I เก้าอี้ดำ� (The Black Chair)
สิ่งที่ดีกว่า ในคืนซึ่งลมโหมกรรโชก ยาร์วี่ได้รู้ว่าเขาเป็นพระราชา...หรือ
อย่างน้อยก็ครึ่งราชา ลมที่ซอกซอน ชาวเก็ตต์แลนด์เรียกมันเช่นนี้ เพราะมันซอนหาได้ ทุกรอยแยกและรูกุญแจ ส่งความหนาวเยือกของพระแม่สมุทรพร้อมเสียง หวีดหวิวเข้ามาในที่พ�ำนักทุกแห่ง ไม่ว่าจะก่อกองไฟไว้สูงเพียงไรและไม่ว่า ชาวบ้านจะนั่งคุดคู้ใกล้กันขนาดไหน ลมนั้นกรรโชกใส่บานเกล็ดบนหน้าต่าง บานแคบในส�ำนักของมาเธอร์กนั ดริง และถึงกับท�ำให้ประตูเหล็กสัน่ สะเทือน อยูใ่ นกรอบ มันยัว่ แหย่เปลวไฟในบ่อก่อเพลิงจนส่งเสียงฟูแ่ ละปะทุอย่างโกรธ เกรีย้ ว ก่อให้เกิดเงาคล้ายกรงเล็บจากสมุนไพรแห้งทีแ่ ขวนอยู่ ทัง้ ยังสาดแสง อันวูบวาบมาบนรากไม้ที่มาเธอร์กันดริงชูขึ้นด้วยนิ้วอันปุ่มป�่ำ “แล้วนี่ล่ะ” แม้ จ ะดู ไ ร้ ค ่ า เหมื อ นดิ น ก้ อ นหนึ่ ง แต่ ย าร์ วี่ เ รี ย นรู ้ ม าดี ก ว่ า นั้ น “รากต้นลิ้นด�ำ” “ราชมนตรีจะหยิบมันมาใช้เพื่ออะไร เจ้าชายของข้า” “ราชมนตรีย่อมหวังว่าพวกเขาจะไม่จ�ำเป็นต้องใช้มัน เมื่อน�ำไป ต้มน�ำ้ จะมองไม่เห็นหรือรูส้ กึ ถึงรสชาติ แต่มนั เป็นยาพิษทีม่ ฤี ทธิร์ า้ ยแรงทีส่ ดุ ”
โจ อเบอร์ครอมบี มาเธอร์กันดริงโยนรากไม้ไปทางหนึ่ง “บางครั้งราชมนตรีก็ต้อง น�ำสิ่งที่ชั่วร้ายมาใช้” “ราชมนตรีต้องค้นหาสิ่งที่เลวร้ายน้อยกว่า” ยาร์วี่ว่า “และชั่งน�้ำหนักว่าอะไรคือสิ่งที่ดีงามมากกว่า ให้ได้ห้าจากห้า” มาเธอร์กนั ดริงพยักหน้าครัง้ หนึง่ อย่างพึงใจ ยาร์วหี่ น้าแดงด้วยความภาคภูมิ การเป็นทีพ่ อใจของราชมนตรีแห่งเก็ตต์แลนด์ไม่ใช่เรือ่ งง่ายเลย “นัน่ จะท�ำให้ ไขปัญหาในการสอบได้ง่ายขึ้น” “การสอบ” ยาร์วี่ใช้นิ้วโป้งของมือข้างที่ดีถูกับฝ่ามืออันบิดเบี้ยวของ มือข้างที่เสียอย่างกังวล “เจ้าจะสอบผ่าน” “ท่านอย่าเพิ่งมั่นใจไป” “ราชมนตรีสมควรจะแคลงใจอยู่เสมอ –” “แต่ก็ต้องดูเหมือนแน่ใจอยู่ตลอด” เขาต่อให้จนจบ “เห็นมั้ย ข้ารู้จักเจ้า” ซึ่งก็เป็นความจริง ไม่มีใครรู้จักเขาดีกว่า นางอีกแล้ว แม้แต่ครอบครัวของเขาเอง...