Jean-Paul Belmondo Ժան Պոլ Բելմոնդո ¶É˳íáñ ÊÙµ³·Çñ` èáµ»ñï سñ·³ñÛ³Ý îÝûñ»Ý` سñï³ ü³ñÙ³Ýáí³ Ð³Ù³Ï³ñ·ã³ÛÇÝ ·ñ³ß³ñáõÙ ¨ Ó¨³íáñáõÙ òáÕÇÝ» гñáõÃÛáõÝÛ³Ý (è¸, ØáëÏí³) Computer typing and design Coxine Harutunyan (Moscow) ÂÕóÏÇó` ²ñïÛáÙ ¶¨áñ·Û³Ý ( ÐÐ, ºñ¨³Ý) Reporter Artyom Gevorgyan (Yerevan) ²Ùë³·ñÇ Ññ³ï³ñ³ÏáõÃÛáõÝÁ Çñ³Ï³Ý³óíáõÙ ¿ Ñáí³Ý³íáñ ϳ½Ù³Ï»ñåáõÃÛáõÝÝ»ñÇ ýÇݳÝë³Ï³Ý ³ç³ÏóáõÃÛ³Ùµ:
Jean-Paul Belmondo Jean-Paul Belmondo Jean-Paul Belmondo, (born April 9, 1933, Neuilly-surSeine, near Paris, France), French motion pictureactor who embodied the antiheroic spirit of the French New Wave in his early performances and later starred in and produced many commercially successful films that highlighted his graceful agility and easygoing charm. The son of sculptor Paul Belmondo, Jean -Paul spent his childhood in close contact with the arts. After a turbulent education in which he often played the class clown, he had a brief stint as an amateur boxer, but he abandoned the ring to study acting at the National Conservatory of Dramatic Art in Paris. Despite his obvious talent, the irreverent attitude he adopted toward his instructors prevented him from winning the highest honours when he graduated in 1956. Belmondo soon made the transition from stage to screen with a series of minor roles in films by established directors. His commanding screen presence caught the attention of other major directors, although his unconventional looks limited the number of offers he received. He was usually cast as a discontented rebel or a common criminal, as in Claude Chabrol’s A double tour (1959; Web of Passion).
Jean-Paul Belmondo It was with a similar role in Jean-Luc Godard’s seminal debut feature A bout de souffle (1960; Breathless) that Belmondo delivered his landmark performance. His portrayal of a disaffected, amoral street punk combined the cynical world-weariness of Humphrey Bogart with the naïveté of a bumbling crook, incorporating a compelling mixture of toughness, spontaneity, and comic timing. The film and the character he played created an entire myth around Belmondo, earning him comparisons in the French media to the American actor James Dean.
Jean-Paul Belmondo Belmondo soon showed a willingness to destroy this myth by taking roles that contrasted sharply with his established screen persona, including a worker involved in an impossible love affair in Peter Brook’s screen adaptation of Marguerite Duras’s Moderato cantabile (1960; Seven Days…Seven Nights), a gentle intellectual in Vittorio De Sica’s La ciociara (1961; Two Women), and a morally resolute priest in Jean-Pierre Melville’s Léon Morin, prêtre (1961; Léon Morin, Priest). These roles demonstrated that, despite his hardened exterior, Belmondo was capable of great nuance and sensitivity. Not only was Belmondo able to work across different character types, he moved successfully among different types of films. He made the transition from artistic films to popular cinema with his appearance in several works directed by Philippe de Broca, including the action-comedy Cartouche (1962; Sword of Blood), in which he masterfully portrayed a Robin Hood figure, and the engaging L’Homme de Rio (1964; That Man from Rio), a fast-moving, fantasy-filled spoof of chase films. Known for performing his own stunts, Belmondo continued to star in entertaining action films and comedies that proved immensely popular with European audiences.
