer officieel voorbij. Als u naar boven kijkt, ziet u slechts nog het dak van auditorium E en de enige cocktail die u vandaag naar binnen speelt is een mix van Spa bronwater en enkele koolzuurbubbels. Maar ach, zo erg is dat nog niet. Als er iets positief aan het einde van de zomer is, is het dat we ineens ook verlost zijn van het jaarlijks fenomeen van de zomerhits. Elk jaar opnieuw, vanaf ongeveer maart-april, duiken er bepaalde nummers op die steeds voorafgegaan worden door een euforische stem die roept: “Dit is ‘em! De nieuwe zomerhit!” Elk jaar opnieuw vrees ik voor mijn mentale gezondheid. En elk jaar opnieuw, net wanneer ik gezworen heb naar Alaska te emigreren als ik nog één keer de nieuwste zoek-de-tien-verschillen-met-mijn-vorige-plaat van Enrique Iglesias moet aanhoren, verdwijnen deze zomerhits weer als sneeuw voor de zon wanneer de zomer zelf op zijn einde loopt. Alsof het buiten eerst opnieuw kouder moet worden vooraleer de rest van de wereld beseft dat ze die liedjes eigenlijk al lang beu gehoord waren. Maar smaken verschillen, beste Veerlezers, en in bitterheid vervallen omwille van muziek gaat in tegen de essentie van muzikaliteit. Het nieuwe academiejaar is begonnen, en ook daar zit muziek in! Wandel al maar eens ’s avonds door de cafébuurten van Gent. De variëteit aan muzikale microkosmossen – Kosmossen? Kosmoses? – zweeft u tegemoet. Loeiharde gitaren snijden door de ramen van menig metalcafé, terwijl de dancings de aandacht trekken met rookmachines en fel purperen lichtstralen. Iets verderop dansen zakhorloges, bretellen en zelfgebreide jurken voor de ramen van een of andere obscure hipsterclub, waar elk individu tracht te bewijzen dat hij of zij net dat beetje alternatiever is dan de rest, maar iedereen toch nog het luidst meezingt wanneer ‘Do I Wanna Know?’ van de Arctic Monkeys wordt gedraaid. Op bepaalde avonden kan u onder dit alles een constante lage toon onderscheiden. Naarmate u de Blandijnberg nadert, herkent u die toon als een indrukwekkende bariton die – als de wind goed staat – de helft van het SintPietersplein kan doen trillen. Blijkbaar komt het uit café Amber, waar iemand tussen de menigte zijn renditie van ‘Strangers in the Night’ brengt. Over de gevaren van het Amber-effect heb ik al gesproken in het Openingsveer van vorig jaar. Ik ga daar nu dan ook niet meer over uitweiden, maar u bent gewaarschuwd! Eenmaal binnen is alle hoop verloren. Over Veren gesproken, ook daar zit muziek in! Scriptoren Nele en Lionel brengen dit jaar een duet, waarbij ze steeds samen een Veer in elkaar boksen. Geen evidente zaak, zoals in een ware symfonie moet alles immers evenwichtig en vloeiend blijven. De harmonie tussen beide redacteurs moet goed zitten, en dat in tijden waar de grenzen tussen consonant en dissonant vervagen ten voordele van artistieke interpretatie. Net als bij muzikale duo’s moeten de scriptoren gaandeweg hun ‘sound’ vinden om de kloof tussen stilistische chaos en conceptueel eclecticisme te dichten. Sommige artiesten kunnen deze kloof dichten, vele anderen blijken echter niet compatibel genoeg te zijn en gaan uit elkaar. Ike en Tina Turner hebben elkaar tot bloedens toe verwond in de limousine onderweg naar een optreden, waarna Tina vluchtte en een echtscheiding vroeg. Het derde seizoen van “The Sonny and Cher Comedy Hour” implodeerde door de scheiding van dit tweede duo. Zanger Morrissey van “The Smiths” beweert liever zijn testikels op te eten dan de groep te herenigen. En dat wil wat zeggen, want Morrissey is een vegetariër. Maar een van de meest intrigerende onder deze ‘break-ups’ is nog het verhaal van Simon & Garfunkel. 48