โดยเฉพาะครอบครัวของเขาเอง “ข้าไม่เคยมีลูกศิษย์ที่ปราดเปรื่องไปกว่าเจ้า เจ้าจะต้องสอบผ่านตั้งแต่รอบ แรก” “แล้วข้าก็จะไม่ใช่เจ้าชายยาร์วอี่ กี ต่อไป” ทัง้ หมดทีเ่ ขารูส้ กึ จากความ คิดนี้ก็คือโล่งอก “ข้าจะไม่มีครอบครัวและไม่มีกรรมสิทธิ์ในสิ่งใด” “เจ้าจะเป็นฟาเธอร์ยาร์วี่ และจะมีคณะราชมนตรีเป็นครอบครัว” แสงไฟสาดต้องรอยจีบย่นรอบดวงตาของมาเธอร์กนั ดริงในยามทีน่ างยิม้ “สิง่ อันเป็นกรรมสิทธิ์ของเจ้าจะได้แก่ต้นไม้ หนังสือ และค�ำพูดอันนุ่มนวล เจ้า จะจดจ�ำและให้ค�ำแนะน�ำ เยียวยาและพูดแต่ความจริง รับรู้เส้นทางลับและ แผ้วถางเส้นทางส�ำหรับพระบิดาแห่งศานติในทุกๆ ภาษา ดังที่ข้าพยายามท�ำ มาโดยตลอด ไม่มีงานใดสูงส่งไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่ว่าพวกหน้าโง่กล้ามปูดจะ 3
เก้าอี้ด�ำ พล่ามเรื่องไร้สาระอะไรในสนามฝึกก็เถอะ” “การไม่ยี่หระกับพวกหน้าโง่กล้ามปูดมันท�ำได้ยากขึ้นเวลาที่เราอยู่ ในสนามกับพวกเขา” “ฮึ” นางม้วนลิ้น แล้วพ่นน�้ำลายใส่กองไฟ “เมื่อสอบผ่าน เจ้าจะไม่ จ�ำเป็นต้องไปที่นั่นอีก นอกจากเพื่อรักษาหัวที่แตกจากการที่พวกเขาเล่นแรง เกินไป แล้ววันหนึ่งเจ้าจะได้ถือไม้เท้าของข้า” นางพยักพเยิดไปยังไม้เท้าที่ วางพิงผนังฝั่งหนึ่ง มันท�ำจากโลหะของเอลฟ์ ทรงเรียวลู่ มีตุ่มปุ่มป�่ำ และ เต็มไปด้วยร่องเล็กๆ “วันหนึง่ เจ้าจะได้นงั่ ข้างเก้าอีด้ ำ� และเป็นฟาเธอร์ยาร์ว”ี่ “ฟาเธอร์ยาร์วี่” เขาบิดตัวไปมาบนม้านั่งเดี่ยวกับความคิดนั้น “ข้า ยังขาดสติปัญญา” เขาหมายความว่าเขายังขาดความกล้าหาญ แต่ขาดความ กล้าหาญที่จะยอมรับเช่นนั้น “สติปัญญาเป็นสิ่งที่เรียนรู้ได้ เจ้าชายของข้า” เขาชูมือซ้ายในแบบที่มันเป็นขึ้นสู่แสงไฟ “แล้วมือล่ะ ท่านสอนให้ มันงอกออกมาได้หรือเปล่า” “เจ้าอาจจะขาดมือไปข้างหนึ่ง แต่ทวยเทพได้ประทานของขวัญที่ พิเศษกว่านั้นแก่เจ้า” เขาหัวเราะออกจมูก “ท่านหมายถึงเสียงขับร้องอันไพเราะใช่มั้ย” “ท�ำไมจะไม่ใช่ล่ะ รวมทั้งสมองอันฉับไว ความเห็นอกเห็นใจ และ ความแข็งแกร่ง เพียงแต่เป็นความแข็งแกร่งแบบที่จะท�ำให้เจ้าเป็นราชมนตรี ที่ย่ิงใหญ่ แทนที่จะเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ เจ้าได้รับการสัมผัสจากพระบิดา แห่งศานติ ยาร์วี่ จงจ�ำไว้เสมอว่าคนแข็งแรงมีอยู่มากมาย คนปราดเปรื่อง มีอยู่น้อยนิด” “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าท�ำไมผู้หญิงจึงเป็นราชมนตรีได้ดีกว่า” “และส่วนใหญ่จะชงชาได้อร่อยกว่าด้วย” กันดริงซดชาจากถ้วย ที่เขายกมาให้ทุกเย็น แล้วพยักหน้าอย่างพอใจอีกครั้ง “แต่การชงชาก็เป็น 4
