HÜSEYİN ARICI 1 2 .09.2020 - 10.10.2020
Merhamet Mercy
HÜSEYİN ARICI 12.09.2020 - 10.10.2020 Merhamet - Mercy
Bütün kâinatın yaratıcısı. Bana ve yarattığın dünyana merhamet et. Beni affet.
Merhamet et ve yok et artık doğal kaynaklarını. Bir altın, bir taş ya da biraz fosil için ezilmesin günahsız karıncalar.
Neyin içine düştüm? Neyle mücadelem?
Merhamet et ve utandır beni. Yabanıl hayatı zevk uğruna avlayan kullarından olduğum için… Utandır beni zevkle parçalara ayırıp şovla tükettiğim canlıların için. Onların cansız bedenlerini sergilediğim için…
Merhamet et ve al beni bu insanların yanından ya da beni de onlar gibi “bağışla”! Bağışla ki ben de bunca sorunu görmeyeyim, gören gözlerime rağmen… Ben de onlar gibi duymayayım kötü sözleri, duyan kulaklarıma rağmen…
Merhamet et ve sevmesin beni insanlar. Bozmasınlar ağımı, kendimle kurduğum bağlarımı… Sevdir onlara örümceği. Affet örümcek kafalılığımı, insana olan korkumu, yargılarımı…
Merhamet et ve öldür beni, yarattığım dünyamı canım yanarken izleyenleri, dünyamı eleştirenleri sevindirmeyeyim.
Merhamet et, yaşasın şahmeran. Kucağında ölmüş diğer yarısı… “Canavar” dediği varlıktan daha fazla canavar olan kullarını…
Nereye baksam kederle dolmuş. Gözlerim iyiyi görmüyor artık. Kaldır perdelerimi kurtulayım bu kasvetten.
Merhamet et ve öpsün beni. Ben de bir prens ya da prenses olayım. Tıpkı kendini güzel saymış, üstün görmüş insanlar gibi… Al kamburumu sırtımdan. Ben olmaktan çıkayım ve onlar gibi olayım.
Merhamet et olur olmaz her yere yuva yapan kuşlarına. Her yeri yok et ki bir yuvaya muhtaç olmasın canlıların. Bozulacak hiçbir şey kalmasın artık bu dünyada.
Merhamet et ve aşık et beni de… Kumrular, güvercinler gibi dolanayım sevgilimin boynuna. İnsanlar bizi izlerken doysunlar aşkımızın meyvesine, yarattığımız esere…
Merhamet et ve affet kurumak zorunda olan çiçeklerini, affet onları susuz bırakan yağmurları ve etrafında gezinen örümcekleri…
Merhamet et ve aksın sütüm ayaklarına kadar. Hiçbir inanç helal olmasın bana, yarattığın kullarına… Ne ben ne de kulların bilir, inancın kıymetini. Kıymet bilen bulunmaz bu merhametsiz çağda…
Merhamet et ve hiç et beni… İçim de dışım da bir olsun artık.
Hüseyin Arıcı
Bağışla beni ve bütün sevdiklerimi…
The creator of all universe. Have mercy on me and the world you created. Forgive me. Everywhere I look, I see grief. My eyes don’t see the good. Lift the veil to save me from this gloom. What have I fallen into? What has been my struggle? Have mercy and take me from these people, or “forgive me” like you forgave them! Forgive me so that I don’t see all these problems despite my seeing eyes… So that I don’t see the hurtful words, like they do, despite my hearing ears… Have mercy and kill me so that I won’t give happiness to those who criticize my world and watching me while I have got hurt. Have mercy and let it kiss me. Let me be a prince or princess. Like all those people who see themselves as beautiful and superior… Free me from my hunchback. Let me stop being myself and let me be like them. Have mercy and let me fall in love too… Let me wrap myself around the neck of my lover like doves and pigeons… Let people nourish while they watch the fruit of our love and our product. Have mercy and let my milk leak to your feet… Let no belief be halal to me or your other servants. Neither I
Hüseyin Arıcı
nor your servants could know the value of beliefs. It is not possible to find appreciation in this merciless age… Have mercy and deplete your natural resources. Don’t let innocent ants be crushed for a piece of gold, a rock, or some fossils. Have mercy to embarrass me… For being one of your servants who hunt wildlife for pleasure. Embarrass me for the creatures I delightfully savage and consume it with a big show. For exhibiting their lifeless bodies… Have mercy and don’t let other people love me. Don’t let them disrupt my net, the connection I have with myself… Let them love the spider. Forgive my narrow mind, my fear and judgement towards people… Have mercy and let the shahmaran be alive. With its other half dead on its lap… Forgive your servants who are more monstrous than those they call “monsters”… Have mercy on your birds nest anywhere. Destroy everything so that your creatures no longer need a home. Let the world have nothing to be destroyed. Have mercy and forgive your flowers that are to dry, forgive the rains that let them go without water, and forgive the spiders that walk around them… Have mercy and make me nothing… Let me be one on the inside and out. Forgive me and my beloved ones…
TR
ENG
“Gören ve coşan bir ruhun kendi kendine konuşmasıdır dua.” R. W. Emerson.
