Zilt 21 by Zilt Media Producties

ilt

MAGAZINE VOOR ZEILERS

21 - 31 januari 2008

foto: © Rich Page/MedCup.org

nummer

Francis Joyon over zijn wereldrecord: ‘De zee liet me gaan’ --- Zwarte maandag: Seebaert overvallen --- Eenhoorn in de mist voor de Schotse kust --- Boot Holland --- Passage Suezkanaal --- Plus: audio en video

dit is zilt... Ziltilt Z

De juiste flow Ook zo genoten van Djokovic-Tsonga? Ja, inderdaad, het gaat even over tennis. De verse finalisten van de Australian Open in Melbourne zaten duidelijk in de juiste flow. Tsonga met de dansende stootkracht van Mohammed Ali; Djokovic met de verbetenheid van een partizanenstrijder. Heerlijk finale. Goed voor sport die verversing. Lastig te vertalen woord, flow. Zoiets als roes, winnaarsgevoel. In elk geval: de ideale koers. Wie even niet in de juiste flow zaten in Melbourne waren Marcelien de Koning en Lobke Berkhout. Marcelien liet het zelf optekenen: niet de juiste flow. Na drie wereldtitels op rij, nu geen medaille. Misschien wel goed, een verliesbeurt zo pal voor de Spelen... Goed voor de scherpte. Fransman Francis Joyon zat duidelijk heel lang in de optimale flow. Mensen, mensen, wat een onvoorstelbaar knap record heeft deze solozeiler gevestigd. In je eentje in 57 dagen rond de wereld zeilen is een ongekende prestatie. Allereerst als zeiler. Wie 57 dagen lang, 24 uur per dag onafgebroken op de grens kan zeilen, is een grootheid.

21/2008 1/2007

Aparte kerel, die Joyon. Geen bierverslaafde exentriekeling, maar eerder een bescheiden zeilfanaat met een hartstochtelijke band met zee en wind. De recordtocht is ook een zege voor de ontwerpers en bouwers. Dat de boot zonder noemenswaardige schade uit de strijd is gekomen, zegt veel over de hoge staat van ontwerp, bouwmaterialen en constructie. Ten slotte heeft de routeerder knap werk geleverd en Joyon voortdurend scherp gehouden. Zo zat hele team in de ideale flow. Wij van Zilt zitten ook in een prettige flow. We liggen goed op koers, vinden steeds beter de juiste trim en zien het blad almaar groeien. Het mooie van flow is, je kunt het niet kopen, het is ongrijpbaar. Je moet het verdienen!

de Zilt bemanning

Zilt

21/2008

foto: ÂŠ Carlo Borlenghi/Rolex

Bureaublad

Laag op het water. Dat geeft altijd een intens zeilgevoel. Het is ook een verrassend standpunt om een zeilschip te fotograferen. Zoals als deze klassieker in de Rolex St. Tropez. Een heerlijk zilt beeld om op je scherm te zetten. DOWNLOAD

in deze zilt... Z

Voorwoord Een overpeinzing van de Zilt-bemanning.

Download

Je zilte scherm voor de komende twee

weken.

57 dagen, 13 uur, 34 minuten, 6 seconden Ziedaar de nieuwe recordtijd. Kan het nog sneller?

‘De zee liet me gaan’

Blind kind

Barcelona World Race

Boten, Beerenburg, Beursaanbiedingen

Aldus recordjager Francis Joyon na terugkeer in Brest. Michiel Scholtes luisterde mee. Als een blind kind scharrelde Eenhoorn door de mist. Gelukkig was daar die zorgzame zeeman... De laatste stand van zaken in het rondje aarbol voor duo’s.

Boot Holland staat voor de deur.

ilt

21/2008

Zwarte maandag

De bemanning van de Seebaert wordt overvallen in Brazilië.

Agenda

In de wind

Waterkaravaan in de woestijn

Zoute Noten

Genoeg te doen, weer of geen weer.

Allerhande zeilnieuws. Met onder andere: Henk de Velde, Lucas SchrĂśder en Pieter Jan Postma. Reinier Gerritsen over de passage van het Suezkanaal.

Over winden watergerelateerde muziek.

Zilte Spullen

Nieuws uit de zeilmarkt.

Zilte Wereld

Volg de Zilt-zeilers op de zeven

zeeĂŤn.

58 60

Weer & Wind

Storm, windstilte of een lekker lopend windje? Henk Huizinga bericht.

Bemanningslijst

Zilt

21/2008

Wie maken Zilt...?

57 dagen, 13 uur, 34 Eenzaamheid, blessures of materiaalfalen konden niet verhinderen dat Francis Joyon een onwaarschijnlijk record neerzette. Zevenvijftigeneenhalve dag nadat hij vertrok, was de 53-jarige Fransman weer thuis. Daartussenin rondde hij de hele aarde met zijn bijna 30 meter lange trimaran IDEC. Een gemiddelde snelheid van bijna 16 knopen was genoeg om het bestaande record met maar liefst dan twee weken te verpulveren. We doken in het archief van de rond-de-wereld-records, maar bovenal luisterden we naar Francis Joyon’s eerste woorden na aankomst in Brest.

foto © Liot-Vapillon / DPPI / Idec

Snel, sneller, snelst... Het begon met de Amerikaanse Canadees Joshua Slocum. Die zeilde als eerste solo rond de wereld, via Straat Magelhaan. In 3 jaar en 4 dagen, van 1895 tot 1898. Met de 36 voets kotter Spray. Dat was nog zeezwerven. Het officiële recordjagen non-stop solo rond de globe begon pas in 1968 met de start van de Golden Globe vanuit Engeland. De Brit Robin Knox-Johnston won met zijn houten dubbelender Suhaili. Kort daarop volgde een tegendraads record: Chay Blyth ging rond van oost naar west, tegen de heersende winden en stromingen in. Eind jaren tachtig ontstonden in Frankrijk radicale initiatieven: de Vendée Globe, een non-stop race voor solisten, in de jaren negentig gevolgd door de Jules Verne Trophy, voor individuele recordpogingen. Daarmee was het hek van de dam. Pluspunt was wel dat er één start- en finishlijn kwam: de denkbeeldige lijn tussen Kaap Lizard (Engeland) en het eiland Ouessant bij Brest. Lang was de 80 dagen-grens magisch, totdat in 1994 Bruno Peyron 79 dagen klokte. Dat was met bemanning. Solo lukte het Francis Joyon in 2004 een onwaarschijnlijke tijd van 72 dagen te halen. Een jaar later snoepte Ellen MacArthur daar weer een dag vanaf. Nu heeft Joyon die tijd weer scherper gezet: 57 dagen. Wie volgt?

minuten en 6 seconden

En de Nederlanders? Pleun van der Lugt vertrok in 1981 met zijn ferrocementen spitsgatter solo (met poes) vanuit Zeeland en kwam na 286 dagen weerom. In 92-93 en 96-97 trok Henk de Velde alle aandacht met respectievelijk de Zeeman (147 dagen) en de C1000 (119 dagen), zij het dat beide pogingen gepaard gingen met averij en materiaalpech. In 1995-96 rondde Jan Wit in alle stilte de wereld, solo en non-stop, met zijn 11 meter lange langkieler Bastaert van Campen. In 263 dagen, dus sneller dan Pleun. In 2004/05 was het Mark Slats (met hond) die met de zware kits Cornelia in 205 dagen van Scheveningen naar Scheveningen zeilde. Van Lizard Point gerekend deed hij er 196 dagen, 15 uur, 59 minuten en 11 seconden over.

Klik hier voor een overzicht van de ronderecords

'De zee liet Ecoutez:

me gaan...' De nachtelijke aanloop was een beetje lastig. Op de rand van het Continentaal Plat zat ik midden in een vissersvloot en moest twee keer uitwijken om een aanvaring te voorkomen: eerst voor een vissersschip en daarna voor een vrachtschip dat slechts een tiental meters achterlangs ging. Dat waren wederom indrukwekkende momenten. Het komt toch zelden voor dat je op die manier moet uitwijken, vooral twee keer vlak achter elkaar.

