Εὐφημία ἡ αἵλουρος
Μύθος ἀλληγορικός (α’ γραφή: Χειμώνας 1990, Ρέθυμνο/ β’ γραφή: Μάρτιος 2008, Πάτρα)
1. Ἦν ποτέ γυνή τις, ἥ διά τῆς πορνείας τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον καί τόν οἶνον τόν ὁλονύκτιον προσεπορίζετο πεολαμβάνουσα τε καί συνουσιαζομένη πολλάκις, ἀσυστόλως τε καί ποικιλοτρόπως μεθ’ ἀμοιβῆς οὐχ εὐκαταφρονήτου. Τοὔνομα αὐτῆ ἦν Εὐφημία, πατρός Εὐπόλεως, γνωστοῦ τε καί ἐνδόξου Μακεδόνος στρατηγοῦ, ἐτῶν δύο καί εἴκοσι. Ξανθῆς ἐκ γενετῆς κόμης, κυανῶν ὀφθαλμῶν καί σώματος ἀγρίου καί ἀκκιζομένου αἱλουροειδοῦς, ἡ Εὐφημία εἵλκυε τάς ἀρρένων κρίσεις κρίσεις ὡς «Πλάσας σε ὁ θεός, το καλούπιον ἔθραυσε!» ἤ «Γλυκυτάτων ἐδεσμάτων ποιητής ὁ σός πατήρ!» 2. Εἴθισται τόν χρόνο τόν τῆς ἀφηγήσεως αἱ τοιουτοτρόπως ζῶσαι γυναῖκες φοιτᾶν ἐπί τῶν παρακειμένων τῶν ὁδῶν πεζοδρομίων ἤ ἐν ἰδιοκτησίοις πορνείοις ἄνευ προστάτου τινός ἤ κηδεμόνος ἐπιφανοῦς πολίτου, ὅς καρποῦται μέρος τι μέγα τῶν ἐκ τῆς πορνείας προσόδων. Αἱ πρόσοδοι μεγάλαι ἦσαν πολλῶν ἐκ τῶν ὀρεινῶν κωμῶν ἀνδρῶν κατερχομένων εἰς τό ἄστυ καί πλείστων τῶν στρατιωτῶν, οἵ ἐδέοντο σαρκικῆς μείξεως μετά γυναικῶν πιεσθέντες εἰς κοπιώδεις σωματικάς ἀσκήσεις ἐν συνόλω ἤ κατά μόνας ὑπό ἀπαίδευτων λοχιῶν καί λοχαγῶν ἐν τοῖς στρατοπέδοις. Ἀλλ’ ἡ Εὐφημία, εὐγενοῦς οὔσης γενεᾶς, παρέβαινεν τό ἐπιχώριον. Ἀνεζήτει τά ἀναγκαῖα προς τροφήν καί σώματος καλλωπισμόν καί εἰς τά προάστεια τα ἐκτός τοῦ ἡμετέρου κλεινοῦ ἄστεως. 3. Εὐφημίας, γάρ, οὔσης ἀρίστου, ὡς ἐγράφη, κάλλους καί γνούσης μᾶλλον ἤ ἄλλων μικρομέγαλων τῆ ἡλικία γυναικῶν παντί τρόπω τῆς τῶν τεχνῶν πεζοδρομιάζουσας, αἱ ἄλλαι πόρναι οὐχ ἐδύναντο εὑρεῖν ἕναν πελάτην, ὅπως προσκομίσωσι τά πρός τό ζῆν. Κατά μόνας μέν, κατήρατο βαρέως αὐτήν, «Φθεῖρες πλῆρες εἴη τό αὐτῆς αἰδοῖον!», «Μαστοί αὐτῆ καταπέσοιεν ὡς σεσηπυῖαι ὀπώραι!» καί ἄλλα συναφῆ…! Δημοσίως δέ, ἡγέτιδος αὐταῖς τῆς Ἁρπάλου οὔσης, ἐς συνασπισμόν μεταξύ των διελθοῦσαι, κατήγγειλον Εὐφημίαν ἐς τόν ἐπώνυμο τοῦ ἔτους ἄρχοντα.
