Spadochroniarze II RP

Początki oraz rozwój polskiego sportu spadochronowego wraz z planami na bojowe wykorzystanie efektów pracy prowadzonej przez LOPP w ramach WP autor przedstawił w ramach opublikowanych na łamach Wojsko i Technika Historia artykułów „Z Polskim Irvinem w klapie – spadochroniarze LOPP” (5/2016) oraz „Spadochroniarze WOS” (ns. 3/2019). W toku dalszej kwerendy źródłowej odnaleziono szereg nowych dokumentów i opracowań dotyczących zarówno praktycznej strony funkcjonowania polskiego ruchu spadochronowego jak i prowadzonej w kraju, i poza jego granicami, dyskusji na temat zastosowania desantów powietrznych w walce.

Wtym okresie do polskiego słownika weszło nowe, zaczerpnięte z zachodu określenie „piechota powietrzna” stanowiące alternatywę dla sowieckich wojsk powietrzno-desantowych. To właśnie tym terminem posługiwano się w latach 1938-1939 nad Wisłą coraz częściej. Liczba odniesień do piechoty powietrznej w szeregu tytułów cywilnych i wojskowych była na tyle duża, że mogła budzić zazdrość innych, znacznie bardziej ugruntowanych broni.

Jeszcze o genezie

Aby móc w sposób możliwie pełny przedstawić historię polskiego ruchu spadochronowego należy uzupełnić chronologię wydarzeń omówionych już w ww. publikacjach o kilka dodatkowych informacji. Mianowicie

6 maja 1936 r. DDOgn. informował Departament Aeronautyki MSWojsk. (L.dz. 2207/ Tj.Wyszk), że 15 czerwca planowane jest oddanie do użytkowania dwóch wież spadochronowych konstrukcji żelaznej o wysokości 38 m. Były to więc konstrukcje o 10 m wyższe niż te zaprojektowane przez inż. Jerzego Kociołka i sukcesywnie wznoszone przez LOPP. Pierwsza z nich powstała w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, druga w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W obu przypadkach konstrukcje wzniesiono z wykorzystaniem materiałów produkcji „Królewskiej Huty” oraz według planów zatwierdzonych przez DepBud. MSWojsk. Równocześnie wydano

Zofia M. Pawłowska