TAYFUN GÜLNAR
CHROMOPHOBIA
CHROMOPHOBIA 27.12.2017 - 27.01.2018
Sonsuz Devir Serisi - Sonsuz Devir IV Eternal Cycle Series - Eternal Cycle IV Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas 14x146 (100x124; 114x146) 2016
CHROMOPHOBIA ÜZERİNE ÜÇ FRAGMAN İlker Cihan Biner
“Ayağa kalktı; Görmek istiyoruz hepimizDoğanları, yok olanları ve ölümden mahrum kalanları” Osip Mandelstam / Nerede bu zincire vurulmuş prangalanmış feryat? 0. Prolog “Chromophobia” sergisi tıpkı Rönesans tiyatrosunu andırır biçimde belirli olay tiplerini içeren eserlerden oluşuyor. Sanki sergi mekânına bir sahne kurulmuş ve biz bu düzlemde karmaşık eylemlerle birlikte gelişen olgular serisine bakıyoruz. O halde eserlere hakim olan karanlık hareketliliğe dair şu soruyu sorabiliriz: Tayfun Gülnar’ın tuvallerinde neler oluyor? 1. Drama Drama, Yunancada etimolojik olarak “yapmak” düşüncesiyle ilişkili olsa da aynı zamanda sahnede ya da tuvalde bir şeyleri ortaya koyar. Bu bağlamda Tayfun Gülnar’ın resimsel deneyimlerine bakarak neleri yüzeye çıkardığı ya da görünür kıldığına bakmamız gerekiyor. Klasik resim sanatında olan biten her neyse eserin konusudur ve temaların mutlaka bir hikâyesi vardır. Fakat Gülnar’ın çalışmalarında konu yalnızca kavram olarak ortaya çıkıyor. İçinde yaşadığımız ve yer, söz alıp özneleştiğimiz düzenlemeler çağına ilişkin sorgulamalar serisi olarak ortaya çıkan “Chromophobia” sergisi düzene entegre edici, homojenleştirici disiplin mekanizmalarını resmediyor. Böylelikle sanatçının hem tuvallere bakan hem de onların içinde olup seyirciyi çağıran bir konuma geldiğini görüyoruz. Dramanın tüm yükü onun sırtındayken izleyici artık eseri tüketmek için değil, oradaki konuya dahil olma potansiyelini taşıyor. 2. Analoji “İktidar neye karşılık gelir?” sorusundan çok “iktidar nasıl pratik edilir?” suali gözetleme, disiplin düzenlemelerini daha rahat görmemizi sağlar.
“Chromophobia” böyle bir bağlamda tahakkümün mikrofiziğini ortaya koymaya çalışıyor. “İstila Serisi”, “Sonsuz Devir Serisi”, “Yıkım Serisi”, “Fragmanlar” adlı eserler dizisinin içsel organizasyonları neo-liberal şiddetin topolojisini ortaya çıkarırken, Gülnar bu eleştirileri kendine has bir estetik analoji oluşturarak yapıyor. “Sonsuz Devir Serisi” toplumsal uzamda uygulanan kurban ritüellerini işlerken, “İstila Serisi” medeniyetin doğayı tahakküm altına alma hallerini betimliyor. “Yıkım serisi” diğer çalışmalarla ilişkili olarak kent yaşamının hapishanelere çevrilmesi ve bedenlerin biyopolitik denetimlere tabi kılınmasına odaklanıyor. Eserlerde oluşturulmuş tüm desenlerin ışığı sanatçının el yordamıyla ortaya çıkıyor. Estetik analoji ne önceden kodlanmıştır ne de benzerliklerden oluşur. Daha çok desenleri, renkleri dil düzeyine çıkartıp mümkün seviyede eseri ses, ritim ya da çeşitli linguistik göstergeler haline getirir. Sanatçının eserlerinde el yordamıyla oluşturduğu desenleri ve çalışmalarındaki renk ağırlığının az olması bizlere analojisine dair bir şeyler söylüyor. Zira eserler çığlık düzeyinde bir dile dönüşüyor. Egemenin şiddeti gerek insan gerekse de hayvan bedenlerini yiyen dev makine olarak resmediliyor. Çığlığa dönüşen resimler var olan optik organizasyonu parçalayarak bizlere dayatılan “mutlu hayatlar” masalını yırtıyor. 3. Epilog Hiçbir şey anında belirgin veya okunabilir değildir ama asla sır diye bir şey yoktur. Tayfun Gülnar’ın egemen olan görünürlükleri parçalayıp, kırıp ve içlerinde her ne varsa yüzeye çıkarttığını söyleyebiliriz. “Yıkım Serisi” adındaki dizilerde figürlerin idealar uğruna birbiriyle iktidar çatışmasına giriştiği yada bedenin hapsedilmişliğini görürüz. Bu açıdan sanatçı daha çok dünyanın içine girdiği karanlığı çözünür hallere getirme çabasına girişiyor. Öyleyse “Chromophobia” sergisinde sanatçının bakışının ışığı uygarlığı lanetliyor ve onu askıya alma uğruna tüm pisliklerini ifşa etmekten geri durmuyor. Her çağ yalnızca söyleyebileceklerini söylerken Tayfun Gülnar tarihin okunu yerden alıp daha da ileriye atabilmek için mücadele ediyor. Kaotik dünyanın karanlık imgeleri diyebileceğimiz seriler bütünü canavarın gözünün içine bakarak boğucu dünyaya başkaldırma niteliği taşıyor.
