Davidsfonds door de ogen van Brigitte Raskin, kijk snel op

BRIGITTE RASKIN

Historica, auteur, docente en reisleidster

“Davidsfonds is veranderd en dat is maar goed ook”

Van studente in de kelder tot docente en reisleidster

Een beter boegbeeld dan Brigitte Raskin voor het thema ‘Vroeger & nu’ konden we niet vinden. Ze bracht letterlijk een paar studentenjaren door in de kelder van Davidsfonds waar ze onderzoek deed voor haar doctoraat. Nu, vijf decennia later, is ze actief als docente, reisleidster en auteur.

Brigitte: “Ik ken de geschiedenis van Davidsfonds van in het begin. Ik ben historica van opleiding en afgestudeerd met het eindwerk Het Davidsfonds, Katholiek Vlaams vormingswerk 18751914. Toen ik daarmee klaar was, ging ik doctoreren en wilde ik in het kader daarvan het archief van Davidsfonds ontsluiten. Ik heb dus heel wat uren in de kelder van de Blijde Inkomststraat doorgebracht. Maar tegelijkertijd moest ik ook mijn boterham verdienen. Dat deed ik als journaliste bij De Nieuwe, een progressief weekblad. Dat was echter tegen de zin van het algemeen bestuur. Ik durfde immers partij te trekken voor enkele ‘vooruitstrevende opstandelingen’ binnen de vereniging en dat strookte niet met het toenmalige denken. Ik moest dus stoppen met mijn onderzoekswerk in het archief van Davidsfonds en mijn doctoraat. Ik heb achteraf wel nog complimenten gekregen dat ik toch al goed begonnen was aan het ordenen van dat archief.” (lacht)

De wegen van Davidsfonds en Brigitte scheidden zich, maar dat is niet definitief. In de jaren die erop volgen wordt Brigitte schrijfster en verschijnen haar boeken bij de uitgeverijen Kritak en Van Halewyck.

“Op een gegeven moment wilde ik een jeugdboek schrijven, maar daarmee kon ik bij Van Halewyck niet terecht en bij Davidsfonds wel. Ik heb toen samen met uitgeefster Veerle Moureau De Gestolen Prinses uitgegeven en ben zo terug bij Davidsfonds beland. Daarna heb ik De Taalgrens geschreven, wat weer een heel ander soort boek was. Ik gebruik die evolutie ook vaak als intro bij mijn lezingen. Dan vertel ik dat ik vroeger in de kelder van Davidsfonds zat en er daarna voor ben gaan schrijven. Dat ik altijd mezelf en dezelfde ben gebleven maar dat Davidsfonds is veranderd van mentaliteit, sfeer en aanpak. Voor mij is Davidsfonds dus zeker geen ouderwetse, conservatieve verenging van katholieken meer.”

Als Davidsfonds hebben we inderdaad wat last om ons soms ‘oubollige’ imago weg te werken. Maar aan dat pad timmeren we volop verder. We zijn een cultuurvereniging die de christelijke wortels blijft respecteren maar die zich actief wil aanpassen tot een nieuwe, wendbare en inclusieve organisatie.

Brigitte: “Davidsfonds is ooit begonnen als voorvechter van de culturele emancipatie van de Vlamingen. Dat was toen nodig en nuttig. Intussen beschouw ik de Vlaming als cultureel geëmancipeerd maar het nut van Davidsfonds blijft. Davidsfonds zorgt voor verbinding tussen de verschillende culturele werkingen. De samenwerking met cultuurpartners, de reizen, de boeken, de cursussen … Het geeft allemaal een meerwaarde waar we allen nood aan hebben. Davidsfonds heeft al een hele weg afgelegd en die mag het zeker vervolgen. Davidsfonds staat voor mij voor taal, geschiedenis en kunst en die domeinen zijn ook de mijne. Vroeger zorgde Davidsfonds ervoor dat de dialectsprekende Vlamingen Nederlands leerden om elkaar zo beter te begrijpen. Nu moet Davidsfonds dat evengoed doen voor mensen die het Nederlands nog niet machtig zijn: zorgen dat ook zij de liefde voor de taal en onze cultuur ontwikkelen.”