Kaartje van de familie Dessing

De kracht van een kaartje. Hoe meer e-mails en appjes we vluchtig verzenden, hoe groter de betekenis van een handgeschreven bericht. In deze ZON delen Chris en Marianne Dessing mooie woorden uit aan alle vrijwilligers van MPS de Zonnebloem.

Marianne Speijers, vrijwilliger:

“Wat ontzettend lief, zeg! Het was de eerste keer dat ze meegingen op ons schip. Ze keken hun ogen uit en straalden gewoon. Het echtpaar was altijd samen, zij zorgzaam met een hand in zijn rug als steun. Zo mooi om te zien. Ik raakte aan de praat met Chris en hij moest een beetje lachen toen ik vertelde dat ik hem herkende van tv. Hij zei opgetogen dat hun dochter Floortje nog langs zou komen en dat hij ontzettend trots op haar is. Tijdens het galadiner bedankte Chris ons voor de mooie vakantie. En dat was het ook. Zorgen in zo’n relaxte sfeer is voor mij net zo goed vakantie. Zeker door de liefde en dankbaarheid die wij als vrijwilligers ontvangen.”

Het boordjournaal van William Koevoets

‘Aan boord heb je de tijd om er écht voor elkaar te zijn’

Als je aan William Koevoets vraagt hoeveel Zonnebloemvakanties hij al achter de rug heeft, moet hij even diep nadenken. “Zeker vijfenveertig”, is zijn conclusie. Een flink aantal daarvan stapte William aan boord van MPS de Zonnebloem, om vakantiegangers die gedroomde allinclusive-ervaring te geven, zónder dat gezondheidszorgen hun bagage verzwaren. Blader door zijn boordjournaal.

Volgende keer in Van wal:

Wie zorgt ervoor dat alle heerlijke gerechten uit de keuken netjes uitgeserveerd worden in het restaurant? Dat lees je in het boordjournaal van restaurantmanager Bas van Elk. 1989: Fijn, een zorg minder

“Ruim dertig jaar geleden startte ik in dienst van een Eindhovens ziekenhuis de opleiding tot verpleegkundige. Om de hoek zat een vakantielocatie van de Zonnebloem. Voor ik het wist, werd ik gevraagd als vrijwilliger. Het sprak me direct aan dat ik als vrijwilliger die extra bagage van gezondheidszorgen bij deelnemers kan wegnemen, zodat zij onbekommerd kunnen genieten van hun vakantie.”

2000: Waar blijft de tijd?!

“Ik vaar alweer ruim twintig jaar mee als hoofdverpleegkundige. Ik houd een oogje in het zeil voor de zorgvrijwilligers en regel van alles aan boord, zodat zij hun volledige aandacht aan de gasten kunnen geven. Als een vrijwilliger er even doorheen zit, ben ik er voor haar of hem. Dat gebeurt zeker, want zo’n week is best intensief. Iedereen zet de schouders eronder om er voor alle mensen aan boord een mooie week van te maken.” “Na één dag zijn we al een geoliede machine en op de laatste dag vraag je je af waar de tijd gebleven is. Al die tevreden en vrolijke gezichten van de gasten en vrijwilligers die aan het einde van de week van boord stappen, geven mij zo veel energie. Dat is de reden dat ik dit al zolang doe.”

2014: Nooit tussen wal en schip

“Hoofdverpleegkundige, verpleegkundige of teamcoördinator: ik heb veel verschillende petten op gehad en ging eigenlijk standaard twee keer per jaar varen. Het lukte altijd om me vrij te roosteren op mijn werk. Maar nu ik sinds zes jaar als oncologieverpleegkundige in teamverband werk, is mijn vaarfrequentie teruggeschroefd naar één keer per jaar. Zolang ik het volhoud, blijf ik dat doen. Aan boord heb je de tijd om er écht voor elkaar te zijn.”

“Er is ruimte om in alle rust de zorg te bieden die nodig is. Je ziet mensen genieten van kleine dingen met een grote betekenis: eindelijk weer eens in bad, een ontbijt op bed, een gezellig avondje in de kroeg. Ik herinner me nog levendig de transvrouw die haar eerste vakantie na haar transitie met ons meemaakte. Of het kleine geluk van jongere gasten die samen gamen of Netflixen, in hun eigen hoekje van de scheepssalon. Die blije gezichten zijn voor mij de mooiste momenten.”

2022: Goede matchmaker

“De vakantieweek begint voor mij al twee weken voor vertrek. Dan krijg ik alle formulieren binnen en ga ik aan de slag om de juiste vaarvrijwilligers en verpleegkundigen aan de gasten te koppelen. Dat is soms een heel gepuzzel. Ik weet dat ik dit goed gedaan heb als ik dinsdag bij de koffie constateer dat de eerste avond- en ochtendrituelen soepel zijn verlopen. Ik houd goed in de gaten of vrijwilligers zich niet overwerken. Vooral op woensdag ga je dat zien. Dan geef ik iemand wat extra vrije tijd.”

“Voor je het weet, is het vrijdag, dan realiseren we ons dat we elkaar gaan missen. Ook een goed teken natuurlijk. Als mensen tegen elkaar zeggen: ‘Ik zou nog wel een weekje willen’, is de vakantie voor mij geslaagd. Op zaterdag zit het er voor mij ook op en duik ik ‘s middags een uurtje of twee mijn bed in om wat bij te slapen. Zondag slaap ik heerlijk uit en maandag ben ik weer aan het werk in het ziekenhuis. Altijd met de gedachte: volgend jaar kies ik hopelijk weer het ruime sop.”

Mee als zorgvrijwilliger

Een vaarvakantie op MPS de Zonnebloem is een onvergetelijke ervaring, zowel voor de gasten als voor de vrijwilligers. Ben of ken jij een verpleegkundige, verzorgende of helpende? We hebben je hulp hard nodig.

Een vakantie waar jouw zorghart zich helemaal thuisvoelt: www.zonnebloem.nl/ help-mee/word-vrijwilliger