Kiedy mały Findus się zgubił

Pettson mia∏ kogoÊ, z kim móg∏ rozmawiaç, kogoÊ, kto nagle nie odbiega∏ z gdakaniem. Gada∏ wtedy tyle, co nigdy przedtem. Opowiada∏ o swoim dzieciƒstwie, o krowach, które zna∏, o tym, jak ros∏y ziemniaki, o wszystkim, co mu wpad∏o do g∏owy. Uwa˝a∏, ˝e troch´ szkoda, ˝e Findus nie umie nic powiedzieç, tylko piszczy. PomyÊla∏, ˝e jeÊli b´dzie mówi∏ do niego wystarczajàco du˝o, to kot si´ mo˝e nauczy.

Ka˝dego wieczoru czyta∏ mu bajki. No, mo˝e niezupe∏nie by∏y to bajki, ale na przyk∏ad artyku∏ w gazecie o nowym kombajnie albo opowiadanie w tygodniku o zakochanej piel´gniarce lub ust´p o kole z´batym i dêwigniach w ksià˝ce o wynalazkach, którà mia∏ Pettson. Jednak Findus siedzia∏ cicho na jego kolanach, s∏ucha∏ i oglàda∏ obrazki, jeÊli tam akurat jakieÊ by∏y.

A˝ pewnego dnia, kiedy przeglàdali „Okràg∏y Rok”, Findus stanà∏ na Êrodku gazety i d∏ugo patrzy∏ na obrazek z klownem w wielkich pasiastych spodniach.

— Chc´ mieç takie spodnie — oÊwiadczy∏.

Pettson wyba∏uszy∏ na niego oczy. To by∏o pierwsze zdanie, jakie kot wypowiedzia∏.

— W takim razie dostaniesz je — odpar∏ staruszek. — Od razu uszyj´ ci par´ spodni.

UÊmiechnà∏ si´ szcz´Êliwy, kiedy wyjmowa∏ skrzynk´ z przyborami do szycia.

Ale˝ ma kota!

Up∏ywa∏y dni i tygodnie. Findus by∏ coraz wi´kszy. Teraz biega∏ swoimi drogami tu i tam, troch´ bez celu. Kiedy szli gdzieÊ dalej, na przyk∏ad a˝ do drewutni, siedzia∏ Pettsonowi na ramieniu. Wsz´dzie chcia∏ mu towarzyszyç. Mówi∏ przez ca∏y czas. Cichy, pusty dom by∏ pe∏en gwaru i bieganiny.

Ka˝dego ranka Findus budzi∏ Pettsona, skaczàc na nim lub Êciskajàc go za nos albo mocujàc si´ z jego wielkim palcem u nogi. Takich poranków, w które staruszek najch´tniej naciàgnà∏by ko∏dr´ na g∏ow´ i zniknà∏, ju˝ nie by∏o. Sama myÊl o tym, ˝e znów mia∏by ˝yç samotnie, sprawia∏a, ˝e odczuwa∏ smutek, wi´c szybko si´ jej wyzby∏. No i dlaczego mia∏by o tym myÊleç, kiedy widzia∏ kotka w wielkich spodniach skaczàcego mu po brzuchu i wo∏ajàcego: „Obudê si´, Pettson! B´dziemy si´ bawiç!”