Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ (1950 – 2010)
ΜΑΘΗΤΕΣ: Στίουα Πάτρικ Τζαγκαράκης Μιχάλης Τερεζίου Αλκιβιάδης
Τμήμα Β4 46 ΓΕ.Λ. Αθηνών ο
Φιλόπουλος Χαράλαμπος
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1.
ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ
2.
Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
3.
ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ
4.
ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΓΛΥΠΤΙΚΉ
5.
ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
6.
ΠΗΓΕΣ
Σχολικό Έτος 2013-2014
ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ Η Ιαπωνική τέχνη καλύπτει ένα ευρύ φάσμα των μορφών τέχνης, συμπεριλαμβανομένων της κεραμικής, γλυπτικής, ζωγραφικής, kirigami, origami, και των πιο πρόσφατων manga, σύγχρονα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια. Επίσης, έχει μια μακρά ιστορία, που ξεκινά από τις αρχές της ανθρώπινης κατοίκησης στην Ιαπωνία, κάποια στιγμή στην 10η χιλιετία π.Χ. μέχρι σήμερα. Ιστορικά, η Ιαπωνία υφίσταται ξαφνικές επιδρομές νέων και ξένων ιδεών ανάμεσα σε μεγάλες περιόδους που είχε ελάχιστη επαφή με τον έξω κόσμο. Κατά την πάροδο του χρόνου οι Ιάπωνες ανέπτυξαν την ικανότητα να απορροφούν, μιμούνται, και τελικά να αφομοιώνουν τα στοιχεία της ξένης κουλτούρας που συμπληρώνουν τις αισθητικές προτιμήσεις τους. Η αρχαιότερη σύνθετη τέχνη στην Ιαπωνία εμφανίστηκε τον 7ο και 8ο αιώνα και είχε σχέση με το Βουδισμό. Τον 9ο αιώνα, καθώς οι Ιάπωνες άρχισαν να στρέφονται μακριά από την Κίνα και την ανάπτυξη αυτοχθόνων μορφών έκφρασης, οι κοσμικές τέχνες άρχισαν να γίνονται όλο και πιο σημαντικές. Μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα, άνθισαν δύο μορφές τέχνης οι θρησκευτικές και οι κοσμικές. Μετά τον Πόλεμο Onin (1467-1477) , η Ιαπωνία εισήλθε σε μια περίοδο πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής αναστάτωσης που διήρκεσε πάνω από έναν αιώνα. Στην κατάσταση που προέκυψε υπό την ηγεσία του σογκούν Tokugawa, η οργανωμένη θρησκεία έπαιξε πολύ λιγότερο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, και οι τέχνες που επέζησαν ήταν κυρίως κοσμικές. Η ζωγραφική είναι η προτιμώμενη καλλιτεχνική έκφραση στην Ιαπωνία, που ασκείται από ερασιτέχνες όσο και από επαγγελματίες. Μέχρι τη σύγχρονη εποχή, οι Ιάπωνες έγραφαν με ένα βουρτσάκι και όχι με στυλό, και η εξοικείωσή τους με τις τεχνικές που απαιτούν βούρτσα έκανε ιδιαίτερες τις αξίες και την αισθητική της Ιαπωνικής ζωγραφικής. Με την άνοδο του λαϊκού πολιτισμού στο αστικό κέντρο του Έντο (σημερινό Τόκυο), ανθίζει ένα είδος ξυλογραφίας που ονομάζεται ukiyo-e, μια σημαντική μορφή τέχνης της οποίας οι τεχνικές τελειοποίησαν την παραγωγή έγχρωμων εκτυπώσεων στα πάντα, από καθημερινές ειδήσεις έως τα σχολικά βιβλία. Οι Ιάπωνες, κατά την περίοδο αυτή, δεν θεωρούν την γλυπτική ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η Ιαπωνική κεραμική είναι από τις καλύτερες στον κόσμο και περιλαμβάνει τα αρχαιότερα γνωστά αντικείμενα του πολιτισμού τους. Στην αρχιτεκτονική, οι ιαπωνικές προτιμήσεις για τα φυσικά υλικά και την αλληλεπίδραση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου διατυπώνονται με σαφήνεια. Σήμερα , η Ιαπωνία συναγωνίζεται τα υπόλοιπα σύγχρονα έθνη με τη συμβολή της στις καλές τέχνες, τη μόδα και την αρχιτεκτονική, δίνοντας δημιουργίες από μια πραγματικά σύγχρονη, παγκόσμια, και πολύ -πολιτισμική ( ή acultural ) τέχνη.
kirigami ή origami
manga
ξυλογραφία ukiyo-e
Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ Μετά τον πόλεμο και υπό την επήρεια του Ανώτατου Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων, General Douglas MacArthur, η Ιαπωνική πολιτική και θρησκευτική ζωή αναμορφώθηκε για να παράγει μια αποστρατικοποιημένη και δημοκρατική χώρα. Παρά το γεγονός ότι ένα νέο σύνταγμα ιδρύθηκε το 1947, δεν υπήρξε σύγχρονη αρχιτεκτονική μέχρι την έναρξη του πολέμου της Κορέας από την Ιαπωνία (ως σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών), όπου είδε μια αύξηση της οικονομίας της που επέφερε η κατασκευή βιομηχανικών προϊόντων. Το 1946 ιδρύθηκε η Προκατασκευαστική Housing Association για να αντιμετωπίσει τη χρόνια έλλειψη στέγης, και αρχιτέκτονες όπως ο Κούνιο Maekawa υπέβαλαν σχέδια. Επίσης, το Διοικητικό Συμβούλιο Αποκατάστασης Πολέμου υπέβαλε ιδέες για την ανασυγκρότηση δεκατριών πόλεων της Ιαπωνίας. Ωστόσο, δεν υπήρχε ψηφισμένος οικοδομικός νόμος μέχρι το 1951 και η στέγαση ήταν θέμα μόνο του ιδιωτικού τομέα.
Το 1949, κερδίζοντας την είσοδο του ανταγωνισμού στην Ιαπωνία ο αρχιτέκτων Kenzo Tange σχεδίασε στην Kagawa το Hiroshima Peace Memorial Museum που του χάρισε διεθνή αναγνώριση. Το έργο αυτό οδήγησε σε μια σειρά από άλλα έργα, όπως το Νομαρχιακό Κτίριο Γραφείων στην Takamatsu (1958) και στο Kurashiki το City Hall (1960). Τόσο ο Tange όσο και ο Maekawa ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για την παράδοση της ιαπωνικής αρχιτεκτονικής και την επίδραση του τοπικού χαρακτήρα. Αυτό φάνηκε στην Kagawa όπου τα στοιχεία σχεδιασμού της περιόδου Heian ενώθηκαν με το Διεθνές Στυλ. Το 1955, ζητήθηκε από την Ιαπωνική κυβέρνηση στον Le Corbusier να σχεδιάσει το Εθνικό Μουσείο Δυτικής Τέχνης στο Τόκιο. Ο σχεδιασμός βασίστηκε στο μουσείο του Le Corbusier στην Ahmedabab, και τα δύο μουσεία σχεδιάστηκαν τετράγωνα, μεγάλα με πυλωτή. Στο έργο αυτό βοηθήθηκε από τρεις πρώην μαθητές του, τους: Maekawa, Sakakura και Takamasa Yoshizaka.
Metropolitan Government Complex, Shinjuku (1991) Tange Kenzo
Στην Παγκόσμια Διάσκεψη Σχεδιασμού το 1960 που πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο, μια μικρή ομάδα από Ιάπωνες σχεδιαστές που ήρθε να αντιπροσωπεύσει το Κίνημα Metabolist, παρουσίασε το μανιφέστο τους και μια σειρά από έργα. Η ομάδα περιλάμβανε τους αρχιτέκτονες Kiyonori Kikutake, Masato Otaka, Kisho Kurokawa και Fumihiko Maki. Οι Metabolists συνδέονται με την ιδέα της ανανέωσης και της αναγέννησης, απορρίπτοντας οπτικές αναπαραστάσεις του παρελθόντος και προωθώντας την ιδέα ότι το άτομο, το σπίτι και η πόλη ήταν όλα τα τμήματα ενός ενιαίου οργανισμού. Παρά το γεγονός ότι τα μέλη της ομάδας ακολούθησαν δικές τους κατευθύνσεις μετά από μερικά χρόνια, ο χαρακτήρας των δημοσιεύσεών τους σήμαινε ότι συνέχιζαν να επηρεάζονται από την αρχιτεκτονική του εξωτερικού. Το διεθνές σύμβολο των Metabolists, η κάψουλα, προέκυψε ως ιδέα στα τέλη του 1960 και φάνηκε στον σχεδιασμό του Nakagin Capsule Tower στο Τόκιο το 1972 από τον Kurokawa. Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες το 1964 στο Τόκιο έδωσαν μια μεγάλη ώθηση στη νέα σχεδίαση. Τότε κατασκευάστηκαν πολλά νέα κτήρια όπως το Yoyogi National Gymnasium, που χτίστηκε μεταξύ 1961 και 1964 από τον Kenzo Tange, και έγινε ένα κτήριο ορόσημο που φημίζεται για το σχεδιασμό
της οροφής του, υπενθυμίζοντας σε όλους τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία της Ιαπωνίας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες συμβολίζουν την επανεμφάνιση της Ιαπωνίας μετά την καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αντικατοπτρίζοντας τη εμπιστοσύνη στην νέα αρχιτεκτονική της.
