ΑΡΧΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Β΄ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΕΦ. 6.4 :ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ( ΓΕΝΕΤΙΚΗ,ΚΛΩΝΟΠΟΙΣΗ,ΕΥΓΟΝΙΚΗ,ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΩΝΙΜΟΠΟΙΣΗ)
21 Περιεχομενα
1.) Πρόλογος ( ορισμοί γενετικής, κλωνοποίησης, ευγονικής και εξωσωματικής ) ΣΕΛ(3-5) 2.) Ιστορική αναδρομή ΣΕΛ(6-11) 3.) Ευγονική ΣΕΛ(12-17) 4.) Κλωνοποίηση ΣΕΛ(17-23) 5.) Εξωσωματική ΣΕΛ(24-25) 6.) Πηγές ΣΕΛ 26
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ? Στους ζωντανούς οργανισμούς. Γενικά, η γενετική θεωρείται κλάδος της Βιολογίας. Ως εκ τούτου συμβάλλει στην κατανόηση της κληρονομικότητας σε πολλές εφαρμοσμένες επιστήμες της ζωής, ενώ παράλληλα συνδέεται στενά με την μελέτη των συστημάτων πληροφοριών. Η γενετική μηχανική μεταβάλλει τη γενετική σύσταση ενός οργανισμού με τη χρήση τεχνικών που απομακρύνουν κληρονομήσιμο γενετικό υλικό ή εισάγουν DNA το οποίο παρασκευάζεται εκτός του οργανισμού, είτε απευθείας εντός του ξενιστή ή σε ένα κύτταρο το οποίο στη συνέχεια συντήκεται ή υβριδοποιείται με τον ξενιστή. Η διαδικασία περιλαμβάνει τη χρήση ανασυνδυασμένων νουκλεϊκών οξέων (DNA ή RNA), τεχνικές για να σχηματιστούν νέοι συνδυασμοί κληρονομήσιμου γενετικού υλικού, που ακολουθείται από τεχνικές για την ενσωμάτωση του εν λόγω υλικού, είτε έμμεσα, μέσω ενός φορέα του συστήματος, ή απευθείας μέσω μικροενέσεων, μακροέγχυσης και μικροέγκλεισης. Η γενετική μηχανική κανονικά δεν περιλαμβάνει την παραδοσιακή αναπαραγωγή ζώων και φυτών, σε εξωσωματική γονιμοποίηση, πρόκληση πολυπλοειδίας, τεχνικές μεταλλάξεων και σύντηξης κυττάρων που δεν χρησιμοποιούν ανασυνδυασμένα νουκλεϊκά οξέα ή ένα γενετικά τροποποιημένο οργανισμό κατά τη διαδικασία,. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επίσης ορίσει, υπό την ευρεία έννοια, τη γενετική μηχανική έτσι ώστε να περιλαμβάνει τόσο την επιλεκτική αναπαραγωγή όσο και άλλα μέσα τεχνητής επιλογής Η κλωνοποίηση και η έρευνα βλαστικών κυττάρων, αν και δεν θεωρούνται κλάδοι της γενετικής μηχανικής, συνδέονται στενά και η γενετική μηχανική μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε αυτές. H συνθετική βιολογία είναι αναπτυσσόμενος κλάδος της Βιολογίας που προωθεί περαιτέρω τη γενετική μηχανική με την εισαγωγή τεχνητά δημιουργημένου γενετικού υλικού από "ακατέργαστο" 21 υλικό σε έναν οργανισμό.
Εάν προστίθεται στον ξενιστή γενετικό υλικό από άλλο είδος, ο προκύπτων οργανισμός καλείται διαγονιδιακός (transgenic). Εάν το γενετικό υλικό από το ίδιο είδος ή είδος που μπορεί με φυσική διαδικασία να δώσει απογόνους με τον ξενιστή, ο προκύπτων οργανισμός καλείται ομογονιδιακός (cisgenic) Η γενετική μηχανική μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αφαίρεση γενετικού υλικού από τον οργανισμό-στόχο, δημιουργώντας ένα οργανισμό με "εκτοπισμένο" γονίδιο (gene knockout). Στην Ευρώπη η γενετική τροποποίηση είναι συνώνυμη με τη γενετική μηχανική, ενώ στις ΗΠΑ η γενετική τροποποίηση μπορεί επίσης να παραπέμπει σε συμβατικές μεθόδους αναπαραγωγής αντίστοιχο καναδικό ρυθμιστικό σύστημα βασίζεται στο κατά πόσο ένα προϊόν έχει καινοτόμα χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από τη μέθοδο προέλευσης. Με άλλα λόγια, ένα προϊόν προσδιορίζεται ως γενετικά τροποποιημένο, αν φέρει κάποιο χαρακτηριστικό που δεν βρέθηκε προηγουμένως στο είδος είτε παρήχθη χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους αναπαραγωγής (π.χ., επιλεκτική αναπαραγωγή, κυτταρική σύντηξη, αναπαραγωγή με μετάλλαξη) ή γενετική μηχανική .Στο πλαίσιο της επιστημονικής κοινότητας, ο όρος γενετική μηχανική δεν είναι συνήθως σε χρήση, προτιμώνται οι επιμέρους.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΛΩΝΟΠΟΙΣΗ Κλωνοποίηση είναι η διαδικασία δημιουργίας ενός ή περισσοτέρων ακριβών αντιγράφων από ένα πρότυπο. Στο χώρο της Βιολογίας αυτό το πρότυπο μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα μόριο (π.χ. DNA ή RNA) ή ένα γονίδιο ,ένα κύτταρο (π.χ. βακτήριο, λεμφοκύτταρο), ή ακόμη και ένα πολυκύτταρο οργανισμό. Με τη μοριακή κλωνοποίηση επιδιώκεται η αντιγραφή μορίων ή γονιδίων με σκοπό την ευχερέστερη μελέτη τους ή εκμετάλλευσή τους. Με την κλωνοποίηση μικροοργανισμών επιδιώκεται η παραγωγή πολλαπλών αντιγράφων ενός μικροοργανισμού, στον οποίο έχει εισαχθεί ένα ευνοϊκό για τα προϊόντα του γονίδιο. Η κλωνοποίηση πολυκύτταρων οργανισμών στους οποίους έχουν εισαχθεί με τη μέθοδο του ανασυνδυασμένου DNA ανθρώπινα γονίδια (όπως η περίπτωση της Dolly), πέραν του επιστημονικού ενδιαφέροντος μπορεί να αποβεί μια πολύτιμη πηγή φαρμακευτικών πρωτεϊνών, όπως η ινσουλίνη. Η εφαρμογή της διαδικασίας αυτής στον άνθρωπο (αναπαραγωγική κλωνοποίηση) αντιμετωπίζει προβλήματα ηθικής, ωστόσο είναι επιτρεπτή για θεραπευτικούς σκοπούς. Αν και με τον όρο κλωνοποίηση αναφερόμαστε συνήθως στην τεχνητή διαδικασία παραγωγής αντιγράφων, η ίδια διαδικασία συναντάται και στη φύση πολύ συχνά στους μονογονικά αναπαραγόμενους μικροοργανισμούς (δημιουργία πανομοιότυπων μεταξύ τους μικροοργανισμών που έχουν προκύψει από τον ίδιο αρχικό) και αρκετά σπανιότερα στους πολυκύτταρους οργανισμούς που αναπαράγονται αμφιγονικά.
21
Τι είναι ευγονική ; Κλάδος της βιολογίας ο οποίος συνεργάζεται με τη Γενετική και μελετά τις μεθόδους βελτίωσης του ανθρώπινου γένους . Επιδίωξη της ευγονικής είναι η παρεμπόδιση του πολλαπλασιασμού ανθρώπων που παρουσιάζουν βασικές νοητικές , ψυχικές ανωμαλίες και η βελτίωση του ανθρώπινου γένους με την παραγωγή των υγιών. Η λέξη «ευγονική» αποτελείται από το συνθετικό ευ- (=καλός), και το –γόνος και ορίζεται ως ο «επιστημονικός κλάδος που έχει ως αντικείμενο τους τρόπους βελτίωσης του ανθρώπινου γένους, κυρίως σε σωματικό επίπεδο, με την εφαρμογή των νόμων της γενετικής και της κληρονομικότητας>>. Πρώτος χρησιμοποίησε τον όρο «ευγονική», στα αγγλικά “eugenics”2 , ο Sir Francis Galton, το 1883. Ο Galton υποστήριζε σθεναρά την υπεροχή της φύσης έναντι της ανατροφής. Κατά συνέπεια , υποστήριζε και την κληρονομικότητα της ευφυΐας και των άλλων ειδικών ταλέντων του ανθρώπου.
Tι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση Η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF, in vitro Fertilization) είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά με επιτυχία στον άνθρωπο το 1978. Η εξωσωματική γονιμοποίηση, όπως το λέει η λέξη, είναι η γονιμοποίηση έξω από το σώμα: αντί δηλαδή η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο να γίνει στο φυσικό περιβάλλον, που είναι η σάλπιγγα της γυναίκας, γίνεται στο εργαστήριο. Είναι ουσιαστικά η παράκαμψη μιας συγκεκριμένης λειτουργίας του οργανισμού, όταν, για διαφόρους λόγους, δεν μπορεί να γίνει στο σώμα. Ο όρος Εξωσωματική Γονιμοποίηση περιλαμβάνει ένα βαρύ φάσμα τεχνικών που έχουν σκοπό τη βοήθεια υπογόνιμων ζευγαριών στο ν' αποκτήσουν παιδί. Από τη γέννηση της Louise Brown το 1978 21 το πρώτο παιδί Εξωσωματικής Γονιμοποίησης στο Bourn Hall της Αγγλίας - μέχρι σήμερα χιλιάδες
ζευγάρια τα έχουν καταφέρει. Με τη μέθοδο αυτή δίνεται λύση σε προβλήματα υπογονιμότητας τόσο της γυναίκας (π.χ. αποφραγμένες σάλπιγγες) όσο και του άντρα (π.χ. ολιγοσπερμίες). Το ποσοστό επιτυχίας ανά κύκλο προσπάθειας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως π.χ. η ηλικία της γυναίκας και το αίτιο της υπογονιμότητας. Συνήθως το αθροιστικό ποσοστό επιτυχίας μπορεί να φθάσει 60 - 65% μετά από 3 - 4 προσπάθειες.
