STEELHEART สตีลฮาร์ท
Brandon Sanderson แบรนดอน แซนเดอร์สัน เขียน วีรจิต กลัมพะสุต แปล
6
สตีลฮาร์ท
ปฐมบท ผมเคยเห็นสตีลฮาร์ทเลือดออกมาแล้ว... เรือ่ งมันเกิดขึน้ เมือ่ สิบปีกอ่ น ตอนผมอายุแปดขวบ ตอนนัน้ ผมกับพ่อเข้าไปอยูก่ นั ในธนาคารเฟิรส์ ยูเนียนบนถนนอดัมส์ สมัย นัน้ เรายังใช้ชอื่ ถนนแบบเก่ากันอยู่ เพราะวันแอนเน็กเซชัน่ ยังมาไม่ถงึ ธนาคารขนาดมหึมานัน้ มีลกั ษณะเป็นโถงโล่ง แบบทีม่ เี สาใหญ่ สีขาวเรียงรายอยูโ่ ดยรอบ และพืน้ ปูกระเบือ้ งโมเสก ด้านในของโถง มีประตูกว้างเปิดเข้าไปสูภ่ ายในตัวอาคาร ด้านหน้ามีประตูหมุนสอง บานเปิดออกสูถ่ นน โดยยังมีประตูธรรมดาอีกจ�ำนวนหนึง่ เรียงราย ขนาบข้างอยูด่ ว้ ย ผูค้ นทัง้ ชายและหญิงพากันหลัง่ ไหลเข้าออกโถงนี้ อย่างกับมันเป็นหัวใจของสัตว์ยกั ษ์อะไรสักตัว ทีก่ ำ� ลังสูบฉีดผูค้ นกับ เงินสดแทนกระแสเลือด ผมคุกเข่าเกาะพนักพิงอยู่บนเก้าอี้ที่มีขนาดใหญ่กว่าตัว เฝ้า มองกระแสผูค้ น ผมชอบดูผคู้ น ใบหน้า ทรงผม เสือ้ ผ้า สีหน้า ล้วน แตกต่างกัน สมัยนั้นคนเรายังมีความหลากหลายกันอยู่มาก น่า
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
7
ตืน่ เต้นดี “เดวิด ช่วยหันกลับมาหน่อยลูก” พ่อพูดกับผม พ่อของผมมีนำ�้ เสียงนุม่ นวล ผมไม่เคยได้ยนิ พ่อเสียงดังเลย จะมียกเว้นก็แต่เฉพาะ ในงานศพแม่เท่านัน้ การนึกถึงภาพความเจ็บปวดของท่านในวันนัน้ ท�ำเอาผมถึงกับตัวสัน่ ผมหันกลับมา สีหน้าบูดบึง้ ตอนนัน้ เราอยูก่ นั ทีด่ า้ นข้างของ ห้องโถงหลักของธนาคาร ในคอกสีเ่ หลีย่ มเล็ก ๆ ซึง่ เป็นทีท่ ำ� งานของ เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ ผนังทีก่ นั้ คอกนีเ้ ป็นกระจก ท�ำให้รสู้ กึ ไม่คอ่ ยคับแคบ เท่าไหร่ แต่กไ็ ม่เชิงสักทีเดียวนัก เขามีภาพครอบครัวใส่กรอบไม้ขนาด เล็กประดับอยูต่ ามผนังด้วย บนโต๊ะมีลกู กวาดราคาถูกวางอยูถ่ ว้ ยหนึง่ ส่วนบนหลังตูเ้ ก็บแฟ้มก็มแี จกันใส่ดอกไม้พลาสติกสีซดี ๆ ตัง้ วางเอาไว้ ทีน่ เี่ หมือนตัง้ ใจจะเลียนแบบ ให้รสู้ กึ เหมือนอยูใ่ นบ้านทีน่ า่ อยู่ สักหลัง และคนทีอ่ ยูต่ รงหน้าเรา ก็กำ� ลังท�ำท่าเลียนแบบคนทีม่ รี อย ยิม้ อยูด่ ว้ ยเหมือนกัน “ถ้าเรามีหลักทรัพย์มากกว่านี.้ ..” เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ ยิงฟัน “ทุกสิง่ ทุกอย่างทีผ่ มมีอยูใ่ นนีห้ มดแล้ว” พ่อชีไ้ ปทีเ่ อกสารบน โต๊ะตรงหน้า มือของพ่อด้านหนา ผิวเข้มเพราะถูกแดดเผา ถ้าแม่เห็น พ่อสวมกางเกงยีนส์ทำ� งานกับเสือ้ ยืดเก่า ๆ ลายการ์ตนู เข้าธนาคาร หรูหราอย่างนี้ แม่คงท�ำหน้าเบ้ แต่อย่างน้อยพ่อก็หวีผมนะ แม้มันจะเริ่มบางลงแล้วก็เหอะ ท่านไม่เห็นจะแคร์มนั เหมือนอย่างคนอืน่ เลย “มันก็แค่ทำ� ให้เราไม่ ต้องไปตัดผมถีเ่ หมือนเดิมเท่านัน้ แหละ เดฟ” ท่านบอกผมกลัว้ เสียง หัวเราะพลางใช้มอื เสยผมอันอัตคัด ผมไม่ได้ทกั ท้วงอะไร แต่คดิ ว่า พ่อก็ยงั ต้องตัดผมถีเ่ ท่าเดิมอยูด่ ี อย่างน้อยก็จนกว่าผมของพ่อจะร่วง หมดหัวนัน่ แหละ “ผมคงไม่มที างท�ำอะไรได้มากไปกว่านี”้ เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ ว่า “ผมเคยบอกคุณแล้ว” “แต่เห็นอีกคนบอกว่าท�ำได้นนี่ า” พ่อตอบ มือใหญ่ประกบกัน
8
สตีลฮาร์ท
อยูต่ รงหน้า สีหน้าเป็นกังวล เป็นกังวลมากทีเดียว เจ้าหน้าที่สินเชื่อยังคงยิ้ม เขาเคาะนิ้วไปบนกองเอกสารบน โต๊ะ “โลกทุกวันนีม้ นั มีอนั ตรายมากกว่าเมือ่ ก่อนมาก คุณชาลส์ตนั้ ธนาคารได้ตดั สินใจทีจ่ ะไม่รบั ความเสีย่ ง” “อันตรายหรือ?” พ่อถาม “คุณก็รนู้ ี่ พวกเอปิก ...” “แต่พวกเขาไม่ได้มอี นั ตรายอะไรสักหน่อย” น�ำ้ เสียงของพ่อ แสดงความหลงใหลได้ปลืม้ “พวกเอปิกมาช่วยเราต่างหาก” เอาอีกแล้ว ผมคิดในใจ ในทีส่ ดุ เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ ก็หบุ ยิม้ ลงได้ ซึง่ ก็นา่ จะเป็นเพราะน�ำ้ เสียงของพ่อนีเ่ อง “ไม่ได้เป็นอย่างนัน้ เลย” พ่อเอนตัวมาข้างหน้า “ทุกวันนีไ้ ม่ได้ มีอนั ตรายอะไร มันเป็นห้วงเวลาอันน่าอัศจรรย์ตา่ งหาก” เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ โคลงศีรษะ “บ้านหลังก่อนของคุณก็โดนพวก เอปิกท�ำลายไม่ใช่หรือ?” “ทีไ่ หนมีผรู้ า้ ย ทีน่ นั่ ย่อมมีฮโี ร่” พ่อว่า “คอยดูกแ็ ล้วกัน เดีย๋ ว ก็เห็น” ผมเชือ่ ท่าน สมัยนัน้ คนเรายังคิดอย่างนัน้ กันอยูเ่ ยอะ เพราะ คาแลมมีตเี้ พิง่ ปรากฏขึน้ บนท้องฟ้าได้เพียงสองปี ส่วนคนธรรมดา ก็เพิง่ เกิดการเปลีย่ นแปลงได้เพียงปีเดียว กลายไปเป็นเอปิก คล้าย ซุปเปอร์ฮโี ร่จากเรือ่ งอ่านเล่น สมัยนัน้ เรายังมีความหวังกันอยูม่ าก เรียกได้วา่ ยังไม่ได้รเู้ ดียง สาอะไรเอาเสียเลย “คือ...” เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ ประกบมือไว้บนโต๊ะข้างกรอบภาพ เด็ก ๆ ชนกลุม่ น้อยทีก่ ำ� ลังยิม้ “โชคร้ายอยูส่ กั หน่อยทีผ่ รู้ บั ประกัน ของเราไม่เห็นด้วยกับการประเมินของคุณ คุณคงต้อง...” พวกเขายังคงคุยกันต่อ แต่ผมไม่สนใจแล้ว ปล่อยให้สายตา กวาดกลับไปยังฝูงชน แล้วหันหลังกลับไปอีก พลางคุกเข่าขึ้นบน
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
9
เก้าอี้ ส่วนพ่อก็ก�ำลังเข้าด้ายเข้าเข็มจนเกินกว่าจะมีอารมณ์มาว่า กล่าวอะไรผม ผมก็เลยเห็นตอนทีเ่ จ้าเอปิกคนนัน้ เอ้อระเหยเข้ามาในธนาคาร ชนิดเต็มสองตา เห็นเข้าก็มองออกในทันที แม้วา่ จะแทบไม่มใี ครอืน่ สนใจอะไรเขานัก ส่วนใหญ่แล้วผูค้ นจะบอกว่าพวกเอปิกก็เหมือนคน ธรรมดาเราดี ๆ นีเ่ อง ต้องให้พวกเขาแสดงพลังออกมาเสียก่อนจึง จะเห็นความแตกต่าง แต่แท้จริงแล้วพวกเอปิกมีทา่ ทีทไี่ ม่เหมือนคน ธรรมดา พวกเขามีความเชือ่ มัน่ ในตนเองอยูล่ กึ ๆ รูส้ กึ กระหยิม่ อยู่ ในใจ ผมมองพวกเขาออกเสมอ ถึงจะเป็นเด็กผมก็ยงั รูว้ า่ คนคนนัน้ ไม่เหมือนใครอืน่ เขาสวม ชุดสูทธุรกิจสีด�ำแบบสบาย ๆ ทับเสื้อเชิ้ตสีแทนอ่อน ไม่ผูกเนคไท หมอนี่เป็นคนที่มีรูปร่างเพรียวบาง แต่แกร่งเหมือนที่พวกเอปิกมัก จะเป็นกัน มีกล้ามเนือ้ ในแบบทีเ่ ราสามารถมองเห็นได้แม้จะสวมใส่ เสือ้ ผ้าหลวม ๆ เขาสาวเท้าไปยังใจกลางห้อง ยิม้ พลางหยิบแว่นกันแดดทีห่ อ้ ย อยูต่ รงกระเป๋าเสือ้ ขึน้ มาสวม แล้วยกนิว้ ขึน้ ชีใ้ นลักษณะเหมือนจิม้ ไป ทางหญิงทีก่ ำ� ลังเดินผ่าน ร่างของเธอสลายกลายเป็นฝุน่ เสือ้ ผ้าถูกแผดเผา โครงกระดูก ร่วงลงกับพืน้ แต่ตา่ งหูกบั แหวนแต่งงานของเธอไม่ได้สลายไป มัน ตกกระทบพืน้ ดังปิง๊ ผมได้ยนิ เสียงนัน้ แม้วา่ จะมีเสียงอืน่ ๆอยูใ่ นห้อง ทัง้ ห้องตกอยูใ่ นความเงียบและตกอยูใ่ นความหวาดกลัว ผูค้ น ต่างก็พากันยืนตัวแข็งทือ่ การสนทนาหยุดชะงัก แต่เจ้าหน้าทีส่ นิ เชือ่ ยังคงพล่ามอบรมพ่อผมไม่ขาดปาก ในทีส่ ดุ เขาก็หยุดพูดเมือ่ เสียงกรีดร้องเริม่ ดังขึน้ ผมจ�ำไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรในตอนนั้น น่าแปลกมั้ย? ผมจ�ำ แสงไฟ - จากโคมระย้าอันหรูหรา ซึง่ สาดส่องระยิบระยับไปทัว่ ห้องได้ ดี จ�ำได้ถงึ กลิน่ แอมโมเนียเจือมะนาวของพืน้ ซึง่ เพิง่ ผ่านการท�ำความ สะอาดมาหมาด ๆ ผมจ�ำได้ดี ถึงเสียงหวีดร้องด้วยความสยดสยอง
10
สตีลฮาร์ท
เสียงอันอึงอลของผูค้ นทีแ่ ย่งชิงกันออกประตู ที่ผมจ�ำได้ชัดเจนที่สุด คือรอยยิ้มอันกว้างขวางของเจ้า เอปิกนัน่ - เหมือนสะใจ - ขณะเทีย่ วชีน้ วิ้ ไปตามผูค้ น ท�ำให้คนเหล่า นัน้ กลายเป็นเถ้าถ่านกับกระดูก ในตอนนัน้ ผมตัวแข็งไปหมด อาจจะช็อก มือเกาะพนักเก้าอี้ ไว้แน่น ดวงตาเบิกโพลงจับจ้องไปทีก่ ารสังหารหมู่ คนทีอ่ ยูใ่ กล้ประตูหนีออกไปได้ แต่ใครก็ตามทีบ่ งั เอิญอยูใ่ กล้ กับเจ้าเอปิกนัน่ เกินไปเป็นต้องตาย พนักงานกับลูกค้าพากันหมอบลง บนพืน้ หรือไม่กห็ ลบไปซ่อนตัวตามหลังโต๊ะ ตอนนี้ ห้องทัง้ ห้องกลับ เงียบสงัด เอปิกยืนเด่นเป็นสง่า กระดาษปลิวว่อน กระดูกกับเถ้าสีดำ� กระจายอยูบ่ นพืน้ โดยรอบ “ฉันชือ่ เดธพ้อยต์” เขาว่า “อาจจะเป็นชือ่ ทีไ่ ม่คอ่ ยเพราะนัก แต่จำ� ง่ายดี” เขาพูดด้วยน�ำ้ เสียงเหมือนก�ำลังสังสรรค์กบั เพือ่ นในวง เหล้า จากนัน้ เขาเริม่ ออกเดินไปรอบๆห้อง “เมือ่ เช้าฉันเกิดนึกอะไร ขึ้นมาได้” ห้องใหญ่ท�ำให้เสียงเจ้าหมอนั่นก้องเหมือนเสียงสะท้อน “ตอนก�ำลังอาบน�ำ้ มีเสียงดังขึน้ ในหัว ถามฉันว่า...เดธพ้อยต์ ท�ำไม นายถึงจะปล้นธนาคารวันนี?้ ” เขายกนิ้ ว ชี้ อ ย่ า งเกี ย จคร้ า นไปยั ง เจ้ า หน้ า ที่ รั ก ษาความ ปลอดภัยสองนายทีก่ ำ� ลังตะแคงตัวหลบอยูใ่ นทางเดินข้างคอกสินเชือ่ ยามสองคนนั่นกลายเป็นผุยผงไป ตรา หัวเข็มขัด ปืน กับกระดูก ร่วงกราวลงบนพืน้ ได้ยนิ เสียงกระดูกกระทบกันดังกรุง๋ กริง๋ ร่างกาย มนุษย์เรามีกระดูกหลายชิน้ มีมากกว่าทีผ่ มคาดไว้ ก่อให้เกิดความ รกรุงรังอย่างชนิดทีค่ ดิ ไม่ถงึ เมือ่ กระจายลงบนพืน้ เป็นรายละเอียด แปลก ๆ ทีไ่ ม่นา่ จ�ำได้ในสถานการณ์อนั น่าสยดสยองเช่นนี้ แต่ทว่า ผมกลับจ�ำได้ชดั เจน มีมอื หนึง่ มาคว้าเข้าทีไ่ หล่ผม พ่อก้มหลบ ใช้เก้าอีต้ วั ทีพ่ อ่ นัง่ อยู่เมื่อครู่เป็นที่ก�ำบัง พยายามดึงผมลง เพราะกลัวว่าเจ้าเอปิกนั่น