Tokyo Institute of Technology (TIT) Centennial Hall, Tokyo (1987) Kazuo Shinohara
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν και αρχιτέκτονες οι οποίοι δεν βλέπουν τον κόσμο της αρχιτεκτονικής από την άποψη του μεταβολισμού. Για παράδειγμα ο Kazuo Shinohara, που ειδικεύτηκε σε μικρά οικιστικά έργα στα οποία εξερεύνησε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με απλά στοιχεία από την άποψη του χώρου και την άντληση των συμβολισμών. Στο Umbrella House (1961) εξερεύνησε τη χωρική σχέση μεταξύ του doma (γηπλακόστρωση σε εσωτερικό όροφο) και την έθεσε πάτωμα στο σαλόνι και στα υπνοδωμάτια.
Japan Ukiyo-e Museum in Matsumoto (1982) Kazuo Shinohara
Umbrella House (1961) Kazuo Shinohara
Ένας πρώην συνεργάτης του Kenzo Tange, ο Arata Isozaki που ενδιαφερόταν για το Κίνημα Metabolist, έφερε την καινοτομία στα έργα που αφορούσαν την πόλη και το μέλλον της (1962). Ωστόσο, σύντομα μετακινήθηκε μακριά από αυτό προς μια πιο μοντέρνα προσέγγιση παρόμοια με το έργο του James Stirling. Στο Kitakyushu Municipal Museum of Art (1971-1974) πειραματίστηκε με κυβικά στοιχεία μερικά εκ των οποίων στην μια πλευρά έφταναν τα δώδεκα μέτρα.
Kitakyushu Municipal Museum of Art (1971-1974) Arata Isozaki
Στις Ιαπωνικές πόλεις υπάρχει σαφής έλλειψη ελεύθερων χώρων, όπως πλατείες, οι οποίες συχνά τονίζουν τη σχέση των ανθρώπων με την καθημερινή λειτουργία του δρόμου. Ο Fumihiko Maki άνηκε σε μια ομάδα αρχιτεκτόνων οι οποίοι ενδιαφερόντουσαν για τη σχέση της αρχιτεκτονικής και της πόλης και αυτό μπορεί να δει κανείς σε έργα όπως στην Osaka το Νομαρχιακό Αθλητικό Κέντρο (1972) και το Spiral στο Τόκιο (1985). Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα και του ογδόντα η αρχιτεκτονική του Tadao Ando προωθεί την τοπική ή εθνική κουλτούρα εντός της αρχιτεκτονικής. Αυτό αποδεικνύεται από την ιδέα της επανένωσης του ιαπωνικού σπιτιού με τη φύση, μια σχέση που είχε χαθεί με την αρχιτεκτονική του μοντερνισμού. Τα πρώτα του έργα ήταν μικρά αστικά σπίτια με κλειστές αυλές (όπως το Azuma House στο Osaka το 1976). Η αρχιτεκτονική του χαρακτηρίζεται από τη χρήση του σκυροδέματος, αλλά ήταν σημαντικό για αυτόν να χρησιμοποιήσει την αλληλεπίδραση του φωτός, μέσα στο χρόνο, με το σκυρόδεμα και τα άλλα υλικά. Οι ιδέες του σχετικά με την ενσωμάτωση της φύσης μετατρέπονται και σε μεγαλύτερα έργα, όπως το Rokko Housing 1 (1983) (σε μια απότομη περιοχή στο όρος Ρόκκο ) και την Εκκλησία στο νερό (1988) στο Awaki Island.