Ιστορική αναδρομή της Κλωνοποίησης Πριν από περίπου 1 δισεκατομμύρια χρόνια δύο μικροσκοπικοί κάτοικοι των ωκεανών ένωσαν το γενετικό τους υλικό - η Φύση μόλις είχε “ ανακαλύψει” τη διαιώνιση των ειδών δια της μεθόδου της σεξουαλικής επαφής. Από εκείνη την περίοδο ο πλανήτης Γη απέκτησε πληθυσμό δύο φύλλων, εκτός από ορισμένους “οπισθοδρομικούς” οργανισμούς που επέμεναν να αυτογονιμοποιούνται και να αναπαράγονται μόνοι τους. Η ένωση μητρικού και πατρικού γενετικού υλικού σε συνεχώς περισσότερες παραλλαγές, προξένησε την εκδίπλωση μιας ανεξάντλητης ποικιλίας μορφών ζωής ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης της ζωής πάνω στη γη, που είναι ο άνθρωπος. Ίσως αυτό που θα έπρεπε να συζητηθεί περισσότερο σχετικά με την εφαρμογή της κλωνοποίησης να είναι η βιοποικιλότητα, δηλαδή η ύπαρξη εξαιρετικά μεγάλου αριθμού διαφορετικών γονοτύπων (δηλαδή του γενετικού υλικού) ανάμεσα στη βιολογικά είδη, αλλά και μέσα στο καθένα από αυτά. Αυτή η τάση για βιοποικιλότητα που υπάρχει είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της ζωής πάνω στην Γη, είναι η έκφραση μιας αναπόφευκτης τάσης μέσα στην φύση για την εξέλιξη των απλούστερων μορφών ζωής σε ανώτερες και πιο σύνθετες. Η εξέλιξη του τρόπου αναπαραγωγής, δηλαδή από τον αγενή τρόπο (δηλαδή χωρίς γένη) των κατώτερων οργανισμών, στον εγγενή των ανώτερων ειδών (δηλαδή με τον συνδυασμό του γενετικού υλικού των δύο φύλων) είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής. Έτσι κατά την διάρκεια της εξέλιξης τα είδη τα οποία εξαιτίας κάποιας μετάλλαξης ανέπτυξαν δύο φύλα, βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση έναντι των άλλων, γιατί εξαιτίας της ανάμειξης των γονότυπων των δύο φύλων, είχαν περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν νέες ιδιότητες και να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος. Ώσπου... ο HomoSapiens στις 23 Φεβρουαρίου 1997 αποφασίζει να θέσει τέρμα στον φυλετικό πολλαπλασιασμό των ειδών, να καταργήσει το σεξ ως τρόπο αναπαραγωγής και να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα της βιοποικιλότητας ως ύψιστης αρχής για την διατήρηση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων στον πλανήτη Γη. Στις 5 Ιουλίου του 1996 γεννήθηκε η Ντόλυ, το πιο διάσημο πρόβατο στον κόσμο.Η μεγάλη φήμη της οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν κλώνος- γενετικό αντίγραφο της μητέρας της, ενός προβάτου που είχε γεννηθεί 6 χρόνια νωρίτερα. Γενετικό αντίγραφο σημαίνει ότι η Ντόλυ διέθετε ακριβώς τα ίδια γονίδια με τη μητέρα της. Το γεγονός αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον χώρο της Γενετικής, κάτι ανάλογο με τη διάσπαση του ατόμου ή το σπάσιμο του φράγματος του ήχου. Παλαιότερα, πολλοί επιστήμονες θεωρούσαν αδύνατη την κλωνοποίηση ενός ώριμου κυττάρου. Μετά τη γέννηση της Ντόλυόμως, οι δυνατότητες της τεχνολογίας κλωνοποίησης ενθουσίασαν, αλλά και φόβισαν την ανθρωπότητα. Κλωνοποίηση είναι η δημιουργία ενός γενετικού αντίγραφου ενός ατόμου. Η κλωνοποίηση δεν είναι κάτι καινούριο. Τα γνήσια δίδυμα είναι φυσικοί κλώνοι. Αμέσως μετά τη γονιμοποίηση, το νέο κύτταρο διαχωρίζεται σε δύο πανομοιότυπα μισά και το καθένα από αυτά συνεχίζει να αναπτύσσεται φυσιολογικά. Το αποτέλεσμα είναι η γέννηση δύο απολύτως όμοιων ανθρώπων, δύο κλώνων. Συνήθως τα παιδιά που προέρχονται από τους ίδιους γονείς έχουν διαφορετική εμφάνιση. Αυτό που έχουν κοινό είναι ότι τα μισά γονίδιά τους προέρχονται από τον πατέρα τους και τα άλλα μισά από τη μητέρα τους, 21 αλλά το τελικό τους μίγμα είναι κάθε φορά διαφορετικό. Τα γνήσια δίδυμα έχουν επίσης γονίδια και
από τους δύο γονείς, αλλά διαθέτουν και τα δύο το ίδιο μίγμα γονιδίων ακριβώς. Κλώνους δημιουργούν επίσης και οι κηπουροί με τα φυτά. Κόβουν ένα κλωνάρι από ένα φυτό(μόσχευμα) και το φυτεύουν.Τα κλωνάρια αυτά αναπτύσσονται σε νέα φυτά που είναι ακριβώς ίδια με τα γονικά τους. Αυτό ονομάζεται βλαστητική αναπαραγωγή, αλλά ως τεχνική δεν διαφέρει από την κλωνοποίηση. Οι σημαντικότεροι «σταθμοί» της κλωνοποίησης Ωστόσο, η υπόθεση της κλωνοποίησης δεν άρχισε με τη Ντόλι. Η πρώτη περίπτωση «κλωνοποίησης» αποδίδεται στον Χανς ΆντολφΈντουαρντΝτρις (1867- 1941), Γερμανό βιολόγο και φιλόσοφο ο οποίος ασχολήθηκε με την κλωνοποίηση αχινών. Ο Ντρις διαχώρισε εμβρυϊκά κύτταρα, ανακαλύπτοντας πως τα κύτταρα εξελίσσονταν σε πλήρεις, ολοκληρωμένους αχινούς (δεκαετία του 1880). Το 1952, οι Ρόμπερτ Μπριγκς και Τόμας Κινγκ κλωνοποίησαν γυρίνους, χρησιμοποιώντας μία μέθοδο μεταφοράς πυρήνα κυττάρου, σημαίνοντας την έναρξη περίπου δύο δεκαετιών επιστημονικού ενδιαφέροντος πάνω στην κλωνοποίηση. Ωστόσο, η περαιτέρω ανάπτυξή τους ήταν αφύσικη. Ακολούθησε η «Μάσα», ένα ποντίκι το οποίο κλωνοποιήθηκε το 1986 από Σοβιετικούς επιστήμονεςωστόσο, επρόκειτο για κλωνοποίηση από εμβρυϊκό, όχι ενήλικο κύτταρο όπως στην περίπτωση της Ντόλι, δέκα χρόνια αργότερα. Η «κληρονομιά» της Ντόλι ήταν η Πόλι και η Μόλι, από το ίδιο ινστιτούτο, δύο πρόβατα που, εκτός από κλωνοποιημένα, ήταν και διαγονιδιακά (είχαν υποστεί γενετική τροποποίηση μέσω της εισαγωγής νέου γονιδίου: μίας θεραπευτικής πρωτεΐνης). Επόμενη (πάλι από το ινστιτούτο Ρόσλιν) ήταν η κλωνοποίηση πέντε γουρουνιών, μέσω μεθόδων αντίστοιχων με αυτών που χρησιμοποιήθηκαν στην περίπτωση της Ντόλι, το 2000: Μίλι, Κρίστα, Αλέξις, Καρέλ και Ντότκομ τα ονόματά τους. Ο προσανατολισμός του εν λόγω προγράμματος ήταν η «παραγωγή» οργάνων και κυττάρων που θα μπορούσαν να μεταμοσχευθούν σε ανθρώπους. Επίσης το 2000, η Ομπρέτα (αγρινό- είδος αγρίου προβάτου) αποτέλεσε την πρώτη περίπτωση κλωνοποίησης ζώου που ανήκε σε είδος υπό εξαφάνιση. Στο πρόγραμμα συνεργάστηκαν το ινστιτούτο Ρόσλιν και το πανεπιστήμιο Τεράμο (Ιταλία). Το 2001 γεννήθηκε η CC (CopyCat ή CarbonCopy), μία οικόσιτη γάτα. Το πρόγραμμα που οδήγησε στη γέννησή της ήταν του Κολλεγίου Κτηνιατρικής του Texas A&M University, υπό την επίβλεψη του δροςΜαρκΓουεστχιούζιν, σε συνεργασία με τον δρα Ταεγιούνγκ Σιν. Η ύπαρξή της ανακοινώθηκε το 2002. Η CC, που ζει στο σπίτι του δροςΝτουέηνΚρέιμερ, ενός εκ των επιστημόνων που εργάστηκαν στο πρόγραμμα. Το 2006, η CC γέννησε τρία γατάκια (ήταν η πρώτη φορά που κλωνοποιημένο ζώο γέννησε φυσιολογικά), και μέχρι σήμερα είναι πλήρως υγιής. Η Προμήθεια (2003) ήταν το πρώτο κλωνοποιημένο άλογο, και αποτέλεσε πρόγραμμα του Ινστιτούτου Αναπαραγωγικής Τεχνολογίας (Κρεμόνα, Ιταλία). Ο δρ. ΤζέζαρεΓκάλι και η ομάδα του πειραματίστηκαν με 841 έμβρυα. 14 εκ των αυτών ήταν βιώσιμα και τέσσερα εμφυτεύτηκαν σε φοράδες- μόνο η Προμήθεια κατάφερε να γεννηθεί. Η επόμενη περίπτωση είναι ο Σνούπι, ένα AfghanHound, που αποτέλεσε (2005) τον πρώτο κλωνοποιημένο σκύλο. Της έρευνας που οδήγησε στη γέννησή του ηγήθηκε ένας αμφιλεγόμενος Νοτιοκορεάτης επιστήμονας, ο ΧουάνγκΓου-Σουκ (αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε πει ψέματα σχετικά με τη δουλειά του σε προηγούμενα προγράμματα). Το σπέρμα του Σνούπι χρησιμοποιήθηκε για τη γονιμοποίηση δύο κλωνοποιημένων θηλυκών, που κατέληξε στη γέννηση δέκα κουταβιών το 2008επρόκειτο για την πρώτη περίπτωση αναπαραγωγής κλωνοποιημένων ζώων. Ακολούθησε το πρόγραμμα Missiplicity, το οποίο είχε στο επίκεντρό του την κλωνοποίηση της Μίσι, του bordercollie/ husky των ΤζόανΧόθορν. Το ζευγάρι εκδήλωσε ενδιαφέρον για την κλωνοποίηση του αγαπημένου του κατοικιδίου του το 1997, μετά τα νέα για την κλωνοποίηση της Ντόλι. Το 1998 ξεκίνησε το πρόγραμμα, αξίας εκατομμυρίων, ωστόσο η Μίσι πέθανε το 2002, πριν επιτύχουν οι προσπάθειες (το DNA της αποθηκεύτηκε για μελλοντικές προσπάθειες). Το 2007, ο δρ. Χουάνγκ (ο «πατέρας» του Σνούπι) ηγήθηκε ομάδας της BioArtsInternational η οποία ασχολήθηκε ξανά με το θέμα. Το 2007 γεννήθηκε η Μίρα, και το 2008 η Τσίνγκου 21 και η Σαράνγκ, κλώνοι της Μίσι.
Το επόμενο κεφάλαιο της κλωνοποίησης ήταν ο Τρακρ, ένας γερμανικός ποιμενικός, που μαζί με το «αφεντικό του», τον Καναδό αστυνομικό Τζέημς Σύμινγκτον, ανακάλυψε τον τελευταίο επιζώντα των τρομοκρατικών επιθέσεων της 9/11. Ο «ήρωας» αυτός αναδείχτηκε νικητής σε έναν διαγωνισμό της BioArts σχετικά με τον πιο «άξιο για κλωνοποίηση» σκύλο του κόσμου. Η κλωνοποίηση του Τρακρ έδωσε πέντε κουτάβια. Άλλα ζώα που έχουν κλωνοποιηθεί είναι ο Γκότι (ταύρος-Ισπανία), η Μικρή Νίκυ (γάτα- ΗΠΑ), το ΆινταχοΓκεμ (μουλάρι- ΗΠΑ), ένα μοσχάρι και κατσίκια στην Κίνα και άλλα.
