En alles wat nog volgt...

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotoko-pie, microfilm op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.

No part of this proëtry may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means, without written permission from the writer: ©® Laurens Windig ©® Rudolf Dierckx coverfoto Homepage: http://members.chello.nl/l.windig/ YouTube kanaal: http://www.youtube.com/user/windigful E-books: http://issuu.com/windig

En alles wat nog volgt

Kleuren der poezie toen alleen het uitspansel was stilte heerste in zwarte oneindigheid zonder begin en einde maar er vond een groot wonder plaats geboorte van de geslachtloze tweeling die zichzelf een naam gaven Licht en Spectrum er ontstonden kleuren uit hun ogen splinters van glas die rond elkaar heen zweefden als Proza en PoĂŤzie kom, spraken zei tegen elkaar als gelijkgestemden laten wij ons verblindend verbinden als Scala: het kleurenspectrum en zie: zij gingen in elkaar op in de meest dromerige vormen die als Geest beschreven wilde worden en werd gedoopt als Inspiratie

machtig uitgroeide in de kleurrijke wereld van kunstenaars die voor eeuwig samenvloeien zij noemde zich kleuren der proĂŤzie

Hartstocht ik zal jou kussen diep, met het puntje van mijn tong onvergetelijk eeuwig zal ik zijn op jouw zielbedding tot onze dood volgt

Kom en als ik dan na de dagelijkse rompslomp ontspannen binnen onze vier muren de broodnodige rust hebt gevonden geef ik mij over aan mijn innige liefde die ik al vind in de stoelzitting rug en armleuningen waar het kussen in mijn hals behaaglijk voelt maar er is niets lieflijker en teder dan het toeven en gedijen in jouw hals met al jouw warme kussen en strelingen: kom

Poesia umorismo nell'arte het zijn grote gluiperts: kruiperts virussen van kou als mieren opzoek naar gaten en kieren dames en heren weet waarvoor u staat val voor hen niet in spagaat eenmaal via de vloer naar boven zult gij eraan moeten geloven dat snottering de overhand neemt uitgebeend wordt u tijdelijk hond en is het blaffen over de grond natuurlijk farmacon zal door honing weder transformeren zo af en toe een lepeltje overdag en door thee verzacht uw keeltje eens verkracht slaapt zich gaarne door de nacht

*zelden wordt het humoristische gedicht als ware poĂŤzie in ons land gewaardeerd, behalve dan als sinterklaasgedicht, waarvoor men normaliter ook de neus ophaalt.

Hui-Fen hoe sierlijk de waaier en uw armen langs het zoete zinlijke gelaat omhoog zelfs door de zwarte hemel van uw haren strelen zo mystiek uw ogen als wuiven naar mijn lieve lust uw welgeschapen reukorgaan zacht en liefdevol te kussen zo ik tracht te smeken of uzelf de liefde zijt? tinten van uw lichaam, blank als room, balsemen mijn hersenen met veders zoete mirre zodat al mijn ledematen kracht verliezen verdoofd: niet meer bij machte zijn uw schoonheid in verlet te raken en is het tasten door een donkere nacht, ik herhaald in liefde mag geraken.

Sereen avondrood verdonst de nevel op de stille plas naakt waadt zij door het lauwe licht verstoorde water alsof zij de eerste is haar vingers strelen door de diep ontroerde spiegel teerhartig laat zij sporen van het waden na sereen glijden witte zwanen naar het tegenlicht en zij‌ zij waant zich kleurrijk in de hemel van de herfst

http://youtu.be/J4hJhvfvMPg

Kassa jaha, ik betaal wel hoor en voor mijn ziek zijn zorg heel goed voor mijzelf trek er steeds meer geld voor uit lap nog koortsig goed verhoging en voor een flinke kou vraag de huisarts: kom us kijken? maar die komt allang niet meer‌ die speelt eigen rechter zelfs bij langdurig ondervragen of ik misschien ook weet wanneer ik ongeveer de geest zal geven zeg ik: als ik mijn geest geef zorg ik heel goed voor mijzelf ligt mijn lijk wel op uw spreekuur daar zorg ik ook wel voor‌ maar op zijn plaatst zit vaak Co Ass: die ik niet ken en zij kent mij niet? dan zit ze met mij opgescheept!

Alles verschiet van kleur ja, zegt niet alleen mijn buurvrouw de mens is 茅茅n met de natuur je ziet en hoort het steeds met v贸贸r en nadagen iedereen verschiet van kleur mensen waaien chagrijnig bladeren kuchen om je heen men drijft als wolken uit elkaar rampen schieten als paddestoelen uit de grond kun je wel zeggen, zeg ik je hoeft niets meer uit te leggen najaar sterft langzaam af regen verandert in tranen voor je het weet is het weer winter let maar op mijn schrijven want weet je buurvrouw herfst is niet alleen voor dichttalent en zeker niet voor hen die er overgevoelig voor zijn wanneer de blaadjes vallen en komen depressies zijn niet te benijden.

Dat kan natuurlijk ook je hebt nou eenmaal van die kerels één vrouw is niet genoeg die pakken een tweede of derde uit de dichtstbijzijnde kroeg zijn dochter had er telkens eentje nou, die had er wel een stuk of drie d’r moeder zei toen: winkel gewoon eens lekker door het web daar haal je echt wel wat vandaan nu heeft ze een hele leuke vriend op haar nachtkast neergezet die beweegt en altijd wel wil staan

Ranker dan rank hoog vangen de cipressen die het branden van de hete wind trachten te beletten voel het gloeien scherp als messen in haar weerzin aan te zetten tot zware storm over de velden waar trotseren ranker dan de rank is in het diepste zijn streel de rijpe kleur die straks overlevend triomfeert in de zoetste wijn op de knieĂŤn hef ik hoog de armen zing mijn hooglied langs de ranken laat ze juichen laat mij dwepen met het goddelijke vocht

Het hoort bij mij als ik erbij stil ga staan hoor ik alleen het zachte suizen van mijn leven het bloed dat door mijn hoofd stroomt langs de gehoorgang het vloeien stoort mij niet het is te zacht maar hoorbaar dit leven past bij mij de beschouwing ook en als straks het stromen stilstaat

Losgeraakt ‌continenten zijn kil, kaal en ledig weer slaat de Babylonische spraakverwarring toe men vliegt elkaar steeds meer in de haren en achter hun muren waar beschaving afbrokkelt reeds vroeg worden huizen als cachotten met hete hangijzers gegrendeld nachten zijn zwart en lang met dode straten waar ouderen zichzelf kreunend voortslepen naar een vallei waar zij zichzelf kwijtraken uit brandende putten klinkt gekrijs van kinderen die worden verkracht en vermoord en nog is het einde niet er is geen weg meer terug waarop men terug kan vallen in liefde omdat de liefde bijna alles heeft losgelaten ogenschijnlijk lijkt het zo vredig maar er is geen ruimen meer aan‌.

Dwalen herken het maar al te goed vooral uit films waarin ik niet meespeelde herken het dolen wel door de mist al dacht ik vaak: heb me vergist het kan niet waar zijn maar herfsttijd staat voor alles vaak door vocht en kilte of luchtdruk tegenelkaar slapeloosheid die dan overvalt vertel mij maar niks over gekleurde bladeren: ik heb er wat geraapt onder ons naaktvrijen door op knisperende bladeren die nachten heb ik niet geteld

Adagio for strings teer is Adagio met hem wil ik mij goedhartig in je geest begeven, vloeiend en gematigd met ondersteunende passen zodat jij voelt wat emoties zijn of jij er vatbaar voor bent is geheel aan jou opzichzelfstaand is het een dierbaar wonder dat zijn machtige liefde ons weet te raken stel je open voor zijn tranen die de vicieuze cirkel van gevoel weten te keren hoe krachtig is Adagio dat hij onze gemoedsgesteldheid weet te beïnvloeden zich ook weer langzaam van ons kan losmaken kom, laat je meeslepen‌ http://youtu.be/0DjdQFEXUvg

Vergankelijk tracht met het moment te leven want niets is eeuwig, zelfs niet met liefdes die zich verheffen en opheffen binnen een seconde, die jaren heten zelfs nu, v贸贸r en nadat ik het schreef binnen een enkele handbeweging voltooid: het is nog na te lezen en daarna alweer verleden tijd hoe vaak is een kus op jouw warme lippen alweer geweest? wij zijn ontstaan binnen een lichtflits en verpulveren acuut ons leven is een kortstondige maat van verlopen tijd: vergankelijk of is het een fabel en ontpoppen wij weer oneindig als vlinders

Beloofd jarenlang kilometers rijden steevast heeft ze vader het beloofd en heeft ze het voor moeke over tot aan het bittere eind zorg zit genesteld in hun bloed om beurten: samen met haar broer zelfs nu dat moeke door vergeetland doolt en staart over de stilvallei waar het spreken verstomd moeke luistert goed als Ennek zo nu en dan iets voor haar speelt op de mondharmonica het brengt haar wat tot leven ogenschijnlijk blaast ze zo nu en dan wat zachtjes met haar mee en glimlacht dan gelukkig

Ach, de herfst zo wisselvallig als zijn broers zusje is het meest standvastig ze dartelt blij in bloei, geeft altijd hoop, draagt bloemen in het haar en op haar lentehoed de rest heeft ook wel rode koontjes is het niet door warmte dan is het van de kou: nadat ze opgewarmd zijn vaak zijn ze ook wat jankerig en winderig hoewel de herfst meer rotzooi achterlaat dit jaar is hij wat kleuriger en rustiger en denk ik: ach, de herfst, hoe dicht staan we bij elkaar met al onze natuur hoe wispelturig kunnen wij niet zijn!

http://youtu.be/IALi33JSp3k

Muziek het kan zomaar zijn dat ik mij laat meeslepen met mijn ogen dicht dat vocht de overhand neemt ik zal mij niet verzetten

Wat mijn geest zegt‌ het willen buigen tot op de knieÍn ja durven en kunnen zeggen kracht willen vinden door in jezelf te duiken tot op de zielbedding openheid durven zeggen wat je denkt opruimen wat voor je voeten loopt schone lei zoals ik geschoond wil zijn van eigen blunders tel tot tien voordat je de verkeerde term gebruikt het is de kunst van het vergeven laat je niet rondslepen sloes!

