B
R
A
N
C
H
A
H
O
L
I
C
S
BIJ EVELYN IN DE KEUKEN Partner Evelyn Günther van Günther & Van Grinsven Executive Search interviewt managers uit de branche over hun waarden/normen, werk/privé, uitdagingen/ergernissen en ‘leermomenten’. Deze maand: country manager Hans van der Heyden van Gillette
Je komt uit de papierwereld… Ja. Tijdens mijn studie bedrijfseconomie aan de KUB in Tilburg en mijn post-doctoraal aan de VU in Amsterdam wist ik al dat ik bij een multinational wilde werken en dan graag een tijd het buitenland in. De banen lagen toen niet voor het oprapen maar ik kon toch kiezen, tussen KLM Cargo, Akzo en Buhrmann Tetterode. Het werd de laatste. BT had een prachtig management development-programma en de glossy brochure van BT pakte mij ook een beetje in. Maar bovenal, Buhrmann garandeerde me dat ik binnen twee jaar naar het buitenland zou kunnen. Maar snel na de fusie met een andere Nederlandse papiergigant, KNP, kwam het ‘expat’-programma op de helling te staan. Omdat ik toch bleef aandringen, kwam het hoofdkantoor in Amsterdam uiteindelijk met ‘goed nieuws’: ik mocht naar wat in hun ogen het buitenland was, de Rijnmond. Uiteraard was ik eerst zeer teleurgesteld. Maar mijn toenmalige baas en oude rot Henk Vos zei mij dat ik een sukkel was als ik het niet deed. Inmiddels waren er van de 29 trainees nog maar vier over en ik was een van die vier, dus ze zagen mij toch wel zitten. Ik ben uiteindelijk gegaan, het klikte met de directie en ik heb fantastische jaren bij de Veenman Groep beleefd. Al direct werd ik gevraagd om bij werkmaatschappij van Veenman orde op zaken te stellen. Deze technisch failliete club was onder de vleugels van de Veenman Groep gebracht, en het totale management was op straat gezet. Ik heb in die periode opgeruimd en de klantenbelangen veiliggesteld. Vrij plotseling werd ik als 31-jarige gevraagd als financieel directeur van Veenman, een teken van waardering - 400 mensen en 65 miljoen euro omzet, prachtig.
Ben je op je 37ste nog steeds zo ambitieus als toen? Ja, maar ik ben ook wijzer geworden. Ik merkte dat ik uiteindelijk toch niet aan het stuur zat. Ondanks alle vrijheid werd er op gezette tijden flink aan de halsband getrokken, ook vanuit het hoofdkantoor. Toen heb ik op een bepaald moment duidelijk gemaakt dat ik graag een keer eindverantwoordelijkheid zou willen dragen voor een bedrijf, daar was ik ook voor klaargestoomd. Toen werd ik managing director van Docvision. Daar heb ik veel kunnen doen: een agressieve groei, tot een personeelsbestand van 325 mensen en het management team werd bijna helemaal vernieuwd.
F
o
o
d
P
Wist je wat je te wachten stond bij Gillette? Na een maand kwam ik erachter. Dat de gevel mooier was dan de rest van het pand als je eenmaal binnen bent. Dat is overal zo. Dat de herstructurering zou ingrijpend zou zijn was ook voor Gillette niet eerder vertoond. Maar het was nodig. Hoe kwam je bij Gillette? Hans Niekerk, mijn oude ‘human resources’collega bij Veenman, was inmiddels bij Gillette terecht gekomen. Hij belde mij een jaar nadat ik met iemand van het Europese hoofdkantoor zomaar een keer had gesproken, tijdens mijn vakantie in Italië. Of ik nog de volgende dag over wilde komen voor een gesprek in Londen. Het ticket lag al klaar. Ze zochten een country manager voor Nederland. Mijn vrouw was toen vrij duidelijk: ‘Je regelt het maar na je vakantie Je gaat nu niet even een dagje op en neer vliegen voor een gesprek.’ Desondanks kwam het er toch van.
Waar jij komt, gaat iedereen op zijn stoel bibberen? Voor zo’n imago moet je oppassen. En bovendien is het de minst leuke en de makkelijkste kant van zaken doen. Kijk, van meer minder maken, is het makkelijkste wat er is. Opbouwen, dat is natuurlijk de echte uitdaging. Ook bij Gillette ontkwam ik echter niet aan een forse herstructurering om een hogere graad van professionaliteit te bereiken. Ik denk dat we daarmee aardig op de goede weg zijn. En als mensen gaan bibberen op hun stoel, zoals
Waarom wilden ze jou hebben? Een combinatie van expertise, motivatie en ambitie, denk ik. En ik was erg jong, zodat de directie nog altijd doingen kan zeggen als ‘dat kun jij nog niet weten’ of ‘neem dat nou maar 30
jij dat noemt, is daar vaak een aanleiding voor. Vraag maar eens aan degenen die in een verleden met mij hebben gewerkt of dat nou echt zo vervelend was…
van me aan, daar ben je te jong voor’. Nou, dat werkt al vrij snel heel frustrerend, kan ik je verzekeren.
e
r
s
o
n
a
l
i
t
y
n
o
v
e
m
b
e
Van papier naar Gillette, dat ging goed? Niet altijd, hoor. Ik ben overtuigd voorstander van empowerment, anders word je een conr
2
0
0
3