Stel je een zeilplank voor die zonder onderbreking over de oceanen glijdt. Over de Indische Oceaan ging het snoeihard. Op de Stille Oceaan heb ik wat meer moet knokken met erg ingewikkeld weer dat me dwong heel ver naar het zuiden af te zakken. Op een dag zag ik wel vijf ijsbergen. Dat vond ik wel wat zorgelijk worden, ik had moeite golfkammen te onderscheiden van ijsschotsen. Naar Kaap Hoorn schoot het goed op. Daarna, omhoog over de Atlantische Oceaan, heb ik geleerd dat de gang er ook uit kan. Later kreeg ik veel tegenwind, waarin een trimaran niet echt op zijn best is. Niet alle dagen waren even makkelijk...

foto ÂŠ Liot-Vapillon / DPPI / Idec

Het voelde alsof ik op de maan landde! Nooit eerder ben ik in Brest door zo'n massa mensen opgewacht. De geestdrift en warmte van de inwoners van Brest hebben grote indruk op me gemaakt.

‘Aan opgeven heb ik nooit gedacht...’

Ik weet niet of ik er wel een heb. Als je erg moe bent, denk je al snel dat je contact heb met het hogere, daar moet je voor oppassen! ( )... Misschien heb ik met een totaal schone, ecologisch aangedreven boot de elementen weten te respecteren. Misschien heb ik respect gehad voor de zee en heeft zij me daarom laten gaan.

Het allermoeilijkste waren die keren dat ik de mast in moest om te proberen het want te repareren. Vooral de eerste keer, toen er een kruiszee stond, was echt gevaarlijk...

foto © Liot-Vapillon / DPPI / Idec

Jean-Yves heeft veel gevaren met bemanning. Soms zegt hij: 'Over 24 uur moet je 600 mijl opgeschoten zijn...' Dat is wat veel gevraagd. Hij gaat altijd uit van plankgas. Hij drukt het snelheidspotentieel van de boot uit in posities waar het ene weersysteem overgaat in het andere en waar je dan moet zijn. Daardoor dwong hij mij weer tot het uiterste...

Zonder Ellen zou deze boot er niet zijn geweest, want als zij drie jaar geleden dat record niet had gepakt, zou er ook geen reden zijn geweest het te breken. Dankzij Thomas moesten we de snelst mogelijke boot bouwen. Hij heeft de eisen naar een hoger plan getild.

Het scheelde een haar ( ) of mijn ontwerpers hadden me over de knie gelegd omdat ik te hard heb gezeild, te veel van de boot heb geëist! Nee, even serieus, Nigel Irens en Benoît Cabaret hebben geweldig werk geleverd. De boot heeft een geweldig vermogen soepel door de golven te klieven. Ik had dat nog nooit zo meegemaakt en juist dit vermogen maakt grote snelheden mogelijk. Maar daar zit een heel team achter...

De ontwerpers, de bootbouwers, de mastenmakers, de zeilmakers ( ...) hebben zich tot het uiterste ingezet. Dat maakt dat IDEC is geslaagd. En dat het een fantastische boot is. Ik dacht dat ik een een kans had van een op drie of vier om het record te breken. Een meerromper rond de wereld te zeilen zonder schade en zonder havens aan te doen, dat is op zich al een prestatie waarvan je nooit bij voorbaat weet of je zult slagen, laat staan dat je een record vestigt...

Tot in de Indische Oceaan was het lekker glad en wind mee, al kent zoâ&#x20AC;&#x2122;n traject altijd zijn eigen specifieke problemen. De Stille Oceaan was niet moeilijker dan anders en de Atlantische Oceaan veel moeilijker dan gemiddeld. Er is altijd ergens een moment waarop je betaalt voor het gemak dat de natuur je eerder heeft gegund. Nooit eerder heb ik zo hard moeten werken om over de Atlantische Oceaan weer naar het noorden te komen.

Bij de evenaar, na die schade aan het want, heb ik een moment overwogen uit te wijken naar Fernando de Noronha om daar in de mast te werken. Maar die liggen 400 mijl uit de route... In het ergste geval zou ik een reparatiestop hebben ingelast en weer zijn herstart, maar aan opgeven heb ik nooit gedacht.

Blind kind Plaatselijke mist overvalt Eenhoorn

foto ÂŠ Michiel Scholtes

Voor de Schotse kust verdaagt Michiel Scholtes met zijn Eenhoorn, een Harrison Butler van 31 voet, in de mist. Gelukkig zijn er nog zorgzame zeelui...

tekst: Michiel Scholtes

foto: ÂŠ Frank Haalen/Istockphoto foto:van ÂŠ Henk Rijnveld

uisternis boven het Wee Bankie voor de Schotse kust. Traag zeilt Eenhoorn naar het zuiden, dwars over de Firth of Forth. Wolken trekken mee. Een halve maan streelt hun rafelranden wit. Af en toe valt haar licht door een scheur, verandert de zee in vloeibaar zilvererts, de zwarte vlek bovendeks in glanzend doek, bol op de wind. Overal gefluister en gelispel. Soms een de zachte roffel van reefknuttels tegen het grootzeil door het rollen van de boot. Binnen proosten lege glazen op de vrede van de nacht. Vrede? Niet in mijn hoofd. Aan de voet van de kajuitladder buig ik me nog eens over het laatste weerbericht. Harde wind ten noorden van ons en mogelijk mist in Cromarty. Harde wind mee is tot daar aan toe, maar mist. Gelukkig ligt Cromarty achter ons. Waarom dan die onrust? Omdat het weer zich niet precies aan zone's houdt en hier koude Schotse wind over warm water strijkt. Ik klim weer naar de kuip. Het duurt even voor mijn nachtzicht zich herstelt. Dan speur ik naar St. Abb's aan de westelijke kust. Geen licht. Naar Farne Islands in het zuiden. Geen licht. Dat zijn toch flinke pitten. Ik kijk of het toplicht straalt. Net nog nauwelijks, nu iets meer. Misschien dat het zicht is teruggebracht tot een paar mijl. Oeps, kijk daar, plotseling navigatielichten van een passerende kustvaarder, die waren er net niet. Moet ik de motor bijzetten, sneller naar het zuiden, voorbij Longstone en Crumstone en dan uit de route onder het strand? Hoe ver nog naar Longstone? Hop, naar binnen. Lampje aan, passer op de kaart. Krap vijf mijl. Hoe hard gaat mist? Of vormt die zich hier? Ik moet wat beslissen, maar mijn hoofd blijft verontrustend leeg. Buiten kijk ik eerst weer naar het toplicht. V'domme, het straalt nu in een vette krans van damp. Achteruit geen spoor meer van het heklicht van de kustvaarder, net nog helder en dichtbij. Dit is mist. Niet voorspeld voor dit gebied. Het zal wel plaatselijk zijn. Een flard. Een bank. Maar hoe groot? En hoe is het daar bij Farn Isles? Ik luister intens, handen achter de oren. Niets. Maar wat als ik straks wel wat hoor? Kan ik richting en verplaatsing van zo'n

geluid bepalen? Hoe wijk je dan uit? Bovendien... 2 knoop. Zo duurt het uren tot Longstone. En ik vaar hier niet alleen. Ik ga naar voren, haal de boom uit de kluiver, strijk en bind het zeil tot een vrijhangende bundel boven de boegspriet. Het grootzeil schoot ik strak midscheeps. Eenhoorn draait lui aan de wind en knikkebolt op de onzichtbare zee. Ik ben bang. Dit is Russisch roulette. In mijn verbeelding hoor ik steeds aanzwellend gesis, zie ik een geweldige boeggolf die zich donderend over ons stort. Even diep ademhalen. Even nuchter redeneren: de kans op een aanvaring is miniem, je bent maar een stipje op een groot laken. Pffff. Ik heb dit vaker bij de hand gehad. Na angst komt aanvaarding. Doe wat je kan, accepteer de rest. Wat ik kan? Binnen pak ik de micro van de marifoon, onderdruk mijn aarzeling en druk de zendknop in. 'All ships, all ships. This is sailing yacht Eenhoorn, 4 miles norht of Farne Isles, stopped in fog. Request communication with ships in this area.' Stilte. Stilte. 'Kraak...' 'Sailing Yacht in fog, this is motorrvessel Cambrrian Enterprise, what is yourr name and position please, overr.' 'Cambrian Enterprise', goodmorning, this is yacht Eenhoorn, my position is 5543.6'N; 00137.7W, stopped, bound for Newcastle, over.' 'Eenhoorrn, yes, I can see you now. Stay werre you arre, I will pass ahead of you at 1 mile, courrse 355.'

