Evelyn Günther van People Select Executive Search interviewt managers uit de branche over hun waarden/normen, werk/privé, uitdagingen/ergernissen en ‘leermomenten’. Deze maand Bing Go, algemeen directeur van Go-Tan. Door: Evelyn Günther Foto: Jan Willem Houweling
Bij Evelyn aan tafel Je zegt net dat je veel te doen hebt. Kom je tijd tekort? Ik probeer wel altijd om zes uur naar huis te gaan en thuis te eten. Ik woon maar vijf minuten van mijn bedrijf vandaan. De afgelopen tijd heb ik het heel druk gehad en ben ik veel naar het buitenland geweest. Dan loop ik achter en ga ik op zaterdagochtend naar de zaak toe om alles uit te werken en de mailtjes weg te zenden, zodat ik op maandag rustig kan beginnen. Onze pubers zijn dan nog niet wakker en mijn vrouw was met mijn dochter naar de supermarkt, dus niemand mist mij dan.
dan een merkoperatie, maar het merk Go-Tan vind ik juist zo leuk.
Hoeveel kinderen heb je? Drie kinderen van zeventien, vijftien en dertien.
Je hebt een derde broer. Is die ook verbonden aan het bedrijf? Ja, hij woont in Singapore, maar hij is heel vaak in Nederland. Soms is het alsof ik hem net zo vaak zie als mijn andere broer, die in de kamer naast me werkt. Elke zes weken of zo is hij hier. Hij is bankier. Hij is aandeelhouder en commissaris en voelt zich emotioneel verbonden met het bedrijf. Familie is heel belangrijk voor ons. We hebben een neefjes-en-nichtjesdag en hebben veel behoefte om bij elkaar te komen. Het is heel vertrouwd en we praten altijd over eten. Vroeger kwam iedereen van de familie altijd bij mijn oma in haar kleine woning die dan uitpuilde van de mensen. Je kreeg altijd uitgebreid eten. Het is wel moeilijker geworden om nu vaak bij elkaar te komen, want mensen hebben het zo druk.
Jouw broer heeft ook kinderen? Ja, twee kinderen, van elf en negen. Ze sluiten mooi bij die van ons aan. Hebben jullie de ambitie om Go-Tan in de familie te houden? Ja, het zou wel leuk zijn, maar of dat realistisch is? Ik heb er geen overdreven sentiment bij. Ik ben 49 en mijn broer is 43 jaar. Hoe leuk ook, je gaat niet voor eeuwig door. Tijden zijn veranderd. De toekomst van familiebedrijven is steeds onzekerder. We zitten in de laatste groep van familiebedrijven die nog een merkexercitie hebben. Ja, de grote jongens, zoals de bierbrouwerijen, dat zijn nog wel vaak familiebedrijven. Dat geeft me wel te denken, blijkbaar is food toch wel het speelveld van de multinational geworden. Daar maak ik me best wel eens zorgen over. Ik begreep van je dat jullie co-making succesvol is. Ja, dat klopt. Misschien een beter businessmodel
Jullie zijn de tweede generatie? Ja, mijn vader is begonnen en wij hebben het groter gemaakt, maar aan de andere kant hebben we ook gezien wat het aan risico’s met zich meebrengt. Ik ben er verguld mee, maar het is wel een verantwoordelijkheid. Wij zitten nu in achttien Europese landen. Maar een multinational zie je niet een productrange van 40 artikelen maken voor één specifiek land, bijvoorbeeld voor de Zweedse of Finse markt. Daar ben ik wel trots op.