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Iedereen kent ze wel, de kleine, zwartharige Paul Simon en de man met de weelderige blonde krullen, Art Garfunkel. In de jaren ’60 brachten ze nummers uit als ‘The Sound of Silence’ en ‘Mrs. Robinson’, die tot op de dag van vandaag als tijdloze klassiekers worden beschouwd. Maar net na het uitbrengen van wat achteraf gezien misschien wel hun meest succesvolle nummer is geworden, ‘Bridge Over Troubled Water’, gingen ze uit elkaar. Aan die breuk hebben ze een vreemde haat-liefderelatie overgehouden, wat verklaart waarom ze regelmatig nog samen hebben opgetreden en zelfs samen nog een nummer hebben opgenomen, maar een echte hereniging van ‘Simon and Garfunkel’ er toch niet in zat. Waarom is het dan misgelopen? Wel, in de eerste plaats zijn beide heren geen gemakkelijke gevallen. Art Garfunkel noemt zichzelf – hoewel hij twee keer getrouwd is, maar bon – een misantroop. Hij komt vooral over als een excentriek persoon die zijn connectie met de wereld een beetje kwijt is. Paul Simon lijkt dan weer door zijn kleine gestalte te lijden aan een soort Napoleoncomplex. In 1999 deed hij bijvoorbeeld een tour samen met Bob Dylan, maar het stoorde hem dat hij op de tweede plaats kwam. Het is dan ook zijn ego dat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat het duo uit elkaar ging. George Harrison – van de Beatles, voor de cultuurbarbaren onder ons – zei ooit tegen Garfunkel: “My Paul is to me what your Paul is to you.” Hij bedoelde hiermee dat zowel Paul Simon als Paul McCartney wel muzikale drijfveren zijn achter de groepen, maar ook veel van de eer opeisen en daardoor de andere bandleden enigszins overschaduwen. Want toegegeven, Paul Simon schreef dan wel de nummers, uiteindelijk was Garfunkel de beste zanger van de twee. Maar het werd nog erger. Toen beide heren in 1970 gecast werden voor de film ‘Catch-22’, werd de rol van Simon later geschrapt. Niet goed voor het ego van onze Paul. Niet veel later volgde de split. Definitief? Voor Paul Simon alvast wel. Art Garfunkel bleef een beetje tragisch verloren achter. In het prachtige interview door Nigel Farndale van ‘The Telegraph’ wordt duidelijk dat Garfunkel hier nog altijd door verbitterd is. Hij geeft aan dat het nooit zijn intentie was definitief te stoppen, hij had enkel een pauze nodig, Simon werkte hem aardig op de zenuwen. Op een gegeven moment barst hij los en richt zich in het interview rechtstreeks tot – een niet aanwezige – Paul Simon: “How can you walk away from this lucky place on top of the world, Paul? How could you let that go, jerk?” Paul Simon bleef terwijl volhouden dat hij geen interesse heeft in het herbeleven van het verleden. Toch zoeken de oude vrienden ook steeds weer toenadering tot elkaar. Neem nu bijvoorbeeld ‘The Breakup’. In 1973 keren de heren terug naar de studio, enkel om deze gesproken tekst op te nemen, waarin Garfunkel zijn problemen met de split probeert te uiten terwijl Simon hem steeds onderbreekt met suggesties om zijn relaas beter te maken. Hun oorspronkelijke artiestennaam was ‘Tom and Jerry’, achteraf gezien nog typerend… Hun reünie-optreden in de Madison Square Garden van 2009 geeft een prachtig beeld van de relatie tussen deze twee persoonlijkheden. De blik die ze elkaar geven net voordat ze ‘The Sound of Silence’ beginnen zingen toont hoe zeer ze het samen optreden gemist hebben. De samenzang is perfect gelijklopend en prachtig geharmoniseerd. Maar vanaf dan loopt het mis. Ze zoeken elkaars blik wel nog op, maar lopen elkaar telkens mis. Uiteindelijk durft geen van beiden de andere nog in de ogen te kijken. Uiteindelijk spelen ze ‘Bridge Over Troubled Water’, hun grootste struikelblok tot nu toe. Paul Simon heeft namelijk het immens populaire nummer geschreven, maar kan niet verdragen dat Garfunkel door zijn magnifieke zang alle aandacht krijgt. Op dit optreden zingt daarom ieder één strofe, waarna ze de laatste strofe samen zingen. Garfunkel heeft duidelijk moeite met het zingen van de hoge noten van de eerste strofe, maar zelfs zijn hese, verouderde stem bracht een prachtige prestatie en wist toch wel enkele knobbels kippenvel op mijn armen te doen verschijnen. Nadat hij belooft: “I will lay me down”, doet hij enkele stappen achteruit. Onze Paul, die tijdens die eerste strofe soms in het duister te zien is, starend naar Garfunkel, loopt vervolgens naar de op zijn maat gestelde microfoon om de tweede strofe te zingen. Het valt sterk op dat hij dit doet met een zekere 49

