Pan Kuleczka

Por z

ek àd

rzàdek to wróg zw o p , ier ek z d à

— mrucza∏a kaczka Katastrofa.

— Powinno byç „zwierzàtek” — powiedzia∏ pies Pypeç zza ∏ó˝ka.

— Porzàtek, porzàtek to wróg zwierzàtek — zamrucza∏a nadzwyczaj zgodnie Katastrofa.

Sprzàtali z Pypciem swój pokój. Katastrofa sama nie wiedzia∏a, czy bardziej jest zadowolona, czy z∏a. Zadowolona z mruczanki, którà sama wymyÊli∏a, a z∏a z powodu porzàdków. Bo oczywiÊcie to wcale nie ona je wymyÊli∏a, tylko Pan Kuleczka.

16

Pypeç wyszed∏ zza ∏ó˝ka, wypychajàc stamtàd pi∏eczk´, która zgin´∏a im latem, dwie kredki (obie zielone!), ogon latawca, pude∏eczko, pienià˝ek i kilka ma∏ych kolorowych kartoników.

— MyÊl´, ˝e Pan Kuleczka móg∏ si´ zdenerwowaç tà naszà grà na pod∏odze — powiedzia∏ Pypeç.

Rano grali w „Superfarmera” na ∏ó˝ku Katastrofy i pod koniec troch´ si´ posprzeczali. A potem tak jakoÊ wysz∏o, ˝e kartoniki ze zwierzàtkami porozsypywa∏y si´ po ca∏ym pokoju.

Mo˝e nie ca∏kiem same si´ porozsypywa∏y, ale w ka˝dym razie teraz znajdowali je w najprzedziwniejszych miejscach.

— A mo˝e to przez ten jogurt? — zastanawia∏a si´ Katastrofa.

W czasie gry zg∏odnia∏a i przynios∏a sobie jogurt z lodówki.

Tak jakoÊ wysz∏o, ˝e troch´ jogurtu wyla∏o si´ na nià. A troch´ na poduszk´. A jeszcze troch´ na przeÊcierad∏o. A reszta na dywanik. Katastrofa ju˝ zmy∏a jogurt z siebie, a teraz zeskrobywa∏a go z dywanika.

— A mo˝e przez ksià˝ki? — zastanawia∏ si´ dalej Pypeç. Podnosi∏ ksià˝ki z pod∏ogi i ustawia∏ na pó∏ce.

Rano, po skoƒczonej grze, przygotowa∏ je sobie do przeczytania. To znaczy — zdjà∏ z pó∏ki i kilka po∏o˝y∏ na stosiku z jednej strony swojego legowiska, a kilka na stosiku z drugiej. I jeszcze kilka na trzecim. A reszt´ na szafce. No a potem tak jakoÊ wysz∏o, ˝e stosiki si´ przewróci∏y, a ksià˝ki z szafki spad∏y.

17

I to w∏aÊnie wtedy wszed∏ do pokoju Pan Kuleczka, rozejrza∏ si´ i ca∏kiem niepanakuleczkowym g∏osem powiedzia∏, ˝e tak nie mo˝e byç, ˝e w takim pokoju nigdy w ˝yciu nic nie b´dà mogli znaleêç i ˝e prosi, ˝eby jednak zrobili z tym wszystkim jakiÊ porzàdek. I wyszed∏. No to zacz´li sprzàtaç.

— Porzàdek, porzàdek to wróg zwierzàdek — znów zamrucza∏a Katastrofa, ale nagle przerwa∏a.

18

Pypeç spojrza∏ na nià, potknà∏ si´ i upuÊci∏ jednà z ksià˝ek.

— Jest! — zawo∏a∏a Katastrofa. — Jest, jest, jest! Znalaz∏a si´! A myÊla∏am, ˝e ju˝ nigdy jej nie zobacz´!

Podskakiwa∏a jak kangur i kr´ci∏a si´ jak bàczek. Przez ca∏y czas mocno przytula∏a do siebie coÊ ma∏ego i ró˝owego.

— Moja kochana Mysza Wisza! — wo∏a∏a Katastrofa. — To dlatego ostatnio mi si´ tak niewygodnie spa∏o! By∏a w mojej poduszce! A jak zdj´∏am poszewk´, to si´ znalaz∏a!

Drzwi si´ otworzy∏y i do pokoju zajrza∏ Pan Kuleczka.

— A mo˝e wy wiecie — zaczà∏ doÊç niepewnym g∏osem — gdzie si´ podzia∏a moja...

— ˚ó∏ta muszka! — zawo∏a∏ nagle zaskoczony Pypeç, wpatrujàc si´ w coÊ, co w∏aÊnie wypad∏o mu z ksià˝ki.

Katastrofa wcià˝ przytula∏a Wisz´, wykrzykujàc radoÊnie to i owo.

— By∏a w mojej ksià˝ce — dziwi∏ si´ Pypeç. — Tej, którà nam pan czyta∏ ostatnio.

— Hm — powiedzia∏ troch´ zak∏opotany Pan Kuleczka — widocznie u˝y∏em jej jako zak∏adki. Nie pami´tam...

— Hura, hura! — przerwa∏a Katastrofa, obca∏owujàc ciàgle Mysz´ Wisz´. — Niech ˝yje porzàdek...!

Pan Kuleczka i Pypeç tak si´ zdziwili, ˝e nie powiedzieli nic. A Katastrofa jeszcze z rozp´du zaÊpiewa∏a: — ...przyjaciel zgubionych zwierzàdek!

19