เจคกับสาวน้ อยอีกคน มหันตภัยปะทุขึ ้นที่เมืองโมนิวเมนต์ รัฐโคโลราโด และเจค ไซมอนเซน กัปตันทีมอเมริกนั ฟุตบอล ก็เจอกับมันแบบเต็มๆ ความหายนะที่หนักหน่วงขึ ้นเรื่ อยๆ พุง่ เข้ าใส่อย่างไม่ขาดสาย เริ่มจากพายุลกู เห็บครัง้ มโหฬารและจบลงด้ วยการรั่วไหลของอาวุธสงครามเคมีที่สง่ ผลกระทบต่อผู้คนในลั กษณะที่แตกต่างกันไป ขึ ้นอยูก่ บั กรุ๊ปเลือด ทังหมดนั ้ น่ ถล่มใส่โลกที่เขารู้จกั จนพังภินท์ ตอนนี ้เจคต้ องตัดสินใจว่าจะลุกขึ ้นยืนใหม่ได้ ยงั ไง ทารกหาย ช่วยด้วยค่ะ! คุณยาย หนูไปเดนเวอร์ นะคะ ขอพระเจ้าคุม้ ครองทุกคน ดอรี น ขอโทษนะ – ผมรอต่อไปไม่ไหวแล้ว แล้ วก็รูปถ่ายมากมาย รูปของคนที่สญ ู หาย คนที่หาเจอ และคนที่ตายไปแล้ ว ผนังของโรงพยาบาลลิวอิสพาล์มเมอร์ ในเมืองโมนิวเมนต์เต็มไปด้ วยใบปลิว เขาจิตตกขณะดูไปตามผนังเหล่านัน้ เป็ นใครก็จิตตกกันทังนั ้ น้ เมืองนี ้เล็กนิดเดียว บนผนังนัน่ จึงมีผ้ คู นที่เขารู้จกั อยู่ตงหลายคน ั้ เจคเห็นเด็กคนหนึง่ จากทีมรุ่นน้ องที่เตรี ยมจะขึ ้นเป็ นตัวจริงของทีมอเมริกนั ฟุตบอลประจาโรงเรี ยน เห็นอาจารย์วิชาชีววิทยาในรูปถ่ายใบหนึง่ กับลูกเล็กๆ ของเธอ เห็นสาวเสิร์ฟในโรงแรมวิลเลจอินน์ที่ร่าเริงอย่างน่าสงสัย เห็นครอบครัวของดีนกับอเล็กซ์: เรายังไม่ตาย จงรักษาตัวให้รอดหรื อไม่ก็ไปเดนเวอร์ แล้ วก็มีรูปของลินด์เซย์ มอร์ โรว์ เธออยู่ตรงนัน้ ในรูปถ่ายครอบครัวซึง่ ถ่ายที่ชายหาด เป็ นรูปขนาด 5x7 นิ ้วซึง่ ดึงออกมาจากกรอบ แปะสก็อตเทปไว้ บนกระดาษสมุดแผ่นหนึง่ ใต้ รูปเป็ นลายมือของลินด์เซย์พร้ อมด้ วยลูกศรที่ชี ้ไปยังผู้หญิงวัยกลางคนที่อยูก่ ลางรูป: ถ้าคุณเห็นผูห้ ญิ งคนนี ้ กรุณาโทร.แจ้งด้วยนะคะ – ตามด้ วยเบอร์ โทรศัพท์ของเธอเอง แล้ วก็ แม่คะ กลับบ้านด้วยค่ะ! เขาไม่ควรอ้ อยอิ่งอยู่กบั รูปถ่ายใบนันขนาดนี ้ ้เลย อเล็กซ์มดั วิทยุสื่อสารแบบมีวิดีโอไว้ กบั หน้ าอกของเขา และตอนนี ้ทุกคนในห้ างก็กาลังจับตามองทุกๆ อิริยาบถและฟั งเสียงของเขาอยู่ แอสทริ ดอาจจะดูอยูก่ ็ได้ ทุกคนกาลังดู ‘เจคทีวี’ กันอยู่และรอให้ เขากลับไปที่กรี นเวย์ ที่ซงึ่ พวกเขาใช้ หลบภัยนับตังแต่ ้ เกิดการรั่วไหลของสารเคมี
ทุกคนมอบหมายภารกิจนี ้แก่เขา – เพื่อมาสืบว่าโรงพยาบาลเปิ ดอยูห่ รื อเปล่า แต่มนั ไม่เปิ ด ไม่มีอะไรเปิ ดทาการเลย เมืองทังเมื ้ องพินาศย่อยยับไปหมดแล้ ว ถ้ ารัฐบาลต้ องการเครื่ องพิสจู น์วา่ สารประกอบเคมีที่เป็ นอาวุธสงครามซึง่ พวกเขาผลิตขึ ้นที่โนราดมันได้ ผลล่ ะก็ เอ้ า นี่ไง ติดอยูเ่ ต็มผนังโรงพยาบาลเลย สารประกอบเคมีเหล่านันเล่ ้ นงานผู้คนแตกต่างกันไป ขึ ้นอยูก่ บั กรุ๊ปเลือดของพวกเขา กรุ๊ปเอจะเป็ นตุม่ พุพองอย่างรุนแรงจนตาย กรุ๊ปโอจะกลายเป็ นพวกป่ าเถื่อนกระหายเลือด กรุ๊ปเอบีจะเห็นภาพหลอนแบบหวาดระแวง ขณะที่กรุ๊ปบีอย่างเจคไม่เป็ นอะไรเลย ไม่มีอาการของผลข้ างเคียง นอกจากการเสื่อมสมรรถภาพทางเพศและเป็ นหมัน ขอบคุณมากนะ โนราด เจคเอาช็อกโกแลตไปให้ ลินด์เซย์ทกุ ครัง้ มันเป็ นธรรมเนียมของพวกเขา แน่ละ่ ไม่ใช่คา่ ตัว แบบนันคงทุ ้ เรศมาก แต่เป็ นเหมือนการแสดงน ้าใจเล็กๆ น้ อยๆ แค่นนแหละ ั้ เขาจะดอดออกจากโรงเรี ยนเมื่อได้ ยินเสียงระฆังพักเที่ยง หรื ออาจจะก่อนหน้ านันนิ ้ ดหน่อย แล้ วแวะห้ างวอลกรี นส์ ซื ้อช็อกโกแลตเฮอร์ ชีย์ขนาดใหญ่สดุ หรื อถ้ าจะให้ ดีขึ ้นไปอีกก็ต้องเป็ นอะไรที่ออกเฉพาะฤดูกาล – อย่างแคดเบอร์ รี่รูปไข่ที่ออกในช่วงปี ใหม่กบั อีสเตอร์ หรื อมาร์ ชแมลโลว์รูปซานตาคลอส หรื อช็อกโกแลตรวมรสสาหรับเทศกาลวาเลนไทน์ที่มีรูปทิมมี่ เทรนดอว์กแปะอยูข่ ้ างบน เขาจะเอาช็อกโกแลตไปที่บ้านเธอ แล้ วเธอก็จะรับมันไป จากนันทั ้ งสองก็ ้ จะนัวเนียกัน ลินด์เซย์เป็ นแค่เด็กม.ปลายปี สอง แต่เขาไม่ร้ ูสกึ เหมือนตัวเองเอาเปรี ยบเธอเลย เธอเป็ นคนคุมเกม อันนี ้ไม่ต้องสงสัย เธอเป็ นคนกุมอานาจในช่วงพักเที่ยง บางครัง้ เธอก็สบู บุหรี่ หลังจากมีอะไรกัน ซึง่ เขาพบว่ามันน่าช็อกไม่หยอก “เคยได้ ยินคาว่ามะเร็งในปอดบ้ างหรื อเปล่า” เขาแหย่เล่นไปครัง้ หนึง่ “เคยได้ ยินคาว่าไอ้ เชยบ้ างหรื อเปล่า” เธอสวนกลับ พลางเลิกคิ ้วขึ ้นข้ างหนึง่ แบบที่ทาให้ เขารู้สึกว่าตัวเองโง่และเป็ นเด็กอยูห่ น่อยๆ วัย 15 ของเธอนันเจนจั ้ ดกว่าวัย 18 ของเขาเป็ นไหนๆ เอ้ า ไม่เห็นจะเป็ นไรเลย ปล่อยให้ เธอเจ๋งกว่าเขาไปนัน่ แหละ – ในเมื่อเขาได้ แอ้ มเธอซะอย่าง เขาทนกับความดราม่าหรื อท่าทางเย้ ยหยันได้ ทุกขนาดอยู่แล้ วถ้ าสาวคนนันยอมเขา ้ เจคนึกถึงตอนที่เขานอนบนเตียงของเธอซึง่ ปูด้วยผ้ าฝ้ายสีขาวฉลุเป็ นลวดลายเล็กๆ มันสวยมากเลย เธอเองก็สวยเหมือนกัน สวยมากๆ มีเรื อนผมสีน ้าตาลอมดาที่ยาวสยาย แผ่ไปบนหมอน ระไปตามไหล่ ลาคอสีครี มอันบอบบาง จนถึงทรวงอกอันเปลือยเปล่า
