COLUMN JULES
Vriendinnendiner JULES WOONT MET MAN EN DRIE KINDEREN IN OUD-ZUID. ZE LEIDT HET PERFECTE LEVEN. TENMINSTE, ZO LÍJKT HET.
De glazen zijn nog maar nét ingeschonken en Manon – die nogal graag in de belangstelling staat en elke gelegenheid aangrijpt om te speechen – tikt met haar vork tegen het wijnglas. “Maak jij even een story van mijn speech voor Insta?”, commandeert ze Claudia, die een eigen modelabel en 30.000 volgers heeft. Manon fatsoeneert nog even haar blonde lokken, staat op, tuit haar lipjes en heft het glas: “Lieve vriendinnen. Ik wil graag een toast uitbrengen op ons, vrouwen...” Vervolgens steekt Manon een ellenlange onsamenhangende speech af. Over ‘onze tijd’ die is aangebroken. Omdat we eindelijk weer écht vrouw kunnen zijn, na een rotperiode van lockdowns waarin we voornamelijk functioneerden als multitaskende huismoeders. Omdat we eindelijk gehoord worden, betreffende al het leed dat ons is aangedaan door foute, machtige mannen. Tot slot maakt Manon op de valreep een politiek bruggetje naar Poetin, over foute, machtige mannen gesproken. Na tien volle minuten zit de speech erop. Dat zijn 40 stories. Maar voordat we een slok kunnen nemen en onze glazen bevuilen met lipgloss, moet er eerst ook nog een boomerang gemaakt worden van het proostmoment. Een bijna onmogelijke opdracht: zes proostende glazen die tegelijk op een verticaal beeld moeten verschijnen. Inmiddels zijn we een kwartier verder en hebben we ons wijnglas slechts smachtend aangestaard. Eindelijk is het moment daar en alsof ons leven ervan afhangt, gieten we het eerste glas in één teug achterover. Proost!
Snel daarna wordt het voorgerecht geserveerd door een jonge Italiaanse god. Wijzend met zijn pink vertelt hij wat er op ons bord ligt, het klinkt als Italiaanse poëzie. “Mmm, dat ziet er lekker uit... maar het eten ook!” grapt Manon naar de ober, die stoïcijns doorgaat met het riedeltje van de ingrediënten. “Wil je ons misschien ook voeren?” vraagt Saskia hem. Geen kick, de ober vertrekt naar de volgende tafel. “Jéétje, wat is het toch saai geworden allemaal, zeg,” fluistert Manon, “echt, mannen durven níks meer. Door al dat me too-geneuzel krijgen wij nul complimenten meer.” “Ja inderdaad,” beaamt Saskia, “het is wel érg stil geworden aan de overkant. Ik word ook nooit meer nagefloten door een bouwvakker.” “Doe mij maar een dickpic!” roept Claudia. En: “Misschien moeten we tegengas geven. Laten we een campagne beginnen: #menpleasetouchus. Dan gaan we viral.” “Jááá, #pleasefuckusplease!” jubelt een ander. En dan valt er een stilte. Ik denk dat we ons alle zes ineens realiseerden dat we als kandidaat vijftiger sowieso allang MILF-af zijn. Buiten nemen we afscheid van elkaar. Volgende week weer vriendinnendiner. Zullen we dan gaan eten bij Marathonweg? Daar komen lekkere mannen. Of toch maar weer ‘es bij iemand thuis en lekker iets bestellen? Voordat Manon in haar Birò stapt roept ze nog naar Claudia: “Vergeet me niet te taggen in je story hè!”
Liefs, Jules APRIL 2022 - 9