Ιστορική αναδρομή της εξωσωματικής Για αιώνες.. οι επιστήμονες πίστευαν ότι το σπερματοζωάριο περιείχε έναν “μικρό άνθρωπο” (homunculus) που τοποθετούνταν μέσα στη γυναίκα για να ωριμάσει και να γίνει παιδί. Αυτή ήταν η εύκολη και απλή εξήγηση για τα μυστήρια της σύλληψης. Βεβαίως αυτή η ιδέα είναι λανθασμένη για πολλούς λόγους. Μια σωστή κατανόηση των μηχανισμών της κληρονομικότητας άρχισε με την έρευνα του Αυστριακού μοναχού και βοτανολόγου Gregor Mendel το 1865, του “πατέρα της γενετικής”. Τα πειράματα του με μοσχομπίζελα καθιέρωσαν την ύπαρξη ζευγαριών κληρονομήσιμων μονάδων που ονόμασε “παράγοντες”. Τα ευρήματα του ίσχυαν τόσο για φυτά όσο και για ζώα και τον άνθρωπο. Η δουλειά του Mendel, μαζί με της θεωρίες του σύγχρονου του Charles Darwin αποτέλεσαν την βάση για την γενετική έρευνα του 20ου αιώνα. Οι νόμοι του Mendel δεν έγιναν αντικείμενο παρατήρησης δυστυχώς μέχρι το 1901. Μια από τις πρώτες μεθόδους της ανθρώπινης παρέμβασης στην ζωική αναπαραγωγή ήταν η τεχνική γονιμοποίηση. Οι Άραβες την εφάρμοζαν από το 1320. Το 1420 ο Γάλλος μοναχός Dom Pinchon επιχείρησε την τεχνική γονιμοποίηση αυγών ψαριών και το 1780 ο Ιταλός φυσιοδίφης Lazzaro Spallanzani πειραματίστηκε με την τεχνική γονιμοποίηση σε σκύλους. Ο Άγγλος βιολόγος Robert Bakewell, ο ιδρυτής της επιστήμης της ελεγχόμενης ζωικής αναπαραγωγής, δημιούργησε αρκετές νέες ράτσες κτηνοτροφικών ζώων στα τέλη του 18ου αιώνα. Η ανακάλυψη το 1953 του δεοξυριβονουκλεϊκού οξέος (DNA) από τον Αμερικάνο βιολόγο James D Watson και τον Άγγλο βιολόγο Francis Crick οδήγησε στην νέα επιστήμη της γενετικής μηχανικής. Το DNA“το μόριο της ζωής” είναι μια δομή διπλής έλικας που βρίσκεται εντός κάθε ζωντανού κυττάρου και καθορίζει την γονιδιακή κατάσταση του κάθε ατόμου. Η ιστορία της εργαστηριακής γονιμοποίησης (IVF) και της μεταφοράς εμβρύων(ΕΤ) χρονολογείταιι από το 1890 όταν ο Walter Heape ένας καθηγητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ στη Αγγλία, που πραγματοποιούσε έρευνα για την αναπαραγωγή σε διάφορα ζωικά είδη, ανέφερε την πρώτη γνωστή περίπτωση της μετεμφύτευσης εμβρύων στα κουνέλια, πολύ πριν να προταθούν ακόμη οι εφαρμογές της στην ανθρώπινη αναπαραγωγή....Η ιστορία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής Το πρώτο μωρό «του σωλήνα» γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1978 στο Γενικό Νοσοκομείο του Oldham στην περιοχή του Manchester. Το όνομα της είναι Louise Brown η οποία έχει συμπληρώσει το 34ο έτος της ηλικίας της και είναι απόλυτα υγιής. Η γέννηση της σήμανε την αρχη της εξωσωματικής γονιμοποίησης και έδωσε ελπίδα παγκοσμίως σε εκατομμύρια ζευγάρια που δε μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Στην Ελλάδα, το πρώτο παιδί με τη μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1982, με καισαρική τομή. Παρών και σ' αυτή την περίπτωση ήταν ο δρ. Στέπτοου, ο οποίος χειρούργησε τη μητέρα Στέλλα Ιορδανίδου, πλαισιωμένος από το επιτελείο των ελλήνων επιστημόνων, με επικεφαλής τους Αλκ. Κόλλια και Στ. Κτενά. Η Χριστίνα Ιορδανίδου ήταν το 13ο παιδί του σωλήνα παγκοσμίως. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην ιστορία της Ευγονικής. Η ιστορία της Ευγονικής Η ιδέα για τη βελτίωση της ανθρώπινης ράτσας με βάση τη κληρονομικότητα ανάγεται σε πολύ παλιές εποχές. Γνωρίζουμε την άποψη των αρχαίων Σπαρτιατών για τα ελαττωματικά παιδιά, που τα έριχναν στον Καιάδα. Η «Πολιτεία» επίσης του Πλάτωνα21εξιδανικεύει μια κοινωνία στην οποία υπάρχει μια
συνεχής επιλογή για τη βελτίωση του ανθρωπίνου γένους. Ο Βρετανός οικονομολόγος Τόμας Μάλθους επεσήμανε τον αγώνα για την επιβίωση, τον οποίο ο Δαρβίνος τον είδε σαν ένα μέσο για την εξέλιξη. Η πρώτη σημαντική εργασία για την ευγονική ήταν το βιβλίο «Η Κληρονομική Μεγαλοφυία» (1869) του Αγγλου φυσιοδίφη και εξαδέλφου του Δαρβίνου, Φράνσις Γκάλτον (1822 – 1911), όπου αυτός παρουσίασε τα αποτελέσματα των μελετών του για τις οικογένειες επιφανών ανθρώπων, σα μια απόδειξη της άποψης του ότι «θα ήταν πολύ πρακτικό να δημιουργήσουμε μια πολύ προικισμένη ράτσα ανθρώπων με συνετούς γάμους στη διάρκεια αρκετών συνεχόμενων γενεών». Το 1883 δημοσίευσε το βιβλίο του «Έρευνες πάνω στην Ανθρώπινη Ικανότητα» στο οποίο επινόησε τον Αγγλικό όρο θυςθπΐοδ, δηλαδή ευγονική, τον οποίο παρήγαγε από την Ελληνική λέξη ευγενής. Ο ορισμός που έδωσε σε αυτό για την ευγονική είναι ο εξής: «Έργο της ευγονικής είναι να εξετάζει τις πράξεις ή ενέργειες του κοινωνικού συνόλου, οι οποίες ασκούν κάποια επίδραση στη βελτίωση ή χειροτέρευση των σωματικών ή ψυχικών ιδιοτήτων των μελλοντικών γενεών μιας φυλής». Παρόλο που η προσέγγιση του Γκάλτον στην ευγονική ήταν βασικά θετική, αυτός δεν μπόρεσε να ξεπεράσει μερικές από τις προκαταλήψεις ενός Αγγλου τζέντλεμαν σε σχέση με τη κοινωνική τάξη και τη ράτσα. Έτσι στις μελέτες του για τις οικογένειες των επιφανών ανθρώπων, αυτός υποτίμησε την εμφανή επίδραση ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος. Ο ίδιος ανέπτυξε και χρησιμοποίησε πολλές από τις στατιστικές μεθόδους για τη μελέτη των πληθυσμών και ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε την αξία της μελέτης των διδύμων για την έρευνα της κληρονομικότητας. Παρόλο που προσέδωσε μια θρησκευτική σχεδόν σημασία στην ευγονική κίνηση, δεν τη σκεφτόταν με επαναστατικούς όρους, αλλά σα μια παράλληλη δραστηριότητα μαζί με την παλιά συνήθεια της τυχαίας σμίξης των ανθρώπων. Ο Γκάλτον δώρισε το 1904 μια υποτροφία για έρευνα στην ευγονική και με τη διαθήκη του προσέφερε κεφάλαια για τη δημιουργία μιας έδρας ευγονικής στο Πανεπιστημίου του Λονδίνου .Την υποτροφία και την έδρα την πήρε τελικά ο μαθηματικός Καρλ Πήρσον .Ο Πήρσον ήταν όμως ρατσιστής. Πίστευε ότι το περιβάλλον επηρέαζε ελάχιστα στην ανάπτυξη των διανοητικών ή συναισθηματικών ιδιοτήτων, ότι ο υψηλός δείκτης γεννήσεων των πτωχών ήταν μια απειλή για το πολιτισμό και ότι οι «ανώτερες» φυλές θα πρέπει να αντικαταστήσουν τις «κατώτερες». Καλώς λοιπόν κατηγορήθηκε μαζί με την ευγονική κίνηση των ΗΠΑ για την τρομακτική κατάχρηση της ευγονικής στη Χιτλερική Γερμανία. Η Αγγλική Εταιρία της Ευγονικής που ιδρύθηκε το 1907 από το Γκάλτον, αντιτίθετο στις απόψεις του Πήρσον, αλλά και η ίδια ήταν αρκετά αργή στην απόρριψη των προκαταλήψεων που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Η Αμερικανική Ευγονική Εταιρία ιδρύθηκε το 1926 από ανθρώπους που πίστευαν «ότι η λευκή φυλή ήταν ανώτερη από τις άλλες φυλές και επιπλέον ότι η «Βόρειοι» λευκοί ήσαν ανώτεροι από τους άλλους λευκούς». Αυτοί θεωρούσαν τις φυλές σαν αμιγείς ομάδες, αρκετά διαχωρισμένες μεταξύ τους. Επιπλέον, αυτοί πίστευαν ότι οι ανώτερες τάξεις είχαν ανώτερες γενετικές ιδιότητες, που δικαιολογούσαν το γεγονός ότι ήσαν η τάξη του πλούτου και της εξουσίας. Η επιστήμη εκείνης της εποχής υποστήριξε διάφορες ακραίες απόψεις για την «ανοησία» και για τους «εγκληματικούς τύπους». Τα τεστ ευφυίας, που εισήχθησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1900 από το Γάλλο ψυχολόγο Αλφρεντ Μπίνετ, θεωρήθηκαν, σε αντίθεση με τις απόψεις του ίδιου του Μπίνετ, ότι ήσαν δείκτες της έμφυτης, γενετικής ευφυίας του ατόμου. Η εγκληματικότητα εθεωρείτο γενικά σαν ένα επακόλουθο της ανοησίας. Έγιναν μελέτες πάνω σε εκφυλισμένες οικογενειακές γενεαλογίες για να αποδείξουν ότι εκατοντάδες άτομα σε κάθε μια από αυτές ήσαν ανόητοι ή εγκληματικοί τύποι, λόγω της κληρονομικότητα που δέχθηκαν από ένα μοναδικό πρόγονο, πριν από πέντε ή έξη γενεές. Ακόμα οι ευγονιστές προσπάθησαν ιδιαιτέρως να περιορίσουν τη μετανάστευση. Τα επιχειρήματα τους μαζί με αυτά άλλων ομάδων που υπερασπιζόντουσαν τους περιορισμούς για διαφορετικούς λόγους, κορυφώθηκαν με τη ψήφιση της Νομοθετικής Πράξης για τη Μετανάστευση το 1924, η οποία περιόρισε τον αριθμό των μεταναστών στους 150.000 ετησίως, με όχι περισσότερο από 2% για κάθε εθνικότητα. Αργότερα έγινε σαφές ότι το υλικό που είχαν παρουσιάσει οι οπαδοί της ευγονικής στις ακροάσεις του Κογκρέσου είχε πολύ μικρή επιστημονική οζίο. Οι ευγονιστές αυτό το καιρό έδιναν μεγάλη έμφαση στη στείρωση των ελαττωματικών ατόμων. Κατά το 1931 είχαν θεσπιστεί νόμοι στείρωσης σε 27 πολιτείες των ΗΠΑ και κατά το 1935 αυτοί οι νόμοι είχαν περάσει στη Δανία, την Ελβετία, τη Γερμανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία (όλοι αυτοί μέτα τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, αρχισαν να κατηγορούν τον 21 Κινέζους για τους νόμου στείρωσης). Οι περισσότεροι από αυτούς τους νόμους προέβλεπαν την εκούσια ή υποχρεωτική στείρωση ορισμένων ομάδων
