COLUMN
MANIB Ik kroop recht met het weeïg gevoel dat er iets mis was. Ik weet uit ervaring dat een zware val met een motor altijd voor een kort out-of-bodygevoel zorgt, een soort autoscopie waarbij je vanuit een zwevende positie op je eigen lichaam kan neerkijken, en nu was dat niet anders. Het eerste dat ik dan doe, is mijn hoofd wat ronddraaien om te voelen of er iets mis is met mijn nek, dan hef ik mijn benen op en draai ik met de voeten. Dat deed geen breuken vermoeden. Maar toen ik beide handen probeerde te bewegen, schoten de pijnscheuten door naar mijn hersenen. Vooral rechts leek iets mis. Het voelde alsof mijn handen tot voorbij de polsen in een bankschroef geplet hadden gezeten. Hoe meer de adrenaline verdween, hoe erger de pijn werd.
De rijkdom die deze ervaringen compromisloos aanreikt, is een heilzaam proces dat honing op mijn ziel legt. 66
We waren voor één keer met enkel de mannelijke helft van de familie erop uitgetrokken om nog eens volle peer in Namibië offroad te gaan. Lufthansa bracht ons midden september van dit memorabele covidjaar van Brussel naar Frankfurt en vandaar naar Windhoek, waar een Cessna Grand Caravan (écht) stond te wachten om ons twee uur later op een ruwe gravel landingsstrip in Opuwo af te zetten. Daar wachtten Werner en Toit met hun Toyota bakkie, waar we achterin staande voor het eerst van de lauwe ochtendwind van het zuiden van Afrika mochten genieten terwijl ze ons naar de motorfietsen brachten. Na twintig uren reizen is het onze gewoonte om vrijwel onmiddellijk in de beschermkledij te kruipen en al een eerste afstand af te leggen tot we ergens in een droge rivierbedding een open terrein vinden met brandhout in de omgeving om daar onder de