Sonsuz Devir Serisi - Sonsuz Devir V Eternal Cycle Series - Eternal Cycle V
Tuval üzerine yağlıboya, triptik Oil on canvas, triptych
170x340 (170x85; 170x170; 170x85) 2016
THREE FRAGMENTS ON CHROMOPHOBIA İlker Cihan Biner
“He stood up; We want to see allThose who are born, who fade away and who are devoid of death” Osip Mandelstam / Where is this enchained and shackled outcry? 0. Prologue The exhibition “Chromophobia” consists of works embodying certain kinds of scenes exactly resembling Renaissance theatre. It is as if there is a stage set up in the exhibition venue and we are looking at the series of phenomena developing through complicated acts on this plane. In that case, we can ask the following question regarding the dark dynamism prevailing in the works: What is happening on Tayfun Gülnar s canvas? 1. Drama Although drama is etimologically related to the idea of “doing” in Greek, it also manifests some things on the stage or on the canvas. In this context, by looking at Tayfun Gülnar s pictorial experiments we should look at what he brings to surface or renders visible. Whatever happens in the art of classical painting is the subject matter of the work and the themes definitely have a story. But in Gülnar s works, the subject matter is only manifested as a concept. The exhibition “Chromophobia”, which emerges as a series of inquiries regarding the age of regulations where we live in and take part and have a voice, depicts homogenizing disciplinary mechanisms integrating one into the system. In this way, we see that the artist reaches a position where he both looks at the canvas and calls out to the audience from inside of it. While the whole load of drama is on its shoulders, the audience has now the potential of being involved in the subject matter there instead of consuming the work. 2. Analogy The question “how does one practice power?” rather than the question “what does power correspond to?” makes us see more easily the regulations of surveillance and discipline “Chromophia” tries to manifest the microphysics of domination in such a context. While the internal organizations of the series of works Invasion Series , Eternal Cycle Series , Demolish Series and Fragments
reveal the topology of neoliberal violence, Gülnar makes these criticisms by creating an aesthetic analogy specific to himself. While the “Eternal Cycle Series” deals with the sacrifice rituals practiced in the social extent, the “Invasion Series” depicts civilization’s domination over nature. In relation to the other works, the “Demolish Series” focuses on the fact that urban life has become a prison and bodies are subject to biopolitical control. The light of all the drawings created in the works emerges through the handicraft of the artist. Aesthetic analogy is neither codified neither consists of similarities. It rather brings drawings and colours to the level of language and turns a possible amount of works into sound, rhythm or various linguistic signs. The drawings that the artist creates by handicraft and the limited weight of colours in his works tell us some things about his analogy, since the works turn into a language at the level of a scream. The violence of the hegemon is depicted as a giant machine eating both human and animal bodies. The paintings turning into a scream fragment the existing optical organization and rip up the tale of “happy lives” imposed upon us. 3. Epilogue Nothing is immediately explicit or readable but there is never such thing as a secret. We can say that Tayfun Gülnar fragments the dominant visibilities, breaks them and brings to surface whatever there is inside of them. In the “Invasion Series” we see the figures in power conflict with each other for the sake of ideas or we see the confinement of the body. In this respect, the artist rather attempts to dissolve the darkness that the world has entered into. Thus, in the exhibition “Chromophobia”, the light of the artist’s gaze curses civilization and does not refrain from exposing all the filth for the sake of its suspension. While each era only speaks of what it can speak of, Tayfun Gülnar struggles for picking up the arrow of history and throwing it further forward. The whole of the series, which we might call as the dark images of the chaotic world, is looking inside the eye of the monster and rising against the suffocating world.