Er ontspint zich een gesprek. Ik praat met een stuurman. Een Afrikaan met een rond en zangerig accent. Hij is bezorgd over ons. Ja, hij zal mijn ogen en oren zijn zolang hij me op de radar heeft. Nee, behalve zijn schip is er niemand in mijn buurt. Hij raadt me aan zo snel mogelijk onder de kust te kruipen tot de mist optrekt. Hij geeft me een koers en afstand naar de baai tussen Holy Island en Farne. Ik volg zijn advies en motorzeil met 4 knoop zuidwest naar Skate Road, weg uit de kustroute rond Farne Isles. Een half uur later hoor ik hem in gesprek met een Engelse visser. Of ze weten dat ik hier vaar, of ze willen uitkijken als ze mijn kant op komen. Bezorgd, zorgzaam, als een aardige allochtone strandganger die zich ontfermd over een verdwaald blind kind. De bodem komt omhoog van zestig naar dertig meter en in het oosten verdringt bleek licht de nacht. Ineens flitst in het zuidoosten een vuur. Tellen. Longstone! Minuten later verschijnen eerst grijze eilanden, dan de kustlijn zelf, in het noordwesten gele stadslichten van Berwick upon Tweed. Vanuit dalen strekken mistbanken zich uit over zee als luchtende dekbedden. Tussen Eenhoorn en mijn mistbank ligt nu driehonderd meter open water. En die afstand groeit. Dan klimt de ochtendzon vanachter de mist omhoog. De zee kleurt roze, de hemel brandt. Mistflarden rijzen als statische plukken haar, worden ijler en ijler tot de bank niet meer is dan een grijs wollig streepje op de horizon. Opgelucht verleg ik de koers naar de keien noord van Longstone. Spetterend gaan we daar door de rafelingen. Bij Crumbstone is het zonlicht warm. Langs de kust heeft iemand de dekbedden binnengehaald. Ik luister nog of de 'Cambrrian Enterrprise' zich meldt. Geen teken van leven uit de marifoon. Zal ik zelf oproepen? Nee, ik dank hem in stilte. Nog voor Alnmouth Bay draait de wind zuid en neemt toe. Ik zet de voorzeilen en kruis naar Amble over een lichtketsende zee met sneeuwwitte kopjes, met aan stuurboord de velden en kliffen van Northumbria. Het zicht is zo goed dat ik de stenen moppen van de ruines bij Castle Point kan tellen. En toch speur ik in het tuig naar wat de beste plek voor een radartje zou kunnen zijn.

Na angst komt aanvaarding. Plaatselijke mist overvalt Eenhoorn Doekindwat je kan, accepteer de rest... Blind Foto en tekst Michiel Scholtes

Voor de Schotse kust verdaagt Michiel Scholtes met zijn Eenhoorn, een Harrison Butler van XX voet, in mist. Gelukkig zijn er nog zorgzame zeelui...

Vrede? Niet in mijn hoofd. Aan de voet van de kajuitladder buig ik me nog eens over het laatste weerbericht. Harde wind ten noorden van ons en mogelijk mist in Cromarty. Harde wind mee is tot daar aan toe, maar mist. Gelukkig ligt Cromarty achter ons. Waarom dan die onrust? Omdat het weer zich niet precies aan zone's houdt en hier koude Schotse wind over warm water strijkt. Ik klim weer naar de kuip. Het duurt even voor mijn nachtzicht zich herstelt. Dan speur ik naar St. Abb's aan de westelijke kust. Geen licht. Naar Farne Islands in het zuiden. Geen licht. Dat zijn toch flinke pitten. Ik kijk of het toplicht straalt. Net nog nauwelijks, nu iets meer. Misschien dat het zicht is teruggebracht tot een paar mijl. Oeps, kijk daar, plotseling navigatielichten van een passerende kustvaarder, die waren er net niet. Moet ik de motor bijzetten, sneller naar het zuiden, voorbij Longstone en Crumstone en dan uit de route onder 19

foto ÂŠ Michiel Scholtes

Duisternis boven het Wee Bankie voor de Schotse kust. Traag zeilt Eenhoorn naar het zuiden, dwars over de Firth of Forth. Wolken trekken mee. Een halve maan streelt hun rafelranden wit. Af en toe valt haar licht door een scheur, verandert de zee in vloeibaar zilvererts, de zwarte vlek bovendeks in glanzend doek, bol op de wind. Overal gefluister en gelispel. Soms een de zachte roffel van reefknuttels tegen het grootzeil door het rollen van de boot. Binnen proosten lege glazen op de vrede van de nacht.

Het laatste rech Barcelona World Race terug op Noordelijk Halfrond Twaalf weken na de start zijn de koplopers terug op de Noord-Atlanlische Oceaan. Met ruim 19.000 mijl op het log, voelt dat waarschijnlijk als bijna thuis. Toch zou het venijn wel eens in de staart kunnen zitten. Aan boord van elke boot neemt de lijst met gebreken toe en de bemanningen zijn vermoeid.

Bovendien vragen nog een paar pittige navigatie- en routeringsvraagstukken om een oplossing. Het zou niet de eerste keer zijn dat de onvoorspelbare Middellandse Zee nog een paar verrassingen achter de hand heeft. Lees het verslag van de afgelopen twee weken op de volgende paginaâ&#x20AC;&#x2122;s...

foto: ÂŠ Chris Cameron/DPPI/Barcelona World Race

hte eind

81 dagen onderweg Terwijl Paprec-Virbac en Hugo Boss probeerden de meteorologische valkuilen van de Zuidelijke Atlantische Oceaan te vermijden, passeerden ook de overige deelnemers in de afgelopen twee weken Kaap Hoorn. De situatie in de strijd om de eerste plaats is nauwelijks veranderd. Zonder hun voorsprong van ruim 500 mijl uit te bouwen, consolideren Jean Pierre Dick en Damien Foxall hun leidende positie ogenschijnlijk makkelijk. Met nog zo'n 2500 mijl te gaan, lijkt heelhouden en defensief varen aan boord van Paprec-Virbac het voornaamste devies. De achtervolgingsrace van Alex Thomson en Andrew Cape moest opnieuw een tegenslag incasseren. De tijdens de pitsstop in Nieuw-Zeeland opgekalefaterde roeren blijven de achilleshiel van Hugo Boss. Maar met kunst, vliegwerk, de volledige epoxyvoorraad en alle bouten en moeren aan boord heeft het tweetal de roeren toch weer werkend gekregen. “Mooi is anders,” aldus Andrew Cape, “maar voorlopig lijkt het te houden...” In de strijd om de ontbrekende podiumplaats hebben Dominique Wavre en Michelle Parret behoorlijke concurrentie gekregen. In het lichte weer op weg naar de evenaar blijft Mutua Madrileña mijlen afknabbelen van Temenos. Javier Sanso en Pachi Rivero liggen nog maar enkele tientallen mijlen achter. De nek aan nek race is vooral interessant, omdat hij gestreden wordt met twee boten uit verschillende generaties Open 60. De splinternieuwe Temenos versus de 5 jaar oude Ecover. De komende twee weken moeten de koplopers dicht in de buurt van de finish kunnen komen. Maar anders dan bij een traditionele finish aan de Atlantische kust, zouden die laatste mijlen in de Middellandse Zee dit keer nog wel eens voor verrassingen kunnen zorgen.