ανθρώπων που εθεωρούντο παρανοϊκοί, με νοητική ανεπάρκεια ή επιληπτικοί. Μερικοί εφαρμόζοντο εξίσου στους κατ’ έξιν εγκληματίες και οτους παρεκκλίνοντες σεξουαλικά. Στις ΗΠΑ οι περισσότερες πολιτείες δεν εφήρμοσαν ευρέως αυτά τα ακραία μέτρα και ο αριθμός των στειρώσεων σπάνια ξεπερνούσε τους 100 το χρόνο. Η εξαίρεση ήταν η Καλιφόρνια, όπου ο μέσος όρος των στειρώσεων ήταν περισσότεροι από 350 το χρόνο με ένα σύνολο 9.931 κατά το 1935, και μερικές από τις πολιτείες του Νότου, που είχαν αρκετά υψηλά ποσοστά στείρωσης σχετικά με τους πληθυσμούς τους. Οι υποθέσεις των ευγονιοτών υπέστησαν οξεία κριτική τη δεκαετία του ’30 και δυσφημίστηκαν μετά τη μεγαλύτερη κατάχρηση αυτής της ιδέας από τη Χιτλερική Γερμανία, όπου με την αιτιολογία της δημιουργίας μιας «υπερφυλής», οι Ναζί δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπων που θεωρήθηκαν ότι είχαν κατώτερα γονίδια (Εβραίοι, Τσιγγάνοι, παράφρονες και ομοφυλόφιλοι).Ηταν η βελτίωση της Άριας Φυλής ή της γερμανικής "Ubermenschen" κυρίαρχης φυλής. Στοχοποιήθηκαν άνθρωποι, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν "ζωές ανάξιες της ζωής" (Γερμανικά: Lebensunwertes Leben), που περιλαμβάνουν, εκτός των άλλων, ποινικούς εγκληματίες, "εκφυλισμένους", αντιφρονούντες, αδύναμους διανοητικά ή σωματικά, ομοφυλόφιλους, αέργους, παράφρονες, για να αποβληθούν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας. Περισσότερα από 400.000 άτομα στειρώθηκαν παρά τη θέλησή τους, ενώ 275.000 θανατώθηκαν στο πλαίσιο του Προγραμματος Τ4, ενός προγράμματος ευθανασίας.Το γεγονός πάντως είναι ότι ο Χίτλερ έκλεψε τις περισσότερες ιδέες του για την ευγονική από τις ΗΠΑ. Η δημοτικότητα της ευγονικής και του κοινωνικού Δαρβινισμού συνεχίσθηκε στις ΗΠΑ και στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μεμονωμένα παραδείγματα ακούσιας στείρωσης ελαττωματικών ατόμων συνεχίστηκαν στις ΗΠΑ ακόμα και στη δεκαετία του 1970. Η ευγονική όμως δεν πέθανε με το τέλος του 2ο Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση της Γερμανίας. Το 1956 ο Frederick Osborn δήλωσε τη νέα πολιτική της ευγονικής, την κρυπτοευγονική σε μια προσπάθεια αποσύνδεσης από τα φαντάσματα του παρελθόντος. «Οι ανθρωποι δε θα δεχθούν την ιδέα ότι δεύτερης διαλογής… πρέπει να τους δώσουμε άλλα κίνητρα (για να περιορίσουμε την αναπαραγωγή του) Πρέπει να βρούμε ένα σύστημα εθελοντικής ασυνείδητης επιλογής»”. έλεγε. Στενά συνδεδεμένη με την ευγονική είναι η πολιτική του πληθυσμιακού ελέγχου. Το μεγάλο αυτό θέμα δεν εξαντλείται με μικρές αναφορές. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι για το σκοπό του πληθυσμιακού επέγχου ιδρύθηκε το 1952 το Πληθυσμιακό Συμβούλιο. Ιδρυτής του ο John Rockefeller o III (όποια πέτρα και να σηκώσεις έναν ΡΦ βρίσκεις). Το συμβούλιο ξόδεψε περίπου 176 εκατομμύρια δολάρια τα 25 πρώτα χρόνια λειτουργίας του. Ο Dawkins άλλαξε τη σκέψη του Δαρβινου θεωρώντας πως η κινητήριος δύναμη της εξέλιξης δεν ήταν η επιβίωση του ατόμου αλλά η επιβίωση των ιδιαίτερων γονιδιακών γνωρισμάτων. Το γονίδιο επρεπε να επιβιώσει στον στίβο μάχης της φυσικής επιλογής ΚΑΙ όχι το άτομο. ΕΥΓΟΝΙΚΗ Ο σύγχρονος άνθρωπος εμφανίστηκε στην υποσαχάρια Αφρική σε μια κοινότητα περίπου 10.000 ατόμων και από εκεί ξεκίνησε ο εποικισμός της γης. Σήμερα η επιστήμη δέχεται ότι υπήρξε ένας τόπος καταγωγής, μία φυλή, μία γλώσσα. Η γενετική ομοιότητα ανάμεσα στους ανθρώπους βρίσκεται στο 99.9% ανεξάρτητα από τόπο γέννησης. Με άλλα λόγια αν κάνουμε μια εξέταση DNA εμείς και ο γείτονάς μας, μπορούμε να βρούμε ότι έχουμε περισσότερες γενετικές διαφορές από ότι με έναν Αφρικανό με τον οποίο ενδεχομένως έχουμε πολύ πιο κοντινή γενετική συγγένεια. 1.Εισαγωγή- ιστορικό Η ευγονική, δηλαδή η προσπάθεια να αποκτήσουν τα έμβια όντα ιδιαίτερα βιολογικά χαρακτηριστικά, υπήρξε από καταβολής του ανθρώπου. Χρησιμο-ποιήθηκε για την βελτίωση των φυτών και των ζώων με σκοπό τη μέγιστη απόδοση. Στον άνθρωπο όμως η ευγονική, ευδοκίμησε για δυο κυρίους λόγους: Πρώτον εξαιτίας της επιστημονικής άγνοιας που υπήρχε μέχρι περίπου 50 ή 100 χρόνια για το πώς μεταβιβάζονται ορισμένα χαρακτηριστικά, καθώς πολλοί θεωρούσαν ότι η κάθε είδους διαφορετικότητα και απόκλιση από το μέσο όρο κληρονομείται όπως η ομοφυλοφιλία, η επιληψία, η εγκληματικότητα, ο αλκοολισμός κ.α . Δεύτερον η αντίληψη ότι δεν πρέπει η κοινωνία να επιβαρύνεται από τα αποκλίνοντα άτομα με το να τα συντηρεί και επιπλέον αυτά τα άτομα να έχουν το «θράσος» να συμμετέχουν στην αναπαραγωγή της ανθρωπότητας, η οποία με αυτό τον τρόπο να υφίσταται μείωση της βιολογικής της ποιότητας. Η θέση αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία όχι μόνον δεν έχει καμία υποχρέωση να συντηρεί τα αποκλίνοντα άτομα αλλά οφείλει να τα εμποδίζει να συμμετέχουν στην διαδικασία της αναπαραγωγής. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η ιστορία της ευγονικής 21 κακώς συνδέεται μόνο με τις ναζιστικές θηριωδίες. Η ευγονική, με την έννοια της βελτίωσης και την καθαρότητα της φυλής, υπήρξε και πριν
και μετά από το ναζισμό. Ηδη από το 1757 στη Σουηδία έχουμε νόμους για την απαγόρευση γάμων ανάμεσα σε επιληπτικούς. Ο Galton ήταν εκείνος που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο ευγονική ως «την επιστήμη που μελετά τους κοινωνικά ελέγξιμους παράγοντες που μπορούν να βελτιώσουν ή να μειώσουν τα φυλετικά προσόντα των μελλοντικών γενεών τόσο σωματικά όσο και νοητικά». Μετά το 1905 ιδρύθηκαν εταιρείες ευγονικής στη Γερμανία, στις σκανδιναβικές χώρες, στις HΠΑ, στην Τσεχοσλοβακία, στην Ρουμανία, στην ΕΣΣΔ. Το πρώτο διεθνές συνέδριο ευγονικής έγινε στο Λονδίνο το 1912. Στις HΠΑ από το 1907 έως το 1940, δηλαδή για πάνω από 30 χρόνια, 33 πολιτείες θέσπισαν νόμους για τη στείρωση. Μετά τον πρώτο νόμο για τη στείρωση που έγινε στην Ινδιάνα, από το 1907 έως το 1948, 50.000 περίπου άτομα στειρώθηκαν νόμιμα. Ήταν όλοι τους σεξουαλικοί παραβάτες, εγκληματίες, διανοητικά καθυστερημένοι, επιληπτικοί και άλλοι. Κρατικές πολιτικές στείρωσης εφαρμόστηκαν στον Καναδά και στην Ελβετία, ενώ πολιτικές ευγονικής στην Κίνα, την Σιγκαπούρη, την Ιαπωνία. Στην Γαλλία 40.000 έγκλειστοι έμελλε να πεθάνουν από πείνα στα ψυχιατρεία στην εποχή του καθεστώτος του Βισί, ενώ στις σκανδιναβικές χώρες από το 1935 έως το 1949 περισσότερα από 20.000 άτομα στειρώθηκαν, κατά κύριο λόγο γυναίκες. Βέβαια τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ιστορία της ευγονικής στη Γερμανία που είχε ανάγει ως στόχο την εξάλειψη των φορέων των κληρονομικών ασθενειών και των κοινωνικά αποκλινόντων ώστε να καταστεί δυνατή «η προαγωγή των αρίστων». Ετσι με βάση τον σχετικό νόμο που ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 1933, με την προοπτική της κάθαρσης της φυλής, στειρώθηκαν περίπου 350.000 άτομα με χειρουργική επέμβαση επειδή θεωρήθηκαν νοητικά κατώτεροι. Η παράνοια κορυφώθηκε με το πρόγραμμα ευθανασίας των ψυχασθενών που εφαρμόσθηκε την ίδια εποχή. Δεν θα πρέπει να παραλήψουμε τις ευγονικές πρακτικές που εφαρμόστηκαν από την λευκή αγγλοσαξονική ελίτ της Αμερικής στις αρχές του αιώνα όταν είχαμε ένα πολύ μεγάλο μεταναστευτικό κίνημα στις ΗΠΑ και ταυτόχρονα την Οκτωβριανή επανάσταση με την αύξηση της διάδοσης των σοσιαλιστικών ιδεών. Ήταν επομένως αναμενόμενο να αισθάνεται αυτή η ελίτ ότι απειλείται η εξουσία της από όλους αυτούς τους διαφορετικούς Ιρλανδούς, Εβραίους, Ιταλούς. Ακόμη δε περισσότερο όταν αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν και οργανώνονται στα συνδικάτα και να μπολιάζονται με σοσιαλιστικές ιδέες. Γιαυτό άρχισε να αναζητά η άρχουσα τάξη τη φιλοσοφική και επιστημονική κάλυψη του διωγμού απέναντι στις μάζες που την αμφισβητούσαν. Να θεωρηθούν δηλαδή ότι όλες αυτές οι μάζες έχουν κατώτερα βιολογικά κληρονομήσιμα χαρακτηριστικά και ως εκ τούτου έπρεπε να επιβληθούν νόμοι αποκλεισμού αυτών των ανθρώπων. Έτσι το 1924 οι Αμερικανοί ψήφισαν την οδηγία Johnsonact που περιόριζε δραστικά, με ευγονικά επιχειρήματα, την είσοδο νέων μεταναστών, διότι τάχα οι νέοι μετανάστες που προέρχονταν κυρίως από τις ανατολικές χώρες και την νότια Ευρώπη ήταν από γενετική άποψη κατώτεροι από τους μετανάστες βόρειας καταγωγής. Αυτό σχετικά με τις ΗΠΑ. Όσον αφορά τη Γερμανία έχουμε μια χώρα που έχει βγει από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο με μια ήττα και δύο οικονομικές κρίσεις το 1923 και το1929-1933. Τότε αρχίζει να χτίζεται η νέα Γερμανία με την άνοδο του Χιτλερισμού και του Ναζισμού. Αυτή όμως η μεγάλη Γερμανία δεν μπορεί να γίνει κατά την αντίληψη τους με… τσιγγάνους, κομμουνιστές ομοφυλόφιλους ή Εβραίους. Οι Εβραίοι βέβαια δεν έχουν την ίδια εξήγηση αποκλεισμού με τους προηγούμενους, αλλά ότι συμμετέχουν σε ένα μεγάλο οικονομικό λόμπι πάρα πολύ κλειστό που δεν ευνοεί την ενσωμάτωση τους στη μεγάλη Γερμανία που στοχεύει στην οικονομική αυτοδυναμία και στην ομοιογένεια. Άρα και αυτοί πρέπει να εξοντωθούν. Έτσι έχουμε δύο πόλους: τις ΗΠΑ και τη Γερμανία που εφαρμόζουν πολιτικές ευγονικής. Η μία για να περιφρουρήσει την εξουσία της και η άλλη επιδιώκοντας να μεγαλώσει την οικονομική και κοινωνική αυτοδυναμία της και την κυριαρχία της στον κόσμο. 2. Η περίοδος της νέας ευγονικής Όλη αυτή η φρίκη, κυρίως της ναζιστικής θηριωδίας, προκάλεσε αποτροπιασμό στον κόσμο. Αποτέλεσμα ήταν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αυτό το κίνημα για την καθαρότητα της φυλής να υποχωρήσει. Αυτή η υποχώρηση βέβαια δεν κράτησε πάρα πολύ. Πρέπει όμως να πούμε εξ’αρχής ότι η νέα ευγονική δεν σχετίζεται αναγκαστικά με τη ναζιστική εμπειρία από την οποία πέρασαν βέβαια και πενήντα χρόνια και ακόμη δεν ταυτίζεται με τη βία και τη φυλετική καθαρότητα. Η νέα ευγονική είναι ίσως πολύ πιο επικίνδυνη παρόλο που δεν έχει μέσα της ούτε τη βία ούτε τον εξαναγκασμό. Στη δεκαετία του ’70 εμφανίζεται κάτι καινούριο, όπου η φύση της ευγονικής είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένη. Στη νέα γενετική οι γενετικοί χειρισμοί δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα πρωτόγονα εργαλεία της ευγονικής του παρελθόντος δηλαδή της υποχρεωτικής στείρωσης και της ευθανασίας. Το ζοφερό παρελθόν της Γερμανίας δεν επιτρέπει τον κόσμο που έχει βγει από τη 21 φρίκη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου να υιοθετήσει αυτά τα εργαλεία. Έτσι περνάμε σε μια νέα ευγονική
που έχει ένα καινούριο στοιχείο. Το στοιχείο αυτό είναι ότι έχουμε πλέον περάσει σε μια εθελοντική αποδοχή της νέας ευγονικής. Ακόμη, τα εργαλεία της νέας γενετικής μηχανικής και της βιοτεχνολογίας είναι οι νέες τεχνικές χειρισμού του DNA με τις οποίες μπορούμε να κόβουμε, να μεταφέρουμε, να αλλάζουμε τμήματα του DNA, έχουμε τη χαρτογράφηση βεβαίως του DNA, την κλωνοποίηση, τον καθορισμό της γενετικής ταυτότητας, τον προσδιορισμό των γενετικών προδιαθέσεων, τη γονιδιακή θεραπεία, τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και άλλα. Εκείνο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι αυτά τα εργαλεία αλλαγής των γονιδίων είναι από τη φύση τους εργαλεία ευγονικής. Απλώς εδώ και λίγα χρόνια η κοινωνία εξοικειώνεται με αυτή την ευγονική στον άνθρωπο μέσω των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών φυτών και ζώων. Το γεγονός ότι από γενετικά τροποποιημένα ζώα παίρνουμε χρήσιμες φαρμακευτικές ουσίες δεν αλλάζει το γεγονός ότι πρόκειται για ευγονική που εξοικειώνει τον άθρωπο στη συνολική ιδέα της ευγονικής. Επιπλέον το νέο στοιχείο πλέον στη νέα ευγονική είναι η εθελοντική προσχώρηση, όπως αναφέραμε και όχι ο καταναγκασμός. Εδώ υπεισέρχεται η αγορά, η καταναλωτική επιθυμία και η προσπάθεια να πεισθούν οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι μελλοντικοί γονείς, ότι είναι ηθικά αποδεκτό και επιθυμητό να μην αφήσουν την τεκνοποίηση και την γενετική σύσταση των παιδιών τους στην τύχη και στην όποια κληρονομικότητα. Να αποτραπεί η γέννηση ενός ατόμου με «κατώτερα» γενετικά γνωρίσματα, ή ακόμη -όπως κάνουμε στα διαγονιδιακά ζώα που τους προσθέτουμε νέα γονίδια- να εμπλουτισθεί το γενετικό του υλικό με νέα «καλά» γονίδια στο όνομα της μεγαλύτερης αποδοτικότητας, του ανταγωνισμού και της βέλτιστης κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης. 2.1. Γονιδιακή θεραπεία στον άνθρωπο Ήδη είμαστε στην εποχή που μπορούμε να αλλάζουμε τα παθολογικά γονίδια στις ασθένειες που έχουν γενετικό υπόβαθρο και μ’ αυτό τον τρόπο να τις θεραπεύουμε ριζικά αντί να αντιμετωπίζουμε απλά τα συμπτώματά τους. Τούτο δεν είναι κακό. Αν όμως το δούμε σε μια προοπτική θα λέγαμε ότι έχοντας σήμερα την ικανότητα να αλλάζουμε τη φύση των γονιδίων, θα μπορούμε πέρα από το αλλάζουμε τα παθολογικά γονίδια, αύριο να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε και τα μη επιθυμητά γονίδια χρησιμοποιώντας ακριβώς τις ίδιες τεχνικές. Στην περίπτωση αυτή προκύπτουν δύο ζητήματα. Πρώτο ζήτημα είναι ποιος θα ορίσει τι είναι επιθυμητό γονίδιο και τι όχι, ποια είναι η νορμα, το φυσιολογικό και το τέλειο και με ποια κριτήρια. Και δεύτερο, ποιος θα έχει την ανάθεση, την εξουσιοδότηση και την εξουσία να αποφασίσει κάτι τέτοιο. Πάντως εάν αποδεχτούμε την ιδέα της γονιδιακής θεραπείας και την ευγονική αντίληψη που απορρέει από αυτήν είναι δύσκολο να καθορίσουμε το όριο ανάμεσα στο φυσιολογικό και το παθολογικό. Γιατί εάν αποδεχτούμε ότι είναι θεμιτό να αλλάζουμε τα γονίδια που σχετίζονται με σοβαρές διαταραχές όπως ο διαβήτης, η μεσογειακή αναιμία, η κυστική ίνωση κ.α, τότε γιατί να μην «θεραπεύσουμε» και λιγότερο σοβαρές διαταραχές όπως η αχρωματοψία, η παχυσαρκία, και άλλες; Και τότε, τι θα εμποδίσει να επεκταθούμε σε καταστάσεις που δεν είναι διαταραχές, όπως είναι το χρώμα του δέρματος, το ύψος του σώματος και άλλα χαρακτηριστικά; Τέλος θα διαπιστώσουμε πως βαδίζοντας σ’ αυτό τον δρόμο είναι αναπόφευκτο να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο με το να τοποθετήσουμε γονίδια με νέες ιδιότητες όπως συμβαίνει στα διαγονιδιακά ζώα έτσι ώστε το άτομο να αποκτήσει νέες ιδιότητες που δεν είχε προηγουμένως. Αντιλαμβάνεται βεβαίως ο καθένας ότι δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ της επισκευής των γενετικών ατελειών όταν υπάρχει μια ασθένεια και της βελτίωσης του είδους. Είναι ένα απλό βήμα. Στη μία περίπτωση κάνεις επιδιόρθωση γενετική γιατί έχεις μια ασθένεια και στην άλλη κάνεις μια γενετική προσθήκη ώστε να πάρεις ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. 2.2. Προεμφυτευτική διάγνωση Εδώ και λίγα χρόνια έχουμε εισέλθει στην εποχή της προεμφυτευτικής διάγνωσης. Εδώ πρόκειται για μια διαδικασία όπου κατά την εξωσωματική γονιμοποίηση μετά τον πολλαπλασιασμό του γονιμοποιημένου ωαρίου σε 8 ή 16 κύτταρα, αφαιρούμε ένα κύτταρο και εξετάζουμε τη γονιδιακή του σύσταση η οποία αντανακλά τη σύσταση του συνόλου του νέου οργανισμού. Εάν δεν υπάρχει πρόβλημα εμφυτεύεται στη μήτρα της γυναίκας η υπόλοιπη μάζα των κυττάρων και προχωρά η κύηση. Εάν υπάρχει, επαναλαμβάνεται η διαδικασία από την αρχή. Το θέμα μας γίνεται πιο περίπλοκο αν αν σκεφτούμε τι θα συμβεί εάν συνδυαστούν ότι δυο τεχνικές, δηλαδή η προεμφυτευτική διάγνωση και η γονιδιακή θεραπεία. Τότε δεν θα διαπιστώνουμε απλά εάν η μάζα των κυττάρων που έχουμε μπροστά μας, δηλαδή το προέμβρυο, έχει καλό ή κακό γενετικό υλικό, αλλά θα μπορούμε μέσω της γονιδιακής θεραπείας 21 να αλλάζουμε τη γονιδιακή σύσταση του προεμβρύου, να εξαλείφουμε ή να εμφυτεύουμε νέα χαρακτηριστικά, όπως ήδη κάνουμε με τα
διαγονιδιακά ζώα εδώ και λίγα χρόνια, και μετά να το εμφυτεύουμε στη μήτρα. Δηλαδή εδώ δεν έχουμε απλώς μία διάγνωση αλλά μια κατασκευή. Και απευθυνόμενος στους ένθερμους οπαδούς της προεμφυτευτικής διάγνωσης, θα έλεγα να αναλογιστούμε το εξής: Εάν η η ανθρωπότητα είχε στα χέρια της πριν από εκατό, εκατόν πενήντα χρόνια την προγεννητική και την προεμφυτευτική διάγνωση και αποκλείονταν από τη γέννηση άτομα με ατέλειες, τότε δεν θα είχε γεννηθεί ο Βαν Γκογκ ο οποίος έπασχε από επιληψία, ούτε ο Αϊνστάιν που έπασχε από δυσλεξία, ούτε ο Τολούζ Λοτρεκ που έπασχε από ατελή οστεογένεση, ούτε ο Στηβεν Χόκινγκ που πάσχει από μυατροφική παράλυση. Κι αυτό γιατί η κοινωνία θα έκρινε ότι αυτά τα «αποκλίνοντα» άτομα καλό θα ήταν να μην έχουν γεννηθεί. Καθαρή εφαρμογή ευγονικής. Με βάση αυτό να αναλογιστούμε ότι ο άνθρωπος είναι το πρώτο πλάσμα στην ιστορία του πλανήτη που μπορεί να επανασχεδιάζει τον εαυτό του και το μέλλον του. Είναι αυτός δηλαδή που είναι σε θέση πλέον να επαναπρογραμματίσει τον ίδιο του τον εαυτό προσθέτοντας ή αφαιρώντας γονίδια. Και το ζήτημα είναι εάν η ανθρωπότητα έχει τον ηθικό εξοπλισμό να χειριστεί αυτές τις ανακαλύψεις με φρόνηση και αυτοπεριορισμό. Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο ευγονισμός δεν ταυτίζεται με το ρατσισμό ούτε αναγκαστικά με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Στις μέρες μας, στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες και δημοκρατικές κοινωνίες, επιβιώνει με νέα μορφή. Δηλαδή ο ευγονισμός ακόμη και αν δεν είναι ρατσιστικός, η βαθύτερη φύση του είναι ότι πιστεύει ότι η εξέλιξη του ατόμου και της κοινωνίας μπορεί να επέλθει με ιατρογενετικές επεμβάσεις κυρίως στη διαδικασία της τεκνοποίησης. Δηλαδή η πρόοδος της κοινωνίας και του ανθρώπου δεν θα γίνεται πλέον με βάση τις κοινωνικές συνιστώσες, δηλαδή με στοιχεία παράδοσης, πολιτισμού, οικογένειας, συντροφικότητας, αλληλεγγύης, κοινωνικών αγώνων, αλλά με γονιδιακή κατασκευή και ανακατασκευή. Αυτή η γονιδιακή κατασκευή θα γίνεται με βάση ορισμένα πρότυπα κανονικότητας και νόρμας που έχει στο μυαλό της η εκάστοτε άρχουσα τάξη. Έτσι η ευγονική μπορεί να θεωρηθεί ως στοιχείο της ιδεολογίας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ακριβέστερα όχι μόνο της καπιταλιστικής κοινωνίας αλλά της εκάστοτε εξουσιαστικής κοινωνίας όποια και αν είναι αυτή, καθώς εντάσσεται και εξυπηρετεί αυτή την κοινωνία σε δύο επίπεδα. Πρώτον, η όλη διαδικασία εντάσσεται στα αγοραία εμπορεύματα γιατί δημιουργεί κέρδος και το κέρδος από την ευγονική στις μέρες μας είναι τεράστιο, και δεύτερον, η ευγονική εντάσσεται στο κοινωνικό εποικοδόμημα που βοηθά στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας. Και αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό από όλα. Το θέμα της Ευγονικής στην κυοφόρηση; Είμαστε διατεθειμένοι και προετοιμασμένοι να μάθουμε τις γενετικές ατέλειες του αγέννητου μωρού μας; Οι μέλλοντες γονείς είναι ήδη σε θέση να γνωρίζουν αν το αγέννητο παιδί τους διαθέτει ή όχι γενετικές ατέλειες, χάρη στην αμνιοκέντηση. Ωστόσο, μόνο ένα μικρό ποσοστό των γονέων εκμεταλλεύεται την ευκαιρία, γιατί η διαδικασία είναι επεμβατική (μια μεγάλη βελόνα εισάγεται στον αμνιακό σάκο της μητέρας), προκαλεί δυσφορία και ενέχει κίνδυνο αποβολής.