İstila Serisi - İstila I Invasion Series - Invasion I Ahşap panel üzerine yağlıboya, triptik Oil on wood panel, triptych 99x130 (81x28; 99x72; 81x28) 2016
İstila Serisi - İstila VI Invasion Series - Invasion VI
Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas
165x155 2017
İstila Serisi - İstila IV Invasion Series - Invasion IV Tuval üzerine yağlıboya, asamblaj Oil on canvas, assemblage 168x168x15 (tuvaller | canvases: 134x37.5; 150x100) 2016
Fragmanlar IX Kağıt üzerine guaj / Ø3 201
Fragmanlar VI - Fragments VI Kağıt üzerine guaj / Gouache on paper Ø 20 2017 Fragmanlar VII - Fragments VII Kağıt üzerine guaj / Gouache on paper Ø 18 2017
Fragmanlar VIII Kağıt üzerine guaj / 13x 20
- Fragments IX / Gouache on paper 30 017
- Fragments VIII / Gouache on paper x27 017
Fragmanlar V - Fragments V Kağıt üzerine guaj / Gouache on paper Ø 18 2017 Fragmanlar X - Fragments X Kağıt üzerine guaj / Gouache on paper Ø 18 2017
Yıkım Serisi - Ne Tatlı Bir Son! Demolish Series - What a Sweet End! Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas 60x180 (60x90; 60x90) 2016
Yıkım Serisi - Ne Tatlı Bir Son! What a Sweet End! Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas 60x180 (60 x90; 60x90) 2016
Yıkım Serisi - Yıkmak III Demolish Series - Demolish III Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas 50x69 2017
Şehir, Labirent, Mezar City, Labyrinth, Cemetery
Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas
100x100 2017
ERİNÇ SEYMEN: Tayfun, senin resimlerinle ilgili bana ilk çarpıcı gelen unsur, katlanmak zorunda kaldığımız toplumsal adaletsizliği aslında hep beraber inşa ettiğimize dair vurguydu. Resimlerin, en çaresiz kurbanları dahi sanık koltuğuna çağırıyor sanki. Bu açıdan suç kavramını kişisel ölçekte değil de, toplumsal ölçekte incelemeye yatkın olduğun söylenebilir mi? TAYFUN GÜLNAR: Bahsettiğin vurguyu saptama konusunda sana katılıyorum. Kimseyi korumuyorum. Olmakta gecikmemiş her bir acının sorumlularıyız. Bugün iyi ve doğru olduğunu varsaydığımız dogmalar ya da ahlaki kurallarımız aynı gün başka bir toplumda uzak ve tersine karşılanabilir. İnsanlık tarihi inandıkları uğruna kendi alanına sahip çıkarken ötekinin varlığını anlamlandırdığı yaşam biçiminin üzerine ayak basıp et kemik çiğneyenlerle dolu. Adaletsizliğine göz yumduğumuz ya da sindirilmişliğimizin pençesindeki her bir sessiz dakikamızın sorumlularıyız. ES: Resimlerinin bütününden çıkan şöyle bir sonuç var gibi: Medeniyetin sızdığı her yer güvenli olmaktan çıkmıştır. Kişiler arası ilişkilerdeki güven sorunu ise, birkaç ufak örnek dışında, henüz resminin ilgi alanına girmiş gibi görünmüyor; resminin ilgi odağında şimdilik kitlesel/kurumsal yıkımların neden olduğu güvensizlik var. Kişiler arası güvensizliği toplumsal güvensizlikten ayırıyor musun? TG: Güvensizliğimden çıkan şey bir kıvılcım. Medeniyetin İstanbul’unu ele alayım. Burada yaşayıp burada üretiyorum. Sokağı izliyorum. İstanbul gibi büyük bir şehirde ilk gözüme çarpan acı gerçek sınıfsal farklılıklar ve ayrımcılık oluyor. Ve ülkede her kesimin mahallesi, ideolojik farklılıkların keskin bir ayrımla yarıldığı bölgecilik var, kendinden olmayanı ayıran bir