Gibraltar

video

update 5 23

Boten, Beerenbur Beursaanbiedin

foto: ÂŠ Simon van der Woude

Boot Holland Boot Holland is de eerste bootshow in het nieuwe jaar op vaderlandse bodem. Van oudsher ligt de nadruk op staalbouw en motorboten. Als ware zeiler moet je daar wel rekening mee houden. Het is even zoeken Het eensegment bekend zeilboten. beeld, de Gelukkig vermoeide die na een en dag naaris het zijnNederlanders er ook nog elektronica slenteren op te Boot DĂźsseldorf gigantische hun alle auto accessoires zien. Daarmeeopis de Boot Holland parkeerplaats een beurs voor zoeken, beladen Genoeg met tassenvol zeiljacks en apparatuur. watersporters. redenlandvasten, om op een verloren februaridag Tijdens naar deze bootshow blijft het voor veel landgenoten niet bij boten kijken. Op Leeuwarden te koersen. Let wel op de late openingstijd op de eerste veel stands is iets te koop, meestal tegen scherpe prijzen. 200 Kilometer dag. Het tentoonstellingscomplex, het WTC Expo, is goed bereikbaar. In rijden voor een nieuwe is heel voor op koopjes september van paar dit jaar krijgtlandvasten Boot Holland eennormaal natte variant in Sneek: beluste zeilers. kom je niet voor de knallende beursaanbiedingen, dan de eerste Boot En Holland Aqua. zijn er op het gigantische beursterrein ook nog hallen vol zeilboten te zien.

rg ngen

Zwarte maandag Seebaert overvallen in BraziliĂŤ

We verlaten Soure bij laagwater, zodat de stroming mee is en we bij hoogwater de jachtclub van Belem kunnen bereiken. Bij de start lopen we helaas vertraging op. Pas na anderhalf uur is het anker los. Waarschijnlijk liggen we op een wrak of zoiets. De pillen tegen malaria vallen niet goed. Ik heb last van bijna alle bijwerkingen die ze kunnen veroorzaken en overweeg om het slikken te staken. De muggengolf die in de kuip neerstrijkt brengt me op andere gedachten. Dankzij de stroming mee arriveren we in de middag, ondanks de vertraging, toch rond hoogwater in Belem. De jachtclub is echter onvindbaar, de positie waarover we beschikken is niet juist. Als we eindelijk goed zitten is het laagwater en kunnen we de marina niet meer aanlopen. We gaan terug naar de haven van Belem en ankeren. Omdat we niet al te best liggen, roeit Bert in naar een houten steiger voor een tankstation. Daar mogen we afmeren en dat doen we. De trekt veel bekijks, het doet ons denken aan taferelen uit de OekraĂŻne en Algerije. Niet prettig. We maken van de gelegenheid gebruik en vullen de dieseltank. Daarna besluiten we om weer voor anker te gaan.

Het is aan het begin van de avond. Ik voel me niet lekker en lig in de voorpunt. Slapen lukt niet. Het lijkt, met een stroming van 4,5 knopen, alsof we op een waterval liggen. Bert heeft zijn handen vol Marion en Bert denken niet aan stoppen... aan het anker. Een keiharde klap jaagt me de stuipen op het lijf. Een ferry ramt de (goed verlichte) aan stuurboord. Het blijkt allemaal mee te vallen en ik probeer opnieuw de slaap te vatten. Bert probeert hetzelfde en strijkt neer op de bank in de kajuit zodat hij snel buiten is als er iets

De Seebaert, een Endurance 35, is een polyester S-spant.

fout gaat met het anker. De deur is daarom open. Ik word wakker, omdat Bert geschrokken en luidruchtig ontwaakt uit zijn slaap. Ik hoor stemmen en vermoed dat het om de ferryaanvaring gaat. Bert roept me. Ik sta op en kijk recht in een pistool. Bert is met touw geboeid. Ook hij staat onder vuur. Drie jonge mannen, onherken-baar door zwarte bivakmutsen die vrijwel het hele gezicht bedekken, hebben de in hun macht. Bert vraagt om licht. Ik maak een spotje in de badkamer aan. Dat is weinig, maar blijkt achteraf een geluk te zijn. Ze zien niet wat er om hen heen ligt of staat. Ze laten blijken dat ze ons vanmiddag bij het tankstation hebben gezien.

Ik geef ze al het geld dat aan boord is: reais, euro’s en dollars. Ze vragen naar mobiele telefoons. Ik geef ze mijn Nokia. Die vinden ze niet goed genoeg en ze leggen hem terug. Ik blij. In de telefoon en het horloge van Bert die op tafel liggen zijn ze niet geïnteresseerd. De buit is binnen. Ze blazen de aftocht. Zo lijkt het althans. Terwijl ze wachten op het bootje waarmee ze worden opgehaald, blijft een pistool op ons gericht. We mogen ons niet bewegen. Een van de jongens vraagt zenuwachtig of hij de plastic zak mag meenemen die buiten op de bank ligt. Ja natuurlijk, knikken we. In de zak zit de mobiele GPS die daar ligt vanwege het ankeralarm. Het apparaat neemt hij niet mee. Ik huil. “Maak dat touw los,” smeekt Bert. We kijken om ons heen. Wat een geluk bij een ongeluk. We missen geen apparatuur en er is niets beschadigd. Via de marifoon proberen we contact te zoeken met de kustwacht en de havenautoriteiten. Geen reactie. Wat achterblijft is een vergeten mes, een stuk touw en een herinnering die hopelijk snel slijt.

Al onze Braziliaanse vrienden zullen zich doodschamen als ze ons verhaal horen. Dat weten we zeker. Grote steden moet je vermijden. We hadden beter niet aan die steiger bij het tankstation kunnen afmeren, daardoor zijn we opgevallen. Het waren misschien wel neppistolen. Ze waren zelf zo zenuwachtig en onzeker. Ik had ze een knietje moeten geven. We moeten deuren en luiken van tralies voorzien. Dan schieten ze wel door de ramen. Misschien had ik niet al het geld moeten geven. Als we aan een mooring liggen in de aftandse jachthaven van Belem komen de tranen weer. Ik ben bang. Later op straat wijst een man naar zijn voorhoofd als ik schrik omdat hij voorbij loopt. We zijn in de stad om bij allerlei instanties onze documenten vertrekklaar te maken. De havenmeester reageert niet als hij ons relaas hoort. We vertellen het wel drie keer. Hij maakt niet eens een aantekening, terwijl het allemaal gebeurde in zijn haven. De politie zegt bovendien dat aangifte doen weinig zin heeft.

Een rondje om het eiland Marajo zit er niet meer in. Het was vooral een hartenwens van Bert. Ik vind het sneu voor hem. Toch maar doen? Zijn nee is definitief: “Ik kom wel een keer zonder terug...” Onopvallend, Bert vindt de ellende voor vandaag genoeg, kijk ik naar de romp aan stuurboord. De ferry heeft de ernstig verwond. De tranen springen alweer in mijn ogen maar ik zeg niets. Bijna zes maanden trokken we door het fantastische Brazilië. Een reis die ons bracht van hoogtepunt naar hoogtepunt in de overtreffende trap. Een tragisch dieptepunt is de aanleiding tot een abrupt vertrek. Vandaag treffen we de laatste voorbereidingen voor de aftocht naar Frans Guyana. We vertrekken morgen en hopen onze bestemming over een week te bereiken. We verlangen naar de rust van de zee zodat de emoties kunnen bezinken want vreselijk was het wel. Voor ons en vooral voor Brazilië. Aan de telefoon: Bert over de overval...

februari

2 Open dag trailersailors, Maarssen, www.toerzeilers.nl

februari

Witte Woerd Antivries Cup, Enkhuizen, www.wv-almere.nl Wintercup Micro Magic, WSA Vinkeveen, www.micromagic.nl

februari

10 11 12 13

Boot Holland, WTC Expo Leeuwarden, www.boot-holland.nl

februari

10 11 12 13 14 15 16 17 Belgian Boat Show, Gent, www.belgianboatshow.be

februari

Wintercup Micro Magic, Makkum, www.micromagic.nl Winterwedstrijd WSV Hoorn, www.wsvh.nl Grevelingen Cup, www.grevelingencup.nl .