Azuma House, Osaka (1976) Tadao Ando
Water Temple, Awaki Island (1988) Tadao Ando
Water Temple, Awaki Island (1988) Tadao Ando
Η περίοδος Heisei ξεκίνησε το 1989 με την κατάρρευση της λεγόμενης «οικονομίας της φούσκας» που είχε προηγουμένως ενισχύσει την οικονομία της Ιαπωνίας. Οι προμήθειες για τις κατασκευές αρχιτεκτονικών έργων είχαν σχεδόν στερέψει. Με βάση τα στοιχεία από το Κέντρο Πολιτισμού Shonandai, η Itsuko Hasegawa ανέλαβε μια σειρά πολιτιστικών και κοινοτικών κτηρίων σε όλη την Ιαπωνία. Σε αυτά περιλαμβάνονται το Πολιτιστικό Κέντρο Sumida (1995) και το Κοινοτικό Κέντρο Fukuroi (2001), όπου συμμετέχει το κοινό στη διαδικασία του σχεδιασμού για το φιλτράρισμα του φωτός μέσα από τους εξωτερικούς τοίχους στο εσωτερικό. Το 1995, με την νίκη του στο διαγωνισμό για το πολιτιστικό κέντρο των μέσων ενημέρωσης Sendai Mediatheque, ο Toyo Ito συνέχισε προηγούμενες σκέψεις του για την δυναμική των ρευστών μέσα στη σύγχρονη πόλη με στήλες που μοιάζουν με φύκια, και που υποστηρίζουν ένα κτίριο επτά ορόφων τυλιγμένο σε γυαλί. Παρά τη μηχανική αισθητική των προηγούμενων έργων του κατά τη διάρκεια της περιόδου μετά τον διαγωνισμό, αρχίζουν οι μορφές που σχεδιάζει να γίνονται πιο εκφραστικές για παράδειγμα, η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Τέχνης Tama στο Τόκιο το 2007.
Sendai Mediatheque (1995) Toyo Ito
Το Foreign Office Architects με την αισθητική του Ηνωμένου Βασιλείου, κέρδισε το διεθνή διαγωνισμό το 1994 για να σχεδιάσει το Διεθνές Yokohama Port Terminal. Το κτήριο είναι μια κυματιστή δομή που προκύπτει από το περιβάλλον της πόλης.
Η Klein Dytham Αρχιτεκτονική αποτελείτε από μια χούφτα ξένων αρχιτεκτόνων που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μια ισχυρή θέση στην Ιαπωνία. Ο σχεδιασμός τους για το Moku Moku Yu (κυριολεκτικά «ατμός ξύλο ξύλο»), ένα κοινόχρηστο λουτρό στο Kobuchizawa, το 2006 είναι μια σειρά αλληλοσυνδεόμενων κύκλων από πισίνες και αποδυτήρια, με επίπεδες οροφές επενδυμένες με χρωματιστά κατακόρυφα δοκάρια.
The Moku Moku Yu Baths, designed by Klein Dytham Architecture in 2006
The Moku Moku Yu Baths, designed by Klein Dytham Architecture in 2006
Μετά το σεισμό στο Kobe το 1995, ο Shigeru Ban σχεδιάζει σωλήνες από χαρτόνι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή γρήγορων καταφύγιων για πρόσφυγες, και έχουν βαπτιστεί "Σπίτια χαρτιού". Επίσης, ως μέρος αυτής της προσπάθειας ανακούφισης σχεδίασε μια εκκλησία χρησιμοποιώντας 58 σωλήνες από χαρτόνι που ήταν 5 μ. και είχε μια στέγη σε εφελκυσμό που άνοιξε σαν ομπρέλα. Ο ναός ανεγέρθηκε από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία με την βοήθεια εθελοντών σε πέντε εβδομάδες.
