COLUMN MARCEL LANGEDIJK

TOEN BEGON IK TE HUILEN

Journalist Marcel Langedijk schrijft over alles wat mooi, goed, fijn en lekker is.

Ooit was vliegen leuk. Met ooit doel ik niet op de jaren vijftig van de vorige eeuw, de tijd dat vliegen voor de rijken, filmsterren en prins Bernhard was – want toen was het natuurlijk pas écht leuk. Nee meneer, met ooit doel ik op een paar jaar geleden. Weet u nog? De tijd dat je op een vliegveld twee uur van tevoren rustig ging inchecken, daarna een koffie dronk, iets schappelijks at om vervolgens de boekwinkel leeg te kopen en een nieuwe zonnebril of polo aan te schaffen. De tijd dat vliegtuigen nog op tijd vertrokken. De tijd dat er nog mensen werkten op vliegvelden. De tijd dat vliegen misschien niet echt comfortabel was, maar ach, dat Griekse eiland was maar drie uur verderop en de plastic flesjes wijn waren duur doch doeltreffend.

Ik moest aan die tijd denken toen de pakketbezorger –sinds COVID mag ik hem Harry noemen– mijn nieuwe joggingbroek kwam brengen. De oude was versleten. Anderhalf jaar oud pas, van een degelijk merk, maar toch: versleten. Ik was er blij mee, dit nieuwe model. Andere kleur, zelfde merk. Ik trok hem meteen aan. Als gegoten. En harstikke compatibel met mijn sweater van hetzelfde merk.

Toen begon ik te huilen. Niet letterlijk, maar van binnen. Omdat ik me realiseerde dat ik sinds COVID alleen nog maar relaxpakken draag –zoals mijn vader ze noemt. Elke keer als hij op bezoek komt –keurig in designerjeans, nette schoenen en donkerkleurige sweater– krijg ik een mild walgende blik. “Ach kijk,” zegt hij dan cynisch, “je hebt je relaxpak al aan?” Waarop ik verontschuldigend mompel. Iets over de energierekening. En het milieu. Plus toch geen geld voor nieuwe kleren. Want de energierekening. En de kapotte auto. En we gaan toch bijna nooit de deur uit en hij is nou eenmaal mijn vader dus voor hem hoef ik me toch niet helemaal aan te kleden? En wist hij al van die energierekening? En Poetin? En die lul van een Baudet? Dus, weet je wel, waarom zou ik me verdomme aankleden?

Onzin natuurlijk. Mijn vader heeft gelijk. Ik moet gewoon weer preCOVID-dingen uit de kast halen. Misschien zelfs mijn pak. Met stropdas. En pochet. Want de wereld stort in, de slechten winnen het van de goeden, er is meer haat, nijd en ellende dan ooit, alles is duur, niks is leuk en iedereen heeft een e-bike behalve ik. Maar alles is mooier, beter en fijner als je jezelf mooier, beter en fijner voelt. Dus doe je pak aan, strik je stropdas, poets je schoenen en steek je joggingbroek in brand. Doe het nu! Want ik doe mee. Straks dan, na de winter. Want de energierekening.