เขาควรต้ องหันหลังกลับเดี๋ยวนี ้ แล้ วกลับไปที่กรี นเวย์ เขานึกถึงการลากขากลับไปที่นนั่ เดินตัดลานจอดรถอันดามืดซึง่ มีซากรถขึ ้นสนิมและขึ ้นราจอดอยูเ่ ขละขละ ไต่บนั ไดลิงโลหะกระจอกๆ ที่ใช้ พาดหนีไฟ ย่ากลับเข้ าไปในร้ านเพื่อบอกข่าวร้ ายกับใบหน้ าเล็กมอมอันตึงเครี ยด – นัน่ ทาให้ เจคอยากกรี ดข้ อมือตัวเองเป็ นบ้ า ใบหน้ าอันผิดหวังของพวกเขา...ผิดหวังมาตลอด ไม่ละ่ เจคถอดวิทยุสื่อสารติดวิดีออก แล้ วโยนลงบนพื ้น “ขอโทษด้ วยนะ ขอโทษจริงๆ พวก” เขาบอกกับคนอื่นๆ จากนันก็ ้ ลงมือทึ ้งสายเชื่อมต่างๆ ออกจากด้ านหน้ าของแจ็คเก็ต “ฉันไม่...ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ ว ฉันทนอีกไม่ไหวแล้ ว” ซึง่ ก็เป็ นความจริง ขืนอยูใ่ นนันอี ้ กวันเดียว เขาต้ องตายแน่ เขาแน่ใจ ความรู้สกึ แบบติดแหง็ก ไปไหนไม่ได้ ทุกคนต้ องรับผิดชอบกับเรื่ องบ้ าๆ อยู่ตลอดเวลา แถมแอสทริดยังคอยจับตาเขาอีก ดวงตาของเธอบอกชัดว่าเขามันไม่เอาไหน “ฝากบอกแอสทริ ดด้ วยว่าฉันขอโทษ” เขาบอก และก็จบแค่นนั ้ เขาเป็ นอิสระแล้ ว เขาต้ องเดินไป บ้ านลินด์เซย์อยูใ่ กล้ โรงเรี ยนมัธยมปลาย นัน่ ทาให้ การแวะไปในช่วงเที่ยงของเขาเป็ นไปได้ แต่ถ้าจะมีใครทาให้ นกเขาของเขาขันได้ อีกล่ะก็ คนคนนันก็ ้ คือลินด์เซย์ มอร์ โรว์ การแค่เห็นเรื อนร่างของเธอในชุดว่ายน ้าจากรูปถ่ายใบนันก็ ้ แทบจะทาให้ เขาถึงฝั่ งแล้ ว แอสทริ ดเองก็คงจะระแคะระคายเรื่ องของเขากับลินด์เซย์อยูแ่ ล้ ว เธอเป็ นคนบอกเองว่าการคบหากันระหว่างเขากับเธอจะเปิ ดกว้ างในเรื่ องนี ้ เธอยืนกรานเลยล่ะ เขารู้สกึ แย่ที่ทิ ้งเบรย์เดนมาทังๆ ้ ที่เจ็บ แต่นีโคจะดูแลเพื่อนซี ้เขาเอง นีโครู้วิธีปฐมพยาบาล อีกอย่างเบรย์เดนคงเข้ าใจ ถ้ าเบรย์เดนออกมากับเขาด้ วยก็ไม่มีทางที่เบรย์เดนจะอยากกลับไปที่ห้างซึง่ มีกฎงี่เง่าสารพัดอย่าง แถมบรรยากาศยังหนักอึ ้งอีกด้ วย หนักอึ ้งแมร่งทุกอย่าง เจคล้ วงมือลงไปสารวจในกระเป๋ ากางเกง ภายใต้ เสื ้อผ้ าสี่ชนที ั ้ ่โปะเพิ่มลงมาตามที่นีโคยืนกราน เขาคลาเจอส่วนตุงๆ ในกระเป๋ าหลัง ยาโอเบซีน แบบออกฤทธิ์ช้าๆ นานๆ ขอบคุณพระเจ้ าสาหรับผลิตภัณฑ์ยา
ช่าย เขาใช้ ยาตัวนี ้มาสร้ างความฮึกเหิมให้ กบั ตัวเองนิดหน่อย มันทาให้ เขารู้สกึ ดี ในช่วงเวลาที่มืดมนขนาดนี ้ ใครจะไม่อยากได้ ความครื น้ เครงเป็ นพิเศษกันล่ะ เจคปิ ดไฟฉายแบบสวมหัว ไม่จาเป็ นต้ องดึงดูดความสนใจมาที่ตวั เอง อาจมีพวกกรุ๊ปโอซุม่ อยูต่ รงไหนก็ได้ แล้ วพวกกรุ๊ปโอก็เป็ นปี ศาจกันเห็นๆ เขาบ่ายหน้ าไปตามไฮเวย์ 105 โดยเดินกลางถนนไว้ ตลอด เพราะตรงกลางไม่มีรถมาเกะกะ แต่เขาต้ องขึ ้นไปบนทางคร่อมไฮเวย์นะ่ สิ บนนันมี ้ รถอัดกันแน่นทีเดียว ขณะตะแคงตัวกระดืบเลาะรถคันหนึง่ เขาก็เสียดสีกบั ราหน้ าตาประหลาดๆ ที่งอกขึ ้นมาจากยางรถทังสี ้ ่ ไอ้ นี่มนั อะไรกันเนี่ย ขึ ้นเป็ นแพอยูบ่ นยางรถทุกคัน แถมยังผุดพอกขึ ้นมาอีก เหมือนกองหิมะยังไงยังงัน้ ผลข้ างเคียงของสารประกอบตัวใดตัวหนึง่ สินะ หรื ออาจจะมีสารประกอบอีกตัวรั่วไหลออกมาพร้ อมๆ กับสารประกอบที่เล่นงานกรุ๊ปเลือดและก็เมฆดับฟ้า (blackout cloud ในที่นี ้หมายถึงก้ อนเมฆสีดาขนาดยักษ์ ที่ปกคลุมท้ องฟ้า ทาให้ เกิดความมืดไปทัว่ บริเวณเหมือนตอนไฟดับ – ผู้แปล) มันกินยางรถจนเหี ้ยน ทาให้ ไม่มีใครเดินทางไปไหนได้ เจคจิ ้มนิ ้วนิ ้วหนึง่ ลงไปในฟองสีขาวที่ปะทุขึ ้นมาบนกระโปรงรถโตโยต้ าเวนซาสีเงิน คงผลิตปี 2019 โน่นล่ะมัง้ เขาดึงนิ ้วขึ ้นมาบี ้ๆ ดู มันละลายกลายเป็ นคราบมันๆ อยูบ่ นถุงมือ เจคมองผ่านฟองขาวเข้ าไปในรถ มองเห็นสิ่งที่อยูใ่ นนัน้ แต่เขาเบือนหน้ าหนีไม่ทนั คราบเลือดสีน ้าตาลที่ไหลเป็ นทางแห้ งกรังอยูบ่ นกระจกหน้ ารถและหน้ าต่างฝั่ งคนขับ ศพที่อยู่ตรงนันเป็ ้ นเนื ้อและกระดูกเก่าๆ ไปแล้ ว กรุ๊ปเอ เขาคืบคลานผ่านหน้ าต่างด้ านข้ างซึง่ เปิ ดค้ างอยู่ ดูเหมือนจะ...ดูเหมือนจะมีร่างอันแห้ งเหี่ยวของเด็กทารกคนหนึง่ คาดเข็มขัดนิรภัยอยู่บนเบาะนัง่ สาหรับเด็ กด้ วย เขาปรูดผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากนันก็ ้ ตะแคงตัว กระดืบ กระดืบ กระดืบผ่านรถคันแล้ วคันเล่าที่มีคนตายคาอยู่ จนกระทัง่ ลงจากสะพานข้ ามไฮเวย์ได้ แล้ วก็ออกวิ่ง รู้สกึ ดีนะที่ได้ วิ่ง และตอนนี ้มันก็ปลอดภัยขึ ้นแล้ วด้ วย ใช่มยั ้ เขาไม่จาเป็ นต้ องใช้ หมวกคลุมขนแกะยาวถึงคอที่นีโคบังคับให้ สวมเลย มันงี่เง่าจะตายชัก – คนกรุ๊ปเลือดอื่นต่างหากที่จาเป็ นต้ องมีเครื่ องป้องกัน สาหรับกรุ๊ปบี ความเสียหายมันเกิดขึ ้นแล้ ว เขาถอดหมวกขนแกะงี่เง่านัน่ ออก ทาให้ มองเห็นในความมืดได้ ชดั ขึ ้นนิดหน่อย เขาสวมเสื ้อผ้ ามาห้ าชันตามที ้ ่แนะนาไว้ ในข่าวเพราะนีโคมันยืนกราน และเพราะมันทาให้ แอสทริดกับพวกเด็กเล็กรู้สึกดีขึ ้นกับการที่เขาออกมาข้ างนอก ตอนนี ้เขาตระหนักว่าเขาไม่ต้องการเสื ้อผ้ าพวกนี ้ด้ วยเหมือนกัน