Zeilagenda

februari

Winterwedstrijden, Braassem, www.braassemermeer.nl Winterwedstrijden, Elfhoevenplas, www.elfhoeven.nl Witte Woerd Antivries Cup, IJsselmeer, www.wv-almere.nl februari

5e Coolhanded Cup, Lelystad, www. coldhanded.com februari

Winterwedstrijden, Braassem, www.braassemermeer.nl Wintercupwedstrijd Micro Magic, Grouw, www.micromagic.nl maart

Hiswa, Rai Amsterdam, www.hiswa.nl

Evenement opgeven? Mail naar agenda@ziltmagazine.nl

Henk de Velde zit zonder mast

'Voorlopig ben ik in Argentinië' Op zaterdag 11 januari vertrok Henk de Velde met zijn trimaran Juniper uit Mar del Plata, Argentinië, voor een volgende sprong zuidwaarts. Hij kwam niet ver. Op 15 januari, op positie 43.25 ZB-64.20 WL, ging de mast van de tri overboord. Dat gebeurde in ruim 30 knoop wind en roerige zee, nadat de Juniper in een golfdal stuiterde. De Velde knipte de verstaging door om verdere schade aan zijn schip te voorkomen. Op de motor en met gereefde bezaan zette hij koers terug naar Mar del Plata. Om op 17 januari te constateren dat hij geen voortstuwing meer had. De schroef draaide niet meer en hing los. Prognose: gebroken schroefas. Deze averij ontstond op ruim 300 mijl van Mar del Plata, circa 60 mijl uit de kust. De Argentijnse kustwacht kwam in actie, nam De Velde op sleeptouw en bracht hem weer naar Mar del Plata, waar het konvooi op woensdag 23 januari arriveerde.

Eerst een mast... In zijn 'blogboek' schrijft Henk de Velde: 'Iedereen vraagt zich nu natuurlijk af, wanneer ik weer zeil. Laten we die vraag maar gewoon even vergeten. Eerst moet er een mast komen met zeilen, daarna maak ik een nieuw reisschema. Voorlopig ben ik in Argentinië.

In de wind Iemand met geld zou gewoon een mastenmaker bellen. Ik zou zo'n mooi draaibaar profiel bestellen in carbon fibre. Dat gaat in mijn geval, niet want dat geld is er niet. Een ander mogelijkheid zou een composiet mast in glass/carbon zijn en een derde gewoon een aluminium paal. Ook dat laatste brengt aanpassingen mee, waardoor het ook geen goedkope oplossing is. Het goedkoopste is om de bezaansmast naar voren te plaatsen. De bezaan als grootzeil gebruiken, een voorstag zetten en een fok bestellen. Dan reduceer ik het zeiloppervlak met de helft, maar kan ik zeilen. Ik wil gebruik proberen te maken van het goedkope arbeidsloon hier en overweeg een nieuwe hout/epoxy mast te laten bouwen. Hierover heb ik contact met Chris White de ontwerper/bouwer/oudeigenaar van de Juniper. En met een botenbouwer die met epoxy en vacu端m bouwmethodes om kan gaan. Kosten? Er zal heel veel gerekend en onderhandeld moeten worden, maar 'Time is on my side'! En als ik de komende 39 jaar nog wil zeilen, zal er nog wel eens wat gebeuren!' Het logboek van Henk de Velde is te bereiken via de zeilersite www.sailorsforsailors.com

Nieuwe sponsor voor Sintrale Kommisje Skûtsjesilen De Friese Rabobanken en Interpolis zijn de nieuwe sponsors van het skûtsjesilen. Zij volgen Douwe Egberts op, die na twintig (!) jaar de steun aan de SKS stopte. Hoeveel geld met de sponsoring is gemoeid, is niet bekend gemaakt. Wel is duidelijk dat de SKS meer armslag krijgt. De vereniging van skûtsje-eigenaren, schippers, bemanningsleden en wedstrijdorganisaties wil nog verder professionaliseren. Daarnaast moet het evenement zo puur mogelijk worden gehouden, wat onder meer blijkt uit het weren van zoveel mogelijk reclame-uitingen tijdens de wedstrijden, een streven dat de sponsoren van harte ondersteunen. (Met dank aan Henk Doevendans).

Solo Challenge Award voor Lucas Schröder Solozeiler Lucas Schröder heeft afgelopen maandag de eerste Solo Challenge Award gekregen. De prijs is een initiatief van de Stichting Shorthanded. Schröder kreeg de prijs voor zijn prestatie in de Transat 6,50, waarin hij als 7e overall eindigde. De overige genomineerden waren JanKees Lampe, Koen van Esch en Jelmer Bouw. De jury koos unaniem voor Schröder. De Solo Challenge Award wordt vanaf nu ieder jaar uitgereikt aan een Nederlandse zeiler die een opmerkelijke prestatie levert in het solozeilen op zee. Het doel van de onderscheiding is het belonen van Nederlandse solo-helden en het stimuleren van deze tak van sport.

In de wind Te vroege starts...

foto: ÂŠ Richard Langdon

"Het is kut!" En: "Het voelt klote!" zo meldde Pieter Jan Postma openhartig voor de radiomicrofoon, na afloop van het WK Finn in Melbourne. En daarmee verwoordde hij treffend de enorme teleurstelling. Hij dacht zilver op zak te hebben, maar kreeg een DSQ aan de broek wegens een te vroege start. Weg podiumplek. Een 4e plaats was zijn deel. Wat nog altijd klasse is op een WK Finn. Maar: zuur, ontzettend zuur. Een troost: de vorm is er. Geen vier op een rij voor Marcelien de Koning en Lobke Berkhout. Na drie wereldtitels greep het 470koppel naast de medailles en werd 4e. Ook hier gooide een te vroege start roet in het eten en in de laatste race was een strafrondje funest. Bij de 470-mannen eindigden de Coster-bros als 12e. Pluspunt is wel dat de nominaties voor de Spelen definitief zijn. Voor Casper Bouwman zijn de druiven het zuurst. Op het WK RSX eindigde de oud-wereldkampioen op een teleurstellende 26e plaats. Reden voor de bond om de surfkernploeg op te heffen. Een beslissing die coach Jochem Brenninkmeijer ook treft.

foto: ÂŠ Yvan Zedda

Dertig dagen sneller dan

Terwijl Francis Joyon nog onder zijn eerste douche in twee maanden stond, begonnen Frank Cammas en zijn team aan hun aanval op de Jules Verne trofee, de prijs voor het zeilschip dat het snelste de wereld rond. Het overnemen van het publiciteitsestafettestokje was geen zorgvuldig gekozen mediastrategie, de trimaran Groupama 3 wachtte al meer dan zes weken op het ideale weerbeeld. Dat Cammas weinig aan het toeval overlaat blijkt ook uit de negen bemanningsleden die hij meeneemt. Het is de absolute A-selectie van het Franse zeilen. Zelden zeilde zoveel ervaring op een boot. Helaas had Groupama's vaste navigator Marcel van Triest dit keer andere

Jules Verne?

video

verplichtingen. Zijn plaats werd overgenomen door VendĂŠe Globelegende Yves Parlier. Of de supersnelle boot en het topteam voldoende zijn om het record van Bruno Peyron's Orange over te nemen, valt nog te bezien. Voor volledig bemande boten ligt het record immers nog zeven dagen scherper dan Joyon's zojuist gevestigde solorecord. Wil Cammas de trofee mee naar huis nemen, dan zal hij de magische 50 dagen-grens moeten doorbreken. De recordpoging begon voorspoedig. Op 30 januari, zes dagen na vertrek, zeilde Groupama 3 over de evenaar. De virtuele voorsprong op Orange was toen opgelopen tot 450 mijl.

advertentie

Meteocursus voor zeilers 端 Nooit meer storm 端 Altijd halve wind 端 Niet meer nat 端 Alleen maar zon Die zekerheden kunnen we de deelnemers aan de Zilt Meteo cursus niet geven, maar gegarandeerd dat ze veel meer begrijpen van het weer op het water.