Hoe zie je de toekomst voor jullie producten? Waar blijft de Indische rijsttafel? De wereld wordt veroverd door hamburgers en de sushi’s. Daar moet je realistisch in zijn. Nederland is Nederland met zijn historie en dat is moeilijk uit te dragen in het buitenland. Inmiddels zijn we buiten Nederland niet zozeer Indonesisch, maar meer
Zuidoost-Aziatisch. Daar kun je net zo makkelijk een teriyakisaus verkopen als ketjap. Exotisch eten is een van de weinige categorieën die groeit in Europa. Dat is wel een goed uitgangspunt. Een van de grootste en succesvolste lijnen die we nu hebben, zijn de woksauzen en dat is veel minder Indonesisch. Koken jullie thuis Indonesisch? Mijn vrouw is een Hollandse en is meer van de aardappelen en de pasta tot aan mediterraan en Thais. Indonesië en China laat ze aan mij over. En dat is meestal in de weekenden. Hoe gaat het met jullie bedrijf? Op zich heel goed. We hebben nu na jaren volledige distributie bereikt in Nederland. Nog niet met het volledige assortiment, hoor. Ook in Nederland zijn we meer richting Zuidoost-Aziatische producten gegaan. Wij zijn de volgende stap aan het zetten in merkpositionering. Zo hadden we dit jaar voor het eerst tv-reclame. In een merk investeren is ongelooflijk kostbaar en de vraag is dan: ‘Hoe snel verdien je het terug en hoe lang kun je ervan genieten?’ Vroeger kon je decennialang vruchten plukken van een goed product, als je dat goed had neergezet. Als je nu met heel veel geld een product in de markt zet, is de kans groot dat het mislukt en dat je voorraden moet afschrijven. Hoeveel tijd heb je om geld terug te verdienen? Bedrijven investeren minimaal in innovatie, zelfs grote bedrijven doen dat niet meer. Wie gaat dat doen in de toekomst? Wij doen het wel. Hoe komt dat? Omdat we het leuk vinden, denk ik. Ik zou er mijn hand niet voor in het vuur durven te steken of dat nu het beste businessmodel is voor de
34 FoodPersonality januari 2013
34 Evelyn 34
14-01-2013 10:14:29
‘Ik doe er zelf ook aan mee, containers met spullen overal in de wereld vandaan halen’ toekomst. Misschien moet je uiteindelijk het product dat goed loopt nog efficiënter en goedkoper produceren. Maar dat lijkt me echt vreselijk, om alleen maar over kosten te moeten praten. Dat je een hele afdeling hebt om over kosten te praten. Terwijl de uitdaging is om de categorie groter te maken. De consument is gretig naar innovaties, kijk maar naar mobiele telefoons en dergelijke, maar in traditionele business als food lijkt dat veel langzamer te gaan. Maar als niemand het doet, waar blijft het dan? Wie brengt lekkere dingen op de markt? Maar ja, aan de andere kant, wij hebben dat wel gedaan, maar uiteindelijk zijn we geen marktleider. Heb je hobby’s? Vroeger knutselde ik wel eens wat, maar daar heb ik geen tijd meer voor. Tegenwoordig doe ik bestuurswerk voor het Nederlands Verpakkingscentrum en voor het Indisch herinneringscentrum Bronbeek. Heel iets anders. Hoe bevalt je dat? Prima om uit mijn comfortzone te komen. Ik zit geregeld in overleg met mensen van defensie en mensen uit de politiek. Een heel ander wereldje dan food. Het gaat er ook compleet anders aan toe. Zeker bij de overheid. Ervaren politici, bestuurders en zo, hun manier van netwerken is mij ook totaal vreemd. Daar zal niet mijn toekomst in liggen. Daarvoor ben ik te ongeduldig. Zeker wat