เจคถอดกางเกงวอร์ ม เสื ้อวอร์ มเหล่านันออก ้ แล้ วโยนลงบนพุม่ ไม้ ตายแห้ งหน้ าบ้ านใครบางคน เขาดี๊ด๊ากับอิสรภาพของตัวเอง เขาไม่จาเป็ นต้ องทาตัวให้ ปลอดภัยและระวังแจอีกแล้ ว เขาไม่ต้องการเรื่ องไร้ สาระแบบคุณแม่ที่นา่ อึดอัดสุดๆ ของนีโค พอเหลือแต่กางเกงยีนกับเสื ้อสเวตเตอร์ เขาก็สะพายเป้ แล้ วออกวิ่ง เขาวิ่งอยู่บนถนนเป็ นส่วนใหญ่ บางตอนที่ถนนโดนขวางไว้ เขาก็วิ่งไปบนสนามหญ้ าหน้ าบ้ านคน ฟองสีขาวๆ ทาให้ ถนนลื่นเป็ นบางแห่ง แต่เวลาที่เขาลื่นล้ ม เขาจะกู่ร้องอย่างเบิกบาน เขาเป็ นผู้เล่นทีมรุกที่กาลังวิ่งทะลวง ไม่มีใครมาสกัดเขาได้ พระเจ้ า รู้สกึ ดีจงั เขาเป็ นอิสระอีกครัง้ และกาลังเคลื่อนไปไม่หยุด พระเจ้ าสร้ างเขาขึ ้นมาเพื่อให้ พงุ่ ทะยาน หลังจากวิ่งไปได้ สองสามช่วงตึก เขาก็ร้ ูสกึ ถึงของเสียสีดาจากอากาศที่ไหลเข้ ามาในปอด เขานึกสงสัยว่าการสูดเมฆดับฟ้าเข้ าไปจะส่งผลกระทบในระยะยาวหรื อเปล่า แต่ใครจะไปสนกันล่ะ อเล็กซ์บอกว่าเมฆดับฟ้าลอยอยูเ่ หนือพื ้นที่สาหรับปล่อยจรวดมิสไซล์ โดนแม่เหล็กดูดไว้ ให้ อยู่ตรงนัน้ ตอนนี ้เขาอาจจะกาลังสูดแม่เหล็กเล็กจิ๋วเข้ าไปก็ได้ แต่ร้ ูสกึ เหมือนสูดควันบุหรี่ ที่คนอื่นสูบอยูไ่ ม่มีผิด คันว่ะ ถึงจะอย่างนัน้ เขาก็วิ่งต่อไป กว่าจะถึงถนนโบว์สตริง เขาก็ปวดไปทังอก ้ บางทีเขาน่าจะเก็บหน้ ากากขนแกะงี่เง่านัน่ เอาไว้ นะ บ้ านบางหลังที่เขาผ่านมากลายเป็ นกองขยะไปแล้ ว บางหลังก็ไฟไหม้ ตามสนามหน้ าบ้ านมีศพนอนตาย บางศพก็ทะลักออกมาจากรถ เป็ นคนที่ตายไประหว่างที่คลานออกมาทางหน้ าต่าง แต่เขาจะไม่มานึกถึงศพเหล่านัน้ ไม่อีกแล้ ว...แม้ แต่วินาทีเดียว เพราะเขากาลังหอบ ทุกครัง้ ที่หยุดวิ่งเลยด้ วย เงามืดเคลื่อนตามลมหายใจของเขา – เข้ า ออก เข้ า ออก วิ่งไปเรื่ อยๆ อย่าหยุดจะดีกว่า เขากาลังปอดกระเส่า พอเลี ้ยวหัวมุมถนนโบว์สตริง เจคก็เห็นรถที่ชนกันระเนระนาด รถสามคันอัดซ้ อนกัน บิดเบี ้ยวอยู่ด้วยกัน โดยที่รถกระบะพลิกหงายอยู่ หน้ าต่างรถทังหมดร้ ้ าวเป็ นไยแมงมุม มีฟองสีขาวๆ ขึ ้นเหมือนตะไคร่น ้าอยูท่ วั่ ทุกคัน ใครชนใครกันเนี่ย ดูไม่ออกเลย แต่แล้ วอยูด่ ีๆ เจคก็ร้ ูสกึ ว่ามีมือคูห่ นึง่ มาตะปบไหล่ เขาได้ ยินเสียงอันชวนสยองดังรดต้ นคอ...เป็ นเสียงหายใจและเสียงขูค่ าราม เจคหมุนขวับ เห็นผู้ชายคนหนึง่ พระเจ้ า กลิ่นหึง่ เลยว่ะ! เจคผลักเขาออก ผู้ชายคนนันล้ ้ มหงาย
หมอนี่ตวั เบ้ อเริ่ม – สูงกว่าเจคเสียอีก แต่กลับเชื่องช้ า “ถอยไป!” เจคตะโกนใส่ ต้ องเป็ นกรุ๊ปโอแน่ๆ – เพราะสีหน้ าเขาออกแนวคุ้มคลัง่ ท่าทางก็เหมือนอยากจะฆ่าคน ไม่ใช่ปล้ นชิง เขาหน้ าตาซูบซีด ดวงตาพองโต แยกเขี ้ยวขู่ เป็ นผู้ชายหัวล้ านที่มีรอยสักพร้ อยไปทังตั ้ ว เจคเห็นได้ ว่าฝ่ ายนันสั ้ มผัสสารประกอบเคมีนานเกินไป มันรั่วไหลมาเกือบสองสัปดาห์แล้ ว “อย่ามายุง่ กับฉัน” เจคแหวไป ผู้ชายคนนันค ้ ารามเสียงเกรี ย้ วแทนคาตอบ เจคนึกออกว่ามีปืน จึงเอื ้อมมือไปข้ างหลัง ดึงเป้ลงมาจากไหล่ที่สะพายอยู่ ปื นวางอยู่บนสุด นัน่ มันกลิ่นอะไรน่ะ คงเป็ นกลิ่นเสื ้อผ้ าของผู้ชายคนนัน้ มันเต็มไปด้ วยรอยเปื อ้ นสีคล ้าที่ต้องเป็ นเลือดแน่ๆ แต่มนั อาจเป็ นเลือดที่ไหลจากปากเขาเองก็ได้ กลิ่นหึง่ ๆ แบบท่อระบายน ้าเสียที่เน่าเฟะลอยมาจากปากเขา เจคนึกสงสัยว่าหมอนี่กินอะไรมานะ พอฝ่ ายนันอ้ ้ าปากออก เจคก็เห็นกระหย่อมลื่นๆ บนคางของเขา พระเจ้ า ไอ้ เวรนี่น ้าลายไหลว่ะ เจคถอยหนี แล้ วลื่นไถลไปบนฟองสีขาวจากรถที่ชนกันแหลก ผู้ชายคนนันโถมเข้ ้ าใส่ ร่อนมาทางเขา มือกางเป็ นกรงเล็บ เล็งใส่หน้ าเจค เจคถีบเขา อย่างแรง กลางอก ลมหายใจของไอ้ หมอนัน่ ปลิวออกมาดังวื ้ดเน่าๆ น ้าลายกระเซ็นมาโดนเจค เจคตะกายขึ ้นยืน เนื ้อตัวสัน่ ผู้ชายตรงหน้ าพยายามจะลุกขึ ้น พลางเอื ้อมมือข้ างหนึง่ มาทางเจค เจควิ่งหนี เขาจะทุบไอ้ บ้านัน่ จนม่องก็ยงั ได้ จะเตะๆๆ หัวมันจนตาย หรื อที่ดียิ่งไปกว่าก็คือแค่คว้ าปื นออกมา แล้ วยิงทะลวงหัวใจมันก็ยอ่ มได้ เป็ นความรู้สกึ ที่แปลกพิลกึ การที่ร้ ูวา่ เราฆ่าใครบางคนได้ โดยไม่ต้องรับโทษอะไรทังสิ ้ ้นน่ะ การฆ่าตอนนี ้อาจนับว่าเป็ นความเมตตาเสียด้ วยซ ้า อาจจะถึงขนาดมีคนมายกย่องสรรเสริญเขาเลยด้ วย แต่การวิ่งหนีมนั ง่ายกว่านี่นะ เจคเหลียวหน้ าไปมอง เห็นผู้ชายคนนันแหงนหน้ ้ าขึ ้น แล้ วร้ องโหยหวน ตังสติ ้ ได้ แล้ ว และก็ไปให้ ถึงที่นนั่ เจคบอกตัวเอง เขาวิ่งไปตามถนนโบว์สตริง เลี ้ยวเข้ าสูถ่ นนเลกกินส์เวย์
ไม่เห็นวี่แววของผู้ชายคนนันอี ้ กแล้ ว บางทีการมีเลือดกรุ๊ปโอและอยูข่ ้ างนอกนานขนาดนันอาจท ้ าให้ คนเราโง่ได้ บางทีผ้ ชู ายคนนันอาจลื ้ มเขาไปแล้ ว หรื ออาจจะแค่ร้ ูตวั ว่าตามเขาไม่ทนั คนกรุ๊ปโอที่สมั ผัสกับสารประกอบนับตังแต่ ้ มีการรั่วไหลนี่ไม่นา่ กลัวอย่างที่คิดแฮะ – เมื่อรู้เช่นนี ้ เจคจึงยิ ้มออกมานิดหนึง่ นัน่ ทาให้ เขามีโอกาสมากขึ ้นในการไปถึงเดนเวอร์ ถ้ าลงท้ ายแล้ วนัน่ คือสิ่งที่เขาทา ตอนนี ้มันยังเร็วเกินกว่าจะบอกได้ เขาจะไปในที่ที่เขาอยากจะไป บ้ านเลขที่ 17285 17325 ใช่แล้ ว – 17355 บ้ านของลินด์เซย์หน้ าต่างแตกไปบานหนึง่ แต่เขาก็เห็นแผ่นพลาสติกสะบัดพึบ่ พับ่ อยูใ่ กล้ กบั ช่องโหว่บนหน้ าต่าง ป้ายแผ่นนันเขี ้ ยนไว้ วา่ แม่คะ กลับบ้านเถอะค่ะ นะคะ ฉะนัน้ จึงเป็ นไปได้ ที่ลินด์เซย์จะอยูใ่ นบ้ าน เขาเดินอ้ อมไปด้ านหลังโดยเปิ ดไฟบนหัว ถ้ ามีใครซ่อนอยู่หลังบ้ าน เขาก็อยากจะเห็นพวกนันก่ ้ อนจะโดนจู่โจมสักแวบ “ลินด์เซย์” เขาร้ องเรี ยกเบาๆ “ลินด์ส” ในสนามหลังบ้ าน ชิงช้ าคูร่ ักพลิกคว่าอยู่ เจคเหยียบไปบนอะไรบางอย่าง คราดพังๆ อันหนึง่ มันเหวี่ยงไปด้ านข้ าง กระทบเข้ ากับตัวบ้ าน แล้ วเขาก็ได้ ยินเสียงเจ้ าบาร์ คสไล จึงยิ ้มออกมา เขาลืมตูบลูกครึ่งลาบราดอร์ พูเดิ ้ลตัวยักษ์ท่าทางโง่ๆ ของลินด์เซย์ซะสนิท บาร์ คสไลรักแจ็ค และลินด์เซย์ก็รักเจ้ าบาร์ คสไล ไม่ร้ ูยงั ไง การที่เธอทนกับหมาที่กระตือรื อร้ นแบบอืดๆ อย่างนี ้ได้ ทาให้ เจครู้สกึ มัน่ ใจมากขึ ้นเวลาอยูก่ บั เธอ เสียงเห่าดังมาจากในบ้ าน เจคก้ าวขึ ้นไปบนระเบียงหลัง มันยังดูเหมือนกับที่เขาจาได้ ไม่มีผิด ทุกอย่างลงไปจนถึงรองเท้ าฟุตบอลสึกๆ และสนับแข้ งที่กองอยู่ข้างประตูเลยทีเดียว “บาร์ คสไล” เจคเรี ยก “แกอยู่ไหนน่ะ ไอ้ หนู” เจ้ าตูบที่อยูข่ ้ างในเห่าเป็ นบ้ าเป็ นหลัง เจคเคาะประตู ไม่มีใครเดินมาเปิ ด ก็เออน่ะดิ เขาลองเปิ ดดู ลูกบิดหมุนออกอย่างง่ายดาย แบบนี ้ดูแย่มากๆ สาหรับเจค เขาเตรี ยมใจพบกับลินด์เซย์ในสภาพที่นอนตายอยูก่ บั ครอบครัวของเธอ ถ้ าเป็ นแบบนันล่ ้ ะก็ เขาจะช่วยไอ้ ตบู แล้ วเดินทางไปเดนเวอร์ เลย ไม่จาเป็ นต้ องกลับไปที่บ้านของเขาเองหรอก พ่อคงผละไปนานแล้ ว – พ่อเขาทางานในเดนเวอร์ วันที่สารเคมีรั่วไหล พ่อคงอยู่เดนเวอร์ พอดี
มีหมาอยู่ด้วยก็ทา่ จะดีแฮะ มันจะได้ เตือนเวลาที่ปีศาจร้ ายอย่างไอ้ กรุ๊ปโอคนเมื่อกี ้โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “ลินด์เซย์?” เจคร้ องเรี ยกขณะก้ าวเข้ าบ้ านอย่างช้ าๆ “บาร์ คสไล?” ไอ้ ตบู อยูใ่ นห้ องใต้ ดนิ ประตูอยูใ่ นครัวนี่เอง เจคได้ ยินเสียงมันข่วนประตูยิกๆ และพยายามโถมใส่ประตู – แต่แล้ วมันก็กลิ ้งขลุกๆ ลงไปตามขันบั ้ นได “ใจเย็นๆ บาร์ คสไล!” เจคตะโกน ที่จบั ประตูล็อกอยู่ เจคมองไปรอบๆ เขาต้ องเอาไอ้ ตบู ออกมาก่อน แล้ วสารวจส่วนอื่นๆ ของบ้ าน ถ้ ามีเรื่ องร้ ายแรงเกิดขึ ้น ไอ้ ตบู ก็จะได้ พบก่อน เขาเปิ ดลิ ้นชัก เจอค้ อนทุบเนื ้อ – แบบที่มีหวั เป็ นโลหะทรงลูกบาศก์อนั โต ข้ างหนึง่ แบนเรี ยบ ส่วนอีกข้ างมีตมุ่ เล็กๆ รูปปิ รามิดกระจายไปทัว่ เจคทุบไปแค่สามเปรี ย้ ง ที่จบั ประตูก็หลุดผลัวะ บาร์ คสไลบ้ าไปแล้ ว เจคแหย่นิ ้วเข้ าไปในรูโหว่ซงึ่ เคยเป็ นที่จบั ประตู แล้ วดึงประตูให้ เปิ ดออก ตอนนี ้แหละที่เขาคิดได้ วา่ ตัวเองทาพลาดไป เพราะขณะที่บาร์ คสไลพยายามแทรกตัวออกมา เขาก็ตระหนักว่าประตูนี ้ถูกผนึกไว้ ด้วยแผ่นพลาสติก “กลับเข้ าไป” เขาบอกกับไอ้ ตบู แล้ วแทนที่จะปล่อยให้ มนั กระโจนออกไปที่ครัว เจคก็เบียดตัวเข้ าไป พลางดึงเทปกาวที่ติดขอบข้ างของแผ่นพลาสติกออก เขาก้ าวเข้ าไปในห้ องใต้ ดนิ คว้ าปลอกคอไอ้ ตบู ไว้ แล้ วพยายามดึงประตูให้ ปิดลงอย่างรวดเร็วที่สดุ เท่าที่จะทาได้ เขาทาให้ อากาศปนเปื อ้ นไปแล้ ว นัน่ อาจทาให้ ใครก็ตามที่อยูข่ ้ างล่างตายได้ เลยนะ ถ้ ายังมีใครรอดชีวิตอยูน่ ะ่ บาร์ คสไลนัวเนียเจคยกใหญ่ “พอได้ แล้ ว! ลงไปเลย ไอ้ หนู ใช่ ฉันเอง แต่ลงไปจากตัวฉันได้ แล้ ว” เขาต้ องลงจากบันไดให้ ได้ ไม่งนไอ้ ั ้ ตบู หน้ าโง่ตวั โตใหญ่นี่ต้องทาให้ เขาตกลงไปคอหักแน่ พอลงบันไดได้ แล้ ว เขาก็เห็นว่าที่นี่มีคนอาศัยอยู่อย่างแน่นอน เจคเคยลงมาในห้ องใต้ ดนิ แห่งนี ้ มันเป็ นห้ องขนาดใหญ่ที่มีผนังกรุ กระจกเงาอยูฝ่ ั่ งหนึง่ มีอปุ กรณ์ออกกาลังกายวางอยูน่ ิดหน่อย แล้ วก็มีโซฟาหนังที่บนุ วมไว้ หนาสุดๆ วางไว้ สาหรับนัง่ ดูแท็บเล็ตจอใหญ่บนผนังฝั่ งตรงข้ าม ไม่มีหน้ าต่าง = เป็ นสถานที่ที่เหมาะต่อการหลบภัย มีเทียนไขวางเรี ยงชิดกระจก คราบสีเข้ มของเขม่าเทียนจับเป็ นริว้ ยาวอยูบ่ นกระจกทังแถบ ้ อุปกรณ์ออกกาลังกายถูกดันไปไว้ ฝั่งหนึง่ เจคเห็นกล่องอาหาร อาหารกระป๋ อง
รวมทังจานและถ้ ้ วยสองสามใบวางอยูบ่ นอุปกรณ์ออกกาลังกายและตามพื ้นใต้ อปุ กรณ์ แล้ วก็มีขยะด้ วยนิดหน่อย “ลินด์เซย์” เจคร้ องเรี ยก เลยออกไปทางด้ านข้ างคือห้ องซักรี ด ลินด์เซย์เคยยืนกรานที่จะซักชุดวอร์ มให้ เขาในช่วงพักเที่ยงของวันหนึง่ เธอบอกว่ากลิ่นเขาเหม็นตุย่ อย่างกับแพะ ทังสองดู ้ ๋ดี๋กนั บนพื ้นปูพรมของห้ องซักรี ด เขาจับเธอขึ ้นไปนัง่ บนเครื่ องซักผ้ าในช่วงที่มนั ปั่ นแรงๆ ด้ วย ตอนนี ้เจ้ าบาร์ คสไลทาตัวแปลกๆ มันเคลื่อนมาหาเจคซึง่ อยูท่ ี่ตีนบันได แล้ วก็บา่ ยหน้ าไปยังกองผ้ าห่มที่อยูม่ มุ ห้ อง โดยอัดอยู่ตรงที่ว่างสี่เหลี่ยมระหว่างโซฟากับเก้ าอี ้นวมสาหรับคูร่ ัก หัวใจเจครัวกระหน่า เขากาลังจะเจอศพคูแ่ หววตอนพักเที่ยงของเขาที่มมุ ห้ องหรื อเปล่านะ บางทีเจ้ าบาร์ คสไลอาจแทะกินเธอมาเรื่ อยๆ ก็ได้ แบบนี ้เขาคงทาใจลาบากน่าดู แล้ วเจคก็ได้ ยินเสียงเพลง ภายใต้ แสงจากดวงไฟแอลอีดีบนหัวของเขา กองผ้ าห่มขยับเขยื ้อน มือข้ างหนึง่ โผล่ออกมา แล้ วเสียงเพลงก็ดงั ขึ ้น เจคจึงเข้ าใจ – หูฟังแบบเสียบถูกดึงออกจากหู