düşünüş bu. Bu toplumsal çöküşü, hepimizin içinde bir yerlerde herhangi bir geçmiş zamanda ötelenmiş çocuklar gerçekleştiriyor. Adaletsiz yargılardan tutun da şeffaflığı şaibeli sözlerin yalan kulelerinden dökülen kandırmalarına, tümü o toplumu uçsuz karanlığa itiyor. Eternal Cycle serisinde sınıfsal ayrımlar gözetmeksizin bir arada bulunan bir kitleyi Eternal Cycle V’de ele almaya gayret ettim... Kitlesel/ kurumsal yıkım, kişiler arası nedenlerden doğarak kitlelere güvensizlik aşılıyor. Bulaşıcı bir hastalık derecesinde yayılarak, düşüncelerimizi istila edip, şüphelerle bizi uyutuyor. Bunu biraz genişletecek olursam, toplumsal güvensizliğimizin her defasında iktidarı, toplumu korkuyla sindiren güç sahipleri elde tutuyor. ES: Resimlerinle ilk karşılaşmamdan bu yana titizlikle üstünde çalıştığın toplumsal manzaralarla Cioran’ın topluma duyduğu büyük öfke arasında bir akrabalık olduğunu düşünüyorum. Öte yandan, Cioran’dan farklı olarak senin resimlerine, kara
mizaha ya da kısa ve acı bir kahkahaya dahi geçit vermeyen bir katılık hakim. Bu tavizsiz ciddiyetin izleyicinin sabrını zorlayabileceğinden endişe duyduğun oluyor mu? TG: Şimdilik tebessüme yer veremiyorum. Tanık olduğum düzen beni tatminsizlik eşiğinden mutsuzluk basamağına çıkarmaya gayret eder nitelikte. Ancak her şeye rağmen rengi çok sınırlı bir şekilde resmime yedirmeyi düşünüyorum. Bir gözlemci gibi geçmişin yıkıntısını öğrenmiş, pırıltılı hayalleri gerçekleştirilememiş düzeni geleceğin acılarına bağlayan kıyamet habercisi gibi. Umutsuzluktan ziyade, beceremediğimiz mükemmelliğin boynumuzu büken ağırlığını selamlamak gibi. Resimlerimin bu denli katı ve izleyene bir umut verme amacından yoksun bir biçimde karanlık habercisi olmaları bunca şeyi hiç mi hiç istemeyişimden ileri gelir. Televizyon programlarının şatafatlı saçmalığı, her canlı bomba eyleminde, hepimizin kaderini etkileyen olaylarda, her şeyin kontrolleri altında olduğunu ileri sürenlerin gölgesinde yaşamaktayız. Elbette ki bunlardan beklentim günlerimin anlamını parlatacak ya da bana yaşamın gücünü bağışlayacak bir kurtarıcılık değil. Bu karanlığın altını çizmemin sebebi geleceğe tedirgin yürüdüğümüzü bilmemiz gerektiğidir. ES: Figürlerinin cinsiyeti var mı? Şöyle de sorabilirim: Ataerkinin, birçok toplumsal şiddet biçimini önceleyen en eski şiddet biçimlerinden biri olduğunu düşünürsek, resimlerin, şiddet tarihini ağırlıklı olarak ataerkil şiddetin tarihi olarak mı ele alıyor? TG: Figürlerimin cinsiyeti şiddet bedeni. Şiddeti erkeklerde gördüm. Kendimde gördüm. Çocukken televizyonda erkekler kadınları öldürüyorlardı, halen. Erkek savaşçılar erkek savaşçılarla savaşıyorlardı. Erkek komutanlar savaşlar yönetti. 15 yıldır bir erkek, erkeksi söylemlerle her gün erkekçe konuşup duruyor. Erkekler gücün kudretin bedenleşmiş haliymişçesine ortalıkta kol geziyor, yapıp yıkmaya geçmişteki gibi devam ediyor. Şiddetin tarihini erkek şiddetine bağlamam yanlış sayılmaz. Gücü elinde topladıkça güçsüze dair kurallar belirlemekte her zamanki gibi başarılı, aksi olanın cezalandırılmasında başı çekmekte. Genellikle resimlerimde erkeğin güç temsili yıkım makinesini çağrıştıran kaslı gövdelerinin püskürttüğü ateşi görürsünüz. İşte yıkımın habercisi düşüncesizce kasıp kavuran bir ölüm makinesi doğurmuştur insanlık. Baskın çıkma hırsıyla kavrulan bu bedenler daha zayıf olanı her zaman ezmek üzere programlanmış bir zincirin dişlileridir. ES: Lucian Freud, izleyicinin renklere atfettiği anlamlardan uzak durmak için geniş bir renk paletinden kaçındığını söylüyordu. Senin renk paletin de hayli kısıtlı. Bu tercihin Freud’unkine
