ZONET OP SONNET GEZET
SONNETTEN OP FOTOGRAFIE Laurens Windig & Corrie Groen
Voor Corrie
Zonet op sonnet gezet waar titels beelden zijn Sonnetten van Laurens Windig gepoĂŤtiseerd op fotografisch werk van Corrie Groen
VOORWOORD Voor mij was het schrijven van sonnetten een ingewikkelde schrijftechniek. Snap het wel maar het lukte mij niet. Het komt hoofdzakelijk neer op ritme en klank. Heb nu flink wat sonnetten van anderen gelezen en volgens mijn bescheiden mening loopt het wel lekker en krijg ik het niet beter. Wat dat betreft voel ik mij net een fietsenmaker die maar blijft sleutelen. Ben vlak voor de dood van grootmeester Gerrit Komrij begonnen zijn sonnetten te lezen, nou dat is een kluif hoor. Er zijn diverse sonnetten met rijmschema’s en klanken. Engelse, Franse, Italiaanse en strikt persoonlijke Komrijsonnetten. Dan kan ik er ook nog wel tussen met mijn eigen onstuimige sonnetten. Onstuimig is een synoniem van mijn achternaam: Windig, dus dat is in de sonnettenwereld dan weer een pluspunt. Uiteindelijk heb ik mij ruimer ingezet qua afwijkend aantal lettergrepen per regel, per sonnet. Ik hanteer dus 7, 8, 9 en 10 lettergrepen. In deze bundel hanteer ik alleen 10 lettergrepen. Een van de belangrijkste dichters van sonnetten is de Portugees Fernando Pessoa. Zijn sonnetten zie ik als een springplank en hij hanteert diverse lettergrepen per regel, per sonnet naar zijn eigen zin. Persoonlijk ga ik er ook vanuit dat een vast rijmstramien niet afhankelijk is van een aantal lettergrepen per sonnet. Toen ik begon aan sonnetten, gebruikte ik alleen het rijmschema zonder erop te letten dat het ook om een aantal lettergrepen ging, ritme en jambe. Uitvoerige informatie is te vinden via internet: Wikipedia. Het blijft een uitdaging mij te laten inspireren door fotografisch werk van Corrie Groen. Zonder te weten wat haar beeldende passie is, nestel ik mij voor de tweede keer in haar werk. Amsterdam, november 2014
Laurens Windig
TEGEN EEN MUUR Wat zou jij nu nog moeten omvatten als alles terugkaatst dat gezegd is dus de oplossing is nog ongewis er volgt geen tijd meer om in te schatten jij doodlopend in voegen laat darren tegen gepleisterde versperringen zwevende muurankers niets afdwingen starre blikken alleen maar verwarren denk jouw kale vertakkingen eens in van zogenaamde dierbare vrinden wegvallen geheel naar hun eigen zin je afvraagt waar reden is te vinden draai rollen nu eens om naar zelf gewin zou jij geen relatie doen ontbinden?
DROOG Natuurlijk verwelkom ik je gedoogd hoewel er soms bij mij gevoel opdaagt jij alleen antwoordt als iets wordt gevraagd nu het intens ontiegelijk verdroogt vroeger was het veel meer van tralala kwam jij binnen met gespreide armen ik zie ook dat jouw blikken verarmen en oog je als een dooie pierlala toentertijd had je vette ideeën wij gleden hier en daar behoorlijk uit wat hadden we veel lol met z’n tweeën gierden met meiden hun lippen getuit smaakten hun akkers en wilde zeeën fluit jij soms nu stil tussen fluitenkruid?