เสียงเพลงก็เลยดังแซ่ออกมา “ลินด์ส?” เจคร้ องเรี ยก “นี่ฉันเองนะ เจค” แค่นนหั ั ้ วเธอก็โผล่พรวด เรื อนผมสีดาปรกหน้ า “เจคเหรอ?!” “ใช่! ฉันแวะมาดูเธอน่ะ” “เข้ ามาได้ ยงั ไง” แล้ วก็ตามด้ วย “อากาศ!” เธอตะกายออกมาจากรังผ้ าห่ม แล้ วคลาหาที่จดุ ไฟแบบที่ใช้ กบั เตาผิง จากนันก็ ้ ลงมือจุดเทียนไขที่เรี ยงรายอยู่ แล้ วก็มีเสียง ปั ง! เป็ นเสียงปั งแบบกลวงๆ ดังมาจากทางซ้ ายมือของเจค ปั ง! “อ๊ ากกกก!” ดังมาจากห้ องซักรี ด ปั ง! ปั ง! ปั ง! เจ้ าบาร์ คสไลครางหงิงๆ แล้ วมุดไปหลบอยูห่ ลังเก้ าอี ้นวม “ช่วยฉันหน่อย!” ลินด์เซย์บอกก่อนจะโยนที่จดุ ไฟให้ เจค เขาทิ ้งเป้ลง แล้ วตังต้ ้ นจุดเทียนไขทุกเล่มที่ยงั มีไส้ เทียนเหลืออยู่ “พ่อฉันเอง” ลินด์เซย์บอก เธอหยิบอะไรบางอย่างที่หน้ าตาเหมือนกิ่งไม้ มดั หนึง่ ขึ ้นมา แล้ วเอาไปต่อไฟกับเทียนไข
“ก้ านสมุนไพรแห้ ง ช่วยทาให้ อากาศบริ สทุ ธิ์” เธอบอกเจค เสียงคารามฮึดฮัดและเสียงกู่ร้องอย่างเดือดดาลดังมาจากห้ องซักรี ด เธอกากิ่งไม้ ทงมั ั ้ ดที่จดุ ไฟแล้ วไปที่ประตู ข้ างหลังประตูบานนัน้ พ่อเธอกาลังอาละวาด ปั ง! ปั ง! ปั ง! “ฉันว่าพ่อคงไปแงะท่อน ้าเก่าๆ มาจากเครื่ องกาเนิดน ้าร้ อนน่ะ (boiler: ผลิตและกระจายน ้าร้ อนสาหรับระบบทาความร้ อนของบ้ านในต่างประเทศ – ผู้แปล) ก็เลยทุบไม่หยุด” เธอบอกเป็ นเชิงอธิบาย “แต่ประตูเราทาจากโลหะ” เธอโบกกิ่งสมุนไพรไปแถวๆ ใต้ ประตู “ฉันไปสารวจผนึกตรงประตูก่อนนะ” เจคเสนอตัว เขากลับขึ ้นบันไดไป แล้ วลูบไปตามเทปกาวที่ยดึ แผ่นพลาสติกไว้ รอบประตู มันผนึกไว้ แบบงันๆ ้ เขากดเทปลงไปแรงๆ “เธอมีเทปกาวอีกหรื อเปล่า” เขาถาม “ไม่มีแล้ ว” เขากดมันแรงขึ ้น “ขอโทษนะ” เขาว่า “ไม่เป็ นไร ยังไงๆ ฉันก็ต้องเปิ ดมันนานๆ ครัง้ อยูแ่ ล้ ว อากาศมันชวนยี ้มาก ในเมื่อมีทงฉั ั้ น ทังไอ้ ้ ตบู อย่างนี ้น่ะ แล้ วฉันก็ต้องเอาขยะออกไปทิ ้งด้ วย เปิ ดทีพ่อก็คลัง่ ที หลังจากนันสั ้ กพัก พ่อก็จะสงบไปเอง” ขนาดตอนนี ้ เสียงสบถก่นด่าที่เจคได้ ยินจากห้ องซักรี ดก็กลายเป็ นเสียงครางและเสียงร้ องไห้ ไปแล้ ว “ไม่เป็ นไรค่ะ พ่อ” ลินด์เซย์ตะโกนไป “ทุกอย่างจะเรี ยบร้ อยดีนะคะ” ลินด์เซย์หนั มามองเจค แล้ วยกนิ ้วขึ ้นจุปาก ชูว่ วว์ เจคพยักหน้ าตกลง ถึงจะไม่ร้ ูก็เถอะว่าทาไมเขาถึงโดนบอกให้ เงียบ เขาทิ ้งตัวลงนัง่ บนเก้ าอี ้บุนวม เจ้ าบาร์ คสไลกระโจนขึ ้นมานัง่ ตัก เจคแกล้ งขย ้าคอมัน ไอ้ ตบู ชอบมาก ลินด์เซย์เดินเข้ ามา แล้ วเอื ้อมมือไปข้ างหลังเจค ล้ วงลงไปในรังผ้ าห่ม เธอหยิบวิทยุตดิ ลาโพงหน้ าตาโบราณออกมา แบบที่เล่นแผ่นซีดีได้ นะ่ จากนันก็ ้ ถอดหูฟังออกจากเบ้ าเสียบ เสียงของบรูโน มาร์ สดังไปทัว่ ห้ อง “ฉันไม่อยากให้ พ่อรู้วา่ เธออยู่ที่นี่” ลินด์เซย์บอกก่อนจะหยิบวิทยุไปวางไว้ หน้ าห้ องซักรี ด “เธอไม่คดิ ว่าพ่อจะได้ ยินเสียงฉันแล้ วหรอกเหรอ” เจคถามเบาๆ “ความที่เป็ นกรุ๊ปโอ พ่อเลยไม่เป็ นตัวของตัวเอง แต่อีกไม่นานก็จะกลับเป็ นปกติ ฉันไม่อยากให้ พ่อรู้เรื่ องเธอ”
เธอเงยขึ ้นมองเขา วิงวอนเขาด้ วยเหตุผลบางอย่าง “ก็ได้ ” เจคตอบ “ฉันจะเงียบเสียงเอาไว้ ตกลง” เธอสวมเสื ้อวอร์ มตัวที่เขาจาได้ มันถูกตัดจนเผยเนื ้อหนังของเธอ เปิ ดให้ เห็นลาคอ ไหล่ และเนินไขมันเล็กๆ ที่อยูใ่ กล้ ทรวงอก ส่วนที่ยวั่ ตายวนใจของสาวน้ อยซึง่ อยูร่ ะหว่างรักแร้ กบั นม ออกอาการแล้ ว โอ้ สวรรค์ เธออาจจะเป็ นเด็กสาวเพียงคนเดียวในรัฐโคโลราโดที่ทาให้ เลือดเขาพลุง่ พล่านได้ อย่างนี ้ “ฉันเอาอะไรมาให้ เธอด้ วย” เจคบอก แล้ วคว้ าเป้มาคุ้ย ของงี่เง่าทุกอย่างถูกยัดมาในนี ้ เกะกะไปหมด เขาหยิบปื นพกออกมา แล้ ววางไว้ ทางหนึง่ เขาได้ ยินลินด์เซย์อทุ านดังเฮือก “ไม่ต้องไปใส่ใจมัน” เขาบอก “นัน่ ไม่ใช่ของฝากของเธอ เห็นๆ กันอยู”่ มันไม่คอ่ ยสมเหตุสมผลหรอก สิ่งที่เขาพูดไปน่ะ แต่เธอทาให้ เขาประสาทกินและกระอักกระอ่วนอยูเ่ สมอ อาจเป็ นเพราะท่าทางที่ดวงตาสีเข้ มคูโ่ ตจับจ้ องเขาก็ได้ เหมือนกับที่มนั กาลังจับตามองเขาอยูใ่ นตอนนี ้ “เจอแล้ ว!” เขาหยิบมันออกมา เป็ นช็อกโกแลตสนิกเกอร์ สแบบแท่ง ขนาดกินได้ หลายคน สุดยอดไปเลยใช่มยล่ ั ้ ะที่เขาโยนมันลงมาในเป้ก่อนออกมาจากห้ างน่ะ ความบังเอิญอันแสนหวาน หวานจริงๆ นะเนี่ย “โอ้ พระเจ้ า” เธอร้ องขึ ้น แล้ วหัวเราะออกมา เธอหัวเราะ ส่วนเจคก็หน้ าแดง เธอเอาแต่หวั เราะ และก็หวั เราะขนาดหนักจนต้ องเดินไปที่วิทยุ เร่งเสียงขึ ้นจนสุด เธอปาดน ้าตา อาการกระตุกระลอกสุดท้ ายจากการหัวเราะทาให้ เธอยังคิกคักอยู่ จากนันก็ ้ จริงจัง แต่แล้ วก็กลับมาคิกคักใหม่ จนต้ องลงไปกองบนโซฟา “พระเจ้ าต้ องรักเธอแน่ๆ เจค ไซมอนเซน ฝ่ าหายนะมาเพื่อแอ้ มสาวเนี่ยนะ” ตอนนี ้เธอยิ ้มให้ เขา เป็ นรอยยิ ้มเบี ้ยวๆ อยู่บนใบหน้ า เจคเองก็หวั เราะหึๆ เขารู้วา่ ตัวเองยังหน้ าแดงอยู่ อาจจะแดงก่าไปจนถึงหนังหัวเลยด้ วย “รู้ใช่มยว่ ั ้ าพ่อฉันอยูห่ ้ องข้ างๆ” เธอกล่าว “อือ เอ่อ ตอนนี ้ก็ร้ ูแล้ ว ฉันไม่ได้ ...แต่เห็นๆ กันอยูว่ ่าตอนเข้ ามา ฉันไม่ร้ ู แบบว่า...ฉันไม่ร้ ูวา่ เธอจะยังอยูห่ รื อตาย หรื อเป็ นอะไรไปแล้ ว” ลินด์เซย์ชนั เข่าขึ ้นบนโซฟา เสื ้อวอร์ มไหลลงจากไหล่ข้างหนึง่ เพราะความเคลื่อนไหวเล็กๆ นัน่ ใช่ เธอทาให้ เขาเกิดอาการ คือนะ ใครๆ ก็ร้ ูว่าเจคอยูเ่ พื่อเซ็กซ์ มันเป็ นสิ่งที่เขาขาดไม่ได้ เขาทังหล่ ้ อ ป๊ อป และเขาก็ชอบพูดเรื่ องนี ้ – การที่เซ็กซ์เป็ นเรื่ องใหญ่ในชีวิตของเขา ใครๆ ก็ชอบที่เขาพูดเรื่ องนี ้ เจครู้วา่ ใครๆ
