> 11 < บทที่หนึ่ง ซึงโซฟีคุยกับหมวก ในดินแดนแห่งอินการี ที่สิ่งต่างๆ อย่างเช่นรองเท้าเจ็ดโยชน์ และเสื้อคลุมล่องหนมีอยู่จริง ลบลอนด์แสนสวยชื่อแฟนนีคู่แต่งงานใหม่กับผู้ช่วยในร้านคนที่อายุน้อยที่สุดตอนโซฟีสองขวบสุภาพสตรีอยู่ที่เมืองมาร์เก็ตชิปปิงอันรุ่งโรจน์อยู่บ้างไม่ใช่ลูกคนตัดไม้จนๆทั้งสามคนออกไปแสวงโชคคนที่จะล้มเหลวเป็นคนแรกพี่น้องสามคนถือว่าเป็นเรื่องค่อนข้างอับโชคการเกิดมาเป็นลูกคนโตสุดในบรรดาทุกคนรู้ว่าลูกคนโตคือและจะยิ่งเลวร้ายที่สุดหากพวกคุณโซฟีแฮตเตอร์เป็นพี่คนโตสุดในบรรดาสามสาวพี่น้องเธอซึ่งอาจท�าให้มีโอกาสจะประสบความส�าเร็จพ่อแม่เธอเป็นคนมีอันจะกินและมีร้านท�าหมวกส�าหรับความจริงแม่ตายส่วนเล็ตตี้น้องสาวเธออายุขวบเดียวพ่อของทั้งนั่นคือสาวผมหลังจากนั้นไม่นานแฟนนีก็ให้ก�าเนิดูกสาวคนที่สามชื่อมาร์ธานี่น่าจะท�าให้โซฟกับเล็ตตี้กลายเป็นพี่
> 12 < สาว อัป ลักษ ณ แ ตที่ จ ริงแ ล้ว ทั้ งสามคนโต ขึ้ นมาเ ป็นคนสวยมาก จริงๆ แมว่าทุกคนจะบอกว่าเล็ตตี้สวยที่สุดก็ตามท แฟนนีปฏิิบต ต่อสามสาวอย่างมีเมตตาเท่าเทียมกัน และไม่ได้เอาใจมาร์ธาเป็น พิเศษแต่อย่างใดมิสเตอร์แฮตเตอร์ภูมิใจในตัวลูกสาวทั้งสามคน และส่งพวก เธอเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุดในเมือง โซฟีคือคนที่ขยันเรียนมากที่สุด เธอ อ่านหนังสือเยอะมาก เหมือนมาจากร้านที่แพงที่สุดในคิงส์บิวรีเลยทีเดียวก่อนที่เรื่องนี้จะเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริงสาวด้วยทั้งคู่การรวยเป็นบ้าเป็นหลังแต่งงานกับเจ้าชายนะได้สิ่งที่ดีที่สุดไปแค่เพราะเธอเป็นน้องคนเล็กสุดด้วยล่ะก�พวกน้องๆมักวุ่นอยู่ในร้านเสมอมาร์ธาให้พร้อมส�ยังคงมีความสุขพอควรมีอนาคตอันน่าตื่นเต้นและรู้ตัวเร็วว่าตนมีโอกาสเพียงน้อยนิดที่จะถือเป็นเรื่องน่าผิดหวังส�าหรับโซฟีแต่เธอก็เธอดูแลน้องๆและเตรียมเนื้อเตรียมตัวาหรับการแสวงโชคที่จะมาถึงสักวันในเมื่อแฟนนีโซฟีจึงเป็นคนคอยดูแลน้องสาวทั้งสองคนซึ่งตะโกนใส่กันและดึงผมกันอยู่บ้างส่วนเล็ตตี้เหมือนถูกาหนดมาว่าจะประสบความส�าเร็จน้อยรองจากโซฟี“ไม่ยุติธรรมนี่นา!”เล็ตตี้จะตะโกนแบบนี้“ท�าไมมาร์ธาต้องหนูจะคอยดูละกัน!”มาร์ธาจะตอบโต้ค�าพูดดังกล่าวเสมอว่าเธอจะลงเอยด้วยโดยไม่จ�าเป็นต้องแต่งงานกับใครเลยจากนั้นโซฟีก็ต้องแยกน้องๆออกจากกันและซ่อมเสื้อผ้าของโซฟีใช้เข็มคล่องแคล่วมากเวลาผ่านไปเธอก็เย็บเสื้อผ้าให้น้องมีชุดสีกุหลาบสีเข้มตัวหนึ่งที่เธอเย็บให้เล็ตตี้ในวันแรงงานแฟนนีบอกว่าชุดนี้ดูแล้วถึงตอนนี้ทุกคนเริ่มพูดถึงเรื่องแม่มดแห่งทุ่งร้างอีกแล้ว
> 13 < ว่ากันว่าแม่มดรายนี้ขู่จะเอาชีวิตลูกสาวของพระราชา และ พระราชารับสั่งให้จอมเวทย์ส่วนพระองค์ พ่อมดซูลิมานเดินทาง ไปยังทุ่งร้างและจัดการแม่มด แต่ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่พ่อมดซูลิมาน จะจัดการแม่มดไม่ได้เท่านั้น แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าเขาชอบสร้างความเพลิดเพลินให้ตัวเองร้ายพอดูเลยละปราสาทหลังนี้ไม่ใช่ของแม่มดพระราชาและนายกเทศมนตรีก็พูดเรื่องการส่งคนไปขอความช่วยเหลือจากขณะหนึ่งที่ทุกคนแน่ใจว่าในไม่ช้าปราสาทจะลงมาตั้งบนหุบเขาลอยโขมงออกมาจากหอคอยทั้งสี่เป็นกลุ่มควันสีเทาสกปรกบางครั้งคุณจะเห็นปราสาทหลังนี้เคลื่อนไหวได้จริงๆดอกเฮเธอร์หินทางตะวันออกทุ่งมัวร์ทางตะวันตกเฉียงเหนือดังกล่าวไม่ได้อยู่กับที่กลางคืนแท้จริงเหมือนที่เคยท�เดินทางออกจากทุ่งร้างอีกแล้วออกมาจากหอคอยผอมสูงทั้งสี่หลังขึ้นบนเนินเขาเหนือเมืองมาร์เก็ตชิปปิงดังนั้นในอีกไม่กี่เดือนให้หลังแต่เขายังโดนแม่มดสังหารอีกด้วยเมื่อจู่ๆปราสาทสูงสีด�าปรากฏิพร้อมกลุ่มควันด�าพวยพุ่งทุกคนก็ออกจะแน่ใจว่าแม่มดและก�าลังจะคุกคามประเทศนี้าเมื่อห้าสิบปีก่อนผู้คนหวาดกลัวขนาดหนักอย่างไม่มีใครออกไปข้างนอกตามล�าพังโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนสิ่งที่ท�าให้เรื่องทั้งหมดน่าหวาดกลัวยิ่งขึ้นคือปราสาทบางครั้งมันก็เหมือนรอยเปื้อนสีด�าทรงสูงบนบางครั้งก็ตระหง่านอยู่เหนือก้อนและบางคราวก็ลงมาตามเนินเขามาอยู่ในทุ่งที่อยู่ถัดจากจากไร่นาแห่งสุดท้ายไปทางทิศเหนือนี่เองเห็นกลุ่มควันมีชั่วแต่ปราสาทยังคงลอยไปตามเนินเขาและทุกคนก็ได้รู้ว่าแต่เป็นของพ่อมดฮาวล์พ่อมดฮาวล์แม้เขาไม่ได้มีทีท่าอยากไปให้พ้นจากเนินเขาด้วย
> 14 < การรวบรวมเด็กสาวๆ มา ต่อค่ะ”ความโศกเศร้าและชุดสีด�ไปไม่ได้ที่ไหนสักแห่งการให้ลูกๆมองเห็นว่าจะช่วยให้ธุรกิจอยู่ต่อได้“แม่ลองค�เธอฟังรับแขกของบ้านท�จะภาคภูมิใจในตัวลูกสาวทั้งสามเกินไปออกจากโรงเรียนเป็นการถาวรแล้วเพราะมิสเตอร์แฮตเตอร์เสียชีวิตกะทันหันพอดีกับที่โซฟีโตพอจะทั้งหมดที่รวบรวมไปเธอนึกแปลกใจว่าพ่อมดฮาวล์ใช้ประโยชน์อะไรจากดวงวิญญาณนอกคนเดียวคนอื่นๆเจอเธออยู่ตามล�เย็นและไร้หัวใจสิ้นดีหรือไม่บางคนก็บอกว่าเขากินหัวใจของเด็กสาวและดูดวิญญาณออกจากร่างพวกเธอเขาเป็นพ่อมดเลือดไม่มีสาวน้อยคนไหนรอดพ้นมือเขาไปได้ถ้าเขาาพังละก็โซฟีเล็ตตี้และมาร์ธาก็เหมือนเด็กผู้หญิงในเมืองมาร์เก็ตชิปปิงที่ได้รับค�าเตือนว่าอย่าออกไปข้างซึ่งถือเป็นเรื่องน่าร�าคาญสุดๆส�าหรับสามสาวพวกอย่างไรก็ตามในไม่ช้าพวกเธอก็มีเรื่องอื่นให้ต้องกังวลแทนดูเหมือนว่ามิสเตอร์แฮตเตอร์ค่าเล่าเรียนที่เขาเคยจ่ายาให้ร้านเป็นหนี้สินหนักพอดูเมื่อเสร็จพิธีศพแฟนนีก็มานั่งในห้องซึ่งอยู่ติดกับร้านและอธิบายสถานการณ์ให้พวก“แม่เกรงว่าลูกๆคงต้องออกจากโรงเรียนแล้วละ”แฟนนีพูดานวณค่าใช้จ่ายคิดไปคิดมาอยู่หลายรอบทางเดียวที่แม่และดูแลลูกทั้งสามคนได้ก็คือมีหลักแหล่งที่มั่นคงในฐานะเด็กฝึกงานที่มีอนาคตไกลการให้ลูกสามคนอยู่รวมกันหมดในร้านเดียวมันเป็นแม่เองก็จ่ายไม่ไหวเลยตัดสินใจแล้วเริ่มจากเล็ตตี้ก่อน—”เล็ตตี้เงยหน้ามองเธอดูเปล่งปลั่งสุขภาพดีและสวยจนแม้แต่าก็ไม่อาจปิดบังได้“หนูอยากเรียนหนังสือเธอเอ่ย
