Interview
Mathias Eick
“Ik wil een emotionele ode brengen aan mijn dierbaren” Dat trompettist Mathias Eick een familieman is, was al wel duidelijk. Op zijn vierde album Ravensburg schetst hij een muzikaal portret van zijn gezin en familieleden, met oma’s en kinderen in de hoofdrol. Tekst: Angelique van Os
H
ij is weer helemaal fit na zijn powernap van een klein half uur. Die heeft hij wel nodig vanwege de drukke reisschema’s, lange afstanden en minimale rust voor een concert. Met het oog op de avond, als voor musici veelal het zware werk begint, moest hij zichzelf even resetten. Inmiddels barst trompettist Mathias Eick (1979) weer van de energie én hij verkeert in topvorm – wat later tijdens het concert in LantarenVenster goed te horen is. De sympathieke Noor die oorspronkelijk uit Hamar afkomstig is, praat honderduit over zijn vierde album Ravensburg, over de sterke band met zijn familie en liefde voor zijn gezin. Dat thema kondigde hij op zijn vorige album Midwest (2015) al subtiel aan, want Eick gaf destijds aan veel last te hebben van heimwee en het liefst dichtbij zijn gezin te willen zijn. Het uitgestrekte MiddenWesten van de VS en de sporen van de vele Noorse emigranten die naar dit gebied trokken, gaven hem een vertrouwd gevoel. Nu gaat hij een stap verder. Verwacht op dit album geen zoetsappige ballads, Ravensburg is ritmisch, lyrisch en zit vol melancholische melodieën. Inmiddels het handelsmerk van Eick.
FE B RUAR I / M AART 2018 45
We dus zijn een en al oor. “Titelsong Ravensburg verwijst naar mijn oma, die in de gelijknamige Zuid-Duitse plaats woonde. Ik kwam er graag als kind, met mijn broers en zussen. Als we bij haar waren met kerstmis kregen we altijd gigantische legpuzzels van drie- of vijfduizend stukjes, die we met z’n allen probeerden te maken. Het kostte veel moeite, maar als de puzzel af was voelden we ons voldaan. Het is een van mijn sterkste jeugdherinneringen. Zo’n drie, vier jaar geleden speelde ik met mijn band in Ravensburg en dat voelde als thuiskomen. Toen ik nadien de gelijknamige song schreef en ECM die hoorde, was de titel van mijn nieuwe plaat bekend.”
Familie “De rode draad van het album is de liefde voor mijn familie. De titels luiden dan ook simpelweg Girlfriend, Parents, Children en For My Grandmothers. Ik wil graag een emotionele ode brengen aan mijn dierbaren. Ik denk dat het komt door de huidige fase in mijn leven, waarin ik omringd ben door mijn twee jonge kinderen. Ik wil er voor ze zijn, ze zien opgroeien en tegelijkertijd ben ik veel onderweg. Ik zoek altijd naar zoveel mogelijk balans tussen touren
“ Ik schrijf mijn composities vanuit de emotie en veelal geïnspireerd door locaties” en thuis zijn. Soms neem ik mijn oudste dochter van vijf mee naar een repetitie. Dan gaat ze daar kleuren en luistert ze naar ons. Dat vind ik fantastisch. Ik schrijf mijn composities vanuit de emotie, veelal geïnspireerd door locaties. Mijn dochters maken gevoelens in me los die ik omzet naar muziek. In ons huis liggen de instrumenten voor het oprapen, en mijn nieuwsgierige meiden proberen ze graag uit. Dat vind ik intrigerend. Ik kruip dan weer achter de piano en leg ter plekke dat moment muzikaal vast. Kinderen hebben een rijke belevingswereld, als volwassene staan we daar soms te weinig bij stil. We denken altijd drie stappen vooruit. Een kind doet niets anders dan in het moment leven en ik was zelf vergeten hoe waardevol dat kan zijn. Toen ik weer in Ravensburg was, kwamen allerlei herinneringen boven. Ondanks dat mijn oma al lang niet meer leeft, maakte het optreden daar bepaalde emoties in me los die ik bijna vanzelf vertaalde naar muziek. Dat geldt ook voor de liefde voor mijn andere oma. Ik bezocht haar gedurende mijn jeugd elke donderdag. Ik studeerde klassiek piano vanaf mijn vijfde en na de les ging ik bij haar langs. We aten samen, keken tekenfilms, ze zorgde altijd heel goed voor me. Ik heb als volwassene helaas nooit de gelegenheid gehad om hen beiden te bedanken voor die heerlijke tijd. Ik was vijftien toen mijn Noorse oma overleed en 21 toen mijn Duitse oma heenging. For My Grandmothers is voor mij dan ook het meest emotionele nummer. Ik speel daarop toetsen en ondersteun met woordloze zanglijnen. Ook hoor je Håkon Aase op viool.”