Herfstboom nu ik ook deel van je geworden ben in de herfst van -mijn lieflijk leven waar ik kleurrijk op kan terugzien alles heb gedaan wat ik wilde doen is er geen vrees voor het einde ik niet het laatste broze blad zal zijn dat zich krijsend vast zal klampen aan de bijna kale tak van de oude eik het is nu tijd dus kom: laat mij maar los het is natuurlijk wel erg snel gegaan nogal wiedes als ik alles heb gedaan in de -herfst van mijn lieflijk leven waar ik kleurrijk op kan terugzien alles heb gedaan wat ik wilde doen

Op de voorgrond dat hij in alle stilte eigen rijkdom :zijn wil alles of niets bezitten niet alleen met woorden waar niemand grip op heeft eigen meester die telkens verandert van spiegel naar spiegel ze omdraait naar eigen zin tegen de muur van zelfkennis en ingenomenheid als hij genoeg heeft van zichzelf

Schrijnend heb jouw pijnlijke blik in mijn ogen geschetst omdat onze iris verwijst naar de ziel die van jouw springt in de mijne, als een gebed zonder eind van waar ik zou willen dat je het loslaat wie jij ook mag zijn binnen alle krochten en bochten buiten onze verbinding maar verlies nooit de hoop

En ik liep door de toekomst‌. over de kale vlakte van de tijd waar ooit grote en rijke steden lagen met brede lanen en imposante gebouwen waar op iedere hoek banken waren gevestigd vanwaar men de eerste levensbehoefte kon innen en het geld noemde zij vervlogen op een zucht van de wind nam ook de bezitters mee naar een plek waar de ruïne pecunia werd gevonden de rest was weggevaagd door hebzucht

Wie zegt‌. dat mijn gestalte eenmalig is misschien kom ik mijzelf wel tegen jonger of nog ouder dan mijn gelaat of als geest genesteld in een herkenbaar evenbeeld het enige dat overkomen kan dat ik mijzelf niet zou erkennen maar jou misschien weer wel dus wacht mijn groet maar af trek je dan nog de schouders op stel je toch peinzend de vraag waar heb ik die gast eerder gezien?

Cryptomane dichteres ik schrijf graag gecompliceerd en pijnig breinen door obscuriteit te verzinnen ben nogal poĂŤtisch diffuus! het komt door mijn denkvermogen dat bij mij maalt van binnen het vreemde wil dat ik talloze fans achter mij schaar mannen zowel vrouwen er zitten vele vreemde types bij zelfs een uitgesproken halve gek die met me wilde trouwen

Ik ben geen treurwilg voor het eerst zwiep ik uit mijn lianen waar kinderen aan zwieren en zwaaien aan joelen: als ik het zo noemen mag nimmer heb ik nog getreurd de mensheid heeft de naam verzonnen ondanks dat ik trots mijn blijheid toon nu de herfst mij rond de takken waait het laatste blad nog niet gevallen is lach ik tranen langs mijn stam benee edoch de mensheid laat ze vloeien als natuur verkleurd met regen lijdt men aan projectie naar mijn kruin er zijn soms armen om mij heen uit liefde wordt er stil gefluisterd waar mijn groenheid is gebleven men verstaat mijn schone boomtaal niet spreek ik toe in zacht geruis men mij de tijd moet gunnen tot de lente http://youtu.be/v2J2PCZoaDI

Zwoel oktober weet je nog diep in de bossen waar de herfst zijn entree had gedaan het knisperend gekleurde bladmatras ons lokte lief te hebben weet je nog ons traag ontkleden dromend vervielen in duizend tinten ons lichaam zachtkens deinde op vogelengezang weet je nog toen wij op leeftijd kwamen zochten naar die onvergetelijke plek hoe wij zalig kusten tijdens kerven onze namen in die berkenboom hij daar nog stond in al zijn glorie wij glimlachend op de knieÍn vielen tastend langs de schors omlaag onze namen lazen met een pijl in ’t hart

http://youtu.be/Zae0c3hBDFo

Fiona Handelaar ze is altijd de pineut omdat ze kolenscheppen heeft overal wordt ze ingezet! hand- en spandiensten handballen handdoeken wassen handelaars afhouden handeldrijven in het buitenland handelsovereenkomsten tekenen handdrukken geven handen wassen handenarbeid promoten handvrij fietsen handvrij autorijden handvrij telefoneren vreemde handgebaren maken orde handhaven handigheden invoeren handleidingen lezen

gedichten schrijven met de hand zomaar effies de handstand doen om te zien of ze erop kan steunen handtassen verkopen op de markt handtastelijkheden uit de weg gaan door handtekeningen te verzamelen de ₏uro vind ze soms onhandig maar draait ze haar handen er niet voor om voor kolenscheppen trouwens ook niet ga zo maar door‌

Donoren veel binnengekomen ook die weer vertrekken anders heeft het geen zin?

Drieling heb hem nooit in ’t echt gezien zelfs niet op een foto behalve dan fictief hier en daar en overal zijn zoon ziet er goed uit het is zijn evenbeeld: geloof ik het brein voel ik dan wel ze zijn met elkaar verbonden nog een drieling ook contactueel zijn ze ver te zoeken spreek ze aan en nodig ze vaak uit ze moeten nog steeds komen geloof dat ze onzichtbaar zijn heb van horen zeggen dat hun moeder af en toe nog weleens langs komt verder is het afwachten tot ik een ons weeg het mag ook een onsje meer zijn maar dan wel van hun kant het mystieke is dat ik ze wel voel heb ze voor mijzelf getransformeerd en doe ik het met geloof, hoop en liefde

Gaatie weer en als ik dan blijf doordenken alles op een rijtje zet kom ik toch tot de conclusie dat God er is geloven of niet! met in mijn achterhoofd de intelligentie van de mens komt niet zomaar aanwaaien maar van boven: om het maar even een plek te geven vanaf de oorsprong van leven Adam en Eva waren geen apen of neanderthalers maar een verzinsel van ons ras: als gelijkenis God moest ook een plek hebben dat alles uit ons geschonken menselijk brein is ontstaan dat wij er een zootje van hebben gemaakt en of God als Liefde zich van ons heeft afgekeerd en Zijn toorn over ons uitzaait‌

ach, wij zijn vrijdenkers en geen marionetten en dat God alles weet en ver vooruit kan zien dat zal best: wist hij van tevoren dat het ons zo zou vergaan? vergaan ja! iedereen wil God zijn om het te willen weten en ik trek mijn schouders op en laat mij in de waan de mensheid heeft steun nodig in welke vorm dan ook en God is Liefde zij, die alles uit Zijn naam creĂŤren, zijn alreeds verdoemd.

Als de dag van gisteren het kan zomaar zijn dat ik mij met ogen dicht laat meeslepen bij het luisteren naar adagio’s ik zal mij niet verzetten als vocht de overhand neemt ze voeren terug naar hoe het allemaal was voor- en tegenspoed wij sloegen ons er wel doorheen met en zonder emoties ondanks dat wat geweest is wil ik niet meer terug we hebben het nog zo goed zelfs met stappen achterwaarts kom, laat mij je omhelzen verwarmen en kussen het kost ons niets‌.

http://youtu.be/ijzbyVw2S9o

Zal je maar gebeuren z’n huis is niet meer te betalen voelt zich zwaar beroofd door slechte ogen zijn rekeningen niet te lezen zonder mededogen dus verplicht een woning huren blinde muren vallen tegen hij slaapt nu met de hemel boven ‘t hoofd waar nooit in is geloofd!

Ja, dat weet ik ook niet?

hoe komt ‘ie nou aan geld waarmee hij is z’n blootje belt? in zijn zak kon het niet zitten! het is een raadsel misschien wel in zijn navel? ezeltje strek je hou nu maar mijn mond waarschijnlijk uit z’n neus!

Kleine kinderen worden groot heb veel te kleine schuiten in jouw grote schoenen van binnen en van buiten als ik er met de mijne ln ga staan zal ik erin verzuipen als ze uitgelopen zijn met kringen vocht doorregen moet ik- ze weer gaan boenen met zwarte schoensmeer dat valt mij erg tegen zompe, zompe, zompe geef mij maar houten klompen dan maak ik er een bootje van met zeiltjes en een mast dan ga ik lekker varen op de Sloterplas

Zij kan het weten trouw nooit met een poĂŤet zei zijn gelovige vrouw want hij speldt luchtkastelen op je mouw

Eind 2012 uithuilen met of zonder omarmingen doen wij allang met elkaar veranderingen zijn duidelijk kant en klaar daardoor behoeft de wereld nog niet te vergaan voorspellingen van Maya’s zijn zo gek nog niet, het gaat om de interpretatie uiteenvallen geeft het synoniem al aan: kentering velen worstelen met het probleem dat ze enerzijds willen profiteren van de goede kanten van melk en honing terwijl ze intussen niet hun eigen identiteit willen verliezen en het goede wegsluizen naar elders het is zo herkenbaar of wij nu autochtoon zijn of allochtoon het draait om de verdeling en het profijt!

Stonde Karrensporen glooien mee passen zich aan aan het meekleurend akkerland het is alsof ze stilte begrijpen dat ik rust zoek welke hier telkens wordt gevonden kan mijn ogen laten gaan over plooien van het groen tapijt dwalend langs de kim het vergeten van tijd luisteren naar de slome wind verscholen in de bomen wolken betasten of ik ze kan bewegen uit elkaar te gaan maar waarom zou ik als zij het dak willen zijn boven mijn hoofd met een sprankje regen dat mij wakker schudt: geniet van onze stonde zo blauw, zo groen en lieflijk is wat wij je kunnen geven

Klaarheid De clou ligt ingesloten In een nieuw gedicht cryptisme neemt de overhand poĂŤtisch zijn anoniemen vanuit mijn visie zelden wie zijn zij en wie ben ik onleesbaar binnen het schrijven van onzin in zinnen het moet klaar zijn in een uitgelegd poĂŤem korte metten met pijnigen van hersens zodat verademing ontspant

Liefste begroef de valkuilen met schrijnend lieflijk zand dat ik uit mijn ogen wreef zodat eindelijk weer eens kon janken en mijn tranen in de zilte zee liet stromen nimmer deed ik er verdrinken jij waakt eeuwig zonder woorden aan de wallenkant waar golven overspoelen jouw beeld staat standvastig is niet weg te vagen volgend waar ik ga en sta wil je in muziek vertalen alweer het adagio for strings dat ik meevoer in mijn graf zo ook als jouw liefde die jij voor eeuwig aan mij gaf

Rad voor ogen heb je de mist gezien voelde je de kille hand waas, nevel en smoor? dichter als een wolk slijmt over de grond als slang en dikke rat verandert vaak in zicht waterdruppels, ijskristallen mensenvolk verbaast straling laddert Jacob foto schoonheid is tactiek troont rijpend op de bomen het is een valse tovenaar als boeman op de weg verblindend door de zon zodat er vele doden vallen transformeert zich als fee van schone schijn lost zich daarna zelf weer op ’t is maar dat je ’t weet

Klein Taboe laddertje komt uit ieders huis zelfs van een koning en een koningin kortom een koningshuis een soort van kolengruis schuurt vaak al meteen ’t is doodgewoon men komt het tegenwoordig niet zo vaak meer tegen behalve dan bij mensen vaak niet al te schoon weet je hoe het heet? o, je weet het al meteen jaha, dat klopt ’t is heel gewoon reetketelsteen

Lul de behanger zij wacht gelaten of hij belangstelling toont dierenarts zoekt koe om zijn arm in te steken allerliefst in de stallen

Zoiets kan ben verre familie van de champignons het enige dat mij bindt dat ik altijd vroeg op ben

Lieve ouders weet u nog dat ik in de auto zat het raampje dichtdraaide en schreeuwend explodeerde mijn besef ontsloot dat jullie binnen korte tijd vertrokken waren naar de eeuwigheid? moet bekennen dat het waar is ooit de hele zee mijn tranen waren mijn ouderliefde is zo groot dat er niets was, ook maar iets was om ontevreden over te zijn heb ik toch nog na lange jaren rust gevonden nu ben ik bijna net zo jong als mijn geliefden toentertijd in verbondenheid door hart en ziel met u in mijn achterhoofd

Hormonen languit maak ik een reis door mijn lichaam en bemerk dat thuisblijven verstandiger was geweest want de paden en de lanen van de stad zijn niet meer onderhouden door de geest van mijn jeugd: toentertijd wil is er wel maar als de beloning blijft uit en geduldig afwachten is op een seintje na het strooien van zwarte pieten en vallen van ballen uit de kleine kerstboom die nog blijft staan tot na drie koningen: twee dagen na mijn verjaardag nu ik mijn gevoel aan het opschrijven ben en mijzelf tot orde roep door ingevingen van telepathische fluisteraars die zeggen; kop op man, kijk eens om je heen en wat zeur je nou straks komen je hormonen weer onderhand dat anderen inslapen

Hoor je de tonen? zal ik jou uit de misère zingen zoals alles begon A capella zonder muziek noten die je geest indringen emoties tonen tactiek voor het beminnen verlokking door dansen zie je mijn heupen wiegend en zwiepend voel verleiding: raak de nuance kom, dan sleep ik je mee door adagio’s’ violen waar achter tranen glijden gelijk als water dat los maakt beleef je de roes? waar ik zwicht voor eeuwig de blues wil je jammen: los alle remmen alleen onze stemmen uit misères zingen zoals alles begon a capella zonder muziek?

Shakespeare waar ik ook doorheen struin van Romeo tot Julia niet telkens weer op rijm doch in eigen taalspeeltuin eeuwig blijf ik hangen niet alleen aan ‘t hemelbed doch evenzo jouw stralend achttiende sonnet

http://youtu.be/F6ldv59Js2s

Voorbij lopen eens zal ik net zo kunnen zingen als jij met ogen dicht teruggaan naar mijn jeugd mijzelf toen tegen kwam zo jong de hele straat door zong niet denkend aan het mindere als ik nu weer terug zou komen is alles er verdwenen loop ik mijzelf voorbij

http://youtu.be/GUYVkR9kVDs *Dit gedicht staat los van de zangtekst alleen de tweede strofe is vrij vertaald

Fernando Pessoa gij zijt niet dood nimmer nog geweest ik reik uw zwarte mantel steek de armen in de mouw daarna de wanten voor de vingers zodat ze niet verkrampen in de kou of nestelt er een ander welke schrijft kiest u hier uit namen van papier: Dario Delmonte Roberto Circoronte Costo Cordarand Warmstrand Henrico Kommertil Postduiven Verkwil Antonio Nogueira Martino de la Quara

excuseer mij als ik er wat vergeten ben kom Pessoa, kleedt gij maar weer om.. er brandt nog een enkele vraag? is uw snor wel echt?

Oerbron dan is het verblijven in het stilste der stilte de zwarte kiem waarin ik ga mij is de dag doch ook de nacht waarin wakker slaapt of de slaap die wakkert zoek ik rust en verademing in het lucide van de fantasie begeef mij rond donkerte van de oerbron vlieg langs de kustlijn die ik tracht weg te vagen het lukt niet zelfs in de nacht doorbreekt de humor met een zwaar accent http://youtu.be/tipNuz3U7Ow

Weelde eerst zo bleek het zand was daarna verblinde door de blije zon hoe sterk de afdruk van jouw pas huppelend het zilte nat in sprong het strand sierde gouden schelpen zoals alleen een meermin draagt zelfs Gustav Klimt wilde overstelpen geheel en ongevraagd Zephyr’s krullen van de wind strelen nu turquoise golven waar hij loom een rustplek vindt zelfs ik laat mij bedolven

Kapot onder het opruimen gooien wij stuk voor stuk met ronde Wedgewood borden maar ze willen niet kaduuk ik opper het idee schenk ze aan de Grieken die er wel raadt mee weten ze knallen ze kapot onder de sirtaki is het nou hun tic of die van ons? omdat wij ze vierkant willen en dat het leuk staat op tafel!

‘t Is de combinatie ze oogt antieker: ’t was een gok met bril en opgestoken haar ook hier en daar een witte lok doch het kleurt wel bij elkaar fraai maar ze make-overde van de ene op de andere dag soort van moeder-overste wel eentje met een fikse lach humor tussen kunst en kitsch moest wat ouder ingekocht uiteindelijk wel weer goed beslist Pieternella van der Krocht

Evenbeeld zie een iris in jouw ogen omdat ik veel van bloemen hou daarom hou ik zo van jou

Vingertoppen het is niet te omschrijven hoe ik verval met ogen dichtl in totale overgave die ik hemel mag noemen jouw streling mag ontvangen over de zwakheid van mijn huid je ontlokt mijn fluistering: toe raak mij maar aan met de zachtheid van jouw vingertoppen waaronder mijn lichaam bijna in vervoering bezwijkt laat mij krullen en hangen in de warmte van jouw armen laat mij drijven in jouw mond waar mijn tong jouw ziel beroert alleen jij voelt en proeft wanneer mijn tranen wellen uit het diepste van mijn geest waar ze niet zo zout maar zoet zijn

‘t Is de combinatie (2) nu we toch aan ’t passen zijn zo’n voorhoofdhoedje: een Franse ook wel gepast binnen kitsch met kunstbloemen overgewaaid uit het impressionisme maar het had ook expressionistisch kunnen zijn met alle expressie hartstikke nep natuurlijk zo’n hoepelrok is helemaal niks want die zie je niet zitten als ze zit een ouderwetse moppentrommel had fameus geweest: vol humor de omroep zelf: ook uit de oude doos wilde iets commensurabel maar dan hadden ze Pieternella in rococo moetenlaten zien nu we toch aan het verkleden zijn!

Ophemelen dan denk ik tjee, wat zal ik doen geprepareerd in het plantsoen een straffe wind lijkt me te koud als wassenbeeld in Madam Tussaud daarvoor ben ik al te oud soms denk ik zus en doe ik zo aan de kou moet je zo wennen idioot: vries ik een tweede dood moet overwegen hitte trekt me toch wel aan maar niet met vuurwerk in mijn kont wat dan,.dan wurmen ze me met mijn open mond in kouwe grond ben er echt niet uit geef het wel uit handen dan hemelen ze me heus wel op naar boven?

Lady Godiva stel je voor dat Mark Rutte de belasting zou verlagen stel dat hij zijn vrouw of wie dan ook aan zijn zijde zou verzoeken naakt op een paard door Den Haag te stappen zoals Lady Godiva dat deed voor haar man Leofric destijds graaf van Coventry hij kwam zijn belofte na de naakte rit succesvol zou het Mark Rutte wel bewegen als Voltooid Verleden Decennia? mooi niet!

Klaagzang voel nog jouw doorbloed hart rood kloppend in de palmen van mijn handen waar ik het toentertijd verloor heb overal gezocht of het in dezelfde staat terug te vinden was daar waar het zou kunnen liggen meegesleurd door de Taag naar de diepste, verborgen delen langs snaren van guitarras sluimerende nostalgie bovenop al het klagen maar naar jou Fado wil ik luisteren

Laatste sprookjesbrief balanceren op de rand van de waarheid nog even in de heilige waan van verdichting en verlichting koester die tijd en dan opent de weg naar het ware harde leven de realiteitzelfcreatie blijft zolang wij het dragen tot de ogen opengaan niet meer in sprookjes geloven lieve Sinterklaas ik kom u niets meer vragen dit is mijn laatste brief

Foto uit vroeger Simon Mulder terug in vorige eeuwen voorhoede naar even later poÍtisch voor de leeuwen met bundels tegen een klassiek gezicht telkens naar een nieuw gedicht luister‌ er zucht een hemel voor hen open Pessoa heeft zijn heteroniemen afgedaan

Facebook dame waar haalt zij de tijd vandaan? is er nog ergens een hoedendoos waar nog heel veel in verstopt zit? wijs mij de kast wijs mij de plank al is het de bovenste waarvoor ik op mijn tenen moet staan zodat hij makkelijk te grijpen valt maar vallen valt te zwaar mijn tijd niet vast te grijpen maar zij, zij heeft hem flink te pakken en stuift niet van de ladder omdat zij hem op de hoogte houdt en hen die haar volgen zij is redactioneel ge誰njecteerd door haar eigen tijd!

Leeg als eindelijk de kinderen Overrompeld en onwetend Van de vele cadeautjes In dromenland belanden is Klaas het rijmelarijen meer dan zat, zodat hij zelfs na opeenvolgende zinnen gelijke tonen aan gaat breien hij denkt echt de Sint te zijn wil naar een land op de rand Van de afgrond om iets te geven dat kan verzachten hij kan overal terecht zelfs daar waar men een kruis verafschuwd alhoewel men er allemaal wel eentje dragen zelfs in de onderbroek!

Oude en nieuwe Saar nu nieuwe Saar in januari weer gekomen is haar oude moeder achterliet die veel heeft meegemaakt en zij- nu aan de beurt is ze blikt terug in twijfel op de oude zij had een dikke portemonnee maar gaf bijna al haar centen weg aan and’re landen: wat heb je nou aan centen? lawines geld en ongelukken zelfs de dood en weinig vreugde zij zong er vele in een diepe slaap eeuwig sluimerend en niets meer weten van ontwaken oude Saar heeft vaak gevochten het lost niets op: heeft ze gezegd er is haar heel veel afgenomen en maakt zich zorgen met stappen achteruit men wil mensen laten sparen maar waarvan?

ze kreeg wat steun van haar rollator als ze nijdig was dan karde ze kei hard vooruit ka ka karre maar kakka karremaar lekker rije over de kasseie rije dikke dijen dikke dijen lekker rije over de kasseien glije tjee daar komt auto aan boem affies wachte he he effe zitten doei ik zit hier hoor kijk uit hoor d’r komt een auto aan nu heeft ze haar stokje en de rollator aan haar dochter nieuw Saar gegeven die met volle moed wil starten in afwachting of er addertjes onder het gras vandaan komen de overheid heeft er een handje van neem nou de koningin die straks weer jarig is: vijfenzeventig men denkt die heeft het goed maar achter de gordijnen van haar paleis heersen vele tranen onder de kroon moet alleen maar lachen en zwaaien ze is er voor geboren en misschien ook wel>>

voor in de wieg gelegd en zal ook in het harnas moeten sterven maar dan wel als een prinses misschien brengt nieuwe Saar toch nog wel wat goeds want als ik naar mijzelf in de spiegel kijk lacht de humor op mijn schouders en die moet je toch- wel willen zien probeer het maar gewoon eens uit net als nieuwe Saar en ook de oude deed met volle moed vooruit!

2012-2013 Oud en nieuwjaar ik transformeer ze in oude en jonge Saar het klinkt wat menselijker oude Saar had een dikke portemonnee maar heeft heel veel weggegeven wat de jonge Saar voor plannen heeft dat kunnen we niet weten als er maar wat overblijft om te kunnen eten dan zeg ik weer op mijn beurt kijk eens naar die andere stakkers die hun hand op moeten houden vooral ook heel veel vreemde vogels die geen kruimel laten liggen hoe je het ook doet we hebben het nog goed!

Pensioen de media zegt dat we flink moeten sparen ja maar waarvan?

Dubbel spectrum en als het zwart verkleed in wit of andersom? vraagt de vraag zich af of het nu warm of kil is zoals de winter entree doet donkerte overmant te vroeg in de namiddag het licht is afwisselend verwarming streelt een schone zwarte vrouw met haar lieve kinderen trouwt in het wit men rouwt in zwart of wit bij ter aarde bestellingen van geliefden zwart en wit verwarren zoals de mensheid dat doet haat en nijd, liefde en leven de dood zelfs rood zaait verwarring

Kinderen aan de Anti-Psychotica wij, de maatschappij worden telkens lastiger minder standvastiger raken steeds meer uit balans terugslaat op ons en onze spruiten sluit rust en stilte niet buiten schenk bescherming liefde en geborgenheid maar waar ligt de kracht eerst bij onszelf althans

Hersenloos overspel het zou wel dom zijn het vrij te geven omdat het van mij is de enige vrijheid die ik bezit binnen mijn zijn maar als het alreeds een naam heeft is het al vrij gegeven

Beatrix moeder en oma bloemen uit dit Nederig land werpen zichzelf wel naar u toe even niet oranje, rood, wit en blauw doch kleuren vanuit uw eigen moeder zijn rode lopers steunen niet op elke plek die men wil verheffen blijf nog even moeder en oma zodat wij kunnen juichen en lachen ondanks tranen onder uw kroon laat ons tooien met liefde dat groeit dit nederig land wil best hun schaarse liefde tonen in flegmatiek: welk is aangemeten al ben ik landgenoot een eensamig onbekende verre vriend die in bewondering gadeslaat meeleeft, als voor het slapen gaan verdriet bovenkomt kunt u op hem steunen schroom niet majesteit

*‘Beatrix moeder en oma’ is vandaag ingezonden naar de NOS n.a.v. hun Internetbijlage: ‘Beeld van Beatrix’. Wat betreft mijn mededinging naar de tentoonstelling in Paleis Het Loo. Dit gedicht staat alreeds als videoclip op de NOS site in een grotere versie ‘Ode aan Beatrix’.

Aangezien de NOS mij had gevraagd het gedicht van DK te mogen plukken als entree bij het lanceren van hun Internet bijlage, gaat toch mijn voorkeur uit naar een vernieuwde korte versie met als bovengenoemde titel. De afbeelding is een tekening van potlood op canvas met krastechnieken. De muziek op de vernieuwde videoclip is een compositie van Karin van der Veur. Zo zie je maar hoe DK verbindt http://youtu.be/9WB42Atr7MM

Luchtfietser hij bepaalt wie en wat hij wil zijn zonder invloed van de wijn varieert zijn eigen leven geven en nemen hangend aan zijn lippen aan hen die hem mogen met neergeslagen ogen geen mens tot last aan hem kan niemand tippen hij is een valkuil niemand valt erin onverschrokken is hij een fantast en toch geloofwaardig

Dan lig je daar maar~~~~ eensamig dus niet alleen met mij in twijfel doch toch grijpbaar juist door die wankel waar moet ik beginnen in en op die lange weg van begin naar het einde het is me te veel bladzijden te dun boek te dik heb er zoveel staan die ik kreeg op lege en volle dagen doch altijd met vragen dan lig je daar maar amper opengeslagen behalve nu dan weer een enkele keer op lucas 2

Vanuit de omgeving gezien 1 gefluister van oor tot oor gelul niet van de lucht zij nam hem en hij haar ongetrouwd tussen de latten in zijn werkplaats er zijn er twee voor nodig voor niemand gaan ze uit de weg alleen voor paard en wagen niet te geloven een buik vol achterbaks en dan zeggen dat het een wonder is natuurlijk is het een wonder wat zou het anders moeten zijn? wonderen zijn menselijk groeit in en uit de geest en de buik: het zit er dik in!

ben voor geen enkel moment bevreesd geweest dat de wereld eigen weg zou gaan, er is meer dan voldoende reden God lacht in zijn vuistje dat hij de dief is in de nacht, zijn komst zelf bepaalt: misschien nooit en te nimmer zou ik van hem mogen zeggen dat hij zijn eigen werk heeft verzaakt bij ellende dat wij zelf creĂŤren en hem raakt? alles was en is toch voorbestemd als wij de heilige schrift mogen geloven: hebben fantasten God iets aangemeten? mocht het toch zo zijn dat de aarde het zelf in onze ogen zaait, heb ik mij er allang aan overgegeven alles gedaan wat verboden en niet verboden is en volledig kunnen leven verdriet verwerkt en vreugde gedeeld

Toedienen toch blijkt er nog een inweg al is Testo van Steron gegaan moe van ‘t klimmen sterkte werd zo langzaam voor even uitgesproken weggedoken onder gruis zonder zand in ogen keren zij misschien toch weer althans is afgesproken.

Vertoeven als wolken hun eigen gang gaan wisselwerking tussen de aarde met het dolend mens die herkauwt als een koe in eigen weide hoe tragisch ook vreugde niet kent op het moment dat ze welkom is vergiet het sap naar droge akkers waar zuurpruimen vertoeven

Te veel bezig amper slaap gevat wakker duurt nog voort in zwartheid van nacht en tijd al uren over twaalf de dag volgt traag op weg naar het gelijke uur de laatste keer dit jaar keer ik weer eens om nog even naar de oudjaar kant maak ik mijzelf maar wijs draaien heeft de overhand puf op: het ‘licht’ ontsteek ikzelf mijn rechterhand bepaalt uit doen doet ‘ie ook voordat ik mezelf weer toedek in het nieuwe jaar

Ze danste onverschrokken zij had zich naakt verslingerd rond de wingerd in de tuin vanaf de wortel-tenen tot aan haar blonde kruin kerels kunnen nu haar kleren krijgen ze is toch al niet zo dol op hijgen Lolita draait alweer een jaar of zes rond haar eigen leuke paal en als hospita op zijn adres

Coma ik houd opnieuw jouw handen vast vergeef mijn tranen schat het diepe slapen zit gezegend niet in mij maar wel nog steeds jouw warme streling knuffels van ons allebei droom maar schoon mijn lieve kind waarin ik het lange wachten vind tot jij een brede glimlach geeft voel mij ondanks dat altijd nog jouw eigen hoeder verwacht van mij geen antwoord schat van wat buitenom jou leeft blijf jij mijn lieve lieve kind waarom een echte moeder geeft

n.a.v. Friso

Nieuw Nederlands Volklied wat een rot weer, wat een naar weer wat een gaar weer wat een klaar weer onbestendig vochtig koel en zwoel weer sof en idioot weer morgen is het nat weer morgen komt de regen weer een keer morgen wordt het beter morgen wordt het heter morgen gaat de zon weer even schijnen door mijn glasgordijnen met gemak staat in Enkhuizer Almanak

Niet laten strikken bij Appie komt een bediende naar mij toe: wilt u misschien een leuke job voor een halve dag in de week het vangt goed hoor tien â‚Ź voor vier uurtjes vooral geinig voor bejaarden die onze karretjes als rollator gebruiken u kent toch wel onze handscanners en betaalautomaten? nou het vangt goed hoor daar hebben wij een schot bij staan waar u dan lekker alleen achter mag zitten u krijgt er een gratis kan koffie bij met wat kokosmakronen als iemand dan betaald heeft behoeft u alleen maar te zeggen: vergeet niet u bon uit te nemen!

IJSvorstin jij onthaalde mij als geliefde in de gedaante van IJsvorstin helaas bleef er de grote afstand tussen jou en mij de zin om je te koesteren ontbrak jouw beeld blijft wonderschoon maar heeft de warmte niet die ik wens wennen aan kilte stoot uiteindelijk af ik had het kunnen weten want heel voorzichtig betrad ik jou met de intentie het prachtig Chinees witte lichaam met lichtblauwe gloed te betasten jouw ijzige kus werkte niet jij haalde mij onderuit en toen de dooi intrad‌ stierf je.

http://youtu.be/OmUBfZ5W1hU

Vallende ster met haken en ogen heeft haar schoonheid de overhand als diva van formaat trekt zij aan veelvuldig noemt men haar naam ontwikkeld en vasthoudend ik wacht tot ze misslaat deelt zij de klappen uit rond haar machtige cultuur schrapers vallen bij bosjes voor haar enorme fortuin ze loopt naast haar schoenen wordt steeds dominanter uitermate vrijgevig over de grenzen niet voor alle minderbedeelden binnen de perken van haar zijn ze wil een strakke make-over steeds meer maakt zij de dienst uit familieleden zien vertwijfelt terug hoe het allemaal kon zijn en tracht men zich los te wringen Europa is haar naam

Weerbarstig als ik zo naar buiten zie dwars door het glasgordijn dan denk ik wat kan het licht bijzonder eigenzinnig zijn als zachte tonen do re mi muziek als sluimerlijn mijn tic laat klinken naar de hoge do waarop ik verder dein nu ietwat meer op rijm mijn dag is niet hetzelfde wandelt graag buiten het ritme de zon glimt zwak met goud niet alledaags zo fijn wit pakt dag en nachtlicht mee verdubbelt graag de sterkte onder nul bepaalt het smelten want voor je ’t weet‌ doet onverwacht de dooi entree.

Engel der bescherming geen last maar taak te moeten volgen wie geluk heeft beweeg mij in een flits van het moment bescherming is onzichtbaar dag en nacht is mij wanneer zich iets ontpopt: op twee plaatsen tegelijk sta ik er niet voor in in tweeĂŤn splitsen lukt mij niet ging mijn eigen flitsen na toentertijd op aarde was ik ook gewoon een mens van het moment nu engel ik op schouders nog meer in het verkeer en bij vrijerijen jaarlijks veel met Kerst mis dan ook geregeld

Tututu senryu heb een speelgoed trein maar de Fyra doet- het niet hij blijft steeds stilstaan?

Wit tjeetje, wat is het wit zeg! pffff wat is dat wit, nou, nou de laatste tijd is het zo wit zo heb ik het nog niet gezien? mensenlieve wat is dat wit het lijkt wel of er pas gewit is? met bleek in de witte was! zo, zo, wat is het wit zeg witter gewoon dan wit man? en koud ook hoor, zo koud! potverdrie, wat is het koud en zo wit dat het is? zo wit is de was niet hoor? tjee wat is het wit en bloedlink wit en koud tegelijk, jahaa ik krijg er een witsik van!

Vragen op Europa ’s à la carte legbatterijen opeen gepropt samen staan wij sterk? knal de kaarten eens op tafel waar ligt dan al uw kracht? waar plukt men oude kippen kaal waar veren reeds verdwenen zijn? hang de schilderijen op van Engelse en Franse slagen uit vroeger tijden waar liggen alle toverdranken die winnaars binnenhalen? ‘wij hebben het nog goed’ is bijna op en brokkelt langzaam af gaan wij nog wel samen via het nauw van Calais op een rode loper door één tunnel? of gaat ‘ie dicht?

Het lijkt wel een‌ aan mij opgedragen dag sprokkelend in dooi de tango met doctoren of het lelijk is of mooi zelfs het ijs op straat smeltend in de oren proef uitgestrooid zout benen niet meer storen groen tevoorschijn komt onderuit het witte laken mijn hart dat stompt omdat je naar me lacht meer heb ik niet nodig tel wat maanden af fantaseer in tuinen de rest is overbodig

Mevrouw heeft u vannacht ook zo liggen woelen hoe het allemaal verging? en het verging maar ondanks alles bleef u toch nog onze Koningin het is een volksspel van ja en nee eeuwen lang gezegd hij of zij zijn er voor in de wieg gelegd

1953 hoor schimmen stormen maar mijn tegenwerking wil geen backflashdijken

Als kind‌ wie wil er nou terug naar backflashdijken waar mijn ziel huilde ik was nog kind bij kolkende waterstromen ook niet naar verdroogde en gebroken grond mijn nagels mogen breken laat mij barsten stoppen met het stof onder mijn voeten dat het weer- wisselvallig een geheel wordt zoals destijds lente nog zo jong was niet naar mijn veel te sterke zonnewens niet meer terug naar servet en tafellaken van drieÍnvijftig stormen hef mijn tegenwerking op laat water stromen waar het nodig is dieper dan mijn denken daar waar dagelijks de zon schijnt afwisselend met regen.

Vannacht herdacht zware storm beukt huilt en rolt zich rond tegen de tuindeuren geschrokken sla ik de lamellen weg met mijn blik naar de dijk kruip ongewild in de huid van hen toentertijd die ten onder gingen vannacht herdacht ik met gesloten ogen wat impact achterliet

De tijd is aan ons het gaat mij makkelijker af in de voormiddag het bed te omhelzen ben met pensioeeeeeeeeen het wordt ingefluisterd door hevige regenval waar ik graag aan deelneem ruk me de kleding van het lijf mijn lief vraagt het ook wij duiken er snel in maar dan rinkelt de deurbel en fluister ik terug ammehoela kom morgen maar terug!

Bespottelijke vraag in mijn jong volwassen jaren heb ik De Schepper gevraagd of Hij mij zwart wilde maken zodat ik kon voelen hoe het voelt om zwart te zijn tussen de witten hoe zwaar zij het hadden van binnen en buiten bijna overal buiten stonden De Schepper luisterde niet of misschien lukt het niet mensen die wit geboren zijn op afroep zwart te maken te laten voelen hoe het voelt misschien vond De Schepper het een bespottelijke vraag? nestelen in een ander kan wel maar dan alleen met gevoel

Belaglike vraag in my jong volwasse jare het ek Die Skepper gevra of Hy my swart wou maak sodat ek kon voel hoe dit voel om swart te wees tussen die wit hoe swaar hulle het gehad van binne en buite byna oral buite staan Die Skepper luister nie of miskien lukt het nie mense wat wit gebore is op afroep swart te maak te laat voel hoe dit voel miskien het gevind Die Skepper dit 'n belaglike vraag? nes maak in 'n ander kan wel maar dan slegs met gevoel

Billie Zwarte haren witte bloem blijft ze eeuwig jazzy doen vanuit destijds zo jonge stem gebroken triest door drugs van hem en haar verwoeste leven ze is me altijd bijgebleven.

Tam Is het niet heerlijk tam te kunnen zijn buiten het woeste verwoesten waarheid met een lach niet vergaat in haat en nijd incasseren en weggeven met een knipoog ik kies voor tam mijn konijn met dezelfde naam die ik knuffel zonder te zwalken

Wit over kleur alsof ik een jaarvlok heb overgeslagen in een voorbije dwarrel uit een knikkenbolmoment op de zitbank van bovenaf naar onder witten dikke kristallen geschrokken takken zij stellen hun planning uit boven nieuwsgierige knoppen er keert een beeld terug waarvan iets eerder afscheid is genomen er zijn geen gekleurde folders meer die ik tot in den treure volg

* de dood van Anass Aouragh

Misleiding wie had dat kunnen dromen sneeuwtijd met kapok in de bomen

Stervende pseudo ’s het kussen opgeschud, waarop het brein ten ruste gaat knakken van de romp ontstaat pijn der overgang bevrijdt de alter onzichtbaar blijft het in beschut edoch er zelf geen weet ontstaat dood de nieuwe geest loslaat wanneer een derde daagt die een plaats vernesten wil zal een vierling zich vereren die zich warmte wringt: laat mij dit leven uitproberen

Senryu het oudste beroep moet ook gaan inleveren wat nu ministers

Betrokkenheid als jij zegt niet te kunnen huilen doorheen het eelt op jouw ziel dat geen toegang geeft doch wel het verhaal vertelt van een schokkend leven waar ik geĂŤmotioneerd door raak mijn tranen de vrije loop laat die er niet voor niets zijn want het gaat mij makkelijk af het is een kwestie van verleden ingrijpend maar een openbaring om het weg te laten vloeien

Ogenschijnlijk mijn ogen tasten takken af rozen snijden onderhands nalevende natuurkunst smoest tussen doornen afsterven streelt verwelking zonder pijn verpulverend zoals paddenstoelen stuiven brandnetels beschermen en verbergen zuiverheid voelbaar bij het raken ik behoor tot hun natuur beweeg mij vrij op de wind en de streling van de zon tot ook mijn wortels sterven

Springtijd nog steeds kauwt de kou niet weg en toch, ja toch is er dat bekende gevoel overgevoeligheid dat men kriebelen noemt je weet wel wat je tegenkomt in liefde en drift ik heb geduld

Schijnbaar azuur trilt de lucht wintert het net boven nul zonnig naar lente

Weet je nog? lees en luister je, mijn ik? weet je nog van voorheen toen je huilde voor en achter de muur van het ijzeren gordijn? fluistering en zwijgplicht ondanks niets en alles hebben? verzorgd van de wieg tot het graf? besef je nu dat je in hetzelfde harnas zit als je oosterburen destijds? dat jouw nederigheid en land nu over verrotte wegen dolen en alles supersnel van je afgenomen wordt behalve jouw geestelijke vrijheid? verzorgd van de wieg tot het graf? klootzak dat je bent, kom maar en geef je centen af waar je niks meer voor koopt, steek je kop maar in hun aquarium vol van piranha’s weet je wat je op dit moment het allerbest kunt doen? nou ja, ik zei het al!

Bewogen niet alleen de aanvang waarin zij speelde met het licht vanuit een duistere gang doorbrak het ontsloten gedicht overvallende kunst van stilzwijgende hoede geen pijn doch pakkende gunst zuchtten posten onvermoede waarin het ware doel betrad schoonheid van gesloten deuren binnen haar woordenschat beneveld zonlicht vele kleuren fado’s sloegen in gezangen weemoed deed de hals verkillen alle kieren van verlangen deed haar lieflijk hart verstillen

Marsiaanse spraakverwarring taal: moerstaal voertaal, roetstaal, thuistaal van Mars wij komen achterstand taal Nederland wel hier geboren wel hier wonen leren moet Marstaal vakantie voor terug niet gek idioot, regering betaal

Herkenning er is iets van herkenning als hij mij passeert ben het zelf die ik in de ogen zie een halve eeuw jonger wij zien glimlachend op waarom is onbekend ik ga de hoek om van een moment opname en vergeet

Neuriën ik moet doorheen de tunnel vrees is af te lijden door te neuriën houd het licht voor ogen waarheen ik wil mijn adem is hoorbaar zwaar laat ‘m wegebben door luider te klinken wat een verlichting er doorheen te zijn alleen mij echo blijft steken

Senryu alle lof aan haar het Brusselse verleidt me de hunkering blijft

Omhoogkomende de nacht knaagt maar likt woester soms wat teder aan mijn binnenste het buitenste wakkert mij als Testo en steront hersens naar jeukende lente die draait en draait rond de maan die belicht zwoeler dan zwoel

Geliefden het is mij treffen vandaag als diepe transjectie van overrompeling waarin ik alsmaar groei overvloei met gevoelens die telkens heftiger ontplooien: wijzer worden door ervaring vandaag ben ik meer kwetsbaar dan het dunste aangetikt kristal dat eerst rondzingt en dan breekt aan de schaduwkant geketend doch aan de zonkant bevrijd omdat de mensheid meewerkt broos en hardheid toont en toch opzoek blijft naar evenwicht

Slaap je kunt me best zeggen dat jij de menselijke kilte ook zat bent en warm zucht als je het raam hebt gesloten wanneer je onder het dekbed duikt en nog even na rilt dan volgt misschien‌. de ontspanning van wegebben in de mystieke wereld van slaap en droom of woelend vechten tegen slapeloosheid ja dan gedraag ik mij weer als kind en roep Klaas vaak aan om nog wat zand te strooien schaapjes tellen die niet zichtbaar zijn mijn moeder opdoemt die voor mij zingt waardoor ik huilend in slaap verdwijn dan is er toch een reden‌

Lucide droom wil schreeuwen maar ben geblokkeerd dan doorbreekt mijn stem en schrik ik wakker

Uiteenlopend de ene dag Is de ander niet vaak is het delen als een wandelpad dat zich splitst… naar een eenzame bank op het kerkhof die mij trekt als rustplaats waar ik schrijf bij toeval volg ik een vrouw verbonden met teksten op linten gevlochten in haar haren: uit boeketten die men achterliet voor haar geliefde pas na mijn toezien besef ik dat straks boven rulle aarde Magnolia’s herrijzen zich lieflijk buigen over haar gemis dan wil ik ineens terug over knerpend grind naar het vertrouwde leven… maar dit beeld laat mij niet los

Nazikampen in het begin waren zij de tel al kwijt nog steeds blijft het wringen en opnieuw beginnen na meer dan tachtig jaar zijn ze er misschien bijna uit. en nu na dat ik het geschreven heb zit ik weer te janken

Compatriotten klaagvrouwen laat hen voorop gaan de menigte volgt omringt opnieuw na eeuwen jeremiĂŤrend krijsend trekken jute van het lichaam en de haren uit klaag onovertroffen landgenoten worden uitgebuit sleep schuldigen naar hun bonusschavot toon hun graaiende grijns grissende klauwen gratis tomaten eieren en drek schateren eindeloos

Moet je doen‌ ga eens naar Lisse niet alleen voor narcissen maar het hele keukenhof Jacoba beiert er rond met tuinkruid in haar mond haar bollen doen het altijd goed

Links rechts lachende billen vooral al ze gaan lopen links rechts links rechts links dienstplicht voor Noorse vrouwen dan horen ze en zien ze dubbel of het gelijk gaat!

Onbevreesd ben ik te goedaardig gewoon alleen maar mens te willen zijn te overbruggend zonder naamkaartje in een horde wilde dieren die ogenschijnlijk vredelievend zijn zolang ik mij niet in hun afgeschermde kudde begeef of ben ik een te keiharde bronzen denker die alleen maar naar eenheid zoekt ben ik nou die ongelovige vreemde eend die niet wordt toegelaten in de bijt van overheersende religie waarvan men overtuigd slikt het ware geloof aan te hangen en mij niet onbevreesd in de ogen wil zien kom, laat ons verenigen en knielen als je wilt- voor onze eeneiige God die ons haren heeft geschonken zonder te bedekken Hij laat de wil aan jou zeg mij, ben ik nu radicaal?

Overdenking de kracht van de vrouw zit in de kracht van haar sterke geslacht

Backnang krijst Verslagen de nacht waar het vuur als een slang rond de halzen brandt tranen zijn er niet voor niets doch hitte verdampt in vuisten gebald naar de hemel *door een grote brand in de Zuid-Duitse plaats Backnang bij Stuttgart zijn in de nacht van zaterdag op zondag zes kinderen en een volwassene uit een gezin om het leven gekomen.

Bron: nu.nl

Omdat hij zo poĂŤtisch is bij het teder aanraken van de snaren in donkerte van tijd en wijle ontwaakt het stille der stilte en wakkert een stem over de zachte golving terug naar de kern van ons gevoel niet alledaags het zoekend troosten van het ritme in zijn stem welke weemoed raakt in de ontspannen rust van overgave het sluiten van de ogen in alle luister dein ik mee met mijn gehoor evenzo zijn woeste golving kunnen mij bereiken overstelpend in de klank van het moment zo zwieren en zwaaien van wilde stormen die opzoek zijn naar een open hart die van harte welkom heet.

Because he's so poetic When tenderly touching the strings in darkness from time to time awakens the quiet of silence and kindles a voice over the soft undulation back to the core of our sense the unusual seeking comfort of rhythm in his voice that melancholy hits in the relaxing tranquility of surrender closing the eyes in all listening heaving I along with my hearing likewise his fierce wave can me achieve overwhelming in the sound of time and swing wild storms who are looking for an open heart prepared to a warm welcome

Lieve lente gij zijt zo kwetsbaar als een mensenkind misschien telt de winter nog eerst tot tien loslaten kost veel moeite en komt zijn tegenwerking op uw groenheid dit jaar wat neerbuigend over respecteer zijn wispelturigheid en de uwe want nare dingen zijn tijdelijk daarna wordt het beter trouwens gij heeft nog wat dagen de tijd alvorens te ontluiken

Wonderyu spenende baby diep slapend in een boomstam wonder der natuur

*eigen foto

Toentertijd zo jong kende ik je al mijn buurmeisje van twee stoepjes verder huppelend met kinderen uit de straat later, veel later toen wij zijn meegegroeid zag ik je pas echt ik vroeg je en je zei ja wij dansen nu met onze kleinkids

Tot op het bot en toch zie ik terug naar de veranderingen en voorspellingen want het zat er dik in de wereld is allang vergaan door vernieuwing in alle vormen negativa et positivum de poppenkast in Rome waar ooit het verval begon Jan Klaassen weg: gordijnen dicht de rode cape gaat af eenvoud prijst het woord mijter wordt toekennen maskers vallen af nog wordt er mis- gegrepen beter te trouwen dan te branden moeder natuur bepaalt wij zijn bijna tot op het bot kaal geplukt: er volgt een hond die ermee wegrent maar er wordt ingegrepen daar waar angels zitten in taaie huiden van eigen valse profeten!

Toon u Franciscus in alle eenvoud laat uw onderdanen niet branden maar trouwen laat onze kinderen niet tot hen komen velen omzeilen de heilige interpretatie en maken hen eigen sleep hun biecht naar het gerecht ver van uw hoede.

Verbeeldingskracht in de lange optocht volgen aangedreven kamelen tamme en wild blaffende honden vreemde vogels en spitsmuizen eenden en beertjes Rubensvrouwen met enorme borsten zelfs Jezus lacht tussendoor zwaarlijvige humoristen Don Quichotte en Sancho Ponsa Artis de Partis met zwaar geschut hoogwaardigheidsbekleders paarden die steigeren witte, grijze en zwarte schapen die beginnen te mekkeren en sneller voortbewegen onder de blauwe hemel het ligt aan de wind

Dan stel ik mij zo voor… dat wij hier aan de Kruislaan staan en Hij hortend en stotend voorbijkomt Zijn voorgeschiedenis is mij al bekend en ook waarop het uitdraait ik zoek Zijn ogen die niet gesloten zijn Hij zoekt die van mij in oogverblindende snelheid of ze willen zeggen: ‘kijk, dit heb ik nu voor je over wat is jouw reactie? of het zal helpen, betwijfel ik’ ik blijf er mee zitten tot op de dag van vandaag

Vincent voor mijn doen is het wat laat als bewonderaar en had ik wat meer streken nodig je te schetsen en te eren ondanks ik je al jaren ken je bent mijn cultuurplant onwetend op welke manier je makkelijk bent te bereiken: de ĂŠĂŠn is de ander niet toch ben je mijn zonnebloem de pit die alsmaar groeit en groeit op elke goed gedraineerde grond vanwaar jij jezelf niet afsnijdt benoem je als zwerver en kwast op de streling van de zon en ongeĂŤvenaarde bloeistengel met het hangend hoofd nergens vindt je rust mijn vriend kom maar met al jouw impressies laatbloeier gun jezelf wat kleur al is het na de dood

Ssssssssssst…. zij gebaarde met de wijsvinger naar haar mond maar ik wist niet waarom voelde de spanning die zomaar bij me opkwam onprettige pauze deed entree samen onzekerheid voelen duistere glimlach die uitbarstte in geschater nog steeds met de lippen op elkaar en het schuiven op de zitting van de stoel brak het ijs als rust valt wil het niet zeggen dat sfeer een andere wending neemt het wennen met elkaar aan stilte is een levenskunst laten wij vanavond ‘stil zijn’ vieren!

Weemoed zij hing haar zwarte sjaals als weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank nog steeds dwaalt er zijn geest doch zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn toch altijd met z’n twee

http://youtu.be/uRbfzFmVFR8

Kern hoe de boom ontspruit hoe de steen zich hard hoe het water kolkt hoe de zee bevolkt de kern behoudt zijn eigennaam!

Riool het gaat over schrapers de inhaleerders die van graaien houden hoe meer hoe beter weg met het vertrouwen in goed gelovigen die worden misleid de mammon stinkt niet hun duivelsoog des te meer stap voor stap hoe minder hoe beter beneden pijl waar het verdwijnt in hun hemelsbreed riool

Karmalied luister alles wat we doen denken of zeggen keert weer terug naar onszelf het herkennen van toentertijd blijft een streling van de natuur zoals de kern het diepste raakt ontspruiten in nieuw leven betast gezang eeuwig schoon de boventoon in onze stem zelfs in ellende

Centryu wil je nog centen? die hebben we hier niet meer vanaf de â‚Źuro

Mars van Milo met afgebroken jatten is mijn lente gestolen probeer haar blauw van de kou terug te vinden of heeft zij zichzelf ergens verscholen? laten wij vreemde vogels oproepen van vijvers die nog met scherpe snavels winterklooien rondom authentiek bevroren dooie reigers lente krokussend voorkomend ontwaken ook zij begrijpen hoe wij warmte zo missen met kracht uit de vrieskou geraken voel mij een rillerig versteende Mars van Milo zonder ooit krachtige armen zodat ik mijn geliefde voorjaarsvenus maar niet kan omarmen

Onderwerping ik heb mij in gedachten~~~~~ hier in onze beschermende woonkamer plat op het koude laminaat geworpen boetedoening van alles dat is misgelopen ook nog op zondag dat zoveel in zich heeft is mooi meegenomen en het ontroert mij omdat ik zojuist op YouTube veel van Uw misère heb opgezocht binnen de Mattheus geschrei is mooi vloeiend omgezet in passie en muziek d.w.z. dat het mij raakt aangezien ik veel ouder ben geworden dan verwacht als ik naar Uw leeftijd zie is mopperen taboe het is prettig te weten dat U mij jaarlijks iedere keer weer met beide benen op de grond zet maar nu lig ik liever plat op mijn bek omdat U het waard bent maar ik smeek geen pardon anders blijf ik aan de gang en U weet net zo goed als ik dat in de fout gaan dagelijkse kost is en beperk ik mij maar tot af en toe zoals nu languit voorover: in mijn verbeelding dan~~~~ http://youtu.be/8ZnlgMgou-g

Verbondenheid treffend, zelfs poëtisch zoals zij elkaar in de ogen zien als irissen verbonden zoals bloemen aan één tak hun oren zijn als bladeren zacht ruisend van liefde er sleept een pure traan alleen al door emotie bijna geen bloem die zo vaak geschilderd is

Mensdom beschuldig mij niet van voyeurisme omdat het beeld in beweging mij trekt opzwellende tonen van uiteendrijvende wolken afgietsels van mensen zijn

Zoveel Vincent veel te veel http://youtu.be/n3CEXPMdjQU Zundert, Saint-RĂŠmy, Arles, Paris, Nuenen, 's Gravenhage, Londen, Bourinage, Etten, Amsterdam, Auvers Sur Oise wil ik meer schorem noemen die door mij zijn afgeschuimd, waar mijn kwasten canvas raakten in het groen, heb al mijn energie erin gestoken, noppes heb ik er verworven, het was bijna niet te doen, geen blik, geen streling hen nog waard waar mijn hart en ziel in zijn gestorven doch ik heb er niks verworven, zeker had ik vijf of tien schetsen moeten slijten zodat ik rood, wit en blauw er uitgehangen had, halve gare fanatiek zo goedgeluimd mij ten deel gevallen was en valt mijn werk niets te verwijten was het waardeloos geweest dan had ik het uit raam doen smijten zonder oor voor krijsen want wat moest ik nog met mijn gehoor het rood doorbloede mijne, stuur mijzelf wel naar de duivels gele hel, zoveel teveel te veel Vincent, dan pas open ik hun ogen, vind je het krankzinnig als ik snik?

Rond 01:30 uur mijn gedaante was tweemalig in het donker op de fiets jullie zonder blik passeerde en later toen het licht was jullie zeiden wat ik rond half twee in de nacht buiten moest ik lachte dat het onmogelijk was mijn fiets achter in de schuur staat met van alles er bovenop beschermd voor inbraak beide impressies waren een heldere droom

Reflectie Vincent, reflectie heb mijzelf wat bespiegeld tjonge jonge‌ en werd wat uitgescholden het beeld was altijd anders omgekeerd dan de ware werkelijkheid toen bracht het mij totaal bagger alleen maar verdoemenis mijn kleuren waren niet populair net zo min als mijn haren wortel: riepen zie me na later zag ik pas hoe rood ik was!

*gedicht uit de Vincent van Gogh cyclus

Agostina Segatori (Vincent van Gogh) Parijs wilde wat en niet alleen Parijs tjee in het café ’Le Tambourin’ wie niet weg is, is gezien bij Agostien, ik kom bovendien niet mijn werk alhoewel het er mocht hangen mijn kruis had ze gerenommeerd vereerd kan ik wel zeggen ze leek zo ingetogen rookte als een schoorsteen maar van steen was ze niet ik was er eenzaam en had verdriet wat wil je dan als man alleen zelfs in haar tamboerijn die om de haverklap trilde

*gedicht uit de Vincent van Gogh cyclus

₏ Volklied van de domme vanaf vandaag zeggen wij alleen nog op de werkvloer tegen bovengeschikte dag zus, dag broer wie niet weg is is geziene kom alleen nog wat centen verdienen zeg je niks heb je ze ook gelapt en wordt eruit getrapt zelf heb ik er niks meer te doen want ben al jaren met pensioen heb ook lak: staks zonder cent op zak de hoge baas zit zone goed want die beheert de poet hem noem ik voortaan de Graaier en langs me neus weg loeren draaier heb me laten vertellen ga emigreren naar Cypres daar zitten ze je geld te tellen‌

Senryu met dit koude weer doe je ook geen spagaat meer anders vat je kou

Metaforen en het steeg maar steeds warmer en warmer wordt het al heet? ik voel, ik voel wat jij niet voelt het is niet koud is het soms warm? lig de hele tijd te metaforen van mijn tenen tot mijn oren in de zon voel de zon ja, ik ben de zon weet alleen niet wat ik morgen doe!

Griet Manshande vandaag op zo’n zondag langs de lijn van zonnige dijk voelde ik mij even destijds als schrijver Jan Mens tussen – Griet Manshande heb er niet eens ver voor hoeven slenteren omdat ik aan een dijk woon overgelukkig genoot ik van herinneringslezen bijna irreëel bedwelmd door temperatuur en de zon liep ik vanuit mijn ligstoel mee en dan nu pas te weten dat Jan hier vlakbij woonde vergane glorie? welnee

Deppen de laatste jaren zijn nogal emotioneel grienerig bevangen behoeft maar iets te gebeuren en hupsakee nu is besloten meteen op te staan en een rondedans te maken aan de andere kant is er ook weer vreugde dat het nog kan

Liefdesroman Zijn honger stilt niet pagina na pagina versleten letters nog is er een sprankje licht ondanks gesloten blinden

Wie had dat gedacht reuzen groeiden door rondig uit strakplaatig edel glijdend over land schitterbaar tegen de zon stomend snel en statig moe gestaald dan zinkt het gebruikt door overmatig sterke knopen zijn gebroken! ooit als Titanic een gigant van ons krachtig lage land titanen zinken naar de hel drijfzand zuigt met open mond er is geen redden aan zonder sterke kapiteins! die onmenselijk vergaan!

Sage ken jij de sage nog kleinduimpje en de reus die niets meer verhalen in onze tijd? geloven in sprookjes verledentijd? de reus is neergeslagen kleinduimpje eruit getrapt weg met de ode! aan destijdse giganten die verdwijnen uit het bos zodat kleintjes verhongeren er zijn bijna geen kruimels om te rapen zelfs niet bij de voedselbank aan de in en uitgang van het ooit zo voeding rijke bos

W hoeveel voetstappen leef jij in alle vrijheid gevangen wil ik niet zeggen hoeveel vierkante kilometers? en dan nog bewaakt jij verdient geen namaak kroon maar zo’n onbetaalbare echte, die schittert die je op en af kunt zetten wanneer jij dat wilt benijden doe ik niet bewonderen wel

Kabaal van jewelste het riekt bij de kakers snotterig glibberen haringen tussendoor handige vingers feestgedruis aan de kade waar schorre stemmen golvend schreeuwen deinend aan slingers met of zonder ui de staart pakt stijf hoofd achterover glijdt ‘ie van bovenaf de strot in neem er nog een in de bek blèrt Aal als opgerookte vind je ’t gek dat ik de zee bezing ze dondert en lacht uit haar volle gemoed lust je een jonge of een ouwe pikketanis zachter dan zacht

Bijpraten van bent U er nou wel? nee, u bent er helemaal niet? doch, alhoewel, hoewel, maar als ik dan terugzie op mijn passievolle leven waar lust enorm de kop op stak en nog lang niet is uitgeblust zich een plaats toe-eigende in mijn geest die altijd huilde omdat ik dacht niemand te zijn door gebreken waarmee ik het leven werd in geslingerd zonde niet zonde maar zalig is nog tot op heden met Uw handen boven mijn hoofd die ik soms negeer dan denk ik klojo, waarom twijfel je nou nog? als U juist mijn redder bent?

Alles gaat zijn gang en mijn zon vroeg of ik weleens een traan laat hij overrompelde mijn zon herhaalde zijn vraag moest nadenken en kwam er niet onderuit te reageren moest eerlijk zeggen dat ik zeeÍn op pijl houd en soms tsunami’s veroorzaak en mijn zon zei: dat hij zou proberen ze op pijl te houden door verdamping ik wil hem omarmen maar toch ben ik bang voor verbranding, bevingen en overstromingen dan krijg ik mijn aarde weer en hun samenspel

Zware droom liep de ganse nacht met een kroon op mijn hoofd tussendoor de Kalverstraat naar de Dam ik had het heen en weer mensen lagen in een deuk en wezen me na daarna tikte ook nog Maxima haalde de kroon van mijn hoofd ze zei: Willem wil ‘m maar ze lachte wel dat heb je soms als je zowat de hele dag met je giechel voor de TV zit te applaudisseren af en toe een traan laat zoiets achtervolgt je dan gewoon vooral als je prinsesjes ziet als kleinkids met oma die ook bijna staat te grienen

en toen ik wakker schrok zat ik op de zitbank met een lullig nepkroontje op mijn verwarde haren?

M Maxima, zo ik u benoem gij zijt een schone bloem ons zachte licht op uw gezicht dat ik bijna niet omschrijven kan in een gedicht herinnert u zich nog uw uitspraak onze Nederlandse identiteit niet gevonden had? heeft u eerder zoveel mensen gezien die aan uw voeten lagen? soms heeft men vele jaren nodig om te willen gewaarworden wat eraan ons zo bijzonder is zoals rondom het Museumplein onze historie en kunstenaars aan tangodansen doe wij ook probeert u eens de klompendans hoor het klikken op de vloer hoe goed wij het nog hebben met anderen vergeleken

onze koeien in alle vormen die voor elk melk produceren heeft u onze kaas al geproefd? net als die van de Fransen ver tot over de grenzen bekend waar maakt men uit water land? ik ben er zeker van dat de koning er alles van weet: wat dat betreft zit u zo dicht bij het vuur dat op den duur warmer verlicht de scheepvaart dan te bemerken dit ietsepietsieland zo groot in is zoals vele molens en de zoute haring ze blijven maar draaien en draaien dat wij er duizelig van worden meedraaien daar draait alles om dan pas komt u tot ontdekking hoe ons luilekkerland functioneert ik heb tot slot een koninginnenlied voor u gecomponeerd >>>>>

Maxima, zo ik u benoem gij zijt een schone bloem ons rood, wit en blauwe licht op uw gezicht dat ik bijna niet omschrijven kan in een gedicht dit is pas een tipje van onze sluier

Steevast wolven knuffelen verscholen in schaapskleren eeuwige mode

Van de week onder het slapen gewekt en iets geks ontdekt bleef maar gapen alles zag wazig ondanks dat ik mijn bril droeg keek ik heel glazig dacht eerst aan een droom was er meteen alweer uit een na slaap syndroom

Dodenherdenking 4 mei vandaag zing ik mijn triestlied met onnoembaar groot verdriet bloemenkransen vol met doden door waanzin van de oorlogsgoden nog steeds bestaan er machten die niets van stoppen willen weten zich met toewijding verschuilen in de hitte van hun strijd kom laat ons redders niet vergeten die hun leven voor ons sleten met beide handen op het hart gestreden hebben diep van smart

http://youtu.be/Os5AOCroS24

5 mei door al die herinneringen was hij in bezettingstijd broodnodig gisteren kneep ik hem nog even hij heeft wat licht in de duisternis gebracht vandaag knijp ik hem wat extra al is het alleen al uit blijheid dat wij vrij kunnen zijn ach, zo’n knijpkat is nooit weg!

Toch laat ik het je weten in het begin kwam je nogal koud over moest er wel aan wennen langzamerhand werd je wat warmer natuurlijk ben jij de laatste tijd het onderwerp van gesprek omdat bijna niemand je zo kent begrijp heus wel dat iedereen kan veranderen niet dat jij nou expliciet de oorzaak bent van je eigen wispelturigheid maar neem wel aan dat jij als Lente nu gesetteld bent

6 mei 2013 de zon staat hoog, het strand is heet welkom bruist de zee, schelpen ruisen zingend mee zoals het zand kietelt schuurt zolang het duurt wij knikkenbollen zalig zuchtend: ja dit is zo’n mooie dag en na de lunch zingt de tweede thee met verse mint voorbijgaand lachen wiegende billen op een zuchtje wind over het zuiderstrand de meiden gillen: wat een kont smikkelend ijs loopt langs hun mond als u wilt, geef mij dan maar een hand Manouk trekt opa zwaar door ‘t zand dan redt hij het ook beter voldaan naar huis watert de douche: kom meteen maar onder mij want ik verkwik zodat wij even spinnen als een poes

Ako Taher de voor mij zo belangrijke eenvoud van warmte en gevoel welke handen soms uitstralen waar vingers uitgroeien als planten in de vroege lente voor het eerst zag ik ook de ware bloem die eraan ontkiemde voelde zijn klank want hij speelde rond mijn kwetsbaar hart emoties vingen aan als het signaal die de traankraan ontsloot het draaide om invoelen dat hij die bron bij mij op zijn eigen wijze liet opwellen.

Ondanks de lente toen ik de zware deur opendeed even stil stond om die kamer te overzien pa op de rug aankeek voor het tafeltje met het Brabants bont tafelkleed hij in alle stilte langzaam naar mij omkeek en fluisterde: ‘ik ben gestorven Lau’, om de tijd te doden dam ik nu met Wilhelmina pepermuntjes ‘. later in de auto stond ik nog even stil alvorens weer naar huis te rijden door de wasem op mijn ogen zag ik de bloesem uitvallen.

Eeuwig pinksteren nu wat zij zeggen?

Babeltaal in Nederland ikke niet verstaan wel leef in Lui lekker land geest op sterven na dood

Prozaboy Jij inspireert zoals de titel zegt het bestoken was nabij en jij verleide haar met schone praatjes

Vooruitzien ik ben mijn eigen toekomst terugzien valt niet meer ten dele ik gaf haar reeds aan Lethe rivier der vergetelheid in Hades en mijn poĂŤtisch leven alles is door mij beknot gekneveld op geschept papier ooit zo maagdelijk als ik na mijn dood nog leeft zelfs als zij vernietigd wordt in vuur en vlam zal haar geest voor eeuwig blijven leven

Antithese ach, mijn hart overdonderde wat had jij mij te pakken weggestopte favelas toen ik ze zag vanaf de Corcovado de herder van steen met gespreide armen mijn ogen vielen op de armoe van de top tot op het bot dieven van mijn nachtrust laat de schaapjes tot mij komen en verder onderdoor naar beneden stortende watervallen in het duivelsgat van Iguazu de zon brandt op de grens van Don’t cry for me Argentina en weer terug naar het strand en het zand van Copacabana, Ipanema en Bahia

eenmaal weer thuis verdrink ik in al mijn humor, gekheid en geluk gedans en gezang van de samba pão, pão, pão Rio à Bahia pão, pão, pão Brasil Minha Vida pão, pão, pão açúcar e coração pão, pão, pão

Splijting verloop snijdt telkens het mes in verbintenissen die ooit de naam liefde beschreef omstrengeling verzwakt in verlatenheid tranen doordrenken is het misschien de mammon die bederf zaait zodat armoe kan binden? ik vraag het de allerhoogste maar er blijft mij een antwoord schuldig of moet ik over een huwelijk logischer denken zo ook over een klein nageslacht dolend in eigen oog en mond schommelend in een speeltuin zonder enige stem

Splijting 2 binnen de mieren is er altijd veel werk aan de winkel niet in de mensenwereld hoe vergaat het binnen hun banden wie speelt erin nog een rol: alleen de miervrouw enige tijd na de bevruchting overlijd de mierman als enige scheiding bij de mensheid ligt het anders daar komt het alleen aan op scheiding tussen voorheen geliefden daar is het aangaan van een zogenaamde verbintenis bijna uit de tijd en staat splijting superieur wat een gemier‌

Natuur spreekt de ochtend rekt zich uit haar bed licht omwoeld tussen de lakens is het nat zij zucht vol verwachting door stromende spanning weer een plas gedaan te laat door inrollen en klagen volgt er geen warmte even knikt de zon wacht af wolken drijven door lente heeft geen zin de zomer popelt samen naar de herfst het groen verzuipt jankend naar de avond van verandering

Herfst slik! klonk de Herfst ik heb dit jaar de Lente verorberd nu ben ik een natte app volledig heer en meester voor en na de zomer! tenminste‌ als ik de zomer nog een kans geef ahaa aa aa aaaa aaaaaaa

Herken je ze? op een verrassing tocht somewhere nowhere in eigen land de bus van Bussum naar Naarden en dan het diepe in met knikkebollende knappende uilen als je niet weet waar je naar toe gaat halfuurtje dood zitten en wakker schrikken op het eindpunt te weten dat je vannacht geen oog hebt dicht gedaan?

Zout is er nog meer om te huilen huur mij dan in ik behoef niet te weten waarvoor klik maar met je vinger de kraan gaat open het water is helder doch wel zout voor iemand die van zout houdt

Nazaten te naakt is het toezien in het tranendal van de steengroeve waarvan verre iets wuift de rand te hoog de plek te diep er is geen stem zodat spreken zwijgt er bestaat geen gids voor oude planten met vragende ogen van nazaten grind van de groeve is teveel in beweging zodat belopen te vroeg zou volgen

Descendants too much to naked to behold in the valley of tears of the quarry which distant waves the edge of the high place too deep there is no voice to speak as quietly there is no guide for old plants with questioning eyes of descendants gravel from the quarry is too much in motion too early to walk

Hakken tenen het is zuchten van hoog naar laag omhoog komen lukt net omlaag iets minder in en uitademen is de kunst van het loslaten ook het draaien met de voeten in de ringen en rond de paal moet je haar zien aan de rekstok en het springen over de bok! daar gaat Lolita de oude paaldanseres

Zelfbehoud er zijn soms van die innige stiltes die op dwalen lijken het aftasten van wegen waar geen einde aan komt T-splitsingen die twijfel wekken welke kant je moet inslaan hier is de wil geen wet en is het weer stilstaan bij het begin het is niet door te drukken een keuze te maken in gokken hoewel de uitdaging om beslissing roept maar als er een waaghals in je schuilt kies je de kant waar wat licht straalt donkerte lokt alleen zwartkijkers het is aan mij om mijzelf mee te tronen met een smoes die kan strelen

Gestrekt jij hoort toch ook wel hoe het klinkt op de valreep als het zonnetje lacht na dat water golvend uit de broek vloeit door het gestruikel? alleen al door gezang van waar blijft je en hij weldra doorbreekt zelfs mijn tong sloeg dubbel uit verbazing door warmtestraling vallend over pootjes van de kater die de krullen van de trap krabt krijsend een paar keer achterelkaar onder zaligheid van de zon als het pokkenweer was geweest dan had alles heel anders geklonken en was ik gestruikeld over woorden die ik anders bijna niet uitspreek!

Vlinderwindekind de lucht trilt zonder een zuchtje wind zij zweeft op het gonzen van haar vleugels en kleurt het gehele spectrum kus haar spanwijdte zij is het vlinderwindekind

Gevoelens waarom ben ik zo poĂŤtisch als mijn hart huilt wat is de betekenis van deze woorden op schrift misschien verfrissend gevoelens te delen zodat ze rustig kunnen sterven maar waar liggen zij begraven wat is de naam van het kerkhof waar staat de urn als ik de as wil bezoeken zeg mij is het al verwaaid met de wind?

Feelings why am I so poetic Just as my heart cries what is the aim of these words on paper perhaps refreshing to share feelings so it quietly dies but where they are buried what is the name of the cemetery where is the urn to visit the axis tell me is it already blown with the wind?

Hoelang trilt de lucht inmiddels is het algemeen bekend dat de Herfst nog steeds oorlog voert met de Lente, en als je goed kijkt dan zie je haar behoorlijk ouder worden achter de nat groene coulissen schikt de zomer bewogen haar rok omdat er nog geen beslissing tot stand is gekomen wat te doen twijfelachtig staat zij startklaar niet meteen de knuppel in het hoenderhok te knallen: waar wij de dupe van zijn zij is ook zo onberekenbaar afwachten of er nog iets in petto is toch is het trillen van de lucht voelbaar ik heb de kookwekker alvast ingesteld: wat brengt de dag van morgen? de Maya kalender heb ik omgedraaid met het zicht naar de muur qua verandering betrouwbaarheid komt steeds dichterbij dat voel ik ook aan mijn water

Het trekt al rust hij allang bij de bocht in de stille hoek tussen vele anderen er is zelfs geen gemompel toch bezoekt zij hem iedere dag een koolmeesje kent haar en vliegt altijd vooruit

Wel in de buurt ken je het Haargebied waar veel in gestruind wordt vooral ook gesprongen over de scheiding die is getrokken om het aangezicht een bepaald karakter te geven? er is op dit moment veel uitval vooral als de maaier er overheen walst de veroorzaker lacht en lult teveel over de omgeving dat er te weinig zon schijnt vaak veel te droog is en het er veel meer moet regenen er komen nieuwe bewoners die iets willen weten van Jan en alleman ook een vreemd sprekende oude struise dame vanuit een ver land die ook zo graag geschoren wil worden op de meest idiote intieme plaatsen de maaier zegt nooit nee?

Zij zijn en waren eerst als kuit geschoten daarna ontstond het groeien zo ging het voort en voort zij spartelden blij in helder lieflijk water zweefden zij weer werd er legsel geschoten het water vertroebelde zij zwommen uiteen nakomelingen weenden zeeĂŤn hoger en hoger hun tranen vloeiden bremzout zelfs bij de oude stamvissen doch naar hun emoties werd niet omgezien

Het kind in mij en telkens als de zon weer schijnt stroomt er nieuw leven door het glas het zijn maar twee panelen boven in het bovenraam elke keer als het weer oplicht vraag ik mij af waar komen ze vandaan er blijkt een meneer te zijn die betovert ze tevoorschijn vanuit het derde oog dan wacht ik ied’re keer en kijk ik maar omhoog

Onderhuids knagen is niet het juiste woord schrok jij er niet van toen het geluid diep doordrong tot op het bot hoe jij hem achter jou dicht knalde de posten heb je niet eens horen kreunen omdat ze dat al jaren deden krakkemikkig zoals jij nu bent hing hij te steunen tussen de veel te oude sponningen je hebt niet eens naar hem omgezien hoe had jij je gedragen als hij er niet was geweest, wat had je anders ter hand moeten nemen om af te reageren al het aardewerk heeft er aan moeten geloven meer was er niet meer, behalve die ouwe gehaakte gare gordijnen van je moeder die hingen nog steeds met punaises als valletjes aan de planken in het keukenkastje wij hebben nooit geweten hoe het eindigde het was een slot loos stuk proza

Wat een gejen het weer zit weer niet mee ondanks vogeltjes fluiten: hoor de koolmees lekker gaan ondanks dat het windstoot buiten snuffel hier en klooi wat daar ouwe CD’s en is het klaar op een kille vaderdag - waar ik niks mee heb zoek ik een warm sfeertje om te pesten zingt mijn lief vanuit de keuken nog een keertje onder zwaar gekledder Stormy Weather

http://youtu.be/EIgVCU19pjg

Sprakeloos spiegelingen overmannen ogen dwingen en volgen onbekend waarheen sluierregen legt tere kringen op stil water overmannende schoonheid van zachte tinten eigen tranen bedwingen voel gelijkenis zonder woorden

Dagboek emotioneel ritme nestelt zich links en rechts pagina voor pagina glijdende tranen doordrongen van blijdschap en verdriet opgezogen door inkt en uigestort op hun klankbord van papier

Opbouwende kritiek oprechtheid wordt niet altijd in dank afgenomen zonder woorden terzijde gelegd zonder slip van de tong zonder hard aankomen

Teerlingen werpen na het ritueel de plechtigheid tot slot het papiertje kort zwart of lang wit? of misschien liever de verandering in de Mentali tijd dan kies ik helaas voor nee weer zo’n 'Echt' naar de ratsmodee dag in dag uit teerlingen werpen met tranen gooien naar hun verwekkers en hun nazaten die achter blijven

Drijf ben vannacht nog weggedreven vanaf mijn natte kussen naar vijftig jaar terug niet dat het nou een echte natte droom was hoor dat viel wel mee nee, ik passeerde een hele ouwe vlam van zusje waar ze nog steeds verliefd op is ik zei het zo terloops hij moest alleen maar lachen en fluisterde heb al jarenlang een ander een hele mooie Engel en kussen doen we nu van bovenaf

En jij jij wijst als ik naar jou wijs en jij wijst weer terug en jij, en jij, en jij weet je we zijn goed bezig in balans zou ik zeggen en jij?

Terloops vind je ’t gek dat je moet uitblazen met rood vochtige ogen wanneer een kind zegt: als mijn ouders uit elkaar gaan dan heb ik niemand meer en jij als de donder antwoordt dan heb je ons toch nog?