[1]
net
F
Tekst
Frans Miggelbrink Lay-out/vormgeving
Esmée Perloy Druk
Grafistar Lichtenvoorde
M ha gr Z to e V ‘S o co d m
Uitgave
Uitgeverij Fagus, Aalten 2010© ISBN 978-90-78202-68-4
# sl
[2]
menu netwerk
foto’s
collega’s
blog
colofon
inloggen inbox (35)
zoeken
Frans Inbox
Vandaag 2 nieuwe collegaconnecties Bekijk de foto’s van feestjes
Columns Grote mensen Maartje probeert als stagiaire haar weg te vinden in de grote-mensen-feestjeswereld. Ze loopt stage bij één van de toonaangevende bureaus ergens in de Randstad. Volgens hun gestileerde site ‘Specialist with a global view’ organiseert dit bureau een conventie voor CEO’s oversea die thuiskomen bij het moederbedrijf. #meer columns? sla de pagina om
De sleutelbos Ambtelijke broodjes Survival Op maat afgesneden feestjes Kapsoneslijder Bukkeeeh * blog pastoor van hoogezand... Feestje * blog het relatieve leven... Te grazen Imago Zeilen Bloedheet feestje Het zakelijke feestje Kilometers helden * blog marketing 3... Authenticiteit Voorgesprek Onze directeur * Outsourcing op voodoo basis Dagboek Grootgruttersbal 1953 Wibold de grachtengordelaar * blog olympia’s tour... Nederlandse hogeschool der beurzen Dagje naar zee Grote mensen Sicco De ambachtelijke Drs Evelien Vrijwilligers achterin * blog heftruckchauffeur... Ai En de winnaar is... De eerste paal greensmashing * blog met dank aan mijn... Met z’n allen [2x] muzikanten dansen niet
[3]
[4] [6] [8] [10] [12] [14] [15] [16] [18] [20] [22] [24] [26] [27] [28] [30] [32] [34] [36] [38] [40] [42] [44] [46] [48] [50] [52] [54] [56] [58] [60] [61] [62] [64] [66] [68] [69] [70] [72]
Je zit ontspannen bij een klant een project te bespreken. Laten we zeggen, een leuke jubileumreceptie op het eigen bedrijf. Het managementteam is helemaal onder de indruk van je plakboek en je leuke ideeën en de opdracht is ‘in the pocket’. Maar dan gebeurt het. Je wordt voorgesteld aan de huismeester van het pand waar het allemaal moet gebeuren. De conciërge. De beheerder. Geïntroduceerd met de zin: “Je moet hem wel leren kennen. Het is er eentje met gebruiksaanwijzing.” En dat is al genoeg reden tot evacuatie. Op zo’n moment moeten je nekharen overeind gaan staan. Je tenen zouden zich moeten krommen tot aan je hakken. Want daar komt mister Feestvreugde zelf aan. De gigantische sleutelbos aan zijn broekriem rammelt je al van verre tegemoet. Door het gewicht van die bos hangt het kruis van zijn broek constant ter hoogte van zijn knieën. Dames en heren, hoedt u voor deze Gert, Jan of Henk of hoe ze ook heten. Om de twee tellen trekken ze hun broek over hun bierbuik heen en twee seconden later hangt het kruis weer waar het altijd hangt: op hun knieën. Ze stellen zich voor met een blik in de ogen van ‘Als die gekkigheid maar niet teveel inspanning kost, want vijf uur is wel vijf uur en dan ben ik weg’. Bij elke vraag die je ze stelt, zuchten ze heel heel diep en pakken eerst hun shag. Op de dag van de opbouw sta je met de hele crew om zeven uur voor de poort. En denk maar niet dat je er eerder in kunt dan half acht. Half acht is half acht. Natuurlijk heb je zeven uur gecommuniceerd met het hele bedrijf. Maar de Gerten, Jannen of Henken communiceren niet. Half acht is half acht. Al twintig jaar. En dan wil je een deur open hebben. Die bos aan zijn broek hangt er niet voor niets. Dus moet je weer Gert, Jan of Henk hebben. En wanneer je door diezelfde deur terug wil dan heeft Gert, Jan of Henk hem weer fijn op slot gedraaid. Dan moet je mobielen om na een uur bevrijd te kunnen worden door Gert, Jan of Henk. “Is er iets?”