GEFOSSILISEERD MOERAS Hieronder brandt de eeuwige krijs plaats voor kwade geesten die doden in de naam van God, zij zijn de onbeminde voor hun moorden is hier altijd een plaats hemel schreiend overvallen wolven in schaapskleren de mensheid zeer ten spijt messen gedoopt in vijandschap en nijd onvergankelijk door haat bedolven gij zult Zijn naam niet ijdel gebruiken werd als teken aan Musa geschonken tien geboden weet men te ontduiken maand van inkeer is diep weggezonken veel hebben zij weten te misbruiken eeuwige dood rond hen is beklonken
TE DIK EN TE SMAL Maar ook het grachtenpand van Daan en Sjaan waar vroeger dikke tante Toos omhoog gehesen werd, het trapgat was te broos haar omvang moest beneden blijven staan ze bleef steken tussen twee etages zwaar lijvig is ze toen omhoog gedrukt ze ging er jarenlang onder gebukt bleef toen boven achter twee vitrages soms sloeg ze gastvrij de luiken open takelend naar buiten werd verworpen met rollator ging ze boven lopen Daan heeft toen een buitenlift ontworpen daar is ze meteen weer afgekropen heeft zich daarna uit het raam geworpen
OP DE VALREEP Laatste moment voor de entree lente overheerst er drukte van jewelste moeder natuur in verwarring: meldt ze zomer blijkt de enige absente loslaten is een grote levenskunst vraag het de winter die wel wil blijven sowieso de herfst wel zal beklijven Forsythia verdoezelt hun afgunst blijven hangen wordt te druk in de tent gezellig waaien ze tegen elkaar uiteindelijk kost het ze geen cent maar Forsythia is heel consequent die tekende voor zijn bloei al bezwaar stroom nou maar weg zoals wij zijn gewend
HET LEGE MEERMIN-BED Haar omgeving weet niet waar ze verblijft nu is het stil in de Turquoise zee het treurende koraal heeft geen idee of ze bij de mensheid is ingelijfd blauw geel Acanthurus Leucosternon begrijpt er niets meer van en zoekt zich plat de meermin is haar vin soms wel wat zat poseren is haar wens: uit goede bron maar zonder haar vin verdient ze geen cent niet in de Artis en lunaparken haar vin is een onmisbaar element gister zat ze hier haar haar te harken nu op haar krent voor een fotomoment als versteend model in Denemarken
ALLES IS VERBONDEN Niet over een mensenkring oordelen die zich als stijve harken gedragen evenzo bevroren rietkragen samen zijn ze natuur onderdelen vrieskou zorgt voor stramheid bij storm en wind volgt er pas beweging niet weg te trimmen uit hun omgeving wortels nestelen in vasthoudendheid de wending openbaart bij zomerwind groeien zij binnen hun natuurlijkheid door ritme en zon varieert de tint mens en natuur vormen verbondenheid het allergrootste wonder dat men vindt met hun gelijke: wispelturigheid
ALTIJD ZAL IK JE BEZINGEN Met bewoners die voor de vensters staan hoe vaak zijn jouw grachten niet bezongen ben je toch behoorlijk van doordrongen? kunstschilder Breitner heeft het vaak gedaan zo fraai zijn de Amsterdamse grachten zelfs zonder de in bloei staande bomen waar men lieflijk jouw huizen ziet dromen de winter jouw beeld wit wil verzachten Jacob Olie als eerste fotograaf voor eeuwig jouw schoonheid met ons deelde geroemd Mokums grootste beeld biograaf zelfs nog Naatje van de Dam verbeeldde eendrachtig monument statig niet gaaf tand des tijd haar ondergang bespeelde
