Partner Evelyn Günther van Günther & Van Grinsven Executive Search en People Select Career Services interviewt managers uit de branche over hun waarden/normen, werk/ privé, uitdagingen/ ergernissen en ‘leermomenten’. Deze maand: Tijn Bresser, commercieel directeur Ad van Geloven. Foto: Dirk-Jan van Dijk
Bij Evelyn aan tafel Vertel eerst iets over je achtergrond. Ik ben 40 jaar, geboren en getogen in Amstelveen. Mijn vader had een bloemenexportbedrijf in Aalsmeer en werkte van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ik wilde zijn bedrijf niet overnemen; veel te operationeel voor mij. Ik ben bedrijfskunde in Rotterdam gaan doen en studeerde af in 1994. Toen was het niet makkelijk om een baan te vinden. Ik nam een uitzendbaantje bij CocaCola en op een dag kwam de salesmanager van Zuid-Holland binnengelopen: ‘Joh, zou je bij ons in de verkoop willen beginnen?’ ‘In de verkoop? Ja, maar ik heb marketing gestudeerd.’ Ik ben dat toen toch gaan doen en werd horecavertegenwoordiger in regio ‘groot Rotterdam’. Ik ging met een grote Coca-Cola-wagen op pad, boek onder de arm. Na een jaar werd ik channel manager en vervolgens werd ik gevraagd om het project euro 2000 te leiden, een brugfunctie tussen de ‘company’ en de bottelaar. Past een brugfunctie goed bij je? Ja, dat denk ik wel. Mijn vrouw zegt altijd dat ik heel stabiel ben, omdat ik vlak ben in mijn emotie. Ik ben nooit heel blij en nooit heel depri. Mijn vrouw daarentegen is heel dynamisch in haar emoties en dat vind ik dan weer interessant aan haar. Het is wel prettig om relativerend te zijn. Aan de andere kant moet ik ook zeggen dat ik jaloers ben op mensen die heel betrokken zijn. Ik merk dat ik in mijn verkoopclub mensen om me heen zoek die dat juist hebben. Het zijn krachtige relatiemensen. Zij compenseren mij. Voel je wel kicks in je werk? Ja, ik ben heel resultaatgericht. Doelen bereiken of anderen doelen zien bereiken, daar krijg ik een kick van.
Wat zijn voor jou belangrijke resultaten? Dat kan zo stom zijn als een klant binnenhalen, of als iemand iets extra’s ergens uit sleept, dat iemand een stap in zijn loopbaan zet, dat je met elkaar bepaalde doelen bereikt. Ik vind de stappen erheen altijd verschrikkelijk. Ik ben niet zo iemand van details of van het proces. Wat vind je dan verschrikkelijk? We zijn nu bijvoorbeeld met een verpakkingswijziging bezig. En we hebben al wel een idee waar we heen willen, hoe het eruit moet zien. Maar dan al die stapjes... Ik denk dan: ‘Goh, dat ik me daar in mijn carrière doorheen heb geslagen, dat ik dat heb overleefd.’ Ik heb dat ook allemaal moeten doen, dat perfectionisme op de vierkante meter, nee, dan liever de grote lijnen. Maar je kunt toch niet zonder processen, systemen, procedures? Zoals ik nu werk wel. Ik loop veel rond, sta tussen de mensen, neem hen mee naar het eindpunt. Geen vaste vergaderingen. Natuurlijk moeten er contracten zijn en moet ik die doorlezen en moeten er wel processen zijn, maar ik probeer te inspireren en aan te jagen. Maar goed, ik heb mensen om me heen die juist sterk procesmatig werken, die heel goed zijn in die stapjes. Wat ben je na Coca-Cola gaan doen? Ik wilde naar een kleiner bedrijf, geen Unilever of Procter. Toen kwam ik in contact met een headhunter en die zei: ‘Ik heb iets, maar het is wel bij Unilever, maar ga nou eens praten.’ Ze konden er al een tijd niemand voor vinden. Ik twijfelde ook: in the middle of nowhere, ergens in België, maar eigenlijk ook wel spannend. Het buitenland vond ik leuk en België is buitenland, heb ik ervaren. Ik
ging erheen, dan rij je over een brug en dan zie je in de verte zo’n vrieshuis liggen, helemaal oranje, van Mora, met wat kantoren en vrachtwagens. Dat was in 2002, toen was ik 32 en toen mocht ik de marketing & sales unit gaan aansturen. Ben je daar ook gaan wonen? Ja. Dat was wel een goede tip van Hans Cools, mijn Belgische voorganger. Ik denk dat ik alleen maar daar succesvol ben geweest door er te gaan wonen. Zo leerde ik de cultuur te begrijpen. Het is voor een Belg makkelijker om in Nederland te werken dan andersom. Wij Nederlanders praten altijd over het werk en de resultaten die we willen behalen. Mijn hr-manager waarschuwde me: ‘Ga eerst een half jaar naar de mensen luisteren, ga niet meteen jouw ideeën spuien, dat komt allemaal wel. Praat niet met ze over hun werk, maar over henzelf.’ Dat vond ik best moeilijk. Ik heb geleerd over betrokkenheid en over menselijk contact. Dat leer je van Belgen, want zij zijn veel menselijker dan Nederlanders. Nederlanders schermen zich altijd af. Mijn vrouw en ik wonen nog steeds in België, hoewel ik sinds de verkoop aan Ad van Geloven, dat toen in handen was van Egeria, ook commercieel verantwoordelijk ben voor de Nederlandse markt. Werkt jouw vrouw in België? Nee. Mijn vrouw heeft ook bedrijfskunde gestudeerd en in 2000, toen werkte ze bij Philip Morris, heeft ze een andere keuze gemaakt en is ze gaan reizen. Ze heeft een jaar door ZuidAmerika gereisd. Ik heb nooit die ambitie gehad. Ik vind reizen heel leuk, maar niet om met een rugzak op te lopen. Zij is echt een zwerver. Toen ze uit Zuid-Amerika terugkwam, vond ze het reizen en rondtrekken zo leuk dat ze als gids voor
38 FoodPersonality april 2010
38_evelyn 38
14-04-2010 18:35:20
‘Dat iedereen de goedkoopste wil zijn, dat houdt een keer op’ SNP, specialist in wandelreizen, is gaan werken. Ze neemt groepen op wandelreizen mee en is zo’n vijf maanden per jaar weg. Daarnaast werkt ze als coach. Of ik die lange afwezigheid moeilijk vind? Ja, natuurlijk. Maar je kunt op allerlei manieren contact houden tegenwoordig. Wat doe je als je vrouw weg is? Ik ben verzot op eten. Ik zit in een ‘chaîne des rôtisseurs’, een eetgilde. Het is heel oud. En wereldwijd. Je kunt in ieder land aanschuiven. En verder ben ik op iedere netwerkbijeenkomst, ik ga naar beurzen, ben aan het werk. Wij hebben natuurlijk niet dat ritme van een gezin met kinderen. Mag ik vragen of jullie bewust geen kinderen hebben? Ja, dat is bewust. We hebben beiden nooit een kinderwens gehad. In 2008 hebben jullie je verkocht aan Lion Capital. Participeer je weer? Zo werkt dat met private equity, je moet wel gemotiveerd blijven om heel hard te werken. Het
bedrijf is heel veel waard. En daarvan heb ik een heel klein deel. En het gaat nog een keer verkocht worden? Dat is altijd zo. Als private equity koopt, is dat om te verkopen. Ben jij dan klaar? Ach, dat is een groot woord. Kijk, we hebben geen kinderen. Als ik morgen zeg ‘Ik ben klaar’, dan is dat zo en gaan we op een andere manier leven. Dat kan van de een op de andere dag. Maar dat is nooit de motivatie geweest. Dan ga ik me, denk ik, bezighouden met microkredieten. Bevalt die private equity-omgeving je wel? Ja. Lion Capital is heel anders dan Egeria. We zijn dus van een Nederlandse organisatie, die meer behoudend is, naar een Engelse gegaan, die bovenop de business zit. Dat inspireert mij ook wel weer. Private equity maakt een omslag mogelijk. Niet elke keer kwartaalcijfers, nee: ‘We weten wat we over zo’n vijf jaar willen hebben en we gaan daar gewoon naartoe. En als we daar zoveel voor moeten investeren, dan is dat zo.’ Die houding
schept ongelooflijk veel mogelijkheden. Wat vind jij van de huidige sfeer in de branche? Je merkt dat er meer stress zit bij de handel, meer druk om te presteren. Iedereen moet dat laatste procentje hebben. Vroeger was het meer van ‘wat gaan we doen met dat laatste procentje?’, je wist elkaar wel te vinden. Eigenlijk is iedere inkoper nu bang meer te betalen dan de ander. Albert Heijn let op de prijs en nu weet geen enkele concurrent van AH nog wat hij moet worden. Toch zit de oplossing in die keuze. En met de positionering kunnen wij helpen, of dat nu met private label is of met een A-merk. Als het ook maar even kan, proberen wij een bijdrage te leveren aan de rol van diepvries bij die klant. Maar als iedereen de goedkoopste wil zijn, houdt het bij mij op een gegeven moment op. En bij hen zelf ook, hoor. Ik koop af en toe in Nederland mijn kipfiletje. Nou, hij spettert de pan uit; kan ook niet anders. Willen ze dat veranderen? Ja. Maar dan kom je weer in Beesd of Vianen en dan hoor ik: ‘Jaja, maar eerst wil ik weten of ik de laagste prijs heb.’ Terwijl het eigenlijk om de hoogst mogelijke verkoopprijs zou moeten gaan. Q
39 FoodPersonality april 2010
38_evelyn 39
14-04-2010 18:35:30