[4]
Heb je ze nodig tijdens de middagpauze. Heel jammer. Nog voor er ook maar een gast te zien is, staan zij een overvol bordje op te scheppen bij het, tot dat moment, prachtig opgemaakte buffet. “Is er iets?” Chagrijnig zitten ze de krant te lezen in hun glazen kantoortje waar alle gasten voorbij komen en op het moment dat de commissaris van de koningin zijn speech houdt in de sfeervol uitgelichte fabriekshal rinkelt de telefoon, met zo’n hele harde ouderwetse bel. En rinkelt weer en weer ... En net wanneer je denkt dat je dan maar zelf dat kl…ding op moet gaan nemen, zien jij en alle honderd genodigden Gert, Jan of Henk stoïcijns voorbij het podium sukkelen, zijn broek ophalen en met zijn sleutelbos naar zijn kantoortje sloffen. “Is er iets?” Alles in het tempo van Gert, Jan of Henk. Natuurlijk gaat eerst het licht aan op zijn kantoor en floepen daarna alle TL’s aan in de fabriekshal. “Met mij”, horen alle gasten hem in de telefoon chagrijnen. “Nee hoor. Voor het eten ben ik thuis. Vijf uur is vijf uur.”
[5]
Veronderstel dat een gemeente ergens in Nederland een feestje geeft voor de ondernemer van het jaar uit die desbetreffende gemeente. Dat de organisatie, uitvoering en ook de presentatie van die avond voor het zoveelste jaar in de handen is van een plaatselijke Johan. Gemeentelijk voorlichter en in zijn eigen ogen natuurlijk veel belangrijker dan de burgemeester. Ook zijn vrouw, fractieleidster van de plaatselijke VVD, beaamt dat iedere dag weer als Johan daarom vraagt. ”Johan, zonder jou waren ze hier helemaal niets.” Om die reden staat hij nu midden in de plaatselijke sporthal te zweten en aanwijzingen te geven aan alle facilitaire bedrijven die zijn ingeschakeld bij deze feestelijke avond. De jongens van licht en geluid. De mannen die de vloer komen leggen voor de aerobicdemonstratie. Het ballonnenmeisjes dat heel decoratief bezig is. Franse lantarentjes van de partycateraar. Het decoratiebedrijf dat van de kille sporthal een warme theaterzaal moet maken. Al met al een ploeg van twintig man. Deze Johan ziet het evenement dat zijn ego weer moet opkrikken langzaam tot leven komen. En ook niet onbelangrijk voor zijn ego: Alle collega-ambtenaren die zijdelings tot zeer ver zijdelings of zelfs helemaal niet met dit evenement te maken hebben, komen vertellen dat ze het evenement en deze Johan geweldig vinden. Eten ook graag een hapje mee voordat deze Johan zijn avond losbarst en natuurlijk heeft deze Johan ook dit jaar weer op hen gerekend. Stel je dus voor: Een kale sporthal met op de middenstip een nest keuvelende ambtenaren en daaromheen de drukke jongens en de meiden van de facilitaire bedrijfjes die zwetend bezig zijn om op tijd klaar te zijn. En dan het volgende: Ineens staat bovenop de tribune een kantinebaas die roept dat het eten is gebracht. Dus iedereen op weg naar de kantine met het nest ambtenaren voorop. Deze ambtenarenclub schuift gezellig aan een mooi gedekte tafel met daarop een zeer ruime Indonesische maaltijd gecaterd door de plaatselijke Hoo Ying. Maar dán komen de jongens van geluid en licht. De jongens van de vloer en het meisje van de ballonnen en voor hen heeft deze Johan attent broodjes geregeld. Broodjes! Een tafel náást de rijsttafel - ‘de ambtenarentafel’ - staat een kale tafel met in het midden een grote mand met gesmeerde broodjes voor iedereen die zich geen ambtenaar mag noemen. Veronderstel nu dat u daar aan het werk was. Dat u uw mand ziet staan met daarnaast deze ambtenarentafel en hun
[6]
koloniale maaltijd. Dan knapt er toch iets. In eerste instantie geloof je je ogen niet. Je zoekt naar verborgen camera’s. Maar als deze magistraten ook nog, met satésaus op hun kinnen, je ‘Smakelijk eten’ toewensen, dan knapt er van binnen iets. Dan heb je deze avond als geluidsman echt geen reden meer om ook maar iets te doen. Dan interesseert het je voor geen meter of deze Johan een minuut lang op zijn microfoon staat te kloppen en ‘test test’ staat te roepen zonder versterking. Dan kun je als lichtman nog zoveel liefde voor je vak hebben. Maar zo gauw deze Johan die avond in de volgspot stapt, dan zet je die volgspot een meter verder en daarna weer een meter. Dat hou je de hele avond zonder rancune vol. Laat hem maar lopen en iedereen achter de schermen steekt zijn duim naar je op. Mocht zijn VVD-vrouw hautain komen klagen, dan sla je d’r gewoon met de vlakke hand midden voor haar kont. En daarna gewoon nog een keer. Het liefst in het zicht van de hele gemeente. Zonder respect.
