Bij Evelyn aan tafel Evelyn Günther van Günther + Van Grinsven Executive Search interviewt senior managers uit de branche over ‘leiderschap’. Deze maand Jack Tabbers, general manager Mars Nederland en bestuurslid Mars ‘Europe/Eurasia’. Door: Evelyn Günther Foto’s: Jan Willem Houweling
In een interview in 2003 vertelde je dat je general manager wilde worden. Is het wat je had verwacht? Mijn droom is op een volstrekt andere manier uitgekomen dan wat ik toen vertelde, namelijk: veel mooier. Ik dacht dat het vooral om resultaat behalen zou gaan. Dat hoorde toen bij de fase in mijn carrière. Ik vertelde vol trots wat ik bij welke klant gerealiseerd had. Resultaten vormen nu veel meer een basisvoorwaarde. Het voornaamste bij general management is betrokkenheid bij je medewerkers creëren - door duidelijkheid, communicatie en educatie. Ik besefte toen niet dat die drie bepalen of ik succesvol ben of niet. Dat vinden jouw stakeholders ook? Ja. Natuurlijk moeten we resultaten behalen, zeker bij een Amerikaanse multinational als Mars. Maar in gesprekken met mijn meerderen praten we kort over de resultaten; de cijfers en vooruit-
zichten zijn bekend. Veel meer praten we over leiderschap en over de voortdurende transformaties van het bedrijf; we zoeken voortdurend naar efficiëntere organisatievormen. Daarin vormen de mensen de hoogste prioriteit. Wij besteden veel tijd en aandacht aan hun ontwikkeling. Onze tweede prioriteit is dat we het ontwikkelde talent voor ons bedrijf behouden en een juiste carrière kunnen bieden. In het leiderschapsmodel van Egon Zehnder is ‘de mate waarin je bereid bent te offeren’ de kern. Wat heb jij moeten offeren voor nu al je derde rol van general manager? Mijn privéleven heeft behoorlijk te lijden onder mijn werk: mijn gezin, mijn familie- en mijn sociale leven. In mijn vorige baan van ‘general manager international travel retail’ was ik vier jaar lang veel in het buitenland, terwijl onze kinderen net tussen de 4 en 8 jaar waren. Hoewel
het voor mij persoonlijk een goede ontwikkeling was, was het ook een opoffering. Ik was vaak 70 tot 80% van de tijd niet thuis. Mijn vrouw heeft haar werk ook anders moeten invullen. En zaken zoals teamsport - ik voetbalde - kunnen niet meer. Ik kan nu alleen sporten wanneer het me uitkomt. Daarom fiets ik nu. Is het het waard? Ik ben nu 45 jaar, een fase waarin je je steeds meer afvraagt wat nou echt belangrijk is in het leven. Er zijn verschillende antwoorden denkbaar. Vroeger vond ik een bepaalde status belangrijk, ik keek bijvoorbeeld op tegen een algemeen directeur. Nu vind ik persoonlijke ontwikkeling het belangrijkste. Wat vind je moeilijk aan je positie? Dat mijn beslissingen uitwerking hebben op anderen. Mijn keuzes hebben op de lange termijn effect op veel mensen. Rationeel kan ik beslissingen goed nemen - ik zie dat het niet anders kan - maar ik vind het wel lastig als mensen daar persoonlijk door geraakt worden. Dat geldt voor alle organisatieveranderingen. Met welke talenten en krachten draag jij bij aan de organisatieverandering? Ik ben geen afstandelijk leider, ik ben zeer betrokken, terwijl het wel duidelijk is dat ik de leider ben. Daarnaast is een pluspunt van me dat ik relaties aanga en mensen met elkaar kan verbinden. En ik wil onderwerpen graag doorgronden, kan goed een probleem analyseren. Ik kan de vinger op de zere plek leggen. Maar je moet het ook niet persoonlijk maken: ‘het is gewoon gebeurd.’ Je moet gesprekken durven aangaan en de problemen benoemen. Vaak zie je dat mensen minder scherp worden als ze wat langer een functie vervullen.
42 FoodPersonality januari 2014
42-43 Evelyn 42
10-01-2014 11:44:26