46 F E B RUA R I / M A A RT 2 0 18
Persoonlijke keuze “Mijn leven draait om muziek, waarbij ik de wereld ontdek dankzij het vele touren. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Echter, het moet niet mijn leven gaan beheersen. Ik zie te veel musici om me heen die erin blijven hangen. Die altijd onderweg zijn en geen thuis meer hebben. Ze komen niet meer terug. Dat is een persoonlijke keuze. Voor mij is het juist goed om terug te keren en om stil te staan bij mijn roots en de herinneringen levend te houden van oude en nieuwe generaties in mijn familie. Op Ravensburg spelen mijn vaste musici mee: Andreas Ulvo op toetsen, Audun Erlien op bas, Helge Norbakken op drums en percussie, Torstein Lofthus op drums en Håkon Aase op viool. Ja, er zijn twee drummers te horen. Ik wilde enerzijds een folklorische sound, en anderzijds een meer hedendaags geluid. Helge heeft zo’n eigenzinnige en driedimensionale sound in zijn kit en ik wilde graag the best of both worlds. Sowieso staat het ritme centraler op deze plaat, het draait om de pulse en de collectieve energie. Rond de release in maart 2018 start de Europese tournee. In april kom ik terug naar Nederland.”
Fantasie “Sinds mijn twintigste heb ik jaren geen piano gespeeld. Een paar jaar geleden ben ik er weer mee begonnen en het herinnert me aan vroeger. Als kind ontstond mijn fantasie achter de piano. Daar bedacht ik melodieën en landschappen, improvisaties eigenlijk. Iemand vertelde me eens dat alle composities ontstaan uit improvisaties en dat is ook zo. Want door iets spontaan te bedenken ontstaat er iets. Herhaal je dat en leg je het vervolgens vast, dan creëer je de basis van een compositie. Heel simpel eigenlijk. Ik vind het heerlijk om dat gevoel opnieuw te beleven en om vanuit de piano nieuw werk te schrijven. Het heimweegevoel en het verlangen om thuis te komen, beïnvloedt mijn muziek enorm. Door het Mid-Westthema voelde ik me thuis terwijl ik in de Verenigde Staten was. Dat was eigenlijk het startpunt om voor langere tijd terug te keren naar Noorwegen. Ik heb in 2017 dan ook nauwelijks getourd, vooral ook omdat het tijd was voor een nieuw album. Maar op zich heb ik niet stilgezeten, ik heb vooral veel studiowerk verricht in Oslo. Dat is erg makkelijk, want de kinderopvang zit om de hoek van mijn studio. Ik haal de meiden op, doe boodschappen en kook. Klinkt redelijk normaal, nietwaar? Ik heb uiteraard aan mijn eigen plaat gewerkt, maar ook met andere artiesten. Zo ben ik te horen op een aantal nummers van Silje Nergaards laatste album en heb ik twee platen geproduceerd van andere muzikanten: Irene Tillung, een accordeoniste die veel Noorse folk speelt en de klassieke trompettiste Tine Thing Helseth. Het is ook fijn om veel te kunnen studeren, dat is echt nodig met trompet. Je moet je embouchure in goede conditie houden, want die spiergroepen rond je mond gebruik je normaliter niet. Tenzij je heel boos bent en zo kijkt (Eick trekt een gek gezicht). Het kostte me vele jaren om dat in te zien. Als ik een dag niet speel of niet studeer, merk ik het gelijk. Dan klink ik slecht en heb ik minder grip op mijn spel. Het is een heel fysiek instrument, ja, misschien speel ik daarom wel weer meer piano. Ik doe het in ieder geval met liefde!”
“Op deze plaat draait het om de pulse en de collectieve energie