> 15 < “งั้นลูกก็จะได้เรียนต่อนะ ลูกรัก” แฟนนีบอก เชียวละโตๆสอนทุกอย่างที่รู้ให้ลูกแฟนนีตอบอย่างกระตือรือร้นถึงคนที่พูดมากๆด้วยนัยน์ตาโตสีเทาแทบจะเด็ดเดี่ยวพอๆแฟร์แฟ็กซ์จากนี้ก็ตามเรียบๆออกไปท�กระอ่วนขอบคุณนะคะ”การตอบแทน”เพื่อนที่ดีด้วยที่เป็นประโยชน์อีกต่างหากละพวกเขาขึ้นชื่อเรื่องการปให้ลูกไปฝึกงานที่ร้านเซซารีส์ของพ่อครัวขนมอบที่มาร์เก็ตสแควร์“แม่จัดการฏิิบัติต่อนักเรียนเหมือนราชาและราชินีเลยอยู่ที่นั่นลูกจะต้องมีความสุขมากแน่แถมยังได้เรียนรู้เรื่องค้าขายมิสซิสเซซารีน่ะเป็นทั้งลูกค้าที่ดีแล้วก็เขาตกลงจะหาทางผลักดันลูกเข้าไปให้ได้เพื่อเป็นเล็ตตี้หัวเราะแบบที่แสดงว่าไม่พอใจแม้แต่น้อย“เอ่อเธอกล่าว“โชคดีไหมล่ะที่หนูชอบท�าอาหาร”แฟนนีดูโล่งใจบางครั้งเล็ตตี้ก็เด็ดเดี่ยวเสียจนน่ากระอัก“คราวนี้ก็มาร์ธา”เธอพูด“แม่รู้ว่าหนูยังเด็กเกินกว่าจะางานแม่ถึงนึกหาอะไรบางอย่างที่มีช่วงฝึกงานยาวๆและยังเป็นประโยชน์กับลูกไม่ว่าจะตัดสินใจท�าอะไรหลังลูกรู้จักเพื่อนเก่าสมัยเรียนของแม่ที่ชื่อแอนนาเบลใช่ไหม”มาร์ธาผู้มีรูปร่างเพรียวผิวและผมสีอ่อนจ้องแฟนนีเขม็งกับเล็ตตี้เลย“แม่หมายใช่ไหมคะ”เธอถาม“เขาเป็นแม่มดไม่ใช่เหรอ”“ใช่จ้ะมีบ้านน่ารักๆแล้วก็มีลูกค้าอยู่ทั่วหุบเขาโฟลดิ้ง”“เขาเป็นผู้หญิงที่ดีนะมาร์ธาเขาจะและดูเหมือนจะแนะน�าให้ลูกรู้จักคนใหญ่ๆที่เขารู้จักในคิงส์บิวรีด้วยลูกจะพร้อมส�าหรับทุกอย่างในชีวิตหลังจากที่เขาสอนทุกอย่างให้ลูกเรียบร้อยแล้ว”“เธอเป็นคนน่ารักนะคะ”มาร์ธายอมรับ“ก็ได้ค่ะ”
> 16 < โซฟีฟังแล้วรู้สึกว่าแฟนนีท� า ทุกอย่างอย่างที่ควรจะเป็น เล็ตตี้ ไปที่ร้านเซซารีส์ให้เด็กขัดรองเท้าของเพื่อนบ้านก็ยัดข้าวของทั้งหมดของตนใส่ปลอกหมอนทั้งหมดเรื่องการเก็บข้าวเก็บของของพ่อมดฮาวล์ที่มิสซิสแฟร์แฟ็กซ์อยู่นั้นนั่งตัวตรงรุ่งขึ้นทุกคนก็ออกมาส่งมาร์ธาเดินทางโดยรถม้ารับจ้างเธอขอบคุณแฟนนีอย่างซาบซึ้งเรื่องค้าขายแม่จึงตัดสินใจรับหนูเป็นเด็กฝึกงานเองสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสมอยู่นะโซฟีที่รักอย่างไรต่อไปที่จะช่วยเธอได้ต้องออกไปแสวงโชคหล่อเหลาดังนั้นแฟนนีจึงให้เล็ตตี้ไปอยู่ในสถานที่ที่อาจได้พบหนุ่มฝึกงานในฐานะลูกสาวคนที่สองคงไม่ได้จะประสบความส�าเร็จอะไรและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไปส่วนมาร์ธาผู้จ�าเป็นจะมีเวทมนตร์คาถาและมิตรสหายร�่ารวยส�าหรับตัวโซฟีเองนั้นเธอไม่สงสัยเลยว่าจะเป็นและไม่ได้ประหลาดใจเลยเมื่อแฟนนีเอ่ยขึ้น“เอาละดูเหมือนว่าถ้าลูกจะรับมรดกร้านนี้ตอนแม่เกษียณก็เป็นในเมื่อลูกเป็นลูกสาวคนโตเพราะฉะนั้นลูกจะได้มีโอกาสเรียนรู้ลูกคิดว่ายังไง”โซฟีแทบพูดไม่ออกเลยว่าตัวเองรู้สึกเฉยๆกับการขายหมวก“งั้นก็ตกลงตามนี้นะ!”แฟนนีพูดวันต่อมาโซฟีช่วยมาร์ธาเก็บเสื้อผ้าลงกล่องและเช้าวันเธอดูตัวเล็กและกระวนกระวายเพราะทางที่จะไปยังอัปเปอร์โฟลดิ้งตั้งอยู่เหนือเนินเขาผ่านปราสาทเคลื่อนที่มาร์ธากลัวอย่างเข้าใจได้“เธอไม่เป็นไรหรอก”เล็ตตี้เอ่ยเจ้าตัวปฏิิเสธความช่วยเหลือเมื่อรถม้าลับสายตาไปแล้วเล็ตตี้และจ่ายเงินหกเพนนีเพื่อให้เข็นของในรถเข็นล้อเดียวณมาร์เก็ตสแควร์