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

nonchalance en hooghartige attitude, maar toch probeert Garfunkels versie te overstijgen met verscheidene versieringen van en variaties op de melodie. En toch lijkt dit hem net niet te lukken. Bij het gezamenlijk inzetten van de laatste strofe is de bitterheid van Paul Simon duidelijk merkbaar. Hij zingt het nummer zonder enige vorm van enthousiasme, en de samenzang zit ook helemaal niet meer zo strak als bij ‘The Sound of Silence’. Maar dan, net voor de climax, doet hij een stap terug en laat hij toch de eer aan Garfunkel. Artie maakt het lied op fenomenale wijze af en bij het daverende applaus dat daarop volgt, zien we Simon op de achtergrond grijnzend meeklappen, trots op zijn vriend en blij met de afloop van het nummer. Ze slaan de armen nog rond elkaar en nemen dan afscheid van het publiek. Paul Simon zei later in een interview dat hij graag zong met Art Garfunkel, en dat die laatste reünie hun relatie hersteld heeft. Voor even dan toch, want een jaar later krijgt Garfunkel stemproblemen en zegt Simon geen interesse te hebben om ooit nog met zijn oude vriend te spelen. En zo blijven ze maar doorgaan. Art Garfunkel schreef een prachtig gedicht voor de 70e verjaardag van Paul Simon, maar toen ze hem vroegen hoe Simon reageerde, zei hij: “Ik weet het niet, hij stond aan de andere kant van de kamer toen ik het voorlas. Ik durfde niet te kijken.” In dat gedicht schreef Garfunkel: “He brought me into prominence, I taught him to sing. He connected my voice to the world, I made him tall.” Vier jaar later eindigde hij het interview met Nigel Farndale door te zeggen: “At school, I felt bad for Paul because of his height, and I offered him love and friendship as a compensation. And that compensation gesture has created a monster. End of interview.” Gaan ze het ooit volledig bijleggen? Waarschijnlijk niet. Maar ze moeten geen dikke vrienden zijn om hun muziek tijdloos te noemen. Ze hebben hun eigen Sound of Silence misschien niet kunnen overbruggen, het lied blijft mensen raken. Voor wie dit duo niet kent, of hen beter wil leren kennen, raad ik zeker aan een album van hen te kopen. Ik ga binnenkort ook nog eentje zoeken uit hun collectie. Als ik dan toch in de platenwinkel ben, neem ik in één keer ook de nieuwe van Marillion en “Shangri-La” van Mark Knopfler mee – beiden zijn grote aanraders. Als ik dan de winkel buitenkom, neem ik de steeds lichter wordende leren lap uit mijn achterzak. Ik vouw hem open en staar in de lege diepte van mijn portefeuille. Ik dacht dat ik er dit jaar van verlost zou zijn, maar deze duivelse stad heeft weer eens de laatste centjes van de maand voortijdig opgeslokt. Just when I thought I was out, it pulls me back in… DAMN YOU, STAD GENT! Wouter Reggers

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Bo’s stüdentenkeüken Guacamole

“People who love food, are always the best people” ~ Julia Child Nu de zomer er opzit en de toch wel tropische temperaturen plaats maken voor regen en vallende bladeren, is het tijd voor enkele nieuwe recepten om vol goede moed het academiejaar tegemoet te gaan. In dit Veer geef ik jullie een eenvoudige receptje mee voor bij een gezellige aperitief. Of je nu met oude of nieuwe bekenden, jong of oud, zielsverwanten of niet dineert, deze recepten zorgen er onmiddellijk voor dat de sfeer goed zit. Wie weet worden er wel vriendschappen voor het leven gesmeed, iets wat aan het begin van een nieuw academiejaar voor vele eerstejaars, alsook Erasmus studenten van groot belang is. Ikzelf zal deze fijne hapjes tijdens mijn Erasmusavontuur naar Oostenrijk dan ook geregeld voorschotelen voor nieuwe kotgenoten en gelijkgestemde zielen.

Güacamole Iedereen kent deze eenvoudige dipsaus wel, maar dit recept is geheel bijzonder. Ideaal voor zij die van een extraatje houden!

