ALUMNADO DE 5º B DO C.E.I.P. AGRO DO MUÍÑO
INDICE: Introdución Que e como e o cacao? Planta do cacao Recollida Elaboración Receita Lenda
INTRODUCCIÓN: Na clase de 5º B tiñamos que facer un traballo sobre un alimento elaborado. Nós vamos a facelo sobre o cacao en po. Nas seguintes páxinas redactaremos a información que encontramos. Esperamos que vos guste.
A PLANTA DO CACAO: O nome científico desta planta tamén chamada cacaotero é
Theobroma cacao L. O nome de Theobroma significa en grego alimento dos deuses e cacao deriva do nahúa, cacáhua. É unha árbore de folla perenne, da familia Malvaceae. Os grans conteñen moitas sustancias importantes coma a anandamida ou a arginina, aparte das proteínas e da auga.
O cocemento das semillas e follas úsase para tratar o asma, a debilidad, a diarrea...O aceite utilízase contra queimaduras, labio raxado, dolor de muelas, afecciones dérnicas, fatiga, malaria e reumatismo. Pode provocar migrañas ou xaquecas e molestias gastrointestinales.
Que é o chocolate? O chocolate (náhuat xocolatl) é o alimento que se obtén mesturando azucre con dous produtos derivados da manipulación das sementes do cacao: unha materia sólida (a pasta de cacao) e unha materia graxa (a manteiga de cacao). A partir desta combinación básica, elabóranse os distintos tipos de chocolate, que dependen da proporción
entre estes elementos e da súa mestura ou non con outros produtos tales como leite e froitos secos. Discutiuse a orixe da palabra chocolate o cal parece ter dúas probables raíces. Unha das raíces deriva da lingua náhuatl(centro de México) xococ que significa “agre” ou xocolia, “acedo” e da terminación atl, “auga”. Outra posible raíz da palabra provén da lingua maia (sureste de México) chokolhaa que literalmente significa “líquido ou bebida quente”.
A LENDA DO CACAO Conta a lenda que o deus Quetzalcoatl (representado polos mortales como “a serpente emplumada”)baixou dos ceos para transmitir sabiduría aos homes e lles trouxo un agasallo: a planta do cacao.Ao parecer,os outros deuses non lle perdonaron que dera a coñecer un alimento divino e vengaronse desterrandoo:foi expulsado das súas terras Outra versión conta que un rei tivo que partir á
guerra nunha das súas fronteiras reveloulle á súa muller onde gardaba o seu tesouro,mais os inimigos aproveitaron que o castelo quedara desprotexido para atacalo e conquistalo.Para averiguar onde estaba o tesouro torturaron ata a morte á esposa do rei,mais ela, fiel ao seu marido non lles dixo onde estaba.Onde caeu o sangue da muller naceron unhas plantas duras coma a voluntade dela e vermellas coma a sua sangue.
Recollida do cacao
O cacao recollese en Agosto. Un experto sube polo árbore e ten que cortar o froito.Cando os corta os lanza para abaixo. Despois un camión leva o cacao a fabrica, ali o abren e o deixan secar.
Torta de cacao e queixo
Ingredentes: 400 gramos de queixo crema (tipo Philadelphia, pode ser light) 100 gramos de queixo batido 0% M.G 120 gramos de azúcre 3 ovos (L) unha pizca de sal 25 gramos de Maizena, 12 gramos de cacao puro en po c/n de extracto de vainilla.
Preparación: Virte nun cuenco o queixo crema, el queixo batido e o azúcre, bate con una espátula de silicona o con as varillas hasta obter unha crema fina e homogénea. Añade os ovos batidos, a pizca de sal e volve a mezclar. Tamiza a Maizena co cacao e incorpórao a preparación anterior, ademáis do extracto de vainilla, a cantidad de éste dependerá da intensidade do seu sabor, se desea, tambén se pode omitir o se pode poñer o interior dunha vainilla natural. Bate de novo a mezcla, se te quedan grumos podes utilizar a batidora de man. Prepara o molde para facer a torta, untándoo con maiteiga y espolvoreando un pouco de harina e azúcre, e precalienta o horno a 175º C, con calor arriba e abaixo.