> 17 < เล็ตตี้เดินตามหลังรถเข็นไป ท่าทางดูร่าเริงกว่าที่โซฟีคาดไว้ มาก แตกต่างทันทีที่สวมหมวกใบที่ใช่”เอาหมวกใบที่ไม่ค่อยเหมาะให้ดูก่อนวิธีที่ดีที่สุดที่จะท�แล้วสิ่งที่แฟนนีสอนเธอได้มีไม่มากนักวัสดุรายอื่นๆฟางดิบจากชนบทมาขึ้นรูปตามแม่พิมพ์ในโรงท�เหลืออยู่พ่อเธอยังเป็นเด็กจากขี้ผึ้งและผ้าไหมตามแม่พิมพ์ฟากของสนามยังเป็นเด็กตัวน้อยๆมาพักใหญ่เลี้ยงผึ้งด้วย”มิสซิสแฟร์แฟ็กซ์เป็นจากมาร์ธากลับมาเซซารีส์ก็ดูจะสนุกดีเล็ตตี้กลับมาให้ออกจากเท้าตัวเองด้วยซ�้อันที่จริงเธอมีอาการเหมือนจะสะบัดฝุ่นของร้านขายหมวกาเด็กขัดรองเท้าน�าข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆจากเธอบอกว่าเอาของไปไว้ในหอพักหญิงแล้วและร้านหนึ่งสัปดาห์ให้หลังคนส่งจดหมายก็น�าจดหมายเพื่อบอกว่ามาร์ธาไปถึงอย่างปลอดภัยแล้วและ“ผู้เป็นที่รักยิ่งและใช้น�้าผึ้งกับทุกอย่างเธอนั่นคือทั้งหมดที่โซฟีได้รับรู้เกี่ยวกับน้องสาวทั้งสองคนส่วนเธอก็เริ่มต้นฝึกงานในวันที่มาร์ธาและเล็ตตี้จากไปแน่นอนว่าโซฟีรู้จักการค้าขายหมวกค่อนข้างดีอยู่แล้วตั้งแต่เธอก็วิ่งเข้าวิ่งออกโรงท�างานขนาดใหญ่ณอีกซึ่งมีการน�าหมวกมาท�าให้เปียกหมาดๆแล้วขึ้นรูปพวกดอกไม้ผลไม้และของประดับตกแต่งอื่นๆท�าเธอรู้จักคนงานที่นั่นส่วนใหญ่อยู่กันมาตั้งแต่โซฟีรู้จักเบสซีผู้ช่วยในร้านเพียงคนเดียวที่ยังเธอรู้จักลูกค้าที่ซื้อหมวกและชายขับเกวียนซึ่งขนหมวกางานเธอรู้จักผู้ผลิตและวิธีท�าผ้าสักหลาดส�าหรับหมวกฤดูหนาวจริงๆเว้นเสียแต่ว่าอาจเป็นเรื่องาให้ลูกค้าซื้อหมวก“ลูกพาลูกค้าไปที่หมวกใบที่ใช่นะที่รัก”แฟนนีบอก“แต่เพื่อให้พวกเขารู้ถึงความ
> 18 < อันที่จริง โซฟีไม่ได้ขายหมวกมากมายนักหรอก หลังจากเฝ้า สังเกตการท� า งานที่โรงท� า งานหนึ่งวันหรือประมาณนั้น อีกวันก็ ตระเวนไปพบคนขายผ้าและพ่อค้าผ้าไหมกับแฟนนี แฟนนีให้เธอ ตกแต่งหมวก โซฟีนั่งอยู่ในเวิ้งเล็กๆ ด้านหลังร้าน พลางเย็บดอก กุหลาบติดเข้ากับหมวกบอนเน็ต และเย็บผ้าตาข่ายเข้ากับผ้า ก�ามะหยี่ ซับในทั้งหมดด้วยผ้าไหม และจัดการแต่งผลไม้ขี้ผึ้งกับโบ ด้านนอกอย่างมีสไตล์ เธอเก่งเรื่องนี้ ค่อนข้างจะชอบท�าด้วยซ�้า แต่ ก็รู้สึกโดดเดี่ยวและเบื่อเล็กน้อย คนในโรงงานนั้นแก่เกินกว่าจะสนุก กับอะไรมากมายนัก นอกจากนี้ จากนั้นก็กลับมาพูดเต็มเสียงอีกครั้งตอนที่บอกว่าเจนหนึ่งได้ที่หุบเขาเมื่อเดือนก่อนเวลาพูดถึงพ่อมดฮาวล์ชายคนนั้นปราสาทของพ่อมดฮาวล์เคลื่อนกลับไปที่หน้าผาอีกครั้งไปพร้อมๆหมวกได้โดยไม่ซุบซิบนินทาต้องการกระวีกระวาดออกไปต่อรองราคากับพ่อค้าผ้าไหมได้ทุกเมื่อที่ตนแต่งงานด้วยในสัปดาห์หลังวันแรงงานเธอแบบเดียวกันออกไปในฐานะคนที่จะต้องสืบทอดธุรกิจในวันหนึ่งพวกเขายังปฏิิบัติต่อเธอแตกต่างเบสซีปฏิิบัติต่อสิ่งเดียวที่เบสซีพูดก็คือเรื่องเกี่ยวกับชาวนาที่จะโซฟีออกจะอิจฉาแฟนนีที่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดคือการพูดคุยกันของลูกค้าไม่มีใครมาซื้อโซฟีนั่งอยู่ในเวิ้งของตัวเองและเย็บปักกับฟังเรื่องที่นายกเทศมนตรีจะไม่มีวันกินผักใบเขียวและจริงๆแล้วกระซิบกระซิบกระซิบ…เสียงพูดทั้งหลายเบาลงเสมอแต่โซฟียังจับใจความได้ว่าเขาจับเด็กหญิงคน“บลูเบียร์ด1!”เสียงกระซิบบอกและฟาร์เรียร์ 1Bluebeard ตัวละครในวรรณกรรมของชาร์ลส์ เพอร์โรลต์ เป็นขุนนางที่แต่งงานกับผู้หญิงสวยๆ หลายครั้ง แต่ก็ฆ่าภรรยาไปหมดถึง 7 คน
