Rabobank Amersfoort Jazz
Van global tot local
Bluesmama Dede Priest in actie
Tekst & fotografie: Angelique van Os
De uitbundige Fatoumata Diawara toont dat muziek universeel is en mensen raakt ook al spreken ze de taal niet.
Het festivalseizoen is in volle gang en dat is duidelijk zichtbaar in veel Nederlandse plaatsen. Terwijl Rotterdam zich opmaakt voor het grootse nationale indoorfestijn, zijn bijvoorbeeld de centra van Alkmaar, Delft, Den Bosch en Haarlem, omgetoverd tot jazz walhalla’s. De aftrap van de grotere openluchtfestivals vond begin mei plaats in het gezellige Amersfoort. Het Rabobank Amersfoort Jazz festival vierde haar drieëndertigste editie, en draagt wederom de komende drie jaar de naam van de sponsor. Een luxe dat niet elk festival zich kan permitteren. Het festival timmert hard aan de weg met acht podia, waar zowel lokale, nationale als internationale acts geprogrammeerd staan. Voorafgaand aan de eerste avond werd voor de tweede keer the Gateway to Global Jazz georganiseerd, een internationale conferentie voor de jazzindustrie; met als doel om de internationale betrekkingen te versterken en meer samenwerkingen tot stand te brengen. Hoewel het nog geen volwaardige
vervanging is van de naar Rotterdam verhuisde Jazzdag, doet initiatiefnemer Alexander Beets een goede poging om de verschillende werelden met elkaar te verbinden. Enige kanttekening daarbij is dat er soms veel nadruk ligt op de uitwisseling van zijn eigen artiesten die verbonden zijn aan het label Maxanter Records. Maar geef hem eens ongelijk, met hard netwerken krijgt hij het wel voor elkaar. ’s Avonds waren er op diverse locaties showcases te zien, waarbij opviel dat de uitgenodigde landen veel acts presenteerden met een traditionele jazzachtergrond, zoals de Turkse drummer Ferit Odman. De drummer toonde prima speelkwaliteiten, maar voegde weinig avontuurlijke elementen toe aan bekende standards. Dat gold eveneens voor het fluwelen geluid van de Italiaanse Luca Aquino. De elektronische soundscapes die hij soms toevoegde maakte de straight forward jazz echter veel interessanter. Het vergelijkbare repertoire van vocaliste Paulette McWilliams viel ook wat tegen, haar stem was echter prachtig. De soulachtergrond van de Amerikaanse, die werkte met Luther Vandross, Quincy Jones, Aretha Franklin
De Turkse Ferit Odman werd begeleid door het Rob van Bavel Trio
Paulette McWilliams had het duidelijk naar haar zin in De Obeservant.
Luca Aquino, sluit je ogen en het is alsof je naar Chet Baker luistert.
De gepassioneerde pianiste Marialy Pacheco hield hele conversaties met haar publiek en Michael Jackson, kwam gek genoeg nauwelijks naar voren. Misschien net dat stukje gemist? Werkelijk verrassend was het virtuoze pianospel van de Cubaanse Marialy Pacheco, nu gevestigd in Australië. De soliste bracht een mix van LatijnAmerikaanse stukken waarbij ze moeiteloos schakelde van hoge tempi met technisch hoogstandjes, naar gevoelige rubato met lyrische melodieën. Tussen de nummers door vertelde ze gepassioneerd over haar muzikale keuzes. Bij de ballad Bremen moest ze zelfs – ondanks de afleidende piepjes van het pedaal- een traantje wegpinken, zo ging ze op in het stuk. Een bijzondere verschijning en opmerkelijk dat Nederland haar na vijf albums (!) nog steeds niet kent. De traditionele kroegentocht leek dit jaar wellicht door de kou wat dunner bezaaid dan andere jaren. De temperatuur liep hoger op bij rapper Diggie Dex, die een overtuigende performance neerzette met de New Manhattan Big Band. Zaterdagmiddag was het kil en bleven de terrasjes wat leeg. Zonde voor de vroege acts, zoals de Britse saxofonist Tommy Smith, die met zijn avontuurlijke moderne sound(scapes) een fraaie set presenteerde. Op de Groenmarkt was het de hele dag druk en gezellig, zowel bij de eigentijdse
Dampende rapshow in een swingend big band jasje
fusion van bassist Taco Nieuwenhuizen, de stevige funk van The Jig en de souljazz van rising star Ntjam Rosie. Het aangrenzende bluespodium op de Appelmarkt trok vooral een wat ouder publiek, dat zich uitleefde met de rauw diepe stem van de Amerikaanse Dede Priest. Eén van de hoogtepunten was de Malinese Fatoumata Diawara. De zangeres zette met haar uitbundige spel, inclusief dans en interactie met publiek, een dampende show neer. Nog zo’n publiekslieveling waren de energieke mannen van The Ploctones, met de altijd expressieve gitarist Anton Goudsmit als boegbeeld. Terwijl de dance beats van dj Maestro het grote Hofplein niet volkregen, lukte saxdiva Candy Dulfer dat met gemak. Na afloop van een spetterende show liet de saxofoniste samen met Arrow Jazz FM directeur Jan Willem Klein-Willink weten dat ze op de vrijdagavond haar eigen radioprogramma krijgt, waarna ze met zangeres Lillian Veira verder feest vierde en Amersfoort Jazz er weer een mooie editie op had zitten.
Saxofonist Tommy Smith speelde onterecht voor een handje vol mensen
www.jazzism.nl
Rewind
Met haar retestrakke band, hippe funk en spontaniteit, staat Candy Dulfer nog altijd synoniem voor hoogwaardig entertainment. (hier met Zucco’s 103 Lillian Veira)
De beweeglijkheid van Anton Goudsmit en zijn groovende Ploctones werkt zeer aanstekelijk.
J UL I / AUG US T US 2012 169