Jean-Paul Belmondo In the late 1980s and ’90s Belmondo again changed his image, this time from action hero to mature dramatic actor, giving notable performances in Claude Lelouch’s Itinéraire d’un enfant gâté (1988; “Itinerary of a Spoiled Child”), for which he won a César (France’s top film award), and Les Misérables(1995), playing multiple roles as the hero in Lelouch’s reworking of the Victor Hugo classic. He also returned to the theatre, starring in productions of Edmond Rostand’s Cyrano de Bergerac and Jean-Paul Sartre’s Kean. Belmondo’s later films include Amazone (2000; Amazon). In 2001 he suffered a stroke that left him unable to work for several years. Belmondo returned to the screen in 2008 in Un homme et son chien (A Man and His Dog). At his insistence, the role showcased rather than concealed his disabilities. Belmondo’s autobiography, Trente ans et vingt-cinq films (“Thirty Years and Twenty-five Films”), was published in 1963.
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo Ten fun facts about Jean-Paul Belmondo Fact 1 Jean-Paul Belmondo was born on 9th April, 1993 in Neutilly-sur Seine, west of the city of Paris in France. Fact 2 As a young boy he was not very good at academics but he was very interested in playing football and in boxing. Fact 3 Belmondo eventually made his amateur boxing debut in 1949 in Paris, France and continued
Jean-Paul Belmondo Fact 4 Belmondo’s performance in Jean-Luc Godard's movie, Breathless was appreciated and it kickstarted Belmondo's acting career. Fact 5 His notable films include Leon Morin, Priest, The Fingerman, Pierrot le fou, That Man from Rio and Stavisky. Fact 6 Belmondo later switched on to stage plays after his roles in films started getting limited to typical and typecast roles. Fact 7 He was made the Knight of the 'Ordre national du Merite' of France and later promoted to Officier and untimately to Commandeur in 1994.
Jean-Paul Belmondo
Jean-Paul Belmondo Fact 8 Belmondo was also bestowed with the Knight of the 'Legion d'honneur' and promoted to Officier and finally to Commandeur in 2007. Fact 9 He has been given the Career Achievement Award by the Los Angeles Film Critics Association in the year 2010. Fact 10 Belmondo suffered from a massive stroke in the year 2001 after which he limited his appearances in plays and films.
Jean-Paul Belmondo
Ժան Պոլ Բելմոնդո Ժան Պոլ Բելմոնդո