Οι ερευνητές ήλπιζαν εδώ και πολύ καιρό σε μια μη επεμβατική εναλλακτική λύση. Τη δεκαετία του '90 ανακάλυψαν ότι το αίμα της εγκύου περιέχει σημαντικές ποσότητες εμβρυϊκού DNA, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εξέταση εμβρυϊκών ανωμαλιών, όπως για παράδειγμα η τρισωμία -η ύπαρξη ενός επιπλέον αντιγράφου των χρωμοσωμάτων 13, 18 και 21, που προκαλεί το σύνδρομο Patau, το σύνδρομο Edwards και το σύνδρομο Down, αντίστοιχα. 21 Ευρείας χρήσεως
Σήμερα, η τεχνολογία αυτή είναι διαθέσιμη και πολλές εταιρείες έχουν αναπτύξει σχετικά γενετικά τεστ. Τα τεστ αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν στην αρχή της εγκυμοσύνης και πολύ νωρίτερα από την αμνιοκέντηση, που γίνεται συνήθως μεταξύ της 14ης και της 26ης εβδομάδας κύησης. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι, αν τα αποτελέσματα δείξουν κάποια γενετική ανωμαλία, οι γονείς έχουν περισσότερο χρόνο να αποφασίσουν αν θέλουν να προχωρήσουν σε άμβλωση ή να προετοιμαστούν για τη φροντίδα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Αν, αντιθέτως, τα αποτελέσματα είναι καθησυχαστικά, τότε τα σύννεφα του άγχους διαλύονται νωρίτερα. Δεδομένου ότι με τη λήψη αίματος δεν υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος για την έγκυο και το έμβρυο, τα συγκεκριμένα γενετικά τεστ αναμένεται να χρησιμοποιηθούν ευρέως στο μέλλον. Οσο όμως βελτιώνονται ως προς την ακρίβεια των αποτελεσμάτων τους τόσο μεγαλύτερη γκάμα γενετικών παραλλαγών θα μπορούν να ανιχνεύσουν, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων με πολύ σοβαρές επιπτώσεις. Μια τέτοια εξέλιξη όμως θα μπορούσε να έρθει σε σύγκρουση με την πολιτική των αμβλώσεων και να οδηγήσει σε πρακτικές ευγονικής. Πότε όμως -αν όχι ποτέ...- έχουν το δικαίωμα οι γονείς να τερματίσουν μια κύηση, βάσει των γενετικών αποτελεσμάτων; Εχουμε, άραγε, οι άνθρωποι τη σοφία να κατευθύνουμε τη δική μας εξέλιξη; Και το σημαντικότερο, υπάρχουν όρια σε ό,τι αφορά στο πόση πληροφορία θα πρέπει -ή θέλουν- να έχουν οι γονείς για το παιδί τους, προτού καν αυτό γεννηθεί; Τα ηθικά διλήμματα, εν τω μεταξύ, εντείνονται και θα συνεχίσουν να εντείνονται. Αν αυξηθεί ο αριθμός των γυναικών που θα έχει εκτενή πληροφόρηση για τις γενετικές διαταραχές του εμβρύου στην αρχή της εγκυμοσύνης, τότε πιθανότατα να αυξηθεί και ο αριθμός των αμβλώσεων. Αναπόφευκτα κάποιοι άνθρωποι θα αντιταχθούν στην τεχνολογία του γενετικού ελέγχου, λόγω της ξεκάθαρης αντίθεσής τους στην πρακτική της άμβλωσης. Επιπλέον, γονείς που έχουν ήδη παιδιά με σύνδρομο Down, ίσως αρχίσουν να ανησυχούν ότι, αν γεννιούνται ολοένα λιγότερα παιδιά με αυτή τη διαταραχή, τότε μπορεί να σταματήσουν σταδιακά η ιατρική έρευνα και η δημόσια στήριξη στη θεραπεία της. Βιοηθική Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα άτομα που έχουν συγκεκριμένες επαναλήψεις του χρωμοσώματος 16. Ερευνες έχουν δείξει πως τα άτομα αυτά διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο νοητικής στέρησης και, πράγματι, κάποια άτομα εμφανίζουν σοβαρά νοητικά προβλήματα. Υπάρχουν όμως και άτομα με τη συγκεκριμένη γενετική διαταραχή που είναι απολύτως υγιή και που ο εγκέφαλός τους λειτουργεί φυσιολογικά. Επιπλέον, υπάρχουν κορίτσια με τρία αντίγραφα του χρωμοσώματος Χ. Τα κορίτσια αυτά διατρέχουν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο νοητικής στέρησης και μαθησιακών δυσκολιών, αλλά ο κίνδυνος παραμένει μικρός και η πλειονότητα των κοριτσιών δεν εμφανίζει κανένα πρόβλημα. Συνεπώς, πώς θα είναι σε θέση οι γονείς να γνωρίζουν αυτές τις πιθανότητες; Και πάνω από όλα, ποιος είναι σε θέση να γνωρίζει ποιες διαταραχές θα είναι ιάσιμες ή θεραπεύσιμες σε 20 ή 30 χρόνια από τώρα; Με άλλα λόγια, δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για αυτό τον καταιγισμό πληροφοριών που φαίνεται να μας παράσχουν τα νέα τεστ. Παρ' όλα αυτά, οι πληροφορίες έρχονται και οι γονείς πρέπει να αποφασίσουν πόσα θέλουν να γνωρίζουν και πώς πρέπει να διαχειριστούν τις επιλογές που τους προσφέρονται... ΚΛΩΝΟΠΟΙΣΗ Ορισμός: Ονομάζεται η προσπάθεια παραγωγής κλώνων, δηλαδή πανομοιότυπων γενετικά αντιγράφων ιστών, οργάνων η και ολόκληρων οργανισμών. Στην Φύση απαντάται στους μονογονικά αναπαραγόμενους μικροοργανισμούς, σε κάποιους μεγαλοοργανισμούς, όπως σαλιγκάρια και γαρίδες (κάποια είδη) και στον άνθρωπο στην περίπτωση των μονοωογενών διδύμων. Η δημιουργία κλώνου έγκειται στην απομόνωση εμβρυικών βλαστικών κυττάρων, πολυδύναμων και ολοδύναμων. Πολυδύναμων με σκοπό την δημιουργία ιστών η οργάνων και ολοδύναμων με σκοπό την δημιουργία εμβρύου. Τα βλαστικά κύτταρα χαρακτηρίζονται από ανεξάντλητη ικανότητα διαιρέσεων καθώς και από την ικανότητα να δίνουν γένεση σε όλους τους εξειδικευμένους κυτταρικούς τύπους ενός οργανισμού. Η μέθοδος είναι, είτε η μίμηση της φύσεως, στην περίπτωση των μονοζυγωτικών διδύμων, δηλαδή η διαίρεση του ήδη γονιμοποιημένου ωαρίου σε δύο βλαστομερίδια που περιέχουν ταυτόσημο γονιδίωμα, είτε η δημιουργία εμβρυικού βλαστικού κυττάρου με την μέθοδο της πυρηνικής μεταφοράς ανασυνδυασμένου DNA. Η απομόνωση εμβρυικού βλαστικού κυττάρου απαιτεί την παρουσία ενός ωαρίου από το οποίο αφαιρείται ο πυρήνας, και συνεπώς και το γενετικό 21 υλικό, ο οποίος αντικαθίσταται από τον πυρήνα του ιστού η του οργάνου που επιθυμούμε να αναπαράγουμε. Το ωάριο παρέχει τα απαιτούμενα για την
ανάπτυξη υλικά και ο μεταμοσχευμένος πυρήνας τις γενετικές οδηγίες για την δημιουργία του ιστού, του οργάνου η του εμβρύου. Η κλωνοποίηση αναμένεται να αλλάξει το προφίλ της Επιστήμης διότι θα επιτρέψει προσεγγίσεις οι οποίες ήταν εντελώς αδύνατες έως σήμερα. Ηδη εταιρείες Χημικές, Αγροτεχνικές, Φαρμακευτικές και Ιατρικές έχουν επενδύσει σ' αυτήν και αναμένεται η ισχύς τους να είναι μελλοντικά αντίστοιχη εκείνης των Εταιρειών Πετρελαιοειδών. ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ – Τα οφέλη και τα ηθικά διλήμματα Όταν πριν από τρία χρόνια οι Βρετανοί επιστήμονες του Ινστιτούτου Ρόσλιν ανακοίνωσαν πως είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν τα δύο πρώτα πανομοιότυπα γενετικά προβατάκια "ανοίγοντας" το δρόμο προς τη μαζική παραγωγή κλώνων, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που συνειδητοποίησαν τι "ξημέρωνε" στην επιστήμη της Γενετικής για τον επόμενο αιώνα. Η ανθρωπότητα στάθηκε "μουδιασμένη" μπροστά σε αυτό το αναμφισβήτητα τεράστιο επίτευγμα της επιστήμης, παρακολουθώντας παράλληλα-κι έτσι ξαφνικά-να πυροδοτείται το μέλλον της με "σενάρια" ελπίδας και φρίκης. Η επιστημονική κοινότητα "υποκλίθηκε" στο καινούριο "θαύμα" της, διατυπώνοντας όμως πλήθος ερωτημάτων, ηθικών ενστάσεων και προβληματισμών_και οι κυβερνήσεις έσπευδαν να δημιουργήσουν το νομικό εκείνο πλαίσιο που θα απέκλειε-και θα προστάτευε όσο το δυνατόν από τα σχετικά πειράματα το ανθρώπινο είδος. Έκτοτε οι εξελίξεις στον τομέα της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας ήταν τόσο ραγδαίες, που η "απόσταση" μεταξύ του αδύνατου και εφικτού φαίνεται συνεχώς να μικραίνει. Θεωρητικά σήμερα η κλωνοποίηση μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε ότι και όπως το θέλουμε-με την προσθήκη γονιδίων που να μεταφέρουν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά-από από ζώα με ανθρώπινο DNA και αντίστροφα μέχρι οτιδήποτε άλλο μπορεί να επινοήσει ακόμη και ο πιο άρρωστος εγκέφαλος. Επιπλέον, όμως, ανοίγει τους δρόμους σε νέες τεχνικές της γενετικής μηχανικής, "χαράζει" μονοπάτια για την καλυτέρευση των προιόντων και της ποιότητας ζωής μας και υπόσχεται να δώσει οριστικές λύσεις-και απαντήσεις-για ασθένειες που αποδεκατίζουν την ανθρωπότητα αιώνες τώρα. Το θέμα ξαναήρθε στην επικαιρότητα όταν στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας το βρετανικό κανάλι BBC ανακοίνωσε πως ο Σκωτσέζος επιστήμονας Ίαν Ουίλμουτ του Ινστιτούτου Ρόσλιν βρίσκεται ήδη σε επαφή με την αμερικανική εταιρεία "Γκέρον Κορπορέισον", που θα χρηματοδοτήσει τα πειράματα πάνω στην κλωνοποίηση ανθρώπινων εμβρύων για θεραπευτικούς σκοπούς. Παράλληλα και για τους ίδιους σκοπούς-και με τους ίδιους χρηματοδότες θα ξεκινήσουν και τα πειράματα για την κλωνοποίηση κυττάρων ανθρώπινων εμβρύων από τον δρα Ρότζερ Πέντερπεν του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, στο Σαν Φραντσίσκο. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα σενάρια για την κλωνοποίηση των ανθρώπων "ξαναφούντωσαν". Επίκτητες ιδιότητες Τα γνωρίσματα, όπως η ευφυία, ο χαρκτήρας, η προσωπικότητα, είναι αποτέλεσμα της συνεχούς αλληλεπίδρασης γονιδίων και περιβάλλοντος. Ειδικά στο ρόλο της ευφυίας είναι γνωστό το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η εκπαίδευση. Αυτό που ουσιαστικά φοβόμαστε δεν είναι η κλωνοποίηση, η οποία έτσι κι αλλιώς συμβαίνει στην φύση (δίδυμοι), αλλά η ιδέα που έχουμε γι' αυτήν. Νομίζουμε ότι κλωνοποιούμε τον άνθρωπο, ενώ ουσιαστικά κλωνοποιούμε μόνο το γενετικό του υλικό. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε πως μιλάμε για κλωνοποίηση ανθρώπων, κάτι που απαγορεύεται ρητά, με νόμους σχεδόν σε όλες τις χώρες της υφηλίου, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος, αφήνοντας όμως τα πιριθώρια στους επιστήμονες να συνεχίσουν την έρευνα. Δεν απορρίπτουμε μια τεχνική, γιατί δεν ξέρουμε ποιες θα είναι αργότερα οι συνθήκες-τονίζει η δρ Κοντογιάννη και καταλήγει: Ένας από τους συμβούθλους του προέδρου Κλίντον, όταν απαγορεύτηκε με νόμο η κλωνοποίηση στην Αμερική είχε αναφέρει χαρακτηριστικά :"Απαγορεύεται για την ώρα. Αργότερα δεν ξέρουμε τι θα γίνει και τι καταστάσεις θα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε. Αν για παράδειγμα έχουμε μια πυρηνική καταστροφή που θα απειλήσει το ανθρώπινο γένος ή παρουσιαστούν κάποια προβλήματα στην αναπαραγωγική διαδικασία, τότε πιθανόν να το ξανασκεφτούμε"... ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ; ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ Οι βελτιωμένες ράτσες ζώων και ειδών φυτών. Η κλωνοποίηση μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στη δημιουργία ζώων και φυτών 21 που θα είναι ανθεκτικά στις ασθένειες.
