Synowie w Synu
1
Moralność synowska w Starym Testamencie A.-M. Jerumanis1
II Sobór Watykański, zgodnie z nauką konstytucji Dei verbum, iż duszą teologii jest Pismo Święte (por. KO 24), postulował odnowę teologii moralnej, oczekując „jej umiejętnego wyłożenia, nasyconego w większym stopniu nauką Pisma Świętego” (por. DFK 16). Odnowa biblijna wpłynęła pozytywnie na prezentację teologii moralnej już za sprawą Szkoły w Tybindze. W sposób szczególny badania F. Tillmanna pozwoliły odkryć paradygmat sequela Christi, natomiast J. L’Hour, odwołując się do badań W. Eichrodta i przedstawiając moralność Starego Testamentu jako moralność przymierza, pozwolił odkryć ponownie najważniejszy klucz do zrozumienia starotestamentowej moralności. Ukazał on jej głęboką jedność z moralnością Nowego Testamentu, podkreślając w ten sposób znaczenie personalistycznej struktury dialogowej moralności biblijnej według wzoru wezwanie-odpowiedź. Trzeba jednak stwierdzić, że w okresie posoborowym odniesienie biblijne moralności chrześcijańskiej jakby zginęło w pragnieniu autonomicznego oparcia moralności i z powodu wyłącznie historyczno-krytycznej lektury Pisma Świętego, która zdawała się relatywizować specyficzny charakter norm chrześcijańskich. Ten powrót do biblijnego zakorzenienia moralności stał się dzisiaj możliwy czy to dzięki bardziej wyważonemu i komplementarnemu rozumieniu różnych metod biblijnej egzegezy2, czy też szerszemu pojmowaniu moralności, sięgającemu poza jej wymiar je1 Kapłan diecezji Liège (Belgia). Profesor nadzwyczajny teologii moralnej na Wydziale Teologicznym w Lugano, gdzie jest dyrektorem centrum badawczego Hansa Urs von Balthasara. 2 Por. Papieska Komisja Biblijna, Interpretacja Pisma Świętego w Kościele, Poznań 1994. Por. także rozważania Benedykta XVI, Jezus z Nazaretu, Kraków 2007, ss. 7-11.
27