COLUMN JULES
Avondje alleen thuis
Jules woont met man en drie kinderen in Oud-Zuid. Ze leidt het perfecte leven. Tenminste, zo líjkt het. “Vanavond eten we bij mijn ouders.” Kak. Vrijdagavond. Geen vrijmibo? Niet uiteten met ons gezin? Geen Thirty Seconds spelen met vrienden die net zo starnakel willen worden als ik? Nee, manlief had een ander briljant plan: eten bij mijn schoonouders. Pff, wat kostte het me veel moeite om eronderuit te komen...
schappij.” Bingo. Manlief pakte me vast, “Ach lieverd... hetzelfde telefoongesprek had ik laatst met mijn moeder. Blijf jij dan thuis vanavond, nodig jouw moeder uit en ga samen lekker een Netflix-serie kijken, met ondertiteling.” Van geluk viel ik in zijn armen. Ik had mijn schoonouders omzeild.
Allereerst een huilbui. Het fijne van mijn leeftijd is dat je altijd een naderende overgang kunt inzetten. Ik, snikkend: “Het wordt me állemaal tevéél, ik voel me zó íntens slécht!” (zolang je op elke klinker een accént zet, geloof me, het werkt).
Manlief en de kinderen waren de deur nog niet uit en ik ontkurkte een Moëtje. Een ander moetje was nog even mama bellen. En gelukkig – toch jammer in dit geval – was er niks mis met haar gehoor. Bovendien had ze al eetplannen. Een avondje alleen thuis! Ik ontkurkte een tweede fles Moët, danste door de woonkamer op het nummer Single Ladies en zong tegen mijn fictieve huisdier: “Als de kat van huis is...”
In dit geval werkte het niet. Manlief keek me aan of ik gonorroe had. Ik wist dat ik een andere troef moest inzetten. Iets waarvan hij zou begrijpen dat de ernst zodanig ernstig is, dat ik thuis moest blijven. Een zoekgeraakte Rolex? Een deuk in onze Range Rover? Welnee, in ons huishouden is alles vervangbaar, behalve? Zijn moeder, zijn achilleshiel! In dit geval míjn moeder, omdat ik niet zomaar iets kon verzinnen over zíjn moeder – waar hij straks naartoe zou gaan – en ik toch wel enigszins hoopte op zijn empathisch vermogen. Nog altijd snikkend begon ik mijn zin met: “Het is mama, ik belde haar net en...” Voordat ik mijn zin kon afmaken onderbrak de narcist mij al met: “Heb je het over jóuw of míjn moeder?” “Míjn moeder. Ik vind het zó erg dat zij... (ik moest wat verzinnen) ...steeds slechthorender wordt, waardoor ze het gevoel heeft te vervreemden van de maat-
Het avondeten had ik overgeslagen, mijn buik was extreem plat. Daar moest ik van profiteren. Dus ik zou die éne ex gaan appen, met wie ik de beste seks ooit had. Hem vragen waar hij uithing. Hij zou reageren met: ‘Ik heb nog geen plannen, afspreken?’ Hij zou voor mijn deur staan en we zouden alles nog eens dolletjes overdoen op het kleed voor de open haard. Na het opdrinken van die tweede fles was ik zover ‘Waar hang jij uit’, appte ik hem. Pas na een uur antwoordde hij: ‘Bij mijn schoonouders kaasfonduen, jij?’ Met terugwerkende kracht bestelde ik alsnog shoarma, met extra veel knoflooksaus.
Liefs, Jules NOVEMBER 2021 - 11