[7]
Ziekenhuis De Vallei. In de hal belt Bram Struif met zijn mobiele telefoon. “Met Wilma Schrijver??? Goedemiddag. Met Bram Struif. Wat zegt u? Bram Struif!!! Jawel, jawel. Van Brams Zaken Fun. Wat?? Brams-Zaken-Fun. Voor Zaken Fun. Met Bram zelf. Nee. Ik weet dat uw man niet thuis is. Uw man heeft namelijk een klein ongelukje gehad. Rustig maar. Hij is verder helemaal in orde. Alleen ja, uw man heeft zijn been een klein beetje gebroken. Het stelt bijna niets voor. Wat zegt u? Jawel... Daar heeft u wel gelijk in. Gebroken blijft natuurlijk een tijd gebroken. Maar ze kunnen vandaag de dag zoveel. Wat zegt u? Wie ik ben? Ik heb het georganiseerd vandaag. Wablief? Nee, dat been is zijn eigen schuld, ik bedoel de Eventdag met het outdoor-simulatiespel ‘Verover je marktsegment!’ En uw man heeft daar aan meegedaan. Maar ja, helaas voor hem, hij is leidinggevende dus de hele afdeling heeft hem als het ware nu, door dit spel, veroverd. En uw man heeft toch een tikkeltje verkeerd gereageerd toen ze met zijn tienen op hem af kwamen rennen. Hij had gewoon moeten blijven staan. Maar ja, hij gaat rennen en dan roep je het ongeluk natuurlijk wel over jezelf af. Gestruikeld? Wie? Nee hoor. Uw man is uit een boom gevallen. In een wat overtrokken paniekreactie is hij twee kilometer verderop een boom ingeklommen en door het heen en weer zwiepen van de boom door de mensen van zijn afdeling is hij eruit gevallen. Terwijl wij altijd zeggen ‘Veiligheid voorop, zit je in een boom, dan gebruik je je veiligheidstouw’. Maar ja, als je in paniek reageert zoals uw man dan roep je het een beetje over jezelf af. Aan onze veiligheidsinstructies kan het echt niet liggen! Wat zegt u? Vrouwtje, zo zijn mannen onder elkaar. In het dagelijks leven lijken ze rustig, maar wanneer wij er eenmaal met de warming-up overheen zijn geweest, dan kunnen ze elkaars bloed wel drinken. Kijk, en met die emoties daar kunnen wij dan wat mee. Wat? Hoe het met nu met uw man is? Tsja. Dat hij ook zijn emoties laat zien is natuurlijk geweldig, maar er zijn wel grenzen aan mijn incasseringsvermogen. Maar het hoort erbij. En u hoeft zich niet te schamen voor uw man hoor. Ik heb ze nog veel erger meegemaakt. Maar waar ik eigenlijk voor bel. Kunt u hem even komen halen? Want terug naar huis rijden, lukt niet meer. Hoe bedoelt u logisch? Welk been? Oh, dat been! Nou het is meer jullie auto. Om uw man te vervoeren hebben ze die namelijk als terreinwagen gebruikt. Nee, precies wat u zegt. Dat riep uw man ook al tijdens die hele rit: Daar kan mijn auto niet tegen!”
