Column: Begijn Le Bleu

‘Welke apps gebruik jij op je kinderen in de natuur gaat zo’n smartphone om vogelgeluiden app ze weer uit die realiteit halen. te herkennen, Begijn?’ Een Toen ik weigerde vroeg de fabrijournalist belt me op en wilt kant zich af of ik bang was van onmiddellijk de juiste ant- technologie die sneller en beter woorden van mij. ‘Mensen zou kunnen waarnemen dan mij. moeten weten wat er zingt in Laat ik duidelijk zijn. Ik twijfel niet het bos’ zegt hij haast morali- aan het bestaan van hoogtechnoserend alsof hij de kleine logische toepassingen die menselettertjes van een contract lijke vermogens uitrangeren, maar voorleest. Ik denk even na en ik geloof wel dat ze mensen afik probeer zo plichtsbewust mogelijk antwoord te geven. ‘Birdnet is er zo eentje’, zeg ik hem. ‘En werkt dat goed?’ vraagt © Photonews vlakken. Verlies je contact met de natuur, dan ook met je eigen natuur. Zo werkt dat toch bij mij. In ieder geval heeft deze Coronahij benieuwd. Ik voel dat het periode geleerd dat wandelen in antwoord niet de nieuwsflash de natuur voor velen heilzaam is. oplevert die hij verwacht had. Het is een vanzelfsprekende terugkeer naar wat ons bindt en Na het gesprek overloop ik de teneur van de babbel. Er klopt iets niet want de natuur instappen is voor mij verlanghet antigif voor deze tijd is volgens “ waar we schatplichtig aan zijn. Het is ook voor mij een opdracht om te verlangzamen. Ik gebruik dat werkwoord bewust. Ik vond het zamen. Dat vloekt met apps, smartphones en snelle mij het tempo af en in een gedicht van Leonard Nolens. Ik herken er de woorden connecties. Vogels herkennen is een proces dat tijd en herhaling vraagt. Als je echt verbinding wilt moet het stil zijn toe te verlagen. “ verlangen en langzaam in. Het antigif voor deze tijd is volgens mij het tempo af en toe vanbinnen. Een app maakt je niet stiller, integendeel, te verlagen. Langzaamaan. Letterlijk en figuurlijk. het geeft je een boel prikkels die je afleiden van de Vanaf het moment dat ik de ene voet voor de essentie. Dat zal een deel van de nieuwe lichting andere zet in een prachtig landschap vol wilgen en vogelaars onge-twijfeld teleurstellen omdat men- riet probeer ik trager te stappen dan ik wil, alsof ik sen vaak denken dat ze bezig moeten zijn in hun een ijsje van de beste crèmerie met lange tussenhoofd. En daar pikken ‘ontwikkelaars’ handig op in. pozen opeet. En van zodra mijn gedachten weer Geld moet namelijk rollen, maar geloof me: je leert afdwalen naar mijn digitaal postvak keer ik terug weinig van een wandeling in het bos met je smart- naar wat mij hier en nu omringt: het geruis van de phone in hand. laatste bladeren aan de bomen, een winterkoning die alarm slaat of de ijskoude wind die op mijn Ik kreeg ooit de vraag of ik tijdens mijn vogel- gezicht waait. Dan kom ik terug. Verlangzaam je wandelingen met jongeren zo’n herkenningsapp verlangen, en verdwijn met mate, schreef Nolens. wilde testen. Ik ben niet gek. Krijg je eindelijk die Neem niet je tijd, en laat de tijd je nemen…