โจ อเบอร์ครอมบี พรสวรรค์ชั้นยอดอีกอย่างของเจ้า” “งานวีรบุรุษขนานแท้เชียวล่ะ ท่านจะชมข้าน้อยลงหรือเปล่าเมื่อข้า เปลี่ยนจากเจ้าชายไปเป็นราชมนตรีแล้ว” “เจ้าจะได้รับค�ำชมเชยเท่าที่สมควรจะได้รับ ส่วนเวลาที่เหลือ ข้าจะ เอาเท้ายันก้นเจ้า” ยาร์วี่ถอนใจ “อะไรบางอย่างก็ไม่มีวันเปลี่ยน” “เอาละ ถึงเวลาทบทวนวิชาประวัตศิ าสตร์” มาเธอร์กนั ดริงดึงหนังสือ เล่มหนึ่งออกมาจากชั้น มันเย็บแน่นอยู่ในสันหุ้มทอง ระยิบระยับไปด้วย สีแดงกับเขียว “ตอนนี้เหรอ ข้าต้องตื่นพร้อมพระแม่ตะวันเพื่อให้อาหารนกพิราบ ของท่านนะ ข้าหวังว่าจะได้นอนสักนิดก่อนจะ –” “ข้าจะให้เจ้านอนเมื่อเจ้าสอบผ่านแล้ว” “ไม่จริงหรอก” “เจ้าพูดถูก ข้าจะไม่ให้เจ้านอน” นางเลียนิ้วนิ้วหนึ่ง กระดาษอันเก่า คร�่ำคร่าส่งเสียงกร๊อบแกร๊บในยามที่นางพลิกหน้าหนังสือ “บอกหน่อยสิ เจ้า ชายของข้า พวกเอลฟ์ฉีกทึ้งเทพเจ้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกี่ชิ้น” “สี่ร้อยเก้าชิ้น เป็นเทพเล็กสี่ร้อยองค์ เทพใหญ่หกองค์ ชายและ หญิงคู่แรก แล้วก็ยมทูตซึ่งคุ้มกัน ‘ประตูบานสุดท้าย’ แต่นี่มันเรื่องของผู้ สวดอธิษฐานมากกว่าราชมนตรีไม่ใช่หรือ” มาเธอร์กนั ดริงเดาะลิน้ “ความรูท้ งั้ มวลคือเรือ่ งของราชมนตรี เพราะ มีเพียงสิ่งที่เรารู้เท่านั้นที่เราควบคุมได้ บอกชื่อเทพใหญ่ทั้งหกองค์มาสิ” “พระแม่สมุทรกับพระบิดาแห่งธรณี พระแม่ตะวันกับพระบิดา จันทรา พระแม่สงครามกับ –” ประตูเปิดออก ลมซอกซอนพัดกรรโชกเข้ามาในห้อง เปลวไฟในบ่อ 5
เก้าอี้ด�ำ เพลิงดีดตัวขึ้นพร้อมกันกับยาร์วี่ มันเต้นเร่าอย่างบิดเบี้ยวอยู่ในโถและขวด นับร้อยบนชั้นต่างๆ ร่างร่างหนึ่งผลุนผลันขึ้นบันไดมา ส่งให้พืชหลากหลาย ที่ปลูกไว้แกว่งไปมาอยู่ข้างหลังราวกับคนถูกแขวนคอ เขาคือท่านอาโอเด็มของยาร์วี่ ผมเปียกลู่แนบใบหน้าอันซีดเผือด จากการตากฝน แผ่นอกสะท้อนขึ้นลง ท่านอามองมาที่ยาร์วี่ด้วยดวงตาอัน เบิ่งกว้าง แล้วอ้าปาก แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ไม่ต้องมีพรสวรรค์ใน การเข้าใจคน ก็รู้ได้ว่าข่าวอันหนักอึ้งก�ำลังถ่วงเขาอยู่ “เกิดอะไรขึน้ ” ยาร์วถี่ ามเสียงแหบแห้ง ล�ำคอตีบตันเพราะความกลัว ท่านอาทรุดลงคุกเข่า มือทัง้ สองข้างวางราบไปบนฟางอันมันลืน่ ก่อน จะค้อมศีรษะลง แล้วเอ่ยค�ำสามค�ำด้วยเสียงอันแผ่วเบาและแหบพร่า “ราชาของข้า” ยาร์วี่รู้ทันทีว่าพ่อกับพี่ชายของเขาตายแล้ว
6