EMOTIONEEL OPRUIMEN

Vrij en rustig ouder worden

Genoeg bewegen, gezond eten, niet teveel alcohol drinken … als we denken aan gezond ouder worden hebben we het vaak over de fysieke aspecten van onze gezondheid. Maar we kunnen zo gezond leven zolang we willen, als we met oud zeer rondlopen voelen we ons nooit optimaal. Legen dus, die rugzak. Coach en ANBO-lid Margot de Hoest weet hoe.

TEKST MARIJE REMMELINK

De manier waarop we zijn opgevoed, de relatie met onze ouders, hoe we met onze broers en zussen omgingen en zij met ons: het zijn allemaal factoren die van invloed zijn op wie we denken te moeten zijn en hoe we denken te moeten doen. Sommige van deze overtuigingen kunnen belemmerend zijn. Bijvoorbeeld als we nooit durven uit te spreken hoe we ons écht voelen. Of het geluk van anderen altijd belangrijker vinden dan dat van onszelf.

EMOTIONELE PIJN Tegen de tijd dat we zestig zijn hebben we vaak een heleboel overtuigingen waar we onbewust naar handelen. Daarnaast hebben we vaak ook al een heleboel meegemaakt. Misschien heb je kinderen, misschien ben je je partner verloren of een ander dierbaar persoon. Misschien worstel je juist met vragen over de toekomst. Vervelende gebeurtenissen en spijt van wat we wel of juist niet gedaan hebben kunnen zorgen voor emotionele pijn. Alles wat we meemaken en niet goed verwerken, blijft in ons systeem zitten. Hoe ouder we worden, hoe meer het zich opstapelt. Daarvan kun je concrete lichamelijke klachten krijgen, zoals last van je schouders, maar ook gewoon niet lekker in je vel zitten.

NIET VOOR SOFTIES We zien vaak dat mensen (kort) voor hun overlijden emotioneel gaan ‘opruimen’. “Daarmee wachten tot je sterfbed is zo zonde”, vindt Margot de Hoest. “Hoe eerder we ons ontdoen van emotionele ballast, hoe langer we kunnen genieten van een vrij leven.” Als coach begeleidt De Hoest volwassenen, kinderen en hun ouders om vrijer te leven. Speciaal voor zestigplussers geeft ze de cursus Opgeruimd Ouder Worden. De methode waar zij mee werkt heet De Helende Reis of de Journey-methode. “Voor buitenstaanders klinkt dat heel soft, maar het tegendeel is waar”, vertelt De Hoest. “De Helende Reis heeft mijn leven verrijkt en verdiept. Ik ben een ander mens geworden, vrijer, spontaner, opener en completer! Dat gun ik iedereen. Daarom heb ik besloten om anderen daar als coach bij te begeleiden.”

De Hoest: “Opgeruimd leven geeft rust en vrijheid, zeg ik altijd. Het geeft je de vrijheid om echt te zijn wie je bent. Na de cursus weten mensen wie ze zijn, wat hun motto is en hoe ze voor zichzelf kunnen opkomen. Die inzichten krijgen ze door allerlei terugblik- en vergevingsoefenin-

“Alles wat we meemaken en niet goed verwerken, blijft in ons systeem zitten”

gen. Vergeven is een belangrijk onderdeel van emotioneel opruimen. Dat doe je niet voor de ander, maar voor jezelf: je kiest ervoor jezelf niet langer te belasten met boosheid en neemt verantwoordelijkheid voor jezelf en je leven. Cursisten gaan opgeruimd naar huis. En als ze nog meer willen opruimen, begeleid ik ze individueel verder. Het is mijn doel om iedereen te helpen opruimen.”

Drie aandachtspunten voor vitaliteit

• Kijk met aandacht naar jezelf. En vraag je af: wat wil ik, wat doe ik, doe ik dingen omdat ik dat wil of uit plicht? Welke overtuigingen heb ik en op welke wijze beïnvloedt dat hoe ik in het leven sta? • Positiviteit. Hoe sta je in het leven? Zie je kansen of beren op de weg? Kun je dingen omdraaien, zonder dat je positiviteit gebruikt als masker? • Opruimen. Alles wat we niet verwerken, laat sporen na in ons systeem. Duik eens in het verleden en ruim emotionele ballast en beperkende overtuigingen op.