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
11
จะหันมาเห็นเข้า แต่ผมไม่ยอมขยับ และพ่อจะลากตัวผมลงโดยไม่ให้ เป็นการกระโตกกระตากก็ไม่ได้ดว้ ย “ฉันวางแผนมาเป็นอาทิตย์แล้ว” เจ้าเอปิกว่า “แต่เพิง่ คิดออก เมือ่ เช้าว่าท�ำไม? ท�ำไมถึงต้องปล้นธนาคาร? ฉันจะเอาอะไรเมือ่ ไหร่กไ็ ด้เสมออยูแ่ ล้ว! เรือ่ งนีม้ นั จึงเหมือนเป็นเรือ่ งน่าขันมาก!” เขา โดดอ้อมมุมทีก่ นั้ ห้องไป ท�ำเอาพนักงานธนาคารทีห่ ลบอยูต่ รงนัน้ ถึง กับกรีดร้องออกมา เธอคุดคูอ้ ยูบ่ นพืน้ ท�ำให้ผมเห็นหน้าได้ไม่ถนัด “เงินน่ะมันไม่ได้มคี า่ อะไรส�ำหรับฉันเลย” เอปิกว่า “ไร้คา่ โดย สิน้ เชิง” เขาชี้ หญิงคนนัน้ สลายกลายเป็นเถ้ากับกระดูก เอปิกหมุนตัวแล้วชีไ้ ปตรงโน้นบ้างตรงนีบ้ า้ งรอบ ๆ ห้อง ปลิด ชีพของคนทีพ่ ยายามหนี สุดท้ายก็ชตี้ รงมาทีผ่ ม ในทีส่ ดุ ผมก็รสู้ กึ ได้ถงึ อารมณ์ เป็นความหวาดกลัวจนขนลุก กะโหลกศีรษะหนึ่งตกกระทบโต๊ะเบื้องหลังเราแล้วกระดอน หล่นจากโต๊ะไป เถ้าสาดกระจายลงบนพืน้ เอปิกนัน่ ไม่ได้ชมี้ าทีผ่ ม แต่ชี้เจ้าหน้าที่สินเชื่อซึ่งหลบอยู่ตรงโต๊ะเบื้องหลังผม เขาพยายาม จะออกวิง่ ละมัง้ ? เอปิกหันหลังกลับไปทางพนักงานธนาคารหลังเคาน์เตอร์ มือ ของพ่อยังคงจับอยูท่ ไ่ี หล่ผมแน่น รูส้ กึ ได้ถงึ ความเป็นห่วง อย่างกับ มันเป็นสิง่ ของทีจ่ บั ต้องได้ ทีว่ งิ่ ขึน้ มาตามแขนของพ่อ แล้วไหลลงมา บนไหล่ของผม ตอนนัน้ ผมรูส้ กึ หวาดกลัวแล้ว กลัวขึน้ มาจับใจ จนท�ำอะไร ไม่ถกู ได้แต่ขดตัวลงบนเก้าอี้ ร้องคราง ตัวสัน่ เทา พยายามสลัดภาพ ความตายอันน่าสยดสยองทีเ่ พิง่ เห็นออกไปจากสมอง พ่อลดมือลง “อย่าขยับนะ” พ่อบอก ผมได้แต่พยักหน้า เพราะกลัวจนท�ำอย่างอืน่ ไม่ไหวแล้ว พ่อ แอบมองจากหลังเก้าอี้ เดธพ้อยต์กำ� ลังคุยกับพนักงานธนาคาร ผม ไม่เห็นพวกเขาหรอก ได้ยนิ แต่เสียงกระดูกร่วง ไอ้หมอนัน่ ก�ำลังสังหาร โหดพวกเขาทีละคน
12
สตีลฮาร์ท พ่อมีสหี น้าเป็นกังวล ช�ำเลืองไปทางห้องด้านข้าง พ่อจะหนี
เหรอ? ไม่ ตรงนัน้ มันเป็นจุดทีย่ ามเพิง่ โดนฆ่า ผมยังสามารถมองผ่าน กระจกกัน้ คอกออกไปเห็นปืนพกตกอยูบ่ นพืน้ ล�ำกล้องจมอยูใ่ นกอง เถ้าถ่าน ด้ามพาดอยูบ่ นกระดูกซีโ่ ครง พ่อมองไปทีม่ นั ตอนหนุม่ พ่อเคยเป็นเนชันแนลการ์ด1 อย่าเชียวนะ ผมชักใจเสีย อย่านะพ่อ แต่ผมพูดออกมาเป็นค�ำ พูดไม่ได้ พออ้าปากจะพูดคางก็สนั่ จนฟันกระทบกัน ถ้าเอปิกได้ยนิ เสียงของผมเข้าจะเป็นยังไงนะ? ผมจะปล่อยให้พอ่ ท�ำอะไรโง่ ๆ อย่างนัน้ ไม่ได้! เพราะทัง้ ชีวติ ผมมีพอ่ เพียงคนเดียว ไม่มบี า้ น ไม่มคี รอบครัว ไม่มแี ม่ พอพ่อขยับ ตัว ผมก็บงั คับตัวเองให้เอือ้ มมือออกไปคว้าแขนพ่อไว้ ส่ายหน้าพลาง พยายามคิดหาวิธหี า้ ม “ได้โปรด” ผมกระซิบออกมาจนได้ “พวกฮีโร่ พ่อบอกว่าพวกเขาจะมา ให้พวกนัน้ เป็นคนหยุดเขาเหอะ!” “บางครัง้ นะลูก” พ่อพูดพร้อมกับแกะมือผมออก “เราก็ตอ้ ง ช่วยพวกฮีโร่เขาด้วยเหมือนกัน” พ่อเหลือบดูเดธพ้อยต์ แล้วผลุบเข้าไปในคอกข้าง ๆ ผมกลัน้ ใจ ลอบมองอ้อมเก้าอีอ้ อกไปอย่างระมัดระวัง ผมต้องรูต้ อ้ งเห็น แม้ จะกลัวจนตัวสัน่ ก็ยงั ต้องดู เดธพ้อยต์โดดข้ามเคาน์เตอร์ไปอีกฟาก อันเป็นฝั่งของเรา “เพราะฉะนัน้ มันจึงไม่ใช่เหตุผล” เขาพูด ในลักษณะเหมือนคุยอยู่ เช่นเดิม พลางเดินทอดน่อง “การปล้นธนาคารมันท�ำให้ได้เงิน แต่ ฉันไม่ได้มคี วามจ�ำเป็นจะต้องซือ้ อะไร” เขายกนิว้ พิฆาตขึน้ “แล้วจะ ปล้นไปท�ำไม! โชคดีทใี่ นระหว่างอาบน�ำ้ ฉันเกิดนึกขึน้ มาได้: นึก ได้วา่ การต้องฆ่าคนทุกครัง้ ทีเ่ ราอยากได้อะไรสักอย่าง มันเป็นเรือ่ ง ไม่สะดวกเลย ทีค่ วรจะท�ำคือขูใ่ ห้ทกุ คนกลัว ให้ทกุ คนได้รบั รูใ้ นพลัง อ�ำนาจของฉัน ต้องท�ำอย่างนี้ ในอนาคตจะได้ไม่มใี ครปฏิเสธ ไม่ยอม 1