Ο ιστορικός και αρχιτέκτονας Terunobu Φουτζιμόρι έκανε μελέτες στη δεκαετία του 1980 στα λεγόμενα αρχιτεκτονικά αξιοπερίεργα που βρέθηκαν στην πόλη και ενέπνευσε το έργο της νεότερης γενιάς αρχιτεκτόνων, όπως οι ιδρυτές της Atelier Bow Wow. Οι Yoshiharu Tsukamoto και Momoyo Kajima που ρωτήθηκαν για την «no-good αρχιτεκτονική» τους απάντησαν ότι δίνει προτεραιότητα σε μια «πεισματικά ειλικρινή» αρχιτεκτονική που δημιουργείται υπό συγκεκριμένες συνθήκες και απαιτήσεις, χωρίς να επιμένει στην αρχιτεκτονική αισθητική και μορφή. Οι Kazuyo Sejima και Ryue Nishizawa πρώην συνεργάτες του Toyo Ito σχηματίζουν μια εταιρεία το 1995, που ονομάζεται SANAA. Η εταιρεία έγινε γνωστή για τη δημιουργία ελαφρών, διαφανή χώρων που εκθέτουν τη ρευστότητα και την κίνηση των επιβατών τους. Το κατάστημα του Dior στο Τόκιο, το 2001 θύμιζε Mediatheque του Ito, με τα δροσερά λευκά ακρυλικά πετάσματα στην πρόσοψη που φιλτράρουν το φως και αποκαλύπτουν εν μέρει το περιεχόμενο του καταστήματος
Το κατάστημα του Dior στο Τόκιο
Η Αρχιτεκτονική στην Ιαπωνία συνεχίζει να παρουσιάζει έργα με φαντασία και ποιότητα μέχρι σήμερα. Η κουλτούρα, οι παραδόσεις, η σεισμογένεια της περιοχής, οι εδαφικές ιδιομορφίες και πολλά άλλα είναι αυτά που καθιστούν τελικά το αποτέλεσμα ιδιαίτερα ελκυστικό για όσους θελήσουν να την μελετήσουν.
ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ Η γλυπτική στην Ιαπωνία ξεκίνησε με τον πηλό και επηρεάστηκε πάρα πολύ από την κινεζική γλυπτική. Η επιρροή του δυτικού κόσμου ξεκίνησε από την εποχή Meiji (19ος αιώνας). Τα γλυπτά γινόντουσαν σε τοπικά καταστήματα, που χρησιμοποιούντο για τη γλυπτική και τη ζωγραφική. Τα περισσότερα από αυτά βρέθηκαν σε περιοχές μπροστά από τα σπίτια, κατά μήκος των τοίχων, και των σημαντικών κτιρίων. Τα περισσότερα Ιαπωνικά γλυπτά προέρχονται από τη λατρεία ειδώλων στον Βουδισμό ή από τις ανιμιστικές τελετές της θεότητας Σίντο. Ειδικότερα, η γλυπτική μεταξύ όλων των τεχνών, ήταν η πιο σταθερά επικεντρωμένη τέχνη γύρω από το Βουδισμό. Παραδοσιακά υλικά που χρησιμοποιούντο ήταν το μέταλλο ειδικά ο χαλκός και συνηθέστερα, το ξύλο, συχνά σε λάκα, επιχρυσωμένο, ή βαμμένο. Μέχρι το τέλος της περιόδου Tokugawa, η
παραδοσιακή γλυπτική είχε σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί λόγω της απώλειας της χορηγίας από τους βουδιστικούς ναούς και την αριστοκρατία.
ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα που ονομάζεται mono-ha έγινε δημοφιλές. Η κίνηση αυτή έδωσε σημασία στον υλικό κόσμο και έφερε το τέλος του αντιφορμαλιστικού κινήματος που ήταν εξαιρετικά δημοφιλές για τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Το κίνημα Mono-ha εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων με τα αντικείμενα και έγινε ευρέως αποδεκτό στον κόσμο της τέχνης. Οδήγησε σε μια μεγαλύτερη ανατίμηση του περιβάλλοντος και έφερε την ιαπωνική γλυπτική πίσω στις μορφές και στις αρχές που είχε αγκαλιάσει πριν από το αντιφορμαλιστικό κίνημα. Το μεγαλύτερο δίδαγμα που επανήλθε στο προσκήνιο ήταν η ευλάβεια για το Βούδα και τις διδασκαλίες του. Οι καλλιτέχνες αυτής της περιόδου απέρριψαν πολλά από αυτά που είχαν γίνει στον δυτικό κόσμο. Το κίνημα δημιούργησε ένα νέο στυλ τέχνης που ήταν σύγχρονο με αυτό της Ασίας. Παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ μοναδικό στην Ιαπωνία, έγινε αποδεκτό από ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής της εποχής. Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες του κινήματος mono-ha επικεντρώθηκαν στον ατομικισμό προβάλλοντας την εθνική κουλτούρα. Αυτή ήταν μια αλλαγή για ένα μεγάλο μέρος της τέχνης της εποχής στο οποίο προσαρμόστηκε η δυτική τέχνη. Τα υπαίθρια γλυπτά έγιναν δημοφιλή το 1969, με το άνοιγμα του Hakone Open-Air Museum. Η κίνηση αυτή την ακολούθησαν και στη δεκαετία του 1980. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλές πόλεις είχαν τεράστια υπαίθρια γλυπτά σε πλατείες και πάρκα. Σημαντικοί αρχιτέκτονες σχεδίαζαν γλυπτά για να στολίζουν τα κτήρια τους, καθώς και τους εξωτερικούς χώρους των κτηρίων. Τα περισσότερα από τα κομμάτια ήταν φτιαγμένα από πλαστικό, ανοξείδωτο χάλυβα ή αλουμίνιο. Οι καλλιτέχνες πειραματίστηκαν με την τεχνολογία με τη χρήση ευέλικτων τόξων και ακόμη προσθέτοντας φώτα σε μερικά από τα γλυπτά. Ενώ η δυτική γλυπτική τόνιζε το εξωτερικό περίγραμμα, τα Ιαπωνικά υπαίθρια γλυπτά επικεντρώθηκαν σε θέματα όπως η βουδιστική αναγέννηση.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, τα φυσικά υλικά όπως το ξύλο έγιναν εμφανή στις περισσότερες εργασίες από τους Ιάπωνες γλύπτες . Τα γλυπτά άρχισαν να τοποθετούνται σε πιο κλειστούς χώρους, όπως εσωτερικές αυλές. Συστηματική παρουσίαση των έργων αυτών και μια από τις πιο δημοφιλείς τεχνικές της εποχής αυτής παρουσιάστηκε από τους γλύπτες, Hidetoshi Nagasawa, Kyubei Kiyomizu και Shigeo Toya.
Hidetoshi Nagasawa
Kyubei Kiyomizu
Shigeo Toya O Ιάπωνας καλλιτέχνης Motohiko Odani είναι γνωστός για το ιδιαίτερο στυλ του που συνδυάζει έντονη φαντασία και κομψή αισθητική, η οποία όμως συνυπάρχει με μια «ανησυχητική» αύρα που σοκάρει τον θεατή και τον κάνει να νιώθει άβολα. Τα έργα του Motohiko Odani αποτελούνται από μεγάλη γκάμα διαφορετικών υλικών καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά πολυδιάστατο καλλιτέχνη. Κατά διαστήματα έχει χρησιμοποιήσει ξύλο, μέταλλο, ρητίνες, δέρματα, ανθρώπινες τρίχες, και ότι άλλο υλικό μπορεί να φανταστεί κανείς για να δημιουργήσει τα εντυπωσιακά γλυπτά του. Το ειδοποιό χαρακτηριστικό όμως όλων τον γλυπτών του καλλιτέχνη είναι η συνύπαρξη της κομψότητας με την σκληρότητα και το σοκ. Ο Motohiko Odani γεννήθηκε στο Κιότο της Ιαπωνίας το 1972.
Η Ιαπωνική γλυπτική ως μια μορφή τέχνης συνεχίζει να βιώνει τη δημιουργική γονιμότητα. Νέοι καλλιτέχνες και κινήματα συνεχώς εξελίσσονται και αλλάζουν τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν την τέχνη της γλυπτικής.
ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Στη μεταπολεμική περίοδο, με την χρηματοδότηση της κυβέρνησης της Ιαπωνίας, ιδρύθηκε το 1947 η Art Academy (Nihon Geijutsuin), που περιέχει τόσο τμήματα Nihonga (ιαπωνικό στυλ ζωγραφικής, πίνακες που έχουν γίνει σύμφωνα με τις παραδοσιακές ιαπωνικές καλλιτεχνικές συμβάσεις, τις τεχνικές και τα υλικά, επίσης βασίζονται σε παραδόσεις πάνω από χίλια χρόνια), όσο και τμήματα γιόγκα.