VOORSTELLINGSVERMOGEN Dikwijls wil ik bij machte verplaatsen verbeeldingskracht zijn gang kan laten gaan onder of boven witte wolken staan rondom groene kasteelgrachten schaatsen dan laat ik mijn luchtkastelen delen wat erachter schuilt laten ontplooien jou telkens zand in de ogen strooien wat mijn fantasie zou kunnen strelen zandlopers kunnen als tijd gaan spelen voor hoelang ik sonnetten kan zetten mijn stem als minstreel zou kunnen kwelen met luid zeemeeuw gekrijs in duetten schelpen spontaan de zee gaan bespelen kantelende kantelen bezetten
VERKEER Makkelijker gezegd dan gedaan, maar fiets je er niet altijd zomaar doorheen dan is het afstappen en er omheen met obstakels ben je nog lang niet daar waar je zijn wilt ben je lang onderweg neem nou het dure openbaar vervoer dat wordt gepromoot, is geouwehoer zo’n ‘in- en uitpas’ veroorzaakt ook pech vooral als je vergeet uit te checken dan rinkelt de kassa voor je het weet loop je van ellende te schuimbekken loopfietsen verslijten zolen compleet dan ga je de schoenmaker weer spekken kortom, het wegverkeer bezorgt veel leed
SEDIMENT Verbaasd als nieuwsgierige reactie een onderzeese vulkaanuitbarsting veel krioelend leven als verstening ramptoerisme immense attractie onder lavastroom over Pompeji tussen mijn oogkleppen gedetailleerd uitzoomend en spottend ge誰miteerd als een nep historische collectie driedimensionaal geprojecteerd op een gevouwen scheepje van papier aan vrijburcht op een sokkel aangemeerd als sculptuur voor een ander zijn plezier het is vouwbaar als sage wordt beweerd zonet beschreven op een plek als hier
BUITENBEENTJE hij wil erbij horen maar het lukt niet door zijn aanzicht is hij de dupe van het horn-effect door Jan en Alleman negatief beïnvloed tot groot verdriet door zijn familiare omgeving wordt hij gezien als lieflijk eensgezind ondanks de bastaard van een goeie vrind als vreemde eend met iedereen meeging soms wordt hij beschouwt als een zonderling ondanks men jaloers is op zijn verstand tenminste, dat beweert men onderling wie is hier ‘men’ in weidevogelstand een Hollands gevleugelde zuiderling eentje zonder enige bloedverwant?
EEN NIEUWE WERELD Het zweeft rustig gaand over de aarde waar de vernieuwde geest liefdevol tooit vreugde de boventoon kleurt: meer dan ooit hier leeft het gevoel van eigenwaarde nergens heerst er enige haat en nijd geen tranen van verdriet meer domineert doders zijn allang gepulveriseerd moord en verderf waarneembaar uit de tijd natuurlijk sterven in ons verweven in overgave het aanzijn schenken het heengaan volhardt in ieders leven de eeuwige slaap doet overdenken evolutie aan leven gegeven hoe zinvol is ons positief denken
EN ER VIELEN LELIES Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatsten waarin finaal vergane moed vervalt hun oordeel zetelt als een misplaatste veelvuldig werd hier de lastpost geschald vanaf de eerste doch niet de laatste voordat de strenge, strenge winter valt *vliegtuigramp MH17 Oekra誰ne
VOOR HEN DIE HET WILLEN ZIEN De natuur heeft ons veel meer te bieden zo ook een zee van schors oude bomen de omgekeerde wereld van dromen fantasie kan dolen in gebieden waar kortzichtigen niet aan toekomen waar open ogen tinten betasten een derde oog omstrengelt boombasten aan hun schoonheid is niet te ontkomen afgestemde kleuren in harmonie waar Moeder Natuur alleenrecht op heeft haar frisse adem geeft ons energie o wee je gebeente als men begint met kappen, bikken, hakken, dood wat leeft sterft Moeder Natuur als men haar ontgint
