13 Soort hagedis; 14 Noorse bosgeest

Nog maar een maand of twee en dan zit het er definitief op voor Albert Smallegange. De 67-jarige in De Lier geboren Delftenaar verruilt in januari 2023 Nederland voor Zweden. Daarmee komt er niet alleen een einde aan een lange levensfase in zijn vaderland, maar ook aan een fijne en zo’n zeven jaar durende arbeidsrelatie bij De Jong Verpakking in De Lier.

Alberts droom om naar Zweden te emigreren dateert al van 2004. Tijdens zijn werk als vrachtwagenchauffeur bij onder meer HZ Transport, maar ook tijdens een vakantie met zijn gezin, werd Albert min of meer verliefd op het Scandinavische land: ‘De natuur, de rust, de mentaliteit, het spreekt mij ontzettend aan’, zegt Albert. ‘Ik sprak thuis wel eens over emigreren, maar kreeg er bij mijn vrouw en twee kinderen destijds de handen niet voor op elkaar. Na mijn scheiding in 2014 en sinds mijn pensioen in september van dit jaar, heb ik mijn handen vrij. Ik heb daarom alsnog besloten om mijn droom in vervulling te laten gaan. In 2021 heb ik een huisje in Ange in centraal Zweden gekocht (zie foto rechts), dat ik begin 2023 ga betrekken. Ik heb er veel zin in, ondanks dat ik daar alleen tussen de bossen en meren ga wonen. Nee, ik ben niet bang voor de eenzaamheid. Ik kan goed alleen zijn. Daarnaast houd ik van klussen, heb ik mijn hobby fotografie en ga ik op zoek naar leuk vrijwilligerswerk, zodat ik gedurende de dagen genoeg om handen heb. Dus dat komt helemaal goed.’

Fotografie

Met fotografie is de hobby genoemd die voormalig tuinder Albert ook veelvuldig inzet voor zijn huidige werkgever De Jong Verpakking, waarvoor hij sinds 2015 actief is. Sinds het bedrijf startte met de sloopwerkzaamheden ten behoeve van de nieuwbouw van de nieuwe en immense fabriekshal, volgt Albert het bouwproces met zijn camera op de voet. Elke week loopt hij zijn vaste rondje over de bouwlocatie, om onderwijl op de gevoelige plaat vast te leggen wat er die week allemaal weer is gebeurd. ‘In januari 2023 gaan ze proefdraaien, wat dus betekent dat op dat moment mijn taak als fotograaf erop zit. Uiteraard wil ik de opening ook zelf meemaken en tot het einde toe foto’s blijven maken. Daarom ben ik na mijn pensioen in september 2022 nog een paar maanden oproepkracht gebleven bij De Jong Verpakking. Overigens met veel plezier, want De Jong is een geweldige werkgever gebleken.’

Interessant

Voor marketingmanager Raymond Segers van De Jong Verpakking bleek de hobby van Albert een uitkomst. Segers maakt regelmatig gebruik van het fraaie beeldmateriaal dat Albert schiet. En het is natuurlijk voor de toekomst ideaal dat iemand het verloop van de bouw zo nauwgezet in beeld heeft gebracht. ‘Ik kwam Albert vorig jaar stom toevallig tegen toen hij de nieuwbouw aan het fotograferen was’, herinnert Raymond zich. ‘Toen hij uitlegde wat hij aan het doen was, realiseerde ik mij direct hoe interessant zijn foto’s voor ons zouden kunnen zijn. Daarna hebben we hem meteen alle medewerking en ruimte gegeven om zijn werk tot de voltooiing te kunnen blijven doen. Hij mag nu als een van de weinigen nog altijd de bouwplaats op. Ook hebben we hem geholpen bij de aanschaf van een speciale telelens. Want: voor wat, hoort wat, nietwaar? Natuurlijk vinden we het jammer dat we Albert straks niet meer gaan zien, maar we gunnen hem deze nieuwe stap in zijn leven natuurlijk van harte!’

VAN LEEUWEN TRUCKSERVICE

AL 50 JAAR KLAAR VOOR HET TRANSPORT VOOR HET TRANSPORT VAN MORGEN!

DE HISTORISCHE FOTO VAN... Gerrit Boers!

Het is december 1978. Voor veel chauffeurs die groente, fruit en/ of bloemen en planten vervoerden was het een maand waarin je kon kiezen: met de kerstdagen rijden óf tijdens de jaarwisseling ver weg van huis. De jongens wisten vooraf natuurlijk niet wat hen deze winter te wachten stond.

Zij die gekozen hadden om met de kerstdagen onderweg te zijn, kregen de sneeuwstorm die van 26 december tot 1 januari vooral het zuidwestelijke Oostzeegebied aandeed voor hun kiezen. De ergste schade was echter in Noord-Duitsland en Zuid-Denemarken. Hier hield deze sneeuwstorm ruim vier dagen aan. Zelfs de veerboot RodbyPuttgarden lag er vijf dagen uit, waardoor veel chauffeurs vóór of zelfs óp de boot vaststonden. Maar nu eerst even terug naar Tappernoje en Axelved in Denemarken. In deze plaatsen waren veel collega’s gestrand. Deze chauffeurs mochten nog van geluk spreken, want zowel in Tappernoje als Axelved was er eten en drinken genoeg. Althans, dat hoopte men. Het ging immers maar om een enkele dag, dacht men. Dat het echter zó lang ging duren had niemand verwacht. Vanwege de koude wind die over het land blies, was er besloten om voor de opvang van al die gestrande chauffeurs te zorgen. De jongens die in Tappernoje stonden hadden het geluk dat er door het Deense leger veldbedden werden geplaatst in een soort schoolgebouw. Dat gebouw stond naast het KRO-restaurant, waarin de chauffeurs in eerste instantie hun plek hadden gevonden. Het was er bijna een soort van gezellig met de gure wind die om het restaurant gierde. Zo was de sneeuwstorm voor velen bijna een uitkomst. Het gele Tuborg- en Carlsbergvocht en de Jägermeister vloeiden rijkelijk. Ook de klaverjassers hadden hun plekje aan tafel gevonden. Gezelligheid kende geen tijd. Of toch wel? Want zoveel dagen achter elkaar opgesloten zitten, ging toch wel vervelen. Ook de oud-en-nieuwviering thuis dreigde de mist in te gaan, om nog maar niet te spreken over de portemonnee die steeds platter werd. Al met al keken ze elke dag naar buiten om te zien of de sneeuwploeg al vorderingen had gemaakt. Ook een rondje maken langs de wagen leverde verrassingen op. Zo had Wim Verheij (rip) zijn raam een klein stukje open laten staan. Wat hij na vier dagen aantrof was een hele cabine vol met sneeuw! (Zie foto onder)