Η Κυβερνητική χορηγία εκθέσεων τέχνης έχει τελειώσει, αλλά έχει αντικατασταθεί από ατομικές εκθέσεις, όπως η Nitten, σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Παρά το γεγονός ότι η Nitten ήταν αρχικά η έκθεση της Ιαπωνικής Art Academy, από το 1958 διευθύνεται από μια ξεχωριστή ιδιωτική εταιρεία. Η συμμετοχή στην Nitten έχει γίνει σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση για το διορισμό στην Ιαπωνική Art Academy, η οποία από μόνη της είναι σχεδόν μια ανεπίσημη προϋπόθεση για διορισμό στο Τάγμα του Πολιτισμού. Οι τέχνες που αναπτύχθηκαν στο αστικό κέντρο του Έντο από το1603 μέχρι το1945 υποστηρίχτηκαν από τους εμπόρους και τους κάτοικους των υπόλοιπων πόλεων. Σε αντίθεση με το Edo και τις προπολεμικές περιόδους, οι τέχνες της μεταπολεμικής περιόδου έγιναν δημοφιλής. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζωγράφοι, καλλιγράφοι, και χαρακτές άκμασαν στις μεγάλες πόλεις, ιδιαίτερα το Τόκιο, και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους μηχανισμούς της αστικής ζωής, στα φώτα που τρεμοπαίζουν, τα νέον χρώματα, και τους ξέφρενους ρυθμούς της ζωής. Όλοι οι διμορφισμοί του κόσμου της τέχνης στην Νέα Υόρκη και στο Παρίσι έγιναν θερμά αποδεκτοί. Μετά από όλες τις αφαιρέσεις της δεκαετίας του 1960, η δεκαετία του 1970 είδε την επιστροφή στο ρεαλισμό, επηρεασμένη έντονα από τα «op» και «pop» κινήματα της τέχνης, τα οποία ενσωματώνονται τη δεκαετία του 1980 στα έργα τέχνης του Ushio Shinohara. Πολλοί τέτοιοι εξαιρετικοί καλλιτέχνες εργάστηκαν τόσο στην Ιαπωνία όσο και στο εξωτερικό, κερδίζοντας διεθνή βραβεία. Οι καλλιτέχνες αυτοί, όμως, θεώρησαν πως δεν υπήρχε «τίποτα Ιαπωνικό» στα έργα τους, και μάλιστα πως ανήκαν στη διεθνή σχολή.
Ushio Shinohara
Μέχρι τα τέλη του 1970, η έρευνα για την ιαπωνική ποιότητα και το εθνικό στυλ προκάλεσε πολλούς καλλιτέχνες να επανεκτιμήσουν την καλλιτεχνική ιδεολογία τους και να στραφούν μακριά, από ότι ορισμένοι θεωρούσαν πως ήταν, οι κενοί τύποι της Δύσης. Σύγχρονα έργα άρχισαν να κάνουν συνειδητή χρήση των παραδοσιακών μορφών ιαπωνικής τέχνης και ιδεολογιών. Μια σειρά από mono-ha καλλιτέχνες στράφηκαν προς τη ζωγραφική για να ανακτήσουν τις παραδοσιακές αποχρώσεις σε χωρικές ρυθμίσεις, χρωματικές αρμονίες και λυρισμό. Το Ιαπωνικό στυλ ζωγραφικής ή Nihonga, συνεχίζεται με τον προπολεμικό τρόπο, εκσυγχρονίζοντας τις παραδοσιακές του εκφράσεις ενώ
διατηρεί τον εγγενή του χαρακτήρα. Μερικοί καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν αυτόν τον τρόπο εξακολουθούν να ζωγραφίζουν πάνω σε μετάξι ή χαρτί με παραδοσιακό χρώμα και μελάνι, ενώ άλλοι χρησιμοποιούνται νέα υλικά, όπως τα ακρυλικά. Πολλές από τις παλαιότερες σχολές τέχνης, και κυρίως εκείνες του Έντο και των προπολεμικών περιόδων, ασκούνται ακόμα. Για παράδειγμα, ο διακοσμητικός νατουραλισμός της σχολής Rimpa, χαρακτηριζόμενος από