geld en geldbesteding en verantwoording betreft, zou ik niet bij de overheid kunnen werken. Daar word ik gek van. Mensen in het bedrijfsleven passen vaak niet in de politiek. Wat vind je van jezelf als ondernemer? Ja, wat zal ik zeggen? Ondernemers doen dingen omdat ze het leuk vinden. Ze zijn af en toe niet het allerzakelijkste misschien. Ik heb ooit eens een positioneringsonderzoek laten doen toen ik net als directeur begon. ‘Meneer Go, als ik u mag aanraden, richt u zich dan volledig op het private label.’ Misschien, als ik dat gedaan had, was ons bedrijf veel groter geweest, maar dan had ik het niet zo leuk gevonden. Ik moet wel hard werken voor mijn geld. Maar ja, dat moet iedereen, ik denk dat het niemand aan komt waaien. Ik geloof dat ondernemers wat dat betreft allemaal hetzelfde profiel hebben, niet allemaal zo berekenend en uit op geld. Als je dat bent, moet je de geldhandel in gaan. Het zou natuurlijk wel leuk zijn als je alles zou kunnen doen wat je zou willen. En dan ga je nadenken en dan denk je, ik doe toch eigenlijk alles al wat ik leuk vind. Meer auto’s? Grotere vakanties? Wat drijft jou? Wat mij altijd al gedreven heeft. Dingen maken. Het creatieve stuk ervan. Ik probeer mezelf wel te dwingen om wat zakelijker te zijn, wat meer op geld belust te zijn. Ik wil best meer geld verdie-
nen, maar vooral ook voor de continuïteit van bedrijf. Ik heb niet het idee dat ik zo veel nodig heb. Een bootje is leuk. Maar dat gebruik je toch ook maar twee weken per jaar. Vrienden van mij hebben een tweede huis, maar je kunt toch beter vrienden hebben die huisjes hebben dan er zelf mee zitten. En meer reizen? Mijn vrouw was vroeger stewardess, dan ging ik wel met haar mee, en ik heb zelf ook heel veel gereisd. Als er plaats beschikbaar was, voor een paar honderd gulden naar Bali. Heb jij wel eens slapeloze nachten? Nee, niet heel veel. Af en toe, de laatste tijd vind ik het wel heel spannend, moet ik zeggen. Waar maal je over? Je hebt de onzekerheid over de actuele situatie, je kunt zomaar een paar miljoen aan omzet kwijt raken. En zeker als je zulke principiële stellingnames inneemt als ik, zo van ‘sorry maar dit gaat niet gebeuren, want dit vind ik niet kunnen’. Heb je een droom? Ik weet niet zo snel iets. Als ik nu drie weken vakantie heb, wil ik weer aan het werk, dan begint het weer te kriebelen. Ik besteed nu 80% van mijn tijd aan werk, dus als dat wegvalt, zal ik denk ik wel weer wat zakelijks beginnen. Waar ik wel mee rondloop: we moeten bewuster met de wereld omgaan. We zitten nu niet op de goede weg met onze overconsumptie en wegwerpmaatschappij. En we betalen veel te weinig. Dat hadden we al in non-food, maar nu ook in food. De volgende generatie zou meer moeten investeren dan consumeren. Ik heb een hekel aan spullen die je wél hebt, maar niet gebruikt. Ik heb T-shirtjes die ik al dertig jaar heb en niet zomaar weggooi. Dat geeft een beter gevoel. Maar het is wel heel idealistisch. Over twintig, dertig jaar is ons energieverbruik verdubbeld, logisch als je kijkt naar mensen in China die ook een iPad, telefoon en auto willen. Maar dan hebben we nóg een planeet nodig. Ik ben voor minder, kwalitatiever en duurzamer. Ik denk dat we gelukkiger worden van langer en bewuster met onze spullen omgaan. Maar ik ontken het niet, ik doe er zelf ook aan mee: overal in de wereld containers met spullen vandaan halen. En ik pak heel makkelijk het vliegtuig overal naartoe. Vliegen is te goedkoop, er is geen drempel. Dit is niet een droom; in de zin van: ‘Ik ga er specifiek iets mee doen’, een beweging opstarten of me ergens bij aansluiten. Maar ik weet dat we niet goed bezig zijn met z’n allen. Maar je kunt een tanker aan mentaliteit niet zomaar omsturen. ■
35 FoodPersonality januari 2013
34 Evelyn 35
14-01-2013 10:14:32