Jazz03 labtrio [p]

LABtrio bij 'Vrije Geluiden'

“Alsof je bij de tandarts zit”

Reportage

We noemden hen in ons jubileumnummer veelbelovende hedendaagse muzikanten. Het Vlaamse LABtrio bestaat echter al tien jaar en viert dat met het nieuwe album Nature City. Om het hechte drietal wat beter te leren kennen, volgden we de musici op de voet. We spraken het drietal achter de schermen tijdens tv-opnamen van Vrije Geluiden.

Tekst: Angelique van Os | Fotografie: Joke Schot

W

e zijn haar even kwijt. TivoliVredenburg is een prachtig gebouw, maar ook een doolhof. Bassiste Anneleen Boehme zit ergens in de make-up, terwijl de uitbundige drummer Lander Gyselinck en de dromerige en introverte pianist Bram de Looze chillen in de kleedkamer. Ondertussen is het regieteam een stukje verderop in de gang druk doende om mooie shots te selecteren van het beeldmateriaal dat een verdieping hoger wordt vastgelegd. Voor de crew van Vrije Geluiden is het wellicht nog wat zoeken naar de juiste vorm, want begin dit jaar verhuisde het muziekprogramma van het vertrouwde Bimhuis naar Cloud Nine, bovenin TivoliVredenburg. Aanleiding waren praktische redenen, zoals de mogelijkheid om hier na de opnamen een minifestival van de desbetreffende artiesten te organiseren.

We zoeken verder naar Boehme en vinden haar relaxt achteroverleunend in een stoel. Ze laat zich verzorgen door visagiste Judith van Dongen. “Welke kleur lipstick vind je leuk?”, vraagt de make-upartiest. “Ik draag vaak donkerpaars, maar kies maar iets wat je bij mijn kleding vindt passen”, antwoordt de bassiste met haar zachte Vlaamse accent. Het wordt een felrode kleur, zwarte eyeliner, opvallende wimpers en strak achterover gekamd haar. Nog even lunchen en dan is het showtime.

De wat bescheiden Boehme staat niet dagelijks voor de camera, ondanks dat het trio in eigen land al ruim tien jaar hard aan de weg timmert. De Vlamingen mixen klassieke muziek, avontuurlijke jazz en elektronica. Het drietal is samen volwassen geworden, zowel op muzikaal als persoonlijk gebied. Dat vieren ze nu met hun derde album Nature City. Afgelopen jaar maakten ze internationaal veel meters, vooral dankzij veel exposure en een concert tijdens het gerenommeerde Duitse showcasefestival Jazzahead!.

M E I / J UN I 2017 71

Ook Nederlandse programmeurs spotten de Vlamingen en prompt waren ze in de herfst op diverse podia te zien. In juli openen ze in hun woonplaats het Gent Jazz Festival en ook North Sea Jazz is bevestigd.

Kritische tv-opnamen Het muziekprogramma op televisie onderging niet alleen een verhuizing, maar ook een verjongingsoperatie, met zangeres en columniste Giovanca als fris gezicht voor de presentatie. Terwijl de altijd stralende Giovanca haar eerste tv-opnamen erop heeft zitten - een draaidag bestaat uit twee uitzendingen - en bijkomt met een kop soep, schuift ook het drietal aan tafel. Na een snelle lunch haasten ze zich naar Cloud Nine, waar cameramensen, technici en redacteuren zich voorbereiden en waar het trio zich klaarmaakt voor de soundcheck. Boehme heeft voor het eerst de leenbas in handen.

De akoestiek is mooi, evenals de intieme setting van de compacte ruimte. De ronde jarenzeventigramen zorgen voor sfeervol daglicht.

Het oogt wel rommelig, doordat er een open verbinding is tussen de opnameruimte en de Cloud Nine-zaal. Daar is constant beweging van technici en geluid van de repeterende musici die wachten. Camera’s nemen hun positie in, terwijl Giovanca nog wat details doorneemt met eindredacteur Melchior Huurdeman.

Redacteur Maarten van Heuven observeert alle bezigheden en vertelt hoe blij hij is dat LABtrio te gast is. “Ik wilde deze groep vanaf hun eerste plaat al hebben, wat toen niet lukte qua planning. Ze hebben zo’n eigen hedendaags geluid, zijn super inventief en durven te experimenteren, zonder hierin door te slaan.” Giovanca leest ondertussen zelfverzekerd haar tekst vanaf de autocue. “Stop, dat was heel mooi”, roept de regisseur. “Ah, verdorie, we hebben een storing. Sorry mensen…” Er gebeurt van alles, terwijl de bandleden geduldig wachten.

Boehme staart in de verte en probeert haar concentratie vast te houden. Gyselinck zit zenuwachtig heen en weer te wiebelen en De Looze zet voor de vierde keer zijn underscore in, terwijl

Giovanca de band aankondigt. Dit keer gaat het goed. Boehme zet de krachtige pulserende baslijn van het nummer Elevator in, terwijl de drummer de boel opzweept met zijn strakke spel. De pianist heeft constant een ondeugend glimlachje op zijn gezicht en musiceert virtuoos tussen de anderen door.

Er volgt een kort interview, met daarna de Bachvariatie No.15. Dat laatste stuk doen ze opnieuw, want LABtrio is kritisch op zichzelf.

Als de laatste noten wegsterven, zit het erop. Terwijl het trio afdaalt naar de kleedkamer, staat boven de volgende act klaar.