[8]
feestjevandebaas
[9]
Zoeken
Grabbel nog even snel door het amusebakje. Pak een droge witte van het plateautje want dames en heren. Vandaag staat op ons event-eresokkeltje: onze directiesecretaresse Anouk. Een kekke dame met een strak kantoorpakje en ‘in heur haar de trendy Gukki bril’. Anouk woont naast het kantoor van de grote baas, de ceo, de directeur, in haar eigen directiehok. Anouk is de rechterhand. Zijn Manus van alles. De alleskunner. Regelt Business Seats bij Symphonica in Rosso en buigt eigenhandig de golfclubs van de baas weer recht als deze Desert Storm heeft nagespeeld. Ze leent haar schouder aan hem uit als zijn derde vrouw een andere baas te diep onder de lakens in de zakelijke ogen heeft gekeken. Regelt zakelijke etentjes met mogelijke nieuwe vrouwelijke relaties en onze Anouk onthoudt alles waarin de baas een vergiet is en dat is heel veel. Ze zet hem in een taxi als het contract te uitbundig is overgoten met Chablis en in het bovenlaatje van haar bureautje kan de baas altijd zijn eigen Ibrufen 600 vinden. Anouk heeft geen gemakkelijk leven. Zeker niet wanneer de baas buiten de deur is geweest op een zakelijk feestje. Waar de baas met zijn dronken hoofd een hele leuke pipo heeft gezien met een fraai decolleté. Want zoals het dan gaat met kinderen op leeftijd: Dan wil de baas zelf ook een feestje met een mooi decolleté. Wil de baas het weer groter en kan Anouk de door de baas genodigde parade van gretig kwijlende accountmanagers, maar met moeite geagendeerd krijgen. Maar nu kan het verhaal twee kanten op. Als de baas de mazzel heeft een doorgewinterde Anouk als rechterhand te hebben is er niets aan de hand. Met een paar tactische vragen als ‘Is dat Total cooking experience verhaal ook te eten door de jongens van de werkvloer?’ of ‘Kan er ook gedanst worden op dat Global Feelingmuziekje?’ gaat het vlot richting zakelijke mogelijkheden van een feestje. Maar wanneer bij de sollicitatieprocedure het testosteron van de baas heeft besloten welke knapperige frisse Anouk het beste bij hem past, dan heeft de baas een probleem met zijn feestje. Want natuurlijk gaat de groene Anouk voor Total Experience. Zwijmelt ze weg in de ogen van
[10]
bedrijfsfeest organiseren
de trendy accountmanager als deze het heeft over persoonlijke aandacht binnen de zakelijke markt. Kirt ze als het gesneden confectiepak gaat praten over zijn mega-experience en zijn mogelijkheden om beleving te creëren geïntegreerd in zijn marketingmix. En haar wereld kleurt helemaal roze als ze meeloopt naar zijn auto om even naar zijn prospect te gaan kijken. En het feestje zelf. Niets maat gesneden! Een bijeengeraapte optocht van notities uit het intake gesprek: Natuurlijk voorop de pipo met haar mooie fraaie decolleté. We eten Chinees, omdat de baas dat lekker vindt. Dries Roelvink komt een deuntje doen, omdat groene Anouk zijn gele onderbroek zo sexy vindt. Aangevuld met aangedragen artiesten die wel goedkoop zijn, maar niet grappig en niet leuk en al helemaal niet op een echte cabaretier lijken. Waardoor op het feestje de baas maar één ding kan doen. Pal naast de misplaatste artiesten gaan staan en om de twee minuten luid en duidelijk tussen alle kromme tenen lachend roepen, dat hij het geweldig vindt. De zakelijke glijbaan naar gezichtsverlies.
[11]
Precies om 21.00 uur draait de auto van de landelijk bekende zanger en fenomeen XX de oprijlaan op van De Knorrekoet. Aan boord zijn XX en zijn zaakwaarnemer/chauffeur Willem. De Knorrekoet is een prachtige uitspanning te midden van landelijke boerderijen en zanderige landwegen. Een landelijke uitspanning met rustiek rieten dak en dito rustieke eiken balken. Landelijk en rustiek. Met binnen authentieke boerenwerktuigen die overal in het pand te vinden zijn en landelijk en rustiek in de weg staan. Binnen viert familiebedrijf Groenteman haar vijftigjarig bestaan en voor de deur slaakt XX een diepe zucht. Hij wil geen optredens met gezeik. Via de GSM van zaakwaarnemer Willem is tijdens de reis al minstens een uur lang onderhandeld over de eigen geluidsapparatuur voor XX. Veel te groot. Met geen mogelijkheid plaats voor te vinden. Maar Willem is niet niets Willem en met hier en daar wat verwijzingen naar het toch vrij nauwkeurige contract blijkt er in De Knorrekoet toch meer mogelijk dan men dacht. Willem gaat eerst maar eens poolshoogte nemen en XX blijft in de auto wachten. Binnen tien minuten staan vijftig vrouwen om de wagen heen. XX zucht en de vrouwen roepen uit volle borst zijn naam en kussen de ramen vol lippenstift. Willem ontzet XX en samen weten ze ongeschonden hun kleedkamer - de woonkamer van de eigenaar - te bereiken. Daar staan directeur Groenteman en zijn vrouw, hun zoon, diens vrouw, en natuurlijk de eigenaar van De Knorrekoet met zijn fototoestel voor de volgende folder. Neen, er is geen andere kleedkamer. Normaal kleedt het personeel zich hier ook om. Maar die staan nu met zijn tienen, inclusief de zes man van de band, in het drankenhok omdat het contract toch aangaf dat er een aparte kleedkamer was gewenst voor‌.Willem regelt de zaak, de delegatie vertrekt morrend en XX trekt zuchtend zijn podiumkleren aan.
