Nieoczekiwana przemiana mamy

Pani Karolina była wysoka, szczupła i miała piękne czarne włosy przycięte równiutko z końcem uszu. W tych uszach pobłyskiwały czasami duże, wesoło dyndające kolczyki.

– Twoja mama wygląda zupełnie jak Japonka – powiedziała kiedyś koleżanka Kuby, dziewięcioletniego syna pani Karoliny.

– To przez te włosy – prychnął Kuba. On również miał włosy w podobnym odcieniu. – Przecież mama nie ma skośnych oczu...

Rzeczywiście, pani Karolina nie miała skośnych oczu i nie była Japonką, ale jej oczy były bardzo piękne, duże, w kolorze błyszczącego jesienną wilgocią kasztana. Rzadko jednak zapalały się w nich wesołe iskierki.

5

Pani Karolina nieczęsto się śmiała, nie miała czasu na słuchanie dowcipów, czytanie wesołych książek czy oglądanie śmiesznych filmów. Pracowała w wielkim banku i choć nie była dyrektorem, miała swój gabinet. Siedziała przy ogromnym biurku i załatwiała bardzo ważne sprawy. W gabinecie było olbrzymie, nie osłonięte firankami okno.

Można było przysiąść na niskim parapecie i wpatrywać się w piękny widok, który rozciągał się z ósmego piętra, na którym znajdował się gabinet pani Karoliny. Kuba kilka razy odwiedził mamę w pracy i zawsze wtedy dziwił się, że ona tak rzadko wygląda przez to wspaniałe okno.

– Nie mam czasu na głupstwa – mówiła mama.

– Muszę pracować. – I pani Karolina pracowała, całymi dniami siedząc odwrócona tyłem do wielkiego okna i wszystkiego, co mogła przez nie oglądać. Zanim zdążyła przyzwyczaić się do zimowej bieli, już przez mały lufcik wciskało się wiosenne słoneczko, które coraz mocniej przypiekało i trzeba było bronić się przed nim, zaciągając bladoróżowe rolety. Ono także w oczach pani Karoliny zbyt szybko przygasało, na dworze robiło się zimno, przychodziła jesień. To wszystko ciągle zapracowana pani Karolina ledwie zauważała.

6

7

W domu często dziwiła się, że jej synek tak szybko rośnie.

– Znowu muszę kupić ci nową kurtkę. To niewiarygodne, jak ty prędko ze wszystkiego wyrastasz! Przecież kiedy ją kupowaliśmy była nawet troszeczkę przydługa. I kiedy to było? Miesiąc temu? Dwa? – Rok – przypomniał Kuba. – Kupiłaś mi ją rok temu, a właściwie prawie półtora, bo kupowaliśmy ją w październiku, a teraz jest luty.

– Niemożliwe!

– dziwiła się pani Karolina, kręcąc głową z równo przyciętymi włosami.

Czasami wyjeżdżała na kilka dni do innego miasta, a czasem nawet do innego państwa, taką miała pracę. Wtedy Kubą opiekowała się Asia, sąsiadka. Zdarzało się jednak, że wyjazd mamy przeciągał się na sobotę i niedzielę, a wtedy Kuba 8

zostawał z panią Władzią. Asię bardzo lubił, była młoda, dopiero w zeszłym roku skończyła szkołę średnią. Teraz studiowała zaocznie, a to znaczy, że miała cały tydzień wolny, zajęcia były tylko w soboty i niedziele. Wówczas pani Karolina prosiła o pomoc panią Władzię.

Pani Władzia zaś...

– Kotku, prosiłam, żeby książki nie leżały całymi stosami na biurku. Jedną wyjmujesz, jedną chowasz. Rozumiesz? – pytała z podejrzanie miłym uśmiechem.

– Ale ja się właśnie przepakowuję, szykuję sobie książki na jutro i... – Kuba nie zdążył dokończyć zdania.

– Jedną wyjmujesz, jedną chowasz – syczała pani Władzia wprost do ucha Kuby, jakby to był wielki sekret. Często jadła surowy czosnek, którego zapach wywoływał u Kuby obrzydzenie. Teraz też zaatakowała chłopca nieprzyjazna woń.