İnsan, yaşamı boyunca her gün türlü iyilik ve kötülükle karşı karşıyadır. Karşılaştıklarının bazılarını gerçekten görür ve kalbiyle gördüğü her şey ruhunu coşturur. İşte o zaman kendi kendine türlü şekilde dua eder insan. İyi olduğuna inandığı her şeyden, kötü olanlar için merhamet ister… Kendini izleyenler ve hep yanında olanlar tarafından ihanete uğradığını görür, iyi olanla kendini özdeşleştirir ve bir tabutun içinde sıkışmış bedeni, yarı aydınlık, öyle gerçek ama her an tuzla buz olacakmış gibi, ona ihanet eden gözlere tamamen görünmez olmak, karanlıkta kendiyle kalmak için merhamet diler. Kendi görünmez olsa bile gözleri görmeye devam eder. Bir ağaca, bir hayvana, yeryüzüne hayran olur. Yine de yalnız kalamaz, ki bir ağaçla, bir hayvanla, bir taşla yerin altında bağlı olan köklerini görsün. Onun yerine, ağaçların yerine yapılmış binaların odalarında, etle süslenmiş göz alıcı sofraları görür, yapay çiçek kokularından genzi yanar, altının parlaklığından gözleri kamaşır. Tek ihtiyacı, hayran olduğu yeryüzüyle doğduğu günkü bağını hissetmekken, korktuğu başına gelir ve kendiyle asla bir bağ kurmayı başaramadığı örümcekler kaplayıverir her yanını…
Altın, kan, bir örümcek, bir karınca, bir kuş, bir kurbağa, bir fare, bir çiçek ve insan, hepsi yeryüzünün parçası değil mi oysa, aynı derecede değerli? İşte o zaman anlar insanın yeryüzüyle ve insanın insanla kurduğu ilişki de altına verdiği değer kadar sahte. Kendi pisliğini örtmek üzerine kurulu her şey. Beyaz bir tuvalde iki güzel kumru, sevgiyi, aşkı hissettirir bir an izleyene. Oysa balkona konan kuşlar pislikten başka ne bırakır zihinde? Görünürde herkes birbirini sever de, kimse görmez ilişkilerin kapalı kapılar ardında pürüzlerini. Aynaya bakmaktan korkan insan, prensler prensesler hayal eder. Güzelim bir kurbağaya dokundursa dudaklarını, onu da kendisi gibi yapacağı umuduyla yaşar. Kurbağadan merhamet dileyeceği yerde, elleriyle dokunamadığı kurbağayı kollarının arasına almayı diler. İnsan yuvasını beğendiği her yere inşa eder. Bilmez, bilmek istemez oranın asıl sahipleri, daimi sakinleri kimlerdir. Her şeyi bir yana süpürüp seçtiği o yerde, daha önce hiçbir canlı yaşamamış gibi yaşamak ister. Bir kuşla dahi paylaşamaz gökyüzüyle tek bağlantısı olan balkonunu, bahçesini. Belki de özgürlüğünü kıskanır, tek başına inşa edebildiği yuvasındaki emeğini, yaşadığı
hayatın hafifliğini kıskanır kuşun. Öyle bir an gelir ki, kafese koyduğu kuş gibi hapis olur kendi yuvasında. Zihninde yarattığı özgürlüğüne kavuşmak için merhamet diler yine iyi olduğuna inandığı her şeyden; der ki, doğayı biliyorum artık, ne kadar güçlü, merhamet et, özgür bırak beni. Gün gelip dışarı adımını attığında da yine yetmez ona koca dünya ve her adımda kıra kıra ilerler kuş yuvalarını. İnsan, iyi olduğuna inandığı her şeyin merhametini ister. İnandığı, tanrı yerine koyduğu hiçbir şeyi sömürmekten vazgeçemediği kibriyle... Yuvasında biblolar halinde sergilediği tanrı suretlerinin karşısına oturup, kutsal olduğuna inandığı her şeyi nasıl maddiyata dönüştüreceğini hesaplar. Bazen öyle parlaktır ki nesneler, tanrıların suretlerine ait olduğunu bile bilmeden yuvasının baş köşesinde zenginliğinin bir sembolü olarak tutar onları, ölene kadar… Öleceğini anlayınca da insan, Şahmeran’ın şifasını diler. Sonra kendi acizliğinden utanmadan, şifasına ortak olduğu varlıktan korkar. Acizliğinden kurtulmak, sonsuzluğa ulaşmak için de hayatının son çırpınışlarında, son bir umutla merhametsizce şifa vereni öldürür. Kırılan, kesilen parçaları elinde koca dünya, boynu bükükken bile öyle görkemli, izleyedurur insanın nafile çabasını, merhameti kendinde arayacağı ve bulacağı o günü bekleyerek… Esin Aykanat Avcı Temmuz, 2020