กองก�ำลังรักษาความมัน่ คงแห่งชาติ
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
13
ให้สงิ่ ทีฉ่ นั ต้องการ” เขาโดดอ้อมเสาต้นหนึง่ ไปยังอีกฟากของธนาคาร ท�ำให้หญิงที่ ก�ำลังอุม้ ลูกอยูถ่ งึ กับอกสัน่ ขวัญกระเจิง “ใช่แล้ว” เขาว่าต่อไป “การ ปล้นธนาคารเอาเงินเป็นเรือ่ งไร้สาระ - แต่ไอ้การแสดงให้เห็นว่าฉัน ท�ำอะไรได้บา้ งนีส่ .ิ ..ถึงจะค่อยมีความส�ำคัญหน่อย ฉันก็เลยท�ำตาม แผน” เขาชีน้ วิ้ สังหารเด็ก ปล่อยให้แม่ทหี่ วั ใจสลายอุม้ กองกระดูก กับขีเ้ ถ้าเอาไว้ “แจ๋วไหมล่ะ?” ภาพทีเ่ ห็นท�ำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง ผมเห็นหญิงทีก่ ำ� ลังขวัญ ผวาพยายามกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น แต่กระดูกของทารกขยับเขยือ้ น เลือ่ นหลุดออกจากกัน ในจังหวะนัน้ ผมเริม่ รูส้ กึ ได้ถงึ ความเป็นจริง เป็นจังของทุกอย่าง มันเป็นจริงอย่างน่าเสียวสยอง ท�ำให้จู่ ๆ ก็รสู้ กึ คลืน่ ไส้ขนึ้ มา ตอนนัน้ เดธพ้อยต์หนั หลังให้เราอยู่ พ่อเผ่นออกจากคอกไปฉวยปืนทีต่ กอยู่ คนสองคนทีซ่ อ่ นอยู่ หลังเสาใกล้ ๆ ก็กระโจนเข้าใส่ประตูสวนกับพ่อจนเกือบชนพ่อล้ม เดธพ้อยต์หนั มา พ่อยังคงคุกเข่าอยูต่ รงนัน้ พยายามหยิบปืน แต่โลหะทีม่ เี ถ้าถ่านคลุมอยูล่ นื่ มือเกินไป เอปิกยกมือขึน้ “แกมาท�ำอะไรทีน่ ?ี่ ” เสียงหนึง่ ดังก้องขึน้ เจ้าเอปิกหมุนตัว ผมเองก็เช่นกัน ผมว่าทุกคนต่างก็คงต้อง หันไปทางเสียงทุม้ ทรงพลังนัน่ ด้วยกันทัง้ นัน้ มีรา่ งหนึง่ ยืนอยูต่ รงประตูเปิดออกไปสูถ่ นน เห็นเป็นเงาด�ำมืด ตัดกับแสงอาทิตย์จา้ ทีส่ าดเข้ามาจากทางด้านหลัง เห็นเป็นเค้าโครง ของผูท้ รงพลังทีน่ า่ เกรงขาม คุณอาจจะเคยเห็นภาพของสตีลฮาร์ทมาก่อน แต่ขอบอกเลย ว่ามันเทียบกันไม่ได้กบั ตัวจริง ไม่มภี าพถ่าย วิดโี อ หรือภาพวาดใด ๆ จะสามารถถ่ายทอดความเป็นตัวตนของคนผูน้ ไี้ ด้ใกล้เคียง เขาสวม ชุดด�ำ เสือ้ เชิต้ พอดีตวั เน้นให้เห็นแผงอกขนาดใหญ่ลำ�่ สันแข็งแรง
14
สตีลฮาร์ท
กางเกงหลวม แต่ไม่ถงึ กับโพรก ไม่สวมหน้ากากอย่างทีพ่ วกเอปิกใน ยุคแรก ๆ มักจะท�ำกัน แต่มีผ้าคลุมสีเงินอันสง่างามโบกสะบัดอยู่ เบือ้ งหลัง เขาไม่ตอ้ งใช้หน้ากาก ชายผูน้ ไ้ี ม่มคี วามจ�ำเป็นอะไรทีจ่ ะต้อง หลบซ่อน เขากางแขนออก ก่อให้เกิดลมพัดประตูรอบกายจนเปิด ออก เถ้าถ่านกับกระดาษปลิวว่อน สตีลฮาร์ทลอยตัวขึน้ จากพืน้ สอง สามนิว้ ผ้าคลุมแผ่กางออก เขาเคลือ่ นทีใ่ นลักษณะร่อนเข้ามาในห้อง แขนก�ำย�ำดุจแท่งเหล็ก ขาดุจภูผา และคอดัง่ ตอไม้ แต่ไม่ได้ให้ความ รูส้ กึ เทอะทะหรืองุม่ ง่ามเลยแม้สกั นิด ทว่ากลับงามสง่าน่าเกรงขาม ผมเป็นสีดำ� สนิท ขากรรไกรแข็งแรง ร่างกายบึกบึนสูงเกือบเจ็ดฟุต และดวงตาคู่นั้น ช่างมุ่งมั่น แรงกล้า และเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เสียเหลือเกิน ระหว่างสตีลฮาร์ทบินอย่างงามสง่าเข้ามาในห้อง เดธพ้อยต์ รีบยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่เขา จุดหนึ่งบนเสื้อเชิ้ตของสตีลฮาร์ทส่งเสียงดัง ฉ่า เหมือนโดนบุหรีจ่ ี้ แต่ไม่เกิดปฏิกริ ยิ าใด ๆ กับตัวเขา เขาลอยลง มาตามขัน้ บันได ไปลงพืน้ อย่างนุม่ นวลใกล้ ๆ เดธพ้อยต์ ผ้าคลุมผืน ใหญ่หบุ ลง เดธพ้อยต์ชไี้ ปอีกครัง้ อย่างลุกลีล้ กุ ลน มีเสียงฉ่าดังขึน้ เบา ๆ อีก สตีลฮาร์ทก้าวเข้าไปยืนตระหง่านอยูเ่ หนือเอปิกผูม้ รี า่ งเล็กกว่า ผมรูไ้ ด้ทนั ทีวา่ นีค่ อื สิง่ ทีพ่ อ่ รออยู่ นีค่ อื ฮีโร่ทที่ กุ คนพากันรอ คอย เป็นคนทีจ่ ะมาชดเชยให้กบั เรา ส�ำหรับความเสียหายทีเ่ กิดขึน้ จากเอปิกคนอืน่ ๆ ชายคนนีค้ อื ฮีโร่ทจี่ ะมาช่วยเรา สตีลฮาร์ทเอือ้ มมือออกไปคว้าตัวเดธพ้อยต์เอาไว้กอ่ นทีเ่ ขาจะ ทันได้หนี เดธพ้อยต์หวั คะม�ำ แว่นกันแดดร่วงเคล้งลงพืน้ เขาถึงกับ อ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด “ฉันถามแกไม่ได้ยนิ หรือ” เสียงของสตีลฮาร์ทดังก้องเหมือน ฟ้าผ่า เขาจับตัวเดธพ้อยต์หมุนกลับมาจ้องตา “แกมาท�ำอะไรทีน่ ?ี่ ” เดธพ้อยต์เงอะงะ กลัวลาน “ผะ... ผม...”