* Τα βελτιωμένα προϊόντα. Με την κλωνοποιήση μας δίνεται η δυνατότητα να παράγουμε τρόφιμα με βελτιωμένη θρεπτική αξία. * Η δημιουργία ιστών-όπως αγγείων ή δέρματος-και κατ' επέκταση οργάνων καρδιάς νεφρών-που θα δώσουν άλλη διάσταση στις μεταμοσχεύσεις. Επιπλέον είναι πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό να δημιουργήσουμε ζώα που θα παράγουν τις συγκεκριμένες πρωτείνες που θέλουμε για τη θεραπεία κάποιων ασθενειών. * Το απεριόριστο πεδίο μελετών και εμπεριστατωμένων ερευνών. Με την κλωνοποίησηση μπορούμε να δημιουργήσουμε μια σειρά από γενετικά πανομοιότυπα ζώα, πάνω στα οποία μπορούμε να μελετήσουμε την επίδραση των περιβαλλοντικών παραγόντων στα γονίδια και τους μηχανισμούς γήρανσης μέχρι τις μεταλλάξεις των γονιδίων της καρκινογένεσης κ.ο.κ.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ Η επανοικοδόμηση οργανιδίων, η αποκατάσταση νεκρωμένων ιστών μέσω των βλαστοκυττάρων μέσω της διαδικασίας της διαφοροποίησης των κυττάρων στο εργαστήριο τίθενται σε ειδικές κοιτίδες όπου μέσω της μιτοτικής διαίρεσης γίνεται ο πολλαπλασιασμός τον κυττάρων όπου τελικά αποκαθιστούν την νεκρωμένη περιοχή μέσω κάποιου είδους επέμβασης. Αλμα στη θεραπεία του Πάρκινσον: Μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων αποκαθιστά εγκεφαλικές βλάβες Σουηδοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι έκαναν σημαντική πρόοδο στη θεραπεία της νόσου Πάρκινσον, καθώς κατάφεραν, με τη βοήθεια βλαστικών κυττάρων, να αναστρέψουν στον εγκέφαλο πειραματόζωων (αρουραίων) βλάβες ανάλογες με αυτές που προκαλεί η νευροεκφυλιστική ασθένεια.
21
* Η εξέλιξη αυτή ανοίγει τον δρόμο για την πρώτη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων στον εγκέφαλο ασθενών με Πάρκινσον κάποια στιγμή στο μέλλον. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια αναπτυξιακής και αναγεννητικής νευροβιολογίας Μαλίν Παρμάρ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας "Cell Stem Cell", έκαναν λόγο για «τεράστια πρόοδο» προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης μιας αποτελεσματικής θεραπείας και δήλωσαν ότι έως το 2017 θα έχουν ξεκινήσει οι σχετικές κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους. Η νόσος Πάρκινσον προκαλείται από την απώλεια των εγκεφαλικών κυττάρων (νευρώνων) που παράγουν μια χημική ουσία - νευροδιαβιβαστή, τη ντοπαμίνη. Για την ασθένεια δεν υπάρχει ακόμη θεραπεία, παρά μόνο μετρίαση των συμπτωμάτων και επιβράδυνση της εξέλιξής της κυρίως μέσω φαρμάκων. Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου Λουντ, σύμφωνα με το BBC, κατέστρεψαν στην μία μόνο πλευρά του εγκεφάλου των πειραματόζωων τους νευρώνες που παράγουν ντοπαμίνη. Στη συνέχεια, μετέτρεψαν ανθρώπινα εμβρυικά βλαστικά κύτταρα σε τέτοιου είδους νευρώνες και τους εισήγαγαν στον εγκέφαλο των ζώων. Όπως διαπίστωσαν, η εγκεφαλική βλάβη σύντομα αποκαταστάθηκε, καθώς τα μεταμοσχευμένα κύτταρα παρήγαγαν κανονικά ντοπαμίνη. Μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει κλινικές δοκιμές μεταμόσχευσης νευρώνων που προέρχονται από βλαστοκύτταρα. Η μόνη κάπως παρεμφερής περίπτωση ήταν προ ετών μια κλινική δοκιμή με εγκεφαλικό ιστό από έμβρυα που προέρχονταν από εκτρώσεις και ο οποίος εμφυτεύθηκε σε λίγους ασθενείς. Όμως η δοκιμή διακόπηκε με ανάμικτα αποτελέσματα, ενώ αναμένεται να γίνει κάτι ανάλογο σε λίγους μήνες σε έναν μικρό αριθμό σουηδών και βρετανών ασθενών. Όμως η χρήση βλαστοκυττάρων θεωρείται προτιμότερη λύση, καθώς, μεταξύ άλλων, είναι ευκολότερο να αποκτήσει κανείς τον μεγάλο αριθμό νευρώνων που χρειάζεται για την μεταμόσχευση στον εγκέφαλο. Στο μέλλον, αυτά τα βλαστικά κύτταρα μπορεί -για ηθικούς λόγους- να μην λαμβάνονται από έμβρυα, αλλά από μετατροπή (επανα-προγραμματισμό) σωματικών κυττάρων σε πολυδύναμα βλαστικά. ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ Οι συγγενείς ανωμαλίες που πιθανόν να δημιουργηθούν. Αν πάρουμε ως δεδομένο πως οι μυνοζυγωτικοί δίδυμοι έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τα υπόλοιπα αδέλφια να παρουσιάσουν κάποιες ανατομικές ή γενετικές ανωμαλίες, βλέπουμε πώς ακόμη κι όταν η κλωνοποίηση γίνεται μέσω της φυσικής διαδικασίας, διπλασιάζεται ο κίνδυνος εμφάνισης προβλημάτων. * Τα πολύ χαμηλά-τουλάχιστον προς το παρόν-ποσοστά επιτυχίας της κλωνοποίησης με κυτταρική καλλιέργεια που κυρίως ενδιαφέρει τους επιστήμονες καθώς η μέθοδος αυτή δίνει τη δυνατότητα μαζικής παραγωγής κλώνων. * Εξάλειψη της ποικιλομορφίας. Ένας από τους λόγους που τα θηλαστικά και γενικότερα τα ανώτερα ζώα έχουν επιβιώσει και κυριαρχήσει στη Γη, είναι η ποικιλομορφία τους. Αν προχωρήσουμε στην απόλυτη κλωνοποίηση των ειδών είναι σαν να προδιαγράφουμε τα τέλος μας. Είναι κάτι που επανειλημμένος έχει τονίσει και ο επιστημονικός "πατέρας" της Ντόλυ, ο οποίος μάλιστα συνιστά ότι σε ένα κοπάδι κλωνοποιημένων ζώων, ο αριθμός των γενετικά πανομοιότυπων οργανισμών δεν πρέπει να ξεπερνά το 5% του συνολικού αριθμού των ζώων. * Κακή χρήση της κλωνοποίησης. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει, να αποτρέψει ή να δημιουργήσει τις ασφαλιστικές εκείνες δικλίδες για την περιορισμένη ή συγκεκριμένη χρήση της κλωνοποιήσης. Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν καταγραφεί κατά καιρούς δεκάδες ονόματα τρελών επιστημόνων, εκκεντρικών εκατομμυριούχων και παρανοικών ηγεμόνων που ήταν έτοιμη να κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους ή την υστεροφημία τους. Οι κίνδυνοι της κλωνοποίησης για τον άνθρωπο Ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να δημιουργήσει σωρεία αποτυχιών με θανάτους νεογνών, πολλών συγγενών ανωμαλιών σε παιδιά και ακόμη θανάτων των γυναικών που θα γεννούσαν τους κλώνους. Οι αποτυχίες αυτές μπορούν να δημιουργήσουν ένα πολύ αρνητικό κλίμα εναντίον της γενετικής επιστήμης. Παράλληλα θα σταματούσε και τις εξελίξεις σε ένα άλλο τομέα, στον τομέα της θεραπευτικής κλωνοποίησης. Η θεραπευτική κλωνοποίηση, σε αντίθεση με την κλωνοποίηση για σκοπούς αναπαραγωγής, χρησιμοποιεί τον κλώνο που δημιουργείται με τις ίδιες τεχνικές (πυρηνική μεταμόσχευση) μόνο μέχρι το στάδιο του βλαστοκύστη. Όταν δημιουργηθεί το κλωνοποινημένο ωάριο, οι επιστήμονες κατά τη θεραπευτική κλωνοποίηση το αφήνουν να εξελιχθεί μόνο μέχρι το στάδιο του βλαστοκύστη και δεν το εμφυτεύουν σε μήτρα.