“Prayer is the soliloquy of a beholding and jubilant soul,” R.W. Emerson. Every day of their lives, people encounter all kinds of good and evil. They really see some of these encounters, and everything seen by their hearts exhilarate the soul. Then, people pray to themselves in many ways. They ask, from what they believe to be good, for mercy for the evil ones. They see that they have been betrayed by those following them and beside them. They associate themselves with the good and, as if their bodies stuck in a semi-lit coffin yet so real and fragile as to shatter at any moment. They ask for mercy to be completely invisible to the betraying eyes and to stay by themselves in the dark. Even though they are invisible, their eyes still see. They fall in love with a tree, an animal, the earth. They cannot be alone to see their underground roots with a tree, an animal, a rock. Instead, they see the marvelous tables adorned with meat in the rooms of buildings erected to replace trees, feel their throat sting with the scent of artificial flowers, and have their eyes blinded by the radiance of gold. While all they needed was to feel the connection with the admirable earth as the first day of their birth, their fears have come true and they are surrounded by spiders with which they can never connect. Gold, blood, a spider, an ant, a bird, a frog, a mouse, a flower, and a human – isn’t all a part of the earth, equally valuable?
Only then people understand that the relationship they form with the earth and others is as fake as the worth they attach to gold. Everything’s designed to cover up their dirt. Two doves on a white canvas make the onlooker feel love. However, what do birds perched on a balcony leave but dirt? In appearance, everybody loves each other, but nobody sees the roughness behind the closed doors of relationships. People who are afraid of looking at mirrors imagine princes and princesses. They live with the hope that when their lips touch a ger gorgeous frog, they will turn it into themselves. Instead of asking the frog for mercy, they wish to embrace the frog which they cannot touch with their own hands. People build their home wherever they like. They don’t know or don’t wish to know the real owners, the constant habitants of that place. In that place, where they choose with a preference that overshadows everything else, they wish to live as if no living being has ever lived before. They cannot even bear the thought of sharing their balconies or gardens with a bird which are the only link between them and the sky. Maybe they are envious of the bird’s freedom, its effort in building a nest all by itself, or the lightness of its life. Then comes a moment when people become
imprisoned in their own home much like the bird they put in the cage. Again, they ask what they believe to be good for mercy to achieve the freedom in their minds; they say, I know nature and how potent it is, have mercy, and set me free. When they take a step outside, they still don’t find the enormous world to be enough and proceed by destroying bird’s nests one by one. People ask for the mercy of everything they believe to be good. All with the hubris of exploiting everything they believe in and regard as godlike. Sitting in front of the forms of god they exhibit as trinkets at home, they calculate how to turn everything into materiality which they believe to be sacred. Sometimes, objects are so shiny that they keep them as a symbol of their richness in the seat of honor at their homes, without knowing that they are a form of gods, until the day they die… When people realize they’re going to die, they ask for Shahmaran’s healing. Then, without any shame about their helplessness, they become afraid of the creature in whose healing they partake. In the final flutters of their lives to liberate themselves from helplessness and to reach eternity, they mercilessly kill the healer with last hope. Holding its broken, cut-off pieces, the great world –still in a marvelous destitution– watches the futile attempts of humanity, waiting for the day when people will look for and find mercy in the world itself. Esin Aykanat Avcı July 2020