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
15
สตีลฮาร์ทยกอีกมือ ชูนวิ้ ขึน้ “เมืองนีเ้ ป็นของข้า เจ้าเอปิกตัว จ้อย มันเป็นของข้า” เขาเว้นวรรคนิดหนึง่ “มีแต่ขา้ เท่านัน้ ทีจ่ ะมี อ�ำนาจเหนือทุกคนในทีน่ ไ้ี ด้ ไม่ใช่เจ้า” เดธพ้อยต์เอียงคอ อะไรนะ? ผมนึกอยูใ่ นใจ “แกดู ท ่ า จะไม่ เ บาอยู ่ เ หมื อ นกั น นี่ ห ว่ า เจ้ า เอปิ ก จ้ อ ย” สตีลฮาร์ทว่าพลางกวาดสายตาไปตามโครงกระดูกทีก่ ระจายเกลือ่ น ห้อง “จะมารับใช้ขา้ ก็ได้นะ เลือกเอาว่าจะภักดีตอ่ ข้า หรือจะยอมตาย” ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าจะได้ยินสตีลฮาร์ทพูดอย่าง นี้ มันท�ำให้ผมงงเป็นไก่ตาแตกได้พอ ๆ กับตอนเห็นการฆาตกรรม ฝีมอื เดธพ้อยต์ ไอ้คำ� พูด - จะรับใช้ขา้ หรือจะยอมตาย - ต่อมาได้กลายมาเป็น รากฐานส�ำหรับการปกครองของเขา เขามองไปรอบห้องแล้วพูดด้วย เสียงทุม้ กังวาน “ข้าเป็นจักรพรรดิของเมืองนีแ้ ล้ว พวกเจ้าต้องเชือ่ ฟังข้า ข้าเป็นเจ้าของแผ่นดินนี้ เป็นเจ้าของอาคารเหล่านี้ ภาษีทเี่ ก็บ จะต้องส่งมาให้ขา้ ถ้าเจ้าไม่เชือ่ ฟังข้า เจ้าต้องตาย” เป็นไปไม่ได้ ผมคิด เขาไม่นา่ จะเป็นไปด้วย ผมยอมรับไม่ได้ ว่าบุรษุ เหลือเชือ่ ผูน้ จี้ ะเป็นเหมือนคนอืน่ ๆ แล้วก็ไม่ใช่ผมเพียงคนเดียวเสียด้วย “มันไม่ควรจะเป็นแบบนี”้ พ่อว่า สตีลฮาร์ทหันมา เห็นได้ชดั เลยว่าเขาประหลาดใจทีไ่ ด้ยนิ อะไร จากหนึง่ ในบรรดาผูค้ นทีก่ ำ� ลังขวัญหนีดฝี อ่ พ่อก้าวออกมาข้างหน้า มือทีถ่ อื ปืนปล่อยทิง้ ไว้ขา้ งล�ำตัว “เป็น ไปไม่ได้” ท่านว่า “คุณไม่เหมือนคนอืน่ ผมมองออก คุณเป็นคน ดีกว่าคนเหล่านัน้ ” พ่อเดินเข้าไปหยุดอยูห่ า่ งจากเอปิกทัง้ สองเพียง สองสามฟุต “คุณมาทีน่ เี่ พือ่ ช่วยเรา” ทัง้ ห้องเงียบสงัด จะมีกแ็ ต่เสียงสะอืน้ ของหญิงทีย่ งั คงกอดซาก ลูกไว้แนบอก หล่อนพยายามกอบกระดูกเหล่านั้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่
16
สตีลฮาร์ท
ปล่อยให้รว่ งลงพืน้ แม้สกั ชิน้ จนเสือ้ ผ้าเปรอะเปือ้ นไปด้วยเถ้า ก่อนทีเ่ อปิกคนใดคนหนึง่ จะทันได้ตอบสนองประตูดา้ นข้างก็ เปิดผลัวะ ชายในชุดเกราะสีดำ� พร้อมไรเฟิลจูโ่ จมบุกเข้ามาในธนาคาร แล้วเปิดฉากยิงทันที ในสมัยนั้นรัฐบาลยังไม่ได้ยอมจ�ำนน พวกเขายังพยายาม ต่อกรกับพวกเอปิกอยูอ่ ย่างไม่ลดละ พยายามบังคับให้คนเหล่านีท้ ำ� ตามกฎหมาย เห็นได้อย่างชัดเจนตั้งแต่ต้นเลยว่า เมื่อต้องเผชิญ หน้ากับพวกเอปิก พวกเขาจะไม่มีการรั้งรอ ไม่คิดจะเจรจา แต่จะ บุกเข้าไประดมยิงโดยหวังว่ากระสุนธรรมดาจะสามารถสังหารพวก เอปิกทีพ่ บได้ พ่อออกวิง่ สัญชาตญาณนักรบเก่าพาพ่อไปหลบอยูห่ ลังเสาที่ อยูใ่ กล้ดา้ นหน้าของธนาคาร สตีลฮาร์ทหันไป สีหน้าสับสน ในขณะ ห่ากระสุนสาดเข้าใส่ กระสุนเหล่านัน้ กระดอนออกจากผิวหนังของเขา ฉีกเสือ้ ผ้าขาด แต่ไม่ได้ทำ� ให้เกิดอันตรายใด ๆ แก่รา่ งกาย พวกเอปิกอย่างเขาท�ำให้ประเทศสหรัฐอเมริกาต้องออก กฎหมายยอมความ ยินยอมให้เอปิกทุกคนมีสภาพอยู่นอกเหนือ กฎหมาย ปืนไม่สามารถท�ำอะไรสตีลฮาร์ท - จรวด รถถัง หรืออาวุธ ทีก่ า้ วหน้าทีส่ ดุ ของมนุษย์ยงั ไม่สามารถท�ำให้เกิดรอยขีดข่วนขึน้ บน ผิวหนังเขา และต่อให้จบั เขาได้ คุกก็เอาไว้ไม่อยู่ สุดท้ายรัฐบาลก็ต้องประกาศให้คนอย่างสตีลฮาร์ทเป็นภัย ธรรมชาติ เหมือนพายุเฮอริเคน หรือแผ่นดินไหว การพยายาม บอกสตีลฮาร์ทว่าเขาไม่สามารถไขว่คว้าอะไรตามใจชอบเป็นเรือ่ งไร้ ประโยชน์พอ ๆ กับการพยายามออกกฎหมายห้ามลมไม่ให้พดั ในธนาคารวันนัน้ ผมได้เห็นด้วยตาตนเองว่าท�ำไมใครต่อใคร จึงได้ตดั สินใจว่าจะไม่ตอบโต้เขา สตีลฮาร์ทยกมือขึน้ พลังงานเริม่ เปล่งออกมาเป็นแสงสีเหลืองนวลรอบ ๆ มือข้างนัน้ เดธพ้อยต์หลบ อยูข่ า้ งหลัง อาศัยเขาเป็นเกราะก�ำบังห่ากระสุน เจ้าหมอนีด่ มู ที า่ ที กลัวการถูกยิง ไม่เหมือนสตีลฮาร์ท ทัง้ นีก้ เ็ พราะไม่ใช่วา่ เอปิกทุกคน
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
17
