PORADNIK DOBRYCH PRAKTYK ARCHITEKTONICZNYCH DLA MOKOTOWA

URBANISTYKA

Współczesny Mokotów jest jedną z największych i jednocześnie najludniejszą dzielnicą Warszawy. Obszar administracyjny dzielnicy sięga od al. Żwirki i Wigury aż do Wisły, obejmując tereny sięgające od historycznego obszaru „Warszawy Stanisławowskiej” i granic z okresu 1771 – 1916, aż do przedwojennej południowej granicy miasta na przedpolach Służewa i Ursynowa.

Pod względem struktury przestrzennej i funkcjonalnej dzielnica prezentuje bardzo duże zróżnicowanie urbanistyczne. Analiza istniejących zespołów zabudowy i układów kompozycji przestrzennej przynosi odzwierciedlenie wielorakich procesów rozwojowych, jakie zachodziły w Warszawie i na jej obrzeżach. Mimo iż Mokotów (a zwłaszcza jego północny rejon określany potocznie i administracyjnie jako „Stary Mokotów”) jest w dużej mierze ukształtowany przez historyczny układ ulic oraz liczną zabudowę przedwojenną, to jest znacznie większy i inny w charakterze od Żoliborza, Starej Ochoty czy Saskiej Kępy, sztandarowych przykładów nowych dzielnic Warszawy, projektowanych i realizowanych w XX-leciu międzywojennym. Jest to rezultat całkowicie odmiennych uwarunkowań rozwojowych oraz struktury własnościowej terenów otaczających Warszawę przed 1916 rokiem.

Krajobraz miejski Mokotowa zdefiniowany został przede wszystkim przez naturalne ukształtowanie terenu, które tworzy skarpa warszawska (prakoryto Wisły). Początkowo rozproszona zabudowa powstawała przez lata wzdłuż Traktu Lubelskiego, biegnącego po jej górnym tarasie, współcześnie ul. Puławskiej (w czasach zaborów – ul. Nowoaleksandryjskiej).

Skarpa warszawska

W świadomości mieszkańców dzieli ona dzielnicę na Mokotów Górny i Dolny. Dzięki dobrze zaprojektowanej zieleni parkowej i rekreacyjnej, terenom sportowym oraz krajobrazowym powiązaniom komunikacyjnym górnego i dolnego tarasu skarpa warszawska stanowi niezwykle cenny i wyjątkowy element kompozycyjny i krajobrazowy, a jednocześnie doskonale spełniający