Benodigdheden Ingredienten (1 heel grote portie) 

1 avocado



1/3 zoete puntpaprika



1 teentje look



1/3 sjalot



1 mespunt paprikapoeder



Peper en zout



Limoensap naar smaak

Materiaal 

Snijplank



Snijmes en vork



Mixer/blender (optioneel)

Bereidingswijze Halveer de avocado en verwijder de pit. Dit doe je door je snijmes in de pit te planten en lichtjes te trekken, de pit zou er als vanzelf uitgetrokken moeten worden. Plet de avocado met een vork. Vervolgens snij je het sjalotje en de paprika in kleine blokjes en plet je de look. Voeg de look aan het avocado mengsel toe en mix indien gewenst. Daarna voeg je de sjalot, paprika, het paprikapoeder en peper en zout toe, meng goed. Tot slot voeg je dan naar eigen smaak limoensap toe. Onmiddellijk eten of eerst bewaren in de koelkast? Aan jou de keuze, maar ik eet deze guacamole graag bij de klassieke nacho’s, alsook bij quesadillas of met een stukje pita of naanbrood (te verkrijgen bij Albert Heijn). Bo Billiet 51

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

De scriptoren slüiten af Hoe doet Nele het toch elke keer? Ik heb samen met haar een heel Veer in elkaar geprutst en eigenlijk mag het resultaat er best wezen maar, godverdomme, dit nawoord, dit is de hel. Geen enkel beetje inspiratie heb ik, totaal maar dan ook totaal niets. Ik ben in totaal aan zo’n drie verschillen nawoorden begonnen en ze waren allemaal belachelijk en waardeloos. Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat dit makkelijker wordt doorheen de maanden en met elk veer dat we afwerken. Nu in één van mijn gefaalde nawoorden wou ik iets zeggen over films maar, ik denk dat het na mijn belachelijk lange recensie wel duidelijk is dat ik films een beetje meer dan tof vind. Ik ben super enthousiast om te beginnen als scriptor en ik hoop om dit jaar een paar fantastische tijdschriftjes aan jullie te bezorgen, wees er ook maar zeker van dat ik een vaste filmrubriek ga opeisen. Verder zullen Nele en ik er ook alles aan doen om ervoor te zorgen dat het Lustrumveer jullie letterlijk uit jullie sokken zal blazen. Normaal had ik me opgegeven om dit jaar cultuur te worden. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik cultuur wou worden en niets anders en dat ik nog liever niet in het praesidium zat dan dat ik geen cultuur mocht zijn. Nu, ik kom toe op het praesidium gesprek. Wouter, Isabeau, Matthis en Miquette zitten recht tegenover me. Ze voeren een gesprekje met me en heel die kluts. Op het einde zeggen ze: “we zien jou eigenlijk meer zitten als scriptor”. Veel meer dan “euh, ik dacht dat Nele dat ging blijven doen” kan ik niet zeggen. “We gaan volgend jaar met twee scriptoren werken” is het antwoord. Ik ben compleet van mijn sus. Ik had scriptor nooit van mijn leven overwogen en plots wou ik niets liever dan scriptor worden, no disrespect to my homies at cultuur. Voilà, dat is het verhaal van hoe ik scriptor ben geworden. Op deze manier heb ik toch nog een deftig nawoord kunnen vullen. Voor ik het verpest zal ik het woord geven aan mijn (nu ex-)functiepartner Nele. Lionel Olieu Ook ik maakte abrupt kennis met de mogelijkheid scriptor te worden. Net als Lionel, maar dan 2 jaar geleden, had ik de optie gewoon niet voor mogelijk gehouden omdat ik ervan uit ging dat mijn voorganger op post bleef. Misschien toeval, misschien het lot? Wie zal het zeggen. Alleszins, ik heb met veel voldoening en plezier het afgelopen scriptorjaar zo goed mogelijk proberen volbrengen, en ik hoop dat dit enkel nog beter kan nu Lionel mijn collega is geworden. Het nawoord vind ook ik het lastigste deel van het Veer, met gevolg dat het een uitgestelde rubriek is geworden. Nu schrijf ik net terug gekomen van een fantastisch geslaagd praesidiumweekend. Ik kan jullie meedelen, van wat ik daar gezien heb kan ik alleen maar zeggen dat de VGK een ongelooflijk interessant jaar tegemoet gaat, met een praesidium dat alvast volledig klaar staat om er stevig in te vliegen! Graag zou ik afsluiten met een kleine vraag aan u, de nieuwe of al oudere lezer. Een Veer schrijft namelijk zichzelf niet, in tegendeel. Wij hebben jullie nodig om interessante tijdschriften te bekomen. Weet dat de drempel helemaal niet hoog is, iedereen die zin heeft, geïnspireerd is of een votte pen heeft, is welkom om voor het Veer te schrijven over wat dan ook! We kiezen elke keer een thema op de redactievergadering, waar uiteraard iedereen welkom is en waar een gratis consumptie u reeds opwacht. Je kan zelf ideeën opperen, een artikel schrijven, een cartoon maken. De Veerwereld ligt aan uw voeten! Hopelijk zien we jullie binnenkort op één van onze redactievergaderingen. Tot dan!