benzer bir nedenden mi yoksa başka bir nedenden mi kaynaklanıyor? TG: Benimki Freud’unkinden çok daha fazla kısıtlı. Hayatımdaki renklerin azalması bir şekilde resme de dahil. Desen geçmişimin resmimin üzerinde ağırlığını hissettirdiğini fark ediyorum. Olabildiğince detaya inmeye gayret ediyorum. Sabır ve konsantrasyonumu sağlama konusunda, kendimi resme adamama yardımcı olan şey süreci uzatmak. Ve bu yarattığım ortamlara gelecek olursam, atmosferi oksijenden yoksunlaşmış fakir bir coğrafya söz konusu. İnsanlığın dünya tarihinde rol oynadığı kısacık bir periyotta neler yapabildiğine dair... Tüketme çılgınlığıyla verimsizleştirdiği toprakların belki bir kıyamet gününü haber verdiğinden bahsedebilirim. ES: Kimi resimlerinde ortaya çıkan avcı sürüngen motifi ve son derece şiddetli çatışmaları öyküleyen türler arasılık şunu sormayı zorunlu kılıyor: İnsan dışında kalan hayvan türlerine yüklediğin iyicil ve kötücül anlamlar var mı? İnsana özgü örgütlü kötülüğü insan dışındaki türlere atfetmenin türcü bir yaklaşım olduğu göz önünde bulundurulursa, senin resimlerinde de benzer bir türcülük olduğu iddiasıyla karşılaşsan nasıl yanıt verirdin? TG: Resimlerimde genel anlamda iyimserlik örneği sergileyen bir şey yok diyebilirim. Türcü bir yaklaşımdan ziyade bu şiddetli çatışmalar doğada karşılaşacağımız türden. İyicil görünen en zavallı yaratık dahi daha zayıf olanın bedeninde acılı bir son yaratabilecek savunma/saldırı potansiyeliyle kodlanmış bir organizmadır. Aynı zamanda sürüngenlerin çok eski akrabaları kuşların özelliklerine de sahip olduklarını görürüz resimlerimde. Yerçekimine meydan okuyabilirler. Bu noktada hep yerçekimini düşünürüm. Sürüngenler uçamayacakları gerçeğiyle zihnimizde var olsalar da gücünün doruğuna ulaşıp uçmayı ne kadar başarabileceklerdir? Yerçekimi, bir geri dönüşü, diplerde saklananların ayaklarımızın altında ezdiklerimizin geri dönüşünü barındırıyor, korkuyu da. Hep birlikte üstesinden geleceğimiz imkansızlığa duyduğum nefrete karşı bir büyü, bir arzu bu belki de. Kurallardan zincirlerden kopmuş bir düşünüşün büyüsü. ES: Uzun yıllardır İstanbul’un en eski ve en muhafazakar semtlerinden birinin göbeğinde yaşıyor ve çalışıyorsun. Semt sakinlerinin şehrin tarihiyle, özellikle 1453 öncesiyle nasıl bir ilişki kurduğunu gözlemledin? TG: Yan bahçede bir komşumun kırık bir devşirme Roma sütunun üzerinde mangal yaptığına tanık olmuştum. Şehrin kültürel tarihini düşündüğümde koca bir boşlukta kalıveriyorum. Doğan Kuban “Kentin sadece 2000 hektarı 550.000 hektar içinde (yani 225’te biri) tarihi bazı kalıntılar içeriyor. Bir de her gün bozulan eşsiz bir doğal yapısı var.’’ diyor...
Bu söyleşi XOXO The Mag’in Mart 2017 tarihli 70. Sayısında yer almıştır.