> 19 < คือความอัปยศสมบูรณ์แบบ ดูได้จากวิธีท�าผมของเธอ นั่นเป็นคน เดียวที่ไม่มีวันดึงดูดใครได้ แม้กระทั่งพ่อมดฮาวล์ นับประสาอะไร กับชายที่เป็นสุภาพบุรุษ จากนั้นก็มีเสียงกระซิบชวนหวาดกลัวอีก พักหนึ่ง เกี่ยวกับแม่มดแห่งทุ่งร้าง โซฟีเริ่มรู้สึกว่า พ่อมดฮาวล์ และ แม่มดแห่งทุ่งร้างควรอยู่ด้วยกัน“ดูเหมือนพวกเขาเกิดมาเพื่อกันและกันนะ น่าจะมีใครช่วย จับคู่ให้” เรื่อยๆสิ้นหวัง”ยังท�จับจีบผ้าไหมสีเห็ดด้วยแล้วพูดอย่างมีความสุขบอนเน็ตที่ก�ปหลายตั้งแต่ลูกชายนายกเทศมนตรีไปจนถึงเด็กกวาดถนนคนเสิร์ฟเช้าจรดค�่ของเล็ตตี้แต่เมื่อถึงสิ้นเดือนโซฟีตั้งข้อสังเกตกับหมวกที่ตกแต่งอยู่ตอนนั้นจู่ๆเรื่องซุบซิบในร้านก็กลายเป็นเรื่องดูเหมือนว่าร้านเซซารีส์จะมีสุภาพบุรุษแน่นขนัดตั้งแต่าแต่ละคนซื้อเค้กจ�านวนมากและเรียกร้องให้เล็ตตี้เป็นเธอได้รับค�าขอแต่งงานสิบครั้งเป็นคนมีคุณสมบัติหลากแต่เธอฏิิเสธพวกเขาทั้งหมดโดยบอกว่าตนยังเด็กเกินกว่าจะตัดสินใจได้“ฉันขอบอกเลยว่าเธอเป็นคนมีเหตุมีผล”โซฟีพูดกับหมวกาลังจับจีบผ้าไหมอยู่แฟนนียินดีกับข่าวนี้“แม่รู้ว่าน้องจะต้องรู้สึกดี!”แฟนนีโซฟีเลยรู้สึกขึ้นมาว่าแฟนนีดีใจที่เล็ตตี้ไม่ได้อยู่“เล็ตตี้น่ะไม่ดีส�าหรับลูกค้า”โซฟีบอกหมวกบอนเน็ตพลาง“แม้แต่หมวกเก่าล้าสมัยอย่างเจ้าเนี่ยเล็ตตี้ก็าให้ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาได้ผู้หญิงคนอื่นๆจะได้แต่มองเล็ตตี้แล้วก็เมื่อเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์โซฟีก็คุยกับหมวกมากขึ้นเพราะไม่มีคนอื่นให้คุยด้วยมากนักส่วนใหญ่ตอนกลางวัน
> 20 < ชักจูงของแฟนนีให้ซื้อของหมวกและหมวกบอนเน็ตแบบนี้กันหมดเลือกหมวกบอนเน็ตใบนี้ตนดูแปลกไปเล็กน้อยดูธรรมดาบอนเน็ตใบนี้เป็นพิเศษมองเห็นและตกหลุมรักเธอ”จับจีบรอบใบว่าขลิบก�พวกหมวกบอนเน็ตสีชมพูว่าพวกนี้มีลักยิ้มเสน่ห์สีเขียวม้วนๆกับคนมีเงิน!”ปีกกว้างที่มีดอกกุหลาบอยู่ใต้ปีกหมวกว่าคลุมเต็มใบและมีประกายระยิบระยับซ่อนอยู่ประจบประแจงลูกค้าควรเป็นอย่างไรล�ตั้งเมื่อท�ตัวเองให้ทุกคนฟังหาลูกค้าแฟนนีมักออกไปข้างนอกเพื่อต่อรองเรื่องค้าขายหรือไม่ก็พยายามขณะที่เบสซียุ่งอยู่กับการบริการและเล่าแผนแต่งงานของโซฟีเริ่มมีนิสัยชอบวางหมวกแต่ละใบไว้บนขาาเสร็จหมวกจะวางอยู่อย่างนั้นดูแล้วเหมือนหัวที่ปราศจากาตัวเธอจะหยุดนิดหนึ่งแล้วบอกหมวกว่าร่างกายที่อยู่ใต้หมวกเธอประจบประแจงหมวกเล็กน้อยเพราะคุณควร“เธอมีเสน่ห์ดูลึกลับดีนะ”โซฟีบอกหมวกใบหนึ่งที่มีผ้าโปร่งเธอบอกหมวกสีครีม“เธอจะต้องได้แต่งงานและบอกหมวกฟางสีเขียวแบบหนอนผีเสื้อปักขนนกว่า“เธอยังอ่อนเยาว์เหมือนใบไม้ในฤดูใบไม้ผลิ”บอกบอกหมวกเท่ๆามะหยี่ว่าดูเฉลียวฉลาดบอกหมวกบอนเน็ตสีเหมือนเห็ดและ“เธอมีหัวใจเป็นทองคนที่อยู่ในต�าแหน่งสูงๆจะนี่เป็นเพราะโซฟีรู้สึกเสียใจกับหมวกเนื่องจากมีรายละเอียดเยอะเกินไปแต่ก็ยังเจนฟาร์เรียร์เข้าร้านในวันรุ่งขึ้นและซื้อหมวกใบนี้ไปผมเธอโซฟีคิดขณะแอบมองออกมาจากเวิ้งท�างานของราวกับเจนม้วนผมรอบเหล็กเขี่ยไฟแถวหนึ่งน่าเสียดายที่เธอแต่กลับดูเหมือนตอนนั้นทุกคนจะหาซื้อบางทีมันอาจจะเป็นการหรืออาจเพราะฤดูใบไม้ผลิก�าลังจะมา