Klik hier voor nieuwe cursusdata in samenwerking met

advertentie

klik hier voor een videoimpressie van de Hiswa 2007

WATERSPORTERS GAAN NAAR DE HISWA 375 EXPOSANTEN

500 BOTEN IN ALLE SOORTEN EN MATEN

4 T/M 9 MAART

AMSTERDAM RAI

DUIZENDEN ACCESSOIRES

WWW.HISWA.NL

Bestel online >> Bestel uw kaartje met veel korting op www.hiswa.nl en maak iedere beursdag kans op een rubberboot met Yamaha buitenboordmotor!

Waterkaravaan door Panta Rhei passeert het Suezkanaal Ze zeilen al jaren samen, Willem, Jan, Reinier en Guus. Het begin van hun vriendschap is al een half leven geleden. Ze ontmoetten elkaar ooit op feestjes in oud Amsterdam, waar uiteindelijk iedereen iedereen kent. 'Wat doe jij?' 'O, gaat jouw dochter daar ook op school?' 'Wat, ken je die ook?'' He, zeil jij?' Eenvoudige vragen, sympathie wederzijds, belangstelling voor elkaars werk. Reinier is fotograaf, Jan is schoolhoofd, Guus bouwt violen en Willem, de schipper, is architect. Waar hebben ze sindsdien niet gezeild? Elk jaar weer, krijgen ze bericht van Willem, dat hij zijn Panta Rhei op de Canarische eilanden ligt, of in Portugal, of in de Middellandse Zee. Of ze mee willen? Dan laten ze pen, camera en guts vallen, proppen wat kleren in een sporttas en tijgen naar Schiphol. Willem is een ras zeezeiler. Een echte solist, die met zijn bijna 14 meter lange Oceanis veel alleen zeilt. Maar af en toe wil hij gezelschap. Aanspraak. Lekker samen eten. Stoer genieten zoals mannen onder elkaar dat doen.

r de woestijn Afgelopen oktober lag hij op Cyprus, Larnaca Marina, onderweg naar de Seychellen, en naar Zuid-Afrika waar zijn vrouw - ook architect - een bureau heeft. De tocht door het Suezkanaal leek hem iets wat je met vrienden moet doen. Die wachtten gespannen op zijn mail; ze moesten in de aangegeven periode natuurlijk wel kunnen. Willem wilde zijn doortocht laten samenvallen met die van de 2e Vasco da Gama Rally (2007-2008): een relatief informeel georganiseerd flottielje van Turkije naar Cochin Kerala (India) dat, behalve gezelligheid, in riskante gebieden als de Rode Zee enige bescherming biedt. Uiteindelijk wint Willem's solitaire karakter het van veiligheidsoverwegingen. Hij heeft zijn vrienden toch aan boord, waarom je oren dan nog laten hangen naar een groep? Dus steken ze van wal, zeilen naar het zuiden onder een luifel van louter sterren over de Levantijnse Zee. Omlaag naar Egypte. Reinier vertelt het verhaal...

foto: ÂŠ Reinier Gerritsen

fotoâ&#x20AC;&#x2122;s en tekst: Reinier Gerritsen

Kennismaking “Ah, you are with four men, I can arrange few woman for you...” Zo worden we welkom geheten in Port Suez, de laatste haven van het Suezkanaal, de afsluiting van onze reis. Een paar dagen eerder zijn we aan het begin van het kanaal, Port Saïd. We hebben een prachtige overtocht gemaakt vanaf Cyprus. Mooie bakstag wind, indrukwekkende sterrenhemel, 4 uur op 4 uur af, trage nachtelijke gesprekken in de kuip, niet meer dan samen een fles wijn per dag. Zoals vier mannen dat doen op een zeilboot. Het naderen van de Egyptische kust was van een andere schoonheid. De maan was net onder en aan de inktzwarte horizon ontstonden een paar vage witte streepjes, streepje Port Said, streepje Alexandrië, streepje Bur Fu’ad. De volgende ochtend, vlak bij de haven, stuift een boot op ons af, voorzien van grote letters Pilot. We zijn gewaarschuwd en laten niemand aan boord. Of we dan een cadeautje voor de havenautoriteiten hebben. Willem, onze schipper, is niet te vermurwen.

foto: ÂŠ Reinier Gerritsen

Sigaretten, sigaretten, sigaretten. Met woedende blikken scheurt onze eerste kennismaking met Egypte weg; de letter L van PILOT zit een beetje los.

Tweede Pilot Aan de westkant van het kanaal de skyline van Port Said; flats, schotelantennes, wat paleizen, minaretten en containerschepen die boven alles uitsteken. Daartegenover Bur Fuâ&#x20AC;&#x2122;ad, waar de jachthaven is. Een tweede Pilot duikt op, iets te laat, want we liggen al aan de kant. Of er geen cadeautje voor de havenautoriteiten af kan? Willem weigert weer en Jan, Guust en ik maken ons zorgen over onze dalende populariteit. Even later komt de havenmeester, die onze paspoorten meeneemt met de mededeling dat we niet van boord mogen zonder. Of we misschien iets te roken hebben? Op ons aandringen geeft Willem wat pakjes sigaretten. Na twee uur krijgen we onze paspoorten terug met een zilveren sticker en een stempel met een verhaal in het Arabisch.

Vuile stad We gaan met de pont naar de stad. Overal karren met paarden, het plaveisel is bedekt met plastic zakjes, autoâ&#x20AC;&#x2122;s toeteren voortduren en er zijn honderd winkels met mobiele telefoons naast elkaar. We verbazen ons over de hoeveelheid vuil overal, de stank van de fabriek waar we naast liggen, de permanente aanval op ons geld. De mensen loeren naar ons. Port SaĂŻd en het kanaal hebben op ieder van ons een ander effect. Willem blijft onverstoorbaar, laconiek. Guust plaatst alles in een ruime maatschappelijke context, Jan wordt mopperig en struikelt overal over en ik zet met nog meer verve een heerlijk maal op tafel.

480 Dollar... Die avond gaan Willem en ik naar Felix, onze agent. Zonder een agent kan er niets in het Suezkanaal. De zoon van de neef van Felix brengt ons naar het kantoor, waar een bediende voor ons op de liftknop drukt. Boven worden we ontvangen door een dame die ons naar de assistent van Felix brengt. Die legt ons uit dat we 480 dollar moeten betalen voor de twee

dagen pilot en de belasting. We hebben geluk gehad, eigenlijk is het veel duurder, maar Felix matst ons. We hoeven pas de volgende dag te vertrekken. Ons bekruipt het gevoel dat Willems diplomatieke paspoort in dit soort situaties toch wel bevorderlijk is.

Loods aan boord De volgende ochtend stapt de loods aan boord, een vriendelijke man die alle vragen met ‘yes’ beantwoordt.. De trossen gaan meteen los. De hele reis zal hij proberen de boot steeds iets harder te laten varen, wat Willem onmiddellijk afstraft. De eerste uren een dijkje aan bakboord, een dijkje aan stuurboord en daarop om de kilometer een soldaat in wit uniform met een mitrailleur in de aanslag. Dan ineens komt de eerste gigant ons tegemoet, een flat, een huizenblok. Dat er zoveel containers op een schip passen, geloof je niet. En na deze flat komt de volgende en de volgende. Een karavaan door de woestijn, want inmiddels is er aan beide zijden van het kanaal alleen, maar geel zand met gele rotsblokken. Ze varen heel langzaam en hun grootte wordt nog eens benadrukt door de 5 meter

lange vissersbootjes eromheen die een karig maal uit het kanaal proberen te slepen. Bij nacht komen we in Ismailiya aan. De Pilot verlaat boos de boot, de 20 dollar fooi is voor hem een belediging. Ismailiya blijkt een keurig stadje met een goed visrestaurant, een echte supermarkt die 24 uur open is, wat toeristen en twee ander zeilboten in de haven. Er zijn zelfs heel redelijke douches.

