- column -
begijn le bleu
© Photonews
‘Welke apps gebruik jij op je smartphone om vogelgeluiden te herkennen, Begijn?’ Een journalist belt me op en wilt onmiddellijk de juiste antwoorden van mij. ‘Mensen moeten weten wat er zingt in het bos’ zegt hij haast moraliserend alsof hij de kleine lettertjes van een contract voorleest. Ik denk even na en ik probeer zo plichtsbewust mogelijk antwoord te geven. ‘Birdnet is er zo eentje’, zeg ik hem.‘En werkt dat goed?’ vraagt hij benieuwd. Ik voel dat het antwoord niet de nieuwsflash oplevert die hij verwacht had.
“
kinderen in de natuur gaat zo’n app ze weer uit die realiteit halen. Toen ik weigerde vroeg de fabrikant zich af of ik bang was van technologie die sneller en beter zou kunnen waarnemen dan mij. Laat ik duidelijk zijn. Ik twijfel niet aan het bestaan van hoogtechnologische toepassingen die menselijke vermogens uitrangeren, maar ik geloof wel dat ze mensen afvlakken. Verlies je contact met de natuur, dan ook met je eigen natuur. Zo werkt dat toch bij mij. In ieder geval heeft deze Coronaperiode geleerd dat wandelen in de natuur voor velen heilzaam is. Het is een vanzelfsprekende terugkeer naar wat ons bindt en waar we schatplichtig aan zijn. Het is ook voor mij een opdracht om te verlangzamen. Ik gebruik dat werkwoord bewust. Ik vond het in een gedicht van Leonard Nolens. Ik herken er de woorden verlangen en langzaam in.
Na het gesprek overloop ik de teneur van de babbel. Er klopt het antigif voor iets niet want de natuur instappen is voor mij verlangdeze tijd is volgens zamen. Dat vloekt met apps, smartphones en snelle mij het tempo af en connecties. Vogels herkennen toe te verlagen. is een proces dat tijd en herhaling vraagt. Als je echt verHet antigif voor deze tijd is binding wilt moet het stil zijn volgens mij het tempo af en toe vanbinnen. Een app maakt je niet stiller, integendeel, te verlagen. Langzaamaan. Letterlijk en figuurlijk. het geeft je een boel prikkels die je afleiden van de Vanaf het moment dat ik de ene voet voor de essentie. Dat zal een deel van de nieuwe lichting andere zet in een prachtig landschap vol wilgen en vogelaars onge-twijfeld teleurstellen omdat men- riet probeer ik trager te stappen dan ik wil, alsof ik sen vaak denken dat ze bezig moeten zijn in hun een ijsje van de beste crèmerie met lange tussenhoofd. En daar pikken ‘ontwikkelaars’ handig op in. pozen opeet. En van zodra mijn gedachten weer Geld moet namelijk rollen, maar geloof me: je leert afdwalen naar mijn digitaal postvak keer ik terug weinig van een wandeling in het bos met je smart- naar wat mij hier en nu omringt: het geruis van de phone in hand. laatste bladeren aan de bomen, een winterkoning die alarm slaat of de ijskoude wind die op mijn Ik kreeg ooit de vraag of ik tijdens mijn vogel- gezicht waait. Dan kom ik terug. Verlangzaam je wandelingen met jongeren zo’n herkenningsapp verlangen, en verdwijn met mate, schreef Nolens. wilde testen. Ik ben niet gek. Krijg je eindelijk die Neem niet je tijd, en laat de tijd je nemen…
“
12