จะหนังเหนียวเหมือนกันไปหมด มีทคี่ งกระพันเฉพาะคนทีท่ รงพลัง มากจริง ๆ เท่านัน้ สตีลฮาร์ทปล่อยพลังสีเหลือง-ขาวออกมาจากมือของเขาสลาย ทหารกลุม่ หนึง่ ก่อให้เกิดความโกลาหลตามมา ทหารทีเ่ หลือต่าง ก็พงุ่ เข้าหาทีห่ ลบภัยกันจ้าละหวัน่ ควันคลุง้ เศษหินอ่อนปลิวว่อน หนึ่งในบรรดาทหารยิงจรวดอะไรสักอย่างออกจากปืน มันวิ่งผ่าน สตีลฮาร์ท - ซึง่ ยังคงใช้พลังงานแผดเผาข้าศึกอยู่ - ไปกระทบด้าน ในสุดของธนาคาร จนห้องนิรภัยระเบิด ธนบัตรติดไฟถูกแรงระเบิดอัดพัดปลิว เหรียญกระจายออก มาตกกระทบพืน้ เกรียวกราว มีเสียงตะโกน กรีดร้องอย่างบ้าคลัง่ ฝ่ายทหารตายลงอย่างรวดเร็ว ผมยังคงคุดคูอ้ ยูบ่ นเก้าอี้ เอา มืออุดหู เพราะเสียงรอบกายมันดังจนเกินทน เดธพ้อยต์ยังคงยืนอยู่หลังสตีลฮาร์ท ผมเห็นเขายิ้ม ยกมือ ขึน้ เอือ้ มไปทีค่ อสตีลฮาร์ท ไม่รวู้ า่ เขาคิดอะไรอยูใ่ นหัว มันเหมือน อย่างกับว่าเขายังมีพลังอีกอย่าง เอปิกขนาดเขาส่วนใหญ่จะมีพลัง มากกว่าหนึง่ อย่าง มันอาจจะเพียงพอให้สงั หารสตีลฮาร์ทได้ ผมยังสงสัยอยู่ แต่ ไม่มวี นั รูไ้ ด้ มีเสียงปังดังขึน้ ในอากาศ เสียงระเบิดเมือ่ ครูด่ งั ลัน่ เสียจนผม หูดบั ฟังไม่ได้สรรพว่านัน่ เป็นเสียงปืน พอควันระเบิดจาง จึงสามารถ มองเห็นพ่อ เห็นว่าท่านยืนอยูห่ า่ งจากสตีลฮาร์ทไม่ไกล หันหลังพิง เสา มือยกขึน้ สีหน้าแสดงความเด็ดเดีย่ ว ท่านก�ำลังถือปืนเล็งไปที่ สตีลฮาร์ท ไม่ ไม่ใช่สตีลฮาร์ท แต่เป็นที่เดธพ้อยต์ ซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง สตีลฮาร์ทอีกที เดธพ้ อ ยต์ ล ้ ม ลง โดนกระสุ น เข้ า ที่ ห น้ า ผาก ตายสนิ ท สตีลฮาร์ทหันขวับไปมองทีเ่ อปิกตัวเล็กกว่า แล้วหันกลับมามองพ่อ
18
สตีลฮาร์ท
ก่อนจะยกมือขึน้ แตะไปทีห่ น้าตัวเอง บนแก้มสตีลฮาร์ท บริเวณใต้ ตาของเขามีรอยเลือดเป็นทางยาว ทีแรกผมคิดว่าเป็นเลือดของเดธพ้อยต์ แต่หลังจากสตีลฮาร์ท ใช้มอื ปาดไปแล้ว มันก็ยงั ซึมออกมาอีก พ่อยิงเดธพ้อยต์ แต่กระสุนผ่านสตีลฮาร์ทก่อน - จึงถากเขา ไปด้วย กระสุนนัดนั้นสามารถท�ำอันตรายสตีลฮาร์ทได้ ในขณะที่ กระสุนของทหารกระดอนออก “ผมขอโทษ” น�ำ้ เสียงของพ่อฟังแสดงความเป็นกังวล “เขา เอือ้ มมือไปทีค่ ณ ุ ผม...” ดวงตาสตีลฮาร์ทลุกวาว เขายกมือขึน้ ดู เห็นเลือด เขามีทา่ ที งุนงง มองไปทีห่ อ้ งนิรภัยทางเบือ้ งหลังตัวเอง แล้วหันกลับมามองพ่อ ในท่ามกลางควันและฝุน่ ร่างทัง้ สองยืนประจันหน้ากัน - ร่างหนึง่ เป็น เอปิกผูใ้ หญ่โตโอ่อา่ อีกร่างเป็นประชาชนคนไร้บา้ นธรรมดา ทีส่ วม เสือ้ ยืดแขนสัน้ น่าสมเพชเวทนากับยีนส์เก่า ๆ ขาด ๆ สตีลฮาร์ทโดดมาข้างหน้าด้วยความเร็วขนาดมองตามไม่ทนั แล้วฟาดฝ่ามือเข้าใส่หน้าอก จนพ่อกระเด็นไปปะทะเสาหินสีขาว กระดูกแตก เลือดไหลออกจากปาก “ไม่!” ผมร้องออกมาเป็นเสียงทีไ่ ม่คนุ้ หู เหมือนอย่างกับอยู่ ใต้นำ�้ อยากวิง่ เข้าไปหาพ่อ แต่กก็ ลัวเกินไป ทุกวันนีเ้ มือ่ คิดถึงความ ตาขาวของตนเองในวันนัน้ ทีไร ผมรูส้ กึ เจ็บปวดในหัวใจทุกที สตีลฮาร์ทก้าวเข้าไปหยิบปืนทีพ่ อ่ ท�ำตกไว้ขนึ้ มา ความโกรธ เผาใหม้อยูใ่ นดวงตาของเขา สตีลฮาร์ทเล็งปืนไปทีห่ น้าอกพ่อ แล้ว เหนีย่ วไกส่งกระสุนสังหารเข้าใส่หน้าอกคนทีล่ ม้ อยูบ่ นพืน้ เขาชอบท�ำแบบนัน้ สตีลฮาร์ทชอบเอาปืนของคนคนนัน้ ฆ่า เขาเอง มันเป็นหนึง่ ในเครือ่ งหมายแสดงความเป็นตัวเขา เขาทรง พลานุภาพขนาดสามารถปล่อยพลังมหาศาลออกจากฝ่ามือได้ แต่ เมือ่ ถึงเวลาต้องฆ่าใครสักคนทีเ่ ขารูส้ กึ มีความสนใจเป็นพิเศษ เขาก็
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
19
ชอบทีจ่ ะใช้ปนื ของคนคนนัน้ มากกว่า สตีลฮาร์ทปล่อยให้พอ่ ทรุดลงไปกองอยูแ่ ทบฐานเสา แล้วจึง โยนปืนพกลงไปทีเ่ ท้าท่าน จากนัน้ เขาก็เริม่ ยิงล�ำแสงพลังงานไปทุก ทิศทุกทาง เก้าอี้ ผนัง เคาน์เตอร์ และอะไรต่อมิอะไรลุกเป็นไฟ ผม เองกระเด็นออกจากเก้าอี้ ตอนทีเ่ กิดการระเบิดขึน้ ใกล้ ๆ แล้วกลิง้ ไปบนพืน้ แรงระเบิดอัดดันจนไม้กับกระจกปลิวว่อนขึ้นไปในอากาศ ท�ำให้ห้องสั่นสะเทือน ในชั่วอึดใจเดียว สตีลฮาร์ทสร้างความเสีย หายทีท่ ำ� เอาการฆ่าคนเล่นของเดธพ้อยต์ดเู หมือนเป็นเรือ่ งเด็ก ๆ ไป เลย สตีลฮาร์ทท�ำลายห้องเป็นผุยผง เสาต่าง ๆ หักล้ม ฆ่าทุกคนที่ เห็น ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตนเองรอดชีวติ มาได้อย่างไร ทัง้ ทีต่ อ้ งคลานไปเหนือเศษแก้ว เศษไม้ เศษปูน ในท่ามกลางฝุน่ ผงที่ ร่วงลงมาอย่างนัน้ สตีลฮาร์ทกรีดร้อง ส่งเสียงของความโกรธเกรีย้ วและการถูก หยามเหยียดออกมา ผมแทบไม่ได้ยินเสียงของเขา แต่รู้สึกได้ถึง แรงสัน่ สะเทือนของมันบนผนัง รับรูไ้ ด้จากการแตกกระจายของบาน หน้าต่างที่เหลืออยู่ แล้วก็มีอะไรบางอย่างแผ่ออกจากตัวเขา เป็น คลืน่ ของพลังงาน ท�ำให้พนื้ รอบตัวเขาเปลีย่ นสี แปรสภาพไป กลาย เป็นโลหะ การเปลีย่ นแปลงดังกล่าวขยายตัวออก กินพืน้ ทีไ่ ปตลอดทัว่ ทัง้ ห้องอย่างรวดเร็วจนเหลือเชือ่ ไม่วา่ จะเป็นพืน้ ตรงทีผ่ มยืนอยู่ ผนัง ข้าง ๆ เศษกระจกบนพืน้ ล้วนเปลีย่ นเป็นเหล็กกล้าไปหมด สิง่ ทีเ่ รา ได้รู้กันแล้ว ณ เวลาปัจจุบันก็คือ ความเดือดดาลของสตีลฮาร์ทจะ ท�ำให้วตั ถุไม่มชี วี ติ รอบ ๆ ตัวเขาถูกเปลีย่ นไปเป็นเหล็กกล้า แต่ไม่มี ผลกับสิง่ มีชวี ติ หรืออะไรก็ตามทีอ่ ยูใ่ กล้กบั สิง่ นัน้ พอเสียงร้องของเขาจางลง ภายในของธนาคารก็กลายเป็น เหล็กกล้าไปแทบทัง้ หมดแล้ว จะเหลืออยูก่ แ็ ต่เพียงพืน้ ทีข่ นาดใหญ่ ของเพดาน กับส่วนหนึ่งของผนังด้านหนึ่ง ที่ยังคงเป็นไม้กับปูนอยู่
20
สตีลฮาร์ท
เท่านัน้ ทันใดนัน้ สตีลฮาร์ทก็พงุ่ ขึน้ ไปในอากาศ ทะลุเพดานหลาย ชัน้ ขึน้ สูท่ อ้ งฟ้า ผมกระย่องกระแย่งไปหาพ่อ เผือ่ พ่อจะยังสามารถช่วยอะไรได้ บ้างเพือ่ หยุดยัง้ ความบ้าคลัง่ นี้ แต่พอไปถึง ก็พบว่าพ่อก�ำลังมีอาการ ชักกระตุก ใบหน้าอาบเลือด หน้าอกเต็มไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่ เกิดจากคมกระสุน ผมโผเข้าไปประคองพ่ออย่างขวัญเสีย เหลือเชือ่ ทีพ่ อ่ ยังพูดได้ แต่ผมไม่ได้ยนิ ทีพ่ อ่ พูด มาถึงจุดนีห้ ผู ม ดับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว พ่อยืน่ มือออกมา มืออันสัน่ เทายืน่ มาแตะที่ คางผมและพูดอะไรออกมาอีก แต่ผมก็ยงั คงไม่ได้ยนิ ผมยกแขนเสือ้ ขึน้ ปาดน�ำ้ ตา พยายามดึงแขนจะให้พอ่ ลุกขึน้ ไป กับผม ทัง้ อาคารก�ำลังสัน่ สะเทือน พ่อจับไหล่ผมไว้ ผมมองหน้าท่านผ่านม่านน�ำ้ ตา พ่อพูดออก มาค�ำหนึง่ - ค�ำนีผ้ มรูไ้ ด้วา่ พ่อพูดอะไรโดยอาศัยการอ่านเอาจากริม ฝีปาก “ไป” ผมเข้าใจ มีเรือ่ งใหญ่เกิดขึน้ แล้ว สตีลฮาร์ทไม่ได้หนังเหนียว คงกระพันอย่างทีค่ ดิ เป็นเรือ่ งทีท่ ำ� ให้เขาตืน่ ตกใจมาก ในสมัยนัน้ เขา ยังเพิง่ จะเป็นเอปิกใหม่ ๆ ยังไม่ได้มชี อื่ เสียงในเมืองมากนัก แต่ผมเคย ได้ยนิ ชือ่ เขา เป็นทีก่ ล่าวขวัญกันว่า ไม่มใี ครสามารถท�ำอันตรายเขาได้ แต่กระสุนนัดนัน้ ท�ำให้เขาได้รบั บาดเจ็บ และทุกคนในทีน่ นั้ ต่างก็เห็นความอ่อนแอของเขา เขาไม่มวี นั ปล่อยเราให้รอดชีวติ น�ำ เรือ่ งนีไ้ ปปูดแน่ - เขาจะต้องรักษาความลับเอาไว้ น�้ำตาไหลลงมาตามแก้มเป็นทาง ผมรู้สึกว่าตนเองเป็นไอ้ขี้ ขลาดตาขาวเสียเหลือเกินที่ต้องทิ้งพ่อ แต่ก็จ�ำต้องยอมวิ่งออกมา อาคารยังคงสัน่ สะเทือนด้วยแรงระเบิด ผนังแตกร้าว บางส่วนของ เพดานพังลงมา สตีลฮาร์ทก�ำลังพยายามถล่มมันลง บางคนวิง่ ออกทางประตูหน้า แต่สตีลฮาร์ทดักฆ่าเขาจากเบือ้ ง บน บ้างวิง่ ออกทางประตูขา้ ง แต่ประตูเหล่านัน้ ก็กลับเปิดเข้าไปสู่
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
21
ภายในธนาคาร ท�ำให้ผคู้ นเหล่านัน้ โดนอาคารถล่มทับตาย ผมไปหลบอยูใ่ นห้องนิรภัย ผมเองก็อยากจะโม้ได้เหมือนกันว่าที่เลือกไปซ่อนตัวอยู่ในที่ นัน้ เป็นเพราะความฉลาดของตัวเอง แต่กท็ ำ� ไม่ได้ เพราะแท้จริงแล้ว มันเป็นแค่เหตุบังเอิญ จ�ำได้ลาง ๆ ว่าตอนนั้นตนเองคลานเข้าไป ในมุมมืด ไปขดตัวร้องไห้สะอึกสะอืน้ ในขณะทีส่ ว่ นอืน่ ของอาคารพัง ทลาย เนือ่ งจากห้องหลักแทบทัง้ หมดถูกเปลีย่ นเป็นโลหะโดยความ เดือดดาลของสตีลฮาร์ท และเจ้าห้องนิรภัยนีม้ นั ก็เป็นเหล็กกล้าอยู่ ก่อนแล้ว พืน้ ทีเ่ หล่านีจ้ งึ ไม่พงั ลงมาในขณะทีส่ ว่ นอืน่ ๆ ของอาคารพัง อีกหลายชัว่ โมงต่อมา หน่วยกูภ้ ยั ก็ดงึ ผมออกจากซากปรักหัก พัง ตอนถูกขุดออกมา ผมอยูใ่ นสภาพงุนงง สะลึมสะลือ ลืมตาแทบ ไม่ขน้ึ เพราะสายตาไม่คนุ้ ชินกับแสงสว่าง ห้องทีผ่ มอยูจ่ มอยูใ่ นเศษ สลักหักพังเป็นบางส่วน เอียงไปด้านหนึ่ง แต่ยังอยู่ในสภาพแทบ ไม่บบุ สลายอย่างเหลือเชือ่ เพราะผนังกับเพดานแทบทัง้ หมดกลาย เป็นเหล็กกล้าไปแล้ว ส�ำหรับส่วนทีเ่ หลือของอาคารใหญ่ เรียกได้วา่ กลายเป็นซาก เจ้าหน้าทีก่ ภู้ ยั กระซิบทีห่ ผู ม “แกล้งท�ำเป็นตาย” หลังจากนัน้ เธอก็อมุ้ ผมไปวางเรียงไว้รวมกับศพอืน่ ๆ แล้วเอาผ้าห่มคลุม เธอเดา ออกว่าสตีลฮาร์ทจะท�ำอะไรกับคนทีย่ งั รอดชีวติ พอเธอกลับไปหาผูร้ อดชีวติ อืน่ ผมก็เกิดอาการหวาดผวาจน ต้องคลานออกจากผ้าห่ม ข้างนอกมืด ทัง้ ทีน่ า่ จะเป็นเวลาเพียงบ่าย แก่ ๆ เท่านัน้ ไนท์วลี เดอร์อยูเ่ หนือเรา รัชสมัยของสตีลฮาร์ทเริม่ ขึน้ แล้ว ผมเดินโซเซออกไป แล้วกระย่องกระแย่งเข้าไปในตรอก นับ เป็นการช่วยชีวิตตนเองเป็นครั้งที่สอง เพราะไม่กี่อึดใจหลังผมหนี ออกไป สตีลฮาร์ทก็กลับมา เขาลอยตัวผ่านแสงกูภ้ ยั ไปร่อนลงข้าง ซากปรักหักพัง น�ำใครคนหนึง่ มาด้วย เป็นหญิงร่างเพรียวบางไว้ผม มวย ในภายหลังผมได้ทราบว่าเธอเป็นเอปิก ชือ่ ฟอล์ทไลน์ ผูซ้ งึ่ มี
22
สตีลฮาร์ท
พลังอ�ำนาจสามารถบังคับแผ่นดินให้ขยับเขยือ้ นเคลือ่ นทีไ่ ด้ แม้วา่ ในวันหนึ่งข้างหน้าเธอจะเป็นผู้มาท้าทายสตีลฮาร์ทเสียเอง แต่ใน ขณะนัน้ เธอรับใช้เขา พอเธอโบกมือ พืน้ ดินก็เริม่ สัน่ ผมหนี ด้วยความสับสน ตืน่ กลัว เจ็บปวด เบือ้ งหลังผม พืน้ ดินเปิดออก กลืนกินซากธนาคาร - รวมทัง้ ศพ และผูร้ อดชีวติ ซึง่ ก�ำลัง ได้รบั การเยียวยา รวมไปจนถึงตัวเจ้าหน้าทีก่ ภู้ ยั เองด้วย สตีลฮาร์ท ต้องการก�ำจัดพยานหลักฐานทัง้ หมด เขาให้ฟอล์ทไลน์ฝงั คนเหล่า นัน้ ทัง้ หมดลึกเป็นร้อย ๆ ฟุตลงไปใต้ดนิ ปลิดชีวติ ของใครก็ตามที่ สามารถน�ำเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ในธนาคารแห่งนัน้ ไปเล่าต่อ ยกเว้นผม... ต่อมาในคืนนัน้ เขาได้ทำ� การเปลีย่ นแปลงครัง้ ใหญ่ อันเป็นการ แสดงพลังอันน่าตืน่ ใจด้วยการเปลีย่ นแทบทัง้ หมดของชิคาโก - ไม่วา่ จะเป็นอาคาร พาหนะ ถนนหนทาง - ไปเป็นเหล็กกล้า และนัน่ หมาย รวมถึงพืน้ ทีส่ ว่ นใหญ่ ๆ ส่วนหนึง่ ของทะเลสาบมิชแิ กน ซึง่ ได้กลายเป็น โลหะสีดำ� มันวาวผืนใหญ่ไปด้วย แล้วเขาก็ไปสร้างวังของเขาขึน้ ทีน่ นั่ ผมรูด้ กี ว่าใคร ว่าไม่มฮี โี ร่ทไี่ หนจะมาช่วยเราได้หรอก ไม่มี เอปิกทีด่ ี ในบรรดาพวกเขาไม่มใี ครคิดจะปกป้องเรา อ�ำนาจเป็นบ่อ เกิดของความชัว่ ร้าย เพราะฉะนัน้ อ�ำนาจอันสมบูรณ์จงึ เป็นทีม่ าของ ความชัว่ ร้ายอันสมบูรณ์ เราต้องอยูก่ บั พวกเขา ต้องพยายามด�ำรงชีวติ อยูท่ งั้ ทีม่ พี วก เขา หลังออกกฎหมายยอมความผูค้ นส่วนมากก็หยุดต่อสู้ ในบาง พืน้ ทีซ่ งึ่ ณ ปัจจุบนั เราเรียกกันว่าเป็นรัฐแฟรคเชอร์สเตทส์ รัฐบาล เก่ายังคงมีอำ� นาจปกครองอยูอ่ ย่างจ�ำกัด พวกเขายอมให้พวกเอปิก ท�ำตามใจ ในขณะทีพ่ ยายามบริหารสังคมไปตามมีตามเกิด หลาย แห่งจึงเกิดความวุน่ วายสับสน ไม่มขี อื่ ไม่มแี ป ในบางพืน้ ที่ อย่างนิวคาโก จะมีเอปิกเพียงหนึง่ คนท�ำตัวเป็น ดุจเทพเจ้าปกครองพืน้ ทีน่ นั้ อย่างเผด็จการ ทีน่ สี่ ตีลฮาร์ทไม่มใี คร
แบรนดอน แซนเดอร์สัน
23
คิดจะมาต่อกรด้วย ทุกคนต่างก็รวู้ า่ เขาอยูย่ งคงกระพัน ไม่มอี ะไรท�ำ อันตรายเขาได้ ไม่วา่ จะเป็นกระสุน วัตถุระเบิด หรือไฟฟ้า ในขวบปี แรก ๆ มีเอปิกอืน่ พยายามโค่นเขาลงโดยหวังจะเข้าครองบัลลังก์แทน ซึง่ หนึง่ ในจ�ำนวนนัน้ มีฟอล์ทไลน์รวมอยูด่ ว้ ย แต่ทงั้ หมดล้วนถูกฆ่า ในปัจจุบนั จึงหาคนพยายามท�ำเช่นนัน้ อีกได้ยากเต็มที แต่อย่างไรก็ตาม หากจะยังมีขอ้ เท็จจริงอยูข่ อ้ หนึง่ ทีเ่ ราเชือ่ ถือ ได้ มันก็คอื ข้อเท็จจริงทีว่ า่ : ทุกเอปิกล้วนมีจดุ อ่อน มีอะไรบางอย่าง สามารถลบล้างพลังของพวกเขาได้ อะไรบางอย่างสามารถปรับเปลีย่ น พวกเขากลับไปเป็นคนธรรมดาได้ อย่างน้อยก็สกั ครู่ สตีลฮาร์ทเอง ก็ไม่มขี อ้ ยกเว้น เหตุการณ์ในธนาคารในวันนัน้ สามารถพิสจู น์ได้เป็น อย่างดี ใจของผมเชื่ อ ว่ า จะต้ อ งมี อ ะไรสั ก อย่ า งสามารถช่ ว ยเรา ปราบสตีลฮาร์ทได้ มันจะต้องเป็นอะไรสักอย่างเกี่ยวกับธนาคาร สถานการณ์ ปืน หรือตัวพ่อของผมเองทีส่ ามารถเอาชนะความอยูย่ ง คงกระพันของสตีลฮาร์ทได้ พวกคุณหลายคนคงรูเ้ รือ่ งรอยแผลเป็น บนแก้มสตีลฮาร์ท แต่เท่าทีร่ ู้ ผมเป็นคนทีย่ งั มีชวี ติ อยูเ่ พียงคนเดียวที่ รูว้ า่ เขาได้มนั มาอย่างไร ผมเคยเห็นสตีลฮาร์ทเลือดออกมาแล้ว และผมจะท�ำให้เขาต้องเลือดออกอีก...