ก็ชอบเพราะทุกคนจะหัวเราะเวลาที่เขาพูดถึงมัน ไม่ใช่การหัวเราะแบบอึดอัดด้ วย แต่เป็ นการหัวเราะแบบอุ่นเครื่ อง สบายอกสบายใจ เขาอยากให้ ตวั เองลุกขึ ้นมาอาละวาดแบบกรุ๊ปโอ หรื อไม่ก็มีเลือดกรุ๊ปเอที่อาจมีตมุ่ พุพองผุดขึ ้นมาถ้ าออกไปข้ างนอก และถ้ าจะให้ ดียิ่งไปกว่าก็คือมีเลือดกรุ๊ปเอบี แต่ไม่ สารประกอบอาวุธสงครามเคมีที่กระจายไปบนฟ้าจากการที่โครงสร้ างภายนอกของเทือกเขาโนราด (บางครัง้ โนราดก็ถกู เรี ยกว่า ‘เทือกเขาเชเยนน์’ ตามชื่อศูนย์ปฏิบตั กิ ารเก่าของมันซึง่ ตังอยู ้ ก่ ลางเขา ทังนี ้ ้โนราดเป็ นองค์กรร่วมระหว่างประเทศแคนาดาและสหรัฐอเมริกา โดยมีกองทัพอากาศของสหรัฐฯ ทาหน้ าที่บริหารจัดการ – ผู้แปล) แตกร้ าวหลังเกิดแผ่นดินไหวได้ พรากเอาความหรรษาที่มีคา่ ที่สดุ ไปจากเจค และนัน่ ก็คือความสามารถในการทาให้ ไอ้ หนูของเขาออกโรงได้ ตอนนี ้ตรงหน้ าเขาคือเด็กสาวที่กระพือไฟในตัวเขาให้ ลกุ โชน และความจริงข้ อนี ้ก็เป็ นเหตุผลที่มากพอจะทาให้ เขาเฉลิมฉลองได้ เลย เจคโยนช็อกโกแลตแท่งไปให้ ลินด์เซย์ เธอรับมันไว้ “กินช็อกโกแลตสิ” เขาบอกเนิบๆ พลางยิ ้มแบบเอียงๆ ไปให้ เธอหัวเราะ เจคลงไปนอนเอกเขนกบนเก้ าอี ้นวม เจ้ าบาร์ คสไลเอาเท้ าหน้ าทังสองข้ ้ างมาพาดบนเก้ าอี ้ แล้ วฝั งหน้ ากับเป้าของเจค “ลงไปเลย บาร์ คสไล ลง” เจคสัง่ “พระเจ้ า ไอ้ ตบู นี่ไม่ร้ ูจกั ความหมายของคาว่า ‘ลง’ จริงๆ นะเนี่ย” “ฉันรู้ก็แล้ วกัน” ลินด์เซย์บอก “ฉันดีใจนะที่ได้ เจอเธอ เจค ดีใจจนบอกไม่ถกู เลย” ว่าแล้ วเธอก็ลกุ ขึ ้น แล้ วเดินไปที่มมุ ห้ องซึง่ มีขวดพลาสติกขนาดหลายลิตรแบบที่ใช้ บรรจุนมวางอยูส่ ามใบ แต่ละใบมีน ้าอยูเ่ ต็ม เธอรินน ้ามาแก้ วหนึง่ แล้ วนามาให้ เขา “เรามีบอ่ น ้าน่ะ” เธอบอก “ฉันไปรองมาจากอ่างล้ างมือในห้ องซักรี ดเวลาที่พ่อหลับ อร่อยใช้ ได้ เลย” ซึง่ มันก็อร่อยใช้ ได้ จริงๆ มีรสชาติเย็นๆ แบบน ้าแร่ เจคดื่มอักๆ ้ เขารู้สกึ เหมือนมีรัศมีสีทองล้ อมรอบหัวใจ ดีจงั ที่มาที่นี่ เขาคิดถูกแล้ วที่ทิ ้งคนอื่นเอาไว้ พวกนันไม่ ้ ต้องการเขา แต่เด็กสาวคนนี ต้ ้ องการเขา เสียงสะอื ้นดังมาจากอีกฝั่ งของประตู ตามด้ วยเสียงทุบปั งที่แผกออกไป ลินด์เซย์ลกุ ขึ ้น แล้ วเดินตัดไปอีกฟากห้ อง เธอหรี่ เสียงเพลงลง “พ่อเป็ นอะไรหรื อเปล่าคะ” เธอพูดใส่กรอบประตู “พ่อขอโทษ” เขาร้ องไห้ มาจากข้ างใน “ลูกต้ องทิ ้งพ่อไว้ ที่นี่นะ ลินด์เซย์ ลูกต้ องไป”
ลินด์เซย์เหลือบมองเจคแวบหนึง่ เพื่ออะไรนะ – เพื่อดูวา่ เขารู้สกึ ยังไงกับภาพนี ้อย่างงันเหรอ ้ พระเจ้ า เขาไม่มีความเห็นว่าอะไรผิด อะไรถูกในเรื่ องนี ้หรอก “หนูไม่ทิ ้งพ่อไปหรอกค่ะ พ่อขา” เธอกล่าว “ลูกต้ องไปนะ!” เขาตะโกนมา ลินด์เซย์สะดุ้งโหยง น ้าตาเอ่อ “ได้ โปรด...” เขาวิงวอน “ได้ โปรดทิ ้งพ่อไปเถอะ” “ชูว่ วว์ พ่อนอนได้ แล้ วนะคะ นอนเถอะค่ะ” “พ่อประมาณว่าหิวน่ะ” “หนูจะส่งอาหารเข้ าไปอีกเวลาที่พอ่ หลับแล้ วนะคะ” เธอบอก พลางเหลือบมองปฏิกิริยาของเจคอีกรอบ “ว่าแต่วา่ เกิดอะไรขึ ้นน่ะ” พ่อเธอถาม “หนูแค่ต้องเอาขยะออกไปทิ ้งน่ะค่ะ” เธอโกหก “ขอโทษนะคะที่หนูไม่ทนั เตือนพ่อก่อน” “ลูกต้ องเผื่อเวลาให้ พ่อมัดตัวเองไว้ ในตอนที่ยงั ไม่ค้ มุ คลัง่ ด้ วยนะ” “ขอโทษค่ะ พ่อขา พลาสติกที่ปิดรอบประตูมนั หลุดออกมาน่ะค่ะ” เธอบอก “แต่หนูซ่อมมันแล้ วล่ะค่ะ” “คราวหน้ าที่ลกู ออกไป หาโซ่กบั แม่กญ ุ แจมาด้ วยนะ พ่อไม่พอใจกับเชือกที่มดั เลย” ลินด์เซย์หลุบตามองพื ้น “ถ้ าพ่อหลุดออกไปนะ ลินด์เซย์...” เสียงเขาขาดหายไป กลายเป็ นอะไรที่คล้ ายเสียงสะอื ้น “ไม่เป็ นไรค่ะ พ่อขา” เธอบอก “หนูปกป้องตัวเองได้ ต่อให้ พอ่ หลุดออกมาก็เถอะ” ตอนนี ้เธอสบตาเจคนิ่ง “หนูมีปืนค่ะ” ลินด์เซย์เปลี่ยนแผ่นซีดีในวิทยุเป็ นเพลงร็อคแอนด์โรลยุคเก่า เจคบอกไม่ถกู ว่าเพลงของใคร “ขอบใจจ้ ะ ลูกรัก เพราะจัง” พ่อของลินด์เซย์กล่าว ลินด์เซย์เร่งเสียงให้ คอ่ นข้ างดัง แล้ วเธอก็กลับมานัง่ ใกล้ เจคบนเก้ าอี ้นวม “เพลงใครแล้ วนะ” เจคกระซิบถามพลางเอนเข้ าหาเธอ “ยูทวู ์ วงโปรดของพ่อ” “ว่าแต่ไอ้ เครื่ องนี่มนั ใช้ พลังงานอะไรน่ะ” เจคถาม