HET LAATSTE EI Zij begrijpt wel dat ik terugverlang naar wonderschone dagen en nachten minnen, waarop wij niet konden wachten onze liefde bestaat nu uit lofzang van blauw naar blauw dragen wij onze kleur vliegend over de winter naar lente het houdt nog zo jong in het fervente ik noem je mijn lief en jij mij charmeur hoewel onze huid nog jonkheid vertoont slaap ons eerder overmant dan voorheen wordt het ontwaken glimlachend beloond vliegen gelukkig niet langs elkaar heen onze gehechtheid wordt telkens bekroond daar zitten wij samen wel achterheen
EEN ZONNIGE KANT Ga dialogen aan met het najaar merk dat ik tegen bonte blaadjes spreek hun losbandigheid is kleurrijk van streek en blijft mij een antwoord schuldig; stormklaar op een jakobsladder klim ik hoger meest over willekeurige bomen dovemans oren winterslaap dromen laatste blad zweeft zich krampachtig droger als uiteindelijk wind zijn woestlied fluit jagend tekeergaat over stad en land donderslagen regen uit wolken spuit wispeltuurt herfst toch een zonnige kant zodat hij het op een akkoordje sluit zoals vandaag, is de zon op zijn hand
GEDWONGEN REIS Ooit twee-eenheid schoorvoetend door het zand over het keuzestrand kwam de scheiding tot stand, na totale verwijdering doch hun overeenkomst ging hand in hand de angel zit diep dat niemand hem ziet dwingt een sober leven tot een besluit of gaat men voor een ander onderuit? eerste ware liefde vergeet men niet een wrak waar men veel in kan verwedden gaat niemand zomaar over ĂŠĂŠn nacht ijs alles werd gedaan om het te redden buiten het eens zo schone paradijs blazen hun kinderen de luchtbedden en moeten mee op een gedwongen reis
MISTROOSTIG Het oogt of jij alle doortocht belet ondoordringbaar verzin je obstakels geen optrekkende mist met tentakels eigenzinnig op een rijtje gezet nimmer glashelder bij iedere stap als de regen die het beeld vertroebelt vernuftig talent hoe jij rond hoepelt planning als aanloop een volgende trap je ene voet voor de andere plaatst dominante vorstin door seizoenen geslepen draaiend op je scheve schaats lokkende beelden als visioenen zoals is aangegeven; overmaats jij troont jezelf boven kampioenen
LOTUS GODIN Laat haar symbolen overrompelen de schepping en spiritualiteit schoonheid, reinheid en puurheid de ware ziel in liefde dompelen boeddhisme: wiel van reĂŻncarnatie lotus brengt geluk, kennis en wijsheid volledige geestelijke vrijheid bewustzijnsverruiming; meditatie niet negatief laten overmannen creĂŤert een eigen positief zelfbeeld symbool van de lotus laat uitbannen zodat je niet jouw hart en ziel verdeelt en je lichaam en geest kan ontspannen bewustzijn met energie wordt gestreeld
DAAR MOET JE JANTJE VOOR HETEN Al wandelend door het bos met papa kijkt hij zijn grote blauwe ogen uit vragen of hier weleens een elfje fluit nee, zegt pa: ze zingt vaak van tralala waar zijn dan de kaboutertjes? vraagt Jan die wonen in paddenstoelen, zegt pa waar zijn dan de deurtjes? zegt Jan weldra die zijn onder de grond, mijn kleine man pa is geduldig met al die vragen Jan wordt zienderogen een beetje moe tot er bij hem iets begint te dagen o, kijk daar, snoepjes, daar wil ik naar toe? Pa lacht, ze zijn nog wat onvoldragen ja, zegt Jan, zijn net de tietjes van moe?
