FRANCO EN NOG STEEDS

te dringen. Aanvankelijk reageert ze ontzet en afhoudend op zijn avances. Maar ze ontdooit. Puccini wilde deze theatrale tour de force laten eindigen in een groots duet van Turandot en Calaf. Vergelijkbaar met de Liebestod van Tristan und Isolde in Wagners gelijknamige opera. Het bleef echter bij schetsen voor deze scène.

Componist Franco Alfano (1875-1954) kreeg de opdracht de klus te klaren. Hij zorgde voor een stevige uitsmijter, maar hij was - uiteraard - géén Puccini! En dat werd hem al vóór de première in 1926 ingepeperd door dirigent Arturo Tosca- nini. Hij vond Alfano’s inbreng onder de maat en weigerde diens complete versie (ongeveer een kwartier) uit te voeren. Toscanini stopte de opera tijdens de première vlak na de tragische zelfmoord van de slavin Liù. Tot daar en niet verder! Op zich een mooi moment. Na dit pijnlijke incident is het later tobben gebleven.

Toen Riccardo Chailly in 2002 zijn versie van Turandot in Amsterdam presenteerde werd Luciano Berio gevraagd een nieuw slot te componeren. Op basis van het overgeleverde materiaal. Met als doel vooral de nieuwe koers van Puccini te belichten. Het was helaas geen groot succes. Dus keken we er vorig jaar naar uit hoe Lorenzo Viotti dit probleem zou oplossen bij De Nationale Opera. Puccini’s laatste opera als speelbal? We werden tot het laatst in onzekerheid gelaten. Zou Viotti ook met iets nieuws komen? Werd het toch weer Alfano? Of zou hij zich laten inspireren door de drastische ingreep van Toscanini? Het werd het laatste, de minst voor de hand liggende oplossing.

Bij Lulu, Alban Bergs tweede en laatste opera, waar iedereen zo naar uitkeek na de in de jaren dertig ongekend succesvolle Wozzeck, gebeurde het tegenovergestelde. Na zijn plotselinge dood op kerstavond 1935 was er ook de nodige verwarring en discussie. Met name in Wenen. Al vrij snel werd de beslissing geno