“ถ่านไฟฉายไซส์ดีแบบโบราณน่ะ โชคดีนะที่แม่ฉนั ประมาณว่าตุนไว้ เพียบ เทียนด้ วย แม่เขากลัวไฟดับน่ะ” เจคไม่ร้ ูวา่ จะพูดอะไรดี -- ในเมื่อตอนนี ้มีเมฆดับฟ้าลอยคลุมอยู่ จึงนับว่าแม่ของลินด์เซย์อบั โชคจริงๆ ลินด์เซย์ยกั ไหล่ “แม่ไม่ได้ กลับบ้ านเลยหลังเกิดพายุลกู เห็บ ฉันคิดว่าแม่ต้องตายอยูต่ รงไหนสักแห่งแล้ วแน่ๆ” นักร้ องนาของวงยูทวู ์กาลังร้ องเพลงเกี่ยวกับวันอันสวยงาม “พ่อฉันฆ่าเพื่อนบ้ านไป” ลินด์เซย์บอก ตามองเล็บตัวเอง “ครอบครัวครูซ และพ่อก็คงจะฆ่าฉันด้ วย แต่ฉนั เอาเชือกมารัดคอพ่อจนสลบไปเสียก่อน” “พระเจ้ า” เจคอุทาน “พ่ออยากให้ ฉนั ไปจากที่นี่ แต่ฉนั ไม่ไปหรอก ฉันจะเข้ าไปในนันตอนที ้ ่พอ่ หลับหรื อไม่ก็มดั อยู่ แล้ วทิ ้งอาหารไว้ ให้ พอ่ แต่บางครัง้ พ่อก็ยงั จูโ่ จมฉัน ทังๆ ้ ที่อากาศก็โอเคอยู่ ฉันว่าอะไรบางอย่างในหัวพ่อผิดปกติไปแล้ ว” บอกตามตรงนะ เจครอให้ เธอร้ องไห้ ออกมา เขาจะได้ ปลอบใจเธอ เขารอที่จะล้ วงมือไปใต้ เสื ้อวอร์ มตัวนันไม่ ้ ไหวแล้ ว แต่เธอก็ไม่ร้อง “เราสนิทกันมาก พ่อกับฉันน่ะ ฉันเคยโกนหนวดกับพ่อตอนเช้ าด้ วย ตอนนันฉั ้ นอายุสกั ห้ าขวบได้ มงั ้ ฉันใช้ แปรงสีฟันอันเก่า พ่อจะเอาครี มโกนหนวดมาฟอกหน้ าให้ แล้ วเราก็ยืนอยู่ตรงนันด้ ้ วยกัน มีผ้าขนหนูพนั สะโพก โกนหนวดกันใหญ่” เพลงนันจบลง ้ เพลงใหม่ดงั ขึ ้น ลินด์เซย์เลื่อนตัวลงจากโซฟา แล้ วปรูดไปทางเป้ของเขา “ไหนดูสิวา่ เธอเอาอะไรมาให้ ฉนั อีกบ้ าง” หลังจากที่เธอเอาอาหารไปให้ พอ่ แล้ ว (“พ่อมัดอยูห่ รื อเปล่าคะ พ่อขา? โอเค หนูเข้ าไปนะคะ”) และหลังจากที่เจคเล่าเรื่ องของเขาให้ เธอฟั ง (“พวกนันบอกให้ ้ ฉนั ออกมาดูวา่ จะเจออะไรบ้ าง และแน่ละ่ ฉันนึกถึงเธอขึ ้นมาเลย ฉันนึกถึงเธอตลอดเวลาที่อยูใ่ นนัน้ ฉันเลยมาที่นี่เพื่อดูวา่ จะเจอเธอหรื อเปล่า”) และก็หลังจากที่เธอเล่าถึงแผนการของเธอให้ เขาฟั ง (“เรามีอาหารเพียงพอที่จะอยูไ่ ด้ อีกอย่างน้ อยสิบวัน ฉันได้ ยินมาจากที่ไหนสักแห่งว่าสารเคมีจะหายไปเองในสองสัปดาห์ มันเลยน่าจะเป็ นวันไหนสักวันในช่วงนี ้แหละ”) ในที่สดุ ...ในที่สดุ ลินด์เซย์ก็ลงมติวา่ พ่อหลับแล้ ว เธอจึงขึ ้นมาบนตักเขา
ไม่ได้ ผล ขนาดเธอถอดเสื ้อออก นัง่ คร่อมเขา ขบหูเขาแล้ วนะ เธอกัดหูเขาอย่างแรง เธอก็เป็ นแบบนี ้แหละ แต่เขาก็ยงั เข็นไม่ขึ ้นอยู่ดี “มีบหุ รี่ หรื อเปล่า” เธอถามหลังจากพลิกตัวออก แล้ วแต่งตัว เจคส่ายหน้ า เขาคลาเปะปะไปตามกางเกงของตัวเอง หาแผงยาโอเบซีนที่เขาซุกเอาไว้ “ไม่นะ” เขาร้ องขึ ้น “โอ ไม่นะ!” “ชูว่ วว์!” ลินด์เซย์เตือน พลางแตะมือข้ างหนึง่ ลงบนแขนของเขา “พ่อฉันจะรู้ไม่ได้ ว่าเธออยู่ที่นี่” เจคปั ดมือเธอออก แล้ วสะบัดกางเกงแรงๆ ทังๆ ้ ที่ร้ ูว่าทาแบบนี ้มันโง่ ทังๆ ้ ที่ร้ ูวา่ มันหายไปแล้ ว เขาคิดทบทวน แล้ วก็แทบจะเห็นตัวเองตอนอยูบ่ นถนน สลัดเสื ้อผ้ าชันแล้ ้ วชันเล่ ้ าออกด้ วยความตื่นเต้ นดีใจอย่างงี่เง่า ยาทังสามแผงของเขาแหมะอยู ้ ต่ รงไหนสักแห่งบนถนน แต่ละแผงมียาโอเบซีนสาหรับสิบวัน เจคเตะเก้ าอี ้นวม ลินด์เซย์สะดุ้งโหยง “ฉันต้ องไปแล้ ว” เขาบอก “อะไรนะ” เธอตาโตอย่างประหลาดใจ “เธอเพิ่งมาถึงเอง!” “ฉันทาของจาเป็ นหายไป บนถนน” “เจค อย่าไปเลยนะ ขอร้ อง” เธอเพิ่งจะมาร้ องไห้ เอาตอนนี ้ เยี่ยม “อย่างน้ อยก็ค้างที่นี่สกั คืน” เธอบอกพลางชี ้ไปที่นาฬิกาบนผนัง “อยูจ่ นถึงเช้ านะ ได้ โปรดเถอะ เจค ฉันชอบเธอจริงๆ ชอบมากๆ และฉันก็ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ ว ได้ มยั ้ นะๆ” เขาจึงตาสว่างขึ ้นมาอย่างกะทันหันว่าตลอดเวลานี ้ เธอทาเป็ นเก่งไปอย่างนันเอง ้ นัน่ ทาให้ เขาประมาณว่าหัวใจสลาย บางทีเขาอาจจะกลับมา บางทีเขาอาจหายาเจอ ปล้ นอาหารมาสักหน่อยในระหว่างทาง แล้ วอยู่กบั เธอที่นี่ก็ได้ เจ้ าบาร์ คสไลเงยขึ ้นมองจากเตียงหมาของมัน แล้ วฟาดหางไปบนพื ้นครัง้ หนึง่ ราวกับจะอ่านความคิดของเจคได้ และพลอยเห็นดีเห็นงามไปด้ วย ก็ได้ เจคเหนื่อยแล้ ว เขารู้สกึ เหมือนจะหลับไปทังชาติ ้ ก็ยงั ได้ ตอนเช้ ายาของเขาก็ยงั จะอยู่ที่เดิม และถ้ ามันไม่อยูแ่ ล้ ว เขาก็ยงั กลับไปที่ห้างได้
ทังสองนอนด้ ้ วยกันบนโซฟา เธอกอดซบเขา หลังจากนันไม่ ้ นาน ลมหายใจของเธอก็ลึกและแผ่วลง เจคนอนอยู่ตรงนัน้ กอดสาวฮ็อตไว้ ในอ้ อมแขน แต่ไม่ได้ แอ้ มเธอ ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะออกมาในรูปนี ้ เธอตื่นก่อนเขาและทาอาหารเช้ าให้ เขากิน เป็ นปลาทูน่าแกล้ มกับแครกเกอร์ “โห” เขาร้ องขึ ้นพลางมองทูน่าแห้ งๆ ไม่วางตา “เธอกินแบบนี ้มาตลอดเหรอเนี่ย” เธอเบือนหน้ าไปทางอื่น เจครู้สกึ งี่เง่า เห็นได้ ชดั ว่าเธอทาได้ ดีที่สดุ เท่านี ้ ทาไมเขาถึงไม่เคยคิดก่อนพูดบ้ างเลยนะ “ดูดีนี่” เขาบอกกับลินด์เซย์ “ขอบใจนะ” ที่มมุ ห้ อง เจ้ าบาร์ คสไลกาลังเลียซองใส่ทนู า่ ของเขา “นี่” เจคเอ่ยขึ ้นเบาๆ “ฉันทาอะไรบางอย่างตกหายตอนอยูบ่ นถนน อะไรที่จาเป็ นสาหรับฉัน ฉันจะออกไปเก็บมันมา” “เธอไม่กลับมาหรอก” เธอกล่าวโดยไม่ยอมเงยหน้ าขึ ้น เรื อนผมทิ ้งตัวลงบังจนมองไม่เห็นใบหน้ า “อย่าเป็ นแบบนี ้สิ” เจคบอก “ไม่เป็ นไร เราอยู่กนั ได้ เราไม่ต้องการเธอหรอก” เธอหันหลังให้ แต่มนั ยากจะปิ ดบังเวลาที่คนเราร้ องไห้ ในห้ องที่มีกระจกกรุผนัง “เธอนี่ใจร้ ายจัง เจค” เธอกล่าว เธอไม่เข้ าใจ...