Ellen Andrea Wang

Ellen Andrea Wang “Toen ik jonger was, deed ik geen concessies”

Interview Uit Noorwegen duiken regelmatig interessante nieuwe namen op, zoals bassist-vocalist Ellen Andrea Wang. De Britse krant The Guardian tipte haar als een van de invloedrijkste vrouwelijke jazzartiesten van 2017. Met haar nieuwe album Blank Out prikkelt ze onze nieuwsgierigheid.

Tekst: Angelique van Os | Foto: Solveig Wang

H

elemaal onbekend is ze niet, want Ellen Andrea Wang (31) is het gezicht van indiejazzgroep Pixel, waarmee ze al sinds 2011 aan de weg timmert. En haar naam duikt regelmatig op bij andere artiesten, zoals Manu Katché, Marilyn Mazur’s Shamania, Mathias Eick tot zelfs Sting. Het optreden met Sting en Katché in 2016 was een groots moment. “Ik was dusdanig onder de indruk dat ik constant met een smile op het podium stond en voor mijn gevoel een paar weken high was”, zegt Wang lachend.

De in Hamar woonachtige muzikante heeft het als ‘sideman’ dusdanig druk, dat ze tot drie jaar geleden non-stop op tournee was. Nu ligt de focus op Blank Out, opvolger van haar debuut Diving uit 2014. Hiervoor vormt ze een trio met de al even veelgevraagde pianist Andreas Ulvo en drummer Erland Dahlen.

Het album valt op omdat het een rijk hedendaags eigen geluid heeft, met veel elektronische invloeden waarbij Wang louter contrabas speelt. Maar dan wel met een pittige drive en soms bijna agressieve poppysound, wat een contrast vormt met haar lichte, heldere zang en tengere voorkomen. Glimlachend zegt ze: “Ja, ik speel bewust contrabas; dat geeft een sterkere organische klank en het is een andere speelbenadering dan elektrische bas.

Wanneer ik dit repertoire elektrisch zou spelen, zou het minder spannend zijn.”

Missie Blank Out is met slechts zeven tracks een korte plaat. Dat is een bewuste keuze. De muziekindustrie is veranderd en daar moet je als artiest op inspelen, meent Wang. Ze houdt er rekening mee dat songs binnen bepaalde formats moeten passen om aandacht te krijgen van radiostations en poppodia. “Als ik terugkijk naar het eerste album van Pixel uit 2012 dan klinkt dat zo onbevangen, heerlijk! Toen ik jonger was, deed ik geen concessies. Soms heb ik het gevoel dat ik te veel gevormd wordt door anderen. Enerzijds vind je daardoor je stijl en je weg, anderzijds wil ik zowel pop als freejazz kunnen spelen. Dat lukt live gelukkig veel meer, want daar zoeken we de ruimte en het avontuur op. Het mixen van genres en invloeden - van Charlie Haden tot Sting - en dat aan een breed publiek bieden, zie ik als een missie. Helemaal in Noorwegen, omdat daar weinig ruimte is voor bas.”

Waarheid De titel Blank Out slaat op het weglaten van die delen in het leven waar je liever niet aan terugdenkt of niet aan wilt toegeven. Het creëren van een eigen, geromantiseerde

waarheid. “Soms voelt het alsof we in een bubbel leven en dat we weglopen voor de waarheid. En wat is waarheid anno 2018 met de machtige rol van sociale media? Nu ik ouder word, houden dergelijke vragen me bezig en deins ik er niet voor terug om ze onder de aandacht te brengen.”

Opmerkelijk is het opnameproces van Blank Out. De muziek is namelijk in slechts twee dagen vastgelegd, terwijl de teksten daarna zijn geschreven en de vocalen later zijn opgenomen. “Ja, het is een beetje de omgekeerde wereld, maar de instrumentale stukken stonden prima op zichzelf”, licht Wang toe. Tevens werkt de muzikante voor het eerst met een songwriter, de Amerikaan Martin Hagfors (Jaga Jazzist, Motorpsycho). Dat bevalt erg goed. Hagfors voelt de onderwerpen die Wang aanreikt goed aan en ze houdt van zijn directe poëtische schrijfwijze. “Ik was wel sceptisch over openingsnummer Peace Prize, vanwege de politieke lading. Dit lied gaat over de soms inhumane behandeling van vluchtelingen. Tegelijkertijd dacht ik: waarom niet? We leven in een tijd waar veel aan de hand is, dat moeten we niet negeren.”

Het melancholische slotnummer Accord De Paris ademt een andere politieke verwijzing. Hierin protesteert Wang tegen Donald Trumps afwijzing van het klimaatbesluit. Toen ze het schreef, had de Amerikaanse president zich in Parijs al negatief uitgelaten over het internationale akkoord. “Het nummer had eerst tekst, maar ik vind het als vocalese krachtiger. De sfeer is belangrijker. Ik voel me soms ook schuldig dat ik zoveel reis, want het is schadelijk voor het milieu. Dit nummer is een reminder dat we zuinig moeten zijn op ons klimaat.”

Charge Me Nog zo’n actuele boodschap bevat het grappige Electric, waarin Wang een opsomming geeft van alles wat we moeten opladen Charge me, let me charge you - om in een digitale wereld vol apparaten te functioneren. Hoezeer is ze zelf opgeladen? “Haha, goede vraag. Ons leven bestaat uit zoveel lagen en toch hebben we al die apparatuur nodig. Het was een wake-upcall. Het leven van een muzikant staat altijd onder druk en bestaat uit sociale media, veel reizen, altijd bereikbaar moeten zijn. Je hebt nooit tijd om je gedachten te laten rusten. Dus om mezelf echt op te laden, moet ik geen digitale, elektrische apparaten om me heen hebben. Dat is een open deur, maar ik doe het te weinig”, zegt ze blozend terwijl ze haar telefoon checkt. Time’s up, de soundcheck staat voor de deur. En met een vriendelijk gebaar is deze powervrouw vertrokken.

FE B RUAR I / M AART 2018 49