Kuba usiłował odwrócić głowę, żeby nie czuć czosnkowego odoru, ale pani Władzia nie pozwa9

lała na to. – Patrz na mnie!

– huknęła dla odmiany pełną piersią. – Będzie mi tu głowę odwracał, gówniarz jeden. Sprzątać mi zaraz ten bałagan. Ale już! – Kuba pośpiesznie pakował książki do plecaka, postanawiając później sprawdzić, czy na pewno ma w nim wszystko, czego będzie potrzebował w szkole nazajutrz. Z panią Władzią wolał nie dyskutować. Kiedyś poskarżył się mamie, ale pani Władzia tak wszystko poprzekręcała, że mama uwierzyła jej, a nie Kubie. Choć zawsze powtarzała mu, że nie wolno kłamać, sama opowiadała pani Karolinie kłamstwa. Słuchając jej można by pomyśleć, że Kuba jest rozpieszczonym, niegrzecznym maminsynkiem. Na szczęście w wakacje urodziła się jej wnuczka i pani Władzia musiała zrezygnować z opieki nad Kubą, by móc zająć się dzieckiem własnej córki. Niestety, córka w soboty i niedziele nie pracowała i jeśli było trzeba, pani Władzia chętnie przyjeżdżała, by przypilnować Kuby, któ10

remu nie udawało się przekonać rodziców, że jest już duży i może siedzieć w domu sam.

– Mamo, mam już dziewięć lat, a ty traktujesz mnie jak małe dziecko. Tatuś na pewno pozwoliłby mi zostawać samemu w domu. A teraz pewnie myśli, że jestem jakimś mazgajem, który wszystkiego się boi. Wstyd mi przed nim, on jest przecież taki odważny – wzdychał Kuba. Jego tatuś był żołnierzem i już drugi rok przebywał w Iraku razem z polskim wojskiem. W ciągu tych dwóch lat tylko raz przyjechał do domu. Kuba pisał do niego listy, ale odpowiedzi przychodziły rzadko.

Tato wolał telefonować, zwłaszcza odkąd mógł korzystać z internetu i widzieć syna podczas rozmowy.

– Tatuś na pewno nie pozwoliłby, żebyś siedział w mieszkaniu sam i wcale nie znaczy to, że uważa cię za tchórza. Jest dużo powodów, dla których dzieci nie powinny same przesiadywać w domu. Tłumaczyłam ci to przecież wiele razy i nie będę powtarzać wszystkiego od początku. Mam do zrobienia bardzo ważne zestawienie, więc nie przeszkadzaj mi, proszę.

Tak to było z panią Karoliną. Nawet kiedy wracała do domu, też była zajęta pracą. Kiedy Kuba był młodszy, podejrzewał nawet, że jego 11

mama w ogóle nie sypia, tylko w nocy podłącza się do prądu i ładuje jakieś wewnętrzne baterie, które pozwalają jej tak dużo pracować. *** Wracając z pracy, pani Karolina wstąpiła do sklepu z zabawkami. Na śmierć zapomniała, że dziś 6 grudnia, Mikołaj. Zastanowiło ją wprawdzie poranne ociąganie się Kuby, który najpierw nie chciał podnieść się z łóżka, potem długo marudził w swoim pokoju i pani Karolina miała wrażenie, że czegoś szukał, ale nic jej to nie dało do myślenia. Dopiero w pracy, kiedy jej sekretarka cieszyła się jak dziecko, ze znalezionej pod poduszką (a dokładnie obok poduszki) wielkiej paki ulubionych łakoci, coś jej zaczęło świtać. Trudno, pomyślała sobie, Kuba nie jest już małym dzieckiem, potrafi zrozumieć wiele rzeczy, a ja też mam prawo czasem o czymś zapomnieć. Kupię mu coś ładnego i po krzyku. W końcu, nie ma znaczenie, czy znajdzie się prezent rano pod poduszką czy dostanie się go wieczorem z rąk kochającej mamy?

To nawet lepiej, usprawiedliwiała dalej swe zapomnienie, chyba ja jestem ważniejsza od jakiegoś wątpliwego świętego. Zresztą, Kuba już od dawna nie wierzy w świętego Mikołaja.

12