Virte a torta no molde e deixa que se asente ben. Introduce o molde no horno y hornea a torta de queixo cacao durante 30-40 minutos, hasta que al pinchar con un palillo, éste salga limpo, indicación de que la tarta está cuajada. Déjala 15 minutos más en el horno apagado.
Empratado: Sirve a Torta de queixo e cacao unha vez que se haya enfriado reposado, gana moito en sabor e en textura. Non necesita nada para acompañar, pero sempre podes servila con algunha galleta cruxente. ¡Bo proveito!
ESTE TRABALLO FOI FEITO POLOS SUPERFROITOS MOLLADOS:
Eva Montoto Iván Vilas Nicolás Pato Laura Villarino Martina Llamazares.
O XAMÓN CURADO
Somos BOCADIÑOS DE XAMÓN. O alimento que eliximos é... o xamón. Por que? Porque está rico, podemos comelo nun bocadillo, en tortilla, en tacos...e tamén en croquetas como as que vos ensinaremos nunha receita ao final. Ides tamén a aprender moitas cousas sobre o Xamón curado: Como se salga. O lavado e cepillado O secado e maduración Selección de materias primas ......
QUE É? O xamón serrano é un alimento obtido a partir da salgadura e secado o aire das patas traseiras do porco. Este mesmo produto recibe tamén o nome de paleta ou pa cando se obtén das patas dianteiras. O xamón serrano contraponse ao xamón cocido tamén chamado xamón de york ou xamón doce. Chámase “serrano” polo costume de curar o xamón en lugares altos das serras onde as baixas temperaturas facilitan a curación.
De aquí sae o xamón O porco pode ser de raza branca ou ben da raza chamada Ibérica. O xamón de este último é chamado xamón ibérico, e xamón de bellota cando este último, inxeriu certa cantidade de bellota durante o período de engorde. O porco branco non se alimenta con bellota.
PROCESO DE ELABORACIÓN SALGADURA Denomínase salgadura ao método destinado a preservar os alimentos, de
forma que se encontren dispoñibles para o consumo durante o maior tempo. O efecto da salgadura é a deshidratación parcial dos alimentos, o reforzo do sabor e a inhibición dalgunhas bacterias.
REPOUSO OU
POSTSALGADO
Esta fase ten como finalidades o conseguir a distribución homoxéneo do sal polo interior da peza evitar o crecemento microbiano indesexable e canalizar certos procesos bioquímicos que producirán o aroma e sabor característicos . A súa vez se produce a eliminación lenta e paulatina da auga superficial, co cal as pezas van adquirindo unha maior consistencia externa.
LAVADO - CEPILLADO O obxecto de esta fase e a eliminación do residuo de sal en superficie Terminada a salgadura as pezas someteranse a un proceso dirixido a eliminación dos restos do sal con auga na superficie das pezas acompañado, no seu caso, do cepillado das mesmas.
SECADO Durante esta fase séguese a deshidratación paulatina do produto e ten lugar o suado ou fusión natural de parte das graxas do seu tecido adiposo. Ao longo desta fase vaise incrementando gradualmente a temperatura desde os 6ºC ata os 18 e diminuíndo a humidade ata alcanzar valores entre 65 e el 80%.
O tempo de permanencia nesta fase é de 5 meses.
ETIQUETADO
O xamón debe levar unha etiqueta de papel ao redor da uña e unha etiqueta extra na que se informa das súas características principais. Poden ter diferentes cores dependendo da súa orixe.