Sonsuz Devir Eternal Cycle
Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas
100x100 2017
Demolish Series - Chromophobic Sample Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas 70x90 2016
Demolish Series / Chromophobic History Tuval üzerine yağlıboya Oil on canvas 60x120 (30x30; 30x30; 60x60; 30x30; 30x30) 2017
ERİNÇ SEYMEN: Tayfun, what strikes me at first in your paintings was the emphasis on the fact that we actually build the social injustice all together. It seems that your paintings put on trial even the most helpless victims. In this respect, can we say that you’re inclined to analyze the concept of crime on a social scale rather than on a personal scale? TAYFUN GÜLNAR: I agree with you in discerning the emphasis that you mentioned. I don’t protect anyone. We are responsible for each suffering that was not delayed to happen. The dogmas or moral rules that we assume to be good and right today might be considered as unlikely and disagreeable in another society. The history of mankind is full of those who protect their own domain for the sake of what they believe in but at the same time step on the way of life that others make sense of, as if they were chewing meat and bones. We are responsible for each silent minute in which we overlook injustice or we are in the grip of our intimidation. ES: It seems that one comes to the following conclusion from the whole of your paintings: Any place penetrated by civilization is not secure anymore. As for the issue of trust in interpersonal relationships, it doesn’t seem to be part of the area of interest in your painting except for a few examples; the focus of interest in your painting is presently the insecurity caused by mass/corporate destruction. Do you separate interpersonal distrust from social insecurity? TG: What comes out of my insecurity is a spark. Let’s take the civilization’s Istanbul. I live and produce here. I observe the street. In a city like Istanbul, the first harsh reality that catches my eye consists of real class differences and discrimination. And in our country, every segment of society has its own neighbourhood; there’s territoriality where ideological differences are split with a sharp division; this is a mentality discriminating against those who are different than you. This societal collapse is realized by children who have been marginalized somewhere inside all of us in any past time. From unjust judgements to deceptions falling from the false towers of words with questionable transparency, all of these lead the whole society to immense darkness. In the Eternal Cycle series, I tried to deal with a crowd that is together without any class differences in the Eternal Cycle V... Arising from interpersonal reasons, mass/corporate destruction instils insecurity to masses. It spreads like a contagious disease, invades our thoughts and deceives us with doubts. If I were to say it more broadly, our social insecurity each time allows the groups who suppress the society through fear to seize power. ES: Since I first came across your paintings, I have been thinking that there’s a kinship between the social landscapes on which you’re working meticulously and Cioran’s fury against the society. On the other hand, differently from Cioran, there’s a rigidity prevailing in your paintings not allowing for
black humour or a short and bitter laugh. Do you ever worry that this uncompromising seriousness might try the audience’s patience? TG: I can’t allow for a smile for the moment. The system that I’m witnessing tries hard to take me from the threshold of dissatisfaction to the stage of unhappiness. However, in spite of everthing, I consider including the color in a very limited way in my painting. Like an observer, a prophet of doom who has learned about the ruins of the past, relating bright dreams and an unrealized system to the sufferings of the future. Rather than hopelessness, it’s a salutation to the heaviness of failed perfection that weighs on us. That my paintings are rigid to that extent and that they are harbingers of darkness without any aim of giving any hope to the spectator arises from the fact that I don’t want any of these at all. We live under the shadow of the pompous absurdity of television programs, of each suicide bombing act, of events effecting our fate, of those who claim that everything is under their control. Of course, I don’t expect any saviour coming out all of these to brighten the meaning of my days and endow me with the force of life. The reason that I underline this darkness is the fact that we have to know that we are walking towards the future in an anxious way. ES: Do your figures have gender? I can also ask as follows: If we consider patriarchy as one of the oldest forms of violence preceding many forms of social violence, do your paintings mainly deal with the history of violence as the history of patriarchal violence? TG: The gender of my figures is the body of violence. I saw violence in men. I saw it in myself. When I was a child, men on television used to kill women, and still. Male warriors were fighting with male warriors. Male commandants conducted wars. Everyday for 15 years, a man is talking on with a masculine discourse. Men walk around as embodied states of power and potency and continue to vandalize as in the past. I wouldn’t be wrong to relate the history of violence to male violence. As always, when holding the power they are successful in determining the rules concerning the weak ones and take the lead in punishing those who behave otherwise. Usually, you see in my paintings the fire sprayed by men’s muscular bodies as a representation of power reminding of a machine of destruction. Mankind has born a machine of death that inconsiderately terrorizes in the form of a harbinger of destruction. These bodies burning with the greed of domination are the gears of a chain programmed to suppress the weaker ones all the time. ES: Lucian Freud was saying that he was avoiding a broad colour palette in order to stay away from the meanings attributed to the colours by the audience. Your colour palette is also quite restricted. Does your preference have a similar reason as Freud’s or does it have another reason?