> 21 < ถึงก็ได้ แต่หมวกขายดีขึ้นแน่นอน แฟนนีเริ่มพูดด้วยความรู้สึกผิด เล็กน้อยว่า อะไรบางอย่าง—ยังไม่แน่ใจหรอกว่าอยากท�ว่าคนครึ่งเมืองขอเธอแต่งงานเหมือนอย่างเล็ตตี้หนีไปกับท่านเคานต์เหมือนเจนดูหม่นหมองไม่ใช่สีเขียวหนอนผีเสื้อหรือสีชมพูแดงก�่กระโปรงสีทึมเทาดูไม่เข้ากับโซฟีตอนที่ท�น่าเบื่อตามเคานต์แห่งแคตเตอแร็กหมวกมีจีบสีเหมือนเห็ดแบบเดียวกับที่เจนก็เช่นกันใบของภรรยานายกเทศมนตรีจ�วันรุ่งขึ้นแล้วท�แต่ละรายหมวกได้อย่างยากล�ในร้านด้วยไปสู่วันแรงงานถ้าในสถานการณ์แบบนี้เราน่าจะจัดการได้”“แม่คิดว่าไม่น่ารีบให้มาร์ธากับเล็ตตี้ออกไปอยู่ที่อื่นเลยมีลูกค้ามาอุดหนุนมากมายเสียจนเมื่อเดือนเมษายนเคลื่อนโซฟีก็ต้องสวมชุดกระโปรงสีเทาดูเคร่งขรึมมาช่วยแต่เพราะความต้องการซื้อที่มีมากเสียจนเธอตกแต่งาบากเพราะต้องอาศัยช่วงว่างระหว่างลูกค้าทุกเย็นโซฟีจึงต้องน�าหมวกกลับบ้านซึ่งอยู่ติดกับร้านางานโดยอาศัยแสงตะเกียงจนดึกดื่นเพื่อให้มีหมวกขายในมีคนเรียกร้องอยากได้หมวกสีเขียวแบบหนอนผีเสื้อเหมือนานวนมากและหมวกบอนเน็ตสีชมพูจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันแรงงานก็มีคนเข้ามาถามหาฟาร์เรียร์ใส่ตอนเธอหนีคืนนั้นขณะเย็บผ้าโซฟียอมรับกับตัวเองว่าชีวิตเธอค่อนข้างแทนที่จะพูดกับหมวกเธอกลับลองหยิบแต่ละใบมาสวมาเสร็จและส่องกระจกนี่แหละคือความผิดพลาดชุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อขอบตาาจากการเย็บหมวกและเนื่องจากผมเธอเป็นสีฟางอมแดงหมวกพลีตสีเห็ดยิ่งท�าให้เธอ“เหมือนสาวแก่เลย!”โซฟีพูดไม่ใช่ว่าเธออยากฟาร์เรียร์หรือแม้แต่จะเพ้อฝันเธอแค่อยากท�าาอะไร—ซึ่งน่าสนใจ
> 22 < กว่าการตกแต่งหมวก โซฟีคิดว่าจะหาเวลาไปคุยกับเล็ตตี้ในวัน รุ่งขึ้น แต่โซฟีก็ไม่ได้ไป ไม่ว่าจะเป็นเพราะหาเวลาไม่ได้ หรือไร้ เรี่ยวแรง หรือดูเหมือนจะอยู่ไกลจากมาร์เก็ตสแควร์มาก เที่ยงคืนในวันหยุดเล็ตตี้เองก็ยังต้องท�ใบให้เสร็จเสียก่อนเป็นต้นมาเล็ตตี้ก็คงดีน่าสนใจเกิดขึ้นชายตอนที่เขาเผอิญพบเจนใครรู้เรื่องเลยผ่านมามาร์เก็ตชิปปิงด้วยการปลอมตัวเมื่อสองเดือนก่อนไม่มีใครรู้สาเหตุแน่นอนของการทะเลาะวิวาททะเลาะกับน้องชายเมื่อร้านหมวกปิดในวันแรงงานถนนแล้วตอนนี้กลับพบว่าจะลงมือท�น้องสาวฮาวล์—ไม่ว่าอย่างไรทุกวันก็ดูเหมือนจะยากขึ้นทุกทีในการไปหานึกขึ้นมาได้ว่าเธออยู่ตัวคนเดียวจึงตกอยู่ในอันตรายจากพ่อมดหรือไม่ก็แปลกมากโซฟีคิดเสมอว่าตนเด็ดเดี่ยวพอๆกับเล็ตตี้แต่าบางสิ่งได้ก็ต่อเมื่อไม่มีข้อแก้ตัวเหลือ“ไร้สาระจริง!”โซฟีพูด“มาร์เก็ตสแควร์อยู่ห่างออกไปแค่สองถ้าฉันวิ่ง—”แล้วเธอก็สาบานต่อตัวเองว่าจะไปที่ร้านเซซารีส์ระหว่างนั้นก็มีข่าวซุบซิบเรื่องใหม่เข้ามาในร้านว่าพระราชานั่นก็คือเจ้าชายจัสตินว่ากันว่าเจ้าชายลี้ภัยไปแต่จริงๆแล้วเจ้าชายและไม่มีพระราชาสั่งให้เคานต์แห่งแคตเตอแร็กไปตามหาเจ้าฟาร์เรียร์โซฟีฟังแล้วรู้สึกเศร้ามีเรื่องแต่ก็มักเกิดกับคนอื่นเสมอยังไงก็เถอะถ้าได้เจอเมื่อถึงวันแรงงานมีการเฉลิมฉลองเต็มถนนตั้งแต่รุ่งอรุณแฟนนีออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ส่วนโซฟีต้องท�าหมวกอีกสองโซฟีร้องเพลงไปด้วยขณะท�างานเหนืออื่นใดางานเหมือนกันนั่นแหละร้านเซซารีส์เปิดจนถึง“ฉันจะซื้อเค้กครีมของพวกเขาสักชิ้น”โซฟี