[12]
Of mijnheer niet eerst even op de groepsfoto wil met alle personeelsleden. Daar was over gebeld met de tussenpersoon. Nee, en XX wil ook niet wachten tot na het toetjesbuffet. Eindelijk is het zover. De directeur doet de aankondiging en wel zo dat iedereen daarna op de hoogte is van de moeilijkheden en extra onzin die XX met zich meebrengt. En daar komt dan XX. Bijna onzichtbaar met zijn hoofd tussen de rustieke balken maakt XX er toch nog een swingende toestand van. Het laatste nummer. Aan beide kanten van het podium staan personeelsleden van Groenteman die niemand door mogen laten. Maar ja, de vrouw van de directeur met haar vriendinnen weigeren, kan je op den duur je baan kosten. Vijf vrouwen stormen op XX af en nemen hem in de houdgreep. Het enige wat ze willen is zijn broek. Ze hebben inderdaad al het een en ander gedronken. Het optreden eindigt in een chaos. Nee, XX moet weg en wil niets meer drinken met de directeur en deelt geen handtekeningen uit. Ze zijn het er binnen allemaal over eens. Het is een kapsoneslijder.
[13]
Op kantoor van Wim Boortman Produktions gaat de telefoon en Wim neemt zelf op. Het is zijn accountmanager. “Wim? Met mij, Yvette. Wim, ik sta helemaal te trillen en te shaken. Hoezo nou, rustig. Ik bén helemaal niet rustig. Ik ben kwaad. Ik ben verdrietig en ik wil gaan schreeuwen en dat ga ik doen ook. Wat er aan de hand is? Ik zal je even haarfijn vertellen wat er aan de hand is. Mijn klant Schwartz had vandaag een feestje met zijn belangrijke klanten. Ik heb die offerte gemaakt en het contract was helemaal rond. Ik had alles voor elkaar totdat jij je ermee ging bemoeien. Jij vond de busonderneming te duur. Weet je nog, omhoog gevallen patatboer. Ik overdrijf helemaal niet. Jij had een spotgoedkoop adresje voor me en superbetrouwbaar. Ik heb een half uur staan wachten op de stoep van het World Trade op die rotte goedkope touringcar van je. Dat goedkope adresje van je heeft alle zakenrelaties van Schwartz een half uur in de regen laten staan, includo mij. Ik heb Schwartz die offerte gedaan en het belangrijkste wat die man vond, was dat die hele dag en diner in stijl ging. In stijl! Zijn we er nog?! IN STIJL. Dat was hun handelsmerk en dat moest in de relatiedag terug te vinden zijn. Dus alles was in stijl behalve die fucking touringcar van je. De kauwgum van het schoolreisje zat overal. Zelfs op Schwartz’smoking. En dat was nog maar het begin. Want die chauffeur die we hadden voelde het allemaal zo geweldig aan. Frits heet dat wonder op wielen. Gewèèèèèldige man. Wat? Rustig? Ik word nooit meer rustig! We zijn de parkeerplaats nog niet af of wat doet dat licht? Het wonder gaat de genodigden toespreken via de intercom. Van dat-ie Frits heet en dat we het allemaal heel gezellig zullen krijgen mits iedereen natuurlijk zijn aanwijzingen stipt opvolgt. Mijnheer ziet een viaduct aankomen en roept: ‘Bukken!’ HOOR JE ME? ‘BUKKEEEH!’ roept-ie. En dan wil ik het nog niet eens hebben over de fantastische levensliederen die dat ontspoorde stuk ongeluk door de bus liet schallen of het feit dat hij de directeur de bus uitstuurde om de weg te vragen. Schwartz zelf nota bene. Hoezo ingrijpen? Toen ik ook maar iets zei, stond ik al met de sleutels van de bus in mijn hand. Of dit schatje van hem het misschien beter kon. Het kreng durfde me zelfs schatje te noemen. Oh ja, en het gedrocht had ook nog een klacht. We hadden met het diner op hem moeten rekenen. Je wordt bedankt, Wim!”