Duinen van de woestijn De volgende dag krijgen we een andere loods en varen we eerst een eind over de Bittermeren. ZeeĂŤn zijn het, een parkeerplaats voor autocarriers, tankers en containerschepen. Dan volgt het laatste stuk van het kanaal. Hier varen we echt tussen de duinen van de woestijn. Is Lawrence of Arabia hier niet opgenomen? Weer staat er om de kilometer een soldaat met geweer in aanslag. Steeds weer heb je die primitieve vissersbootjes. Het waait vandaag harder en ze hebben een zeiltje bij, gemaakt van aan elkaar genaaide rijstzakken. Bij tegenwind lopen er jongens op het jaagpad

foto: ÂŠ Reinier Gerritsen

om de boten te trekken; ook roeien ze veel. Ik zie geen enkele buitenboordmotor. Zouden die te duur zijn of zijn die verboden door de havenautoriteiten? Aan de prijs van de benzine kan het toch niet liggen, een paar dubbeltjes maar. Voor het eerst zien we de resten van een tank, er is hier aardig wat gevochten (Suezcrisis, Zesdaagse oorlog). Ook komt er een bevoorradingsschip van het Amerikaanse leger voorbij. Dat vervoer loopt dus ook via dit kanaal en verklaart misschien de vele militairen langs de route. We zien resten van bouwwerken, bruggen die men ooit is begonnen te bouwen en vervolgens maar heeft gelaten voor wat het was. Even voor donker komen we aan in Port Suez, vol van twee dagen wonderlijke, bijna surrealistische, soms eentonige schoonheid. Onze loods gaat van boord, blij met de 15 dollar fooi die we hem geven. De havenmeester biedt ons vervolgens vrouwen aan... Zie ook: www.reiniergerritsen.nl

Wreck of the Edmund Fitzgerald

foto: ÂŠ Istockphoto

De zee inspireert! Dichters, schrijvers en ook muzikanten. Laurens van Zijp speurt naar winden watergerelateerde liedjes. Deze aflevering: Wreck Of The Edmund Fitzgerald Door: Gordon Lightfoot LP: Summer Dreams, 1976

De Canadese singer/songwriter Gordon Lightfoot schreef in 1975 een heel scheeps lied: Wreck Of The Edmund Fitzgerald. Het gaat over een Laker (type vrachtschip met het stuurhuis voorop) die op 24 november van dat jaar verging op Lake Superior. De 29 opvarenden van de ertsboot kwamen om. De NoordAmerikaanse meren zijn regelrechte binnenzeeĂŤn; groot, diep en gevuld met ijskoud water. Daarin heb je als drenkeling geen schijn van kans. Niet voor niets betitelden de lokale indianen het meer als 'water dat nimmer doden prijsgeeft'. Lightfoot maakte een lange ballade als eresaluut voor de verdronken zeelui, het schip en de zee.

Zoute Noten The legend lives on from the Chippewa on down of the big lake they called 'Gitche Gumee' The lake, it is said, never gives up her dead when the skies of November turn gloomy. With a load of iron ore twenty-six thousand tons more than the Edmund Fitzgerald weighed empty, that good ship and true was a bone to be chewed when the Gales of November came early. Zo volgen nog twaalf coupletten. Een hele zit, maar het is een authentiek verhaal en een dito lied.

Klik hier en luister naar een fragment: of bekijk de indrukwekkende clip op Youtube

Deze rubriek wordt samengesteld uit door leveranciers opgestuurde informatie en productnieuws dat we zelf op het spoor kwamen. De selectie wordt uitsluitend door de redactie gemaakt en is niet door producenten beĂŻnvloed.

North Sails, om de hoek en ook voor toerzeilers Praat met Anton Brinkhof en het gesprek gaat al vlug over zeilen. Niet verwonderlijk, hij besiert de Nederlandse vestiging van North Sails. In Almere. En dat is nou precies wat Brinkhof heel vaak moet uitleggen: zeilers hoeven niet helemaal naar BelgiĂŤ voor North Sails. Brinkhof: "Veel zeilers van 'boven de rivieren' hebben nog altijd die perceptie, maar we zitten voor hen als het ware om de hoek." North wordt geassocieerd met grote wedstrijdschepen. Geen verkeerd beeld, maar Brinkhof wil het wel nuanceren: "We maken ook zeilen voor toerschepen vanaf pakweg 10 meter, dus de toer-wedstrijdzeiler kan gerust bij ons aankloppen. Zeilers verontschuldigen zich dikwijls tegenover mij en zeggen dan 'ik heb een grootzeil nodig, maar ik ben geen wedstrijdzeiler'. Dat is dus niet nodig." North Sails levert overigens ook zeilen voor platbodems, onder andere de schepen in de VA-klasse. North Sails Nederland, Almere, 036-5460190, anton@nl.northsails.com

Zilte Spullen Dehler koopt Etap Het grote nieuws van de afgelopen dagen was de overname van Etap door Dehler. Zilt koerste op Boot D端sseldorf naar de Dehlerstand en trof daar Peter Eiling. Eigenlijk wilde die weinig kwijt over de overname, want zo waarschuwde hij: "Ik ben nu met pensioen en sta een beetje aan de zijlijn." Wat niet wegneemt dat hij gewoon weer een beurs draaide. Hoe je het wendt of keert, Eiling was als directeur jarenlang het gezicht van Dehler in Nederland en dat gum je niet zomaar uit. Daarom tekenden we mooi zijn reactie op. Eiling: "Er is een enorme vraag naar de nieuwe Dehler-modellen, 34, 36, 39, 44 en we bouwen een nieuwe 60-voeter, dus er is productiecapaciteit nodig om die orderstroom te verwerken. Die is er bij Etap, daar is ruimte. Plus: de vakmensen. Want je kunt wel snel een nieuwe productiehal bouwen, maar dan heb je nog geen extra vaklui. Die zijn er bij Etap wel. We kunnen nu in twee marktsegmenten economisch werken. Etap is familysailing, Dehler is performancecruising, er kan een mooie wisselwerking ontstaan. De overname is voor beide merken van belang. Het is goed voor de markt, goed voor de zeilers." Waarvan akte. De overname van Etap komt enkele maanden nadat een investeerder, Buchanan Capital Partners, een belang in Dehler had genomen. Volgens Dehler's CEO Wilan van den Berg blijven de merken Dehler en Etap bestaan en vallen er geen ontslagen bij de Belgische bootbouwer in Malle. Welk bedrag er met overname is gemoeid, wordt niet bekend gemaakt.

Open huis De Vries Sails in nieuw pand De Vries Sails Grou en De Vries Sails Makkum verhuizen naar een nieuw bedrijfspand in Makkum. De twee zeilmakerijen en de kantoorruimtes zijn voortaan gehuisvest aan de Waardwei 7. Het pand wordt zaterdag 16 februari officieel geopend en vanaf 12.30 uur is er open huis. Belangstellenden kunnen zien hoe een lasersnijmachine werkt, want de zeilmakerij is die zaterdag in bedrijf. Ook is er een workshop zeilontwerpen. In het nieuwe pand aan de Waardwei worden de zeilen, buiskappen en achtertenten gemaakt. De watersportwinkel, de tuigerij en de reparatieafdeling blijven op de 'oude' locatie, Marina Makkum, aan de SĂşderseewei. De Vries Sails kent een lange historie. Vanaf 1850 maakte zeilmakerij S.U. de Vries in Grou zeilen voor platbodems. De zeilmakerij van Jan de Vries in Makkum, later bekend onder de naam Zeilmakerij A. de Vries, bestaat sinds 1935. Beide bedrijven werkten al geruime tijd samen toen ze in 2006 fuseerden. Na die fusie volgde er in 2007 een samenwerking met UK Halsey, vooral bekend van de Tape Drive zeilen. Pluspunt voor De Vries Sails is de gezamenlijke research en development, de gezamenlijke inkoop en een centrale productie. Nieuw adres De Vries Sails: Waardwei 7, 8754 HB, Makkum, 0515-231738, info@devriessails.nl

Zilte Spullen Equiplite: lekker licht Het is mooi spul, de snelsluitingen van Equiplite. Ze bestaan uit een strop van dyneema en aluminium bus, plus een vergrendeling van klittenband. Het dyneema heeft een PU-coating (DSK 75) die de vezels verstevigt en UV-bestendig is. Zware harpsluitingen kunnen van boord, de Equiplitesnelsluiters vormen een solide en vooral licht alternatief. Er zijn ook snelsuiters in combinatie met een blok, bijvoorbeeld geschikt als snatchblok voor de loefschoot van de spinnaker. On Deck in Weteringbrug is distributeur geworden van Equiplite. www.on-deck.nl.