4. Ὁ ἄρχων, Κλεανδρίδας, πολλάκις πελάτης καί μετά ἀσυνηθίστων ἐπιθυμιῶν, ἅς ὁ δῆμος «βίτσια» ἀποκαλεῖ, προσελθών ἐς τῆς Εύφημίας κλίνην αὐτοβούλως, ἤκουσε μετά μείζονος προσοχῆς τάς καταγγελίας. Οὐχ πειθομένου εὐκόλως, ἡ Ἅρπαλος καί αἱ σύν αὐτῆ παρεῖχον τῶ ἄρχοντι τρεῖς ψευδομαρτυροῦντες, οἵ διεβεβαίουν ἐνόρκως, ἐν θυμῶ ὄντες καί δακρύεντες ὅτι Εὐφημία παραβαίνει τά τῆς πορνείας νόμιμα. 5. Τρεῖς ἡμέρες παρῆλθον μετά ταῦτα καί Κλεανδρίδας, ἑκών ἄκων, καλεῖ Θρασυμένη, τόν λοχαγόν τῶν ῥαβδούχων καί λέγει αὐτῶ: «Σύλλαβε την Εὐφημία καί ἐς φυλακήν ἀνήλιον ῥίψον αὐτήν, πρίν ἄν ἴδω τι μέλλει ποιεῖν μετά τῶν ἄλλων πορνῶν. Ἅρπαλος ἔπρηθεν τούς ἐμούς ὄρχεις διαμαρτυρομένη περί τῆς Εὐφημίας συνεχῶς». 6. Ῥαβδοῦχοι γάρ ἦν ἄνδρες γένους Σκυθικοῦ καί βάρβαροι, ἀπαίδευτοι μέν, μεγάλου τριχοφυοῦς πέους καί τραχέως χαρακτῆρος δέ. Θρασυμένους λοχαγοῦ αὐτοῖς ὄντος, κήδονται οὕτινος τρόπου δημοσία αἰδώς διαφυλαττείη ὑπό ἀνδρῶν τέ καί γυναικῶν, εἰ καί παραβεβηκότες αὐτοί συχνάκις τῶν νόμων ἀπεδεικνύοντο! Ἠρέσκοντο πίειν ἄκρατον οἶνον ἀπό ἑσπέρας ἄχρι πρώτας πρωινάς ὥρας καί ὑβρίζειν ἀλλήλοις τοιούτοις λόγοις, μειδιῶντες καί μεθύσκοντες: «Πρωκτόπαις», «Συνουσιασθεῖσα πρωκτοπή», «Παλαιοκίναιδος» κ.α. 7. Προσελθόντες τῆ Εὐφημία οἱ ῥαβδοῦχοι, εἶπον: «Ἀκολούθει ἡμῖν, ἄρχων βούλεται ὁρᾶν σε». Εὐφημία οὐχ ἤσθετον τόν δόλον καί προθύμως προυχώρει μεθ’ αὐτῶν, ἐνδυομένη ἐνδύματα διάφανα τοῦ αὐτῆς κάλλους. Ἀλλ’ ὅταν ἐς Κλεανδρίδου δώματα ἀφίχθησαν, πρίν ἄν ἀγαγεῖν αὐτήν ἐς τόν ἄρχοντα, δεσμά χάλκινα ὡς τοῦ Προμηθέως ἔβαλον ἐς τάς χείρας και ἔρριψον αὐτήν ἐς τό σκοτερότατον δεσμωτήριον. Διαρρηγνύεντες λύσση τά τῆς αἱλούρου ἱμάτια αὐθωρεί καί παραχρῆμα ὡς τοῦ Ναζωραίου τοῦ Ἰησοῦ, κατέστησαν αὐτήν γυμνήν τῶν πολυχρώμων καί παντί ἀνδρί διεγερτικῶν ἐνδυμάτων. 8. Ὁρῶντες Θρασυμένης καί ῥαβδοῦχοι γυμνήν τήν Εὐφημίαν, τά πέη αὐτῶν διεγέρθησαν πάνυ καί ἅπαντες ἐπεθύμουν σφόδρα
συμμῖξαι καί ποιεῖν ἔρωτα μετά τῆς νεάνιδος ἄχρι ἀφίξεως εἰς τόν ὕπατον τῶν ὀργασμῶν. Οἱ ῥαβδοῦχοι, ἕξ τον ἀριθμόν, ἅπαντες, μεθύσκοντες βαρέως, εἰσῆλθον ἐς τό δεσμωτήριον καί, ἀποπειρωμένης τῆς γυναικός καθεύδειν, βία ἦλθον ἐς συνεύρεσιν μετά τῆς Εὐφημίας κατά μόνας ἤ ἀνά δύο. Ποικίλας ἐρωτικάς φύσει τε και παρά φύσιν στάσεις, ὡς ἕκαστος τῶν ῥαβδούχως ἤ ὠρέγετο, ἴδοις ἄν και κραυγάς διά τόν ἄπαυτον πόνον τήν Εὐφημίαν ἐκβάλλουσα ἀκούσαις ἄν. 9. Εὐφημία, πολύτροπος καί ἔμπειρη, εἰ καί νεάνις, πόρνη οὔσα, ἐδύνατο φέρειν πᾶν ἀνδρικόν μόριον ἡδονιζόμενον, εἰ ἐλεύθερος ἦν κινεῖσθαι καί στόμα καί χείρας καί πόδας, ἀλλ’ αὕτη, τήν ἑσπέραν ἐκείνην, μή δυνάμενη ἀντίσχειν ἐπί 5 ὥρας διαρκῶς και ἀδιαλείπτως ἐς τους Σκυθικούς φαλλούς βαλλομένους ἐν ταῖς αὐτῆς ὀπαῖς καί, διά το αἱματορρέον αἰδοῖο, ἐλιγοθύμησε καί μεθ’ ὀλίγου ἄπνους κάτωθεν πίπτει, μή ἐγειρόμενη πλέον ποτέ ἀπό τοῦ Ἄδου. 10.Τῆ δέ ὑστεραία, Θρασυμένης καί ῥαβδοῦχοι ἔθαπτον κρύφα αὐτήν καί Κλεανδρίδι ἔλεγον καί οἵς ἠπόρουν τι ἐγίγνετο τό κοράσιον ὅτι Εὐφημία, ἀποδρᾶσα ὡς αἵλουρος τοῦ δεσμωτηρίου καί ἐλεύθερη οὔσα, ἐς ἄλλοις πεζοδρομίοις τόν ἐπιούσιον κερδίζοι καί ἡδονῆς σοφίσματα πρός τέρψιν τῶν ἀνδρῶν ἐξευρίσκοι… Γεώργιος Ἡρ. Ὀρφανός - Ἀπτεραῖος 19 Μαρτίου 2008, Πάτρα