[14]
http://feestjevandebaas.com/fotos/Eemshaventunnel
De pastoor van Hoogezand Sappermeer heeft vakkundig gezegend W aar
traditie onze jachtigheid te
kakken zet . de
E en
E emshaven
tunnel van
4
km onder
door en daarvoor moet de
boorinstallatie traditiegetrouw worden gezegend .
E en
mooi moment met een
[15]
zwaar nostalgisch gevoel .
L os
gezien
van geloof of andere bijgedachten .
En
ik mocht ervoor zorgen dat de traditie en het draaiboek hand in hand liepen .
O nderschrift foto : M w . C aroline F reeze is de beschermvrouwe van de tunnel en doopt hem . D e tunnel draagt traditiegetrouw dus haar naam .
Agnes is de vrouw van Jan en het bedrijf van Jan geeft een feestje. Haar Jan kijkt er vreselijk naar uit. Voor Agnes hoeft het niet. ‘Be beautiful. Be young. Be Wong’ staat er op de flitsende uitnodiging van Wong international. Agnes vond het maar een klote-uitnodiging. Ze krijgt van die mooie jonge slanke meiden die haar uitnodigend toelachen al een heel vervelend gevoel en zeker van de slogan: Be beautiful. Be young. Be Wong. Agnes is namelijk geen beauty maar een dikke zware, zware vrouw. A Tropical Beach Event zou het gaan worden. Agnes is de laatste honderd jaar niet meer in de buurt van een beach geweest. Wanneer de temperatuur stijgt en dames hun zomerse topjes uit de kast halen, verdwijnt Agnes in de koelte van haar huis. Dat is voor Agnes geen probleem. Dat is voor haar Jan geen probleem, maar Agnes krijgt wel een ongemakkelijk gevoel als alle aandacht zo op schoonheid gevestigd wordt. En nu staat Agnes op de stoep van het Wong Event. Voor haar Jan is ze meegekomen, maar alleen voor hem. Ze staat twintig meter af van de feestentree en Agnes moet heel diep zuchten als ze de entree van het Tropical Beach Event ziet. Braziliaanse trommelaars begeleiden de feestelijke entree waarbij iedereen en dan ook iedereen limbo dansend naar binnen moet. Dit alles begeleid door sexy mannen en vrouwen die Braziliaans ondeugend af en toe een overhemd uit een broek trekken. Die heupwiegend de gasten uitnodigen tot dezelfde zwoele bewegingen vanuit het onderlijf. Aan het eind van deze tropical boulevard wacht daarna voor iedere gast een prachtige bloemenkrans. Een ware happening waarbij de organisatie geen vluchtruimte heeft gecreëerd. Juist niet. Iedereen moet en zal onder dat stokkie door. Dat verheugt de feestvreugde. Maar Agnes kan niet onder dat stokkie door. Iedereen die Agnes ziet, begrijpt dat en iedereen die Agnes ziet komen aanlopen voelt gelijk plaatsvervangende gêne voor wat zal gaan gebeuren. Maar Jan en Agnes zijn nog niet aan de beurt. Voor Jan en Agnes gaan een man en een vrouw naar binnen waarbij met name de Braziliaanse mannen het met de dame geweldig kunnen vinden. Bij de dame in kwestie wordt de artistieke
[16]
lat zeer hoog gelegd, maar het is ook een hele knappe dame en daar zijn Braziliaanse mannen zeer gevoelig voor. De dame in kwestie krijgt een extra bloemenkrans na haar performance, een Braziliaanse applaus en een dito knuffel. Maar dan draait het gezelschap zich om naar de volgende gasten en dat zijn Agnes en haar Jan. Het hele Braziliaanse geweld valt stil in ongemakkelijkheid. Natuurlijk hoeft Agnes niet onder het stokkie door. Maar ook niemand die het Braziliaanse besef heeft om voor haar deze hindernis weg te halen. Niemand die het benul heeft dat dat stokkie weg moet. Hoe langer het duurt, hoe pijnlijker het wordt. Uiteindelijk pakt haar eigen Jan het limbo-obstakel en geeft het aan een Braziliaanse Jan die het verlegen aanpakt. In alle ongemakkelijkheid geven de Limbo sfeermakers haar geen bloemenkrans. Agnes is nog geen vijf meter binnen of het-entree-limbo-trommel-spektakel barst bij wijze van diepe zucht weer in alle hevigheid los. Agnes is binnen. Haar Jan slaat geen arm om Agnes heen. Jan laat zijn Agnes even alleen. Maar vertelt wel tegen de glamourfotograaf dat zijn vrouw niet op de foto wil. Ook niet met een kek hoedje.