21
Στο στάδιο του βλαστοκύστη, λαμβάνουν τα κύτταρα τα οποία ονομάζονται αρχέγονα πολυδύναμα εμβρυϊκά κύτταρα και τα καλλιεργούν. Με ειδικές τροποποιήσεις, τουλάχιστο θεωρητικά, τα κύτταρα αυτά μπορούν να εξελιχθούν σε κύτταρα οποιασδήποτε μορφής (καρδίας, εγκεφάλου, νεφρών, κλπ) Τα κύτταρα αυτά θα μπορούσαν να είναι πολύτιμα για θεραπείες ασθενών με σοβαρές παθήσεις διαφόρων συστημάτων του οργανισμού (νευρικό, καρδιακό, νεφρικό, ανοσοποιητικό, κλπ). Συμπερασματικά θα τελειώσουμε τονίζοντας ότι, η κλωνοποίηση για σκοπούς αναπαραγωγής εμπεριέχει πολλούς βιολογικούς κινδύνους για το νέο οργανισμό και τη μητέρα του, όπως επίσης και άλυτα ηθικά προβλήματα. Σε αντίθεση η θεραπευτική κλωνοποίηση, προσφέρει σημαντικές δυνατότητες ίασης σοβαρών ασθενειών με τη χρήση κλωνοποιημένων αρχέγονων κυττάρων. Δεν πρέπει λοιπόν οι βεβιασμένες και ίσως επιπόλαιες προσπάθειες για αναπαραγωγική κλωνοποίηση, να δημιουργήσουν τέτοια σοβαρά προβλήματα που να αποτελέσουν κατασταλτικό παράγοντα για την ανάπτυξη της θεραπευτικής κλωνοποίησης. Προβληματισμοί για την Κλωνοποίηση Τα ηθικά διλήμματα εστιάζονται κυρίως στην δημιουργία ολοκλήρου εμβρύου, στην δημιουργία δηλαδή ενός ανθρώπου ολόιδιου γονιδιακά με τον δότη, ενός ανθρώπου ολόιδιου με τον γονέα του. Το Διεθνές Δίκαιο σήμερα απαγορεύει ρητώς την αναπαραγωγική κλωνοποίηση. Σίγουρα όμως εξυπηρετεί τον ναρκισσισμό του γονέα η δυνατότητα να είναι το παιδί του ολόιδιο με αυτόν, αλλά οφείλει και να σκεφθεί ότι έτσι του στερεί την δυνατότητα να γίνει καλύτερο από τον ίδιο. Σίγουρα η μητέρα του νεαρού νεκρού παιδιού είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στο να δημιουργήσει έναν κλώνο του παιδιού της και να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, οφείλει όμως να σκεφθεί ότι αυτό δεν θα είναι Ανάσταση Νεκρών και Δεύτερη Ευκαιρία, αλλά η ευκαιρία μιάς άλλης ψυχής να κατοικήσει στο δεδομένο γενετικό υλικό. Σίγουρα τρέφει την ματαιοδοξία του ανθρώπου η προοπτική μιάς θεραπείας στα όρια του Θαύματος και μιας αναστολής της γήρανσης στα όρια της Αθανασίας, οφείλει όμως να σκεφθεί ότι με αυτόν τον τρόπο σταματά την Εξέλιξή του. Σίγουρα η δυνατότητα δημιουργίας κλώνων στα χέρια ενός πολεμοχαρούς δικτάτορα θα ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης για την Ανθρωπότητα. Και τέλος σίγουρα για την αναπαραγωγή του είδους απαιτείται ένα ωάριο, δηλαδή μία γυναίκα, και το ερώτημα που προκύπτει είναι η αναγκαιότητα ύπαρξης των ανδρών. Συμπέρασμα για την κλωνοποίηση Ο άνθρωπος δεν είναι μόνον το γενετικό του υλικό, αλλά παράλληλα το σύνολο της προσωπικής, της συλλογικής, της κοινωνικής και της φυλετικής μνήμης. Ο Ζάν Πώλ Σάρτρ έχει πει "κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος από όλους τους ανθρώπους". Η Επιστήμη, η Τεχνολογία, η Εξουσία και ο Πλούτος μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καλό ή για κακό. Το ζητούμενο συνεπώς δεν μπορεί να είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Επιστήμη και την Τεχνολογία, αλλά ο έλεγχος πάνω στις βασικές κατευθύνσεις της Τεχνολογικής προόδου.
21
Τέλος στα σφραγίσματα βάζουν τα βλαστοκύτταρα Ειδικοί βρήκαν τρόπο να κάνουν τα δόντια μας καινούργια στο εργαστήριο
Τέλος στον τροχό, τα σφραγίσματα και τις τεχνητές οδοντοστοιχίες υπόσχονται Αμερικανοί επιστήμονες, οι οποίοι βρήκαν τον τρόπο να αναπτύσσουν δόντια στο εργαστήριο. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Όρεγκον με επικεφαλής τη Χρύσα Κιούση και τον Μαρκ Λιντ εντόπισαν το γονίδιο που ευθύνεται για την ανάπτυξη της αδαμαντίνης, του σκληρού εξωτερικού επιστρώματος των δοντιών που δεν μπορεί να αναδημιουργηθεί με φυσικό τρόπο όταν καταστρέφεται από την τερηδόνα. Άλλοι επιστήμονες αναπτύσσουν ήδη σε ζώα τα εσωτερικά μέρη των δοντιών, όμως χωρίς την επίστρωση της αδαμαντίνης. Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών», το κενό αυτό μπορεί σήμερα να καλυφθεί. Το γονίδιο Οι ερευνητές εντόπισαν ένα γονίδιο (το Ctip2) που ελέγχει την ανάπτυξη της αδαμαντίνης 21 αυτό έβγαζαν δόντια χωρίς επίστρωση αδαμαντίνης. παρατηρώντας ότι ποντίκια που γεννήθηκαν χωρίς
Η αδαμαντίνη είναι ο σκληρότερος ιστός του σώματος και αρχίζει να σχηματίζεται όταν ο άνθρωπος είναι ακόμη έμβρυο. Εξειδικευμένα κύτταρα στο δόντι που ονομάζονται αδαμαντινοβλάστες σχηματίζουν την αδαμαντίνη απελευθερώνοντας μεταλλικές ενώσεις φωσφορικού ασβεστίου σε ένα είδος «σκαλωσιάς» από πρωτεΐνες που τις μετατρέπει σε ράβδους αδαμαντίνης. Όταν τα δόντια μας σχηματιστούν πλήρως, αναδύονται μέσα από τα ούλα ενώ τα κύτταρα που σχηματίζουν την αδαμαντίνη πεθαίνουν καθιστώντας αδύνατη την αναπαραγωγή της αργότερα. Για τα περισσότερα ζώα, αυτό δεν είναι πρόβλημα, όμως στους ανθρώπους οι μεγάλες ποσότητες ζάχαρης και αμύλου που καταναλώνουν βοηθούν στην αύξηση βακτηριδίων και των οξέων που παράγουν στο στόμα μας. Τα οξέα αυτά σιγά σιγά διαλύουν την αδαμαντίνη σχηματίζοντας τερηδόνα και τελικά τρύπες στο δόντι. Αν δεν αντιμετωπιστούν οι κοιλότητες αυτές μπορεί να προκαλέσουν επικίνδυνες λοιμώξεις στον οργανισμό. «Θα εξαλείψει την τερηδόνα» «Μέχρι να εντοπίσουμε ότι το γονίδιο Ctip2 έχει πολλαπλή λειτουργία, δεν γνωρίζαμε τι ρύθμιζε την παραγωγή της αδαμαντίνης των δοντιών», λέει η δρ Χρύσα Κιούση. Ο έλεγχος του γονιδίου αυτού σε συνδυασμό με τη χρήση βλαστοκυττάρων μπορεί να καταστήσει πραγματική δυνατότητα την τεχνητή δημιουργία λειτουργικών δοντιών. Επίσης η γνώση αυτή μπορεί να είναι χρήσιμη για την ενίσχυση της υπάρχουσας αδαμαντίνης και για την επισκευή της, βάζοντας τέλος στην τερηδόνα και στην ανάγκη για σφραγίσματα. «Η αδαμαντίνη είναι ένα από τα πιο σκληρά επιστρώματα που υπάρχουν στη φύση. Αναπτύχθηκε για να δώσει στα σαρκοβόρα τα σκληρά και ανθεκτικά δόντια που χρειάζονταν για να επιβιώσουν», λέει η δρ Κιούση. «Χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά για να εφαρμοστούν τα ευρήματά μας σε ανθρώπους, όμως πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσουν. Πρόκειται για μια εντελώς νέα προσέγγιση στην υγεία των δοντιών».
Εξωσωματική Τι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση; Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής . εφαρμόστηκε πρώτη φορά με επιτυχία στον άνθρωπο 1978. Η εξωσωματική γονιμοποίηση, όπως το λέει και η λέξη, είναι η γονιμοποίηση έξω από το σώμα : αντί δηλαδή η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο να γίνει στο φυσικό περιβάλλον ,που είναι η σάλπιγγα της γυναίκας ,γίνεται στο εργαστήριο. Είναι ουσιαστικά η παράκαμψη μιας συγκεκριμένης λειτουργίας του οργανισμού, όταν ,για διάφορους λόγους ,δεν μπορεί να γίνει στο σώμα. Τα ωάρια όμως είναι της γυναίκας ,τα σπερματοζωάρια του άντρα και τα έμβρυα που προκύπτουν είναι δικά τους. Η Διαδικασία την Ημέρα της Ωοληψίας Ωοληψία 21
*
*
Με την ολοκλήρωση της διέγερσης και αφού κριθεί ότι υα ωοθυλάκια έχουν φτάσει στο τελικό στάδιο ωρίμανσης, προγραμματίζεται η ωοληψία. Η ωοληψία γίνεται με διακοπλική παρακέντηση των ωοθυλακίων με συνεχή υπερηχογραφικό έλεγχο. Ο γιατρός γυναικολόγος χρησιμοποιώντας μία βελόνα παρακέντησης «τρυπάει» ένα προς ένα τα ωοθυλάκια και αναρροφά το περιεχόμενο τους. Το ωοθλακικό υγρό παραδίδεται γρήγορα στους εμβρυολόγους οι οποίοι αναζητούν τα ωάρια με την βοήθεια του μικροσκοπίου. Στο τέλος οι εμβρυολόγοι ενημερώνουν για των αριθμό των ωαρίων. Η ωοληψία ,αν και μία σύντομη διαδικασία ,πραγματοποιείται με ελαφριά νάρκωση (αναλγησία – μέθη). Συλλογή και Επεξεργασία του Σπέρματος Την ημέρα της ωοληψίας γίνεται η συλλογή και η επεξεργασία του σπέρματος, συνίσταται αποχή 3 – 4 μέρες πριν την ωοληψία . Στη συνέχεια, το σπέρμα υφίσταται ειδική επεξεργασία με σκοπό την απομόνωση με μικρό όγκο τα πλέον κινητά σπερματοζωάρια και τα καθιστά ικανά να γονιμοποιήσουν τα ωάρια. Γονιμοποίηση Μερικές ώρες μετά την ωοληψία και την κατάλληλη επεξεργασία του σπέρματος τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια έρχονται σε επαφή. Αυτό μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: Στην απλή εξωσωματική γονιμοποίηση IVF τα ωάρια απλά τοποθετούνται σε μεγάλη συγκέντρωση σπερματοζωαρίων. Κάποιο από αυτά θα γονιμοποιήσει το ωάριο ,διαπερνόντας την εξωτερική του μεμβράνη. Σε περίπτωσης που η ποιότητα του σπέρματος δεν είναι καλή πραγματοποιείται μικρογονιμοποιηση ( ICSI ). Κατά την μικρογονιμοποιηση ένα σπερματοζωάριο τοποθετείται μέσα σε ένα ωάριο με μια μικροπιπετα με την βοήθεια μικροσκοπίου. Στην συνέχεια τα ωάρια τοποθετούνται σε ειδικά τρυβλία μέσα σε κλίβανους. Το επόμενο πρωί ελέγχεται η γονιμοποίηση από τους εμβρυολόγους . Η ύπαρξη δυο προπυρήνων (μικροί στρογγυλοί σχηματισμοί) στο κέντρο του ωαρίου δηλώνει την επίτευξη φυσιολογικής γονιμοποίησης . το ποσοστό γονιμοποίησης στο εργαστήριο κυμαίνεται από 50% έως 100% . η κατάσταση των ωαρίων ( βαθμός ωριμότητας , φύση κυτταροπλάσματος), η ικανότητα γονιμοποίησης των σπερματοζωαρίων και ο τρόπος διαχείρισης και καλλιέργειας στο εργαστήριο , είναι μερικοί από τους παράγοντες που ευθύνονται για την διακύμανση του παραπάνω ποσοστού. αποτυχία εξωσωματικής Μετά από 2 – 3 αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης, που έγιναν με ιδανικές συνθήκες, η γυναίκα πρέπει να ελέγχεται εξειδικευμένα και ένα υπάρχει πρόβλημα να αντιμετωπίζεται, για να μην ξεκινήσει ένα νέο κύκλο αποτυχίας, αλλά να οδηγηθεί με επιτυχία στην ευτυχισμένη περίοδο της κύησης.
21
Πηγες https://el.wikipedia. http://invenio.lib.auth.gr/record/113425/files/BARBOUTI1.pdf?version=1org http://www.mitera.gr/default.asp?pageID=60 http://atlaswikigr.wikifoundry.com/page/%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%83%CF %89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%B3%CE%BF%CE %BD%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE %B7 http://kourakis.gr/articles/%CE%97-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE %B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1 http://www.enet.gr/ http://www.skai.gr/ www.kourakis.gr www.kathimerini.gr http://www.sansimera.gr/articles/58#ixzz3Xm4SSjAu http://thenetwar.com ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ Β3 :Πιφέα Ι, Πρασσα Σ, Ρούσση Δ, Σπινθάκη Μ, Σωτηροπούλου Γ .
21