> 23 < ตัดสินใจ “ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว” เธอมองฝูงชนเดินผ่านหน้าต่าง ไปในชุดเสื้อผ้าสีสดใส มีทั้งคนขายของที่ระลึก คนเดินบนไม้ค�้าถ่อ ลูกคนโตในพี่น้องสามคนสินะ”ถามตัวเองขณะวิ่งทางแล้วบ้านไปแล้วร่วมในแบบของเขาเองก็ได้ดูขุ่นเคืองใจกับวันแรงงานสูงขึ้นและระเบิดอยู่บนท้องฟ้าสีน�้เสียจนดูเหมือนปราสาทแตะบนยอดปล่องไฟเชียวละเห็นปราสาทพ่อมดฮาวล์อยู่ตรงเนินเขาเหนือตัวเมืองพอดีแห่งเหนือศีรษะกรุยกรายกระทุ้งเข้ารองเท้าที่ดีที่สุดของผู้คนเหยียบย�่แล้วค่อยๆหญิงชราหรือคนกึ่งพิการไปแล้วนั่งเย็บปักถักร้อยในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมามีเสียงดังและการเบียดเสียดเยียดยัดมากเกินมากมายเหลือเกินรีบรุดผ่านไปไปที่ถนนแล้วเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากแต่ในที่สุดเมื่อเธอห่มผ้าคลุมไหล่สีเทาบนชุดสีเทาแล้วออกโซฟีกลับไม่รู้สึกตื่นเต้นเธอรู้สึกอึดอัดแทนมีผู้คนพลางส่งเสียงหัวเราะและตะโกนโซฟีรู้สึกเหมือนการท�าให้ตนกลายเป็นเธอกระชับผ้าคลุมไหล่แนบตัวเดินเลาะไปตามบ้านเรือนพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนาหรือโดนศอกในแขนเสื้อผ้าไหมเมื่อเกิดเสียงดังปังปะทุขึ้นฉับพลันที่ไหนสักโซฟีก็คิดว่าตนก�าลังจะเป็นลมเธอเงยหน้าขึ้นและใกล้มากเปลวเพลิงาเงินพวยพุ่งจากหอคอยทั้งสี่ของปราสาทส่งลูกไฟสีน�้าเงินพุ่งน่าสยดสยองทีเดียวพ่อมดฮาวล์หรือบางทีเขาอาจจะพยายามมีส่วนโซฟีกลัวเกินกว่าจะสนใจเธอคงกลับถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเดินทางไปร้านเซซารีส์ได้ครึ่งดังนั้นเธอจึงวิ่ง“อะไรท�าให้ฉันคิดว่าอยากมีชีวิตที่ดูน่าสนใจบ้างนะ”เธอ“ฉันคงจะกลัวมากเกินไปแล้วนี่มาจากการเป็น
> 24 < เมื่อเธอมาถึงมาร์เก็ตสแควร์ กลับแย่หนักกว่าเดิม ถ้ายังแย่ ได้อีกน่ะนะ โรงแรมขนาดเล็กส่วนใหญ่ตั้งอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มกลุ่มโต กลิ่นเบียร์หึ่งเดินกร่างไปข้างหน้าทีข้างหลังที ไปด้วยไหมเป็นใครถึงจะกักตัวสาวสวยไว้จากน้องสาวของเธอได้ตะกุกตะกักเดินเส้นด้วยไหมสีเงินกว่าของคนอื่นๆจริงๆลักษณะของชายมีเสน่ห์ด้วยอยากจะซื้อเครื่องดื่มให้เธอเองสีเทาตัวน้อย”และพยายามซ่อนตัวตัดสินใจเข้ามาทักเรื่องนี้เหมือนกันเข้ามาทักแซวสาวๆเขาไม่เคยคิดจะสวมในวันท�แขนเสื้อกรุยกรายพลางกระทืบรองเท้าบูทติดหัวเข็มขัดแบบที่พวกลากชายเสื้อคลุมและางานหรอกพวกเขาส่งเสียงดังทักและพวกสาวๆเดินทอดน่องกันเป็นคู่ดูเข้าทีพร้อมให้ฝ่ายชายเป็นเรื่องปกติที่สุดส�าหรับวันแรงงานแต่โซฟีก็กลัวเมื่อชายหนุ่มสวมชุดหรูสีน�้าเงิน-เงินเห็นโซฟีจึงโซฟีรีบกระถดตัวเข้าไปตรงกรอบประตูร้านค้าชายหนุ่มมองเธอด้วยความแปลกใจ“ไม่เป็นไรนะแม่หนูเขาพูดพลางหัวเราะอย่างออกจะสงสาร“ฉันแค่ไม่ต้องกลัวถึงขนาดนี้หรอก”สีหน้าแสดงความสงสารท�าให้โซฟีอับอายสิ้นดีแถมเขาดูมีใบหน้าผอมดูทรงภูมิ—ค่อนข้างแก่ก็ยี่สิบกว่าๆ—ผมสีบลอนด์หวีไว้เรียบกริบแขนเสื้อเขายาวในมาร์เก็ตสแควร์ตรงชายแขนเสื้อกุ๊นขอบหยักๆ“โอ้ไม่ละค่ะขอบคุณถ้าคุณจะไม่ว่าอะไรนะคะ”โซฟีพูด“ฉัน—ฉันก�าลังจะไปหาน้องสาว”“งั้นก็เชิญตามสบายเลย”ชายหนุ่มดูผู้ดีคนนี้หัวเราะ“ฉันอยากให้ฉันเพราะว่าเธอดูกลัวเหลือเกิน”เขาเอ่ยอย่างมีน�้าใจตามนั้นจริงๆซึ่งท�าให้โซฟียิ่งละอายใจ
> 25 < หนักกว่าเดิม “ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ขอบคุณนะคะ!” เธอพูดกระหืด กระหอบแล้วรีบวิ่งผ่านเขาไป เขาใส่น�้าหอมด้วย กลิ่นดอกไฮยาซินธ์ ลอยตามเธอไปขณะวิ่ง สุภาพเรียบร้อยอะไรขนาดนี้! โซฟีคิดขณะ แทรกตัวผ่านโต๊ะเล็กๆ นอกร้านเซซารีส์ โต๊ะแน่นขนัด ข้างในร้านแออัดและเสียงดังพอๆ กับที่ มาร์เก็ตสแควร์ ดูเหมือนไม่มีใครสนใจจริงๆแล้วกระซิบแต่งตัวดีกระแทกเธอพ้นจากเคาน์เตอร์ตะเบ็งเสียงยิ้มก็กว้างขึ้นไปที่เคาน์เตอร์ด้วยข้อศอกไปพร้อมรอยยิ้มและคอยตอบเกี่ยวกับถุงแต่ละใบที่บิดอยู่ถุงแต่ละใบเล็กน้อยอย่างคล่องแคล่วหน่อยเพื่อตะโกนพูดกับเธอเพราะกลุ่มที่เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกชาวนายืนเท้าศอกกับเคาน์เตอร์โซฟีสังเกตเห็นเล็ตตี้อยู่ในแถวผู้ช่วยตรงเคาน์เตอร์เล็ตตี้ดูน่ารักกว่าที่เคยและอาจจะผอมลงนิดก�าลังใส่เค้กลงในถุงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะท�าได้พลางบิดปากและเหลียวหลังมองเลยมีเสียงหัวเราะดังลั่นโซฟีต้องพยายามอย่างหนักเพื่อหาทางเล็ตตี้เห็นโซฟีเธอดูตกใจอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นดวงตาและรอยจึงตะโกนว่า“โซฟี!”“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”โซฟีตะโกน“ที่ไหนก็ได้”เธอออกจะสิ้นหวังนิดหน่อยเมื่อข้อศอกขนาดใหญ่ของคน“รอแป๊บนึงนะ!”เล็ตตี้ตะโกนกลับเธอหันไปหาผู้หญิงข้างๆหญิงสาวพยักหน้ายิ้มแล้วเข้ามาแทนที่เล็ตตี้“คุณต้องคุยกับฉันแทนละ”เธอบอกฝูงชน“ใครต่อคะ”“แต่ผมอยากคุยกับคุณนี่เล็ตตี้!”ลูกชาวนาคนหนึ่งตะโกน“คุยกับแคร์รีนะ”เล็ตตี้บอก“ฉันอยากคุยกับพี่สาว”พวกเขาเบียดโซฟีไปจนสุดเคาน์เตอร์
> 26 < ตรงที่เล็ตตี้ยกที่กั้นบานพับขึ้นและกวักมือเรียก พลางบอกเธอว่า อย่าดึงตัวเล็ตตี้ไว้ทั้งวัน เล็ตตี้นะเลยที่ได้เจอเธอ!”รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้เล็กน้อย“พี่อาจต้องการนี่นะ”ยังชั้นวางเค้กที่ใกล้ที่สุดแบบใจลอยเก้าอี้สูงไร้พนักสองตัวออกมาข้างหน้ากันขึ้นไปรอบห้องเล็ตตี้ก็ฉวยข้อมือพี่สาวลากไปหลังร้านเมื่อโซฟีแทรกตัวผ่านที่กั้นบานพับไปได้ตรงห้องหนึ่งที่มีชั้นไม้ซ้อนแต่ละชั้นมีขนมเค้กวางเรียงเป็นแถวๆเล็ตตี้ดึง“นั่งสิ”เธอพูดพลางมองไปแล้วหยิบเค้กครีมยื่นให้โซฟีเธอบอกโซฟีทรุดตัวลงบนเก้าอี้พลางสูดกลิ่นขนมเค้กหอมฉุยและ“โอ้เล็ตตี้!”เธอเอ่ย“พี่ดีใจสุดๆ“จ้ะฉันก็ดีใจที่พี่นั่งลงซะที”เล็ตตี้บอก“รู้ไหมฉันไม่ใช่ฉันคือมาร์ธา”
> 27 < เธอมีีหััวใจเป็็นทอง คนที่่�อยู่่�ในตำำแหน�งสูงๆ จะมองเห็นและ ตำกหลุมรัักเธอ