εξαιρετικά καθαρά χρώματα, χρυσό ή πλούσια διακοσμημένο φόντο, και τα bleeding brushes, αντανακλούνται στα έργα πολλών καλλιτεχνών της μεταπολεμικής περιόδου. Ο ρεαλισμός της σχολής Maruyama Okyo και το καλλιγραφικό και αυθόρμητο ιαπωνικό στυλ των ευγενών – μελετητών ήταν ευρέως διαδεδομένη πρακτική στη δεκαετία του 1980. Μερικές φορές όλες αυτές οι σχόλες, καθώς και οι παλαιότερες, όπως η σχολή Kano που δίδασκε την χρήση του μελανιού, παρέσερναν ταυτόχρονα τους σύγχρονους καλλιτέχνες στο ιαπωνική στυλ και στο σύγχρονο ιδίωμα. Πολλοί ζωγράφοι του ιαπωνικού στυλ τιμήθηκαν με βραβεία και διακρίσεις, ως αποτέλεσμα της ανανεωμένης λαϊκής απαίτησης για έργα ιαπωνικού στυλ στις αρχές τις δεκαετίας του 1970. Όλο και περισσότερο, οι διεθνείς σύγχρονοι ζωγράφοι τραβήχτηκαν προς τις ιαπωνικές σχολές, απομακρύνοντας τον Δυτικό χαρακτήρα τη δεκαετία του 1980. Η τάση ήταν να συνδεθεί Ανατολή και Δύση. Μερικοί καλλιτέχνες είχαν ήδη πήδηξε το χάσμα μεταξύ των δύο, όπως και η εξαιρετική ζωγράφος Shinoda Toko.
Shinoda Toko
Υπάρχουν επίσης μια σειρά σύγχρονων ζωγράφων στην Ιαπωνία το έργο των οποίων εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από anime υπό-κουλτούρες και άλλες πτυχές του λαϊκού πολιτισμού και της νεολαίας. Ο Takashi Murakami είναι ίσως ένα από τα πιο διάσημα και δημοφιλή ονόματα από αυτά, μαζί με άλλους καλλιτέχνες στο στούντιο του Kaikai Kiki. Το έργο του επικεντρώνεται στην έκφραση των ζητημάτων και των ανησυχιών της μεταπολεμικής ιαπωνικής κοινωνίας μέσα από φαινομενικά αθώα μορφές. Στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα anime και όμοια στυλ, αλλά παράγει έργα ζωγραφικής και γλυπτά μέσω των ΜΜΕ που συνδέονται πιο στενά με τις παραδοσιακές εικαστικές τέχνες, σκόπιμα κάνοντας ασαφή τα όρια μεταξύ των εμπορικών και δημοφιλών εικαστικών τεχνών.
Takashi Murakami
Σημαντικοί καλλιτέχνες στη μεταπολεμική περίοδο:
Ogura Yuki (1895-2000), Uemura Shoko (1902-2001),Koiso Ryohei (1903-1988), Kaii Higashiyama (1908-1999).
Ogura Yuki (1895-2000)
Uemura Shoko (1902-2001)
Kaii Higashiyama (1908-1999).
ΠΗΓΕΣ 1.
en.wikipedia.org/wiki/Kazuyo_Sejima
2.
www.pritzkerprize.com/2014/biography
3.
en.wikipedia.org/.../Metabolism_ architect...
4.
en.wikipedia.org/wiki/Kisho_Kurokawa
5.
www.archdaily.com/tag/kenzo-tange/
6.
www.greecejapan.com/η-εξέλιξη-της-ιαπωνικής-ξυλογραφίαςukiyo-e/
7.
www.origami-instructions.com/kirigami.html
8.
books.google.com/.../Kyubei_Kiyomizu.ht.
9.
www.designboom.com/.../woods-by-shige.
10.
architecture.about.com › ... › Architects A-Z
11.
en.wikipedia.org/wiki/Tadao_Ando
12.
http://en.wikipedia.org/wiki/Kaii_Higashiyama
13.
http://japanesegarden.com/events/art/toko-shinoda-exhibition/
14.
www.gr.emb-japan.go.jp/portal/gr/culture/culture10.htm
15.
en.wikipedia.org/wiki/Nihonga
16.
www.ushioshinohara.com/?page_id=8
17.
el.wikipedia.org/wiki/Οπ_Αρτ