LANGS DE VAART En dan fluister ik tegen de bloemen verscholen tussen het traag wuivend riet sneu dat men jullie hier niet altijd ziet wie kan zondermeer je naam benoemen? die langs de vaart zoetjesaan zijn ontstaan als ellenlang veldboeket van geluk een veelkleurig lief teerhartig bloemstuk in tomeloze rauwheid van bestaan ik zeg van geluk te mogen fleuren men zich in volle bloei nog aan mij toont met vooral hun willekeur aan kleuren mijn bevinding wordt eenstemmig beloond zij niet ongezien hoeven te treuren liefde voor natuur reeds hebben getoond
GEMIST Ik heb je voor lange tijd toch gemist en vroeg mij af waar je was gebleven misschien wel opgepikt door het leven maar je staat nergens te boek als vermist nu jij je brood verdient buiten de stad het zijn meer korrels: minder dan je dacht jij zoekt en wacht aftastend door de nacht vroeg uit de veren drijfnat kougevat vaak zit het genesteld in je natuur uitvliegen voor je dagelijkse kost wellicht schoon genoeg van op den duur of wil jij als huismus worden afgelost Piaf wilde het in Parijs als kuur jij in mijn tuin brutaal voor voedsel post
HERKEN JE ‌ Het naakt voortslepen in groene dromen oneindig volhouden zonder einde vaak afhangend van het dichtstbijzijnde zwaar leven waaraan men wil ontkomen gekocht huis drukt ongewild op schouders koters blijven onder moeders vleugels geen mens laat zich nog leiden aan teugels koestering en plicht aan hun zorgouders de huisslak heeft het wel goed ingeschat verplaatst zijn huis als rad vol avontuur en heeft zijn leven niet zwaar opgevat zo blijft hij ook gaande in de natuur glijdend van tak naar tak van blad op blad, kent niet de bedoening van rust noch duur
VOORJAARSREGEN Direct lijkt de straat een spiegelend meer kringen aan het oppervlak ogen blij zij krioelen opzichtig zij aan zij verwarren de reflectie keer op keer hoewel ietsje groen de boel overheerst en straks waarschijnlijk het hele gebied doch eerst doen wolken hun doorbraak teniet totdat de lente het geheel beheerst tussendoor giert wat grut onder capejes zo heeft de regen nog enige zin ze zeilen met zelfgemaakte scheepjes water lokt, ze springen er middenin Ma leert ze spelend de fijne kneepjes je duikt niet blindelings het water in
HET LIJKT WEL‌ of ze het wasgoed hebben aangetakt dat te drogen hangt op een warme dag dit fantasiebeeld, dat er wezen mag, begoocheld zoals het is aangepakt ik krijg de Hortus Botanicus te zien de oase van rust in Amsterdam droomtuin nabij het drukke centrum kwam niet eerder heb ik zoiets moois gezien nu teer ik op ogen van een ander want die van mij zijn er nog niet geweest meander meteen naar de oleander in de meimaand viert men er jaarlijks feest Victoria drijft er schoon en schrander haar Amazonica tooit daar het meest
ARACHNIDA Spinkoningin heeft een eigen juweel weten te rijgen van diamanten rondom geslepen aan alle kanten aan de zijkant van een zonnepaneel diep geraakt verzond zij een webmail naar nazaten met acht lange poten maar dat zijn hebberige malloten eisen via een geintje ook een deel nee, daar trapt Arachnida niet in uit voorzorg heeft zij een slagvaardig plan zoals het gewoonlijk gaat bij een spin haar poten omvatten de steen en dan smelt hij als sneeuw voor de zon tussenin ja, er schuilt heel wat in haar hersenpan!
