2 minute read
Generatiegerechtigheid
VRIJE TRIBUNE DOOR RUDI DE KERPEL onder de redactionele verantwoordelijkheid van de auteur De jongeren die vandaag geboren worden, zullen grotendeels in 2100 nog hun verjaardag vieren. Vraag is in welke wereld zij en hun kinderen gaan belanden. Niet zozeer op technologisch vlak, want daar kan zelfs de meest extreme sciencefictionfilm geen voorspelling over doen. Hoe zal hun dagelijkse leven eruitzien, dat is de hamvraag.
Ik ben geen klimaatactivist, maar zie signalen die ik niet wil of kan negeren. We kunnen niet ontkennen dat er evoluties aan de gang zijn waar ‘de mens’ de belangrijkste oorzaak van is. Kijk naar de toenemende ontbossing, de massale vervuiling van onze oceanen met plastic en andere rotzooi, de grondvervuiling, de enorme stortregens die dorpen en steden wegspoelen,… Het wordt steeds duidelijker dat Moeder Aarde de afgelopen decennia een zware prijs betaalt voor de enorme vooruitgang van onze levenskwaliteit.
In het pre-covid-tijdperk bevolkte onze jeugd op vrijdagen de Brusselse straten met een aanklacht tegen het falend milieubeleid. Waar men oorspronkelijk sympathie had voor het initiatief van deze jongeren kregen ze hun deel van hoon na verloop van tijd en zwakten hun acties af. Misschien onhandig verpakt, maar stilaan wordt duidelijk dat hun bezorgheid niet ten onrechte was. Overheden zouden trouwens geen jongeren nodig moeten hebben om hen te wijzen op hun falend toekomstbeleid.
van ‘generatiegerechtigheid’. Dat betekent dat we niet ten koste van toekomstige generaties leven, maar we die juist ondersteunen. En dat vanuit de overtuiging dat elke generatie een niet-inwisselbaar recht heeft op welzijn, een goede levenskwaliteit en een leefare wereld. Elke generatie. Die van nu en die van 2100.
Politiek worden er – onder druk van Europa – voorzichtige stappen gezet naar een duurzamere samenleving met duidelijke doelstellingen richting 2050, maar huidige maatregelen worden nog te weinig afgetoetst op hun houdbaarheid en/of impact op langere termijn.
Ook worden een aantal schijnmaatregelen voorgesteld als milieu-ingrepen. De internationale koehandel van CO₂-certificaten die geruild kunnen worden, is één van de meest hallucinante voorbeelden. Tesla verdient meer aan het verkopen van die certificaten aan Duitse autofabrikanten dan aan zijn eigen wagens. Wil men werkelijk iets doen aan de CO₂-uitstoot dan moet men gewoon afouwnormen opleggen en geen virtuele ruilhandel voeren zoals nu.
Omdat wij hier voor het eerst een echte Vlaamse minister van Milieu hebben die zaken aanpakt, zullen resultaten zichtbaar worden, maar zal men meer tijd nodig hebben. En bedrijven hebben hun handen vol met de post-covid-uitdagingen van vandaag, maar dat is geen excuus om de focus op meer duurzaamheid te verlaten.
Transitie betekent niet proberen alles wat we nu doen krampachtig gieten in onze huidige (vervuilende) verdienmodellen en systemen. Transitie betekent breken met oude technieken en volop durven inzetten op innovaties die het verschil maken. Technologieën inzetten die ons uit onze oude vervuilende systeemcrisis halen en zorgen voor een leefare toekomst.
Daar zou (iedere) organisatie moeten op aansturen, niet alleen haar leden, maar ook het beleid. Omdat de volgende generatie dezelfde rechten heeft op welvaart en dromen als de huidige.