Ժան Պոլ Բելմոնդոն ծնվել է Նեյի-սյուր-Սենում 1933 թ., քանդակագործ Պոլ Բելմոնդոյի ընտանիքում։ 20 տարեկանում գերադասում է դերասանի մասնագիտությունը սպորտին։ Ընդունվում է Դրամատիկ արվեստի ազգային բարձրագույն կոնսերվատորիա։ Ավարտելուց հետո աշխատում է թատրոնում։ Առաջին կինոդերը 1957 թ. նկարահանված «Ոտքով, ձիով և ավտոմեքենայով» (ֆր.՝ À pied, à cheval et en voiture) կինոնկարում էր, սակայն կինոնկարի առաջին ցուցադրումից առաջ նրա խաղացած հատվածը կտրեցին։ Առավել նշանակալի դեր նրան հասավ «Եղիր գեղեցիկ և լռիր» (ֆր.՝ Sois belle et taistoi) կինոնկարում։ 26-ամյա դերասանին հռչակ բերեց «Վերջին շնչով» (ֆր.՝ À bout de souffle) կինոնկարը։
Jean-Paul Belmondo Ռեժիսոր Մարկ Ալեգրեի «Եղիր գեղեցիկ և լռիր» կինոնկարով (1958) Բելմոնդոն մուտք է գործում կինեմատոգրաֆ: Նրա կինոխաղացանկում նշանակալից տեղ են գրավում ռեժիսորներ Մարսել Կառնեի«Զեղծարարները» (1958), Մարկ Ալեգրեի «Տարօրինակ մի կիրակի» (1960), Ժան Լյուկ Գոդարի «Վերջին շնչում» (1959) և «Թիվ 2 վերջին շնշում» (1975), Ժակ Դյուբոնի «Զվարճանք» (1960), Ալբերտ Լատուադայի «Նորելուկը» (1960), Վիտտորիո Դե Սիկայի «Չոչարա» (1960), Գեզա Ռադվանիի «Օրիորդ հրեշտակ» (1963), Կլոդ Լելուշի «Մարդ, որին հավանում եմ» (1969), Ժիլբեր Պրուտոյի «Աստված ընտրեց Փարիզը» (1969) : Ֆրանսահայ ռեժիսոր Անրի Վերնոյը առաջիններից մեկն էր, որ հնարավորություն ընձեռեց դերասանին լիովին բացահայտելու իր տաղանդը, նրան վստահելով գլխավոր դերեր՝ «Ֆրանսուհին և սերը» (1966), «Կապիկը ձմռանը» (1967), «Դրամարկղը» (1972) և ուրիշ կինոերկերում: 1972 թվականին Բելմոնդոն նկարահանվեց ռեժիսոր Կլոդ Շաբրոլյի «Բժիշկ Պոպոլ» կինոժապավենում և հաջողությամբ մարմնավորեց գլխավոր հերոսի՝ բժշկի դերը: Պրեզիդենտ Քենեդիի սպանության փաստին նվիրված ռեժիսոր Ֆիլիպ Լաբրոյի «Ժառանգորդը» կինոնկարում (1973) Բելմոնդոն զորեղ ու գեղեցիկ խաղով կարողացավ իր մարմնավորած բարդ ու հետաքրքիր կերպարը բացահայտել և վերամարմնավորել դիպուկ շտրիխներով: 1975 թվականին նա նկարահանվեց Վերնոյի «Սարսափ քաղաքում» կինոնկարում, մարմնավորելով ոստիկանին՝ Փարիզի քրեական բաժնի պետին: 1964 թվականին Բելմոնդոն տպագրեց «30 տարի և 25 կինոնկար» ինքնակենսագրական գիրքը:
Jean-Paul Belmondo
Ժան Պոլ Բելմոնդո
Ժան Պոլ Բելմոնդո՝ պրոֆեսիոնալի տարիները Բելմոնդոյի դեբյուտը կայացել է 1950-ին Փարիզում, «Քնած գեղեցկուհին» ներկայացման մեջ: Տասը տարի անց՝ «Վերջին շնչով» ֆիլմից հետո, նրան այցելեց հռչակը: Դրանից հետո նրա մասնակցությամբ տարեկան 1-2 ֆիլմ էր թողարկվում: 1970-ականներին Բելմոնդոն նկարահանվել է կատակերգություններում և մարտաֆիլմերում: Գրեթե բոլոր հնարքները հենց ինքն է կատարել: Բելմոնդոն աշխատել է ժամանակի բոլոր անվանի ռեժիսորների հետ՝ Ժան Լյուկ Գոդար, Կլոդ Լելուշ, Մարսել Կառնե, Ժան Պիեռ Մելվիլ և այլք: Նա առավել հայտնի ու սիրված է «Պրոֆեսիոնալը» ֆիլմից (1981)։ Միաժամանակ նա խաղացել է թատրոնում, իսկ 1991-ին ձեռք է բերել սեփական «Վարիետե» թատրոնը: 2001-ին Բելմոնդոն գրեթե թողել է մասնագիտությունը՝ սրտի լուրջ նոպայի պատճառով: 2008-ին նա նորից է հայտնվել էկրանին՝ «Մարդը և նրա շունը» ֆիլմով: Բելմոնդոն արժանացել է Ֆրանսիայի բարձր պարգևների՝ «Պատվո լեգեոնի» շքանշանին և «Արվեստի ու գրականության ասպարեզում վաստակի» շքանշանին: