POËTISCHE WOELNACHTEN
Laurens Windig
voor Hans Aling
POËTISCHE WOELNACHTEN
WOELNACHTEN mijn betrokkenheid probeer ik af te schudden bij een overvliegend geluid dat sinds korte tijd anders klinkt dan voorheen vanuit mijn tuin e het balkon aan de12 etage zie ik ze landen en stijgen het zijn mijn buren geworden net als mijn naaste buur: het confronterende televisiebeeld waarop dag in dag uit doden vallen ver van mijn bed; ammehoela dichtbij mij worden weggedragen iedereen in een enkele kist
*vliegtuigramp MH17 Oekra誰ne
LANGS DE VAART en dan spreek ik tegen de bloemen welke langs de vaart zijn ontstaan als een ellenlang veldboeket ik zeg van geluk te mogen spreken dat ze zich nog in volle bloei aan mij tonen met vooral hun willekeur aan kleuren ik hoor duidelijk een antwoord wiegen dat ze zo blij zijn nog te worden opgemerkt in de tomeloze rauwheid van het bestaan
Cabaret: VOOR IK HET VERGEET ik heb u zoveel te vertellen dat ik telkens over mijn brein struikel dan wil ik alles tegelijk zeggen maar niet alles door elkaar halen voor ik het vergeet wil ik even zeggen dat ik er wakker van lag en had steeds die zin in mijn hoofd om als titel te gebruiken want daar draait het juist allemaal om voor ik het vergeet door te geven het moet ook op het programma staan cabaret moet wel een naam hebben stel je voor dat het geen naam heeft? voor ik het vergeet wil ik ook nog even zeggen dat cabaret zo eenvoudig lijkt het is ook een soort van geheugentraining waar hadden we het nou precies over?
ONGEWOON zingend uit onzekerheid ga ik op zoektocht door de gangen van een driehoekig architectonisch desoriĂŤnterend gebouw waar geen mens aan gewend is rondom zoek ik naar een kamer welke ik allang gepasseerd ben met de gedachte van ligt het nu aan mij? welnee, wij leven in een vierkant links, rechts, voor en achter van buitenaf gaan zijn spiegelingen op in wolken van natuurlijke schoonheid maar waag het niet binnenin zijn lijf te begeven
GEWILLIG hoe volkomen teder glijdt haar vinger als lichte veder langs mijn slapen laat mij nimmer meer ontwaken uit de onderwerping: roes van overgave zij is geen snelheidsovertreder waarin mijn derving struikelt over liefdegave in dit schoon omvattende bos waarin ik simpel kan verdwalen door eigen wil en wens?
HUMOR ze keek nog even zonder boe noch ba onder haar profielzool waarmee ze door haar- hoop ronddraaide in de riem van haar eigen hond en maar blaffen tegen dat arme dier
WEERSVERWACHTING het blijft nog stil op het ruiterpad wie rijdt er nou onder stortregen? geen prins op het witte paard! wellicht komt je hem elders tegen of is het eerst even afwachten tot zijn scepter zich transformeert in de bekende staf en zijn uiterst fameuze witte baard.
ONWEER ze heeft me een pak op m’n donder gegeven onnoemelijk veel water over me heen gedreven het stroomde zonder oponthoud over mijn lijf logisch toch dat ik liever boven de wolken drijf? wij botsten na het prachtig mooie zomerweer ineens woest tegen elkaar na wat gejeremieer het heeft iets met indruk te maken: gekoketteer zo het met mensen gaat, zelfs in de atmosfeer te denken dat er zon achter de wolken schijnt straks zijn warmte weer over ons lichaam deint augustus de centrale verwarming af doet killen vanuit vertes op snelwegen de lucht laat trillen
BESCHOUWING onder het drinken door van sterke koffie welk mijn brein doet openen naar hen die gevlucht zijn naar bloedhete bergen en snikkend waken of daar het sterven wacht door het hakmes van religieuze moordenaars die bezeten zijn door duivels die in hun vuisten lachen en ik mij bij het laatste nieuws maar steeds weer afvraag, waar zit God nou weer? ik vraag en antwoord keer op keer mijzelf: komt mijn vertrouwen dan alleen nog neer op hoop geloof en liefde, geven en niets terug mogen verlangen?
AMSTERDAMMERTJES de Magere brug vette Amerikanen fotograferen * het Sexmuseum vol giechelende nonnen ze zien van alles * na zessen bezoek Oudezijds Achterburgwal geile gladiool * de toiletjuffrouw bedankt een gulle gever dankjewel hoor pik *
SOLO GEVOLG hij wil alles alleen doen omdat hij toen alles alleen moest doen
PUT IN THE BALL jij moet je eigen kant uit mikken daar komt ‘ie beter aan exact middenin de kegels op de bowlingbaan zodat alles jouw hol binnenvalt want jij houdt je niet aan de regels!
ZELDZAAM en dan ontdek ik her en der dat onderlinge liefde wat terugloopt tolerantie enigszins afneemt ondanks wij leven in een paradijs met een overvloed van appels
GEEN LUST VOOR HET OOG chique in haar dressing charmant in het schrijden mooi verzorgde handen toen zij naar mij lachte zag ik vanille vla-tanden
ERGENIS als je er niet mee opschiet schiet je er niks mee op en is het afschieten geblazen anders schieten de duiven de hele boel weer onder zelfs het Koninklijk Huis heeft er veel last van als zij op het balkon staan van het Paleis op de Dam te Amsterdam als je ze hoort zeggen dankjewel nou dan weet je ’t wel !
DEVON: THE BIG EASY TOUR waar wij in het stomend treintje op Woody Bay Station te Lynton binnen vier minuten op ons retour het heen en weer kregen after that little tjoeketjoek holderdebolderman in de touringcar met de klok mee welke uren slabakkend rondtoerde around the middle of nowhere see you in Exmoor waar de natuur doodbloeiend op ons wachtte en wij nimmer bereikte doch werden gedumpt in het rood bakstenen Barnstaple
CORNWALL verbeelde mij een jeugdtrip waarin ik beland was op klimhoogte doch had de kracht niet het te bestijgen heftig trokken de paden doch mijn benen werkten tegen mijn adem ging over in zuchten poriĂŤn braken open en lieten hun tranen Cornwall, St, Michaels Mount Tintagel en King Arthur zwaaiden wenkten hoog en laag en ik kroop onder de blauwe lucht naar Lands End als bejaard knarsend wrak bereikte ik, als een hijgend hert der jacht ontkomen, met mijn tong op de schoenen het eerste en het laatste huis
LANGS DE KUST VAN CORNWALL het end bereikt was van Lands End mijn zwakheid en spieren op de proef waren gesteld slaakte ik een unthinkable zucht of the largest lighting na ontiegelijk te zijn uitgeteld
ONVERHOEDS kreeg ik een andere naam die bewust niet is gezocht onbewust misschien bovendien zocht ik onder het bed over de richels van het ledikant waar was mij naam gezet? waarschijnlijk achter het toilet onder de marmer wastafel achter het douchegordijn Het ging allemaal wat laks doch kwam er toch wel uit voortaan noemt men mij MAX
OUDE SCHIPPER, KORTE BROEK het dagelijkse dolen langs de kade zoekend naar zijn kluts geen haar op zijn hoofd die erover denkt wat hij achter zich heeft gelaten hij verdringt niet het dagelijks bewegen wat zijn lichaam hem nog schenkt waarschijnlijk is het zijn vergeten pantalon maar dat heeft hij niet meer in de gaten
HOE JIJ VOORBIJ LIEP jij had jezelf eens moeten zien boven klikkende pumps in Bath jij in Upsidedownstreet naar lager liep in je felroze japon onder het blauwe vest ik voelde dat die buitendeur met dezelfde kleur jou trok jij kon niet weten dat ik erachter stond om je met open armen te ontvangen het is alles dat mij nog rest
ERGENIS buurvrouw heeft last van occupatie van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat speurt ze bewust naar een locatie waar ze totaal achter staat daar blijft ze soms wel uren turen voert zij haar occuperen naar de top achter gordijnen zie je buren gluren pas dan ruimt ze de augiasstallen op rond haar eigen huis is het een pan daar loopt ze maanden lang omheen valt ook het oog van Jan en alleman blind ziet zij daaroverheen
OUDE BRIEF ik las een oud vergeelde brief die mijn voorvader aan zijn geliefde schreef Gereformeerden hebben ook een lief waarmee hij destijds nimmer overdreef hij was met haar een dag uit varen voer het scheepje acuut in ’t riet waar de geliefden aan ‘t vrijen waren diep in het geniet o wat koester ik die lange brief waar hij nooit met derden over repte hoe beweeglijk hij was met zijn hartendief zodat het scheepje water schepte
ONVERANDERD onze liefde blijft sprankelend als nazomer welke niet verzwindt eeuwig gehecht rondom seizoenen diep in ons hart bevindt
WP ze staan er nog steeds alleen voor het oog strak in hun sterke band de inhoud is gehackt door Internet
SALZBURG ….en als ik dan transpirerend naar omlaag zie vanaf de hoge vesting waar de stad zich heeft ontvouwd voor hen die van hebben horen zeggen dat er veel meer is dan drie namen Wolfgang Amadeus Mozart maar waar ook ‘The Sound Of Music’ klinkt als welkomstlied rond en over de heuvels die wij beklimmen en de stad nog hoger toont dan voorheen, en wat denk je van de Mozartkogels die je om de oren vliegen op de indrukwekkende Residenzplatz waar voluptueuze deernen in hun deerndels het bruisend bier en de stevige bokworsten aan de man brengen en waar ik dan mijn eigen Duitse vertaling zing van Malle Babbe. dan keer ik terug naar de Mirabellgarten waar Matthias Irschrik de tuin met zijn hart en harp bespeeld zodat de zon blijft schijnen daar waar de snaren zich spannen en geschiedenis schrijven.
IN DE BERGEN het besef ineens weer dichterbij God te zijn hoog in de bergen waar de wolken heersen waar ik ook aan mijn eigen lichtstraal omhoog kan klimmen op de Jacobladders benul in mij daar weerspiegelt hoe klein ik ben maar niet onzeker behoef om groot te mogen zijn in vrijdenken binnen de mythe van Jezus die hier aanhoort en niets terug zegt ik kan hier knielen voor zijn aangezicht welke zich aftekent in mijn voorstellingsvermogen opgetild te willen worden door het almachtige gevoel van het nu leven en het later sterven.
AFSCHEID ik droomde van een weggevlogen verre vriendin die ik nauwelijks kende wij omhelsden elkaar zij fluisterde: het is wat hè? ik wilde nog zeggen dat ze er zo goed uitzag maar ze was al opgegaan in het liefdevolle licht van eeuwige rust stilte
HEMEL VAN DE HERFST onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in geulen van ons verhittend hart dat naschokt door een zwoele zomer
WAARIN DE DUIVEL WAART stukje voor stukje tracht ik na een woelige nacht mijn denken te herplaatsen waarin het landschap dat ik overzag onthoofd uiteenviel door duivelse geesten die zich hadden vermomd als nederige godvruchtige lieden onder giftig spuwende zwarte schaduwen van dodenakkers zocht ik naar de laatste stukjes hoop waarmee het beeld van de egaal bloedrode legpuzzel zichtbaar werd omringd door snikhete woestijnen van oververhittende moordenaars
HELDEN VERKAPPEN ZICH NIET zij behoren tot schijnbare helden in de orde van vrij primitieve groepen binnen bedreigende schorpioenen hun verstand staat op nul en moorden zij zien er min of meer hetzelfde uit onder hun verkapt godvruchtige aanschijns kunnen met andere dieren verward worden het is de enige groep van beesten met gifklieren inclusief hun mes achtig toedieningsapparaat ze zijn zonder gĂŞne in staat om mensen te doden en kruipen overal rond zij leven in groepen die elkaar werven en bereiken de onmens lengte.
GEBOORTE EN STERVEN dat wat mij bewoog vanuit de moederschoot heb ik in mijzelf verbonden met wat de liefde schonk zelfs het minder liefdevolle gaf ik een eigen plaats in oneffenheden waarneembaar en onzichtbaar zoals het ware leven tot aan alle rust bij het sterven waar ik niet voor huiver omdat ik achteruit denk alleen blije herinneringen die ik heb beleefd vooruitdenken schuif ik opzij als het om sterven gaat. vandaag namen wij afscheid van een verre nog jonge vriendin en ontdek ik in mijzelf verdriet en het gemis bij mij en haar geliefden.
IN AL HAAR VERSCHEIDENHEID onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend hart dat na schokt door een zwoele zomer hoe schoon kleurt het rode herfstblad in al haar geschonken vormen zij viel op de gebroken hard grijze aarde waar zij hopelijk lieflijk werd ontvangen omdat ik niet zeker weet of de grond behaaglijke warmte uitstraalt rond haar aanzienlijke broosheid daarentegen waren haar dagen geteld
zij kan tegen haar wil zomaar uiteenvallen mede door de kracht die zij verloor bij het vastklampen aan de tak waarvan zij losliet, ik voel haar nerven al breken
ROOD HERFSTBLAD hoe schoon kleurt zij in al haar vormen zij viel op de gebroken hard grijze aarde en toch kies ik voor de grauwheid omdat ik niet zeker weet of er behaaglijke warmte vanuit straalt het broze herfstblad daarentegen heeft haar dagen alreeds geteld en kan zomaar uiteenvallen ik hoor haar nerven al breken
EENHEID en dan voel ik weer ĂŠĂŠn te zijn met de natuur waaruit ik ben voortgekomen in al mijn wispeltuur waar ik telkens in afsterf zoals de herfst en de gaarde doet welke ik alle tijd moet schenken rustig af te sterven om in rust te verpulveren zie ik de overeenstemming van het wezenlijk oneffen in elkaars ordenen het direct weg schoffelen voor het begin of het einde soms te vroeg en vaak te laat
AFSCHEIDSGEDICHT het licht tilt op, laat gewichtloos zweven door haar eeuwigheid geen dag en geen nacht, alleen rust en stilte van ademloze heerlijkheid voel het zweven, hoog en laag regelend op eigen kracht langs glanzende planeten die stralend welkom heten fluisterend; jij wilde het wel weten je wil voert langs je eigen tijd nergens meer je aan steeds weer verder gaan absolute stilte is er niet jouw geluid blijft altijd hoorbaar onverklaarbaar helder
kalm drijvend, tijdloos zwevend geheel op eigen kracht zeilend glijden, nergens meer je aan vreedzaam onverstoorbaar verder gaan onverwacht overdonderd bliksemsnel verblindend jouw wilskrachtig hart en laat liefde splinters na
J'ÉTAIS ARISTIDE BRUANT PUIS J'AI CHANTÉ NÉERLANDAIS ... heb je de hoeren van mokum gezien? in donkere krochten en stegen met baaie rokken omhoog zo zie je ze niet in Paris ze lokken je binnen ze stoken je heet met gloeiende kolen in ogen ik Bruant die hun trekken wel weet die Hollandse poezen staan er als zoogdier bekend kortharig en glad als het vet ik Aristide volg ze geregeld in bed heb je de boeren uit Brabant gezien? in onze krochten en stegen ze geven hun melk belust voor een wip dat slikken ze niet in Paris
MANOUK jij behoeft je niet ouder voor te doen in je zwarte japon met je wandelstok en gemaakte glimlach leeftijd speelt geen rol als ik even tussendoor om een warme knuffel vraag
HOE HET GEGAAN ZOU KUNNEN ZIJN openheid van zaken door een mens van goede wil de spil van het gevoel mag zelfs niet veronderstellen ook al zou het zeker weten zijn doch nog ligt de gebeurtenis verscholen onder tafel en is ieder woord te veel als een sneeuwbal dikt het effect over zijn hoofd van emoties en troost omvang van de tragedie wij zijn er nog niet mee klaar en dan wordt het stil, heel stil want ieder woord wat hij zegt vindt men teveel men had het liever wel en niet geweten
*vliegtuigramp MH17 Oekra誰ne mijn bewondering naar Frans Timmermans
HAATZAAIEN zaaien heeft geen zin het groeit geheel uit zichzelf oerbron van leven
ENGELEN DER ROEPING de loftrompet schalt voor Ebola verplegers uitzichtloos lieflijk
ADÈLE ik wil je vandaag loven en niet alleen bijna iedereen met terugwerkende kracht weet dat je op jouw manier erom lacht vaak hoorde ik het al van verre meteen zomers tussen de middag door op het terras rond de zoutsteeg waar jij woonde vanavond zie en hoor ik je weer hoe het was na beroertes en hoe men je bijna onttroonde hun spijt van het ondoordacht oordelen een herseninfarct je overkwam op het toneel van de Metropole in Almere werd ons te veel en jij moest het allemaal klaarspelen je schonk Nederland het robuuste en frêle het grote nadeel van ‘in de picture’ Adèle zoals het gaat met Frans Timmernans ook hij ontsprong niet de verdelgende dans Ik nestel vanavond in jouw liefdevol aanschijn mijn flashbacks waar emotie een rol in speelt op de wijze waarop jij de humor hebt bespeeld laat dit dan jouw laatste knal optreden zijn
NABIJ toen ik met je over de kloof sprak dacht jij dat het tussen ons was jij luisterde half onder het zoeken naar je selfie boven je mobieltje het was de scheur tussen mijn kiezen als je zo voortgaat zit je er nabij.
TROELALA zingen kan ze niet maar op haar liefdesliedje dein ik met haar mee
CULTUUR VANDALEN distinctie? Pieten zijn schoorsteenkruipers daardoor zijn ze zwart het komt op geloven neer niet op vernielen
DE ZONDEVAL creativiteit het komt op geloven neer inspiratiebron
PENELOPE het eeuwig weven kwam geheel op liefde aan en haar Odysseus
MIJN LIEF zoals ik haar zie in eigen romantisch beeld dodelijk verliefd
EIND OKTOBER er zit geen kleur meer in de avond de straten ogen zwart-wit en kil worden gespiegeld door regenval mijn kuch galmt door de stilte er jankt een kat: ik hoor een koor als ik een pand passeer geschreeuw vanaf een balkon waar iemand is buitengesloten rillingen over mijn lijf doen mij naar huis versnellen ik doe niets anders over straat dan happen naar frisse lucht vlak voor onze huisdeur glij ik uit over herfstbladeren waar ik op scheld dat ik niet begrijpen kan hoe het nou zit met de MH17 ? plots volgt er weer een warme dag zo’n dag die er best wezen mag tussendoor blèren cultuurvernielers en spelen ons de zwartepiet toe.
IN PASSE PARTOUT op haar tenen schrijdt zij door een hemelsblauwe zaal bijna glijdend door de lucht geleidt verplaatst de sleep van haar japon Japanse zijde een weinig stof van de zalmgekleurde marmervloer lieflijk geel van glas in lood zeeft zonlicht dat weerspiegelt op haar schoon gelaat amandelogen die door jadegroen zijn aangedaan en welgevormde kleine neus bevleugeld rode lippen rond ivoren witte tanden teer en zinnelijk verlicht zij fluistert door een warme bries mijn wimpers langs en streelt mij met een regensluier uit de droom van korte duur jarenlang betovert als meesterwerk in passe partout aan de maagdelijke witte muur
KOM, ZEI TANTE ik zit niet voor Jan Lul aan het harmonium je moet wel zingen voor onze lieve Heer als met kerst de torenklokken luiden Kom op, zing nog een keer en terstond galmde ik weer daarna viel de klep dicht op haar vingers au !
WAT MOET IK ZONDER? mijn twijfel wil het geloof laten varen maar dan blijft er niets meer over omdat het onvoorwaardelijk verbonden is met hoop en liefde wat moet ik zonder? dagelijks duikt toch altijd het gebed weer op dat met de paplepel is ingebracht de andere kant van de onzekerheid dat ik niet kan loslaten wat moet ik zonder hoop geloof en liefde?
EÉN KEER PER JAAR kan ik het niet laten om even tijd te maken voor het opnieuw tellen van de heuvels en rivieren in de rimpeling en glooiing van het Oude Huidgebergte met af en toe tussendoor het maaien van overtollig gras
PRINSESSEN ETEN DEFTIG stil bidden is een must kaarsrecht aan tafel zonder het hoofd te buigen vork of lepel verticaal omhoog en omlaag bewegen mond open en op goed geluk horizontaal naar binnen mikken mond dicht en slikken slobberen mag alleen met soep bij het snijden met een tafelmes is alles toegestaan behalve spreken dat mogen prinsessen niet zelfs niet bij een dankgebed!
EEN NIEUWE WERELD het zweeft rustig gaand over de aarde waar de vernieuwde geest liefdevol tooit vreugde de boventoon kleurt: meer dan ooit hier leeft weer gevoel van eigenwaarde nergens heerst er enige haat en nijd geen traan van verdriet er meer domineert doders zijn allang gepulveriseerd moord en verderf waarneembaar uit de tijd natuurlijk sterven in ons verweven in overgave het aanzijn schenken het heengaan volhardt in ieders leven de eeuwige slaap doet overdenken evolutie aan leven gegeven hoe zinvol is het positief denken
OMDAT IK NIET VROLIJK BEN zingen en afvragen waarom ik dat doe zonder reden door kille tempo's van lange haakse maar ook afgeronde lange gangen oftewel juist daarom saaiheid te willen doorbreken van en door eentonige tempo’s op eigen onbewust ritme waar ik later pas achter kom mijn gezang is juist niet eentonig omdat ik de hele notenbalk gebruik eerst de gang en daarna regelrecht de trap op naar boven en dan weer naar beneden vallen en weer opstaan en dat alles alleen maar om slepende saaiheid te willen doorbreken later pas de bewustwording als ik het gezang achter mij laat en doodloop en anderen in de zijgangen zeggen mijn gezang te missen door saaiheid.
ALLES RIJMT ik ben stukken jonger dan ik ben onderuitgezakt mijn oudheid ken jong van geest waarin ik mijzelf verwen te dikke buik verdring voor een dunne den ik laat mij in de waan van het gewen tussendoor de echte waarheid onderken in werkelijkheid veel ouder dan jonger ben ondanks ik dichter naar ontslapen ren
HOPSA ze lispelde dat ze terug wilde naar vroeger omdat het zo spannend was hij draaide zich zuchtend om en stapte uit bed… ze vroeg wat er aan de hand was zo middenin de nacht? hij liet er geen gras over groeien en antwoorde: ‘wat had je gedacht? kom, dan duiken we het trapgat in !’
JAMMER DAN maar ik verachtschuw het Slavenkoor van Verdi en ik weet niet waarom misschien heb ik het te vaak gehoord of zelfs ondervonden toen mijn baas nog boven mij stond hem een slavendrijver vond
JARENLANG DAARNA alleen al de illusie er ooit misschien voor eeuwig vrede is houvast in hoop geloof en liefde realiteit blijft ongewis arm in arm een omhelzing een lied en een lach tweeduizend veertien de beste wensen in goede gezondheid en nog jarenlang daarna mooie dagen
OVER LIEFDE al geef je geen enkele reactie wanneer ik je telkens lief noem en verwacht niet dat jij naar mij automatissch hetzelfde zegt al zit je tegenover me en lees je het laatste nieuws onder een natuurlijke glimlach dat liefde onder mensen wegebt ik weet al wat jij denkt zoals ik je vaker heb horen zeggen met grote ogen in mijn richting; hoe komen ze erbij?
LARA Zhivago verbaast me na jaren dat slechts enkele beelden me zijn bijgebleven na de allereerste ervaring nu ik je na jaren opnieuw voorbij zie gaan was ik diep geschokt omdat ik toen de liefde nog niet toeliet
KONINKLIJK er zijn geen andere geneugten die zo kunnen opluchten het gaat voor niemand uit de weg zelfs niet voor paard en wagen het opluchtend karperen uit de rug niezen of een bruine trui breien het ontlastend uitwerpen het uit je heup kuchen en afgaan in de natuur het zeer krachtig losbreken hoge nood onder geel en groen zien
GIJ ZULT NIET DODEN als de vurige zon rood in brand staat krijst het gebergte in de woestijn waar de hete wind lijken verschroeit over het vlees en bloed absorberende zand er heersen koppensnellers waarvan wij dachten dat ze uitgestorven waren die de naam van Allah misbruiken zich te goed doen aan het vlijmscherpe mes God heeft ons met opzet losgelaten om zijn mensheid niet als marionet te bespelen wij moeten onze eigen bonen doppen duivels verdienen het leven niet
TOEN IK NOG HEEL KLEIN WAS MET PAPA met zijn kerststukjes die hij maakte en wij met grote ogen aan de tafel zaten te kijken. Papa schilderde grote denneneikels met zilververf en Mama hing ze met rode linten aan de kersttakken boven het schilderij. Papa maakte kandelaars van doorgesneden aardappels die nog niet geschild waren en doorboorde ze met een klokhuisverwijderraar die ook voor appels werden gebruikt. Er werden witte kaarsen in gezet. Daarna ging er rood crĂŞpepapier omheen dat met een rood lintje werd vastgemaakt. Mama stak dan de kaarsen aan en wij zongen in koor; stille nacht, heilige nacht. Er stond een emmer water naast de tafel voor als de boel in de fik ging. Mama vroeg waarom ik huilde, maar dat weet ik niet meer. Misschien wel omdat ik zo blij was dat papa terug was uit het herstellingsoord en dat de kamer nu zo mooi was.
JOZEF EN MARIA AL LA 2014 Maria zat er een beetje mee en pruilde tegen Jo wat ze er mee aan moesten. Ja, Jo had er een beetje de pest over in want die wist er zogenaamd niks meer van. Maria begon alweer te janken en zei, dat als je in slaap valt er ook van alles kan gebeuren. ze droomde er nog steeds van. Ze was nou eenmaal gek op Jo en noemde hem engeltje. Samen kwamen ze op het idee gewoon te zeggen dat alle zegen van boven komt. Ze wilde wel effies naar haar nichie Elsbeth waar ze een hele goeie familieband mee heeft. Beiden zaten altijd te giechelen dat ze tegelijk in den blijde wilde zijn. Elsbeth zat net aan een neut toen Maria naar binnen dook. De meiden sloegen zich lachend op de knieĂŤn dat ze hun zwangere tijdlijn hadden aangezet. Ze maakten een rondedans door de kamer en dankten God op hun blote knieĂŤn dat het allemaal gelukt was. Elsbeth drukte haar rimpels uit de plooi en bedacht al een naam voor haar ongeboren kind: Johannes. Later noemde ze hem ook Jo. Nu zijn er 3Js in de familie.
SUBMISSIE er heerst voor altijd droeve alteratie over Hrabove in de oblast Donetsk verbijstering rits men niet meer dicht bewoners blijven verstoken van stilte meer nog kommer over verre grenzen waar knuffels en beelden domineren onder ronken van overvliegende storm op weg naar eeuwige vrieskou er branden weer ontelbare kaarsen want kerst en nieuwjaar sympathiseren dwars door diep donkere dalen waar het licht troost tracht te schenken boven gedwongen hartverscheurende onderwerping welke alleen nog spreekt van vallen en opstaan en de gesel slaat onder het mom van totale overgave
*vliegtuigramp MH17 Oekra誰ne, 17 juli 2014
MAESTRO …en dan gaan ze verder en dieper langs al mijn zenuw en emotiebanen duikend in mijn stromend bloedmeer waar het overwinnen is geblazen ik voel onder het zwieren van de boton dat alle grimassen van de dirigenten stuk voor stuk in mijn gelaat nestelen ik al schokkend deelneem op de zitbank op weg naar de bodem van mijn ziel waar een kieste vol met zoete tranen openbarst en papa, na vijfendertig jaar na zijn dood, weer naast mij zit wij kijken elkaar aan en hoor hem zeggen dat muziek zoveel onverwerkte gevoelens weet los te maken, jarenlang verscholen achter verdrongen struiken van herinnering.
† Pa: 27 mei 1908 – 17 mei 1982.
VAN HET ENE UITERSTE IN HET ANDERE spring ik naar de overgang van tragiek naar absurde humor, dan barst ik los bijvoorbeeld in een hypothetisch drumband waarvan ik altijd heb gezegd dat die alleen voor idioten is met van die hele dikke opgezwollen buiken maar omdat ik mijzelf daar ook toereken is het mijn uitlaatklep geworden waarin ik alles kwijt kan en blaas er op los of het niks is het is juist geweldig op zo’n enorme tuba en retteketet trompet als tambour-maître zie ik mezelf niet lopen helemaal aan de top van de band en maar bewegen met mijn stok, ik krijg ‘m amper omhoog want die kracht is er niet meer, laat mij maar flink met mijn longen blazen of slaan op een gigantische trommel van jewelste zo’n enorm gespannen vel van bom, bom bomerdebom bom, bom, en ros van links naar rechts en sla van hier tot ginder op mijn grote overdonderende trom
dan ben ik zo gefixeerd op het ritme en speur ik overal rond of zo’n reuze trommel van verre al langs komt en heb ik bij wijze van spreken de enorme trommelstokken al in handen, kijk daar wiegt al zo’n uit de kluiten gewassen derrière
NOT ALWAYS GREAT EXPECTATIONS (Charles Dickens) zij gaven hun vrijheid en hebben hem maandenlang opgenomen en met alle liefde omringd omdat hij anders niemand had huisvriend uit duizenden: wat wil je nog meer een sprookje rond kerstmis werd realiteit zijn tijd zat erop en een eigen huis wachtte met alle geduld, tot de grote zwerver zich ontpopte als een wolf in schaapskleren een boze geest waar Dickens zijn lippen vanaf zou likken sloeg om als een blad op een boom de gestoorde ging gevoelloos tekeer en werd met zijn doorgelegen matras de deur uitgezet zo gaat het soms met liefdevolle mensen zij die geven worden hier en daar genomen door klaplopers die alles weten van goede wil en zadelen hen op met eigen ellende.
JEZUS je schrikt je toch het lamlazarus als je in de tuin bezig bent om dooie bladeren te verwijderen en er klapt plots een reusachtige engel voor je op, samen met van die kleinere toch zou ik zoiets niet willen missen het is een gewaarwording van jewelste neem nou die sterke herders in het veld van Efratha, dat waren geen watjes dat moet een ervaring geweest zijn van hier tot ginder zoveel impact is niet na te vertellen maar zo even tussen ons gezegd degene die het opgeschreven heeft moet toch een hele grote literaire herder geweest zijn en alle tijd heeft gehad zijn inspiratie te poĂŤtiseren.
HIJ WIST WAAR ZIJN HUIS WOONDE ik zal zeker de stilte gaan doorbreken hoor in Suriname deed ik dat ook altijd naast mijn man als hij zat te knikkenbollen naast mij op het bankje aan de drukke wandelweg, dat vindt u toch niet erg toch meneer? hij is pas weggegaan en ik hoop naar boven u weet wel de hemel, hij wist wel waar zijn huis woonde en verlangde hij er de laatste tijd naar toe, bij de Heer als u begrijpt wat ik bedoel, mijn man was de laatste tijd zo moe daarom zaten wij hier af en toe op het bankje om ons heen te kijken, maar mijn man zei niet zoveel meer en als hij wat zei dan zei hij het alleen tegen mij en ook dat hij terug wilde naar Suriname, u vindt het toch niet erg dat ik praat? De kinderen zagen wij ook niet zoveel meer en dan zei mijn man dat ouders wel tien kinderen groot brengen en tien kinderen geen ĂŠĂŠn ouder hij heeft gelijk hoor, soms voel ik dat hij nog naast me zit niks te zeggen en alleen te lachen dat kon hij goed hoor lachen en ik ook, wij hebben veel gelachen hoor, samen hier op het bankje op de drukke wandelweg, ik mis hem..
CEL er is geen spijt als ik bijna niet aan je denk onregelmatig misschien, maar dan denk ik meer over je heen alsof jij niet bestaat omdat ik je niet bemin, ook al is het zo dat jij je aan me vastklampt, en mocht het je lukken mij los te laten, laat me dan alsjeblieft met rust belieft het jou, op een onverhoeds moment, toch weer de kop op te steken, sta ik niet voor mijzelf in om mij door je te laten meeslepen mijn keuze is snel gemaakt, of jij nu kwaad of goedaardig bent ingesteld, je begrijpt toch dat ik geen oude koeien uit de sloot wil halen. ik ben geen voorstander van een klier!
HOLLANDS KLAAGLIED Wat een rot weer, wat een naar weer, wat een gaar weer, wat een klaar weer, onbestendig vochtig koel en zwoel weer, sof en idioot weer, regen tegen noodweer wanneer schijnt de zon nou weer een keer. morgen wordt het heter, morgen wordt het beter, morgen gaat de zon weer even schijnen door de glasgordijnen met gemak lees de Enkhuizer Almanak!
STRIGIFORMES uit welke orde zij stamt zal haar een zorg zijn en de groep evenmin wijsheid heeft zij opgepikt en ze speurt wat er te speuren valt onder wijsgerige:©© de oude Grieken ze schuilt in zichzelf roept haar oehoe over de aarde waar er veel huizen om terug te komen op haar wijsheid en het ontstaan zou je aan haar genen moeten vragen de Uil ziet wat anderen niet zien
VROLIJKE KERSTDAGEN… zit ze steeds als Jan met de korte achternaam naar links te koekeloeren, zeg ik tegen Mien wat zit je nou toch continue naar links te kijken verwacht je soms wat van die kant? Nee, helemaal niet, zegt ze tegen me dus ik meteen er bot bovenop, jawel dat doe je wel? je zit steeds naar links te koekeloeren en dat doe je niet als je niks verwacht? zegt ze langs haar neus weg, waar gaat het in hemelsnaam over, ben je soms jaloers? Zeg ik op mijn beurt weer, hoe kom je daar nou bij? Ik ben helemaal niet jaloers? ik vraag me af waarom jij steeds naar links zit te loeren want hier komt geen verkeer langs hoor, er komt wel verkeer langs maar omdat je binnen zit, zie je geen verkeer langs komen! Zegt ze doodgemoedereerd, wat zit je nou te zeiken lul de behanger? ik zie toevallig wel die bal in de kerstboom, die bijna van zijn takkie valt maar het kan niet van één kant komen?
DINER VOOR TWEE een paar keer per week maar hoofdzakelijk met de feestdagen op het spierwit damast tafellaken ieder en prachtig gevouwen servet met ouderwets tafelzilver vooral met vork en mes voor hen is het een soort van uitbundig fenomenaal dineren voor twee het voorgerecht is uitermate het hoofdgerecht een grote klap het dessert een zoet likeurtje zij daarna de brandy, veel brandy en hij een slaapmutsje after a decent English copulation. zij noemt hem mijn oliebol en hij tart haar met appelflap en duiken onbewust in het nieuwe jaar in.
DINER FOR TWO A few times a week but mainly the holidays the stark white damask tablecloth each and beautifully folded napkin with old silverware they eat with fork and knife for them it’s a kind of exuberant phenomenal dinner for two the starter is extremely the main course a big blow the dessert a sweet liqueur after that she drinks brandy, much brandy and he a nightcap after a decent English copulation.
SLAPELOOSHEID en maar denken dat hij buiten ons om geboren is maar vandaag denk ik dat hij in ons geboren is morgen is hij en overmorgen misschien weer elders ver van mijn bed geboren maar zo tegen kerst leeft hij in mij van ver af dichtbij mij.
JE ZIET ER SLECHT UIT dat wil je niemand horen zeggen hoewel ik het zelf al heb gezien omdat ik af en toe in de spiegel kijk die het weerspiegelt en toch voel ik mij prima ondanks het slechte weer met regen en storm in een glas water ik moet iedere dag naar buiten op de wandel met mijzelf bewegen is goed voor een mens maar ik beweeg me overal waar mijn geest zich verplaatst in alle dingen die ik liefheb en vooral mij liefhebben zoals mijn pen en papier.
VOL vol van het heerlijke eten vol van het kerstkind vol van hoop en verwachting *'Hoe kan Herodes*, heden ten dage getransformeerd in moordenaars *’t licht verdragen* Allah's naam te misbruiken door gelovigen weg te vagen wie kan nog het bloed verdragen vervloekt is de utopie van zogenaamde helden die als koppensnellers over volkeren razen. .
*fragmenten van Vondel
IK VOEL ME als Candide en het optimisme het pessimisme kan het niet uitstaan omdat het een tegenstelling is maar bovenaan staat het positieve dat ik omarm door mijn levensinstelling de filosofie om te overleven vallen en opstaan en verdergaan niettegenstaande de rimpeling doorheen mijn doorleefd gelaat staat buiten kijf in mijn genen gegrift.
*lees eens ‘Çandide’ van Voltaire, pseudoniem van François-Marie Arouet (Parijs, 21 november 1694 - Parijs, 30 mei 1778), was een Frans schrijver, essayist, filosoof en vrijdenker.
NIET EENS IETS GEDRONKEN wegdoezelen en knikkenbollen en dan eindelijk de stappen durven ondernemen je de trap op te trekken op weg naar de slaapkamer waar je beddie fluistert, kom maar jongen bijna uit je evenwicht draai je rondjes in het donker met open ogen, ogen dicht uitkleden en dan poedel onder het dekbed dekbed zo’n vreemd dubbelzinnig woord waar je van alles bij kunt denken verder denken vergaat me niet want ik wil slapen, wegdoezelen wegdromen van een wereld vol haat nachtmerries en hinnikende paarden wakker schrikken door de kou en dan geen oog meer dicht doen tot die verdomde wekker loeit de ochtend gloort om te blijven liggen warm en slapeloos uit zien te pluizen of het werkelijk een zonnige zondag is toch hou ik van jou!
NIET DE GEWOONTE dat een man met een shawl om zijn heupen wordt toegelaten op de buikdansclub het lachen, gieren brullen was niet van de lucht die hij meenam, dat kwam door het repeteren: maar hij wilde het perfectioneren Janaika zei dat het echt niet kon tussen dames zijn buik was veel te dik tegenover die van hen ondanks hun great expectation hij vond het belachelijk en begon al te draaien en te zingen, dat hij goeie lange armen had om een paraplu wagentje vooruit te duwen toen werd Janaika boos en zei dat heeft niets met buikdansen te maken hij vond dat ze helemaal gelijk had en wilde wel even zeggen dat het door het bewegen kwam en het dansen van de buik, o zo!
STROFE NAAIER mijn man is een fantast lacht de dichtersvrouw hij speldt vaak luchtkastelen op mijn mouw
SCHEIDING hand in hand eensamig aan zee waar hun liefde stopt aan het Eindestrand.
MYTHE VAN DE GETILDE ik wakker eeuwen achter mij in een land dat afwijst met een glimlach doe ik alle moeite om lief te hebben men verstaat mij niet omdat ik de taal niet spreek wegdrijvend in het moeras van hun woestenij ik wakker naakt in opnieuw ontwaken als kaalgeplukte domme gans omdat er niets te halen viel behalve dan een simpele veer.
MYTHE VAN DAT IS HET je moet de liefde niet uiteen laten drijven om maar eeuwig in je twijfelaar te blijven liggen, maar luister nou eens naar iemand met een brede lig visie, ook al raak je bij het overstappen soms beknelt om lekker te willen en kunnen afstemmen zul je het bovenstaande moeten hanteren om de sleur van eentonigheid te doorbreken bewust pogen met stijlmiddel en synoniem en er gaat een wereld voor je open maak van je twijfelaar gewoon een boxspring in de ring van veelzijdige poĂŤzie en wees niet bang dat je de gemeenschap kwijtraakt als jij je begeeft in de speeltuin van onze taal men zal graag met je op de wip willen!
ZE HANGEN ER NOG STEEDS de vliegende schotels zijn allang geland meestal van andere planeten aan de gevels van onze schoongespoten huizen straks moeten ze precario betalen de gemeente weet het zelf nog niet want ik breng ze op een goed idee vroeger had ik een magere antenne Peter Koelewijn zei dat ‘ie van het dak af moest wethouders slaan hun handen op de knieĂŤn en krijgen er een flinke spaarpot bij ze geven ons dan weer het kwartje Kok terug zo hou je alles toch in evenwicht?
Ze gaat ‘m ruilen ik kan zo genieten van een eitje niet die verre buurman hoor das un onvervalstn boernlul ie is tur altiet as du kipm bie ie eet Jan Hen die kipmneukert zeit du boerin: sie ken ut wietn sie hait um us int hok butrap datie ureen sun strut doorbiet sun tenguls durvn nie tu slachtn wor ie Janchien hur uut du kluut gewassn kont mie wiet tu streeln su ruult um morgn vur un flinku hon. donna got su wier koeiju melluku
SISSI haar gebit was slecht lachte alleen binnensmonds sprak achter een hand doe nou maar gewoon, zei Frans Sophie gaf hem ongelijk.
WAT DENK JE? over de rooie heeft ze een tepel geshowd haar eigen selfie misschien was het een nepper zogezegd als opblaas speen
VUURWERK voor je ’t weet ben je een hand kwijt als je een vinger geeft maar daar heeft pa geen boodschap aan want hij staat er met zijn neus bovenop.
Climax en dan rollen mijn ogen ten hemel waar de natuur mijn fantasie opwekt de wolkenkus bij deze hartstocht houd ik mijn adem in diep tot op de bodem van mijn ziel
*eigen foto
Laurens Windig 1943 Amsterdammer en Nederlandse dichter, laat zich er niet van weerhouden veel humor een plaats te geven in zijn werk, maar vooral ook drama: wie mij leest en naar mij luistert, zal willen glimlachen en ook ontroering willen voelen. Bijzonder thuis voelt hij zich in de rij van Vlaamse dichters welke hij links en rechts ziet als zijn poĂŤtische balans. Vooral vrije poĂŤzie boeit hem uitermate. Windig gebruikt rijm wanneer het op de meest onvoorziene momenten opduikt. Hij voelt zich gedreven, zoals vele dichters, vooral de liefde in al haar vormen een grote plaats in zijn werk te geven. Hij is telkens opzoek naar het juiste, mooiste gevoel dat erin ons leven bestaat. Persoonlijke liefdevolle, maar vooral ook dramatische levenservaringen hebben hem tot het schrijven gebracht: invoelen is zijn motto.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver. No part of this poetry may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means, without written permission from the writer: ŠŽ Laurens Windig Amsterdam 7 januari 2015 Homepage: http://members.chello.nl/l.windig/ YouTube kanaal: http://www.youtube.com/user/windigful E-books: http://issuu.com/windig