Margot de Hoest

Als coach begeleidt Margot de Hoest volwassenen, kinderen en hun ouders om hun emotionele ballast op te ruimen. Daarnaast biedt ze speciaal voor zestigplussers de cursus Opgeruimd Ouder Worden aan. Haar missie is zoveel mogelijk mensen laten weten dat het mogelijk is om los te komen van pijn en verdriet uit het verleden. Daarover schreef ze ook een boek: Geluk op je pad (Boekscout).

Daar staat hij dan. Eén uur ’s nachts. Nico, zevenenzestig jaar, kijkt uit zijn dakraam naar de nachtelijke het Noordzeekanaal. Als er langzaam een vrachtschip zijn dorp IJmuiden voorbij vaart, vraagt Nico zich af wat hij nou morgen eens gaat doen. Nu hij met pensioen is, krijgt hij zijn dagen niet echt goed meer gevuld. Zijn vrouw Riet, die al uren ligt te slapen, heeft een druk sociaal leven maar Nico kan zijn draai als pensionado aan het kanaal maar niet vinden.

De volgende ochtend begint met de behoefte aan koffi e. Terwijl de hete druppels één voor één door het apparaat heen lopen besluit Nico dat hij vandaag de bus naar Amsterdam gaat uitproberen en op bezoek gaat bij zijn dochter Jolanda in Amsterdam. Rietje gaat vandaag helpen bij een wandeltochtje van de seniorenvereniging dus Nico heeft de dag aan zichzelf. Hij loopt naar de bushalte en wacht op lijn 382. Hij koopt een senior dagkaart, checkt in en rijdt parallel aan het Noordzeekanaal. Aangekomen bij de fl at van zijn dochter, belt hij aan. Er doet niemand open. Na nog drie keer gebeld te hebben, weet Nico genoeg. Jolanda is natuurlijk werken en zijn kleinzoon Nick zit gewoon op school.

Nico beslist in Amsterdam te blijven. Hij drinkt nog wat koffi e in een gezellig Amsterdams cafeetje, loopt wat door de stad en wacht op een bankje in de zon. Om kwart over twee staat hij weer in de straat van Jolanda, als ze net komen aangelopen. Als Nick zijn opa ziet, sprint hij naar hem toe en er volgt een innige omhelsing. Precies wat Nico nodig heeft vandaag. Binnen eten Nico, Nick en Jolanda gevulde koeken bij de thee. Nick praat honderduit over de belevenissen op school en wat de juf allemaal verteld had over de Romeinen. Nico en Jolanda wisselen warme blikken uit en plotseling lichten de ogen van Jolanda op. Ze vertelt dat zij haar uren mag uitbreiden op haar werk. Ze zal van 28 naar 36 uur gaan en daardoor ook een kans maken op promotie. Het lukt haar dan alleen niet om Nick iedere dag van school te halen. Ze vraagt of hij misschien kan bijspringen voor één of twee middagen per week.

Daar staat hij dan. Eén uur ’s middags. Nico loopt de inhoud van zijn juten tas nog eens langs. Zijn leesbril, gevulde koeken en het nieuwe memoryspel over de Romeinen. Check, check, check. Hij loopt naar de bushalte en precies op tijd komt lijn 382 aanrijden. Nico is zo content met zijn Dal Vrij 65+ abonnement. Buiten de spits kan hij zo vaak naar Amsterdam als hij maar wil.

Aangekomen op het schoolplein van Nick, staat hij tussen de vaders, moeder en au-pairs te wachten op de bel. Als hij even later met Nick naar huis loopt, vraagt die hem steeds meer over de Romeinen. Nico is blij dat hij zich afgelopen weekend helemaal in dit onderwerp verdiept heeft. Die middag plannen ze een uitje, met zijn tweeën naar de restanten van Fort Flevum bij Velsen. Bus 59, via Zaandam. Ze hebben er nu al zin in.