DAN DIE DROOM die meteen opzuigt in een geelgroen gat de slokdarm is veel langer dan je dacht je weet niet wat je allemaal verwacht zo’n enge tocht die doet me toch wel wat als je plots in een maagzuurmeer vervalt de stank verdooft als een acuut gevolg uitdrogen een afschuwelijk vervolg een nachtmerrie waar je in wordt geknald ontwaken is net een soort besef van na tollen in een lucide riool rondslingeren dito als dronkenman krijsend gelach en losbandig: frivool waar iedereen brult, hij kan er wat van geen inhoudelijk verband als symbool
LUCHTDRUK Als neuriĂŤnd de nieuwe dag weerklinkt lieflijk de zon zo zacht mijn ziel verlicht verhalen akkers weelde groen het zicht even een nachtegaal haar trots bezingt tooien veel najaarsbloemen in het rond zwiert het eikenblad beneden heuvels spreidt de herfst vurig zijn rode vleugels en wispelturig draait de wind terstond ook de kilte wacht al op een seintje doch het toeslaan komt nu wat traag opgang avond hangt hem even aan het lijntje de luchtdruk houdt nog alles in bedwang depressie qua afstand maar een kleintje die wijkt doodsbang voor koude overgang
LICHT Er zwieren lampen licht boven de gracht direct werd er weer groots gedemonstreerd wie hebben dit gedoe geïnstalleerd? de gemeenteraad heeft het hier bedacht ’s avonds behoeft de fiets niet meer op slot ammehoela, hier struinen dieven rond zij die het zien houden angstig hun mond voor je het weet vliegen ze naar je strot stelen dat kunnen dieven niet laten jatten de drollen weg langs heg en steg zelfs met oogverblindend licht in straten maar lichten op de grachten is nooit weg want ze hebben heus wel in de gaten daaruit voorvloeit een stadsdiefoverleg
EVEN NIET ZWEVEN Zo net dacht ik, heerlijk toch het najaar niet dat gezweet in hitte van de zon na gezweef veer ik nu op het gazon waaien in de lucht is nu niet haalbaar niet altijd zucht de atmosfeer zo blij opstijgen van de grond wordt zware klus gefladder laat ik over aan een mus van bovenaf bezien hoeft niet voor mij in een zweefvliegtuig lijkt me wel eens wat je wordt aan een haak omhoog getrokken thermiek stelt vast hoe hoog leg je de lat langzamerhand raak je toch betrokken voorbijsnellend langs een zwevend herfstblad voel mijzelf soms toch wel onverschrokken
HET LIJKT Zo mooi, alleen al de weerspiegeling wat een rijkdom om erin te wonen in de stilte is het heerlijk dromen toch bekruipt er enige aarzeling hoe oogt het in de nacht stil verlaten spoken geesten hangend boven water vliegen gillend heksen rond en gaat er een skelet langs zonder ledematen dikwijls licht het grasveld op met trollen dooie spechten dolen in de bomen dansen wormen ondergronds met mollen een kwaaie elf rukt haren uit gnomen in de dakgoot brullen toverkollen niemand durft er in de nacht te komen
CRYPTISCH VERWARREND de fotograaf laat ons denken niet los met beelden waarmee hij wil misleiden kunt ze niet van elkaar onderscheiden het lijkt mij op een zonnig raadselbos schuine daken met zonnepanelen de overkant spiegelt hetzelfde beeld veel meningen zijn hierover verdeeld persoonlijk kan het mij niet zo schelen je moet maar op zo’n dak zien te komen van een uitslaand spiegelzonnescherm gemarkeerd door wat zwaaiende bomen glazenwassers duikelen in de berm desoriÍntatie laat neerkomen dan eindigt een lapsonnet met gekerm
MENING Overal je kop voor omdraaien en je mening aan derden overlaten wil jij jouw eigen mening toelaten ongeacht je wijsheid en scherpe pen? obstakels liggen te veel op de weg sla de dagbladen maar open, o wee volg alle ellende eens op de teevee nastreef jij ook krampachtig de kruisweg? nu kan het zijn dat het jou overloopt bewust afstand neemt van wat je bedreigt geen tegenspraak duldt waardoor je wegloopt altijd zijn er stemmen die onverhoopt inzicht willen en jij wordt afgedreigd en daar trap je niet in is er beloofd
CAPULET balkon der onmogelijke liefde Doorzichtig zoals het balkon haar droeg ongezien zwoele sfeer van geurjasmijn de maan verlicht als dag in volle schijn verscheen haar lieflijk beeld in elke voeg poreuze steen ademt zwaar Verona puber drift gezet en niet verdrongen vroeg zo jong gerijpt zelfs vlinders zongen rond haar zacht gelaat als een corona verliefdheid rankte hem snel naar boven steentjes gooiend tegen kwetsbaar raam met een kus haar volle lippen loven toen klonk haar moeder felle stem ontdaan vluchtte hij terug ondersteboven tot later lief ik laat u nimmer gaan.