[17]
http://feestjevandebaas.com/fotos/Hetrelatieveleven
Het relatieve leven tussen huishoudbeurs en Nol
was geworden en overleden .
G isterenavond
die man op de achtergrond was die me strak
A msterdam
de negen dagen huishoudbeurs
het niet goed deed .
N ederland . V rouwen
in alle soorten en maten .
L euk
om die parade
aan je desk voorbij te zien komen .
H et
de - eigen - huis - en - tuin - beurs in de grondverf gezet en nu voorzien van een extra lik verf .
Om
om negen dagen te leven in een hal .
te leven op de huishoudbeurs terwijl
ik vlak voor vertrek hoorde dat lieve tijdens het snorkelen op
C uraçao
om al
hun goodies - goodies - goodies - trailers en tegelijkertijd met
H eel
concept voor deze beurs hadden we al op
V reemd
V ervreemdend
die vrouwen voorbij te zien paraderen met
dagen hectiek met de
huishoudvrouwen van
A ltijd
volgde en ter verantwoording riep als ik
afgesloten met champagne
N egen
die al die
jaren mijn foto ’ s maakte ter promotie .
samen met de jongens en meisjes van de stand .
N ol
onwerkelijk .
N ol
op
M aar
C uraçao
kunnen nemen afgelopen vrijdag om daarna binnen twee uur weer op de beurs te zijn .
H oe
droevig , raar en vreemd je leven kan
zijn .
H ierboven
de mannen tijdens de laatste
uren van de beurs .
N ol
onwel
te zijn .
toch goed afscheid
FOTO:
team huishoudbeurs
[19]
Het is steenkoud op het bordes van de statige uitspanning. De koude oostenwind blaast de medewerkers van Kiefte bv bijna de vijver in. Nerveus staan ze bibberend af te wachten of hun plannetje zal slagen. Hier, in De wilde Zwaan, neemt vandaag de ouwe directeur Wim afscheid van zijn zakenrelaties en wordt het bedrijf officieel overgedragen aan zijn opvolger. Dit alles volgens een vooraf goed doorgesproken concept en dito draaiboek. De oude Wim verdient een passend afscheid. Maar de medewerkers willen natuurlijk ook op hun eigen wijze laten zien hoe ze hebben gehouden van de oude Wim. Fantastische man, die Wim. Nadrukkelijk lachend en gierend van de pret was de hele groep personeel al een uur geleden zeer aanwezig in de feestruimte. Aan iedereen die het maar wilde horen, vertelden ze dat ze de oude Wim gepast ‘te pakken zouden nemen’ en dat ‘het een giller zou worden’. “Moet je nagaan. DE POLITIE”, gilde ene Els door het hele pand. “En dat is nog niet alles. Nee, nee, Wim wordt aangehouden door de politie en dan is niets in orde en mag hij niet verder met zijn eigen auto en moet dan maar liften, of zoiets. Toch? Henk?” Henk van de verkoop knikt als een achterlijk schaap. “Maar dan komt als een duveltje uit een doosje een prachtige sportwagen met een geweldige blondine de hoek om. Dat is dan de zus van Victor, of niet Benno?” Benno kijkt nog dommer dan Henk en schreeuwt voor de vijftigste keer “YES, YES!” “En die zus rijdt hem dan hierheen. Wim is vrijgezel en daarom, weet je, jullie snappen het toch wel hè? Vanwege de vrouwtjes! Ha, Ha, haaaaa. En als ze dan aankomen dan gaan wij hem fotograferen en zogenaamd chanteren. Ha. Haaaaa.” De obers, het orkest, de ceremoniemeester, de artiesten en de landelijk bekende cabaretier kijken elkaar aan, ze weten genoeg, Arme, arme Wim.
[20]