Receita “Croquetas de xamón” Ingredientes: 100 g de manteiga 100 g de fariña 200 g de xamón serrano 1 ceboleta 1 dente de allo 1 l de leite 1 rama de perexil (para decorar) Para rebozar e fritir: fariña 3 ovos pan raiado aceite virxe extra
PREPARACION Corta a manteiga en dados e pona a derreter nunha cazola. Pica finalmente a ceboleta e o dente de allo e engádeo a cazola. Pásao durante 5 -6 minutos, incorpora o xamón picado e salteado. Engade a fariña e remove ben. Verte o leite pouco a pouco sen deixar de remover. Cociña a bechamel durante 20 minutos aproximadamente removendo constantemente. Bótalle perexil picado e estende a masa sobre unha fonte. Unta a superficie con un pouco de manteiga para que non se faga costra e deixa arrefriar. Cando a masa estea fría, corta e moldea as croquetas. Enfariña, pasa por ovo e pan raiado e friteas en aceite moi quente cando estean, retíraas da tixola ponas a escorrer o exceso do aceite sobre un prato cuberto con papel de cociña. BO PROVEITO!!
PÁXINAS WEB CONSULTADAS file:///L:/TRABALLOS%20ALIMENTOS%205%C2%BAB/traballo%20xam on/TRABALLO%20XAMON%20FRAN/Envejecimiento%20o%20afinamie nto%20de%20Jamones..htm
Wikipedia Imaxes collidas en google
TRABALLAMOS Nome do equipo: Bocadiños de xamón Capitán: Marina Jiménez Rivas Responsable do material: Yaiza Maneiro Magariños Membros: Alba Ferro Forján, Lucía Grille Barral e Francisco Sánchez Conde Normas: 1-Tratar ben aos compañeiros 2-Cando falen os compañeiros escoitamos 3-Non fagas cousas que non queres que che fagan 4-Decidir as cousas entre todos os compañeiros 5-Falar en orde 6-Colaborar todos
ÍNDICE Índice
2
Introdución
3
Historia do chourizo
3
Que é chourizo?
4
Como se come o chourizo?
4
Tipos de chourizos
5
Como se elabora o chourizo?
6
A vida dos porcos
7
Receita
8
Etiquetado
10
Lexislación
10
Páxinas Webs consultadas
11
INTRODUCIÓN Neste traballo os nenos de 5ºB do colexio do Agro do Muíño Bruno, Mateo, Lucas. M, Sara e Lucía imos facer un pequeno traballo sobre o chourizo Queredes aprender algo do chourizo? Neste traballo aprenderedes: Que é o chourizo? Como é o chourizo? Hai historia do chourizo Como se come o chourizo? Tipos de chourizo Como se elabora o chourizo? Segue lendo é enseguida te darás conta do que aprenderás.
HISTORIA DO CHOURIZO En Grecia e na Roma antiga, xa había embutidos, hai obras literarias que así o indican, un exemplo é unha comedia de Aristófanes, un dramaturgo grego famoso, onde o personaxe principal atopábase cun vaso cheo e chourizos. No século XII (calendario románica- San Isidoro) o mes de novembro aparece como o mes de sacrificio, ilustrada coa figura dun home sostendo un porco para facelo. A salchicha adquire a súa cor vermella característica en España durante o século XVI, que foi despois desenvolvéndose ata como a
coñecemos hoxe. Hai unha curiosa historia do Rei Carlos IV que, mentres cazaba coñeceu un chouriceiro do lugar e este ofreceulle unha salchicha que levaba na súa alforxa, ao monarca gustoulle tanto que lle deu o nome de provedor oficial da Casa Real. Feito que foi retratado nunha tapicería chamada “O carniceiro José Rico, Candelario" Bayeu, irmán de Goya.
QUE É O CHOURIZO? En España é un embutido curado (ben ao aire, ben afumado), elaborado principalmente a base de carne de porco picada e adobada con especias, sendo a máis característica a pementa, que é o elemento máis distintivo do chourizo fronte a outras salchichas, e tamén o que lle da a súa cor característica vermella e sabor lixeiramente picante. A pel adoita ser de intestino delgado do porco, aínda que tamén se utiliza o intestino groso do mesmo para a variedade do chourizo “cular”. En España, para que un embutido sexa chamado chourizo, ha de levar necesariamente pementa e allo; isto diferénciao do chourizo de outros países.