TG: Mine is much more restricted than Freud’s. The decrease of colours in my life is somehow also included in the painting. I realize that my past in drawing makes its presence felt on my painting. I’m trying to go into detail as much as possible. What provides me patience and concentration and helps me to dedicate myself to painting is to prolong the process. And as for the environment that I create, it’s a poor geography, its atmosphere deprived of oxygen. It concerns what mankind can do within a very short period in which it plays a role in the world’s history… I can tell that the soils impoverished due to the consumption frenzy maybe foretell the judgement day. ES: The hunter reptilian motif and the interspecific way of narrating extremely violent conflicts in some of your paintings require to ask the following: Are there any benevolent or malevolent meanings that you attribute to the animal species other than the human being? Considering that it’s a speciesist approach to attribute the organized evil specific to mankind to the species other than the human being, how would you reply if you’d be confronted with the claim that your paintings include a similar speciesism? TG: I can say that generally there’s nothing which displays an example of optimism in my paintings. Rather than a speciesist approach, these violent conflicts are of the kind that we might encounter in nature. Even the most miserable, benevolent-looking creature is an organism encoded with the potential of defence/attack that might cause a painful end in the body of the weaker one. At the same time, we see in my paintings that the reptiles have also the characteristics of birds, their ancient relatives. They can challenge the gravity. At this point I always think about the gravity. Although the reptiles exist in our minds with the reality that they cannot fly, up to which point will they be able to succeed in reaching the peak of their power and fly? Gravity contains in itself a return, the return of those who hide at the bottom, whom we tread under foot, and the fear as well. This is perhaps a spell and a desire against the hate that I feel for the impossibility of our future which we will overcome all together. A spell of a mentality that has broken free from rules and chains. ES: For many years, you have been living and working in the middle of one of Istanbul’s oldest and most conservative neighbourhoods. What is your observation on the relationship that the residents of the neighbourhood establish with the city’s history, especially with the period before 1453? TG: I had witnessed that one of my neighbours was having barbecue on a broken Roman column gathered from somewhere in the side yard. I feel very empty when considering the city’s cultural history. Doğan Kuban says that “only 2000 hectares out of 550,000 hectares (namely, one 225th) contain some historical remains. Moreoever, it has a unique natural structure which is being destroyed everyday…”
This interview is published in 70th edition of XOXO The Mag in March 2017
Yayınlayan / Published by Artı Sanat Üretim Hizmetleri Ltd.Şti Abdi İpekçi Caddesi, Kaşıkçıoğlu Apt, No: 42/2 Nişantaşı, İstanbul, Türkiye T +90 212 291 77 84 F +90 212 343 69 35 E info@ artxist.com W www.artxist.com Koordinasyon / Coordination Doğa Okay Grafik Tasarım / Graphic Design Yıldırım Çakmakcıoğlu Metin / Text İlker Cihan Biner, Erinç Seymen Çeviri / Translation Güher Gürmen Fotoğraf / Photograph Mesut Güvenli Renk Ayrımı, Baskı ve Cilt / Color Seperation and Printing Mart Matbaa Sistemleri San. ve Tic. A. Ş. Mart Plaza, Merkez Mh. Tatlıpınar Sk. No:13 Nurtepe, Kağıthane, İstanbul T +90 212 321 23 00 F +90 212 295 11 07 W www.martmatbaa.com.tr Bu katalog, 27 Aralık 2017 - 27 Ocak 2018 tarihleri arasında Tayfun Gülnar’ın x-ist tarafından düzenlenen “CHROMOPHOBIA” adlı sergisi nedeniyle 500 adet basılmıştır. Yapıt boyutları cm birimindedir. This catalogue, of which 500 were printed, has been prepared by x-ist on the occasion of Tayfun Gülnar’s exhibition ‘‘CHROMOPHOBIA’’ shown between December 27th 2017 - January 27th 2018. Dimensions are in cm.