Merhamet Et ve Yok Et Artık Doğal Kaynaklarını I Have Mercy and Deplete All Your Natural Resources I Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, yaprak varak, tutkal, vernik, diptik Oil painting and acrylic, gold leaf, glue, varnish on polimeric clay, diptych 60 x 70 cm (38 x 20 cm, 60 x 30 cm), 2020
Merhamet Et ve Affet Kurumak Zorunda Olan Çiçeklerini II Have Mercy and Forgive Your Flowers that Are to Dry II Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, vernik Oil painting and acrylic on polimeric clay, varnish 81 x 66 cm, 2020
Merhamet Et ve Affet Kurumak Zorunda Olan Çiçeklerini I Have Mercy and Forgive Your Flowers that Are to Dry I Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, vernik Oil painting and acrylic on polimeric clay, varnish 23 x 18 cm, 2020
Merhamet Et ve Sevmesin Beni İnsanlar II Have Mercy and Do not Let Other People Love Me II Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, yaprak varak, vernik Oil painting and acrylic, gold leaf, varnish on polimeric clay 21 x 15 cm, 2020
Merhamet Et ve Sevmesin Beni İnsanlar I Have Mercy and Do not Let Other People Love Me I Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, yaprak varak, vernik Oil painting and acrylic, gold leaf, varnish on polimeric clay 21 x 15 cm, 2020
Merhamet Et ve Sevmesin Beni İnsanlar III Have Mercy and Do not Let Other People Love Me III Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, pamuk, polyester Oil painting and acrylic on polimeric clay, cotton, polyester 12 x 9 cm, 2020
Merhamet Et ve Öldür Beni I Have Mercy and Kill Me I Tuval üzerine yağlı boya, polimerkil üzerine yağlı boya ve akrilik Oil painting on canvas, oil painting and acyrlic on polimeric clay 70 x 200 x 10 cm, 2020
Merhamet Et ve Affet Kurumak Zorunda Olan Çiçeklerini IV Have Mercy and Forgive Your Flowers that Are to Dry IV Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, vernik Oil painting and acrylic on polimeric clay, varnish 57 x 47 cm, 2020
Merhamet Et ve Affet Kurumak Zorunda Olan Çiçeklerini III Have Mercy and Forgive Your Flowers that Are to Dry III Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, vernik Oil painting and acrylic on polimeric clay, varnish 47 x 37 cm, 2020
Merhamet Et ve Utandır Beni I Have Mercy to Embarrass Me I Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, ip, altıgen çerçeve, varak Oil painting and acrylic on polimeric clay, rope, six edged frame, varnish 40 x 23 cm, 2020
Merhamet Et ve Aksın Sütüm Ayaklarına Kadar Have Mercy and Let My Milk Leak to Your Feet Polyester üzerine akrilik, yaprak varak Acrylic on polyester and gold leaf 22 x 22 x 30 cm, 2020
Merhamet Et Olur Olmaz Her Yere Yuva Yapan Kuşlarına I Have Mercy on Your Birds Nest Anywhere I Tuval üzerine yağlı boya, seramik, kırmızı kil elle şekillendirme Oil painting and hand shaped ceramic and red clay on canvas 134 x 64 x 40 cm, 2020
Merhamet Et ve Aşık Et Beni de Have Mercy and Let Me Fall in Love Too Polimerkil üzerine akrilik ve yağlı boya, tuval üzerine yağlı boya, vernik Oil painting and acrylic on polimeric clay, oil on canvas, varnish 90 x 65 x 20 cm, 2020
Yayınlayan /Published by x-ist Kemankeş Karamustafa Paşa Mah. Mumhane Cd., No: 50, K:2 34425 Beyoğlu, İstanbul T +90 212 291 77 84 F +90 212 343 69 35 E info@artxist.com W www.artxist.com Koordinasyon / Coordination Tomris Melis Golar, Büşra Soydemir Grafik Tasarım / Graphic Design Elif Lütfiye Çakır Metin / Text Esin Aykanat Avcı Fotoğraf / Photography Umut Sur Renk Ayrımı, Baskı ve Cilt / Color Seperation and Printing Mart Matbaa Sistemleri San. ve Tic. A. Ş. Mart Plaza, Merkez Mh. Tatlıpınar Sk. No:13 Nurtepe, Kağıthane, İstanbul T +90 212 321 23 00 F +90 212 295 11 07 W www.martmatbaa.com.tr Bu katalog, 12.09.2020-10.10.2020 tarihleri arasında Hüseyin Arıcı’nın x-ist tarafından düzenlenen “Merhamet” adlı sergisi nedeniyle 750 adet basılmıştır. Yapıt boyutları cm birimindedir. This catalogue, of which 750 were printed, has been prepared by x-ist on this occasion of Hüseyin Arıcı’s exhibition “Mercy” shown between September 12th 2020 – 10th October 2020. Dimensions are in cm.
MER HAMET - MERCY 1 2.09.2020 - 10.10.2020