COMO É O CHORIZO? Ten un diámetro de 30-40 milímetros e forma de sarta, con unha consistencia compacta e firme, aspecto rugoso e corte liso, cor vermella con un aroma intenso e equilibrado cunha textura agradable ao padal, un sabor intenso e duradeiro, moi equilibrado entre graxa e magro e inclúe a variedade picante.
COMO SE COME O CHOURIZO? En tapas, ben sexa cortado en toros, frío ou quente. O seu contido pode ser servido quente nun prato, tal e como é o condimento de chourizo (Zorza en León), os miolos ou as Jijas. En cocidos e potaxes, como pode ser o madrileño,el Cocido montañés, o Cocido galego, o podre, o maragato, a fabada asturiana (formando parte do compango) e o pote asturiano... O chourizo ao inferno (chourizo ao inferno), é unha tapa típica galega que se fai cociñando un chourizo ao lume nunha cunca de barro usando augardente como combustible. En preparacións elaboradas con verduras, tal e como rustridos. Con algúns arroces (arroz ao forno) e con patacas. Incluído no pan como no “fornazo” castelán, o bolo preñado asturiano, o bocadillo (bocadillo de chourizo) ou a “pringá” sevillana. Con diversos alimentos, tales como ovos fritos...
TIPOS DE CHOURIZOS - Chourizo de cabalo: A carne de cabalo posúe un alto valor nutricional e un baixo nivel de graxas. É a máis alta en contido de ferro e a máis doce e tenra que outras. Eficaz para combater a anemia por falta de ferro. - Chourizo de vaca: Elaborado con carne de vaca, normalmente mesturada con carne e/ou touciño entrefebrado de porco. - Chourizo de cervo: O chourizo feito a base de carnes procedentes do cervo, ten un refinado sabor. A carne de cervo é tenra, natural e limpa, de sabor suave e característico, e cunha textura fina. Con apenas graxa, baixo en calorías e baixo en colesterol, ten a vantaxe
de ser extremadamente saudable sen que por iso diminúa o seu sabor. Cunha boa dose de ferro e proteínas, foi cualificada como a carne vermella do novo milenio.
VARIEDADES DE CHOURIZO Existen diferentes variedades como o denominado "ceboleiro", ao que se lle engade cebola e outros condimentos. Caracterízase polo picado de carne gordo e boa distribución de graxa, cor vermella escura. Entre as variedades de chourizo é famosa a rioxana, así como a de Pamplona (Chourizo de Pamplona), que se caracteriza por usar carne moi finamente picada. Outros chourizos afamados pódense encontrar na provincia de Salamanca e na de Ávila. En Canarias elabórase un chourizo, coñecido como chourizo canario (ou chourizo de Teror), que a diferenza dos anteriores, é xeralmente utilizado para untar pan debido á súa textura similar á dos paté franceses, manteiga colorá de Andalucía ou a sobrasada mallorquina.
COMO SE ELABORA O CHOURIZO Durante séculos o porco constitúe un factor importante na economía doméstica de moitas familias que habitaban nos pobo ou aldeas, onde se mantén durante moitos anos a tradición de elaborar os embutidos que se obteñen do porco. O chourizo galego elabórase a base de magro de porco, touciño,
pementa doce e picante, allo e sal, segundo os gustos de cada familia.
en cantidades diferentes
Nas casas onde se fai a matanza úsanse as tripas do porco, ben limpas, para facer os chorizos. Nas fábricas de chourizos usan tripa artificial de coláxeno. O seu proceso de curado pasa por un afumado e un secado para posteriormente conservarse en graxa ou aceite. Preséntase en ristras ao estilo da longaniza y puede consumirse cru, cocido, frito e asado. É acompañamento esencial en múltiples platos, como lacón con grelos.