เรื่ องยา ถ้ าไม่มีมนั เจคต้ องไม่รอดแน่ ง่ายๆ แค่นนแหละ ั้ ความหดหูส่ ิ ้นหวังจะจมอยูใ่ นตัวเขาอีกครัง้ แล้ วเขาก็จะจบเห่ แต่เขาไม่คาดว่าเธอจะเข้ าใจหรอก ก็เธอจะเข้ าใจได้ ยงั ไงล่ะ เขายังไม่ได้ บอกเล่าข้ อมูลนี ้กับเธอเลย มันไม่อยากบอกน่ะ เขาแค่อยากชิ่งไปจากที่นี่เดี๋ยวนี ้เลย เจคมองไปรอบๆ พลางเก็บข้ าวของ เขาจะให้ ลินด์เซย์เก็บทุกอย่างจากเป้ของเขาไว้ ไม่ได้ จะเป็ นยังไงถ้ าพอได้ ยาแล้ ว เขาเกิดตัดสินใจว่าจะลองไปเดนเวอร์ ดลู ะ่ เขาทิ ้งช็อกโกแลตไว้ ให้ หมากฝรั่งอีกนิดหน่อย แล้ วก็โปรตีนอัดแท่งอีกสองแท่ง แต่อย่างอื่นที่เหลือ เขาต้ องเอาไปด้ วย “ฉันไม่อยากได้ ช็อกโกแลตของเธอ!” เธอตะเบ็งมา “ไปซะ ไสหัวไป!” “ใครอยูต่ รงนันน่ ้ ะ ลินด์เซย์ เป็ นอะไรหรื อเปล่า” เสียงพ่อเธอดังมา “ไม่เป็ นไรค่ะ พ่อ” เธอร้ องบอก “แค่ผมเองครับ เจค ไซมอนเซน ครับผม ผมมาดูลกู สาวคุณ”
“ใครนะ” “เจค ไซมอนเซน จากทีมอเมริกนั ฟุตบอล” กัปตันทีมด้ วย เขาไม่จาเป็ นต้ องเสริมไป “ฉันจาเธอได้ ! ฉันจาเธอได้ !” พ่อของลินด์เซย์ร้องขึ ้นอย่างกระวนกระวาย “เขาจะไปแล้ วค่ะ” เธอบอก “เรื่ องก็มีอยู่แค่นน” ั้ เจครอให้ พ่อของลินด์เซย์สติแตก เริ่มขูจ่ ะฆ่าเขา ทุบประตูโครมๆ ด้ วยท่อน ้า แต่ก็ไม่ เสียงของคุณมอร์ โรว์กลับจริ งจังและแผ่วเบา “เธอต้ องพาลินด์เซย์ไปด้ วยนะ” เจคบอกได้ ว่าฝ่ ายนันก ้ าลังแนบหน้ ากับประตู “แกไม่ยอมไปจากฉัน แต่ฉนั ต้ องการให้ แกทิ ้งฉันไว้ ที่นี่” พ่อเธอบอก “ผมยังไม่ร้ ูด้วยซ ้าว่ากาลังจะไปไหน” เจคตอบ “มันไม่สาคัญหรอก ไอ้ ลกู ชาย ได้ โปรดเถอะ ขอร้ องล่ะ เธอต้ องพาแกไปจากฉัน” “หนูไม่มีทางทิ ้งพ่อหรอก!” ลินด์เซย์ประท้ วง “เลิกพยายามทาให้ หนูทิ ้งพ่อไปได้ แล้ ว! อากาศจะปลอดภัยในวันใดวันหนึง่ นี่อยู่แล้ ว อีกอย่าง ใครจะดูแลพ่อ” เจคเก็บของใส่กระเป๋ าเสร็จแล้ ว สิ่งเดียวที่เขาหาไม่เจอก็คือไฟสวมหัว “ได้ โปรดเถอะ ไอ้ ลูกชาย พาแกไปจากที่น่ ีที” พ่อของลินด์เซย์ตะโกน “ฉันขอร้ อง” เจควางมือลงบนราวบันได เขาไม่ชอบที่จะรู้จกั กับพ่อของสาวๆ ที่เขากิ๊กด้ วยเลยสิน่า มันพิลึกเกินไปน่ะ แต่เขาจาได้ วา่ พ่อของลินด์เซย์หน้ าตายังไง เป็ นคนร่างสูง ผอมบาง เหมือนลูกสาวของเขา ท่าทางที่ยืนก็ทาให้ ร้ ูสกึ ว่าเขาเป็ นผู้ชายที่ดีทีเดียว ทางานประกัน หรื อจานอง หรื ออะไรสักอย่างนี่แหละ เขาเป็ นสปอนเซอร์ ให้ กบั ทีมฟุตบอลรุ่นเด็ก เจคเคยเห็นเขาอยูข่ ้ างนอกกับเด็กๆ ในทีมอยูค่ รัง้ หนึง่ จาได้ วา่ เขาโบกมือให้ ลินด์เซย์ตอนเธอคุยกับเจคระหว่างที่เขาวอร์ มร่างกาย ส่วนพวกตัวแสบกาลังเอาหัวที่สวมหมวกกันกระแทกโขกกันโครมๆ อยูใ่ นสนาม “นี่” เจคเอ่ยขึ ้นพลางหันไปหาลินด์เซย์ “อยากให้ ฉนั พาเธอกลับไปที่ห้างด้ วยหรื อเปล่า ฉันพาเธอไปได้ นะ เธอจะปลอดภัย แอสทริ ดก็อยูท่ ี่นนั่ อาจจะกระอักกระอ่วนหน่อย แต่...” เขายักไหล่ เขาเต็มใจพบกับความโกรธแค้ นเพื่อช่วยชีวิตเด็กสาวคนหนึง่ แน่ละ่ เขาเต็มใจอยูแ่ ล้ ว “เธอคิดว่าฉันควรจะทิ ้งพ่อไปอย่างงันเหรอ” ้ เสียงเธอทังสั ้ น่ ทังกลั ้ ว ดวงตาสีน ้าตาลวาวใหญ่อยูใ่ นห้ องใต้ ดนิ อันมืดสลัว เจคยักไหล่อีกรอบ
“ฉันบอกเธอไม่ได้ หรอกนะว่าควรจะทาอะไร” เขากล่าว “ฉันแค่บอกว่าฉันอาจจะพาเธอไปที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัยได้ ” แล้ วเสียงปั งก็ดงั ขึ ้นเมื่อพ่อของเธอทุบประตู “ลูกต้ องไปนะ ลูกรัก!” น ้าเสียงของพ่อเธอสูงขึ ้น เริ่มจะโมโห “แกต้ องไป! ฉันเป็ นพ่อแกนะ ฉันขอสัง่ ให้ แกไป!” ลินด์เซย์เดินตัดไปที่ประตูโลหะ แล้ ววางมือข้ างหนึง่ ลงกลางประตู “แต่พอ่ คะ หนูทิ ้งพ่อไปในสภาพที่โดนขังอยูไ่ ม่ได้ แต่ถ้าหนูปล่อยพ่อออกมา พ่อต้ องคลัง่ แน่ๆ เมื่อเราไปกันแล้ ว” “แกก็ทิ ้งพ่อไว้ แบบขังๆ นี่แหละ จบแค่นน” ั้ “ไม่นะ!!!” ลินด์เซย์ครวญคราง “พ่อขา พ่อกาลังขอให้ หนู...กาลังขอให้ หนูทิ ้งให้ พอ่ ตาย!” ลินด์เซย์รูดตัวลงกับประตู แล้ วนัง่ พิงมันอยูบ่ นพื ้น “หนูขอโทษค่ะ พ่อขา” เธอกล่าว “แต่หนูทิ ้งพ่อไปไม่ได้ หนูทาไม่ได้ จริงๆ” มีเสียงสะอึกสะอื ้นดังมาจากอีกฟากของประตู “เราจะไม่เป็ นอะไรค่ะ” เธอกล่าว “เราแค่ต้องอดทนไปอีกสักสองสามวัน” “ก็ได้ ” เขาสูดจมูก “ก็ได้ ลินด์เซย์ ลูกกับพ่อ เราจะอดทนด้ วยกัน” ทังหมดนี ้ ่ทาให้ เจครู้สกึ อึดอัด มันมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความรักแบบนี ้ ไม่ใช่แบบที่นา่ สะอิดสะเอียน แต่อาจเป็ นอะไรที่ล ้าลึกกว่าที่เขารู้จกั แล้ วเจคก็ตดั สินใจ ณ ตอนนัน้ ว่าเขาจะเดินเท้ าไปที่บ้านของตัวเอง หลังจากเจอยาแล้ ว แค่เพื่อดูให้ แน่ใจ เผื่อว่าพ่อจะเก็บตัวอยูใ่ นนัน้ รอเขาอยู่ “ฉันควรจะไปแล้ ว ตกลงว่า...เธอแน่ใจนะว่าอยากจะอยูท่ ี่นี่” เจคถาม เขาไม่ได้ รับคาตอบ เจคงัดเป้ขึ ้นสะพายไปบนไหล่ทงสองข้ ั้ าง “งันก็ ้ โอเค” เขากล่าว “อยากเตรี ยมตัวก่อนมัย้ ฉันต้ องเปิ ดประตูออกไป” “เดี๋ยว!” ลินด์เซย์ร้องขึ ้น “ฉันต้ องการอะไรบางอย่างจากเธอ เจค” เธอเงยขึ ้นมองเขา “เธอต้ องทิ ้งปื นไว้ ที่นี่”