SailTime op meer locaties Bij SailTime kun je terecht voor gedeeld eigenaarschap. Door lid te worden kun je gebruik maken van een zeiljacht. Sailtime breidt de mogelijkheden uit met het Sailtime Plus Membership. Dat biedt toegang tot andere schepen uit de SailTime-vloot. Het plus-abonnement kost een eenmalig inschrijfgeld. “Verder geldt uiteraard het lokale membertarief voor de betreffende boot,” aldus Ragnar Koot van SailTime Holland. “Zo kunnen leden gedurende het jaar voordelig en met goed onderhouden jachten op andere locaties zeilen." Leden kunnen per maand minstens zeven dagdelen varen. SailTime opent in het Franse Antibes een vestiging en ook in Groot-Brittannië komen er vier nieuwe locaties bij. Vanaf dit jaar bundelt SailTime Holland de krachten met de nieuwe zeilschool Zeilen op Zee. Daar kunnen leden van SailTime Holland terecht voor bijscholing op maat en volgens CWO-richtlijnen. Zie ook www.sailtimeholland.nl

foto: ÂŠwww.sailingcamelot.nl

Rivier raften...

De bemanning van de Hallberg Rassy Camelot verlaat na een knallend oud-en-nieuw de ankerplek in Paramaribo en vaart met een gids de Commewijnerivier op. Ze bezoeken indianendorpen en bosnederzettingen. Sjoerd en Irene stuurden ons deze foto van een ankerplek op de rivier. 'We raften voor het eerst: twee aan twee met elk een eigen anker uitgeworpen. We beleven hier prachtige nachten, midden in het bos, samen met de Dolfijn: donkere hemel, dierengeluiden, vogels en om ons heen de nachtvliegjes die als lantaarntjes door de bomen zweven.'

Zilte Wereld

Palmen en pindakaas Paramaribo is hot, dat zagen we al in de vorige editie van de Zilte Wereldkaart. Samen met Venturo, Flux, Loesje, Karna, Dolfijn en Callista koos de Camelot dit jaar Paramaribo als eerste doel na de Atlantische oversteek. Onder de Nederlandse bemanningen zijn veel kinderen. Sjoerd van der Maaden en Irene Hemels van de Camelot maakten de oversteek naar Suriname met hun tiener kinderen Jippe, Merlijn en Max. Schipper Sjoerd: 'De aankomst in Suriname is overweldigend. Wat een mooi land, zo anders en toch zo vertrouwd. Je wordt in het Nederlands aangesproken, er is pindakaas en de mensen hebben een hechte band met Nederland.' Voor de zeilers die hun Rondje Atlantic uitbreiden met een stop in Paramaribo wordt de Atlantische oversteek met een paar dagen verkort. En als bonus beleef je hier een totaal andere wereld dan in het Caribisch gebied. Niet verwonderlijk dat steeds meer zeilers voor deze route kiezen, ondanks de onbetrouwbare ankergrond op de rivier en het bruine water waarin je liever niet gaat zwemmen. De boten die verder de rivier op varen maken bovendien kans op het echte avontuur. De bemanning van de Camelot bezoekt overwoekerde plantages en stookt een eigen kampvuur in een bijna verlaten indianendorp. Op de steeds meer gecultiveerde Caribische eilanden is dat avontuur voor de zwervende zeiler niet makkelijk meer te vinden.

Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: www.sailingcamelot.nl

Zilte Wereld Zoom in op een desolate ankerplek in PatagoniĂŤ of een tropische baai in de Pacific en zie welke boten daar in een droomdecor liggen. Of tik de naam in van de boot die vorig jaar nog naast je in de marina lag en nu onderweg is naar de zon. Met een muisklik ga je door naar de website van de wereldzeiler om de laatste logboekbijdragen te lezen en de jaloersmakende fotoâ&#x20AC;&#x2122;s te zien.

Google Earth In Zilte Wereld is slechts ruimte voor een deel van de wereldkaart. Door op de punaise in de kaart te klikken open je alle posities in Google Earth. Staat Google Earth nog niet op je computer, dan kun je het gratis downloaden.

Geef je positie door Alle zeilers die Nederland voor een jaar of langer achter zich laten kunnen een plek krijgen op de Zilte Wereldkaart. Mail daarvoor je positie naar ziltewereld@ziltmagazine.com. In de pop-up bij de positie is ook plaats voor een of twee korte zinnen over jezelf, je boot of de plek waar je bent. Een link naar je eigen website past daar ook in. De positie en begeleidende tekst veranderen elke twee weken.

Wekelijks vertelt Zilt huismeteoroloog Henk Huizinga hoe het zeilweer voor het komende weekend wordt. Kijk en luister naar zijn verhaal en klik daarna op je eigen vaarwater in de kaart hieronder.

Waddenzee

IJsselmeer Noordzee kust

Zeeuwse Delta

Vrijdag

Klik op een zeilgebied voor een gedetailleerde 3-daagse prognose...

Zaterdag

Zondag

Weer & Wind Weerbericht voor 1, 2 en 3 februari 2008

video

Twee depressies, twee gezichten De komende dagen bepalen twee lagedrukgebieden het weer boven ons land. Donderdag zorgt een diepe depressie voor een storm uit het zuidwesten. In het weekend komt een tweede nabij IJsland tot ontwikkeling, die bij ons de atmosfeer tot rust brengt en zondag voor een aantrekkende zuidelijke wind zorgt. Vrijdagmiddag +36: de eerste depressie is boven het zuiden van Noorwegen aangekomen. Een occlusie met daarachter koude lucht ligt op de Noordzee. De wind komt uit het west-zuidwesten en is in het noorden goed voor 35-40 knopen. Zeeland heeft 20-25 knopen wind. Zaterdagmiddag +60: de occlusie is gedurende de nacht, met mogelijk winterse buien, gepasseerd. Wij profiteren van het naderen van een rug van hogedruk. De west-noordwestelijke wind krimpt geleidelijk naar het westen en neemt af naar 20-25 knopen. Verder is het droog weer. Zondagmiddag +84: de tweede depressie bij IJsland zorgt ervoor, dat de wind verder krimpt naar het zuiden en aantrekt naar 30-35 knopen. Na het weekend blijft de aanvoer uit het zuidwesten komen Het Zilt weerbericht wordt verzorgd door NIMOS Meteotraining www. nimosmeteo.nl

bemanning

De bemanning van Zilt Magazine bestaat uit:

Zilt

21/2008

Ruud Kattenberg

Sjors van der Woerd

Laurens van Zijp

Michiel Scholtes

Henk Huizinga

Jimmy Lengkeek

Pieter Nijdeken

van der Weerdt

Robert

en vele opstappers

Aan de kajuittafel Onze manier van werken is even onconventioneel als Zilt zelf. Verwacht ons daarom niet in een spectaculair kantoor. We zijn het liefst aan boord, op het water of onderweg naar een goed verhaal. De redactievergadering houden we aan wisselende kajuit- en keukentafels en verder zijn we uitgerust met e-mail, chat en Skype. De beste manier om ons te bereiken, is een e-mail te sturen aan: redactie@ziltmagazine.nl

De inhoud van Zilt Magazine mag op geen enkele wijze worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de makers. De uitgever kan niet aansprakelijk worden gesteld voor fouten in deze publicatie.

Zilt Zoekt Zeilers

foto: ÂŠ Matjaz Boncina/Istockphoto

Abonneer je nu en ontvang gratis: -elke week het zeilersweerbericht -elke veertien dagen Zilt Magazine Surf naar w w w. z i l t m ag a z i n e . n l Of klik hier om Zilt naar een zeilvriend te sturen 61