Nele Defruyt 52

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

PS: Tot u spreekt Lionel met zeer spijtig nieuws. Nele, mijn functiepartner heeft promotie gemaakt tot quaestor. Het is met zeer veel spijt in het hart dat ik dus moet zeggen dat zij vanaf nu niet meer zal verantwoordelijk zijn voor het Veer. Ik wens haar alle succes met de kassa en de boekhouding van de VGK. Dit is eigenlijk een beetje een semi-definitieve versie van het september veer. Deze versie van het september veer, er is er ook nog eentje voor eerstejaars, moest pas later naar de drukker. Ik heb nog snel hier en daar wat aanpassingen gedaan, u heeft dus met andere woorden het septemberveer 2.0 vast. Ook mijn excuses aan Niels Fieremans, onze studie. Ik had in het eerstejaars veer een zeer onrepresentatief tekstje geschreven. Het was een beetje een schande dat ik Niels zo slecht afgebeeld heb. In het volgende veer komt het nieuwe tekstje van Niels nog eens, zodat ook de eerstejaars het kunnen lezen. Nu, ook sta ik na mijn eerste veer al bekendt als de scriptor die niet kan spellen, door mijn vele â&#x20AC;&#x201C;dt fouten. Ik heb gemerkt dat tijdens de zomermaanden een veer in elkaar flansen veel meer werk is dan ik had gedacht. Als kersverse scriptor zat ik ook nog niet meteen in the flow. Door deze foutjes was ik een klein beetje teleurgesteld, omdat ik wist dat het beter kon. Qua inhoud was ik dan weer apetrots. Al mijn schrijvers hebben dat fantastisch gedaan en ik kijk er echt naar uit om meer schrijfsels binnen te krijgen van onder andere Ewout, Lynn, Elias en al de rest die er elke keer opnieuw weer een spetterend veer van maken. Jongens, dit was jullie scriptor, geloof me als ik zeg dat er passie en vuur in mij zit als het aankomt op de VGK en op het Veer. Wees er dus maar zeker van dat ik elke keer opnieuw ga proberen om een (bijna) perfect en een (quasi) foutloos veer af te leveren zodat ik nooit meer teleurgesteld hoef te zijn en vooral, zodat ik jullie, onze trouwe lezers, nooit teleurstel. PPS: bekend met een -t achteraan schrijven was maar een flauw mopje hoor. Scriptor out

34e jaargang, nr. 1: openingsveer

Ereledenlijst van de Vlaamse Geschiedkundige Kring 2015-2016

Prosenioren Vanheuverbeke Karl Corne Tom Vanden Meersschout Jens De Coster Arvid Standaert Jasper Ereleden Ballegeer Alexander Bekaert Wim Betjes Lise Caulier Cassandra Crikemans Valérie De Loof Laurens De Moerloose Tim De Wolf Anschi Declerck Nathan Demets Lisa Desmadryl Mathias Gabriël Hans Grootaert Niels Joos Stijn Lemahieu Evelyne Lisarde Wendy Maebe Guillaume Malfait Marieke Mares Titouan Moltzen Siebren Pottie Jacques Roels Willem Roggeman Lissa Roose Hanne

Sabels Jordy Scheerlinck Michiel Slegers Laurens Smets Thomas T’Jampens Michiel Van De Ponseele Lo Van Hoylandt Hanne Van Puyenbroeck Marilyn Van Puyvelde Stijn Van Wulpen Anneleen Vancraeynest Frea Vandenhauwe Amaury Vandeputte Olivia Vandeputte Ruben Vanderhaegen Bertold Vennekens Veronique Vercammen Desmond Verfaille Astrid Vermeulen Charlotte Vlaeminck Diethard Voorspoels Jolien

Baecke Xavier Lasoen Kenneth Wijnendaele Jeroen Bevriende Kringen Historia Filologica Klassieke Kring Klio Kring voor Moraal en Filosofie Kunsthistorische Kring Oosterse-Afrikaanse Kring Slavia Veto

Professoren Boone Marc Devos Isabelle Van Bruane Anne-Laure Professor Emeritus De Hemptinne Thérèse Academisch Personeel

34e jaargang, nr. 1: openingsveer