A VIDA DOS PORCOS
Os porcos, como outros animais, deben de ser física e mentalmente activos e ter unha vida saudable a medida que medran. Polo tanto, dos seres humanos depende proporcionarlles condicións de vivenda e materiais para desenvolverse adecuadamente. . As condicións necesarias para o aloxamento e a alimentación son diferentes dependendo do momento da vida do porco.
Por exemplo, os porcos recén nacidos e as súas nais son diferentes dos porcos adultos completamente desenvolvidos. Os porcos deben ter un estilo de vida activo.
Comida e bebida: en todas as fases da vida, os porcos precisan dunha subministración axeitada de auga e unha dieta equilibrada. Nos primeiros días de vida, os leitóns precisan de leite materno, que contén unha substancia especial chamada “colostro” para protexelos de enfermidades. Tras o destete e a idade adulta debe ser dada a cantidade correcta de alimentos con gran consumo de enerxía e fibra para atender ás súas necesidades. Os porcos tamén teñen outras necesidades, incluíndo a liberdade de cavar e explorar. Sono: sono axeitado para relaxarse e evitar o estrés. Eles moitas veces prefiren durmir ao lado doutros porcos. A interacción social: Os porcos son animais sociais e queren vivir en grupos. Xogo: Como a maioría dos animais, os porcos son máis saudable se poden moverse e gozar de actividade física. Son animais limpos (a pesar da imaxe que temos deles!). Os porcos deben ser capaces de rabuñar ou chafurdar na auga ou no barro,.
RECEITA “O COCIDO GALEGO”
INGREDIENTES: En cada comarca e en cada aldea engaden os seus propios produtos autóctonos, marcando así as diferencias gastronómicas. O cocido galego ten como base un sen fin de produtos salgados e frescos do porco, tales como o xamón, o lacón, o touciño, as costelas, o espiñazo, os chourizos e a cacheira coas súas correspondentes orellas e rabo, ademais de carne de vacún e ave. As verduras que se lle engaden ao cocido xogan un papel importante dependendo da época do ano na que nos encontremos como os grelos, berzas, nabizas, repolo ou col. Receita cocido galego: A preparación do cocido comeza o día anterior, poñendo a remollo todo o porco salgado e os garavanzos ou fabas. Ingredientes para catro persoas: 1 kg de lacón 3 chourizos de carne. 1/2 kg de xamón 1/4 kg de touciño 300 g de garavanzos. 1 cacheira. 2 mandos de grelos. 1/2 kg de costelas. 4 patacas grandes. 2 ósos de espiñazo. Nunha pota con auga introdúcese toda a carne e ponse ao lume a cocer. Nunha ola aparte cócense os garavanzos, para que non se rompan, con
auga da carne. Unha vez que a carne estea xa cocida engรกdenselle as patacas peladas e os grelos limpos. Servir moi quente todo xunto nunha fonte. Para que o punto do cocido sexa รณptimo deberรก ter unha cocciรณn lenta e nunca rรกpida para que cada un dos produtos que fomos engadindo solten os seus xugos e se disolvan moi suavemente, dando como resultado un caldo con moito sabor. Bo
proveito
LEXISLACIÓN Para as carnes e derivados hai unha lexislación a nivel europeo, ademais da propia de cada pais e das diferentes Comunidades Autónomas. As leis refírense a manipulación, hixiene, elaboración dos produtos, etc.
ETIQUETADO
Esta etiqueta ten: Data de caducidade, data de elaboración. Tamén ten os signos de intolerantes ao gluten. INGREDIENTES: Magros de porco e touciño. CONDIMENTOS: Allo, pementa, sal, dextrosa, lactosa, regulador de PH(E-450¡¡¡¡), proteína de soia, proteína de leite, antioxidante(E-316), Conservador(E-25
PAXINAS WEB CONSULTADAS Jamonarium Wikipedia Fermantación.com
AUTORES DO TRABALLO
Bruno Vázquez Pérez Sara Li Pazos Barreiro Mateo Pardal Vila Lucas Martínez Brión Lucía Touceda Piñeiro