Globetrotter Hij komt op de meest bizarre plaatsen in verre oorden, waar hij op verrassende jazz-festivals of podia speelt. Van Azerbeidzjan en Kazachstan tot Vietnam en Senegal. Pianist Mike Del Ferro (1965) stond al in 92 landen (!) op het podium, waarvan hij er jaarlijks 22 aandoet. Daarnaast gaat er een hele serie albums van hem uitkomen, die vermoedelijk de titel Mike del Ferro Around the World, krijgt en een indruk geeft van zijn muzikale reizen en band met andere culturen. “Ik besef me na het spelen in zoveel landen, dat ik eigenlijk niets weet.” Tekst: Angelique van Os
FOTO’S : MIKE DEL FERRO
Mike Del Ferro, jazz wereldreiziger
Het onbekende ontdekken Mike Del Ferro trio
BurkinaFaso: mijn koffer
“Ik heb er weer een bij; Bahrein is de nieuwste landen aanwinst. Het is een eilandstaat in de Perzische Golf. Ik trad daar op met mijn trio tijdens het Bahrein International Music Festival.” Voor pianist Mike Del Ferro lijkt het bijna een sport om elk jaar een bijzonder land aan zijn toch al zeer uitgebreide speellijst toe te voegen. Hij spreekt inmiddels zeven talen, waar je alleen al jaloers op kunt worden. Door zijn passie voor andere culturen en diens muziek komt hij op allerlei onverwachte bestemmingen. Tussen al het reizen door werkte Del Ferro ook aan een nieuwe trio plaat, die als werktitel Around the World, the Trio, heeft. Dit is het eerste album uit de uitgebreide serie die vermoedelijk de titel Mike Del Ferro, Around the World gaat heten. Een nogal unieke prestatie in de moeilijke huidige platenindustrie. Hoe heeft de pianist dat voor elkaar gekregen? “Ik wilde graag een album met mijn nieuwe trio, Jeroen Vierdag (b) en Bruno Castelluci (dr), uitbrengen. Daarvoor had ik platenmaatschappij Challenge benaderd, die bleek na wat research naar mijn muziek en samenwerkingen met internationale musici dusdanig onder de indruk, dat ze me aanboden om een grootschalige serie uit te brengen.”
Ty p i sc he m a a t soor t en Het eerste album geeft een introductie van allerlei stijlen en invloeden waarmee Del Ferro de afgelopen jaren in aanraking is gekomen. Het trio dient bij elk album als basisbezetting en wordt uitgebreid met internationale artiesten. Bij de tweede cd staat Brazilië centraal , deze verschijnt in het najaar. Verder volgen onder andere: ZuidAfrika, het Midden-Oosten, Italië, Argentinië, West-Afrika en het American Songbook. Tevens volgt er een tournee langs grote Europese steden.“Ik merk nu pas dat mijn spel enorm is beïnvloed en verrijkt door al die culturen en klanken die ik overal ter wereld tot me heb
genomen. Ik neem het spelen met lokale musici dan ook heel serieus. De ervaringen die ik opdoe verwerk ik zowel in mijn eigen composities, als in standards. Miles Davis’ klassieker, All Blues, heb ik bijvoorbeeld in zeven-kwarts geschreven. Dat is een typische maatsoort uit het Midden-Oosten. Er zijn ook wat teruggrepen naar klassieke muziek en opera, omdat daarin mijn roots liggen. Zo heb ik een versie van Ave Maria geschreven in een bossa feel met strings erachter. Een ander voorbeeld zijn de zes-achste ritmen van het wijkje Idrobas, dat ligt in Saint Louis, de tweede stad van Senegal. Ik ben daar een week geweest. De muziek heeft me dusdanig geraakt, dat er opeens een stuk in die maatsoort opborrelde.” Daarnaast blijft de musicus ook dichtbij huis, zoals met zijn ode van twee composities aan een van zijn leermeesters, Thijs van Leer (Focus).
Da nkb a a r De liefde voor muziek had de pianist overigens niet van een vreemde, want zijn vader, Leonard Del Ferro, was een befaamde Amerikaans-Italiaanse operazanger die zong met grootheden als Maria Callas. Tevens was hij geprezen vanwege zijn stottertherapie. Als 7-jarige speelde de kleine Mike al klassieke etudes. De omslag van klassiek naar jazz kwam door een film met Scott Joplin, waarin hij voor het eerst ragtime hoorde. “Mijn vader was streng wat betreft studeren. Ik ben echt gedrild. Achteraf ben ik hem dankbaar voor die aanpak, want daardoor heb ik me zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen. Nu zie ik wat het me heeft opgeleverd.” Leonard Del Ferro was tevens onderdeel van de ‘Sinatra’-generatie en begreep dat zijn zoon interesse had in klassieke jazz vormen. Hij kocht een ragtime-boek en al snel bleek dat Mike gevoel had voor improvisatie. Een bezoek aan een nacht concert van Oscar Peterson betekende een definitief keerpunt. Onwetend speelde hij alles na
Bolivia
‘In landen waar overleven geen prioriteit vormt, zoals Nederland, is muziek soms zelfs elitair’