Bewust van je tanden De muzikanten ploffen neer op de bank. Snoepgoed vliegt door de kamer en Gyselinck ontfermt zich over een eenzaam pintje in de koelkast. Rust is er voor het drietal nog niet bij, want we starten ons interview.

Tevreden? Was het spannend?

Gyselinck: “Het was alsof je bij de tandarts zit. Je bent je opeens heel bewust van je tanden. Ken je dat gevoel? Dat je denkt te moeten spoelen of je mond verder te openen en dat de tandarts iets heel anders wil.”

Bram De Looze

Anneleen Boehme

72 M E I / J U N I 2 0 1 7

Gyselinck: “Ik merk nu al dat na veertien concerten de nummers wat verzadigen. Ik ben eraan toe om ze opnieuw te ontdekken, maar daar is nu de rust niet voor. Ik wil niet in de routinemodus komen.”

Laten we de plaat niet vergeten. 'Nature City' is een afspiegeling van tien jaar LABtrio. Was het voor jullie een ander schrijf- en opnameproces vergeleken met de voorgaande albums?

Gyselinck: “We werken nu met een deadline, dat is veel efficiënter. Sommige stukken hebben we samen geschreven, andere juist niet. De hele plaat stond in tien à vijftien schrijfdagen, dat is snel. We hebben natuurlijk ook nog gerepeteerd en dingen veranderd. De Belgische popmuzikant Daan was zo vriendelijk om zijn studio vier dagen beschikbaar te stellen. Daar hebben we ons eerste muziek geschreven.”

Boehme: “We hebben elkaar die dagen verplicht om geen andere concerten aan te nemen en ons volledig af te zonderen om te kunnen schrijven.”

Lander Gyselinck

Boehme: “Ja, en dan kijk je ineens in opperste concentratie in de camera en denk je: nee, niet doen. Dat leidt af van de muziek. Het is eigenlijk te kort om in een flow te komen, maar dat is televisie, hè.”

Het lijkt alsof jullie in een stroomversnelling zijn terechtgekomen. Waar komt dat door?

Boehme: “Voor ons voelt dat ook zo. Begin 2016 verscheen ons vorige album The Howls Are Not What They Seem, waarna we direct zijn gaan touren en vervolgens aan deze plaat zijn gaan werken. Dat werpt z’n vruchten af, waardoor we nu grote podia bereiken, mede dankzij ons management” Gyselinck: “Het repertoire van onze vorige plaat was wellicht wat minder toegankelijk voor een breed publiek, met twee gastmuzikanten uit New York. Voor Nature City kwam dit het creatieve proces ten goede, omdat we onszelf als trio in een andere richting duwden.”

Wordt het succes wellicht versterkt doordat jullie zo actief zijn en opvallen met andere projecten, zoals STUFF en Gizmo?

Gyselinck: “Wel veel, ja. Anneleen zit wat meer in het theater, Bram doet veel soloprojecten en heeft connecties in New York en bij mij loopt er ook van alles. Dat effect zie je.”

Hoe combineren jullie al die projecten met LABtrio?

De Looze: “We zijn korte periodes bezig.”

Boehme: “Ja, we zijn nu zo’n drie volle weken samen, waardoor het spelen bijna vanzelf gaat. Dat versterkt alles, waardoor je als groep groeit. Maar het is ook goed om afstand te nemen.”

De Looze: “Dat hebben we ook nodig. Ik vind het tof om je na zo'n periode te kunnen terugtrekken en er vervolgens samen weer volledig voor te gaan.”

Boehme: “En dan moeten we eerst een dag bij elkaar zitten, zodat alles weer goed werkt.”

Op 'Nature City' staan twee frisse bewerkingen van Bach, geïnspireerd op 'The Goldberg Variations' (Glenn Gould) en een fuga. Waarom hebben jullie juist die stukken uitgekozen?

De Looze: “De fuga is mijn favoriete stuk, vanwege de complexe harmonieën. Die zijn onvoorspelbaar en gaan alle kanten op. Ik ken het van buiten, maar het valt nauwelijks te analyseren.”

Gyselinck: “Ja, die melodieën zijn echt crazy shit! Bach was een vroege lsd-tripper, haha. En ik ben geobsedeerd door Glenn Gould, omdat hij nogal persoonlijke interpretaties heeft van

“ Het repertoire van onze vorige plaat was wellicht wat minder toegankelijk voor een breed publiek” klassieke muziek en klank. Die sound associeer ik ook met Bram, die een zachte ronde klank heeft. Bram was bezig met de fuga en Anneleen is gek op klassieke muziek, dus ze was sowieso al in haar nopjes. Alles viel mooi samen.”

Jullie hebben een decennium afgesloten, waar kijken jullie nu naar uit?

Boehme: “Nog meer spelen in het buitenland. In Japan of de Verenigde Staten.”

Gyselinck: “We moeten nu het moment pakken en doorbouwen.

Wellicht gaan we samenwerken met rietblazer Michel Portal, hij is een van de grootste Franse muzikanten.”

Terwijl de klok vijf slaat, ronden we af. Na een fotoshoot hebben de Vlamingen nog krap anderhalf uur om te relaxen, te eten en zich weer klaar te maken voor het avondconcert. Het is een pittig dagje, maar LABtrio is weer een ervaring rijker. Wanneer ze ’s avonds in Cloud Nine spelen, staat het ‘focusknopje’ gewoon weer aan.

M E I / J UN I 2017 73