REMBRANDT’S VERLIES Ik kan de stilte in ons huis niet aan mijn leven is totaal uiteen gescheurd de dood heeft Saskia reeds meegesleurd mijlenver uit ons hart en ziel vandaan mijzelf hervinden uit het diepe dal langs de pas gegraven Weespertrekvaart over het wandelpad de groene gaard langs rivier de Amstel rond de Omval alvast kan ik mijn tranen laten gaan de natuur kan mij nog troost doen schenken wanneer ik leeg ben ga ik hier vandaan opstaan om nader te overdenken waar ik opnieuw mijn arbeid kan volstaan mijn zoon Titus meer liefde zal schenken *anno 1645
http://youtu.be/GeB6JRfQ-O4
Corrie Groen Sinds een aantal jaren ga ik regelmatig met mijn fototoestel de straat op. Meestal kom je wel iets tegen dat erom vraagt gefotografeerd te worden. Daardoor heb ik foto’s van allerlei onderwerpen gemaakt. Tegenwoordig ga ik ook wel op pad voor themafoto’s. De foto’s hangen dan niet meer als los zand aan elkaar. Het aardige van themafotografie is dat je je echt in het onderwerp gaat verdiepen en de meest leuke en interessante dingen ontdekt. Het aardige van ‘zo maar’ fotografie is de verscheidenheid. En daar maakt Laurens Windig gebruik van. Ik vind het een hele eer dat Laurens zich voor de tweede keer heeft laten inspireren om bij mijn foto’s gedichten, in dit geval sonnetten, te maken. Zijn dichterlijks inspiratie heeft geregeld niets met de werkelijkheid van mijn foto te maken. Dat maakt het voor mij heel verrassend en brengt mij tegelijkertijd bij het gegeven dat wat de fotograaf wil overbrengen bij de toeschouwer wel eens heel andere associaties oproept of kan roepen. Door twee uitingsvormen, dichten en fotograferen, samen te voegen is er nu weer iets heel nieuws ontstaan. Copyright
Zie ook ons eerste E-book: ACHTER HET MASKER VAN LEVEN http://issuu.com/windig/docs/achter_het_masker_van_leven/1
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver. No part of this proëtry may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means, without written permission from the writer:
Laurens Windig Amsterdammer en Nederlandse dichter, laat zich er niet van weerhouden veel humor een plaats te geven in zijn werk, maar vooral ook drama: wie mij leest en naar mij luistert zal willen glimlachen en ook ontroering willen voelen. Bijzonder thuis voelt hij zich in de rij Vlaamse dichters welke hij links en rechts ziet als zijn poëtisch balans. Vooral vrije poëzie boeit hem uitermate omdat er geen beperkingen zijn. Windig gebruikt rijm wanneer het op de meest onvoorziene momenten opduikt. Hij voelt zich gedreven, zoals vele dichters, vooral de liefde in al haar vormen een grote plaats in zijn werk te geven. Hij is telkens opzoek naar het juiste, mooiste gevoel dat erin ons leven bestaat. Persoonlijke liefdevolle, maar vooral ook dramatische levenservaringen hebben hem tot het schrijven gebracht: invoelen is zijn motto.
Homepage: http://members.chello.nl/l.windig/ YouTube kanaal: http://www.youtube.com/user/windigful
Het is voor Laurens Windig een uitdaging gedichten te mogen schrijven op het werk van mededichters en vooral ook op creatief werk van anderen, in dit geval de fotografie van Corrie Groen. Hij roemt het vertrouwen dat zij haar werk zomaar in zijn pen wil geven om zijn fantasie erop los te laten. Zoals hij zelf zegt, te staan popelen er aan te beginnen. Het resultaat is aan de toeschouwers en lezers. ©® Corrie Groen & Laurens Windig
E-books: http://issuu.com/windig
Amsterdam, 2 december 2014.