Na vijf dagen werd getracht de vrachtwagens weer op te starten. Dat ging niet zonder hulp van derden, want ook het leger moest er met pantsertanks aan te pas komen om de vele gestrande auto’s weer uit de sneeuw te trekken. Voor veel chauffeurs levert de winter van 1978/1979 ook anno 2022 nog altijd voldoende gespreksstof op rond de feestdagen. En dat begrijpen zij die erbij waren maar al te goed …

MARIJKE VAN LEEUWEN

Nederland en ook Westland telt steeds meer vrouwelijke chauffeurs. Gelukkig maar, want de transportsector kan deze meiden die rijden goed gebruiken. Truckers WL is benieuwd naar de drijfveren en belevenissen van onze Westlandse heldinnen en komt in samenwerking met MLService elke editie met een nieuwe aflevering van Meiden die rijden … in WL! Deze keer in the spotlight: Marijke van Leeuwen (35).

MEIDEN DIE RIJDEN IN... Westland

Sinds mei van dit jaar is Marijke van Leeuwen namens ML Service chauffeur bij Japal Trans. In de nachtelijke uren welteverstaan. Dat is – zeker voor een vrouw – opmerkelijk, maar aan de andere kant toch ook wel weer logisch: ‘Ik heb zo’n zestien jaar in de horeca gewerkt, onder meer in Restaurant Het Galjoen in ’s-Gravenzande’, zegt Marijke in de gezellige, min of meer als kroeg ingerichte bedrijfskantine van Japal in Honselersdijk. ‘Ik was dus al gewend om in de avond en nacht te werken. Daarnaast is het ook handig gezien mijn gezinssituatie. Mijn man werkt overdag, dan kan ik de kinderen begeleiden. In de avond is het mijn beurt om aan de slag te gaan. Zo zijn de kinderen altijd in het bijzijn van een van de ouders. Toch belangrijk en fijn voor hen.’

Voetsporen

Marijke is een van de vele horecamedewerkers die door corona de overstap maakte naar een andere sector, in dit geval de transportsector. Sneu voor de horeca, maar transporteurs zijn er maar wat blij mee. Marijke: ‘Ik kwam tijdens de coronaperiode twee jaar thuis te zitten. Tijd genoeg dus om na te denken over mijn toekomst. Ik kwam een berichtje van ML Service op Facebook tegen en dat sprak me aan. Chauffeur worden: hoe meer ik erover nadacht, hoe leuker ik het idee vond. Daarbij kon ik mij de gezellige tijd als klein meisje in de vrachtwagen met mijn oom herinneren. Dat vond ik erg leuk: de avonturen, de vrijheid. Dus ik trok de stoute schoenen aan en meldde mij aan voor een intakegesprek met ML.’

Traject

Marijke heeft voordat ze aan de slag ging bij Japal het gehele traject bij opleider ML Service doorlopen. Dat betekent eerst in drie stappen de theorie behalen, om vervolgens op te gaan voor het praktijkexamen. Zo simpel als het hier staat, is het echter niet. ‘Nee, zeker niet’, beaamt Marijke, ‘je moet echt wel je best doen tijdens het theoriegedeelte. Zo is er bijvoorbeeld het onderdeel techniek. Dat is best moeilijk. Zo leer je onder meer over de assen van een vrachtwagen. Ik had echter de motivatie om te willen slagen, dus dan zorg je dat je echt goed studeert. Na de theorie, kwam het praktijkgedeelte, gevolgd door het rijexamen. Ik slaagde pas na de derde keer. De eerste keer maakte ik een fout, de tweede keer ging het al beter, maar nog niet goed genoeg. Gelukkig reed ik de derde keer wel perfect, volgens de examinator. Daarna meteen aan de slag bij Japal, in het transport van bloemen en planten. Inmiddels doe ik dit zo’n half jaar en ik vind het erg leuk om te doen. Het enige waar ik even aan moest wennen, was de grote verantwoordelijkheid in het verkeer. Je hebt toch iets groots en zwaars onder je en je wilt natuurlijk geen ongelukken veroorzaken. Maar ook die gedachten zijn naar de achtergrond verdwenen, dus ik voel mij nu ontspannen en zelfverzekerd. Daarnaast voel ik mij altijd gesteund door de Japal-planners en mijn mannelijke collega’s. Ze hebben er met hun hulp en begrip alles aan gedaan om mij een goed gevoel over deze overstap te geven. Mensen op straat reageren vooral positief, maar soms ook wel heel verbaasd. Recent viel er zelfs letterlijk een man van zijn fiets toen ik uitstapte, zo onder de indruk was hij van een vrouw op een vrachtwagen, ha ha.’